Żebraczy Rycerz (GOT)

Na tle in­nych ry­ce­rzy Jory Cas­sel wy­glą­dał jak że­brak. Jego siny pan­cerz po­zba­wio­ny był ozdób, a szarą pe­le­ry­nę od szma­ty do pod­ło­gi od­róż­nia­ło tylko to, że zwi­sa­ła mu z ra­mion. Nic dziw­ne­go, że nie­daw­no pa­so­wa­ny ser Hugh z Do­li­ny oświad­czył mu opry­skli­wie, że nie od­po­wie na żadne z jego pytań, chyba że Kró­lew­skie­mu Na­miest­ni­ko­wi we wła­snej oso­bie. Co mówi się na takie gorz­kie słowa? "Dziś nie".

Nie tego dnia, ani też na­stęp­ne­go, al­bo­wiem ser Hugh był tylko jedną z wielu osób, które Jory miał dys­kret­nie wy­py­tać o spraw­ki po­przed­nie­go na­miest­ni­ka. Co wię­cej, lord Ed­dard Stark, na­miest­nik obec­ny, za­ję­ty był przy­go­to­wa­nia­mi do kró­lew­skie­go tur­nie­ju ry­cer­skie­go, urzą­dza­ne­go na swoją cześć, a ra­czej ku swemu utra­pie­niu. Któż miał­by obro­nić honor Win­ter­fell, jak nie ka­pi­tan stra­ży przy­bocz­nej, wier­ny Jory Cas­sel? Dwaj jego pod­wład­ni dali się wy­sa­dzić z sio­deł szla­chet­nie uro­dzo­nym "serom" i prze­pa­dli z kre­te­sem. Jory dotąd spra­wiał się w szran­kach na­le­ży­cie i wła­śnie po­wo­li opusz­czał pole, za ko­lej­ne zwy­cię­stwo od­pro­wa­dza­ny okla­ska­mi.

Ga­da­no póź­niej, że na­stęp­ny po­je­dy­nek był naj­okrut­niej­szym mo­men­tem dnia. Za­czę­ło się nie­win­nie, ot, pa­trząc na za­wod­ni­ków rzekł­by kto: oto stare się ście­ra z nowym. Z jed­nej stro­ny, młody ry­cerz w lśnią­cej, no­wiu­teń­kiej zbroi. Na­prze­ciw sta­nął ol­brzy­mi wyga po­ty­czek, jeż­dżą­ca góra czar­nych wy­tar­tych blach. Po­kło­ni­li się przed try­bu­ną kró­lew­ską, roz­je­cha­li na prze­ciw­le­głe końce szran­ków, po­pra­wi­li tar­cze, na­sta­wi­li tur­nie­jo­we kopie. Nagle ru­szy­li i nagle skoń­czy­li. Ol­brzy­mi ry­cerz był tak cięż­ki, że spa­da­jąc oba­lił swo­je­go ru­ma­ka, roz­le­gły się śmie­chy i gwiz­dy. Młody ry­cerz uniósł przy­łbi­cę w ge­ście zwy­cię­stwa – krył się pod nią ser Hugh z Do­li­ny.

Prze­gra­ny ze­rwał w zło­ści hełm, chwy­cił obu­rącz wiel­ki miecz i jed­nym cię­ciem uciął łeb swo­je­mu wierz­chow­co­wi, po czym ru­szył na osłu­pia­łe­go zwy­cięz­cę i oba­lił go. Uci­chły gwiz­dy i wi­wa­ty, wi­dzo­wie za­mar­li w zgro­zie i prze­ra­że­niu. – Nie­chaj go! – wołał lord Ed­dard, lecz jego słowa głu­szył zgiełk tłumu. I kto wie, czy skoń­czy­ło­by się tylko na śmier­ci konia, gdyby nie Jory. Nie tra­cąc zim­nej krwi, pod­biegł i wła­snym mie­czem za­sło­nił ser Hugh'a, pa­ru­jąc ciosy ol­brzy­ma zanim na­de­szła pomoc. – Dość tego sza­leń­stwa! Roz­ka­zu­je wam! Jakem król! – za­grzmiał do­no­śny głos Króla. Dwa­dzie­ścia mie­czy pędem wspar­ło ten roz­kaz.

W na­stęp­nej run­dzie losy wy­bra­ły Jory'emu za prze­ciw­ni­ka wła­śnie ser Hugh'a z Do­li­ny. Jed­nak­że ser Hugh wy­szedł na pole bez zbroi i prze­mó­wił gło­śno tymi sło­wa­mi: – Oca­li­łeś mi dziś życie. Ten dzień twoim jest zwy­cię­stwem, ser.

– Żaden tam ze mnie ser. – od­parł Jory, już nie tak gło­śno – Twa­róg prę­dzej. Spo­tka­li­śmy się nie­daw­no, za­po­mnia­łeś, ser?

– Ach tak… – za­wsty­dził się ser Hugh, i już zu­peł­nie cicho dodał – Chcesz więc panie, po­znać zgubę Jona Ar­ry­na? Spo­tkaj­my się jutro o zmierz­chu w Wiel­kim Sep­cie Ba­le­ora.

* * *

Głów­na świą­ty­nia King's Lan­ding roiła się od wier­nych, ze­bra­nych tu licz­nie na po­mniej­sze na­bo­żeń­stwo, praw­do­po­dob­nie ku czci Mat­ki-Dzie­wi­cy. Jory cier­pli­wie wy­pa­try­wał ser Hugh'a z Do­li­ny. Ten jed­nak, prze­bra­ny w piel­grzy­mią szatę z kap­tu­rem, sam od­na­lazł Jory'ego.

– Wino Sied­miu. Wy­pij­my – po­wie­dział, po­da­jąc mu kie­lich i sam wzno­sząc w górę po­dob­ny.

Jory ro­zej­rzał się; wszy­scy wier­ni do­oko­ła wyj­mo­wa­li na­czy­nia i roz­le­wa­li po­świę­co­ny tru­nek. Naj­wy­raź­niej była to część ob­rzę­du. Nie­ba­wem ce­re­mo­nia do­bie­gła końca i sept nieco opu­sto­szał.

– Teraz mogę już wszyst­ko po­wie­dzieć. Gierm­ko­wa­łem sta­re­mu Ar­ry­no­wi przez czte­ry lata, w końcu po­pła­ci­ło. Jak to mówią w Za­pchlo­nym Tyłku, król sra, a na­miest­nik pod­cie­ra mu tyłek – a ja pod­cie­ra­łem tyłek na­miest­ni­ko­wi. Lord Arryn za­czął cha­dzać z lor­dem Stan­ni­sem do bur­de­li, jak się o tym Lady Arryn do­wie­dzia­ła, po­sta­no­wi­ła się ze­mścić. Obie­ca­ła mi tytuł ry­cer­ski… Tru­ci­znę zwi­ną­łem z szaf­ki któ­re­goś z ma­estrów, wszyst­ko co tam mają to tru­ci­zny przy do­sta­tecz­nie dużej dawce…

– Czemu mi to więc mó­wisz?

– Do two­je­go wina do­da­łem po­trój­ną. Czu­jesz już?

– Po­peł­ni­łeś błąd, ser Hugh. Od­da­ję cześć tylko sta­rym bó­stwom.

– O, psia­kość!

– Praw­dę mó­wiąc, dałem swój kie­lich są­sia­do­wi, potem ktoś mi wrę­czył nowy, pełny.

W tym mo­men­cie przy na­prze­ciw­le­głej ścia­nie świą­ty­ni na­stą­pi­ło małe za­mie­sza­nie.

– Chyba mnie nie wy­dasz?

– Wszy­scy lu­dzie muszą umrzeć…

– Nie masz żad­nych do­wo­dów!

– Spo­koj­nie, po pro­stu wy­ja­śnisz mi parę rze­czy. Nie chce­my chyba, aby zgi­nął ktoś jesz­cze… Ale le­piej chodź­my już stąd.

Istot­nie, czas był ku temu naj­wyż­szy. Wy­mknąw­szy się chyżo ze świą­ty­ni, skrę­ci­li w Ulicę Sta­lo­wą i dalej, w kie­run­ku Targu Ryb­ne­go.

– W two­jej opo­wie­ści nie ma ni­ko­go kto mógł­by ją po­twier­dzić. Lord Stan­nis wy­niósł się na Smo­czą Wyspę, a Lady Arryn do wa­szej Do­li­ny. Co gor­sza, Lady twier­dzi, że to Lan­ni­ste­ro­wie za­mor­do­wa­li sta­re­go na­miest­ni­ka.

– A ty i twój lord na­miest­nik w to wie­rzy­cie… Szko­da, że je­ste­ście tacy ła­two­wier­ni. Lan­ni­ste­ro­wie są po­tęż­ni, le­piej z nimi nie za­dzie­rać.

Nagle z bocz­nej ulicz­ki wy­padł jeź­dziec, odzia­ny w dro­gie szaty.

– Jory Cas­sel, ser Hugh! Sie­dem nie­bios was zsyła, ra­tuj­cie! Lan­ni­ster kró­lo­bój­ca i lord Stark, bedą się bić na ostre! Tam, za ro­giem! – spiął konia i po­pę­dził dalej. – Stra­że! Do mnie! straż…

– Ser, mam wra­że­nie, że nie je­ste­śmy już na tur­nie­ju.