Ostatnie słowa Maksymiliana Walinowicza

Mak­sy­mi­lian stał przed bar­dzo trud­nym za­da­niem. Po­pro­szo­no go o wy­po­wie­dze­nie swo­ich ostat­nich słów.

Ci cho­ler­ni le­ka­rze już wszyst­ko prze­są­dzi­li. Cho­ciaż czuł, że po­wo­li jego dusza opusz­cza ciało, wcale nie chciał od­cho­dzić.

Pa­trzył na blade ob­li­cze matki, oczy, z któ­rych od­czy­ty­wał słowa: „on był taki młody”, pa­trzył na twarz żony i dzie­ci. Ponad nimi do­strze­gał groź­ną fa­cja­tę swego ojca, jego wą­skie usta otwie­ra­ją­ce się w nie­mym prze­ka­zie: „praw­dzi­wy męż­czy­zna tak nie robi, nie opusz­cza ro­dzi­ny tak wcze­śnie”…

Mak­sy­mi­lian był taki słaby…

– Jakie są pań­skie ostat­nie słowa, panie Mak­sy­mi­lia­nie? Co mam za­pi­sać? – pytał gdzieś z da­le­ka de­ner­wu­ją­cy gry­zi­pió­rek w su­tan­nie.

Ostat­nie słowa… muszą być wy­szu­ka­ne, za­dzi­wia­ją­ce i ge­nial­ne… Ilu ludzi roz­sła­wi­ło swoje imię tylko przez to, że na łożu śmier­ci wy­du­ka­li jakąś mądrą teo­ryj­kę?

Ostat­nie słowa, które miał wy­po­wie­dzieć przed swoją śmier­cią Adam, kiedy po dzie­wię­ciu­set trzy­dzie­stu la­tach życia umie­rał gdzieś da­le­ko od Edenu, po­ru­szy­ły całą pierw­szą ro­dzi­nę i po­zo­sta­ły w ser­cach na długo…

Na łożu śmier­ci Alek­san­der Wiel­ki za­kpił z me­dy­cy­ny.

Luter rzekł, że wszy­scy są że­bra­ka­mi.

Beetho­ven stwier­dził, że ko­me­dia się skoń­czy­ła…

Go­ethe pro­sił o wię­cej świa­tła…

Mic­kie­wicz ponoć po­wie­dział, żeby wszy­scy się ko­cha­li…

A co on, Mak­sy­mi­lian Wa­li­no­wicz miał prze­ka­zać swo­jej ro­dzi­nie? Świa­tu?

Jak to jest, że on, ko­cha­ją­cy tatuś i mąż, miast za­sta­na­wiać się, co po­cznie jego ro­dzi­na i jak teraz bę­dzie żyć, roz­my­śla nad swo­imi ostat­ni­mi sło­wa­mi?

Nie tak wy­obra­żał sobie śmierć.

Nagle zo­ba­czył wła­sną dusze. Była biała, wy­my­ta w łasce uświę­ca­ją­cej. Przy­jął Naj­święt­szy Sa­kra­ment za­le­d­wie kwa­drans temu. Nie­okre­ślo­ny kształt opusz­czał ciało przez noz­drza, uszy, prze­ni­kał klat­kę pier­sio­wą i zbie­rał się w masę kilka cen­ty­me­trów nad nim.

Mó­wi­li, że dusza waży dwa­dzie­ścia jeden gra­mów… Może to jest po­mysł?

Uwaga, uwaga!

Sza­now­ni pań­stwo,

panie i pa­no­wie, dzie­ci i mło­dzie­ży…

Przed­sta­wia­my…

Ostat­nie słowa Mak­sy­mi­lia­na Wa­li­no­wi­cza:

„Za­wsze chcia­łem schud­nąć”

Kur­ty­na.

Nie. Kiep­skie. Nikt tego nie zro­zu­mie… Coś bar­dziej pro­ste­go…

„Ra­duj­cie się” – prze­re­kla­mo­wa­ne…

„Niech moją stypę pa­mię­ta­ją na wsiach!” – co powie oj­ciec?

„Prze­pra­szam!” – a co, jeśli pad­nie po tym py­ta­nie „Ale za co, ko­cha­nie?”, a on nie bę­dzie miał siły od­po­wie­dzieć? Po­zo­sta­wi po sobie je­dy­nie wy­rzu­ty su­mie­nia?

Myśl, Mak­sy­mi­lia­nie…

Dusza wy­cho­dzi z ciała, kształt wy­cią­ga z klat­ki pier­sio­wej swoją ostat­nią ni­by­nóż­kę…

Zaraz umrze…

Myśl, myśl… Po­myśl o ro­dzi­nie. Bez­pie­czeń­stwie… Zdro­wiu…

Nagle, ni z grusz­ki, ni z pie­trusz­ki, przy­po­mniał sobie ar­ty­kuł z ja­kie­goś pi­sem­ka dla kur do­mo­wych, swego czasu czy­ta­ne­go przez żonę:

„jest to do­sko­na­łe źró­dło ma­gne­zu i wap­nia, po­pra­wia kon­cen­tra­cje… do­da­je ener­gii i zdro­wia…”

– Ostat­nie słowa, pa­ni­czu? – po­wta­rza ner­wo­wo gry­zi­pió­rek.

– Pij­cie kakao!

Mak­sy­mi­lian Wa­li­no­wicz za­mknął po­wie­ki i wy­zio­nął ducha.