Pasek

W trak­cie jazdy po­chy­lał się w sio­dle. Śle­dził znu­żo­nym wzro­kiem uszy swo­je­go konia, które od czasu do czasu po­ru­sza­ły się gwał­to­wa­nie, draż­nio­ne brzę­cze­niem na­tar­czy­wych gzów. Po­my­ślał że dla konia musi być to rów­nie iry­tu­ją­ce, jak dla niego de­ner­wu­ją­ce były jego wła­sne myśli, krą­żą­ce ak­tu­al­nie wokół jed­nej rze­czy. Jed­ne­go, je­dy­ne­go przed­mio­tu, któ­re­go bar­dzo po­trze­bo­wał, a któ­re­go po­cząw­szy od tego ranka, nie po­sia­dał.

– Za­baw­ne – my­ślał zi­ry­to­wa­ny – jak jedna, pro­za­icz­na rzecz może spier­do­lić czło­wie­ko­wi cały dzień – sta­ra­jąc się opę­dzić od na­tręt­nych myśli, tak jak jego rumak sta­rał się od­pę­dzić gzy, Za Wszy i Czar­ny je­chał wolno przed sie­bie, nie zwra­ca­jąc uwagi na nic do­oko­ła, poza usza­mi swo­je­go konia. Ranek dawno już minął i za­po­wia­dał się cał­kiem przy­jem­ny dzień. Słoń­ce świe­ci­ło raźno, ale nie za mocno, na twa­rzy można było po­czuć lekki wie­trzyk, a kilka bia­łych chmur nie­spiesz­nie pły­nę­ło po la­zu­ro­wym nie­bie. Tak, po­go­da tego dnia była cał­kiem, cał­kiem, a i dzień mógł­by być przy­zwo­ity, gdyby nie ten jeden mały szcze­gół. Za Wszy nie miał po­ję­cia, jak mógł do tego do­pu­ścić, ale mnie­mał, że stało się to ze­szłe­go wie­czo­ru, kiedy kąpał się w rzece. W trak­cie roz­bi­ja­nia obozu miał przy sobie wszyst­ko, co było mu nie­zbęd­ne, tak jak zwy­kle. Na­to­miast dziś rano oka­za­ło się, że jego oprzy­rzą­do­wa­nie jest nie­kom­plet­ne. Mimo, że spraw­dził cały teren do­oko­ła obo­zo­wi­ska, nie udało mu się od­na­leźć za­gi­nio­nych rze­czy, w tym jed­nej z tych naj­waż­niej­szych. Po dłu­gich po­szu­ki­wa­niach dał za wy­gra­ną, bio­rąc pod uwagę moż­li­wość, że zo­stał okra­dzio­ny, kiedy brał ką­piel lub spał.

– Eszzz… – za­klął pod nosem i po­dra­pał się po ku­dła­tym karku. Po­mi­mo usil­nych sta­rań nie był w sta­nie do­ce­nić ani uroku nad­cho­dzą­ce­go dnia, ani nie­zwy­kło­ści ota­cza­ją­cej go przy­ro­dy. Na nic zdało się ki­ca­nie bia­łych kró­licz­ków, czmy­cha­ją­cych pod zie­lo­ne krza­ki, brzę­cze­nie cięż­kich psz­czó­łek i trele słod­kich pta­sząt. Jego myśli, tak jak mucha nad gów­nem, nie­ustan­nie krą­ży­ły wokół jed­nej rze­czy. Je­chał tak dobrą go­dzi­nę, zanim na dro­dze przed sobą zo­ba­czył ciem­ny kon­tur. Gdy pod­je­chał bli­żej oka­za­ło się że był to czar­ny kot. Za­klął w duchu raz jesz­cze, ale nie za­wró­cił konia. Kot sie­dział przy skra­ju drogi i póki co nie wy­bie­rał się w jej po­przek. Ot, przy­siadł na czar­nej dupie, owi­nął się do­oko­ła ogo­nem i palił fajkę, wy­pusz­cza­jąc kółka si­ne­go dymu, które wzno­si­ły się nad jego głową ni­czym au­re­ola. Kiedy Za Wszy był już cał­kiem bli­sko, kot wstał po­wo­li, i ro­biąc tłu­sty­mi bo­ka­mi prze­ciął mu drogę nie­spiesz­nym kro­kiem.

– Jesz­cze tego mi bra­ko­wa­ło! – wy­mru­czał do sie­bie Za Wszy i Czar­ny, po czym bez zbęd­nych ce­re­gie­li ode­zwał się do kota:

– A teraz ru­szysz swoje wiel­kie dup­sko i prze­le­ziesz z po­wro­tem na drugą stro­nę drogi!

– A dla­cze­go miał­bym niby to zro­bić? – za­py­tał bez­czel­nie kot i wsa­dził sobie peta mię­dzy ostre zęby.

– Bo cię o to pro­szę – od­po­wie­dział Za Wszy – grzecz­nie póki co.

– Phi! – od­parł kocur – Po­proś grzecz­niej, to może grzecz­nie ruszę dupę. A póki co, to grzecz­ność kosz­tu­je.

– Ile?

– A bo ja wiem? A ile masz?

– Nie bądź śmiesz­ny.

– To mam przejść z po­wro­tem czy nie? – spy­tał kot, nieco te­atral­nym tonem

– A kopa w dupę chcesz?

– A może i chcę? Bo co?

– Bo jajco! – od­po­wie­dział Za Wszy i Czar­ny i ze­sko­czył z sio­dła jed­nym zwin­nym susem. W trak­cie tej mę­czą­cej dys­ku­sji do­szedł do wnio­sku, że w sumie to nie ma zna­cze­nia, czy kot prze­le­zie sam, czy go przez tą drogę prze­rzu­ci, naj­waż­niej­sze, żeby zdjąć zły urok, w prze­ciw­nym razie, ten dzień może skoń­czyć się znacz­nie go­rzej niż się za­czął. Ru­szył w stro­nę kota, żeby go zła­pać, albo przy­naj­mniej zmu­sić do uciecz­ki na prze­ciw­ną stro­nę trak­tu. Kiedy już pra­wie go do­padł, po­tknął się jed­nak i jak długi zwa­lił na zie­mię.

– Nosz kur… – po­wie­dział do sie­bie wście­kły nie na żarty Za Wszy. Tym­cza­sem kot wró­cił na prze­ciw­le­gły skraj drogi. Usiadł tak samo jak sie­dział na po­cząt­ku, tyle, że nie mógł się po­wstrzy­mać od wy­bu­chu na­głej we­so­ło­ści. Po chwi­li runął na plecy i prze­wra­ca­jąc się z boku na bok, ta­rzał się ze śmie­chu. Kiedy już się tro­chę wy­ta­rzał, odro­bi­nę spo­koj­niej­szy spoj­rzał na jeźdź­ca za­łza­wio­nym okiem.

– Nie­ład­nie śmiać się z cu­dze­go nie­szczę­ścia – burk­nął Za Wszy i Czar­ny, po­pra­wia­jąc na sobie za­ku­rzo­ną odzież i pró­bu­jąc na po­wrót do­siąść nieco spło­szo­ne­go konia

– Masz rację – od­po­wie­dział kot tro­chę przy­jaź­niej – nie­ład­nie. Tyle, że za­ra­bia­nie na nie­szczę­ściach to mój fach. Każdy robi to, co po­tra­fi naj­le­piej. Nie wiem czym ty się trud­nisz przy­ja­cie­lu, ale mi płacą za sie­dze­nie na tyłku i nie­prze­ci­na­nie drogi po­dróż­nym. Oprócz tego opo­wia­dam im bajki, albo wróż­by, zwij to jak chcesz, no i je­stem nie­oce­nio­nym kom­pa­nem w grze w sza­chy. Mówią na mnie Czar­ny Kot – po­wie­dzia­ło z dumą ko­ci­sko i ukło­ni­ło się prze­sad­nie, ga­sząc przed­tem peta.

– Za Wszy i Czar­ny – od­po­wie­dział Za Wszy, nie pa­trząc na Kota. Na piasz­czy­stej dro­dze wciąż le­ża­ły reszt­ki jego roz­trza­ska­nej dumy.

– Też Czar­ny?! – wy­krzyk­nął we­so­ło Kot – Toż my pra­wie jak ro­dzi­na! No już do­brze – dodał spo­le­gli­wie – Nie­ład­ne to było z mojej stro­ny, ale w sumie ty też nie grze­szysz do­bry­mi ma­nie­ra­mi, więc po­wiedz­my że jest fi­fty-fi­fty – dodał, pod­krę­ca­jąc wąsa i pusz­cza­jąc Za Wszy za­wa­diac­kie, zie­lo­ne oko. – Jeśli chcesz, na zgodę opo­wiem ci bajkę. – Za Wszy w pierw­szej chwi­li chciał po­wie­dzieć Kotu, gdzie może sobie rze­czo­ną bajkę wło­żyć, ale po chwi­li za­sta­no­wie­nia do­szedł do wnio­sku, że nie zna do­brze tej oko­li­cy i że nie warto w nowym miej­scu robić sobie wro­gów, szcze­gól­nie z tak bła­hych po­wo­dów. Co praw­da jego duma ucier­pia­ła i to znacz­nie, jed­nak w prze­szło­ści zda­rza­ły mu się dużo więk­sze uchy­bie­nia, więc nie był to in­cy­dent, któ­re­go Za Wszy i Czar­ny nie byłby w sta­nie prze­żyć.

– No dobra – po­wie­dział w końcu – dawaj tę bajkę. – Kot wy­raź­nie się ucie­szył, sły­sząc te słowa. Ob­li­zał ró­żo­wy nos, spoj­rzał w niebo mru­żąc oczy, majt­nął dwa razy ogo­nem, raz na lewą, raz na prawą stro­nę, po czym po­wie­dział:

– Paski, skór­ki i jasz­czur­ki, po­patrz bra­cie na me córki, jedna gruba, jak ma­cio­ra, druga ima się to­po­ra. Po­chyl głowę pod pod­ko­wę, znaj­dziesz zgubę, życie nowe! – za­pa­no­wa­ła głu­cha, nie­koń­czą­ca się cisza. W końcu jako pierw­szy ode­zwał się Za Wszy

– To już? – za­py­tał podi­ry­to­wa­ny

– No… Tak. – od­parł nie­pew­nie Czar­ny Kot.

– W takim razie… Po­dzię­ko­wał. – od­po­wie­dział Za Wszy i Czar­ny tłam­sząc w sobie złość. Wy­szło na to, że Kot znowu zro­bił z niego idio­tę.

– Pro­sił. – od­po­wie­dział Kot i za­do­wo­lo­ny z sie­bie za­pa­lił na­stęp­ną fajkę. Po chwi­li nie­zręcz­ne­go mil­cze­nia Za Wszy minął go spo­koj­nie, nie po­świę­ca­jąc mu wię­cej uwagi. Usły­szał jesz­cze za ple­ca­mi gło­śne „Do zo­ba­cze­nia!” ale nie od­po­wie­dział. Nie miał ocho­ty na po­wtór­ne spo­tka­nie z bez­czel­nym, przy­no­szą­cym pecha mą­dra­lą od szach matów. Miał na­dzie­ję, że Kot wra­ca­jąc na skraj trak­tu od­wo­łał zły urok i od tej pory wszyst­ko ułoży się le­piej tego dnia. A bajka? Co to miało być? Jakaś prze­po­wied­nia, że niby zgi­nie od to­po­ra, albo od gru­bej jak świna córki ko­wa­la? Albo zo­sta­nie za­gry­zio­ny na śmierć przez pa­dal­ca? Kom­plet­ny bez­sens! Jeśli za to lu­dzie go­to­wi są pła­cić Czar­ne­mu Kotu, to on chęt­nie zmie­nił­by pro­fe­sję. Sie­dzi sobie taki na skra­ju drogi, je­dy­ne co musi robić, to nie ru­szać się z miej­sca, gdy ktoś nad­jeż­dża i po­wie­dzieć od czasu do czasu ja­kieś ry­mo­wa­ne dyr­dy­ma­ły. Miód nie ro­bo­ta! Nie kurzy się… Nie to co jego fach. Od ro­bie­nia mie­czem Za Wszy miał już ar­tro­zę w pra­wym barku, nie li­cząc reu­ma­ty­zmu i roz­le­głych blizn, po ra­nach, które otrzy­mał w sto­czo­nych wal­kach. Oprócz tego, od jazdy kon­nej na­ba­wił się he­mo­ro­idów i wy­pa­dły mu dwa dyski. Zda­rza­ło się, że po nocy prze­spa­nej na twar­dej ziemi, nie mógł rano się pod­nieść. Nie do­wi­dział na lewe oko, słabo sły­szał na oboje uszu, a od kilku po­rząd­nych rąb­nięć w czasz­kę, jego pa­mięć nie pra­co­wa­ła już tak jak kie­dyś. Cza­sa­mi my­ślał sobie, że naj­chęt­niej za­mie­nił­by miecz i sio­dło na cie­płe łóżko i grab­ki, ale jakoś nie wie­dzieć czemu, ko­niec koń­ców lą­do­wał z bro­nią w za­krwa­wio­nej dłoni, a do­oko­ła za­le­ga­ły hałdy tru­pów… W wielu re­jo­nach tej ziemi jego sława go wy­prze­dza­ła. Jed­nak taka sława miała su­ro­wą cenę i trze­ba było co­dzien­nie do­ko­ny­wać wy­bo­ru, czy chce się być sław­nym czy zdro­wym.

– No cóż – my­ślał Za Wszy – nie­któ­rzy rodzą się Czar­nym Kotem, a inni rodzą się Za Wszy i Czar­nym. Ale dla­cze­go ja to ja, a Kot to Kot? – na to py­ta­nie Za Wszy nie po­tra­fił zna­leźć od­po­wie­dzi, jed­nak dałby wiele za od­na­le­zie­nie za­gi­nio­nych tego ranka rze­czy. Nie mi­nę­ło pół go­dzi­ny, kiedy do­je­chał do roz­sta­ju dróg. Przy dro­dze pro­wa­dzą­cej na pół­noc stała nie­wiel­ka karcz­ma. Zmę­czo­ny kil­ku­go­dzin­ną jazdą w sio­dle, Za Wszy po­sta­no­wił się w niej za­trzy­mać. Chciał coś zjeść, na­kar­mić i na­po­ić konia, a być może skom­ple­to­wać bra­ku­ją­ce opo­rzą­dze­nie. W po­bli­żu karcz­my nie za­uwa­żył żad­nych in­nych wierz­chow­ców, więc za­po­wia­da­ło się, że bę­dzie w niej je­dy­nym go­ściem. Ze­sko­czył z konia, ale pomny wy­pad­ku pod­czas po­ści­gu Kota, po­ru­szał się po­wo­li i ostroż­nie, uważ­nie pa­trząc pod nogi. W karcz­mie pa­no­wał pół­mrok. Błony roz­cią­gnię­te w ma­łych oknach pra­wie w ogóle nie prze­pusz­cza­ły świa­tła. W po­wie­trzu uno­sił się za­pach go­to­wa­nej ka­pu­sty i ja­kie­goś mięsa. Do­pie­ro teraz Za Wszy usły­szał, jak gło­śno grają mu kisz­ki. Prze­szło mu przez myśl, że gdyby zła­pał Kota, to nie tylko oca­lił­by honor, ale za­osz­czę­dził­by na wik­cie. Jed­nak nie było tak źle. Karcz­ma wy­glą­da­ła ob­skur­nie, więc nie mogła być droga. Zanim Za Wszy zdo­łał ko­go­kol­wiek zo­ba­czyć, usły­szał do­bie­ga­ją­cy od kuch­ni tu­bal­ny głos

– Kaśka, Pe­laś­ka, rusz­cie że się! Mamy gości!

– Go­ścia – po­pra­wił obe­rży­stę Za Wszy. Wła­ści­ciel karcz­my był gruby, wiel­ki, łysy i brud­ny. Do tego wy­glą­dał na oszu­sta i cwa­nia­ka, czyli jak na praw­dzi­we­go karcz­ma­rza przy­sta­ło. Ob­rzu­cił ry­ce­rza nie­zbyt go­ścin­nym, tak­su­ją­cym spoj­rze­niem, po czym za­py­tał:

– Czym mogę słu­żyć ja­śnie wiel­mo­ży?

– Po­sił­kiem dla mnie i owsem dla konia.

– Wedle ży­cze­nia, wiel­moż­ny panie. Roz­gość się, zaraz po­da­my. – Za Wszy i Czar­ny usiadł w rogu ciem­nej izby. Po chwi­li zja­wi­ła się dziew­czy­na, która wy­glą­da­ła jak Kaśka i Pe­laś­ka w jed­nym, lub ra­czej jak cały worek Ka­siek i Pe­la­siek. Ry­cerz pa­trzył w mil­cze­niu jak dziew­czy­na prze­ci­ska się nie­zdar­nie mię­dzy sto­ła­mi z dzba­nem w jed­nej i chle­bem w dru­giej ręce. Kiedy udało już jej się prze­drzeć przez salę, po­sta­wi­ła przed nim z hu­kiem dzban i rzu­ci­ła na śro­dek stołu bo­chen chle­ba, który za­ło­mo­tał na drew­nia­nym bla­cie cięż­ko jak ka­mień. Dzie­wo­ja otar­ła tłu­stą łapką spo­co­ne czoło, po czym sa­piąc roz­po­czę­ła szturm w kie­run­ku po­wrot­nym. Za Wszy i Czar­ny do­tknął nie­pew­nie chle­ba pal­cem i tak jak przy­pusz­czał, bo­che­nek był twar­dy jak stal. Po­sta­no­wił zaj­rzeć rów­nież do dzba­na, ale i to nie było naj­lep­szym po­my­słem. Wino było zwie­trza­łe i cuch­nę­ło octem na milę. Za Wszy nie wie­dział, czy po­wi­nien zło­żyć re­kla­ma­cje na­tych­miast czy po­cze­kać, aż przy­nio­są mu danie głów­ne. Jed­nak kiedy dziew­czy­na przy­nio­sła mu ka­pu­stę i dzika, miło się roz­cza­ro­wał. Por­cja była przy­zwo­icie duża, a mięso kru­che i świe­że. Po­pro­sił więc tylko o dzba­nek wody i drugi bo­chen chle­ba. Dziew­czy­na spoj­rza­ła na niego jak na żar­ło­ka, co w oczach Za Wszy wy­da­ło się dość za­baw­ne, jeśli brać pod uwagę jej ga­ba­ry­ty. Jed­nak po chwi­li przy­tar­ga­ła dzba­nek z wodą i chleb. Tym razem chleb był w miarę świe­ży. Za Wszy i Czar­ny zjadł wszyst­ko, co do ostat­nie­go kęsa. Na­stęp­nie tłuszcz, który zo­stał w misce wy­tarł chle­bem, po czym rów­nież go zjadł. Potem popił wszyst­ko wodą z dzba­na i bek­nął do­no­śnie. Wy­tarł wąsy i brodę wierz­chem dłoni, po­kle­pał się po peł­nym brzuch. Po chwi­li ro­zej­rzał się do­oko­ła sie­bie i nie wi­dząc ni­g­dzie obe­rży­sty ani jego córek, za­czął ostroż­nie zbie­rać się do wyj­ścia. Prze­szedł mię­dzy sto­ła­mi, uchy­lił jak naj­ci­szej drzwi i wy­szedł na za­la­ne słoń­cem po­dwó­rze. Koń stał przy żło­bie, Za Wszy mu­siał mu za­ło­żyć uzdę. Zro­bił to obie­ma rę­ko­ma, a potem zo­stał zmu­szo­ny do po­chy­le­nia się do przo­du. Zanim się pod­niósł, jego wzrok za­trzy­mał się na koń­skich ko­py­tach i w tym samym mo­men­cie nad głową prze­le­ciał mu ze świ­stem jakiś cięż­ki i nie­wia­ry­god­nie szyb­ki przed­miot. Ry­cerz spoj­rzał za sie­bie. W progu stała druga córka obe­rży­sty. Za Wszy i Czar­ny do­my­ślił się kim jest dziew­czy­na, bo wy­glą­da­ła do­kład­nie tak samo jak wła­ści­ciel karcz­my, tyle że była więk­sza od ojca i brzyd­sza. Zanim zdą­żył coś po­wie­dzieć, dziew­czy­na zgro­mi­ła go gru­bym jak u tura gło­sem

– Chcia­łeś uciec bez za­pła­ty, skur­czy­by­ku?!

– Nie, ależ skąd… – ode­zwał się nie­pew­nie ry­cerz, szu­ka­jąc wokół sie­bie przed­mio­tu, któ­rym rzu­ci­ła w niego dziew­czy­na – Szu­ka­łem przy ju­kach sa­kiew­ki, kiedy… Rzu­ci­łaś we mnie ta­sa­kiem?!

– Może ciut się po­spie­szy­łam, ale wy­glą­da­ło na to, że nie masz za­mia­ru re­gu­lo­wać płat­no­ści.

– Mo­głaś mnie zabić! – wrzesz­czał roz­ju­szo­ny Za Wszy i Czar­ny

– Ale nie ubi­łam – od­po­wie­dzia­ła spo­koj­nie dziew­czy­na i splu­nę­ła ob­fi­cie na zie­mię – Płać i za­po­mnij­my o spra­wie.

– A jak nie za­pła­cę, to co? Po­ćwiar­tu­jesz mnie?

– Ona nie, ale ja to zro­bię, jeśli zaraz nie zo­ba­czę pie­nię­dzy! – od­po­wie­dział gbu­ro­wa­ty obe­rży­sta, za­cho­dząc Za Wszy od stro­ny tyl­ne­go wyj­ścia. Ry­cerz do­szedł do wnio­sku, że zro­bi­ło się niecie­ka­wie. Mógł­by im oczy­wi­ście za­pła­cić, gdyby miał czym. Praw­da była taka że nie śmier­dział gro­szem, gdyby było ina­czej za­pła­cił by prze­cież Kotu. Czar­ny Kot był na tyle by­stry lub ja­sno­wi­dzą­cy, że dość szyb­ko wy­cią­gnął wła­ści­wy wnio­sek i niespe­cjal­nie się upie­rał przy po­bra­niu myta. Ale żar­cie w karcz­mie na krzy­wy ryj, to już była zu­peł­nie inna para ka­lo­szy.

– Przy­zna­ję się! – ry­cerz pod­niósł ręce w po­jed­naw­czym ge­ście, po czym na­tych­miast po­chy­lił się do przo­du. I do­brze się stało, bo w jego kie­run­ku po­le­ciał drugi tasak, tym razem mio­ta­czem był sam obe­rży­sta.

– Prze­stań­cie już! – krzyk­nął Za Wszy prze­stra­szo­ny nie na żarty i scho­wał się pod ko­niem – Prze­cież nie za­rżnie­cie mnie z po­wo­du miski ka­pu­sty i su­che­go chle­ba!

– Ja ci dam suchy chleb! Cze­kaj no! Ja ci dam suchy chleb!- krzyk­nął obe­rży­sta i po­pra­wia­jąc por­t­ki na opa­słym brzu­chu, ru­szył szybkim kro­kiem w jego kie­run­ku. Koń sta­nął dęba i za­tań­czył w miej­scu. Za Wszy i Czar­ny znowu usko­czył w ostat­nim mo­men­cie.

– Do­brzy lu­dzie! – sta­rał się ra­to­wać sy­tu­ację – Nie mam pie­nię­dzy, ale mam konia i sio­dło. Jeśli to wam wy­na­gro­dzi krzyw­dy, bierz­cie śmia­ło! – obe­rży­sta spoj­rzał na córkę, a córka na obe­rży­stę. Po chwi­li oboje po­krę­ci­li prze­czą­co głową.

– A co my zro­bi­my z ko­niem? – spy­ta­ła rosła dzie­wu­cha chwy­ta­jąc się pod ma­syw­ne boki – Do ni­cze­go nam się nie przy­da, a żreć musi.

– Racja cór­ciu! – za­wtó­ro­wał jej karcz­marz – A na mięso się nie na­da­je, prze­cież od razu widać, że cha­be­ta jest stara, cud że jesz­cze lezie. – Za Wszy nie miał wię­cej ar­gu­men­tów. Ani do­byt­ku. Prze­cież nie odda im mie­cza. Bez niego był jak bez ręki, a krup­ni­ku na mie­czu prze­cież i tak nie ugo­tu­ją.

– Do­brzy lu­dzie, nie ubi­jaj­cie mnie! – po­pro­sił naj­ład­niej jak po­tra­fił – Jeśli nie chce­cie konia, może mogę wam to jakoś od­pra­co­wać, co? – karcz­marz i córka znowu spoj­rze­li po sobie, po dłuż­szej chwi­li córka ski­nę­ła lekko głową i obe­rży­sta prze­mó­wił, znacz­nie spo­koj­niej i zre­zy­gno­wa­nie

– No do­brze, już do­brze. Niech bę­dzie nasza krzyw­da. Jed­nak jeśli my­ślisz, że o tak się wy­wi­niesz brat­ku, to je­steś w błę­dzie. Szyb­ko tu się u nas wie­ści roz­no­szą, a ja pro­wa­dzę karcz­mę, a nie przy­tu­łek. Naj­pierw ty jeden żar­łeś u mnie za darmo, a za dwie nie­dzie­le będę miał tu na pęcz­ki ta­kich dar­mo­zja­dów jak ty, co za wszy żreć i pić by chcie­li. – Za Wszy prze­łknął gło­śno ślinę, ale się nie ode­zwał. Karcz­marz spoj­rzał na niego spode łba i cią­gnął dalej

– Na nic mi twój koń czy miecz, stra­wy z nich nie ugo­tu­ję. Ale ty mo­żesz zro­bić z nich uży­tek jeśli zdo­łasz i jeśli nie no­sisz ich tylko dla ozdo­by. – ostat­nie zda­nie za­bo­la­ło, Za Wszy może i nie był tak ho­no­ro­wy, jak można było ocze­ki­wać po pa­so­wa­nym ry­ce­rzu, ale mie­czem robić po­tra­fił. Wie­dzie­li o tym nie tylko jego wro­go­wie, któ­rzy gryź­li zie­mię, ale także inni ry­ce­rze z któ­ry­mi wal­czył ramię w ramię oraz wiel­cy pa­no­wie, któ­rzy go za­trud­nia­li. Na Za Wszy można było po­le­gać. Długo nie my­śląc, za­py­tał karcz­ma­rza

– Co miał­bym zro­bić? – obe­rży­sta spoj­rzał na córkę, która po chwi­li kiw­nę­ła przy­zwa­la­ją­co głową, a potem po­wie­dział

– Może le­piej wejdź­my do środ­ka, nie przy­stoi na dzie­dziń­cu kon­wer­so­wać – Za Wszy po­pra­wił odzie­nie, wy­pro­sto­wał się i wszedł do środ­ka. Przez chwi­lę oba­wiał się, że za­rżną go jak świ­nię w karcz­mie, ale wy­glą­da­ło na to, że obe­rży­sta i jego po­cie­cha uspo­ko­ili się nieco, ba, zwra­ca­li się teraz do Za Wszy pra­wie że przy­jaź­nie. Córka karcz­ma­rza za­pro­po­no­wa­ła, że przy­nie­sie piwa, a kiedy wró­ci­ła miała w dru­gim ręku kawał droż­dżo­wej babki.

– Oj, chyba kiep­ski ubi­łem in­te­res – po­my­ślał Za Wszy, kiedy to zo­ba­czył, ale było za późno, żeby pła­kać nad roz­la­nym mle­kiem. Słowo się rze­kło, ze­brał się więc w sobie i po­wie­dział naj­bar­dziej ry­cer­sko jak po­tra­fił

– Mów­cie karcz­ma­rzu, co was drę­czy i jak mogę się wam przy­słu­żyć moim mie­czem – Karcz­marz spoj­rzał za­tro­ska­ny na córkę, a ta za­chę­ci­ła go lek­kim ski­nie­niem głowy

– Pro­blem tu mamy od kilku mie­się­cy…

– My?

– Nasza osada zna­czy się, ale i ja oso­bi­ście rów­nież.

– Grub­sza to bę­dzie im­pre­za jakaś– po­my­ślał Za Wszy, ale nie prze­ry­wał karcz­ma­rzo­wi, który za­czął po­wo­li plą­tać się w ze­zna­niach

– Tem tego… Co to jam chciał po­wie­dzieć…

– Mó­wi­li­ście karcz­ma­rzu, że kło­pot macie.

– A no ten tego… Jakby to tam… że ten… No że…że…

– Smoka tu mamy – córka obe­rży­sty przy­szła ojcu z po­mo­cą

– Za­gnieź­dził się w sta­rym zamku kurwi syn, i ani myśli iść precz, padło zde­chłe! – karcz­marz spur­pu­ro­wiał nagle na na­la­nej twa­rzy, a Za Wszy dla od­mia­ny po­bladł – Ze­żarł już wszyst­ko w oko­li­cy, co mógł ze­żreć, po­miot ewo­lu­cyj­ny, a teraz mamy stra­cha, że jak owce i krowy się skoń­czy­ły to za dzie­ci się za­bie­rze albo ze te, no, dzie­wi­ce. – Za Wszy po­ki­wał na znak zro­zu­mie­nia głową i za­czął się po­wo­li za­sta­na­wiać, czy gdyby jed­nym szyb­kim cię­ciem po­wa­lił obe­rży­stę, to czy dziew­kę rów­nież mu­siał by usiec, czy mógł zbiec bez do­dat­ko­wych ofiar

– A ja córki mam dwie, dzie­wo­je jak ma­rze­nie, lękam się o nie, tylko pa­trzeć jak po­two­ra po­rwie mi którą, bę­dzie strę­czyć albo pożre, albo co. – Za Wszy i Czar­ny po­my­ślał sobie, że takie dzie­wi­ce, ja­ki­mi karcz­marz dys­po­no­wał na skła­dzie, lekką ręką dałby by radę na­strę­czyć smoka. Być może oka­zał­by się wcale uży­tecz­ny, pa­lił­by by pod kuch­nią, po­lo­wał i przy­cią­gał gości jako lo­kal­na atrak­cja tu­ry­stycz­na. Bo swoją drogą ob­skur­nej obe­rży przy­da­ła­by się mała, ku­chen­na re­wo­lu­cja, więc ścią­gnąć smoka wcale nie by­ło­by takim głu­pim po­my­słem. O ile smok chciał­by współ­pra­co­wać, a nie je­dy­nie siać strach i po­żo­gę. I żreć. Ry­cerz za­trzy­mał jed­nak dla sie­bie swoje prze­my­śle­nia i wró­cił do opra­co­wy­wa­nia planu uciecz­ki.

– Jeśli ze­chciał­by szla­chet­ny ry­cerz smoka ubić, to nie tylko wio­skę i mnie ocali, ale i te dwie dzie­wusz­ki, które żyją w stra­chu – oczy Za Wszy za­trzy­ma­ły się na to­po­rze, za­tknię­tym, za pa­skiem córki karcz­ma­rza – Dla­te­go był­bym skłon­ny nie tylko da­ro­wać dług wiel­mo­ży, ale także oddać jedną z moich sto­kro­tek. Którą, to już za­le­ży od wiel­moż­ne­go pana, obie jak te róże, ale tego mówić nie muszę, pan ry­cerz oczy ma i po­my­ślu­nek też. – sły­sząc ostat­nie zda­nie ojca, uzbro­jo­na w tasak ku­chen­ny karcz­mar­ka, za­ru­mie­ni­ła się jak róży przy­sta­ło.

– Ło­la­bo­ga­re­ty! – po­my­ślał Za Wszy – To się na ro­bi­ło! – z jego wni­kli­wej ana­li­zy wy­ni­ka­ło, że miał do wy­bo­ru trzy wyj­ścia, ale żadne nie przed­sta­wia­ło się ró­żo­wo. Pierw­sze, naj­mniej ho­no­ro­we, ale naj­roz­sąd­niej­sze obej­mo­wa­ło na­tych­mia­sto­wą uciecz­kę, a wcze­śniej za­bi­cie obe­rży­sty i być może rów­nież jego córki. Dru­gim wyj­ściem była walka ze smo­kiem i sa­mo­bój­cza śmierć w jego pasz­czy. Trze­cim – wy­gra­na walka ze smo­kiem i prze­sra­ne życie, w ob­ję­ciach jed­nej ze zło­tych córek karcz­ma­rza.

– No dobra, gdzie ten smok? – spy­tał Za Wszy pew­nym gło­sem

– Na­praw­dę? Wiel­moż­ny pan chce to zro­bić?

– Nie chcę, ale zro­bię. Może je­stem bied­ny i nie za­wsze hm hm za­cho­wu­ję się jak ry­ce­rzo­wi przy­sta­ło, ale słowo się rze­kło…

– Tatku, nie bądź głupi! On da dra­pa­ka, jak tylko go stąd wy­pu­ści­my!

– Eszzz – po­my­ślał Za Wszy – Nie udało się! Jed­nak warto było spró­bo­wać… – Jak coś mówię, to mówię – po­wie­dział pa­trząc twar­do na dziew­kę. Ta skru­szy­ła się nieco pod ostrym spoj­rze­niem Czar­ne­go ry­ce­rza, ale ustą­pić nie chcia­ła

– Jaką bę­dzie­my mieli gwa­ran­cję tatku, że on do­trzy­ma słowa?

– Chodź­cie ze mną – za­pro­po­no­wał za Wszy – po­ka­że­cie mi gdzie mon­strum ma le­go­wi­sko.

– Hmm… Zgoda – po­wie­dział karcz­marz po chwi­li na­my­słu

– Eszzz – po­my­ślał Za Wszy – Znowu się nie udało! – do­szedł do wnio­sku, że jeśli teraz jego plan po­zby­cia się karcz­ma­rza się nie udał, to może wy­my­śli coś po dro­dze. Je­dy­ne czego chciał, to jak naj­szyb­ciej od­da­lić się od tego prze­klę­te­go miej­sca. – W takim razie ru­szaj­my! – po­wie­dział sta­now­czym tonem

– Ru­szaj­my – po­wtó­rzył karcz­marz i zdjął brud­ny far­tuch – Ty zo­sta­niesz z Kaśką – po­wie­dział do córki obe­rży­sta – i obie bę­dzie pil­no­wać obej­ścia – Za Wszy wes­tchnął nie­znacz­nie, wy­raź­nie mu ulży­ło, ale dziew­czy­na nie spusz­cza­ła go z oka.

– Nie ma mowy! Idę z wami! – karcz­marz spoj­rzał na córkę i po chwi­li mil­cze­nia po­wie­dział:

– Zgoda, ty upar­ta kozo. Znam cię na tyle do­brze, żeby wie­dzieć, że i tak po­sta­wisz na swoim. – zła­pał córkę za po­li­czek czu­łym ge­stem i wy­tar­mo­sił jak worek kar­to­fli. Za Wszy stra­cił reszt­ki na­dziei. Prze­łknął gło­śno ślinę i za­pisz­czał:

– Ru­szaj­my.

Po chwi­li cała trój­ka zna­la­zła się na za­la­nym słoń­cem po­dwó­rzu. Za Wszy i Czar­ny za­sta­na­wiał się jesz­cze przez chwi­lę, czy by nie wsko­czyć na konia i nie ru­szyć ga­lo­pem na oślep przed sie­bie, ale szyb­ko przy­po­mniał sobie le­cą­cy nad swoją głową tasak oraz pre­cy­zję z jaką ów tasak zo­stał rzu­co­ny. Po­czuł mię­dzy ło­pat­ka­mi fan­to­mo­wy ból i w jed­nej chwi­li po­sta­no­wił, że nie do­sią­dzie konia, żeby go nie ku­si­ło. W dro­dze do opusz­czo­ne­go zamku za­py­tał obe­rży­stę o smoka. Jak wy­glą­da, ja­kich jest roz­mia­rów, czy ktoś go może wi­dział.

– Smok jak to smok – od­po­wie­dział mu obe­rży­sta nieco enig­ma­tycz­nie – Jak smok wy­glą­da każdy wie – ry­cerz wy­wnio­sko­wał z tej wy­po­wie­dzi, że karcz­marz oso­bi­ście smoka nie wi­dział i pew­nie tylko su­ge­ro­wał się re­la­cja­mi in­nych na­ocz­nych świad­ków. Po nie­ca­łej go­dzi­nie mar­szu do­tar­li w końcu do cze­goś, co przy­po­mi­na­ło ruiny opusz­czo­ne­go zamku. Wszę­dzie do­oko­ła wa­la­ły się zbie­la­łe kości i reszt­ki pa­dli­ny róż­nych zwie­rząt – kóz, owiec, a nawet krów i koni. Kiedy byli już zu­peł­nie bli­sko Za Wszy za­uwa­żył, że od­wa­ga opu­ści­ła nieco karcz­ma­rza i jego córkę.

– Kmieć to za­wsze kmieć– po­my­ślał z dumą Za Wszy i Czar­ny i ru­szył raź­niej w stro­nę ruin. Nie mi­nę­ły trzy ude­rze­nia serca, gdy spo­śród murów do­biegł ich prze­ra­ża­ją­cy ryk. Ry­cerz ro­zej­rzał się wokół sie­bie, ale po karcz­ma­rzu i jego córce nie zo­sta­ło nic poza uno­szą­cym się w od­da­li tu­ma­nem kurzu.

– Przy­naj­mniej ich mam z głowy – zdą­żył po­my­śleć Za Wszy i Czar­ny zanim z ruin do­biegł go ko­lej­ny ryk – ale co teraz? – nie było czasu na dłuż­sze roz­my­śla­nia, bo ze za­wa­lo­ne­go ka­mie­nia­mi dzie­dziń­ca po raz trze­ci roz­legł się do­no­śny smo­czy skrzek. Za Wszy do­szedł do wnio­sku, że smok z pew­no­ścią wy­czuł obec­ność nie­pro­szo­nych gości. Po­my­ślał jesz­cze przez chwi­lę o uciecz­ce, ale był świa­do­my, że na jego sta­rym wa­ła­chu mu się to nie uda. Wie­dział do­sko­na­le, że smoki po­tra­fią latać i że przy ewen­tu­al­nym ataku z po­wie­trza nie miał­by naj­mniej­szych szans. Nie mając in­ne­go wy­bo­ru, wyjął z juków swój ogrom­ny, cięż­ki miecz i ru­szył wolno przed sie­bie. Przy wej­ściu na dzie­dzi­niec skrę­cił w prawo i scho­wał się za fra­mu­gą bramy. Do­brze zro­bił, bo po chwi­li bramę wy­peł­nił cuch­ną­cy siar­ką pło­mień.

– Osz ty brat­ku! – po­my­ślał Za Wszy. Po­cząt­ko­wo brał pod uwagę moż­li­wość ne­go­cja­cji ze smo­kiem, jed­nak nie­go­ścin­ne za­cho­wa­nie gada wska­zy­wa­ło na to, że ra­czej nie poj­mie on ar­ty­ku­ło­wa­nej mowy i roz­sąd­nych ar­gu­men­tów. Bydle było z całą pew­no­ścią stwo­rze­niem pry­mi­tyw­nym i po­zba­wio­nym kul­tu­ry oso­bi­stej, więc in­te­li­gent­na kon­wer­sa­cja nie wcho­dzi­ła w ra­chu­bę. Za Wszy od­cze­kał jesz­cze chwi­lę i tak jak się spo­dzie­wał, smok rzy­gnął ogniem raz jesz­cze. Kiedy tylko pło­mień znik­nął, Za Wszy i Czar­ny prze­tur­lał się na śro­dek dzie­dziń­ca i za­szedł smoka z boku. To zna­czy pra­wie za­szedł, po­nie­waż znowu był zmu­szo­ny po­chy­lić się szyb­ko do przo­du. W tym samym mo­men­cie smok od­wró­cił pysk w jego kie­run­ku i splu­nął czer­wo­nym jak lawa pło­mie­niem. Za Wszy po­czuł cie­pło na ple­cach. Ogień minął go tylko o włos. Po chwi­li uniósł głowę i do­strzegł mo­co­wa­nie że­la­znej bramy, która kie­dyś bro­ni­ła wej­ścia na dzie­dzi­niec zamku, a teraz była stale unie­sio­na. Mo­co­wa­nie było prze­sta­rza­łe, kon­struk­cję sta­no­wił pęk prze­gni­łych lin. Ry­cerz prze­szedł na czwo­ra­kach tak szyb­ko jak po­tra­fił w tam­tym kie­run­ku. Smok zbli­żył się do niego na nie­bez­piecz­ną od­le­głość i jesz­cze raz strze­lił stru­gą pło­mie­ni. W ostat­nim mo­men­cie Za Wszy prze­tur­lał się w bok. Zbu­twia­łe liny za­ję­ły się ogniem.

– Teraz albo nigdy! – po­my­ślał Za Wszy, chwy­cił por­t­ki w garść i nie pa­trząc za sie­bie, rzu­cił się w kie­run­ku bramy. Tak jak prze­wi­dy­wał, smok pu­ścił się za nim w po­ścig. Ry­cerz prze­bie­rał no­ga­mi ile sił. Usły­szał nad głową chrzęst że­la­znej kraty. Mo­co­wa­nie po­lu­zo­wa­ło się i w chwi­li gdy Za Wszy prze­kro­czył próg dzie­dziń­ca, brama opa­dła z hu­kiem. Za Wszy po­biegł dla pew­no­ści kil­ka­dzie­siąt me­trów dalej i do­pie­ro potem się od­wró­cił. Jego plan się po­wiódł. Brama opa­da­jąc przy­trza­snę­ła smo­ko­wi ogon. Wście­kła be­stia wyła i pluła ogniem na lewo i prawo. Za Wszy ści­snął miecz w dłoni. Teraz za­bi­cie smoka było o wiele ła­twiej­sze, ale jakoś zro­bi­ło mu się żal by­dla­ka. Prze­cież to nie jego wina, że uro­dził się smo­kiem, a nie wie­wiór­ką. Pod­szedł do smoka na bez­piecz­ną od­le­głość i choć po­mysł wydał mu się bez­na­dziej­ny, prze­mó­wił do smoka tymi sło­wa­mi

– Smoku! – gad nie prze­stał ani na chwi­lę mio­tać się, pró­bu­jąc uwol­nić przy­trza­śnię­ty ogon – Nie chce cię ubi­jać! Bo niby dla­cze­go miał­bym? Lubię zwie­rząt­ka, kie­dyś ho­do­wa­łem kotka, ale potem na­stą­pi­łem na niego le­ciut­ko i ten, tego… Mniej­sza o to. Wiesz, na­le­żę nawet do Ligii Ochro­ny Przy­ro­dy!

– Po­cze­kaj – syk­nął smok – Jak się tylko uwol­nię, to po­ka­żę ci kurwa zwie­rząt­ko!

– Aaa… To jed­nak ludz­ka mowa nie jest ci obca?! Jed­nak po­tra­fi­my się nor­mal­nie ko­mu­ni­ko­wać, a nie tylko rzy­gać ogniem na wszyst­kie stro­ny! Mów no teraz, jak na spo­wie­dzi, cze­muś, że te, no te, dzie­wi­ce strę­czył?!

– Że niby jak?! – wark­nął smok – Co że niby ro­bi­łem?

– No ten, nie­waż­ne zresz­tą! Nie je­steś tu mile wi­dzia­ny, smoku! Żar­łeś na krzy­wy ryj krowy, świ­nie, kozy?! Dobre było? To teraz za­bie­raj tłu­sty od­włok i wynoś się, albo będę tu mu­siał eu­ta­na­zji do­ko­nać zaraz!- smok szarp­nął się dziko, ale na nic to się zdało. Brama była zbyt cięż­ka i po­trze­ba by z dzie­się­ciu chło­pa, żeby unieść ją do góry.

– A jak mam to niby we­dług cie­bie zro­bić?!- wrza­snął smok, wście­kły nie na żarty – Czyż­byś nie za­uwa­żył, że przy­trza­sną­łeś mi tą cho­ler­ną bramą, mój ogon?!

– Sam sobie przy­trza­sną­łeś – od­parł fi­lu­ter­nie Za Wszy i za­chi­cho­tał cicho – Gdy­byś nie był takim cha­mem nie­uży­tym, mo­gli­by­śmy po­roz­ma­wiać, zanim się­gną­łem po roz­wią­za­nia ra­dy­kal­ne. Sam je­steś sobie wi­nien! – smok utkwił w ry­ce­rzu wście­kłe spoj­rze­nie, ale nic nie po­wie­dział. Za Wszy cią­gnął dalej – Tak jak po­wie­dzia­łem, nie chcę cię za­bi­jać, smoku. Od­le­cisz stąd na za­wsze, strę­czyć gdzie in­dziej i za­po­mni­my o całej spra­wie.

– A jak mam niby od­le­cieć, kiedy mój ogon przy­trza­snę­ło to że­la­stwo, co? – par­sk­nął smok

– Ogon ci urżnę – od­parł spo­koj­nie Za Wszy – Wy­bie­raj, albo łeb, albo ogon. – smok po­cząt­ko­wo nic nie po­wie­dział, a potem wy­buchł hi­ste­rycz­nym śmie­chem. Za Wszy przy­glą­dał mu się w mil­cze­niu opar­ty o miecz.

– Nie są­dzi­łem, że kie­dyś tego do­ży­ję! – po­wie­dział po chwi­li smok – Po trzy­stu sześć­dzie­się­ciu trzech la­tach po­ko­na­ny przez ry­ce­rza bez paska w por­t­kach, tfu! – splu­nął na zie­mię kulką ognia – No do­brze mi­strzu. Widzę, że wy­bo­ru nie mam. Jeśli mnie nie uwol­nisz, to ska­pie­ję tu z głodu, albo przyj­dzie mo­tłoch i do­bi­je mnie wi­dła­mi… Jed­nak, swoją drogą, skąd wiesz, że cię nie za­bi­ję, kiedy mnie uwol­nisz?

– Nie wiem – od­parł spo­koj­nie Za Wszy – ale wciąż mam swój miecz, a ty bę­dziesz cięż­ko ranny. Gdy­bym był tobą, wo­lał­bym życie bez ogona niż bo­ha­ter­ską śmierć.

– Ogon mi od­ro­śnie – od­parł smok – a cie­bie mógł­bym zabić i tak.

– Ja rów­nież mógł­bym cię zabić smoku, choć­by teraz, ale tak jak po­wie­dzia­łem, nie chcę tego robić, więc wy­bie­raj i nie trać wię­cej mo­je­go czasu.

– Zgoda – po­wie­dział w końcu smok. Za Wszy spoj­rzał w jego żółte śle­pia i przez chwi­lę pa­trzy­li tak na sie­bie, on i smok. W końcu chwy­cił miecz do ręki, prze­szedł kilka kro­ków i spoj­rzał w niebo. Zmru­żył oczy jakby coś zo­ba­czył. A potem po­ka­zał pal­cem do góry i po­wie­dział:

– O, tam! – smok spoj­rzał od­ru­cho­wo w tamtą stro­nę i w tym samym mo­men­cie Za Wszy i Czar­ny jed­nym spraw­nym cię­ciem od­rą­bał smo­ko­wi ogon. Smok zawył prze­cią­gle, aż w ru­inach po­sy­pał się gruz.

– Umiesz robić mie­czem – wy­sa­pał po chwi­li

– Wiem – od­parł ry­cerz  – To je­dy­ne co po­tra­fię robić – po­wie­dział smut­no. Na­stęp­nie smok ude­rzył kilka razy skrzy­dła­mi o zie­mię i bro­cząc krwią, wzbił się w po­wie­trze. Po chwi­li przy­po­mi­nał na nie­bie ogrom­ną, czar­ną, groź­ną chmu­rę. Za Wszy spoj­rzał na smo­czy ogon i na skórę, która go okry­wa­ła

– W końcu będę miał pasek! – ucie­szył się – I to cał­kiem przy­zwo­ity! Ry­cerz bez paska to jak kurwa bez fran­cy – po­my­ślał fi­lo­zo­ficz­nie Za Wszy. I choć brak paska ura­to­wał mu tego dnia życie i to kil­ka­krot­nie, to nie mógł się do­cze­kać kiedy zdej­mie skórę ze smo­cze­go ogona, wy­pra­wi ją i po­tnie nie dłu­gie ka­wał­ki. Miał dosyć cią­głe­go schy­la­nia się po opa­da­ją­ce spodnie i świe­ce­nia gołą dupą. Do­szedł rów­nież do wnio­sku, że de­ner­wo­wa­nie się na przej­ścio­we prze­ciw­no­ści losu nie ma naj­mniej­sze­go sensu, bo życie i tak pod­su­nie za­wsze ja­kieś roz­wią­za­nie, tak jak było w jego przy­pad­ku. Ko­niec koń­ców, nie tylko do­ro­bił się paska, w do­dat­ku ze smo­czej skóry, ale za jed­nym za­ma­chem ura­to­wał wio­skę, karcz­mę, smoka i strę­czo­ne przez smoka, te, jak im tam, dzie­wi­ce. Poza tym zjadł za dar­mo­chę i to do­brze, na­kar­mił konia i oca­lił honor. Tak. Nie ma tego złego, co by na dobre nie wy­szło. Nie my­śląc już nic wię­cej, Za Wszy i Czar­ny za­brał się do ro­bo­ty.

Kilka dni póź­niej prze­jeż­dżał tą samą drogą, na któ­rej sie­dział wcze­śniej Czar­ny Kot. I choć ostroż­nie omi­nął przy­droż­ną obe­rżę i kło­po­tli­we­go karcz­ma­rza, nie chcąc wda­wać się w szcze­gó­ły opo­wie­ści o walce ze smo­kiem, to li­czył jed­nak, że spo­tka przy dro­dze Kota. Nie po­my­lił się. Kot sie­dział w tym samym miej­scu co po­przed­nio i jak to miał w zwy­cza­ju palił fajkę.

– Ładny pasek – po­wie­dział na przy­wi­ta­nie i pu­ścił dym ró­żo­wym nosem

– Dzię­ki! – od­po­wie­dział Za Wszy – A ta twoja bajka…

– Spraw­dzi­ła się?

– Spraw­dzi­ła się – przy­znał Za Wszy – Dzię­ki raz jesz­cze.

– Nie ma za co! – od­parł Kot i zga­sił kipa czar­ną łapą.

– Głu­pio wy­szło ostat­nim razem… – po­wie­dział Za Wszy pa­trząc w zie­mię przed sobą

– Nie ma spra­wy – od­parł szyb­ko Kot – Na szczę­ście nie mia­łeś wtedy paska! – obaj za­śmia­li się gło­śno.

– To do zo­ba­cze­nia – po­wie­dział po chwi­li ry­cerz

– Że­gnaj – po­wie­dział Kot, pa­trząc w niebo i uśmie­cha­jąc się do sie­bie. Za Wszy i Czar­ny nie po­wie­dział już nic wię­cej, ale od­czuł lekki smu­tek na myśl, że nigdy nie zo­ba­czy już Czar­ne­go Kota, bo jakby nie pa­trzeć, uczci­we było z niego ko­ci­sko. I do tego ja­sno­wi­dzą­ce! Po­go­nił wa­ła­cha i ru­szył na­przód, przed sie­bie. Na prze­dzie cze­ka­ły na niego nowe przy­go­dy.