Zombi - nowe spojrzenie

Mi­chał So­lo­now­ski sie­dział w ga­bi­ne­cie neu­ro­lo­ga. Nie po­tra­fił już nawet po­wie­dzieć, która to już jego wi­zy­ta. Prze­szedł wszyst­kie ba­da­nia me­dycz­ne, spraw­dzo­no też wie­lo­krot­nie opro­gra­mo­wa­nie jego BCI. Wszy­scy eks­per­ci po­wta­rza­li mu, że wszyst­ko jest w po­rząd­ki i z nim i ze sprzę­tem. Po tylu kon­sul­ta­cjach i ba­da­niach trak­to­wa­no go wręcz coraz bar­dziej wrogo, wma­wia­jąc mu, że pro­blem musi leżeć w jego psy­chi­ce – nie każdy radzi sobie z BCI.

Mi­chał jed­nak w to nie wie­rzył – życie nie raz kop­nę­ło go w czte­ry li­te­ry i nigdy spe­cjal­nie się nad sobą nie roz­czu­lał. W jego wła­snym prze­ko­na­niu miał silną psy­chi­kę, ale oczy­wi­ście nie wie­dział, czy tak samo oce­nia­ją go inni.

A może to praw­da?, może pro­blem jest w mojej gło­wie? my­ślał ko­lej­ny raz tego dnia – może mój umysł nie radzi sobie z BCI i po­wi­nie­nem się go po­zbyć? Jed­nak wie­dział, co ozna­cza po­zby­cie się in­ter­fej­su. Po­now­ne przy­ku­cie do łóżka….

Jego roz­my­śla­nia prze­rwa­ło py­ta­nie po­iry­to­wa­ne­go neu­ro­lo­ga, któ­re­go Mi­chał nie usły­szał przez ga­lo­pa­dę myśli:

-py­ta­łem, czy te ataki amne­zji po­wtó­rzy­ły się!

– tak…..ostatnio pod­czas wy­bo­rów, przy kar­cie do gło­so­wa­nia…..pamiętam jak wcho­dzę do lo­ka­lu, pa­mię­tam jak biorę kartę do gło­so­wa­nia i wcho­dzę do boksu, a potem……

-tak? za­py­tał neu­ro­log uda­jąc za­cie­ka­wie­nie

-a potem znaj­du­ję się w sa­mo­cho­dzie na par­kin­gu przed lo­ka­lem. I nie wiem, jak się tam zna­la­złem!

-jak już panu mó­wi­łem i jak czy­tam w do­ku­men­ta­cji mó­wi­li to panu inni spe­cja­li­ści z pana głową i ze sprzę­tem wszyst­ko jest w po­rząd­ku. Ja tu je­stem bez­sil­ny, dam skie­ro­wa­nie do naj­lep­sze­go psy­cho­lo­ga w mie­ście…..tak, wie pan, że robi on spe­cja­li­za­cję z in­ter­fej­su? Nie ukry­wam, że be­dzie pan czę­ścią jego badań…..ale to gwa­ran­tu­je naj­lep­szą moż­li­wą opie­kę…..

– do­brze…co in­ne­go mi po­zo­sta­je -Mi­chał wziął wrę­czo­ne mu skie­ro­wa­nie, my­śląc o tym, jak kocha psy­cho­lo­gów. Wy­da­je im się, że wszyst­ko wie­dzą o psy­che…… a to nie­moż­li­we!

W dro­dze po­wrot­nej od le­ka­rza miał wstą­pić do swo­jej pracy, by po­ga­dać z sze­fem o urlo­pie. Nie był szczę­śli­wy z tej pracy – był po pro­stu ro­bo­lem na bu­do­wie – ale nie na­rze­kał. Wie­dział, że w tym kraju może i do­stał­by coś zgod­ne­go z jego wy­kształ­ce­niem, ale nie miał kom­for­tu czasu po­szu­ki­wań i nie mógł sobie po­zwo­lić na ni­skie za­rob­ki, w końcu kre­dyt na in­ter­fejs spła­cać bę­dzie jesz­cze 30 lat. A, że jako ro­bot­nik bu­dow­la­ny za­ra­biał nie­mal tyle samo, co sę­dzia po 15 la­tach kształ­ce­nia? Cóż, taki mamy kli­mat…..

Wie­dział też, jak ce­nie­ni są pra­cow­ni­cy bu­dow­la­ni z in­ter­fej­sem….

My­śląc o tym wszyst­kim za­uwa­żył nagle dziw­ną plam­kę przed sobą. Wy­da­wa­ło się, jakby uno­si­ła się w po­wie­trzu, jed­nak in­tu­icyj­nie wy­czuł, że plam­ka ta znaj­du­je się w jego oku. I, – Jezu! – ta plam­ka szyb­ko ro­śnie!

-co się dzie­je?! ,my­ślał, czu­jąc jak przy­śpie­sza mu rytm serca i jak elek­try­zu­je mu się skóra.

-co, do kurwy nędzy ze mną się dzie­je?!

Nie miał czasu na dal­sze roz­my­śla­nia, nie­wiel­ka po­cząt­ko­wo plam­ka szyb­ko roz­la­ła się na całe oko, a na dru­gim wy­kwi­tła ko­lej­na. W tym samym mo­men­cie po­czuł też, że słab­ną jego mię­śnie, więc in­stynk­tow­nie za­ha­mo­wał. Zdą­żył jesz­cze po­czuć gwał­tow­ne szarp­nię­cie, gdy ja­dą­cy za nim sa­mo­chód wpadł na niego. Potem nie czuł już nic.

Jakiś czas póź­niej, gdy od­zy­skał przy­tom­ność znaj­do­wał się w we­wnątrz ciem­ne­go, skó­rza­ne­go ma­te­ria­łu. Wpadł w pa­ni­kę, gdy zo­rien­to­wał się, że nie wie gdzie jest i nic nie widzi, jed­nak nie był w sta­nie wy­do­być naj­mniej­sze­go choć­by dźwię­ku z gar­dła, tak samo jak po­ru­szyć choć­by pal­cem u ręki…..

-nie! tylko nie to! tylko nie awa­ria in­ter­fej­su! Prze­cież te pa­lan­ty mó­wi­li, że wszyst­ko jest w po­rząd­ku! my­li­li się? co do ja­snej cho­le­ry się dzie­je? Serce wa­li­ło mu ni­czym młot pneu­ma­tycz­ny, w uszach szu­mia­ło jakby miał Nia­ga­rę we­wnątrz głowy, naj­gor­sze jed­nak było uczu­cie nie­mo­cy. Nie wie­dział ile czasu trwał ten atak pa­ni­ki i póź­niej­szych nie­po­trzeb­nych roz­my­ślań: czy upły­nę­ły mi­nu­ty? go­dzi­ny? a może dni?

Prze­rwał je dźwięk otwie­ra­nych drzwi i włą­cza­nych lam ja­rze­nio­wych a potem roz­su­wa­ne­go zamka. Po od­gło­sach zo­rien­to­wał się, że do po­miesz­cze­nia we­szły trzy osoby. A może wię­cej, tego nie mógł być pe­wien.

-to ten męż­czy­zna in­spek­to­rze, gdy­bym nie miał tylu pra­cow­ni­ków na urlo­pie już by był po sek­cji….bar­dzo chcie­li­by­śmy się do­wie­dzieć co się stało……ro­zu­mie pan, in­ter­fejs to nie tylko me­dycz­ny cud, do­bro­dziej­stwo dla spa­ra­li­żo­wa­nych, to też coraz więk­szy biz­nes dla firm…..i dla le­ka­rzy. Po­ten­cjal­nie, mi­liar­do­wy biz­nes…..

-i dla­te­go nie­po­koi pana moż­li­wość awa­rii – ra­czej stwier­dził, niż za­py­tał ta­jem­ni­czy in­spek­tor

-no tak….to chyba nic złego?

-nie…..dopóki le­ka­rze trze­pią kasę le­gal­nie….w miarę le­gal­nie….nic do tego Wy­wia­do­wi We­wnętrz­ne­mu

-Wy­wia­do­wi…..wła­śnie, nie ro­zu­miem co to ma wspól­ne­go z Wy­wia­dem!

– i nie musi pan….dzię­ku­ję za wska­za­nie de­li­kwen­ta, ale teraz pro­szę by pan stąd wy­szedł…..i za­po­mniał o spra­wie!

-do­brze – od­parł nie­chęt­nie tro­chę prze­stra­szo­ny dy­rek­tor pro­sek­to­rium – nie chcę za­dzie­rać z wy­wia­dem – po­wie­dział jesz­cze za­my­ka­jąc drzwi sali pró­bu­jąc nadać żar­to­bli­wy ton swo­je­mu gło­so­wi. Mi­chał jed­nak, nadal spa­ra­li­żo­wa­ny wy­czu­wał lekki strach w jego gło­sie.

– Z mojej stro­ny nic panu nie grozi – od­parł in­spek­tor.

Gdy drzwi sali nr 4 miej­skie­go pro­sek­to­rium za­mknę­ły się za le­ka­rzem ode­zwał się mil­czą­cy do tej pory drugi męż­czy­zna.

-żyje?

-na pewno. Ma bie­da­czy­na far­tow­ny nie­fart….

-któ­ry to już przy­pa­dek? 8?

-nasz? nasz – Mi­chał usły­szał kart­ko­wa­nie no­tat­ni­ka – 9. Z tego co wiem, jest już w całym kraju ponad setka ze­spo­łów od­de­le­go­wa­nych tylko do tej spra­wy…..

-grub­sza afera!

-jesz­cze jak! Gdyby gdzieś nie spar­to­li­li mie­li­by ty­sią­ce ide­al­nych, wy­ma­rzo­nych wręcz śpio­chów…..

– na szczę­ście gdzieś spar­to­li­li….

-a co z wy­bo­ra­mi? Jak to teraz ro­ze­grać? Unie­waż­nić?

-nie….te ty­sią­ce to nadal zbyt mało, by mogli istot­nie na­mie­szać, ale….

-są jesz­cze urzęd­ni­cy, są jesz­cze te ta­jem­ni­cze wy­pad­ki, są ta­jem­ni­cze zgony…..jak my to wszyst­ko spraw­dzi­my?

-nie wiem…..chociaż….skoro ONI mogli ich zdal­nie kon­tro­lo­wać, to muszą mieć gdzieś cen­trum do­wo­dze­nia tą akcją….mu­sie­li­by­śmy tylko tam dot­trzeć, zanim bę­dzie za późno.

-i wy­łą­czyć wi­ru­sa…..który jest czę­ścią in­ter­fej­su…..co grozi śmier­cią ty­się­cy użyt­kow­ni­ków!

-mo­że­my nie mieć wy­bo­ru….ON może do­star­czyć nam wielu od­po­wie­dzi….za­bie­ra­my go!

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------