Był sobie raz... (część pierwsza)

Słowem wstępu

Bohater tego opowiadania, Firk zwany Popaprańcem, Magiołamacz, to postać, którą wymyślilismy jeszcze w liceum razem z moim ziomkiem i pisalismy o nim nasze pierwsze dzieła. Minęły od tego czasu cztery lata i idea Firka odeszła w siną dal, jakiś czas temu postanowiłem go trochę odświeżyć i oto jest taka sobie historyjka.

Nie będę charakteryzowa tu Firka, wszystkie jego ekhem umiejętności wyjdą na jaw z czasem.

Miłej, mam nadzieję, lektury:)

Z przemijających mroków nocy powoli i bardzo leniwie zaczęło wyłaniać się światło. Pierwsze jego promyki, padły na leżącą w kącie kupę starych szmat, która po chwili zaczęła się poruszać i wydawać z siebie dziwne dźwięki. Wytoczył się spod niej, osobnik o aparycji kretyna, wysoki i szczupły, z rysami, które kiedyś mogły wyglądać szlachetnie, teraz przypominały krajobraz po bitwie. Włosy, przez pot, brud i bogowie wiedzą co jeszcze, poprzyklejały mu się pasmami do czaszki. Całości dopełniają ogromne oczy, przypominające jezioro, ze względu nie na swój niebieski kolor, a raczej na całkowite zamulenie, płykość i brak przejrzystości.

– Witaj Firku – rzucił wesoło stojący przy oknie osobnik, na którego patrząc nie dało się wywnioskować nic, oprócz tego, że przy tym drugim wyglądał schludnie, pomijając fakt, że przy nim wóz z gnojówką nie wyglądałby źle.

– Taaaaa – mruknął Firk ochrypłym głosem – piękny dziś dzionek mamy, naprawdę, aż mnie łapie zatwardzenie– ziewnął ostentacyjnie – propos, gdzie tu jest najbliższy sracz?

– Dla mojej przyjemności to możesz nawet nasrać w te szmaty, w których spałeś i tak już tu nie wrócisz. Mamy misję, dziś w południe masz czekać na mnie przy południowej bramie, masz dużo czasu na doprowadzenie się do porządku, czego oczywiście od ciebie przyjacielu wymagam – uśmiechnął się szeroko, pokazując dwa rzędy zębów, z wystającymi ponad miarę kłami. Ich posiadacz nie był wcale wampirem, a wilkołakiem i zarazem najlepszym, jeśli nie jedynym przyjacielem Firka. Tylko on zawsze mu pomagał, i w miarę swoich likantropich możliwości, ratował jego dupę, którą miał w zwyczaju nazywać wątłą. – Uwierz mi, nie będziesz żałował.

Firk tylko machnął ręką, w sposób, który mógł znaczyć wszystko, lub być po prostu próba pozbycia się natrętnego owada, od kilku chwil bzyczącego mu nad głową. Janne ulotnił się w swoim stylu, Firk nawet nie zauważył kiedy zniknął. Został sam w śmierdzącym pokoju. Nos podpowiadał mu, że dłuższe przebywanie w tym pomieszczeniu może się źle odbić na jego zdrowiu i należy jak najszybciej je opuścić. Już miał to zrobić, gdy zupełnie przypadkiem spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Skrzywił się przy tym, doszedł do wniosku, że w takim stanie na ulice raczej nie może wyjść. Westchnąwszy ciężko udał się na poszukiwania łazienki, chwilę wcześniej dowiadując się, że to małe pomieszczenie jest częścią, większego budynku. Zdrapanie z siebie wierzchniej warstwy brudu, przy pomocy znalezionych tam narzędzi i specyfików, których nazw Firk bał się przeczytać, zajęło mu o wiele więcej czasu niż przypuszczał. Zawsze mógł spróbować magią doprowadzić się do porządku, jednak po ostatniej takiej próbie, tylko padający na zewnątrz deszcz uratował go przed samospaleniem. Wolał nie ryzykować, był zmęczony, zdekoncentrowany, przede wszystkim był Magiołamaczem, nie mógł być pewien, że jakikolwiek, nawet najmniejszy czar, od takie zapalenie świecy pstryknięciem palców nie spowoduje wybuchu pożaru, deszczu meteorytów, lub na głowę nie spadnie mu krowa, a był to efekt wcale częsty. Gdyby wszystkie wyczarowane przez przypadek krasule zebrać do kupy, to można by z nich utworzyć całkiem pokaźną hodowlę. Na myśl o krowach stanęła mu, przed oczami wizja napełnionych mlekiem wymion. Przypomniał sobie, że jest głodny. Westchnął ciężko, wciąż stojąc przed przyćmionym lustrem i starając się wyglądać jak człowiek. Zobaczył pod ścianą pustą wannę. Podszedł do niej i przejechał dłonią po jej gładkich brzegach. – Wóz albo przewóz – pomyślał. Wziął głęboki oddech. Serią dziwnych gestów podniósł temperaturę powietrza nad wanną. Spocił się przy tym, a żądanych efektów nie zobaczył. Po kilku dłuższych chwilach powietrze nareszcie zaczęło się skraplać, czym przysporzyło Firkowi tyle radości, że się zdekoncentrował i przerwał działanie czaru. Musiał wszystko zaczynać od nowa. W efekcie, po ponad pół godzinie stania nad wanną, wreszcie napełnił ją gorącą wodą. Uśmiechnął się błogo, rozebrał i złożył do niej, swe wątłe ciało.

Musiał podgiąć kolana, żeby zanurzyć głowę, ale jego włosy wymagały tego poświęcenia. Wytrzymał tak chwilę, na bezdechu, po czym zaczął się wynurzać. Wyglądał przez chwilę jak przygotowujący się do ataku krokodyl.

Tylko zęby nie te.

Zaczął się śmiać, przez co zakrztusił się i prawie utopił.

Jednym susem wyskoczył z wody, skutkiem czego poślizgnął się i runął jak długi na podłogę, po drodze uderzając głową o brzeg wanny. Przez kilka chwil leżał, nie mogąc się podnieść. Wreszcie używając do tego wszystkich możliwych kończyn, jakimś cudem stanął na nogi. Ignorując ból głowy zaczął szukać ręcznika, którego oczywiście nie znalazł. Wysuszył się wywołanym magicznie wiatrem, który zrujnował całą łazienkę, zrzucając lustro na ziemię, przy okazji tłukąc je na dziesiątki kawałków o rożnych rozmiarach. Firk obejrzał dokładnie swoją jaskrawopomarańczową szatę, wyglądała tragicznie. Wymruczał kilka słów i patrzył jak brud odkleja się od niej a nitki splatają się z powrotem w jedną całość. Nie zapomniał oczywiście nadać jej miłego zapachu i odpowiedniego połysku. Trzy żółte paski na lewym rękawie lśniły, niczym mnogie słońca, nad powierzchnią nieznanej planety. Postanowił obejrzeć swe dzieło. Nie chciało mu się schylać, więc siłą woli podniósł kawałek lustra na wysokość twarzy. Na widok ogromnego sińca pod lewym okiem uśmiech spełzł mu z ust, a zwierciadło eksplodowało.

– Kurwa – mruknął Firk z rezygnacją. Postanowił jakoś to ukryć. Wolał nie mieszać się w strukturę twarzy, mógł jednak zakryć go iluzją, co zrobił. Teraz musiał jedynie pamiętać o utrzymywaniu jej. Wziął głęboki oddech i wyszedł na zewnątrz.

Słońce świeciło raźno, swym blaskiem zmuszając mieszkańców miasteczka, z jednej strony do jak największego ubytku odzienia, z drugiej do ochrony ważnych części ciała. Wielu ludzi po prostu leżało w cieniu bez ruchu i gdyby nie fakt, że co kilka chwil odganiali od siebie wszędobylskie muchy, można by pomyśleć, że nie żyją. Magiołamacz tymczasem dumnie szedł przed siebie, nie dając po sobie poznać, że nie ma bladego pojęcia gdzie idzie. Ogólnie rzecz biorąc to on nie wiedział nawet w jakim miasteczku się znajduje, o znalezieniu jego południowej bramy nawet nie mówiąc. Jak zawsze zresztą zwracał swa osobą, niemałe zainteresowanie. Większość ludzi rzadko widywała magów od tak sobie chodzących po biedniejszych dzielnicach miasta, część pierwszy raz w życiu widziała czarodzieja. Ci, którzy znali się chodź trochę na otaczającym ich świecie i wiedzieli z kim to mają nieprzyjemność obcować, profilaktycznie chowali się do domów. Kilka osób uczyniło gesty, które w ich mniemaniu miały ochraniać przed złem. Nie zwracał na to uwagi, w ciągu lat zdołał się do tego przyzwyczaić, że skupia zainteresowanie. Szedł dalej, wpasowując się w obraz, zadufanego w sobie dziwaka, którego nie obchodzi nic dookoła. Odpowiadała mu taka opinia. Zapewniała spokój.

Doszedł do skrzyżowania. Podrapał się po głowie, zastanawiając się, którędy na południe. Pozycja słońca niewiele mu mówiła, bo nie wiedział, która jest godzina. Postanowił więc zrobić, coś, czego nikt się nie spodziewał. Usiadł ze skrzyżowanymi nogami na samym środku drogi i uniósł się pół metra w powietrze. Zamknąwszy oczy, usłyszał szum zdziwienia jaki przeszedł po obserwujących go ludziach. Do jego uszu ponadto doszło kilka modlitw, przekleństw i płacz jakiegoś dziecka. Ktoś chciał wzywać strażników, ktoś inny biec po kapłana. Nad wszystkich wybił się potężny męski głos, mówiący, żeby zostawić tego dziwaka w spokoju, jest przecież magiem i w tym całym szaleństwie musi być jakaś metoda. Firk uśmiechnął się lekko. Przekrzywił głowę na bok, czego skutkiem był trzask kilku kręgów a potem bardzo irytujące mrowienie w całym karku. – Po co mi to było – pomyślał, na sekundę przed oczyszczenie umysłu.

Dookoła lewitującego Firka życie mieszkańców miasta trwało, dalej podążając swym normalnym tempem. Czas płynął. Każdy kolejny przechodzień patrzył na niego dziwnym wzrokiem, do momentu aż została mu wytłumaczona dziwna misja tajemniczego maga. Według tego co ludzie mówili, Firk miał tu być ze względu na obronę dobra narodowego, w poszukiwania nowych ujęć wody, zaginionych artefaktów, ataku smoków, szturmu elfów czy choroby wenerycznej burmistrza. Na szczęście Firk tego nie słyszał, gdyby było inaczej, już dawno nie wytrzymałby ze śmiechu.

Nagle zapanowała śmiertelna cisza. Nie było słychać nawet pojedynczej lecącej muchy. Powietrze zrobiło się takie ciężkie, jak na chwilę przed burzą. Czas jakby zwolnił, chcąc to co miało nadejść za ułamki sekund, odsunąć jak najdalej w przyszłość. Nie mogło to jednak trwać wiecznie.

Stało się.

Tylko nikt tego nie zauważył.

Firk ziewnął i przeciągnął się. Trzaski jego słabego kręgosłupa grzmiały jak strzały z armaty.

Świat wrócił do normalnego tempa. Firk opuścił się na ziemię. Spojrzał na dziwne miny mieszkańców.

– Dobrzy ludzie! Nie lękajcie się albowiem przemówili do mnie bogowie i to był znak od NICH! Powiedzieli mi, że jesteście bezpieczni, a miasto owe, waszą siedzibą będące miłe jest Wielkościom i ciepłym, matczynym okiem na was patrzeć będą, dopóty, dopóki tacy dobrzy ludzie jak wy zamieszkiwać je będą! Cieszcie się wraz ze mną, bogów waszych marnym sługą! – Tłum eksplodował radością, której Firk wcześniej nie widział. Szał przetoczył się przez ulice, porywając ze sobą nieświadomych niczemu, bogu ducha winnych ludzi, którzy siłą zostali zmuszeni do porzucenia swych zajęć i przyłączenia się do zabawy. Firk tymczasem, cichaczem podpytał kogoś z tłumu którędy do południowej bramy i śmiejąc się w głos ruszył w pokazanym mu kierunku. Przez ponad pół godziny, nie mógł opanować, spontanicznych wybuchów śmiechu, jakie napadały go za każdym razem, gdy przypomniał sobie miny ludzi słuchających bzdur jakie wygadywał.

Firk kilka razy jeszcze musiał się dopytywać o drogę, w końcu jednak trafił. Na miejscu był zaledwie pięć minut po czasie. Nie zobaczył jednak nikogo. Dopiero po chwili usłyszał zaczepiający go szept, zza rogu. Czekał tam na niego Janne, ubrany jak zwykle w jakieś szmaty, skradzione pewnie któremuś miejscowych żebraków.

– Tak szybko? – Zadrwił wilkołak.

– Też się ciesze, że cie widzę przyjacielu.

– Nie ma czasu na pogaduszki, idziemy do lasu.

– Po co? Jeśli oczywiście można spytać.

– Mamy się tam spotkać z pewną kobietą. Będziemy musieli ją odeskortować do domu.

– Znamy ją?

– Znamy miejsce spotkania – odrzekł sucho Wilk.

– Pięknie. Na nic tak nie mam ochoty, jak bieganie po lesie w roli niańki jakiejś dziewki co ma mleko pod nosem pewnie i na gówno woła papu. Jest to zadanie wielce niebezpieczne, w tutejszych lasach za każdym drzewem zające czyhają na życie młodych dziewcząt a bandyci na ich cnoty. Po jaką cholerę w ogóle będziemy szli przez las, nie możemy pojechać gościńcem, tam więcej emocji może być, bo chociaż czasem jakiś wypadek na trakcie się zdarzy a tu co…drzewa, drzewa i jeszcze więcej drzew. Ta cała misja jest bez sensu.

– No cóż, Oni uważają inaczej a to Oni tu rządzą – stwierdził Janne twardo.

– Znowu tajemniczy Oni, a kimże do stu kurew są ci Oni? Czyżby to była jakaś tajna organizacja, której cele i dążenie są nieznane nawet jej członkom a co dopiero szarym wykonawcom ich woli? A może to jakieś popieprzone klub starych dziadków, którzy dla zabawy wysyłają nas w najniebezpieczniejsze miejsca na tym świecie? Nie, mówisz, że nie ..hmmm…no to może kółko modlitewne…nie to był akurat głupi pomysł…sam już nie wiem. Może to wytwór twojej chorej wyobraźni…. – widząc spoczywający na sobie wilczy wzrok przyjaciela, profilaktycznie się zamknął. Wiedział, że nie ma zbyt dużo do gadania.

Janne westchnął ciężko i pokiwał głową. Znał Firka i wiedział, że nie zrobi nic, bez uprzedniego gadania, jeśli nie będzie chodziło o bezpieczeństwo jego wątłej dupy. Tylko gdy zagrożony dostawał nagłego przypływu energii i był w stanie niemalże prześcignąć biegnącego konia. Magiołamacz wciąż stał w miejscu i niemo wpatrywał się w ścianę, udając ogromne nią zainteresowanie -Idziemy, czy będziemy tak stać i podziwiać księżyc?

– Nadążysz za mną? – Spytał wilk udając troskę.

– Czyli śpieszy nam się – mruknął Firk żałośnie – Kurwa…

Janne uśmiechnął się szeroko. Jego równe zęby nagle rozrosły się do ogromnych rozmiarów, rozsadziłyby szczękę, gdyby nie to, że ona również się zwiększyła. Janne zaczął się zmieniać. Węzły jego mięśni nie mieściły się już pod skórą, która poczęła pękać, ukazując kłęby szybko rosnącego futra. Słychać było trzask kości. Po chwili koło Firka stał ponad dwumetrowy wilkołak o szaroburej sierści, ogromnej masie mięśniowej i co z tego wynikało monstrualnej sile fizycznej, ostrych pazurach, zdolnych równać się z metalem i niezwykle mądrych ludzkich oczach, osadzonych w wilczej twarzy. Spojrzał nimi na Firka i wyciągnął ku niemu rękę. Magiołamacz mrucząc coś żałośnie dał objąć się w pół i założyć na ramię, niczym porwana przed chwilą dziewka. Jak zwykle w takiej sytuacji, kiedy czas nie był ich sprzymierzeńcem, Jane zarzucał sobie Firka na plecy, nie musiał się wtedy martwić o prędkość jego poruszania. Tym razem Firk wylądował tyłem na przód i nie było nawet mowy o jakimkolwiek oglądaniu trasy przed nimi. Musiał się zadowolić widokiem bujającego się wilczego ogona i znikających drzew. Był niepocieszony. Tak lubił patrzeć jak przypadkowi przechodnie na ich widok pierzchają, mało nóg nie pogubią. Teraz mógł jedynie cierpliwie czekać aż dotrą na miejsce i mieć nadzieję, że nie poobija się za bardzo.

Ruszyli. Pierwszy ruch i idący za nim wstrząs przyszedł jak cios młotem w potylicę, niespodziewanie i oczywiście za mocno. Po chwili wyczuł rytm ruchów futrzaka i postarał się do niego przystosować. Dzięki czemu ból nie był taki okropny i obdarcia nie będą takie obfite. Biegli tak już kilkanaście minut, kiedy Firkowi znudziło się liczenie mijanych drzew. Poczuł wszechogarniająca nudę. Oczy, bardzo powoli, jakby bez udziału jego świadomości zaczęły się zamykać. Po chwili Magiołamacz nie zwracając najmniejszej uwagi na jego obecną sytuację spał jak małe dziecko, nie trzymając kciuka w ustach, tylko dlatego, że włożony wypadał co krok.

Coś usilnie drażniło Firka w jego szlachetny nos. Próbował to odganiać, jednak powracało co kilka sekund, przyprawiając jego śpiący umył o podrażnienie. Złapał nieznanego napastnika i ze wszystkich sił ugryzł go. Janne zawył jak rażony gromem. Firk obudził się i wyjął sobie z ust jego ogon.

– Co ty wyprawiasz? – Krzyczał wilk zrzucając Firka z ramion na ziemię z brutalnym trzaskiem, ledwo wytrzymującego kręgosłupa – Czemu to zrobiłeś, masz pojęcie jak to boli? – Szybko zmienił się w człowieka, mimo tego wciąż czuł ból gdzieś głęboko w miednicy, gdzie ludzie maja tych kilka kości, które kiedyś były ogonem.

Firk tymczasem zdołał się podnieść i wyprostować z głośnym chrzęstem. – Trzeba było mnie nie miziać po nosie, poza tym zastanów się kogo teraz boli bardziej? – Oparł się o drzewo i starał się nie zemdleć. Plecy rwały go bólem, przy którym rozpalone żelazo to była drobnostka. Popatrzyli sobie przez chwilę w oczy. Zajrzeli w nie głęboko. Ktoś patrzący na to z boku miałby wrażenie, że widzi bijący z nich ogień. Trwało to wszystko chwilę, po czym Firk zrobił minę obrażonego na matkę niemowlaka a Janne prychnął lekceważąco.

– Daleko jeszcze? – Spytał Firk wesoło, choć przy każdym kroku miał wrażenie, że zaraz rozleci się na maluteńkie części a każda z nich, przez chwilę będzie się ruszać i próbować znaleźć swą sąsiadkę. Potrząsnął głową próbując odrzucić te myśli od siebie. Skutkiem tego poczuł przejmujący ból w szyi.

– Niecały kilometr – odparł Janne sucho – przejdziemy się?

– Jestem całym sercem za – rzekł Firk śmiertelnie poważnie.

Dalsza ich droga do miejsca, o którym Firk wiedział tyle, że się do niego zbliżają minęła szybciej niż się spodziewali. Nie była ona zbyt wesoła, bo i idący po niej wędrowcy do wesołków nie należeli. Firk co prawda, lubił się śmiać, jednak głównie z ludzi obojętnych mu jak liście mijanych drzew. Janne był cichy i spokojny, nie w jego stylu było tarzanie się ze śmiechu po podłodze, co Firkowi zdarzało się wcale często. Szli w ciszy, przerywanej od czasu do czasu stękaniami Firka.

Po czasie, który minął im jak trzaśnięcie bicza i nawet podobnie bolał, dotarli do celu. Stali przed ruinami wieży, która niegdysiejszymi czasy musiała być piękna a w sercach oglądających je istot wzbudzać zarówno strach jak i podziw. Dziś była to tylko kupa walących się kamieni, które w jedna całość trzymało chyba tylko słowo honoru tego, kto ją zbudował. Sam jej widok sprawiał, że jakoś nie bardzo chciało się wejść do środka. Było w niej coś, co napełniało serce nieokreślonym lękiem. Prawdopodobnie, te źle dobrane kolory, w które kiedyś była pomalowana, a dziś zostały z nich tylko tęczowe strzępy odlepiające się jak skóra trędowatego. Nawet Jane, który nie znał strachu czuł jakiegoś robaka, który urządzał sobie harce w okolicach jego żołądka.

Usłyszeli potężny, dochodzący z wieży huk a w chwilę po nim przeciągły ludzki krzyk.

-W środku coś się dzieje – stwierdził Firk kiwając głową, jakby wiedział o czym mówi.

-To pewnie ona – mruknął chłodno Janne.

cdn…