O Grzegorzu [GRAFOMANIA 2013]

Gdzież dzie­je się nasza opo­wieść? W Końcu Świa­ta, małej miej­sco­wo­ści w Pol­sce.

Gru­bas o imie­niu Grze­gorz wszedł do ga­ra­żu z gar­nusz­kiem. Jego oj­ciec, Ma­rian był ak­to­rem i szedł po gażę, więc Grze­gorz sam mu­siał umyć sa­mo­chód. Na­wia­sem mó­wiąc oj­ciec był nie lada gbu­rem, co udzie­la­ło się rów­nież jego sy­no­wi, tyle że Ma­rian był jesz­cze wy­kształ­co­ny, a Grze­gorz, nie­ste­ty, był głupi do gra­nic moż­li­wo­ści i tro­chę głu­chy, co po­głę­bia­ło wra­że­nie głu­po­ty. Jego bab­cia mó­wi­ła, że to grzech być aż takim nie­udacz­ni­kiem.

Cho­dził do gim­na­zjum usta­wio­nym na grzę­dzie. Bu­dy­nek był zdo­bio­ny gla­zu­rą, lecz zre­zy­gno­wa­no z niej w więk­szo­ści miejsc szko­le, gdy wy­buchł gra­nat. Ni­cze­go nie uszko­dził, lecz dla bez­pie­czeń­stwa ka­fel­ków zdję­to je. Obok rósł sad bo­ga­ty w grusz­ki i grzy­by, od któ­rych można się za­ra­zić gruź­li­cą, szcze­gól­nie w grud­niu. W sa­dzie była grzą­ska zie­mia. Można by dużo po­wie­dzieć o Grze­go­rzu złego, ale trze­ba było przy­znać, że miał dobry gust, nie bał się za­ło­żyć ubrań z gu­zi­ka­mi. Raz nawet przy­piął sobie grze­chot­kę.

Przy­klęk­nął, chcąc umyć sa­mo­chód niżej, co spo­wo­do­wa­ło, że prze­chy­lił się do tyłu i na­ba­wił się wiel­kie­go guza. Po­je­chał z matką do szpi­ta­la. Mu­siał od­by­wać gło­dów­kę. Gdy przy­pa­try­wał się grzej­ni­ko­wi, wle­cia­ła pani Po­mfrey, le­kar­ka Ho­gwar­tu na grzbie­cie Har­do­dzio­ba. Uzdro­wi­ła go ja­kimś nie­zna­nym zie­lem o gorz­kim smaku i po­że­gnaw­szy się z mamą ru­szył do Ho­gwar­tu uczyć się magii.

Tam szyb­ko za­przy­jaź­nił się z Ha­gri­dem i cza­sa­mi po­ma­gał mu prze­wa­lać gnój, ho­do­wać gżeg­żół­ki. Czę­sto cho­dzi­li razem w góry, cie­sząc się pięk­nem magii.