Zachęcam do podzielenia się swoimi opiniami i odczuciami. To jeden z moich pierwszych wierszy, mam nadzieję, że nie najgorszy. Wiem, że jest wśród nas co najmniej kilka osób, które piszą piękne wiersze i mają o tym dużo większe pojęcie niż ja, dlatego na wasze sugestie liczę szczególnie:)
Słyszę w mroku ciszę,
w mroku zapadam się.
Cisza mną kołysze,
ja nie chcę przerwać jej.
Nagle słyszę… ciszę?
Skąd dobiega ten głos?
Z wnętrza mego płynie,
ja nie chce słyszeć go!
W mroku chcę schować się,
nie myśleć i nie czuć.
Lecz nagły światła błysk
rozjaśnia mój umysł.
Nie widzę już mroku.
Cisza zniknęła też,
a w głowie mej słyszę
anielskich chórów pieśń.
Anonimie, odważę się jako pierwsza. Znawcą nie jestem, ale nie jest dobrze: patos wylewa się z każdej zwrotki, rytm jak w hiphopowych piosenkach, a i z przekazem kiepsko.
Może popróbuj jednak prozą?
Znika sprzed oczu ekran,
I cisza milknie też,
Wentylatorów komputera
Usypia smętna pieśń…
Cisza tych czterech zwrotek
Uśpiła mnie, więc też
Zasypia mały kotek
Oraz kolczasty jeż…
Następni, prosimy! :-)
gdzieś rymy się zgubiły
i rytm zgubił mi się
słowa mnie znieczuliły
przez tą straszną ciszę
Na wierszach to niestety ja nie znam wcale się.
Nauka i polszczyzna to raczej moja rzecz.
ja nie chce słyszeć go!
Ogonek pożarł ktoś.
I jeszcze z trzecią zwrotką problemy duże mam.
Nieszczęsny “umysł” gubi rytmiczne ram-tam-tam!
Lubię ciszę.
Cisza mną kołysze.
A ja sobie w ciepłych kapciach
piszę, piszę, piszę…
Z poezją, to tak jak z dziewczyną jest
raz lepiej, a raz gorzej.
Więc pokaż prześmiewcom, Kozakiewicza gest
autorze.
Pozdrawiam.
Cisza jest taka cicha,
lubię słyszeć ją,
lecz nagle budzi mnie,
budzika głośny gong.
Przerywa moją ciszę
i z łóżka każe wstać,
nie pokołysze mnie już
cichy ciszy wiatr.
Niech wraże słowa nie ranią Cię…. Nie mrok Twym celem, nielękaj się…. Choć z pustki kroczysz, cień na Twej twarzy…. Dłoń odchłań niesie, lecz serce cud warzy!…. Nie pędź za ciszą, na marność plwaj…. W dążeniu do pieśni aniołów trwaj!
Wyśmialiście moją ciszę,
więcej już nie napisze.
Nie znacie się na twórczości,
moje dzieło już tu nie zagości. ;)
Dziękuję Ryszardzie za obronę,
chociaż ty jeden wziąłeś moją stronę.
A tak serio, serio… wiersz napisany był prześmiewczo i z przymrużeniem oka;) Poeta ze mnie marny, nie traktuję pisania zbyt serio, ale pobawić się słowem lubię:)
Cieszę się, że “Cisza” stała się dla was twórczą inspiracją do porymowania:) he he Ciekawie to wyszło. Dzięki AdamieKB – bo od ciebie się wszystko zaczęło:)
Hola, hola! Thargone też Cię bronił! Pamiętaj o tym, gdy już sławny i bogaty będziesz!
Wybacz Thargonie to przeoczenie,
winne temu me roztargnienie.
Twe słowa są plastrem miodu na serce,
pocieszyłeś mnie w udręce:)
Nie umknie mi twa dobra wola,
z mego bogactwa przypadnie ci dola:)
Bardzo, naprawdę bardzo się cieszę, że nie wziąłeś nam – a szczególnie mi, inicjatorowi z przypadku i przekory – tego wszystkiego za złe. Pobawiliśmy się wspólnie, i to się liczy.
Dawaj teraz coś prozą, prosimy.
Adamie, proza to jeszcze większa dla mnie groza;) Chyba oszczędzę wam tej wątpliwej przyjemności… A co do wiersza zabawa była przednia:) Nie jestem raczej typem obrażalskim. Trzeba mieć dystans do siebie i swoich “wypocin” :) Pzdr
I poszła po portalu
niesamowita fama:
Adam polubił poezję
a poezja – Adama.
---> Anonim. Dobrze, dobrze. Groza czy zgroza, dopiero się okaże, gdy poczytamy. Oczywiście nikt z nas nie ponagla, nie zmusza, ale ciekawi jesteśmy.
---> ryszard. Przypadek, naprawdę. Następny za siedem lat… :-)
Cieszę się Adamie, że ta moja nieudolna “Cisza” skłoniła cię choć trochę w stronę poezji, od której sądząc po komentarzu Ryszarda stroniłeś do tej pory;) i dodam, że ja nie bardzo wierzę w takie przypadki… Nic nie dzieje się bez przyczyny;)
