Wunderwaffe

– Smok, Drage, Dra­chen, Joka, Zmaj.

– Co mó­wisz? – Jej ła­god­ny głos do­tarł do niego, prze­bi­ja­jąc się przez szum wody wy­le­wa­ją­cej się z prysz­ni­ca. Nad ka­bi­ną uno­si­ły się du­szą­ce, go­rą­ce opary, po­ry­wa­jąc ze sobą za­pach żelu do mycia ciała. Po­mie­sza­ne aro­ma­ty miodu i wa­ni­lii wy­peł­nia­ły po­miesz­cze­nie.

– Mir, mó­wi­łeś coś?

Sto­ją­cy przed za­pa­ro­wa­nym lu­strem męż­czy­zna, jakby nie sły­szał tego de­li­kat­ne­go, lecz nie­cier­pli­we­go po­na­gle­nia. Drżą­cą dło­nią prze­tarł szkla­ną płytę na wy­so­ko­ści swo­ich oczu, zma­zu­jąc mi­nia­tu­ro­we kro­pel­ki wody z jej po­wło­ki. Za­wsze bał się pa­trzeć w lu­stro dłu­żej niż to ko­niecz­ne, bał się doj­rzeć od­bi­cie de­mo­na w swo­jej szka­rad­nie wy­krzy­wio­nej twa­rzy, bał się, że jego oczy za­pło­ną dziw­nym świa­tłem, albo w ich głębi doj­rzy coś nie­ludz­kie­go.

– Co tak pa­trzysz w to lu­stro? Nie wy­pięk­nie­jesz od tego. – Zofia miała dziw­ne po­czu­cie hu­mo­ru i cią­gle mu przy­po­mi­na­ła, jakim to jest nie­ocio­sa­nym klo­cem. Drob­na ko­bie­ta za­wi­nię­ta w ręcz­nik z kro­pel­ka­mi wody na ja­snej skó­rze i wło­sa­mi otu­lo­ny­mi tur­ba­nem z mniej­sze­go ręcz­ni­ka sta­nę­ła obok swo­je­go part­ne­ra. Męż­czy­zna był znacz­nie od niej wyż­szy, po­tęż­nie zbu­do­wa­ny ni­czym za­pa­śnik. Zofia nie wie­dzia­ła dla­cze­go, ale Mir nigdy nie ob­ci­nał wło­sów kró­cej niż do ra­mion, i cho­ciaż nie zwi­sa­ły swo­bod­nie wzdłuż twa­rzy, lecz za­wsze spię­te były w ma­łe­go koka na czub­ku głowy, to jed­nak nigdy nie były krót­sze. Ko­bie­ta przy­glą­da­ła się sku­pio­nej twa­rzy Mira, ciem­nym, ścią­gnię­tym brwiom, pra­wie czar­nym oczom i wy­pie­lę­gno­wa­nej, rów­nie ciem­nej jak włosy, bro­dzie.

– Mir? – Dźgnę­ła go pal­cem w ramię, mię­śnie miał na­pię­te. – Bo lu­stro pęk­nie. – Mir ode­rwał wzrok od wy­tar­tej szcze­li­ny i wy­pro­sto­wał się.

– Skoro każ­de­go ranka wy­trzy­mu­je twoje go­dzin­ne ob­lę­że­nie, wy­trzy­ma pięć minut za mną – od­ciął się.

– Bar­dzo za­baw­ne – od­par­ła ko­bie­ta, wci­ska­jąc się przed męż­czy­znę. Nie­wiel­ką ście­recz­ką wy­tar­ła lu­stro do sucha. – Nie lubię, gdy ma­żesz po nim pal­ca­mi, zo­sta­ją potem ślady. A w ogóle mógł­byś zro­bić mi miej­sce, tro­chę się śpie­szę. Nie­któ­rzy w tym domu muszą wy­cho­dzić do pracy, pod­czas gdy inni bawią się w tłu­ma­cze­nie za­pi­sków stuk­nię­tych mni­chów.

– Moja praca jest rów­nie ważna jak twoja.

Zofia prych­nę­ła po­gar­dli­wie.

– A w czym te śre­dnio­wiecz­ne za­pi­ski mogą pomóc nam teraz? Moje ba­da­nia mogą ura­to­wać ty­sią­ce ludzi, a twoje… Wy­bacz, ale to bar­dziej pasja niż praw­dzi­wa praca. – Wy­pchnę­ła go za drzwi. Po chwi­li dało się usły­szeć pracę su­szar­ki do wło­sów.

Mir po­szedł do kuch­ni, zro­bił sobie kawę i z kub­kiem pa­ru­ją­ce­go na­po­ju po­szedł do swo­je­go mi­ni­biu­ra. Zofia nigdy nie ja­da­ła z nim śnia­dań, za­wsze się śpie­szy­ła i czę­sto umniej­sza­ła war­tość jego pracy. Jakoś mu to nie prze­szka­dza­ło. Na biur­ku stał sfa­ty­go­wa­ny, za­ku­rzo­ny lap­top, Mir nie za­my­kał go od czasu, gdy przy za­wia­sie wy­pa­dła jedna ze śru­bek, teraz obu­do­wa roz­ła­zi­ła się przy pró­bie za­mknię­cia, więc urzą­dze­nie za­wsze stało otwar­te. Męż­czy­zna na­ci­snął uru­cha­mia­ją­cy przy­cisk i cze­kał, bez­myśl­nie wpa­tru­jąc się w mo­ni­tor. Cze­kał. Po­ja­wi­ła się stan­dar­do­wa ta­pe­ta Win­dow­sa, a potem wy­kwi­tły na niej – jak prysz­cze u doj­rze­wa­ją­ce­go na­sto­lat­ka – fol­de­ry za­wie­ra­ją­ce pliki. Mir wy­brał jeden z nich, otwo­rzył go, a potem za­wa­hał się. Tłu­ma­czył do­pie­ro piątą stro­nę z księ­gi zna­le­zio­nej w sta­rym szam­bie. Hi­sto­ria tego zna­le­zi­ska była tak nie­sa­mo­wi­ta, że aż trud­na do uwie­rze­nia. Księ­gę, zaraz po Dru­giej Woj­nie Świa­to­wej, zna­lazł nowy wła­ści­ciel po­nie­miec­kiej po­sia­dło­ści, czło­wiek ten był prze­sie­dleń­cem ze wscho­du i tu, na zie­miach od­zy­ska­nych, miał bu­do­wać nową Pol­skę. Pierw­sze, co zro­bił po przy­by­ciu, to za­tyn­ko­wa­nie na­zi­stow­skie­go krzy­ża na szczy­cie sto­do­ły, a potem wy­wa­le­nie nie­miec­kie­go gówna z szam­ba. Ła­du­jąc śmier­dzą­cy szlam do wia­dra, zna­lazł coś – za­wi­nię­tą w szma­ty pacz­kę. Czło­wiek ten ostroż­nie roz­ciął ko­nop­ny sznu­rek, a od­wi­nąw­szy cuch­ną­ce tka­ni­ny, od­krył księ­gę opra­wio­ną w dziw­ną, chyba ga­dzią, skórę. Na okład­ce znaj­do­wał się znak swar­gi, le­wo­ra­mien­ne­go krzy­ża, sym­bo­lu magii i nocy. Em­ble­mat wy­glą­dał tak, jakby pod skórą znaj­do­wał się płyn ukła­da­ją­cy się w ten wła­śnie kształt. Można było bez pro­ble­mu na­ci­snąć na krzyż, a wtedy za­pa­dał się on pod pal­cem. To i fakt, że księ­ga po­mi­mo spo­czy­wa­nia w szla­mie wy­glą­da­ła, jakby do­pie­ro wy­szła spod pal­ców swego twór­cy spra­wi­ło, że czło­wiek za­pra­gnął po­zbyć się jej jak naj­szyb­ciej. Od­niósł ją do oko­licz­ne­go pro­bosz­cza. Prze­zor­ny ksiądz spi­sał opo­wieść czło­wie­ka i wraz z księ­gą ukrył ją w pod­sta­wie oł­ta­rza, by moc boża tłu­mi­ła sza­tań­skie wer­se­ty. Po la­tach, pod­czas grun­tow­ne­go re­mon­tu świą­ty­ni, księ­gę od­kry­to na nowo i tak tra­fi­ła do ar­chi­wum mu­zeum, w któ­rym pra­co­wał Mir.

Dziw­na była treść księ­gi, od pierw­szej stro­ny jej autor za­kli­nał czy­tel­ni­ka, by ten cie­ka­wość swoją po­wścią­gnął, bo duszę zgubi, umysł za­tra­ci, a ciało na cier­pie­nie wiecz­ne wy­sta­wi. Lep­szej za­chę­ty autor wy­my­ślić nie mógł, tak my­ślał Mir po prze­czy­ta­niu pierw­szych li­ni­jek. Teraz do czy­ta­nia za­sia­dał ze ści­śnię­tym żo­łąd­kiem, mu­siał się zmu­szać, by spoj­rzeć na zdję­cia uka­zu­ją­ce każdą ze stron księ­gi. Pierw­szy roz­dział opo­wia­dał o ma­ka­brycz­nej prze­mia­nie, o kru­sze­ją­cych ko­ściach, pę­ka­ją­cych ścię­gnach i roz­ry­wa­nych mię­śniach, o wy­pa­da­ją­cych jeden po dru­gim zę­bach i skó­rze pła­ta­mi od­pa­da­ją­cej od ciała. O bólu, stra­chu, sza­leń­stwie i utra­cie pa­mię­ci. Zwłasz­cza to ostat­nie prze­ra­ża­ło Mira naj­bar­dziej, bo już raz przez to prze­cho­dził. Był czło­wie­kiem bez prze­szło­ści, z umie­jęt­no­ścia­mi i wie­dzą, które ob­ja­wia­ły się w naj­mniej ocze­ki­wa­nym mo­men­cie. Mir nawet nie wie­dział, czy po­cho­dzi z Pol­ski, nie było go w żad­nej bazie, bo nie po­peł­nił nigdy żad­ne­go prze­stęp­stwa, nikt też nigdy nie zgło­sił jego za­gi­nię­cia, a on po pro­stu po­ja­wił się. Któ­re­goś dnia, pięć lat temu, od­zy­skał świa­do­mość w szpi­ta­lu, do któ­re­go przy­wio­zła go ka­ret­ka po tym, jak zu­peł­nie na­gie­go zna­le­zio­no go pod mo­stem. Mir ni­cze­go o sobie nie pa­mię­tał, ale znał ję­zy­ki, zwłasz­cza sta­ro­żyt­ne. Jego przy­pa­dek zo­stał uzna­ny za wy­jąt­ko­wy, po­dej­rze­wa­no nawet że udaje, bo jak wy­tłu­ma­czyć fakt, że płyn­nie po­słu­gi­wał się su­me­ryj­skim, san­skry­tem czy cho­ciaż­by ła­ci­ną.

Umie­jęt­no­ści Mira po­zwo­li­ły mu zdo­być tę nie­zbyt do­cho­do­wą pracę, w któ­rej mógł wy­ko­rzy­stać nie­utra­co­ną wie­dzę. Przed księ­gą prze­tłu­ma­czył parę in­nych po­zy­cji, głów­nie spi­sów han­dlo­wych, ale tra­fił mu się też „tomik” wier­szy nie­zna­ne­go au­to­ra. Męż­czy­zna wy­ko­ny­wał swoją pracę su­mien­nie i dla­te­go dy­rek­tor mu­zeum za­de­cy­do­wał, że to wła­śnie jemu po­wie­rzy to cenne zna­le­zi­sko. Po­cząt­ko­wo Mir pod­szedł do za­da­nia ze spo­rym en­tu­zja­zmem, ale teraz mu­siał się wręcz zmu­szać do czy­ta­nia ko­lej­nych li­ni­jek. Z każ­dym prze­czy­ta­nym sło­wem miał wra­że­nie, że jego wła­sne ciało za­czy­na pod­le­gać opi­sy­wa­nej trans­for­ma­cji.

Od­su­nął z obrzy­dze­niem kom­pu­ter, kawa była już zu­peł­nie zimna, Mir ro­zej­rzał się po po­ko­ju, na wschod­niej ścia­nie ró­żo­wym bla­skiem kła­dło się świa­tło za­cho­dzą­ce­go słoń­ca. „Co do cho­le­ry?” po­my­ślał. Zer­k­nął na ze­ga­rek, była dwu­dzie­sta pięt­na­ście, gdzieś uciekł mu cały dzień. Po­szedł do kuch­ni, na stole, pod przy­kry­ciem, stał ta­lerz z pie­ro­ga­mi. Zofia była w domu, ale kiedy? Nie pa­mię­tał. Prze­tarł oczy, nie – nie czuł się zmę­czo­ny, prze­ciw­nie, miał wra­że­nie jakby do­pie­ro się prze­bu­dził. Przy­po­mniał sobie, że ko­bie­ta umó­wi­ła się wie­czo­rem z przy­ja­ciół­ką, pew­nie późno wróci. Zjadł więc po­si­łek w sa­mot­no­ści i wró­cił do pracy. Po­sta­no­wił skoń­czyć to jak naj­szyb­ciej, ale ze zdu­mie­niem od­krył, że prze­tłu­ma­czył już ponad po­ło­wę tek­stu. Prze­biegł wzro­kiem po za­pi­sa­nych li­te­rach, wie­dział, że wy­szły spod jego pal­ców. Ostat­nie zda­nie od­no­si­ło się do kon­kret­nej ry­ci­ny, Mir otwo­rzył fol­der, w któ­rym znaj­do­wa­ły się tylko zdję­cia ilu­stra­cji z księ­gi. Ta, o któ­rej pisał, przed­sta­wia­ła ten sam ko­ło­wrót, który znaj­do­wał się na okład­ce z tą małą róż­ni­cą, że był znacz­nie bar­dziej skom­pli­ko­wa­ny. Sym­bol skła­dał się z setek ma­leń­kich gli­fów. Męż­czy­zna po­więk­szył obraz, by le­piej im się przyj­rzeć.

– To zaj­mie mi wię­cej czasu niż my­śla­łem – po­wie­dział sam do sie­bie.

 

 

Jakob Stein wie­rzył, wie­rzył, że praw­dzi­wie w jego ży­łach pły­nie czy­sta, nie­roz­cień­czo­na krew aryj­ska. Z całą mocą po­przy­siągł sobie sa­me­mu i To­wa­rzy­stwu, że bę­dzie strzegł ich ta­jem­nic i że nigdy nie zdra­dzi dzie­dzic­twa swo­je­go ojca i jego to­wa­rzy­szy. Pra­wie od wieku po­szu­ki­wa­li do­wo­dów na po­twier­dze­nie tezy o swo­jej wyż­szo­ści i nie­wąt­pli­we­mu prawu do do­mi­na­cji nad in­ny­mi lu­da­mi. Spo­śród wszyst­kich ar­te­fak­tów, które po­szu­ki­wa­li, pie­częć Ar­cha­nio­ła Mi­cha­ła była jego upra­gnio­ną. Uko­chał tę le­gen­dę i wie­rzył w jej praw­dzi­wość rów­nie mocno, jak wie­rzył w nią jego oj­ciec. Gdyby udało im się od­na­leźć ją w czter­dzie­stym trze­cim roku, wojna za­koń­czy­ła­by się ina­czej, w końcu coś, co zo­sta­ło za­pie­czę­to­wa­ne, można też roz­pie­czę­to­wać. Jakob był już star­cem i dla­te­go z coraz więk­szym upo­rem i bez­względ­no­ścią szu­kał „skar­bu”. W swo­jej ty­rol­skiej po­sia­dło­ści prze­glą­dał ra­por­ty do­cie­ra­ją­ce do niego od ludzi z ca­łe­go świa­ta. Pie­nię­dzy po­trze­bo­wa­li wszy­scy, więc zna­le­zie­nie chęt­nych do współ­pra­cy nie sta­no­wi­ło wiel­kie­go pro­ble­mu, zwłasz­cza że współ­pra­ca ta po­le­ga­ła tylko na prze­ka­zy­wa­niu in­for­ma­cji o no­wych od­kry­ciach. Nie­któ­rych ba­da­czy, ar­che­olo­gów, To­wa­rzy­stwo za­trud­nia­ło samo, ale wtedy kosz­ty były więk­sze, znacz­nie ta­niej było pod­pła­cić kogoś z krę­gów. Nie wszyst­kie ra­por­ty oczy­wi­ście tra­fia­ły od razu do niego, tylko te za­wie­ra­ją­ce naj­bar­dziej obie­cu­ją­ce in­for­ma­cje.

Młody czło­wiek, który przy­niósł mu do­ku­men­ty, z za­cie­ka­wie­niem przy­glą­dał się Ja­ko­bo­wi, gdy ten z nie­ukry­wa­nym prze­ję­ciem czy­tał ra­port, a potem drżą­cy­mi rę­ko­ma się­gnął po zdję­cie obiek­tu, o któ­rym była mowa. W jego oczach po­ja­wi­ły się łzy szczę­ścia. Wresz­cie po­czuł się speł­nio­ny. Tak długo na to cze­kał, teraz wy­star­czy spu­ścić ogary ze smy­czy.

 

 

Po od­kry­ciu, ja­kie­go ro­dza­ju gli­fów użyto do stwo­rze­nia ko­ło­wro­tu, umy­słem Mira za­wład­nę­ła już tylko jedna myśl – roz­szy­fro­wać słowa i zda­nia. Męż­czy­zna tak bar­dzo za­tra­cił się w swo­jej pracy, że nawet Zofia nie była w sta­nie ode­rwać go od niej. Mir sły­szał, że do niego mówi, do jego umy­słu do­cie­ra­ły strzęp­ki in­for­ma­cji, na które od­po­wia­dał „tak” lub „nie”, kom­plet­nie nie mając po­ję­cia, o co go pyta. Cza­sa­mi cier­pli­wie po­wta­rza­ła to, co chcia­ła mu po­wie­dzieć, innym razem wy­cho­dzi­ła, trza­ska­jąc drzwia­mi. A Mir tłu­ma­czył, roz­pi­sy­wał znaki, dzie­lił je i łą­czył po­now­nie, by nadać im sens, lecz ten wciąż był ulot­ny. W końcu od­krył klucz, spi­sał we­dług niego znaki i cho­ciaż te były zna­jo­me, to jed­nak słowa, które two­rzy­ły, nie ist­nia­ły, a przy­naj­mniej Mir nie znał ję­zy­ka, do któ­re­go na­le­ża­ły. Dziw­ne sy­czą­ce słowa sta­no­wi­ły skład­nię ja­kiejś man­try lub za­klę­cia. Zre­zy­gno­wa­ny po­sta­no­wił po­szu­kać po­mo­cy, może ktoś z na­uko­we­go świa­ta bę­dzie wie­dział coś na ten temat. Sko­pio­wał nie­wiel­ki frag­ment tek­stu i ro­ze­słał go do róż­nych in­sty­tu­tów z proś­bą o pomoc. Przez myśl mu nie prze­szło, że nie po­wi­nien tego robić, że to może w ja­ki­kol­wiek spo­sób wpły­nąć na jego życie czy cho­ciaż­by ka­rie­rę za­wo­do­wą. Rano na­stęp­ne­go dnia ode­brał pierw­szy te­le­fon, miał na­dzie­ję, że to ktoś chęt­ny do po­mo­cy, ale oka­za­ło się, że dzwo­nił dy­rek­tor mu­zeum, w któ­rym pra­co­wał. Męż­czy­zna po­pro­sił go, żeby nie­zwłocz­nie przy­je­chał, bo stało się coś złego. Mir wy­biegł z domu, nie in­for­mu­jąc nawet Zofii, dokąd się wy­bie­ra. Na par­kin­gu przed gma­chem stały dwa ra­dio­wo­zy, męż­czy­zna skie­ro­wał się do biura dy­rek­to­ra.

 

– Do­brze że pan przy­je­chał. – Ra­do­śnie przy­wi­tał go prze­ło­żo­ny, jakby jego widok spra­wił, że roz­wią­za­ły się wszyst­kie pro­ble­my tego czło­wie­ka. – Pro­szę sobie wy­obra­zić, że mie­li­śmy wła­ma­nie.

– Wła­ma­nie? – zdzi­wił się Mir, spo­glą­da­jąc na męż­czy­znę sie­dzą­ce­go na­prze­ciw­ko dy­rek­to­ra. Czło­wiek ów przy­glą­dał mu się z za­in­te­re­so­wa­niem.

– Tak, tak – po­twier­dził dwu­krot­nie dy­rek­tor. – Po­li­cja szwę­da się po całej pla­ców­ce, wła­ma­no się do ar­chi­wum. Nie wiemy jesz­cze, czy coś zgi­nę­ło, ale… sam pan ro­zu­mie, ścią­ga­my tych, któ­rzy mięli tam do­stęp. Spraw­dze­nie wszyst­kich po­zy­cji z ka­ta­lo­ga­mi może zająć mie­siąc, albo dłu­żej. – Re­la­cja prze­ło­żo­ne­go była bar­dzo cha­otycz­na.

– Pan z po­li­cji? – Mir zwró­cił się do wciąż mil­czą­ce­go czło­wie­ka, wy­da­wał mu się dziw­ny.

– O nie. To jest pro­fe­sor… Za­po­mnia­łem na­zwi­ska?

– Ku­bitz z Mu­zeum Izra­ela w Je­ro­zo­li­mie.

Mir zmarsz­czył brwi, ten czło­wiek nie wy­glą­dał jego zda­niem na na­ukow­ca, a tym bar­dziej na Żyda.

– Jak na Se­mi­tę do­brze mówi pan po pol­sku?

– Moja ro­dzi­na zo­sta­ła stąd de­por­to­wa­na po woj­nie jak wiele in­nych.

– Ale nie przy­je­chał pan chyba, by od­zy­ski­wać utra­co­ny ma­ją­tek?

– Nie, przy­je­cha­łem do pana w tej spra­wie – Ku­bitz wy­do­był zdję­cie z nie­wiel­kiej ak­tów­ki le­żą­cej na biur­ku przed nim. Przed­sta­wia­ło ono ten sam znak, któ­re­go roz­szy­fro­wy­wa­niem zaj­mo­wał się Mir z tą małą róż­ni­cą, że ten ze zdję­cia wy­ry­ty był w skale. Mir spoj­rzał na swo­je­go roz­mów­cę z nie małym za­sko­cze­niem na twa­rzy.

– Ale prze­cież ja do­pie­ro wczo­raj wy­sła­łem proś­bę o pomoc w tej spra­wie i…

Tym razem to na twa­rzy Ku­bit­za ob­ma­lo­wa­ło się zdzi­wie­nie.

– Wrzu­cił pan to do sieci?! – w jego glo­sie dało się usły­szeć zde­ner­wo­wa­nie.

– Nie, wy­sła­łem tylko kilka maili.

Ku­bitz uśmiech­nął się krzy­wo.

– Może prze­dys­ku­tu­je­my to przy kawie? – po­wie­dział już spo­koj­nie. – Nie chciał­bym zaj­mo­wać cen­ne­go czasu i biura pana dy­rek­to­ra, zwłasz­cza w tak nie­do­god­nych oko­licz­no­ściach. Zna pan może w po­bli­żu ja­kieś miej­sce, w któ­rym można usiąść, po­dy­sku­to­wać i napić się do­brej kawy?

Mir po­dra­pał się po bro­dzie, wła­ści­wie to sam chęt­nie cze­goś by się napił i zjadł.

– Tak, pro­szę za mną.

 

 

– Ile czasu mi­nę­ło? – głos w słu­chaw­ce był spo­koj­ny, wręcz znu­żo­ny. Zde­ner­wo­wa­ło to Zofię jesz­cze bar­dziej.

– Czy pan mnie w ogóle słu­cha! On za­gi­nął, nie ma go od wczo­raj. Zo­sta­wił wszyst­kie swoje rze­czy, mu­si­cie go szu­kać!

– Więc mówi pani, że nie ma go od wczo­raj. Może jest gdzieś u zna­jo­mych, może leczy kaca…

– On nie pije.

– Po­kłó­ci­li się pań­stwo?

– Słu­cham? Nie, oczy­wi­ście, że nie. Ale ostat­nio przez jego pracę…

– Jest chory?

– Nie. – Odło­ży­ła słu­chaw­kę zre­zy­gno­wa­na, nie chcia­ła słu­chać tego dalej. W mu­zeum po­wie­dzie­li jej, że był w ga­bi­ne­cie dy­rek­to­ra, roz­ma­wiał z nim, a potem wy­szedł z ja­kimś czło­wie­kiem żywo o czymś dys­ku­tu­jąc. Może fak­tycz­nie znowu za­tra­cił się w pracy?

 

 

Obu­dził się w ja­kimś sta­rym bu­dyn­ku bez szyb w oknach, desek na pod­ło­dze i ścia­na­mi, z któ­rych stara farba olej­na łusz­czy­ła się gru­by­mi, su­chy­mi pła­ta­mi. Nie mógł sobie przy­po­mnieć, jak się tu zna­lazł ani co tu robił, jed­nak wy­ja­śnie­nie tego dru­gie­go do­tar­ło do niego zaraz po uzmy­sło­wie­niu sobie, że jest zwią­za­ny. Leżał na brud­nym, śmier­dzą­cym mo­czem ma­te­ra­cu, z wy­sił­kiem pod­niósł się – co nie było łatwe, bo ręce miał zwią­za­ne na ple­cach – i usiadł.

Wtedy do­strzegł, że za nim na tu­ry­stycz­nym fo­te­lu sie­dzi stary czło­wiek. Miał białe włosy i prze­ni­kli­we spoj­rze­nie, jego szczu­pła twarz wy­ra­ża­ła spo­kój.

– Kim pan jest i czego chce ode mnie? – Mir za­py­tał pierw­szy, bo prze­cież mu­siał jakoś na to za­re­ago­wać.

– Moje na­zwi­sko nic panu nie powie – od­parł po nie­miec­ku star­szy męż­czy­zna. Mir za­ci­snął szczę­kę. – Ro­zu­mie mnie pan, praw­da?

Przy­tak­nął ru­chem głowy.

– Tak my­śla­łem.

– Czego pan chce?

– Wy­ja­śnie­nia tego, co znaj­du­je się tutaj. – Uniósł do góry dłoń, w któ­rej trzy­mał księ­gę, tę samą, nad któ­rej tłu­ma­cze­niem pra­co­wał Mir.

– Skąd ją pan ma?

– A jak pan myśli? Z mu­zeum, w któ­rym pan pra­cu­je. Szko­da, że w ogóle tam tra­fi­ła. Nikt, nawet pan, nie jest w sta­nie do­ce­nić i zro­zu­mieć tego, co za­wie­ra.

– A pan jest?

– Ja i moja ro­dzi­na szu­ka­my jej już pra­wie od wieku, całe swoje życie po­świę­ci­łem dla tej księ­gi. Już nie raz wpa­da­łem na jej trop, ale za­wsze uprze­dza­ła mnie ta rzym­ska ko­le­gia­ta im­po­ten­tów. Ci boscy pa­choł­ko­wie dobra.

Mir nie miał po­ję­cia, o czym mówi ten czło­wiek, pa­trzył na niego ze zdzi­wie­niem i lek­kim po­li­to­wa­niem.

– Pan – kon­ty­nu­ował nie­zna­jo­my – ma wy­jąt­ko­we szczę­ście. Od ty­sią­ca lat zbun­to­wa­ni mnisi ko­pio­wa­li pie­częć i umiesz­cza­li ją w róż­nych tek­stach, cza­sa­mi wy­cho­dzi­ło im to le­piej, cza­sa­mi go­rzej. Sama pie­częć nie jest nic warta, ale do pań­skich rąk tra­fi­ła księ­ga, która za­wie­ra nie tylko po­praw­ną pie­częć, ale rów­nież ob­ja­śnie­nia i spo­sób jej zdję­cia. Księ­ga… – Po­gła­dził okład­kę chudą ko­ści­stą dło­nią. – Ta księ­ga jest nie­wąt­pli­wie au­ten­tycz­na i praw­do­po­dob­nie je­dy­na. Wie pan, co znaj­du­je się pod okład­ką ze smo­czej skóry?

– Ja­kiej?

– Tak do­brze mnie pan usły­szał, to smo­cza skóra. Kie­dyś były ich ty­sią­ce, ale nowa wiara sku­tecz­nie się nimi za­ję­ła. No więc? Wie pan?

Mir z tru­dem prze­łknął ślinę.

– Smo­cza krew? – po­wie­dział ni z tego ni z owego.

Sta­rzec uśmiech­nął się, przy­mknął oczy i ki­wa­jąc głową, po­wie­dział.

– Widzę, że pan ro­zu­mie. To do­brze. Chcę, żeby pan do­koń­czył tłu­ma­cze­nia, a w za­sa­dzie, chcę żeby pan roz­szy­fro­wał za­klę­cie zdej­mu­ją­ce pie­częć.

– Mo­głem zro­bić to w domu…

– Nie mógł pan, oni by na to nie po­zwo­li­li.

– Jacy znowu oni?

– Oni. – Wska­zał dło­nią prze­świt w drzwiach. Po dru­giej stro­nie w ko­ry­ta­rzu stał pro­fe­sor Ku­bitz, pod­trzy­my­wa­ło go dwóch męż­czyzn, pro­fe­sor miał twarz za­la­ną krwią.

– Pro­fe­sor Ku­bitz?! – za­py­tał z nie­do­wie­rza­niem Mir. Męż­czyź­ni we­pchnę­li po­bi­te­go czło­wie­ka do po­miesz­cze­nia, w któ­rym Mir pro­wa­dził swoją zaj­mu­ją­cą roz­mo­wę.

– Jaki znowu pro­fe­sor, wier­ny pies kon­gre­ga­cji, pa­cho­łek pa­pie­ża, cho­ciaż po­dej­rze­wam, że Fran­ci­szek nawet nie ma po­ję­cia, co się w piw­ni­cach jego pa­ła­cu wy­pra­wia. Praw­da?

– Jakob Stein, wy­pu­ści­li pana z domu star­ców? – od­parł Ku­bitz, splu­nąw­szy krwią.

– Zna mnie pan?

– Ow­szem, wiem o panu bar­dzo dużo. Jest pan jed­nym z przy­wód­ców wskrze­szo­ne­go w pięć­dzie­sią­tych la­tach To­wa­rzy­stwa Vril, na­zi­stow­skiej or­ga­ni­za­cji, która po­szu­ki­wa­ła ma­gicz­nych ar­te­fak­tów po całym świe­cie. Wie­rzy­li­ście, że mo­że­cie za ich po­mo­cą wy­grać wojnę i pod­po­rząd­ko­wać sobie inne kraje. Że wła­dza po­win­na na­le­żeć się wam, że przy po­mo­cy bo­skiej siły…

– Ha, bo­skiej czy innej to bez róż­ni­cy – prze­rwał mu Stein. – Nad­cho­dzi nowa era…

– Nie! Nie ro­zu­mie pan mocy, któ­ry­mi chce za­wład­nąć, zgubi pan sie­bie i wszyst­kich ludzi.

– Ja?! A wy, ilu ludzi za­mor­do­wa­li­ście, żeby utrzy­mać ist­nie­nie smo­ków w ta­jem­ni­cy? Ilu zgi­nę­ło, nim te isto­ty prze­szły ze świa­ta rze­czy­wi­ste­go do świa­ta le­gend? Za­pie­czę­to­wa­ne w ludz­kich cia­łach, skar­la­łe, osła­bio­ne, bez­bron­ne. Tak było ła­twiej je wy­tę­pić. Ale my wiemy, wiemy, ze wciąż są ich ty­sią­ce i tylko cze­ka­ją by się oswo­bo­dzić.

– To nie to samo.

Jakob Stein pod­niósł się z fo­te­la i otwo­rzyw­szy księ­gę, pod­szedł do Mira.

– Niech pan czyta – pod­su­nął mu ją.

Mir za­prze­czył ru­chem głowy.

– Ale to nie ma sensu, ten język nie ist­nie­je.

– Niech… pan… czyta – głos Ste­ina był sta­now­czy. Mir od­chrząk­nął i prze­czy­tał pierw­szą li­nij­kę.

– Nie tak. Pro­szę prze­czy­tać co piąty wyraz.

Mir po­czuł, że za­sy­cha mu w gar­dle, ale prze­czy­tał nie­udol­nie, za­ci­na­jąc się i li­cząc wy­ra­zy. Nagle Ku­bitz zawył prze­raź­li­wie, Mir aż pod­sko­czył. Oczy po­bi­te­go czło­wie­ka wy­trzesz­czy­ły się, kości za­czę­ły pękać przy­bie­ra­jąc dziw­ny kształt i na­da­jąc czło­wie­ko­wi ohyd­ne­go wy­glą­du po­two­ra, spod roz­dar­tej skóry widać było łuskę, a z ust wy­su­nął mu się długi roz­dwo­jo­ny język. Mir po­de­rwał się z miej­sca, mimo że miał zwią­za­ne nogi. Stein ski­nął głową na jed­ne­go ze swo­ich ludzi, ten wy­szedł, lecz po chwi­li wró­cił, nio­sąc długi miecz. Nim Mir zdą­żył się zo­rien­to­wać, ma­ka­brycz­nie roz­cią­gnię­ta głowa Ku­bit­za po­to­czy­ła się po pod­ło­dze. Za­pa­no­wa­ła cisza prze­ry­wa­na je­dy­nie przy­śpie­szo­nym od­de­chem Mira i spa­zma­mi umie­ra­ją­ce­go nie­prze­isto­czo­ne­go ciała smoka.

– Skąd pan wie­dział? – za­py­tał Mir, nie mogąc ode­rwać wzro­ku od ciała.

– Są pewne sub­tel­ne róż­ni­ce w wy­glą­dzie i za­cho­wa­niu. Smok uwię­zio­ny w ludz­kim ciele cier­pi, choć sam nie wie dla­cze­go.

– Ale jak to jest w ogóle moż­li­we?

– Zna pan to po­wie­dze­nie: są na nie­bie i ziemi rze­czy, o któ­rych lu­dziom się nawet nie śniło? Jak pan sam przed chwi­lą za­uwa­żył jest praw­dzi­we.

– Dla­cze­go kazał go pan zabić.

– Po­nie­waż nie mógł­bym nad nim za­pa­no­wać i wszy­scy skoń­czy­li­by­śmy jako jego prze­ką­ska. A poza tym, oba­wiam się, że jego prze­mia­na nie do końca prze­biegł­by po­myśl­nie. Musi pan skoń­czyć pracę nad książ­ką.

– Osza­lał pan? Nie zro­bię tego, nie po tym, co wi­dzia­łem.

Stein za­my­ślił się.

– Może fak­tycz­nie mnie po­nio­sło, może nie po­wi­nie­nem tego panu po­ka­zy­wać, ale stało się i teraz nie ma pan wy­bo­ru. Albo jest pan ze mną i ak­cep­tu­je pan mój przą­dek świa­ta, albo zgi­nie pan już teraz. Wybór na­le­ży do pana.

 

 

Po­li­cja w końcu roz­po­czę­ła po­szu­ki­wa­nia Mira, ale nie dla­te­go, że za­gi­nął, ale dla­te­go że stał się po­dej­rza­nym wła­ma­nia do mu­zeum. Zofia nie mogła zro­zu­mieć, jak można tak my­śleć i twier­dzić, bo prze­cież on nie mu­siał się wła­my­wać. Miał do­stęp, gdyby chciał coś wy­nieść, zro­bił­by to bez tego ca­łe­go ra­ba­nu. Ko­bie­ta miała już dość, po­li­cja naj­pierw za­bra­ła wszyst­kie rze­czy z biura Mira, prze­szu­ka­ła dom, a potem twier­dzi­ła, że to nie miało miej­sca. Więc kto z na­ka­zem i w mun­du­rach do­ko­nał re­wi­zji? Oj­ciec świę­ty? Py­ta­ła ko­mi­sa­rza zaj­mu­ją­ce­go się spra­wą. Wzru­szył tylko ra­mio­na­mi i po­wie­dział, że z tym ti­kiem ner­wo­wym po­win­na iść do le­ka­rza. Co za bez­czel­ność! Za­wsze tak ob­li­zy­wa­ła usta. Od­par­ła, że ma się od­wa­lić i zając po­szu­ki­wa­niem Mira. To był jakiś ab­surd, farsa. Dni za­mie­ni­ły się w ty­go­dnie, a śledz­two utkwi­ło w mar­twym punk­cie. Nikt nie po­tra­fił od­po­wie­dzieć, co się stało z jej na­rze­czo­nym. A potem uwie­rzy­ła, że fak­tycz­nie ją po­rzu­cił, może od­krył coś wy­jąt­ko­wo cen­ne­go, sprze­dał to na czar­nym rynku i bawił się teraz gdzieś na Bora Bora. Zbli­ża­ły się świę­ta, dziw­nie bę­dzie ob­cho­dzić je sa­mot­nie.

Zofia upiła łyk her­ba­ty z cy­na­mo­nem, ob­li­za­ła usta, tak jak zwy­kła to robić i usia­dła przy stole w kuch­ni. Może coś upie­cze? Miała ocho­tę na ser­nik. Prze­su­nę­ła de­li­kat­nie opusz­ką palca po ekra­nie le­żą­ce­go przed nią ta­ble­tu. Chyba po­szu­ka prze­pi­su w In­ter­ne­cie. Do­tknę­ła ikon­kę z małym „g” na nie­bie­skim tle. Uru­cho­mi­ła się prze­glą­dar­ka, ko­lo­ro­wy napis „go­ogle” jak zwy­kle „ożył”. „Cie­ka­we jaka to znowu rocz­ni­ca” po­my­śla­ła Zofia, przy­glą­da­jąc się zmie­nia­ją­ce­mu kształt na­pi­so­wi. Gra­fi­ka naj­pierw roz­sz­cze­pi­ła się jakby na atomy, by zaraz znowu zbić się w kupę two­rząc kształt le­wo­stron­nej swa­sty­ki, za­le­d­wie po se­kun­dzie roz­pro­szy­ła się na nowo, two­rząc nie­wiel­kie li­ter­ki, które zbiły się w ko­ło­wrót, po to by na końcu przy­brać kształt ła­ciń­skich liter two­rzą­cych słowa. Zofia za­sko­czo­na ob­ser­wo­wa­ła tę prze­mia­nę, a potem uśmie­cha­jąc się prze­czy­ta­ła dzi­wacz­ne sy­czą­ce słowa. W jej wą­skich, pio­no­wych, ga­dzich źre­ni­cach od­bi­ja­ło się świa­tło ta­ble­tu.