Nierealni wrogowie

"Naj­więk­szą głu­po­tą jest wiara we wła­sne zmy­sły.”

Oni przy­by­li dwu­dzie­ste­go dnia, mając ze sobą broń ręcz­ną, po­jaz­dy na­ziem­ne i ,co gor­sza, stat­ki. Tę ostat­nią moż­li­wość wy­klu­czy­li­śmy już na po­cząt­ku, dla­te­go nasz port był naj­mniej strze­żo­ny. Przy­by­li w nocy, bo wtedy mogli nam zadać naj­więk­sze rany. Zdzie­siąt­ko­wa­li armie, za­bi­li ko­bie­ty i dzie­ci. Zo­sta­ła nas garst­ka. Trzy­sta dwu­dzie­stu pię­ciu męż­czyzn, któ­rzy będąc na polu bi­tew­nym, nie po­tra­fi­li po­wie­dzieć jak wy­glą­da­li wro­go­wie, ani jak po­tęż­na była ich armia. Po­wo­dem nie była ich śle­po­ta, bo oprócz pię­ciu, czy szczę­ściu, mieli oboje oczu i nie­mal do­sko­na­ły wzrok. Po­wo­dem byli Oni.

O tej ha­nieb­nej, nie­rów­nej bi­twie za­pi­sów było nie­wie­le. Kro­ni­karz Pio­te­dur, ośle­pio­ny w bi­twie, jak się póź­niej tłu­ma­czył, przez blask jed­ne­go z wro­gów nie od­zy­skał już wzro­ku. Na­pi­sał jed­nak kil­ku­stro­ni­co­wy opis bitwy brzyd­szym już wtedy cha­rak­te­rem pisma i o li­niach bar­dziej nie­re­gu­lar­nych, żeby nie po­wie­dzieć szpet­nych.

Za­pi­sek ten za­mie­ścił w jed­nej z kro­nik i czy­ta­ny nawet kil­ka­set lat póź­niej przy­pra­wiał o zimny dreszcz na ple­cach. Gło­sił bo­wiem: Ci, któ­rzy przy­by­li na pole bi­tew­ne dnia trzy­sta dwu­dzie­ste­go siód­me­go roku Ba­wo­ła, nie byli ludź­mi, ani stwo­ra­mi do ludzi po­dob­ny­mi. Ich na­gość przy­pra­wia­ła o mdło­ści, bo ciało mieli chude i widać było ich wnętrz­no­ści, pa­trząc na to ciało. Wiel­kość armii wroga jest nie­zna­na, bo nikt nie wi­dział ich wy­raź­nie, a prze­miesz­cza­li się z szyb­ko­ścią ty­gry­sa i zwin­no­ścią jasz­czur­ki. Po­ja­wi­li się zni­kąd, a stat­ków, któ­ry­mi przy­pły­nę­li nikt póź­niej nie wi­dział. Wcze­śniej także nie­wie­lu.

– To jakaś bujda – prze­rwał Jo­seph, kiedy pro­fe­sor Eli­za­beth Tri­de­tor koń­czy­ła czy­tać za­pi­ski z wojny Dri­gi­riań­skiej – nie wie­rzę, żeby na Ziemi po­ja­wi­ły się ja­kieś de­mo­ny, czy ma­gicz­ne stwo­ry. A to, że Oni po­wró­cą to już to­tal­ny ab­surd. Nie wia­do­mo nawet kim są ci Oni.

– Wia­do­mo i gdy­byś mi nie prze­ry­wał to wie­dział­byś, drogi Teo­do­rze. Ko­lej­ny za­pi­sek o tych po­sta­ciach po­ja­wił się do­kład­nie sto dwa­dzie­ścia lat póź­niej i głosi: Wojna chiń­sko-ja­poń­ska trwa­ła do­kład­nie rok i od­by­wa­ła się nie­mal wy­łącz­nie na morzu. Armie chiń­skie były nie­mal trzy­krot­nie więk­sze od na­szych, więc już od po­cząt­ku wy­gra­na była prze­są­dzo­na. Trzy­sta sześć­dzie­sią­te­go dru­gie­go dnia nie­usta­ją­cych walk na polu bi­tew­nym, po­ja­wi­ły się obce stat­ki o nie­na­tu­ral­nych kształ­tach. Zda­wa­ło się, że nie ma na nich za­ło­gi, choć byli tam na pewno. Jed­nak nie lu­dzie, a nad­przy­ro­dzo­ne po­sta­cie. Tego sa­me­go dnia za­bi­li trzy­dzie­ści dzie­więć ty­się­cy ludzi z obu obo­zów, choć armia chiń­ska ucier­pia­ła bo­le­śniej. Za­bój­stwa nie były lo­so­we, jakby za­pla­no­wa­li już wcze­śniej kogo mają zabić, a kogo oca­lić. Na­ocz­ni świad­ko­wie, któ­rzy nie­mal mu­snę­li Panią Losu, opi­sa­li wro­gów jako pół­prze­zro­czy­ste po­sta­cie o ły­sych gło­wach i wzro­ście nie­mal dwu­krot­nie więk­szym od czło­wie­cze­go. Nie wia­do­mo skąd przy­by­li, ani dla­cze­go się po­ja­wi­li. Gdy wró­ci­li­śmy do domu, nie było na­szych żon i dzie­ci. Nigdy nie udało nam się ich od­na­leźć. – skoń­czy­ła Eli­za­beth – Na­stęp­ne za­pi­ski po­ja­wia­ją się kil­ka­krot­nie, także w od­stę­pie tylu lat. Za­wsze opi­su­ją po­sta­cie po­ja­wia­ją­ce się zni­kąd, o prze­źro­czy­stych cia­łach, po­zo­sta­wia­ją­ce po sobie je­dy­nie śmierć. Trud­no po­wie­dzieć, czy to ko­smi­ci, czy de­mo­ny, bo i jedno, i dru­gie jest dla nas nie­re­al­ne. Jedno jest pewne – oni ist­nie­ją na­praw­dę. Datę po­now­ne­go ich przy­by­cia wy­li­cza się na dwu­dzie­ste­go czerw­ca tego roku. Jutro.

– Mit jak każdy inny. – wtrą­ci­ła Jane – Nie wiemy ile w tym wszyst­kim praw­dy, więc nie ma się czym przej­mo­wać. Tak samo jak było z koń­cem świa­ta. Gdyby każda prze­po­wied­nia była praw­dą to sama prze­ży­ła­bym z trzy takie apo­ka­lip­sy.

– Nigdy nie wia­do­mo co jest je­dy­nie mitem, a co praw­dą, droga Jane. Az­te­ko­wie, Ma­jo­wie, albo na przy­kład No­stra­da­mus, nie mogli opo­wia­dać hi­sto­rii wy­ssa­nych z palca. Nie­zgod­ność ich prze­po­wied­ni z cza­sem rze­czy­wi­stym może się róż­nić je­dy­nie z błęd­nych ob­li­czeń ma­te­ma­tycz­nych. Ko­niec na­dej­dzie wcze­śniej czy póź­niej. Biada nam, jeśli na­dej­dzie razem z Nimi.

– To nie moż­li­we, że to już jutro. Nie po­win­ni trą­bić o tym w te­le­wi­zji?

– Może NASA ukry­wa to przed nami.

– Bra­dley, ty się po­ty­kasz o wła­sne spo­strze­że­nia. NASA nie wtyka pal­ców we wszyst­ko, co może. Jeśli Oni ist­nie­ją na­praw­dę, to są pew­nie isto­ta­mi z innej pla­ne­ty i chcą osie­dlić się na Ziemi. Co gor­sza, jeśli za­pi­ski są praw­dzi­we, to nie mo­że­my ich po­ko­nać. Nie mo­że­my ich do­go­nić, ani nawet w pełni zo­ba­czyć.

– Trud­no też uwie­rzyć w ich ist­nie­nie. – do­da­ła, mil­czą­ca wcze­śniej, Alys­sa.

Oni po­ja­wi­li się na­stęp­ne­go dnia o go­dzi­nie 14:56 w Me­djez El Bab w pół­noc­nej Afry­ce. Zja­wi­li się zni­kąd dzie­siąt­ku­jąc wro­gie ple­mio­na Wa­dzim­ba i Wa­hun­gwe. O tej bi­twie nie na­pi­sa­no zbyt wiele. Świad­ko­wie zo­ba­czy­li tylko kil­ka­na­ście ty­się­cy nie­ru­cho­mych ciał w krwa­wej rzece. Oni znik­nę­li tak nie­spo­dzie­wa­nie, jak się po­ja­wi­li za­bie­ra­jąc ze sobą dzie­ci i cię­żar­ne ko­bie­ty. Mieli po­wró­cić sto dwa­dzie­ścia lat póź­niej, tym razem w celu za­gła­dy pla­ne­ty Zie­mia.