Pojedynek literacki [Konfrontacja 2013]

Marek stanął w pozycji kowboja sięgającego po rewolwer. Czuł, jak chemikalia, które zaaplikował sobie tuż przed walką, zaczynają działać. Jego tętno wzrosło, a zmysły wyostrzyły się nadzwyczajnie. Od wejścia zbliżał się napastnik, z wyciągniętą przed siebie szablą międzywojennego kawalerzysty. Na pierwszy rzut oka było jednak widać, że sztukę fechtunku poznał on co najwyżej z telewizyjnych seriali.

Przybysz nagle zaatakował. Marek jak na zwolnionym filmie zobaczył zbliżające się do swojej twarzy ostrze. Uchylił się bez problemu i szabla zabrzęczała na murze. Przez kilka kolejnych minut bawili się w atak i unik, aż wyraźnie zmęczony napastnik stanął pod przeciwległą ścianą.

– Poddaj się, jesteś bezbronny – powiedział z trudem łapiąc oddech. – W końcu i tak cię dopadnę.

– Ale dlaczego to robisz? – spytał Marek. – Czy nie moglibyśmy po prostu spokojnie porozmawiać?

– Z kim mam spokojnie rozmawiać? Z naczelnym pisma, które psuje renomę polskiej literatury?

Najwidoczniej odzyskał siły, bo uniósł szablę i postąpił kilka kroków do przodu. Chwilę krążyli po sali, czujnie się obserwując.

– Zupełnie cię nie rozumiem, Rafale – odezwał się w końcu Marek. – Jesteś przecież znanym pisarzem, dostałeś ostatnio Victorię, czy jak się nazywa ta nagroda. Powinieneś się czuć spełniony.

– Autorzy z waszej stajni mają wielokrotnie większe nakłady, choć tworzą zwykłe popkulturowe badziewie. – Twarz Rafała wykrzywił grymas gniewu. – A dystrybucję moich dzieł ogranicza wasz układ!

– A czy pomyślałeś, że czytelnicy też mają tu coś do powiedzenia – odparł spokojnie Marek. – Przecież tworzysz literaturę, jakby to określić, dość elitarną.

– Czytelnicy są przez was manipulowani! – Rafał natarł z wściekłością, z takim samym jednak jak poprzednio rezultatem. – Ale ja z tym skończę! Skończę z upokarzaniem prawdziwych artystów!

­– A może, na przykład, zamiast zajmować się sobą i cierpieniami swojej zbolałej duszy, rozejrzałbyś się po świecie, zobaczył, co interesuje ludzi i napisał o tym jakąś zajmującą historię?

– Nie pouczaj mnie! Moja twórczość sięga samej istoty życia. To wasza fantastyka jest oderwana od niego.

– I kto to mówi! Człowiek, który postanowił odrodzić literaturę przy pomocy szabli – powiedział rozbawiony Marek.

– Nie drwij! To szabla mojego dziadka.

– Rozumiem. Zamierzasz bronić mitu literatury jako zwierciadła duszy, za pomocą broni swoich mitycznych przodków. Takie myślenie magiczne: tradycja obroni tradycję?

– Dość tego gadania. Zginiesz marnie, oderwany od życia fantasto! – Rafał usiłował wykręcić szablą młynka, ta jednak o mało nie wypadła mu z rąk.

– Mylisz się. Najlepsze dzieła fantastyczne wychodzą od życia i mogą być źródłem wielu życiowych inspiracji.

– Naprawdę? Jak możesz to udowodnić?

– Bardzo prosto! – Marek błyskawicznie sięgnął po ukryty w kieszeni pistolet i strzelił. Zdumiony Rafał osunął się na podłogę.

Marek schował pistolet i ruszył do wyjścia. Za godzinę pocisk usypiający przestanie działać i dopiero wtedy wybitny pisarz poczuje się upokorzony.