Maszyna Życzeń (część pierwsza)

I

 

Duży pokój, pracownia. Krzesło, staroświeckie biurko, nim maszyna do pisania, a obok niej supernowoczesny sprzęt komputerowy. Przy drzwiach wejściowych stoi manekin-wieszak. Z prawej strony okno, z lewej drugie drzwi. Do pracowni wchodzi drugimi drzwiami, mrucząc coś pod nosem Adam. Jest to młody mężczyzna, o jasnych, krótko obciętych włosach. Ma na nosie okulary w dość oryginalnej oprawie. Raczej chudy, w obcisłych spodniach, w starej, ubarwionej plamami niejasnego pochodzenia koszuli. Chodzi boso. Nogi ma wyjątkowo brudne (kolorystycznie czarne).

Adam: Słońce nad gwiazdami…kwitnie wierzba. ..idziemy dalej….zakochani w sobie… .(przerywa). Nie, nie, nie! (patrzy w tekst, który trzyma w ręce ). Powinno być: rumieni się, na wietrze sztywnieje…nabrzmiały rosą poranku…khm…kwitnący.

(Dzwonek do drzwi. Adam przez chwilę nasłuchuje. Po chwili, na palcach wychodzi z pokoju. Dzwonek milknie. Adam ponownie wchodzi do pokoju. W prawej ręce trzyma buty. Zakłada je, otwiera główne drzwi i wychodzi z pokoju. )

Adam: O cholera!

( Słychać łomot i huk jakby przewracanych mebli. Chwila ciszy. Do pokoju wjeżdża przedziwna maszyna. Swoim wyglądem przypomina powiększony do rozmiarów małej szafki odkurzacz. Za maszyną, popychając ją idzie Adam.)

Adam: Głupie dowcipy. Kto to pod drzwiami postawił?

Maszyna życzeń: (kobiecy głos ) Sama się postawiłam.

Adam: Kto? Co? Jak?

Maszyna życzeń: Baran.

(Adam obchodzi dookoła Maszynę Życzeń. Siada na krześle )

Adam: Uciekłaś z wariatkowa?

Maszyna życzeń: Co to takiego?

Adam: Wyłaź z tego rupiecia.

Maszyna Życzeń: Ależ tam nikogo nie ma. Jestem tylko ja.

Adam: Jaka ja?

Maszyna Życzeń: Widzisz mnie.

Adam: Jesteś maszyną? Nie wiedziałem, że takie produkują. Kto cię przysłał?

Maszyna Życzeń: Sama się przysłałam. Lepiej przeczytaj instrukcję.

( Spod Maszyny Życzeń wysuwa się książka. Jest to duży, opasły tom. Adam podnosząc ją ugina się pod jej ciężarem).

Adam: Mam to przeczytać?

Maszyna Życzeń: Czytaj.

Adam (czyta) : „Drogi przyjacielu. Wręczając tobie ten wyjątkowy prezent muszę przynajmniej w sposób ogólnikowy zapoznać ciebie z zasadami jego użytkowania i przyczynami, które skłoniły mnie do wręczenia tobie tego wyjątkowego przedmiotu. Przed tobą stoi Maszyna Życzeń…" ( Adam podejrzliwie spogląda na Maszynę Życzeń). Wiedziałem, że za tym stoi jakiś wariat. Maszyna Życzeń: Czytaj!

Adam: „Główną przyczyną skonstruowania tego przyrządu była altruistyczna chęć niesienia pomocy mojemu bliźniemu../ Adam kartkuję książkę ). To ma chyba z pięćset stron!

Maszyna Życzeń: Pięćset dziesięć stron i dwanaście wersów.

Adam: I tak nie wierzę w te wszystkie brednie.

Maszyna Życzeń: Wystarczy wypowiedzieć życzenie.

Adam: Życzenie? (Przez chwilę zastanawia się. W końcu na jego twarzy pojawia się wyraz zdecydowania). Powiedzmy, że chcę być najbogatszym człowiekiem świata.

Maszyna Życzeń: To niemożliwe. Życzenie nie ma określonej górnej granicy, a ja mam wyznaczone wyraźne limity, których muszę przestrzegać.

Adam: Wiedziałem, że to jakiś absurd. Maszyna Życzeń…Najbogatszy człowiek świata. ( Śmieje się. Wstaje z krzesła i podchodzi do Maszyna Życzeń. Z wyraźnym wysiłkiem pcha ją w kierunku drzwi.) Ciekawe kto stoi za tym kawałem ? Zresztą wolę ciebie nie trzymać tutaj biorąc pod uwagę twoją nieprzydatność i realną możliwość sprawienia mi jakiejś innej niespodzianki.

Maszyna Życzeń: Może masz jakieś inne życzenie?

Adam ( śmiejąc się ) : Możesz spuścisz złoty deszcz?

Maszyna Życzeń: Według życzenia.

 

II

Pokój chorych w szpitalu. Pod ścianami rzędami ustawione łóżka. Leżą na nich ofiary wypadków. Połączone i utrwalone w gipsie kończyny, owinięte bandażami korpusy. Adam leży na jednym z łóżek. Jego prawa noga jest zawieszona na wyciągu. Ma obandażowaną głowę. Przy nim, po lewej stronie łóżka siedzi na krześle niepozorny, szary człowieczek.

Adam: Dziękuje za kompot, ale nie powiedział mi pan, kim pan jest?

Lekarz: Pańskim lekarzem.

Adam: Lekarzem?

Lekarz: No, powiedzmy, że przyjacielem. Opowiadano mi o tej Maszynie Życzeń. Od dawna ma pan ją?

Adam: W zasadzie od dzisiaj. Znalazłem ją pod drzwiami.

LEKARZ: Lewitowała, świeciła, mówiła? ( kiwa głową) : Mówiła. (Zanotował coś w notesiku, który trzymał, w dłoni) A co mówiła?

ADAM: Kazała mi przeczytać instrukcje. Podała ją ze środka.

Lekarz: Ktoś był w środku?

ADAM: Nie, to ona sama.

Lekarz: Rozumiem. Widział pan coś jeszcze? Jakieś ufoludki, zjawy? Często pan coś słyszy?

ADAM: Pan zwariował! Jestem zupełnie zdrowy!

Lekarz: Możliwe, ale muszę zdecydowanie stwierdzić, że to co pan trzyma w mieszkaniu to jedynie jakiś dziwaczny model odkurzacza. Dziwnym jest jedynie to, że znaleziono u pana półtorej tony nie zarejestrowanego złota.

Adam: To ona je zrobiła.

Lekarz: Jaka ona?

Adam: No, maszyna!

Lekarz: Ona, to jest ta maszyna, jest kobietą?

Adam: To nie jest żadna kobieta, ale zwykła maszyna!

Lekarz: Rozumiem. Adam: Pan nic nie rozumie.

LEKARZ: Muszę już iść.

( Wstaje i odchodzi. Na scenę wchodzi Komisarz, który siada na tym samym krześle. )

KOMISARZ: Imię i nazwisko?

Adam: Adam Zawierucha.

Komisarz: Zawód?

Adam: Poeta.

Komisarz: Wydał pan już coś? Adam: Parę tomików wierszy. . Komisarz: Dużo pan zarabia? Adam: Średnia krajowa.

Komisarz: Oczywiście. Stąd też chęć dorobienia na boku.

Adam: Przepraszam, ale nie rozumiem.

Komisarz: skąd pan wziął 1732 kilogramy złota?

Adam ( Przez dłuższą chwilę milczy. ): Wyczarowałem.

Komisarz: Wyczarował pan? Nie stwierdzono żadnych poszlak, które mogłyby świadczyć, że wypłacił pan je z depozytu bankowego. Nie posiadał pan zresztą takowego. Nikt nie został okradziony, a pan nie jest na tyle zamożny żeby zebrać taki kapitał. Skąd więc pan wytrzasnął ten kruszec?

Adam: Odmawiam odpowiedzi.

Komisarz: Trudno. W tej sprawie zostało otwarte dochodzenie i nie wątpię, że bardzo szybko znajdzie się pan za kratkami. Do widzenia.

(Kolejni goście. Tym razem para. On około czterdziestki; ubrany w czarny garnitur, częściowa łysina. Ona, trochę od niego młodsza. Młodzieżowy strój, fryzura, mini spódniczka.)

Ona: Jesteśmy pańskimi miłośnikami.

ADAM: Miło mi. Czytacie Państwo moje wiersze?

On: To nieporozumienie. My w sprawie kosmity.

Adam: Jakiego kosmiti?

ONA: Jak się domyślamy nawiązał pan kontakt. Czy on rozmawia dotykowo?

Adam: Jak?

Ona: Za pomocą seksu. To takie podniecające.

ON: My także mieliśmy kontakt. Był nieduży, żółtozielony. Niestety nic nie powiedział.

ONA: Wyparował przez okno. Był seksi.

ON: Oni obronią nas przed komunistami i spiskiem światowym.. Przylecą latającymi talerzami i zrobią porządek w tym burdelu.

Ona: I zrobimy orgię.

ON ( Wyglądał na zmieszanego. ) : Proszę wybaczyć. Moja żona jest strasznie żywą kobietą i niekiedy wygaduje bzdury.

Ona: Mówię, co myślę. On był z Proximy? Nie mylę się? Nasz także był z Proximy. On jest dowódcą gwiezdnej policji. W ich policji służą również anioły.

On: Jak wyglądał?

Adam: To był duży, cholerny odkurzacz ! ( Chwycił się za głowę. )

Ona: To źle. To z planety stechnicyzowanej. Oni chcieliby nas pozamykać w dokach i karmić z karmników i wszyscy mieliby wspólne żony.

ON: To komuniści, kochanie, a nie kosmici.

Ona: Miał pan w domu komunistów?

Adam ( Cicho jęknął. ) : To był robot. Ktoś go do mnie przysłał i spadła na mnie góra złota.

On: To dar przyjaźni z kosmosu. Widzi pan, oni chcą nam pomóc.

ADAM: To nie był kosmita.

ONA: Przecież pan mówił, że to z panem rozmawiało.

Adam: Ale to nie był kosmita.

Ona: Roboty także są groźne. Chcą zniewolić Ziemię.

On: Ale przecież nie ma robotów, które potrafiłyby myśleć.

Ona: Czy ty wiesz co oni wymyślają w tych laboratoriach? Ci naukowcy to wariaci!

(Adam zrobił się czerwony na twarzy.)

On: Coś panu jest?

Adam: Grnhh…

ONA: On się chyba źle czuje?

On: Zawołać lekarza?

( Adam próbuje wstać. Rzuca się na łóżku.)

ON: Może już pójdziemy?

Ona: Tak, kochanie. ( Zwraca się do Adama.) Wpadniemy jeszcze do pana. Musi nam pan pokazać kosmitę. Adam: Grrhh…

On: On ma coś z gardłem. Może ma w sobie obcego?

Ona: To wspaniale! Życzymy szybkiego wylęgu, panie obcy.

Adam: Grrhh…

CDN…