Przystanek Drugiej Szansy

– Nie­na­wi­dzę was – rzekł znu­żo­nym gło­sem Wi­sio­rek, na co od­po­wie­dzia­ły mu stłu­mio­ne chi­cho­ty ukry­tych w po­ko­ju osób. – Nigdy wam się to nie znu­dzi? Czło­wiek nie może nawet przez chwi­lę po­du­mać w sa­mot­no­ści nad wła­snym nie-ist­nie­niem? – westchnął i zabrał się do rozplątywania szeregu supłów na grubym sznurze, którego jeden koniec, zakończony pętlą, zwisał mu z szyi, zaś drugi, za sprawą kompanów, był przywiązany do żelaznej ramy szerokiego łoża, na którym jeszcze przed momentem, pogrążony w głębokiej medytacji, leżał Wisiorek.

– Och, Wi­siór… A bo to nasza wina, że w kom­ple­cie masz takie cie­ka­we… hmm… atry­bu­ty? – Bły­snę­ła do niego mocno po­ma­lo­wa­nym okiem Zie­lar­ka, gra­mo­ląc się zza po­tęż­ne­go wi­kli­no­we­go krze­sła i wy­buch­nę­ła gar­dło­wym śmie­chem.

– To, że ty prze­bim­bał­byś cały czas na bzdur­nych roz­my­śla­niach nad wła­snym losem, nie zna­czy, że my nie od­czu­wa­my zwy­czaj­ne­go braku roz­ry­wek. – Spoj­rzał na niego z wy­rzu­tem Ka­wa­ler, ostroż­nie wy­cho­dząc z szafy. W wy­cią­gnię­tej ręce trzy­mał drew­nia­ny wie­szak z po­dar­tą, wy­gry­zio­ną w paru miej­scach przez mole, okrop­ną su­kien­ką. Była bu­fia­sta, w ko­lo­rze na­chal­ne­go różu i wy­raź­nie sprzed co naj­mniej czter­dzie­stu lat. Rzu­cił ją za­chwy­co­nej Zie­lar­ce, która prze­sła­ła mu za to w po­wie­trzu ca­łu­sa. Wie­szak, z gło­śnym stuk­nię­ciem, od razu wy­lą­do­wał w kącie. – Szcze­gól­nie po tym, jak za­bro­ni­li nam stra­szyć tę cho­ler­ną ży­ją­cą ho­ło­tę. – Ka­wa­ler ru­chem dłoni wy­gła­dził swą po­krwa­wio­ną ko­szu­lę ślub­ną i prze­niósł spoj­rze­nie na Zie­lar­kę, która bez żad­nych oznak za­że­no­wa­nia wkła­da­ła na nagie już ciało nową zdo­bycz. Do­tych­cza­so­we ubra­nie prze­ka­za­ła w ręce Miss Mo­kre­go Pod­ko­szul­ka, która skrzy­wi­ła się zaraz kry­tycz­nie na widok swo­jej ko­le­żan­ki w ciu­chach z la­mu­sa.

Zie­lar­ka zro­bi­ła dwa szyb­kie ob­ro­ty, po­zwa­la­jąc nieco się unieść przy­dłu­gim fal­ban­kom, po czym prze­szła po po­ko­ju, prze­sad­nie ru­sza­jąc bio­dra­mi w pa­ro­dii mo­del­ki. Gdy zo­ba­czy­ła, że Miss Mo­kre­go Pod­ko­szul­ka wy­cią­ga przed sie­bie za­ci­śnię­tą dłoń z wy­sta­wio­nym kciu­kiem i ge­stem ce­za­ra kie­ru­je go w dół, też od­wdzię­czy­ła się po­ka­za­niem palca, w jej przy­pad­ku cho­dzi­ło jed­nak o środ­ko­wy.

Na­bur­mu­szo­na, za­ło­ży­ła ręce na pier­si i usia­dła z im­pe­tem na sznu­rze Wi­sior­ka, wy­wo­łu­jąc tym jego zdu­szo­ne pro­te­sty. Z urazą w gło­sie stwier­dzi­ła:

– Wam, to­piel­com, to nigdy nic nie do­go­dzi. Choć­by skały srały…

– Ty się le­piej za­sta­nów, jak po­wi­ta­my no­we­go – wy­mru­czał Wi­sio­rek, zrzu­ca­jąc z łóżka Zie­lar­kę. Ta w oka­mgnie­niu zmie­ni­ła na­strój – pod­sko­czy­ła ra­do­śnie i przy­kla­snę­ła jak mała dziew­czyn­ka.

– O, tak! O, tak! Na­resz­cie coś in­ne­go! Bę­dzie za­ba­wa! – Chwy­ci­ła w ob­ję­cia Miss Mo­kre­go Pod­ko­szul­ka i razem za­czę­ły wi­ro­wać po po­ko­ju, tań­cząc walca co naj­mniej dwa razy za szyb­ko niż by­ło­by to wska­za­ne.

Gdy wy­lą­do­wa­ły w końcu na podłodze po po­tknię­ciu o przy­dłu­gą suk­nię Zie­lar­ki, Miss Mo­kre­go Pod­ko­szul­ka jed­nym ru­chem od­gar­nę­ła z twa­rzy swoje za­wsze wil­got­ne włosy i ode­zwa­ła się bul­go­czą­cym gło­sem:

– Ale pod wa­run­kiem, że wy­my­śla­nie nie zna­czy, jak za­wsze, zde­cy­do­wa­nia się na od­gry­wa­nie na­szych śmier­ci. Znu­dzi­ło mnie już wcho­dze­nie do kibla i uda­wa­nie, że uto­pi­łam się w musz­li klo­ze­to­wej. To może było śmiesz­ne, jak chcie­li­śmy po­żar­to­wać z Wi­sior­ka, ale tera to je passé.

– Mnie tam za­wsze bawi spłu­ki­wa­nie two­jej gęby – po­wie­dział zbla­zo­wa­nym tonem Ka­wa­ler, prze­cią­ga­jąc nie­dba­le sa­mo­gło­ski. – Ale przy­zna­ję, mo­gli­by­śmy się wy­si­lić na coś mniej ba­nal­ne­go. Komuś coś przy­cho­dzi do głowy?

– Taa. Jak do głowy, to tylko ro­ba­ki – prych­nę­ła Zie­lar­ka, po czym za­wo­ła­ła w stro­nę na­sto­let­niej parki, która cały czas sie­dzia­ła obok drzwi, wy­raź­nie bar­dziej za­in­te­re­so­wa­na sobą niż roz­mo­wą to­wa­rzy­szy. – Te, a wy, ko­chan­ko­wie, kurwa, z We­ro­ny, może by­ście prze­sta­li się mig­da­lić i po­mo­gli nam wy­my­ślić coś spe­cjal­ne­go na po­wi­ta­nie Świe­ża­ka?

– Zdaje się, że nie bę­dzie ta­kiej po­trze­by – od­po­wie­dział spo­koj­nie chło­pak, wy­cią­ga­jąc szyję w kie­run­ku okna. – Nie zdą­ży­my. Nowy jest już przy pło­cie.

– Co?! Prze­cież sze­fuń­cio dał cynk, że mamy się go spo­dzie­wać do­pie­ro pod wie­czór!

– Wi­docz­nie skró­ci­li mu zwy­cza­jo­we pie­prze­nie o błę­dach. Za­zdrosz­czę…

– Cho­le­ra! Co ro­bi­my? Szyb­ka piłka.

– Po­wtór­ka ze śmier­ci od­pa­da! Za­kle­pa­łam!

– A co my? W cho­wań­ca się ba­wi­my?

– To może scen­ka z drugą szan­są się nada?

Spojrzeli na siebie ba­daw­czo i po kolei w mil­cze­niu ski­nę­li gło­wa­mi, apro­bu­jąc plan, po czym roz­bie­gli się spraw­nie na usta­lo­ne po­zy­cje.

Wi­sio­rek roz­wią­zał ostat­ni supeł i klnąc, po­pę­dził na ze­wnątrz tyl­nym wyj­ściem, by jak naj­szyb­ciej zna­leźć się przy ich nowym to­wa­rzy­szu i dać resz­cie tro­chę czasu na przy­go­to­wa­nie. Gdy był już na ścież­ce pro­wa­dzą­cej od fron­to­wych drzwi do po­rdze­wia­łej bram­ki, zwol­nił, by na­brać nieco do­sto­jeń­stwa. Uniósł dum­nie głowę, wsa­dził sobie ko­niec sznu­ra z tyłu za pasek, żeby się nie plą­tał, i z roz­po­star­ty­mi rę­ka­mi ru­szył na spo­tka­nie przy­by­sza.

Nowy był wy­jąt­ko­wo przy­bi­ty – zresz­tą jak każdy Świe­żak, któ­re­mu re­wi­du­ją po­glą­dy na temat drogi na skró­ty. Wy­da­je się być szyb­ka, ale de­cy­zją bogów prze­ista­cza się w mo­zol­ne, dłu­go­ter­mi­no­we drep­ta­nie w miej­scu. Wi­sio­rek usi­ło­wał do­ciec, jaki spo­sób wy­brał przy­bysz, by przejść na drugą stro­nę, ale nie za­uwa­żył ni­cze­go szcze­gól­ne­go – ani okra­szo­ne­go krwią sma­ko­wi­te­go otwo­ru w gło­wie, ani malowniczej de­for­ma­cji w for­mie spłasz­cze­nia któ­rejś czę­ści ciała, in­nych ewe­ne­men­tów też nie, po pro­stu nic. „Pew­nie się cze­goś na­żarł. Uuuuu… To się Zie­lar­ka wkur­wi. Nie po­by­ła sobie zbyt długo je­dy­ną re­pre­zen­tant­ką far­ma­ceu­ty­ków”. Zbli­żał się po­wo­li do Świe­ża­ka. Sta­ra­jąc się ema­no­wać god­no­ścią, przy­wo­łał na twarz obraz su­ro­wo­ści.

– Witaj, ooo za­gu­bio­ny – rzekł sil­nym, wład­czym tonem, prze­cią­ga­jąc „o” tak te­atral­nie, że aż sam wy­trzesz­czył oczy ze zdu­mie­nia. „Cho­le­ra, chyba tro­chę prze­sa­dzi­łem”. – Mam na­dzie­ję, że zda­jesz sobie spra­wę z tego, ja­kie­go szczę­ścia wła­śnie do­stę­pu­jesz? Jak nie­wie­lu oso­bom, które po­peł­ni­ły ten sam błąd co ty, zo­sta­ła oka­za­na łaska i zna­leź­li się w miej­scu, dzię­ki któ­re­mu mogli, wbrew tra­dy­cjom i pra­sta­rym ko­dek­som, omi­nąć na­ło­żo­ną nań karę? Miej­scu, które zwą Przy­stan­kiem Dru­giej Szan­sy? – Wy­ko­nał jakiś dzi­wacz­ny ruch ręką, w jego mnie­ma­niu ma­ją­cy pod­kre­ślać po­wa­gę sy­tu­acji, ale efekt i cel od­da­lo­ne były od sie­bie tak nie­współ­mier­nie, że za­wsty­dzo­ny za­czął po­pra­wiać pasek przy spodniach w pró­bie uspra­wie­dli­wie­nia gestu.

Na ob­li­czu przy­by­sza za­czę­ło roz­ra­stać się zdu­mie­nie, nie­śmia­ło zaj­mu­jąc miej­sce cier­pie­nia i żalu nad swoim losem.

– Noo, zaraz… Ale prze­cież Prze­woź­nik po­wie­dział, że tra­fię teraz do miej­sca, w któ­rym razem z in­ny­mi… yyy, ta­ki­mi jak ja… będę od­by­wał karę przez dłu­gie czasy?

– Eee… Tego… Hmm… Milcz i okaż tro­chę sza­cun­ku! Wyżsi od niego za­de­cy­do­wa­li ina­czej, zmie­nia­jąc na tę jedną chwi­lę ścież­kę, którą po­dą­ża­ją po­dob­ni do cie­bie. Wi­docz­nie po­peł­ni­łeś w swym życiu do­cze­snym czyn, w któ­rym bo­go­wie zna­leź­li sobie upodo­ba­nie i dzię­ki temu zo­sta­niesz pod­da­ny pró­bie. Je­że­li przej­dziesz ją po­myśl­nie, za­dość­uczy­nisz błę­do­wi, któ­re­go się do­pu­ści­łeś i oszczę­dzo­ne ci zo­sta­ną lata tu­łacz­ki po świe­cie po­tę­pio­nych. – „Uff… No, za to po­wi­nie­nem do­stać jakąś Palmę w Can­nes. Och, dzię­ku­ję, dzię­ku­ję”. – Wszyst­ko za­le­ży od tego, jak po­stą­pisz i jak za­koń­czy się hi­sto­ria, która roz­gry­wa się w tym oto domu. Po­dej­mu­jąc od­po­wied­nie de­cy­zje, mo­żesz od­mie­nić losy ludzi tam ży­ją­cych, ludzi, któ­rzy nie prze­kro­czy­li jesz­cze gra­ni­cy. Pa­mię­taj, to twoja szan­sa. A za­czy­na się do­kład­nie teraz.

Wi­sio­rek strze­lił pal­ca­mi, a ich trzask zlał się w jedno z od­gło­sem otwie­ra­nych w po­śpie­chu drzwi. Świe­żak od­wró­cił się w ich kie­run­ku i zo­ba­czył parę na­sto­lat­ków, któ­rzy, po­ty­ka­jąc się, zbie­ga­li po schod­kach. Za­czę­li wołać do niego roz­pacz­li­wie. Ru­szył w ich stro­nę, a gdy już po chwi­li zna­leź­li się obok sie­bie, uj­rzał w ich oczach bez­gra­nicz­ną pa­ni­kę. Dziew­czy­na ledwo mogła ustać – cała się trzę­sła, a z jej ust wy­do­by­wał się prze­ry­wa­ny szloch, jakby wal­czy­ła z hi­ste­rią o od­dech. Trzy­ma­ła się teraz kur­czo­wo chło­pa­ka, który, choć nie mniej prze­ra­żo­ny, pa­no­wał nad swoim cia­łem nieco le­piej. Mło­dzie­niec chwy­cił de­spe­rac­ko przy­by­sza za ramię i wy­krztu­sił z bła­ga­niem w oczach:

– Pro­szę, niech pan coś zrobi! Niech pan ra­tu­je na­sze­go wujka! Ta ko­bie­ta zwa­rio­wa­ła! Zwa­rio­wa­ła i za chwi­lę go za­bi­je! – Chło­pak tra­cił reszt­ki sił i upadł wła­śnie na ko­la­na. – Niech go pan ra­tu­je… Ona jest nie­bez­piecz­na… Są w środ­ku…

Świe­żak wy­rwał się z uści­sku na­sto­lat­ka i bły­ska­wicz­nie ru­szył w stro­nę drzwi. Skoro to jego je­dy­na szan­sa, to nie czas na ja­ką­kol­wiek zwło­kę. A już na pewno nie na oka­zy­wa­nie stra­chu! Musi dzia­łać szyb­ko i zde­cy­do­wa­nie, jeśli chce oca­lić życie temu nie­szczę­śni­ko­wi, o któ­rym mówił chło­pak. Może dzię­ki temu…

Nie oglą­da­jąc się, zo­sta­wił za sobą wy­stra­szo­ne „ro­dzeń­stwo”, które zaraz pod­nio­sło się z ziemi i z uśmie­cha­mi przy­bi­ło piąt­kę. Obok nich sta­nął z za­ło­żo­ny­mi rę­ka­mi Wi­sio­rek i ze­zo­wał na nich za­zdro­śnie. „Cho­ler­ni gów­nia­rze. Jak oni to robią? A prze­cież tak się sta­ra­łem…”

Świe­żak, nie wie­dząc, czego się spo­dzie­wać, wkro­czył po­wo­li do wnę­trza domu. Przed­po­kój był wąski i ciem­ny, ale od razu za­uwa­żył na jego końcu jakąś po­stać. Zda­wa­ła się nie po­ru­szać, więc pod­biegł do niej czym prę­dzej.

Na scho­dach, pro­wa­dzą­cych na pierw­sze pię­tro, le­ża­ła młoda ko­bie­ta, owi­nię­ta tylko w ręcz­nik ką­pie­lo­wy. Była przy­tom­na, lecz nie­wie­le ponad to. Mokre blond włosy przy­kle­iły jej się do twa­rzy, ale zu­peł­nie nie zwra­ca­ła na to uwagi. Po­grą­żo­na w szoku, w ogóle zda­wa­ła się nie być świa­do­ma oto­cze­nia. Ki­wa­ła cały czas ryt­micz­nie głową, a jej sze­ro­ko otwar­te oczy utkwio­ne były w ja­kimś nie­wi­docz­nym dla ni­ko­go punk­cie. Do­pie­ro gdy Świe­żak po­trzą­snął nią gwał­tow­nie, po­wo­li zwró­ci­ła na niego spoj­rze­nie.

– Co się tutaj stało? Je­steś cała? I gdzie jest facet, o któ­rym mó­wi­ły te dzie­cia­ki?

Ko­bie­ta wy­cią­gnę­ła przed sie­bie te­le­pią­cą się dłoń i wska­za­ła pal­cem w górę scho­dów.

– Ja… nie… chcia­łam… – wy­szep­ta­ła. – Nie wie­dzia­łam, że ona tak na nas za­re­agu­je… On… miał jej po­wie­dzieć już wcze­śniej. To… nie moja… wina… – Za­kry­ła szyb­ko twarz dłoń­mi i znowu za­czę­ła się ko­ły­sać. Świe­żak po­ki­wał współ­czu­ją­co głową, nie po­dej­rze­wa­jąc, że to był tylko wy­bieg, ma­ją­cy na celu ukry­cie roz­ba­wie­nia na jej twa­rzy.

Stwier­dził, że na górze dzie­ją się pil­niej­sze rze­czy, a ko­bie­ta jakoś sobie po­ra­dzi, toteż prze­szedł obok niej ostroż­nie i ru­szył na pierw­sze pię­tro. Skra­dał się tak cicho, jak tylko po­tra­fił, kal­ku­lu­jąc, że w razie wy­pad­ku bę­dzie miał atut w po­sta­ci efek­tu za­sko­cze­nia. Czuł przez skórę, że zbli­ża się do jądra ca­łe­go za­mie­sza­nia. Jed­nak sto­jąc u szczy­tu scho­dów nie za­no­to­wał ni­cze­go nie­po­ko­ją­ce­go. Do­pie­ro po chwi­li usły­szał ja­kieś zdu­szo­ne dźwię­ki, do­cho­dzą­ce z głębi ko­ry­ta­rza. Ru­szył na­przód i na­słu­chu­jąc, do­tarł do trze­cie­go po­ko­ju po lewej.

Zbli­żył się do niego i przez pół­przy­mknię­te drzwi za­uwa­żył ko­bie­tę, która z furią krą­ży­ła wokół usa­dzo­ne­go na krze­śle męż­czy­zny. Nie wi­dział jego twa­rzy, bo krze­sło było zwró­co­ne tyłem do drzwi, ale nie wąt­pił, że uj­rzał­by wy­ma­lo­wa­ny na niej strach w czy­stej po­sta­ci. Ko­bie­ta w jed­nej ręce trzy­ma­ła pi­sto­let, któ­rym cały czas wy­ma­chi­wa­ła. Jej ob­li­cze wy­krzy­wiał obraz sza­leń­stwa, który do­wo­dził, że ko­bie­ta zde­cy­do­wa­nie jest zdol­na do wszyst­kie­go.

– My­śla­łeś, że się nie do­wiem?! Że je­stem taka głu­pia? – Strą­ci­ła z szaf­ki jakąś fi­gur­kę, która z gło­śnym hu­kiem roz­trza­ska­ła się u stóp męż­czy­zny. – A nasze obiet­ni­ce? Nic dla cie­bie nie zna­czą? Ty pie­przo­ny kłam­co! – Ostat­nie słowa wy­krzy­cza­ła mu pro­sto w twarz. Od­su­nę­ła się nieco i po­ło­ży­ła pi­sto­let na biur­ku. Wy­su­nę­ła szu­fla­dę i za­czę­ła w niej grze­bać, nie spusz­cza­jąc oka ze swo­jej ofia­ry. W końcu wy­cią­gnę­ła nóż i po­gła­dzi­ła go ręką. Ode­tchnę­ła głę­bo­ko. – Po­zwól, że ci coś przy­po­mnę. Pa­mię­tasz, jak mó­wi­li­śmy, że bę­dzie­my razem aż do śmier­ci? Ja za­mie­rzam tego do­trzy­mać – po­wie­dzia­ła gło­sem tak nie­na­tu­ral­nie spo­koj­nym, że Świe­żak po­czuł jesz­cze więk­szy niż do­tych­czas nie­po­kój. – Cóż, prze­cież pięć minut to nie jest wiecz­ność… – Po­chy­li­ła się nad męż­czy­zną i przy­sta­wi­ła mu nóż do gar­dła. – Przy­naj­mniej dla mnie, bo ty od­czu­jesz każdą se­kun­dę, którą spę­dzi­łeś z tą dziw­ką. Obie­cu­ję ci to. – Jed­nym szyb­kim szarp­nię­ciem wbiła mu nóż w klat­kę pier­sio­wą.

– Stój! Nie rób tego! – Świe­żak za­re­ago­wał, zanim zdą­żył po­my­śleć, ale gdy po­świę­cił na to jakąś mi­kro­se­kun­dę, uznał, że i tak nie ma czasu na plan. Trze­ba to prze­rwać w ja­ki­kol­wiek moż­li­wy spo­sób.

Dwa ob­li­cza zwró­ci­ły się w jego kie­run­ku. Jedno szyb­ko, mio­ta­jąc wzro­kiem bły­ska­wi­ce, dru­gie wol­niej, spo­glą­da­jąc na niego z bólem, ale i cie­niem na­dziei w oczach. Świe­żak nieco zwąt­pił w swój re­fleks, wi­dząc, że nie­mal cała ko­szu­la sie­dzą­ce­go męż­czy­zny jest prze­siąk­nię­ta krwią. Ale może gdyby ktoś szyb­ko ­opa­trzył ranę…

– Pro­szę… Bę­dziesz tego ża­ło­wać – zwró­cił się do ko­bie­ty.

– A kim ty niby, kurwa, je­steś, żeby mnie po­uczać? – wark­nę­ła dziew­czy­na i po­de­szła do biur­ka, chwy­ta­jąc z po­wro­tem pi­sto­let. – On sobie na to wszyst­ko za­słu­żył! I to po­dwój­nie. Ro­zu­miesz?!

– Moż­li­we. Ale nie tobie de­cy­do­wać o jego śmier­ci. Pro­szę, daj mu szan­sę od­po­ku­to­wać w inny spo­sób. Nie za­bie­raj mu życia. Ono jest zbyt cenne, żeby…

Wywód prze­rwał mu wy­buch ra­do­sne­go śmie­chu. Za­stygł osłu­pia­ły, po­nie­waż jego źró­dłem nie była ko­bie­ta, a męż­czy­zna, któ­re­mu pró­bo­wał ra­to­wać życie, a który teraz bił dło­nią w ko­la­no, nie mogąc prze­stać się śmiać. Zu­peł­nie jakby rana za­da­na nożem nie osła­bi­ła go…

– Kurwa, ty to za­wsze mu­sisz spie­przyć w naj­lep­szym mo­men­cie – żach­nę­ła się Zie­lar­ka, ale sama też zaraz za­czę­ła się śmiać.

Po chwi­li do­łą­czy­ły do nich osoby wy­chy­la­ją­ce się zza ple­ców zdez­o­rien­to­wa­ne­go Świe­ża­ka. Ten, z otwar­ty­mi usta­mi, ob­ró­cił się i zo­ba­czył, że uprzed­nio spo­tka­ne po­sta­cie po­kła­da­ją się wła­śnie ze śmie­chu.

– Kre­tyn! Dałeś na­brać się na taką ba­nal­ną scen­kę – wy­re­cho­tał Ka­wa­ler.

– Życie jest zbyt cenne, po­wie­dział sa­mo­bój­ca – ryk­nę­ła Zie­lar­ka, a nowa salwa śmie­chu z im­pe­tem roz­nio­sła się po po­ko­ju.

Ja­kieś od­ra­ża­ją­ce przy­pusz­cze­nia za­czę­ły roz­peł­zać się po otę­pia­łym umy­śle Świe­ża­ka, to­ru­jąc sobie drogę wśród zdu­mie­nia, nie­do­wie­rza­nia i to­tal­ne­go cha­osu. Gdy w końcu łup­nę­ły mocno w od­po­wied­nie ośrod­ki, zde­cy­do­wał się zro­bić uży­tek z otwar­tych cały czas ust i za­py­tał:

– Czyli… to nie jest Przy­sta­nek Dru­giej Szan­sy?

Po­ło­wa na­szych bo­ha­te­rów padła na ko­la­na, jakby ra­żo­na pio­ru­nem Boga Śmie­chu, a Zie­lar­ka nie­mal za­ry­ła nosem o pod­ło­gę, kwi­cząc z ucie­chy. Tylko na Wi­sior­ka te słowa po­dzia­ła­ły nieco stu­dzą­co. Bo choć uśmiech wciąż krą­żył na jego ustach, to oczy na­bra­ły sta­lo­we­go bla­sku, gdy od­po­wie­dział:

– Dla­cze­go druga szan­sa mia­ła­by ist­nieć po tej stro­nie kur­ty­ny, skoro na głów­nej sce­nie nigdy jej nie do­sta­jesz?

Śmie­chy gasły bar­dzo po­wo­li, jakby nie chcia­ły się pod­dać pod­gry­za­ją­cej ich teraz go­ry­czy. W końcu scho­wa­ły się z po­wro­tem w gar­dłach wła­ści­cie­li i oto­czo­ne bez­piecz­nym murem co chwi­la da­wa­ły znać, że i tak to one są pa­na­mi tej twier­dzy.

– Ale skoro to jest kara, to nie po­win­ni­ście po­ku­to­wać i za­sta­na­wiać się nad tym, co zro­bi­li­ście? Roz­my­ślać o swoim błę­dzie i ża­ło­wać? Tak jak mówił Prze­woź­nik? – pytał za­gu­bio­ny Świe­żak.

Od­po­wie­dzia­ły mu prych­nię­cia nie­mal wszyst­kich zgro­ma­dzo­nych i Zie­lar­ka:

– Ee, pier­do­lisz. Po co? To i tak nic nie zmie­ni. Może ci coś wy­tłu­ma­czę. Kara… Mamy po pro­stu od­cze­kać tyle, ile zo­sta­ło nam za­są­dzo­ne przez Star­szych, a cała resz­ta ich nie ob­cho­dzi. Po co mamy spę­dzać ten czas na kon­ty­nu­owa­niu mę­czar­ni z tam­te­go życia i za­drę­czać się spra­wa­mi, któ­rych i tak nie cof­nie­my? Zresz­tą od du­ma­nia to tutaj jest Wi­sio­rek. A my? My chce­my się po pro­stu za­ba­wić.