Piekielny bodhran

 

– Dziadziu! Dziadziu!! – Mały brzdąc wbiegł do pokoju i dosłownie rzucił się na kolana siedzącego w bujanym fotelu dziadka. Starszy pan ledwie utrzymał równowagę. – Dziadziu!!!

– Nie krzycz tak. Jestem stary, ale nie głuchy. – Usadowił wygodniej chłopca na kolanach, przykrytych kraciastym kocem. – No, co tam? Nie powinieneś już spać?

– Mama kazała mi iść do łóżka. Ale ja chce historię. Opowiedz, dziadziu.

– Hmm, co ci opowiedzieć? O Bobie Budowniczym?

– Eee, to nudne. I mam dużo bajek o Bobie na płytach. Chce coś nowego. Co tylko ty znasz.

– To może opowiem ci historię o piratach?

– O tak! Piraci! Piraci! Hurra! – Dziecko zaczęło podskakiwać.

– Nie wierć się tak, bo się wywrócimy.

Zza oparcia stojącej do nich tyłem kanapy wyłoniła się głowa nastolatki.

– Dziadku, ale Edek ma dopiero pięć lat i jest za mały na twoje pirackie opowieści. To nie to, co bajki o korsarzu z papugą na ramieniu wołającego: „ahoj, majtki!”. Będzie się bał.

– Nie będę! – piskliwie zakrzyczał maluch.

– Jak tam chcesz, ale jak mnie obudzisz płaczem w środku nocy, to zobaczysz.

Dziewczyna wraz z książką zniknęła im z oczu, ponownie pogrążona w lekturze.

– Opowiem ci legendę o piekielnym bodhranie…

– Co to bałran?

– To taki rodzaj bębenka. Zazwyczaj ludzie grali w domach wieczorami albo w pubie, żeby się pobawić przy muzyce. Jednak był pewien szczególny bębenek. Dawno, dawno temu…

 

W domu Edwarda zawsze było dużo instrumentów, bo ojciec zajmował się ich wytwarzaniem i naprawą. Szczególnie dobrze wychodziły mu tanie bodhrany z koziej skóry i bukowego drewna. Edward od małego bębnił zapamiętale, a w rytm jego muzyki nogi same wszystkim ruszały do tańca i wydawało się, że zostanie grajkiem. Jednak chłopiec wyrósł, zamienił się w mężczyznę. A ponieważ mieszkał na wyspie, dokoła miał morze, które zauroczyło go swym ogromem i szumem fal. Najpierw został marynarzem, ale pewnego razu wzniecił bunt na okręcie, na którym służył. Tak stał się piratem. Spodobało mu się bardzo piratowanie i zdobywanie wciąż nowych skarbów. I nie przeszkadzało mu wcale to, że żeby je zdobyć, musi kogoś zabić i zatopić jakiś inny statek.

Edward ubierał się cały na ciemno, nosił gęstą czarną brodę, którą zaplatał w warkoczyki. Przetykał je czerwonymi wstążkami. Ze względu na tę brodę wszyscy nazywali go Czarnobrodym. I zawsze miał przy sobie kilka pistoletów. Jego marzeniem było zostać najstraszniejszym piratem na całym świecie. Zupełnie zapomniał o muzyce. Teraz najpiękniejsze melodie komponowały dla niego odgłosy bitwy – wybuchy, strzały, trzask łamanego drewna, szczęk krzyżujących się szpad, a teksty układały się z bojowych okrzyków, jęków rannych, wrzasków.

Aż pewnego dnia fregata, dowodzona przez Czarnobrodego, zaatakowała niewielki stateczek handlowy. Okazało się, że jedynym ładunkiem jest ogromna ilość instrumentów muzycznych. Wściekli piraci zaczęli wyrzucać za burtę skrzypce, harfy, flety, dudy. Mieli nadzieję, że gdzieś pod nimi ukryte są złote monety. Jednak na spodzie stosu pak, trochę z boku, wciśnięta w kąt, leżała płaska, drewniana skrzyneczka. Któryś z korsarzy podniósł ją i potrząsnął. Była za lekka i nie brzęczała. Czyli – nie było w niej monet. Ale może chociaż jakaś kosztowna biżuteria? Piraci otworzyli wieko – w środku znaleźli tylko jeden bębenek. Chcieli go w złości wyrzucić za burtę, ale kapitan sięgnął po instrument.  

Na moment przypomniało mu się dzieciństwo i rodzinna chata, pełna zapachu żywicy, siarki i skóry. Delikatnie uderzył najpierw jednym palcem, potem całą dłonią w czarnobiałą, łaciatą membranę. W panującym gwarze tylko on usłyszał słaby dźwięk. Sięgnął po pałeczkę, uderzył jedną stroną i od razu drugą. Spodobało mu się brzmienie.

Pirat zabrał bodhran ze sobą. Mały kupiecki stateczek poszedł na dno razem z resztą ładunku. Kapitan tego jednak nie widział. Zamknął się wraz ze swoją nową zabawką w kajucie. Najpierw długo jej się przyglądał, obracał w dłoniach. W końcu zaczął grać. Zapomniał o całym świecie, o upływającym czasie. Wygrywał melodię za melodią. Zapadł w trans. Pałeczka śmigała mu w palcach.

Ściemniło się. Edward czuł, że płyną, wiedział, że zdyscyplinowana i doświadczona załoga wykonuje swoje zadania. Wiedział, że nikt nigdy nie odważyłby się zignorować jego rozkazu. A jednak w kabinie był ktoś poza nim. Ktoś zlekceważył zakaz wchodzenia. Zresztą chyba przecież zamknął się od środka, prawda?

– Prawda – usłyszał czyjś głos. – Jednak żadne drzwi nie są dla mnie przeszkodą. Zwłaszcza, kiedy jestem zapraszany.

Edward zaczął macać po stole – powinna gdzieś tu stać lampa. Jednak zanim ją znalazł, zajaśniała żółtym blaskiem. Po drugiej stronie stołu stał mężczyzna. Cały w czerni i purpurze. Z niepozornym wąsikiem i małą szpiczastą bródką. Nieuzbrojony.

– Ale nie bezbronny. – Nieznajomy uśmiechnął się lekko. – Tak, znam twoje myśli jak swoje własne. I owszem, zaprosiłeś mnie.

– Nie, jestem tego pewien – burknął Edward. Czuł się dziwnie. – Nie wiem za to, jakim cudem się tu znalazłeś.

Twarz przybysza skrzywiła się w grymasie zniesmaczenia, gdy siadał na krześle.

– Nie wspominaj, proszę, słowa cud, zarezerwowane jest dla… kogoś innego. Piękny instrument. – Wskazał dłonią tkwiący wciąż w ręce Edwarda bodhran. – Wiesz kto go stworzył?

Edward wzruszył ramionami. Rozparł się wygodniej w fotelu. W końcu jest u siebie i to jego kajuta, na jego statku. Delikatnie pogładził membranę bębna.

– Jakiś rzemieślnik. Naprawdę dobry, sądząc po wykończeniu i po dźwięku.

– Dziękuję. – Znów uśmiech, tym razem szerszy, który pokazał rząd białych zębów. Edward zwrócił od razu na nie uwagę, bo taki widok był niezwykle rzadki. – Widzisz, Edwardzie, to moje dzieło. I ten okręt, który zatopiłeś też był mój, to tak przy okazji. Ale nie będę się sprzeczał ani gniewał o taki drobiazg.

Edward usiłował zachować kamienną twarz, jednak jedna z jego brwi uniosła się lekko, a wyraz zdziwienia przebijał się nawet przez gęsty zarost. Jeszcze się w całej pirackiej karierze (nie tylko jego własnej) nie zdarzyło, by właściciel właśnie zatopionej jednostki tak spokojnie i uprzejmie stwierdzał, że nic się nie stało.

Przybysz jakby nie zauważył zmiany na twarzy gospodarza i kontynuował.

– Tak naprawdę stworzyłem ten bodhran dla pirata, który zechce być najlepszym, znaczy: najgorszym piratem. Podrzucałem go Black Bartowi, Calico Jackowi, Englandowi i Bellamy’emu, ale każdy z nich topił lub palił cały statek razem ze wszystkimi instrumentami. Żaden nie chciał zagrać nawet jednej nuty. Aż trafiłeś się ty. I zamiast wyrzucić, zacząłeś grać. Tak mnie właśnie zaprosiłeś. A ja mam dla ciebie ofertę nie do odrzucenia.

Sięgnął za pazuchę wyciągając poskładany w kostkę kawałek pergaminu.

– Oto moja oferta. Będziesz najgroźniejszym piratem na wszystkich oceanach. Twe imię pamiętać będą przez wieki. Zgromadzisz skarby, o jakich nie śnił sam sir Drake – a uwierz mi, apetyt na złoto miał naprawdę olbrzymi. Za to w momencie śmierci oddasz mi duszę. Klasyka. – Uśmiechnął się przy ostatnim słowie.

W kajucie zapadła cisza. Przybysz wpatrywał się w Edwarda, a ten z nieruchomą twarzą spoglądał niewidzącym wzrokiem w przestrzeń. Myślał. Takie przecież miał marzenie, prawda? Od dawna.

 

– I co, dziadziu? – spytał podekscytowany opowieścią chłopiec. – To był diabeł, tak?

– Tak, smyku. To był diabeł. I Edward podpisał z nim pakt. Za sławę i bogactwo sprzedał duszę. Przez wiele lat pływał niepokonany, gromadząc olbrzymie skarby. Część z nich przetrwonił, ale wiele schował.

– Gdzie?

– Tego nie wie nikt. Do dzisiaj nie udało się ich nikomu odnaleźć. Legenda mówi, że Czarnobrody kiedyś wróci, zagra na piekielnym bodhranie i zabierze swój skarb. I to koniec bajki, teraz zmykaj do łóżka.

Mały Edek objął chudymi rączkami starca i przytulił się do niego, opierając ciemną czuprynkę na ramieniu dziadka.

– Ja jestem Edward i znajdę swój skarb!

Na te słowa zza kanapy dobiegło ich pełne lekceważenia prychnięcie.

 

***

 

Okręt zatrząsł się mocno od uderzenia kolejnej fali. Kapitan słyszał wyraźnie tupot nóg na wyższym pokładzie. Hurgot podpowiedział mu, że przesuwane są działa. Docierał do niego lekko przytłumiony, ale wystarczająco wyraźny grzmot, właściwie dwa – gromu i huku dział przeciwnika. Nie dość, że zbliżał się sztorm, fale rosły w oczach, to jeszcze ten galeon, który szuka zaczepki. Nic to jednak. Gorzej, że gdzieś zapodział się ten przeklęty bodhran.

Ostatnio grał tu, na dole. W ładowni miał spokój, mógł ukryć się w jakimś ciemnym zakamarku, podpalić odrobinę siarki i wprowadzić się w trans. A teraz instrument zniknął. Właśnie dlatego Edward zamiast wykrzykiwać rozkazy z mostku, szperał pod pokładem w poszukiwaniu zguby. Przecież nie może stanąć do walki bez odpowiedniej oprawy! Nie może przed bitwą nie zagrać!

Czarna kula, z trzaskiem łamanych desek, wpadła do wnętrza. Drzazgi posypały się dokoła niego, część z nich wbiła się w ubranie, kilka wplątało w zmierzwioną brodę, jedna utkwiła w dłoni. Przez dziurę w burcie chlusnęła woda…

 

…zachłysnął się i zamachał rękoma, stając na równe nogi. Cały był mokry. Przez krótką chwilę nie wiedział ani kim jest, ani gdzie się znajduje. Jeszcze czuł pod nogami skrzypiące drewno, bujanie, powiew od przelatującej obok kuli. A teraz stał na zalanej deszczem werandzie. Obok barierki leżał oderwany fragment rynny, siedzisko było całe zalane wodą. Na podłodze mokła książka. Nocny mrok rozjaśniała tylko mała lampka nad drzwiami.

Edward, który wieczorem położył się na huśtawce, musiał najwyraźniej zasnąć w trakcie czytania, książka wypadła mu z ręki. Nie usłyszał nadciągającej burzy, a może usłyszał, ale ponieważ przeniknęła do jego snu, nie obudziła go. Dopiero ta kula, to znaczy rynna…

Wzruszył ramionami i wszedł do domu, żeby położyć się do łóżka na resztę nocy, jak normalny człowiek.

 

Rankiem obudził go krzyk siostry.

– Edek! Co to, do cholery, za pobojowisko na tarasie?!

Zakrył tylko głowę poduszką, ale Anna nie zamierzała zrezygnować, skoro już miała zły humor. Ściągnęła z niego kołdrę i szarpnęła poduszkę.

– Napraw to! Natychmiast.

Rozbudzony, czy chciał, czy nie, to jednak zwlókł się z łóżka. Na rozczochranej głowie wylądowały jego własne spodnie. Anna schyliła się po koszulkę, podniosła z podłogi i też rzuciła w brata.

– Pozwalam mieszkać u siebie darmozjadowi, to jeszcze bajzlu narobi i szkód. Gówniarz jeden…

– Nic dziwnego, że mąż cię rzucił, hetera z ciebie straszna… – mruknął pod nosem tak, by jednak nie usłyszała. Za to głośno dodał – Co na śniadanie?

– Śniadanie? Jakie śniadanie? Najpierw napraw rynnę, daszek werandy i huśtawkę. Potem może coś się znajdzie. Cholera, wszystko bym oddała, żebyś się już wyniósł z mojego domu.

– Jesteś gorsza od najgorszego właściciela niewolników… – Uchylił się przed nadlatującym butem. – Jeszcze zobaczysz, jak będę bogaty, to wtedy będziesz milsza. I będziesz żałowała, że ci się spełniło twoje wredne marzenie.

Odpowiedziało mu tylko prychnięcie.

Nocna burza minęła, ale pozostawiła po sobie siąpiący deszcz, którego końca nie było widać. Edward znał dobrze swoją starszą siostrę i wiedział, że jest gotowa go zagłodzić, byle wyszło na jej. Zarzucił więc na grzbiet starą kurtkę, wygrzebał skrzynkę z narzędziami i z westchnieniem i burczącym brzuchem zabrał się do pracy na tyle domu.

 

W dniu letniej edycji wielkiego pchlego targu, pogoda dopisała. Znad morza dmuchała lekka bryza, niosąca odrobinę chłodu. Po bezchmurnym niebie przemykały z krzykiem alki i mewy srebrzyste. Niektórzy już o świcie rozstawili swoje prowizoryczne stoiska wzdłuż promenady. Każdy mógł przynieść z domu stare rzeczy i spróbować je sprzedać. W większości były to przedmioty, które wyszły z mody, znudziły się, przestały być potrzebne. Czasem jednak udawało się znaleźć wśród tysięcy przeróżnych drobiazgów też prawdziwe perełki. Zwłaszcza, że w ciągu ostatnich miesięcy znów kilka starych domów zmieniło właścicieli. A to zawsze jest okazja do generalnych porządków i pozbywania się gratów po poprzednich mieszkańcach. Antyki, dzieła sztuki, unikatowe rękodzieło. Dla kolekcjonerów istna skarbnica.

Dla Edwarda znakomita większość to zwykłe śmieci. On szukał wyłącznie jednego, bardzo konkretnego artefaktu. Dlatego też szedł jednostajnym krokiem wzdłuż rzędu stolików i koców z wyłożonymi przedmiotami i prześlizgiwał się po nich spojrzeniem. Od opowieści dziadka minęło ponad dwadzieścia lat, a w nim wciąż kwitło to samo marzenie. Nie miał wielomilionowych funduszy na kosztowne podróże i tradycyjne poszukiwanie skarbu Czarnobrodego. Postanowił więc podążyć inną drogą, a do tego potrzebny był mu piekielny bodhran. Całym sercem wierzył w niego i pragnął.

W pewnym momencie dostrzegł okrągły kształt na jednej z prowizorycznych lad. Zatrzymał się, po chwili namysłu podszedł bliżej. Chłopak po drugiej stronie od razu zaczął zachwalać swój towar.

– Super bębenek. I proszę zobaczyć jak pięknie wykończony.

– Zniszczony bardzo.

– Bo to prawdziwy antyk. Swoje lata ma, to i na wyglądzie trochę stracił. Ale pewnie da się naprawić. Znaczy, ja nie gram i się nie znam, ale przecież nie takie rzeczy ludzie naprawiają.

Edward obracał powoli instrument w dłoniach, przyglądając mu się uważnie. Pęknięta obręcz, brak poprzeczki, skóra też w kiepskim stanie. I łuszczący się lakier. A spod niego ledwie przebijająca wyblakła pieczątka z nieczytelnym napisem, ale jeszcze wyraźnym rysunkiem harfy.

– Kolego, ten bodhran ma nie więcej niż dwadzieścia lat. Żaden z niego antyk. Firma, która go wyprodukowała powstała równo dwie dekady temu. To zwykły rupieć.

Odłożył instrument i ruszył w dalszy spacer.

– Nie, to nie, znawca się znalazł… – dobiegł go jeszcze burczący głos młodzika.

Edward tylko wzruszył ramionami i bez słowa lustrował kolejne stoiska.

Pod jednym z krzaków leżały rozłożone na brązowym kocu prawdziwe starocie. I wszystkie związane z żeglarstwem. Prawie przegapił instrument. Już mijał koc, gdy do świadomości dotarł widok wystającego spod jakichś śmieci fragmentu skóry. Cofnął się i podniósł bodhran. Bukowa obręcz była przesuszona, ale w przyzwoitym stanie, bez pęknięć i równa, o ile to można było tak na szybko ocenić pod warstwą brudu. Pojedyncza poprzeczka też się trzymała. Czarnobiała skóra była w gorszym stanie. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że jest popękana, ale gdy przyjrzał się uważniej, spostrzegł, że to tylko żyłki. W jednym miejscu membrana odkleiła się od obręczy i sterczała żałośnie pozwijana i wysuszona.

Bez wątpienia był to bardzo stary instrument. Zazwyczaj od razu próbował zagrać jakiś takt lub dwa. Tym razem jednak bał się, że jakikolwiek, najlżejszy nawet dotyk uszkodzi wyschnięty płat.

Czuł w palcach mrowienie. Bębenek wyglądał żałośnie, ale musiał go kupić. Przeniósł wreszcie spojrzenie na siedzącą na turystycznym fotelu, zaczytaną w jakiejś książce dziewczynę. Nie zwracała na niego najmniejszej uwagi, więc po chwili wahania przykucnął i zaczął grzebać w wyłożonych na kocu rzeczach. Jednak nie znalazł tego, czego szukał.

– Przepraszam panią, czy ma pani tipper?

– Co? – dziewczyna spojrzała na niego.

– Taka specjalna, drewniana pałeczka do tego bębna.

– Skąd mam wiedzieć? – Wyciągnęła spod krzaka starą szmatę nieokreślonego koloru i podała mu ją. – Tu są jeszcze jakieś graty, poszukaj sobie.

Wróciła do lektury, a Edward ostrożnie położył materiał na ziemi. Okazało się, że to stary worek żeglarski. Wysypał ostrożnie zawartość na wystrzyżony trawnik i zaczął przebierać. Do worka z powrotem trafiały fajki, zaśniedziały sygnet, jakieś bliżej nieokreślone szczątki drewnianych konstrukcji, zapyziała butelka. Znów poczuł w palcach mrowienie, gdy dłoń napotkała poczerniały kawałek drewna. Ujął delikatnie pałeczkę i wstał. Uważnie przyglądał się tipperowi, po chwili podniósł odłożony na bok bęben i wyciągnął z kieszeni garść monet.

– Może być? – Wyciągnął rękę w stronę dziewczyny. Nadstawiła swoją dłoń, na którą przesypał drobniaki. Rzuciła okiem i kiwnęła głową.

Edward zabrał nabytek i już nie rozglądając się na boki, pobiegł na przystanek. Chciał jak najszybciej znaleźć się w domu.

 

Autobus kołysał lekko na przejeżdżanych nierównościach. Edek, gdy zamknął oczy, wyobrażał sobie, że siedzi na pokładzie okrętu. Palce bezwiednie przesuwały się po błonie, wywołując nieuchwytny dla ucha szum. Jednak dźwięk powstawał, a jego niewidoczne fale płynęły w dal.

Daleko na horyzoncie zaczęły zbierać się burzowe chmury. Coraz silniejszy wiatr gnał górą szare kłęby, którym w dole towarzyszyły rosnące z każdą chwilą spienione bałwany.

Pierwsze krople deszczu przywitały Edwarda wysiadającego z pojazdu. Nieprzygotowani na taką nagłą zmianę pogody ludzie rozbiegali się z przystanku do domów, usiłując zakryć głowy torbami. Edek nie miał nic, pod czym mógłby się schować. Gorzej, bo nie miał też nic, w czym lub pod czym mógłby schować bodhran. Po częściowo napiętej, częściowo zwisającej skórze zaczęły bębnić ciężkie krople.

 

Edek delikatnie naciągnął rozmiękłą membranę na drewnianą obręcz. Odrobina zrobionego domowym sposobem kleju, specjalny, również własnoręcznie wykonany, zacisk i gdy tylko zaschnie, instrument będzie jak nowy. Odłożył bęben, zgasił lampkę i w ubraniu położył się do łóżka.

Nie pamiętał, co mu się śniło. Po nocnych majakach pozostało mu tylko jakieś przedziwne uczucie i rozkojarzenie. Na śniadanie zjadł kaszankę prosto z lodówki i popił gorącą wodą, bo zapomniał nasypać do kubka herbaty. Miał szczęście, że jego siostra wcześniej wyszła z domu, bo oberwałby za taki posiłek, za wymięte ubranie, za rozczochraną czuprynę. Dla niego jednak to, tak jak i zmierzwiona czarna broda, było niczym. Jedyne, co go interesowało, to bodhran. Czuł, że z tym instrumentem od pirackiego skarbu dzieli go tylko krok.

Ostrożnie zdjął zacisk i sprawdził dźwięk. Najpierw palcami, potem tipperem. Lewa dłoń przesuwała się po spodniej stronie membrany, zmieniając miejsce i siłę nacisku, w prawej wibrowała pałeczka, uderzająca rytmicznie.

Wraz z dźwiękami zaczęły pojawiać się obrazy. Niewyraźne, jakby zamglone. Rozmyte kształty i kontury. Edward przestał widzieć cokolwiek innego. Aż obraz się wyostrzył. I chłopak wiedział, co robić dalej.

Zgodnie z tym, co podpowiedziała muzyka, udał się na małą przystań rybacką. Chwilę spacerował nabrzeżem, zanim wypatrzył właściwy kuter. Na pokładzie siedział, ćmiąc fajkę, szpakowaty mężczyzna, ubrany w żółty sztormiak.

Na widok młodego człowieka, stojącego kilka kroków od burty i gapiącego się na niego, wyjął fajkę z ust i powiedział:

– Turystów nie biorę. No, chyba, że… masz odpowiednią przepustkę. Masz?

Edek bez słowa sięgnął do przewieszonego przez ramię miejskiego plecaka. Wyjął artefakt.

– Mam zagrać?

– Nie trzeba, widzę z daleka, że to ten. – Szeroki uśmiech zakwitł na ogorzałej twarzy. – Wskakuj, pogadamy.

Chłopak zrobił kilka kroków po chwiejnym trapie i przysiadł na skrzyni obok rybaka.

– Czy chcesz sławy? Bogactwa? Pięknych dziewcząt? Wiecznej młodości? – Z każdym pytaniem w powietrze wzlatywało kółko dymu, rozwiewające się po chwili.

– Niekoniecznie. Chcę porozmawiać z Edwardem Thatchem.

– To będzie raczej trudne. Czarnobrody nie żyje od prawie trzystu lat.

Młodzieniec uśmiechnął się chytrze.

– Archaniołowie mogliby mieć z tym problem, ale ty?

 

Silnik kutra rzęził, a małą jednostką mocno zakołysało, gdy wypłynęli z zatoczki. Nad morzem unosiła się mgła, która sprawiała wrażenie żywego tworu. Przed nimi ledwie mgiełka, tuż za nimi gęste kłęby, w których tonęła rufa. Po kilku minutach ujrzeli żaglowiec.

Edward nie za bardzo się na nich znał, więc nie do końca wiedział do czego się zbliżali. Jednak z żywym zainteresowaniem przyglądał się niewielkiemu galeonowi. Wyobrażał sobie Latającego Holendra z potarganymi, burymi szmatami, obrośniętego wodorostami, małżami i koralowcami, czy czym tam. Jednak na rejach wisiały śnieżnobiałe, nowe żagle. Klepki poszycia błyszczały świeżą farbą. Z boku nie widział dokładnie figury pod bukszprytem, ale za to bez problemu odczytał wymalowaną złotymi literami nazwę – „Enfer”. Pomyślał, że to takie oczywiste miano.

Wdrapał się po sznurowej drabince na pokład i stanął, czekając na dalszy rozwój wypadków. Poza nim na deku nie było nikogo. Trochę to Edwarda zdziwiło, spodziewał się jakiejś krzątaniny, zwijania lin, kręcenia kabestanem, szorowania desek, czy czym tam się jeszcze załoga statku zazwyczaj zajmuje. Dokoła jednak panowała martwa cisza, nawet mewy omijały okręt z dala i bez krzyków. Nie zaskrzypiała żadna deska, nie zadzwoniła żadna szekla.

Czart zjawił się bezszelestnie obok niego.

– Wybierzemy się na morską wycieczkę? – zapytał z uprzejmym uśmiechem. – Bez zobowiązań, ot, taki gratis ode mnie.

Nim Edward zdążył odpowiedzieć, okręt ożył. Kabestan zaczął się obracać, fały naciągać. Brasy wybrały się, obracając rejami. Chłopak rozglądał się zadziwiony i kątem oka spostrzegł, że koło sterowe zrobiło obrót i jeszcze jeden, aż żagle złapały wiatr. Pokład zadygotał mu pod nogami, w wantach zaszumiał powiew.

– Wspaniałe, prawda? – zapytał gospodarz i kapitan w jednym.

Jego sztormiak zniknął, zamiast tego miał na sobie powiewający połami karmazynowy płaszcz, czarne spodnie, których nogawki znikały w wysokich po kolana cholewach. Lekko falujące, ciemne włosy sięgały ramion, a na twarzy pojawiła się kozia bródka. Przemiana była ogromna. Edward otworzył usta, ale zaraz je zamknął i przełknął nerwowo ślinę. Zaczynał się denerwować.

Za to diabeł zachowywał się jak szczęśliwe dziecko. Tanecznym krokiem, lekko podskakując obiegł wszystkie trzy maszty, wygwizdując ognistego reela. Na koniec roześmiał się w głos, zdjął z głowy kapelusz i nisko pokłonił swemu gościowi, zamiatając deski kitą piór. 

– Witaj, Edwardzie, na moim statku. Ruszamy na morze, po skarby. Ech, pirackie czasy. To były czasy. Wspaniałe! Lubię do nich wracać. Późniejsze epoki, nie powiem, też mają swoje zalety, ale za dużo mechaniki i techniki, a złe postępki najczęściej pozbawione są duszy.

– Duszy? – powtórzył jak echo, wciąż oszołomiony Edek. Gęsta mgła szczelniej otoczyła galeon i Edek bał się zanurzyć w niej spojrzenie. Dlatego błądził wzrokiem po takielunku. Poczuł na ramieniu dłoń. Pod naciskiem usiadł na pokładzie.

– Widzę, że jesteś zestresowany. Niepotrzebnie. Ale znam na to lekarstwo. Wyjmij bodhran i zagraj. Przy muzyce rejs nam przyjemniej upłynie.

Edward sięgnął do plecaka i wyjął instrument. Dotyk napiętej skóry i gładkiej pałeczki przywrócił mu poczucie rzeczywistości.

– A dokąd właściwie płyniemy?

– Naszym celem jest najpiękniejsze miejsce na Bermudach. Magiczny skrawek morza.

– Nie masz chyba na myśli Trójkąta Bermudzkiego?! Tam przecież wszystko ginie…

– Chciałeś się spotkać z Edwardem Thatchem, a w twoich czasach pozostały po nim tylko wspomnienia. Jego tu sprowadzić nie mogę, ale mogę zabrać ciebie do niego. Trójkąt to moja własna furtka między światami i epokami. A że czasem, zapominam ją zamykać, to i trafiają się ofiary mojego zapominalstwa. – Znów roześmiał się w głos.

Edward pomyślał, że ten czarujący antychryst ma całkiem przyjemny głos i śmieje się tak, że najchętniej by się do niego przyłączył. Gdy rozum zarejestrował tę dziwną myśl, po plecach chłopaka przeszedł dreszcz. Nie, nie może dać się skusić.

Wstał i przeszedł pod grotmaszt, pod którym usiadł. Zaczął grać. Nostalgiczne legato largo zabrzmiało pod skrzypiącymi linami.

– Nie. Zagraj wesołe i żwawe pieśni kubryku. Takie, jakie śpiewali Irlandczycy. Fale od nich nabierają szmaragdowego odcienia, a bryza niesie aromat palonego w piecu torfu. Zagraj…

 

Edward nie był w stanie stwierdzić, jak długo płynęli. Siedział pod masztem i grał. Nie czuł głodu, pragnienia, zmęczenia, senności. Tylko grał. Jak zahipnotyzowany. Bum bum, dam, dam. Wciąż grał. Tipper śmigał mu w palcach.

Aż rozległ się huk innego rodzaju niż od uderzenia pałeczką w bębenek. Mgła się przerzedziła. Edek wstał i podszedł zaciekawiony do nadburcia. Rozległ się kolejny grzmot, a w powietrze wzniósł się siwy dym, gdy zagrzmiała następna salwa. Czarne kule ze świstem przecięły powietrze, rozległy się pluski i trzask niszczonego drewna.

Ustawione do siebie burtami, pluły nieustannie ogniem dwa okręty. Sądząc po zniszczeniach, ostrzał musiał trwać już jakąś chwilę.

Szatan oparł się nonszalancko o reling i z gorejącymi iskrami w oczach obserwował bitwę.

– Morska bijatyka! Czy może być coś piękniejszego? Jeszcze nas nie widzą, ale to kwestia chwil. Trzeba się będzie określić, komu pomóc. Jak myślisz, komu?

Edward usiłował w zamieszaniu dostrzec bandery, nazwy statków, cokolwiek, co pozwoliłoby mu odgadnąć, do kogo należą. Poprzez kłęby dymu dostrzegł na fregacie strzępy czarnej bandery z rysunkiem czerwonego serca. Uszy wypełniał mu bitewny gwar, nozdrza drażnił zapach prochu. Czuł się jak w kinie 5D, do którego się niegdyś wybrał. Kiedy jednak zbliżyli się do walczących, a odłupaną kolejną salwą drzazgę podmuch wbił mu w lewe ramię, zrozumiał, że to nie jest kino. To bolesna rzeczywistość.

W półobrocie opadł na pokład, siadając ze skrzyżowanymi nogami i kryjąc się za osłoną. Ściskając w lewej dłoni bodhran i tipper, prawą sięgnął po drzazgę. Skrzywił się wyrywając ją z ciała. Rękaw koszulki od razu nasiąknął kilkoma kroplami krwi.

Raczej wyczuł niż usłyszał głuche uderzenie w deski burty, gdy otworzyły się ambrazury dział. Żaglowiec zrobił gwałtowny zwrot i ustawił się bokiem do rufy jednostki królewskiej. Kapitan “Enfera” zamachał rękami jak dyrygent przed orkiestrą. Z twarzy nie schodził mu uśmiech.

– Ognia! Ze wszystkich dział!

Okrętem szarpnęło. Edward podniósł się na kolana i odwrócił, żeby spojrzeć na pole bitwy. Celna salwa strzaskała kasztel, ster, wyżłobiła potężną dziurę w kadłubie na linii wody, która natychmiast zaczęła wlewać się do wnętrza galeonu.

Książę ciemności zerknął w dół na Edka.

– Wiesz, na moim piekiełku nie muszę wydawać poleceń. Jednak uwielbiam wykrzykiwać to jedno. – Chwycił chłopaka za ramię i dźwignął. – Wstawaj, Anglik już się wita z Davy Jonesem, czas więc złożyć wizytę twojemu imiennikowi.

Rzeczywiście, huk dział ustał. Teraz wyraźniej było słychać krzyki przerażonych marynarzy ze znikającego pod wodą pokładu galeonu wojennego. Jednak piracki okręt też był bliższy zatonięcia niż dalszego rejsu. Zmęczeni walką, umazani krwią własną i kompanów, korsarze z lękiem zmieszanym z nadzieją spoglądali na pusty okręt wybawcy. Nikt się nie ruszył, gdy burty się zetknęły.

Diabeł wskoczył na reling ciągnąc za sobą Edka. Chłopak przez moment balansował niezgrabnie, usiłując zachować równowagę na wąskiej listwie. Na szczęście natychmiast zeskoczyli na zniszczony pokład. Przy pierwszym kroku pośliznął się, wdepnąwszy w kałużę. Bał się opuścić wzrok i sprawdzić jaki ma kolor. Żołądek podchodził mu do gardła, a w ustach czuł gorzki smak żółci. Na siłę przełykał ślinę, usiłując nie wymiotować.

Co innego czytać choćby najkrwawsze historie, co innego oglądać je na filmach ze świadomością, że to efekty specjalne, jednak czym innym jest zobaczyć i poczuć wszystkimi zmysłami w realnym świecie. Łatwo było być bohaterem w wygodnym fotelu przed ekranem lub z książką w ręce. Teraz jednak nogi miał jak z waty i marzył o powrocie do domu, a jego zrzędliwa siostra wydała mu się istnym aniołem.

Niestety, nie mógł na razie wrócić. Nie z pustymi rękami – wspomnienie skarbu znów wypłynęło na powierzchnię świadomości.  

– Panowie, nie przeszkadzajcie sobie w porządkach. – Czart skinął głową w stronę jednookiego bosmana. – My chcemy porozmawiać z kapitanem. Drogę do ładowni znamy.

I ruszył pewnym krokiem przed siebie. Edward, kuląc się, przemknął za nim. Nikt ich nie próbował zatrzymać, ani o nic pytać. Widać było, że załoga zna przynajmniej jednego z niespodziewanych gości.

 

Czarnobrody nie zważał na drzazgi, tkwiące w brodzie i ubraniu. Nie martwiła go przeciekająca do ładowni woda. Nie odwrócił się nawet na dźwięk kroków. Z uporem maniaka szperał w zakamarkach, cały czas mamrocząc coś do siebie.

– Edwardzie.

Chłopak spojrzał na czarta, ale ten nie do niego się zwracał.

– Edwardzie – powtórzył. Ponieważ kapitan wciąż nie reagował, skinął na chłopca. – Zagraj. Cokolwiek, nawet jedną nutę.

Edek ujął w prawą dłoń pałeczkę i uderzył. Wydawało się, że delikatny dźwięk zginie w tle dochodzącego z góry gwaru, trzeszczenia poszycia zmaltretowanego okrętu, uderzeń fali o burty. Jednak Thatch zamarł. Po drugiej nucie odwrócił się gwałtownie, po trzeciej ruszył biegiem w stronę przybyszów.

Wyciągnął drapieżnie ręce w stronę instrumentu. W oczach gorzał mu błysk żądzy i szaleństwa.

– Mój! – wychrypiał.

Edek cofnął się o krok i schował bodhran za plecami.

– Spokojnie, kapitanie – Kaduk położył mu rękę na ramieniu. – Dostaniesz swój instrument, ale chłopak chce znaleźne.

– Dobra, dostanie garść złotych monet i niech wraca skąd przybył.

– Nie chcę garści złotych monet. – Edek na wspomnienie o zapłacie ożywił się. Obsesyjnie pielęgnowane od dzieciństwa pożądanie obudziło się w nim ze zdwojoną siłą. – Chcę cały twój ukryty skarb.

– Oszalałeś, człowieku?! Tyle bogactw, tyle klejnotów okupionych krwią mej załogi! Te kosztowności, które gromadziłem całymi latami! – krzycząc zaczął macać się po pasie, szukając kordu, natrafił jednak na pustą pochwę.

Edek, tchnięty nagłą odwagą nie powiedział nic, tylko za plecami uderzył w bębenek.

Na twarzy Thatcha malował się grymas cierpienia, wyraźnie widoczny mimo brody.

– Nie chcesz odzyskać swojego bodhranu? Dzięki niemu będziesz znów niepokonany i zgromadzisz jeszcze więcej skarbów. – Każdemu słowu towarzyszył takt, fragment melodii. Zdawało się, że Edek wyśpiewywał obietnicę. 

Obaj czarnobrodzi mężczyźni, stary i młody, patrzyli sobie prosto w oczy. Uśmiechnięty władca piekieł bawił się kapitańskim kordem, obserwując ten niemy pojedynek spojrzeń. „Kusi jak sam diabeł. Dobry jestem!” – roześmiał się w myślach.

 

Dno łodzi zaszorowało na otoczakach zaścielających brzeg. Czart i pirat wyskoczyli z gracją. Edek próbował iść w ich ślady, ale zahaczył stopą o burtę i musiał się podeprzeć, by nie wylądować twarzą na kamienistej plaży. Do tego nadeszła fala i miast suchą stopą zejść na ląd, zamoczył nogi do kolan. Zrezygnowany poczłapał za towarzyszami.

Thatch pewnym krokiem ruszył plażą, lawirując pomiędzy większymi głazami. Rozmawiał o czymś z sunącym obok szatanem. Edek, pozostawiony w tyle, z trudem szedł za nimi. Było gorzej niż w grząskim piasku, bo piasek przynajmniej boleśnie nie uderzał po palcach. Pluł sobie też w brodę, że założył szmaciane tenisówki. Cienki materiał nie chronił w zasadzie przed niczym. 

Przed nimi wyrósł labirynt skał. Przechodzili pod kamiennymi łukami, przeciskali się szczelinami. Edkowi wydawało się, że ta wędrówka trwa całą wieczność. Bolały go obite i mokre nogi. Zacisnął jednak zęby i z determinacją podążał za przewodnikami. Marzył o SWOIM skarbie. Myśli o bogactwie dodawały mu otuchy i rozgrzewały. Już sobie wyobrażał co kupi (pozłacanego veyrona na zamówienie, jak arabski szejk, a co się będzie ograniczał), dokąd poleci (Rosjanie za dobrą opłatą z pewnością zgodzą się zabrać kolejnego turystę w kosmos, może nawet dadzą się namówić na Księżyc).

Zatopiony w marzeniach zderzył się z plecami Edwarda. Szybko oprzytomniał i cofnął o krok.

– Daj bodhran – Edward wyciągnął rękę odwracając się.

– A gdzie skarb? – Stali w ślepym zaułku.

– Daj instrument – powtórzył, powoli wymawiając słowa zachrypniętym głosem pirat.

– Daj, tylko jego muzyka otwiera przejście. Bez niego nie będzie skarbu. – Głos diabła był bardzo przekonujący.

Z lekkim wahaniem Edek oddał kapitanowi bębenek. Brudne, szorstkie palce zacisnęły się na obręczy. Druga dłoń z lubością pogłaskała membranę. Edward wziął tipper i na chwilę przymknął oczy. Uderzył. Zabrzmiało ostre staccato, kilka dziwnych taktów. Chłopak nawet sobie nie wyobrażał, że taki dźwięk można wydobyć z bodhranu. 

Ze szczelin w skale osypał się kurz. Olbrzymia kamienna płyta odsunęła się ze zgrzytem. Otworzył się ciemny korytarz. Thatch zagłębił się pierwszy. Zaraz za nim ruszył podniecony Edek. Na końcu, wciąż z uśmieszkiem na twarzy, z dłońmi zaplecionymi na plecach, kroczył Czarny Książę.

 

Wąski, kręty korytarz pokonali zaledwie kilkoma krokami. Przy wejściu do groty młodzieniec stanął jak wmurowany i aż otworzył usta. Przez liczne szczeliny w stropie i ścianach wpadały snopy słonecznego światła. W ich blasku widział sterty drogocennych przedmiotów – wykonanych głównie ze złota. Czasem gdzieś przeświecały bure klepki beczek i skrzyń. Domyślił się, że skrywają kolejne skarby.

Edward chodził między stosami, czasem trącając butem jakiś puchar, czy klejnot.

– Teraz to wszystko jest twoje, młody. Od dziś po wsze czasy. 

Edek postąpił krok, drugi, trzeci. Oczy zapłonęły mu złotym blaskiem, przestał zwracać uwagę na towarzyszy. Otwierał wieka skrzyń, przesypywał między palcami szlachetne kamienie i monety.

Odwrócił się dopiero, gdy zazgrzytał kamień. Rzucił się biegiem w stronę wyjścia. Na końcu korytarzyka tkwił głaz, całkowicie zastawiający przejście.

– Hej! Co wy robicie?! Nie możecie mnie tu zamknąć!

Przez chwilę wydawało się, że nikt go nie usłyszał, że nikt nie odpowie. Jednak dobiegł go wyraźny głos, jakby czart stal tuż przy nim.

– A czegóż chcesz? Zgodnie z umową dokonała się zamiana – instrument za skarb. Teraz jest twój, przez wieczność.

– Ale… do domu chcę wrócić… wydać… zaplanowałem już na co…

– I dopiero teraz o tym mówisz? Na to się nie umawialiśmy. Chciałeś, Edwardzie, ode mnie spotkania z Czarnobrodym, a od niego fortuny. On ma swój bodhran, ty skarb, ja duszę Anny, ona nie ma ciebie. Nic więcej sobie wzajemnie nie obiecywaliśmy.

Głos zamilkł. Edward pozostał sam ze swoim bogactwem, tak jak marzył całe życie.