problem zzapisem przemyśleń bohatera.

O ile mi wiadomo, reguły języka polskiego nie przecyzują tego. Jak zawsze w takich razach, są różne szkoły. Ja oddzielam myśli bohatera pauzami dialogowymi, tak jak kwestie wypowiadane na głos, z tą różnicą, że nie stawiam pauzy na początku akapitu.

Czyli:

"— Witaj, bracie — rzekł Stanisław, uśmiechając się", ale:

"Czego znów tu szukasz? — pomyślał Stanisław, uśmiechając się najszczerzej, jak tylko umiał"

Ale równie poprawne jest użycie przecinków lub zapis w cudzysłowie. W przypadku przecinków dobrze jest dla większej czytelności użyć kursywy. Jeżeli decydujesz się na cudzysłów, mieszając w jednym zdaniu przemyślenia i narrację, i tak oddzielasz je od siebie przecinkami lub pauzami. Wybór sposobu ma moim zdaniem niewielkie znaczenie; grunt, żeby było czytelnie.

Wyszukiwarka jest z prawej, nad okładką.

W zapisie mysli panuje duża dowolność, byle było wiadomo, o co chodzi. Popatrz jak to robią inni autorzy.

W narracji pierwszoosobowej nie ma problemu. W trzecioosobowej zaczynają się schody. Np. Martin po prostu mysli zapisuje kursywą. Inni autorzy wrzucają po prostu w ciąg narracji np.

Blablabla, pomyslał Piotrek. albo Piotrek pomyślal, że blablabla.

Oczywiście myśli można tez wrzucać naturalnie w tekst, czytelnik intuicyjnie wie, o co chodzi. np.

"Marsh obserwował ich zza pekniętego kontenera. Zacisnął zęby. Co ja, do cholery, tutaj robię?"
Tutaj jest najtrudniej, ale najlepiej koresponduje z moimi gustami. ;)

Sygnaturka chciałaby być obrazkiem, ale skoro nie może to będzie napisem

>1/2 joke mode on< W tej materii panuje pomieszanie z poplątaniem. Szkoła falenicka swoje, szkoła otwocka też swoje, a zamęt powiększa grójecka zasadnicza metalowa, która do próby syntezy poglądów obu wymienionych wcześniej dokłada swoje widzimisię. >joke mode off<

Jeżeli nie chcesz, by ktokolwiek marudził, że nie tak, a tak, użyj wybiegu.

Pomyślałem, że przydało by się pogonić tych leniwców z RJP, niechby skończyli z bałaganem interpretacyjnym, co jest monologiem wewnętrznym, a co nim nie jest, i dali spokój kursywom oraz cudzysłowom.

Aha, jest jeszcze jeden sposób. Bohater/ka w ogóle nie myśli.

Temat kiedyś był, wyszukiwarka jest. Mimo tego nie udało mi się znaleźć, więc raz jeszcze wrzucę odpowiedź, którą dałem tam:

Poradnia językowa PWN

Ja uważam, że wyznaczanie przemyśleń kursywą albo cudzysłowami to trochę robienie idiotów z czytelników. Sami się nie domyślą, więc trzeba im pokazać. Więc najlepiej korzystać z przecinków albo myślników oddzielających pomyślał  od reszty tekstu, a potem trzymać się jednolitego zapisu.

pozdrawiam

I po co to było?

Właśnie chodziło mi o odniesienie się do kwestii technicznych, ponieważ mam kilka złych nawyków po pisanu lica pod mojego profesorta, który kazał robić sporo rzeczy niezgodnych z zasadami pisowni. Część wyłapałem, ale pewnie nie wszystkie.

Dzięki za pomoc i pozdrawiam.

Syf.ie, ściskam Twą dłoń z wielkim szacunkiem.

Kursywa jak kursywa, bywa przydatna, ale cudzysłowy, tak łamiące linie tekstu i tak walące w oczy, zasługują na nazwanie wskazówką dla niedociapszych.

A ja sie zgadzam ze Snowem: najlepiej zapisywać przemyślenia mimochodem wplatać w tekst. To chyba mimo wszystko najbardziej popularny zabieg. Być może Martin w "Grze..." zdecydował się na kursywę, ponieważ często myśli bohaterow, np. Tyriona, są żartami, dosadnymi komentarzami i autor uznał, że lepiej sie zaprezentują przypominając nieco wypowiedzi. Mi jednak takie coś dość przeszkadza, zdecydowanie wolę naturalne wplatanie w tekst i jako czytelnik taki sposób polecam. 

W czerwcowej "Nowej Fantastyce" w felietonie Sullivana objaśnione zostaną niuanse zapisywania dialogów, jak i przemysleń bohatera.

Polecam.

Nie chcę być źle zrozumiany, ale pan Sullivan chyba nie zna naszych, polskich unormowań i tradycji. Mam na uwadze stosowalność znaków interpunkcyjnych. Więc chyba nie te niuanse?

Zwłaszcza jesli chodzi o dialogi. Przecież u nich zapisuje się je w cudzysłowie.

Sygnaturka chciałaby być obrazkiem, ale skoro nie może to będzie napisem

Misie pysie, przeca my to tłumaczymy. A więc i dostosowujemy do polskich realiów. Wszystko zostało dopasowane do naszego języka.

Można też wplatać mysli bohatera w narrację, np. tak:

Tomek skończył odrywanie spróchniałych desek i wreszcie mógł wyciągnąć kufer ze skrytki. Cholerstwo było ciężkie jak wypełnione kamieniami. Pożałował, że nie zabrał ze sobą kogoś do pomocy.

Zgoda, lecz z małym zastrzeżeniem --- w tej metodzie nie ma praktycznie przytoczenia myśli danej osoby.