Tyle do zrobienia, a czasu tak mało.

– Osiem­na­ście ta­la­rów, garść mie­dzia­ków, pier­ścień z ka­mie­niem, ja­kie­go w życiu nie wi­dzia­łem, wart pew­nie niewię­cej niż dobry obiad w karcz­mie „Biały Kur". Albo dziw­ka na­prze­ciw­ko, ale już nie taka dobra. Szty­let. Nie­du­ży, ale zdo­bio­ny per­ła­mi. Taka dam­ska za­baw­ka ra­czej. Złota fi­gur­ka Boga Furii. Pew­nie o za­cho­dzie słoń­ca stała jesz­cze bez­piecz­na w świą­ty­ni. Bran­so­le­ta. Sre­bro i tro­chę zie­lo­ne­go szkła. Po­gię­ta, po­ry­so­wa­na. Stara jakaś i dziw­ne wzory lekko widać, ani chybi ma­gicz­ne – wy­li­czył szyb­ko żoł­nierz z Noc­nej Stra­ży. Roz­sy­pa­ne na tar­go­wej ławie fanty zgar­nął z po­wro­tem do sza­re­go worka, z któ­re­go przed chwi­lą zo­sta­ły wy­sy­pa­ne do na­głej re­wi­zji.

– Coś słabo Vilis. Zaraz wzej­dzie słoń­ce, a ty z takim mar­nym łupem do domu wra­casz. Co twoje ba­cho­ry będą żarły? Słomę z butów? Gdzie resz­ta?

– Getta no co ty? – jęk­nął z po­zy­cji ho­ry­zon­tal­nej wła­ści­ciel po­dej­rza­ne­go to­wa­ru. Sta­rał się nie pa­trzyć sto­ją­ce­mu nad nim okra­kiem do­wód­cy pa­tro­lu w oczy, wy­pa­try­wał jed­no­cze­śnie moż­li­wo­ści uciecz­ki, na darmo. – Jaka resz­ta? Na targu tylko tą la­lecz­kę od szty­le­tu zro­bi­łem, nawet pinda miesz­ka przy sobie nie miała. Potem przez świą­ty­nię jeno prze­bie­głem, bo Wo­jow­ni­cy Furii do mia­sta zje­cha­li i nie­bez­piecz­nie tam teraz łazić. Na ko­niec go­ło­dup­ca tra­fi­łem, żeby tak go po­ka­ra­ło. Dziad na sześć stóp wy­so­ki, w ba­rach po­ło­wę tego sze­ro­ki. Szczę­ściem w balii sie­dział i wino po­pi­jał. Chyba się uto­pił. Ro­bo­ty po czu­bek głowy, pra­wie mi się wy­rwał, ale jak do­stał po łbie, to zmiękł i do tej wody zje­chał. Gdyby mi karcz­marz okien­nic nie uchy­lił i z za­sko­cze­nia bym go nie wziął, to bym mu rady za nic nie dał. – Zło­dziej wy­plu­wał z sie­bie słowa naj­szyb­ciej jak mógł. – Ro­bo­ty masa, a łup jak­bym przy ka­pli­cy że­brał, cho­ciaż tam w jeden dzień wię­cej zbio­rą, niż uczci­wy zło­dziej na mie­ście w trzy noce wy­pra­cu­je. Z resz­tą sam Getta pa­mię­tasz jak to jes… – So­lid­ny kop­niak w brzuch prze­rwał mo­no­log do­li­nia­rza.

Getta do­sko­na­le pa­mię­tał, jakie cięż­kie jest życie ban­dy­ty w tym mie­ście, bo sam przez lata krę­cił się po ciem­nych za­uł­kach, za­ra­bia­jąc na chleb szty­le­tem, pałką czy ga­ro­tą. Jed­nak od dwóch lat, jak wielu in­nych ban­dy­tów na­kło­nio­nych so­wi­tym żoł­dem, był Noc­nym Straż­ni­kiem i bar­dzo nie lubił gdy ktoś przy­po­mi­nał mu stare czasy.

– Uff… Getta po co te nerwy? Nie mia­łem nic złego na myśli. To wszyst­ko co dzi­siaj ze­bra­łem. No pra­wie wszyst­ko, w końcu karcz­ma­rzo­wi też mu­sia­łem coś od­pa­lić. Jakby nie było, chłop za darmo karku nad­sta­wiać nie za­mie­rza.

Vi­li­so­wi nie za­le­ża­ło już na nie­wiel­kim łupie. Za miecz ukra­dzio­ny w łaźni przy karcz­mie i za szty­let z per­ła­mi mógł do­stać cał­kiem ładną sumę, ale war­tość po­sąż­ka oce­nić bę­dzie można do­pie­ro po prze­to­pie­niu, a pier­ścień i bran­so­le­ta rze­czy­wi­ście nie wy­glą­da­ły szcze­gól­nie. War­tość pierw­sze­go za­le­ża­ła od nie­ty­po­we­go ka­mie­nia. Za drugą bły­skot­kę nie do­stał­by wię­cej niż kil­ka­na­ście ta­la­rów, sre­bro i dziw­na brud­no­zie­lo­na ciecz za­mknię­ta w szkla­nej rurce ca­lo­wej dłu­go­ści, mogły być przy odro­bi­nie szczę­ścia do­brze wy­ce­nio­ne je­dy­nie u maga.

Lecz zło­dziej miał u Ma­łe­go Getty dług, a tu już kwota była wy­so­ka. Od­set­ki na­ra­sta­ły z każ­dym dniem i nie wia­do­mo było, jak straż­nik ze­chce je ode­brać. Tym bar­dziej, że  stał nad dłuż­ni­kiem z ra­pie­rem w dłoni. Chciał go za­ga­dać w na­dziei, że tam­ten nie przy­po­mni sobie o ter­mi­nie spła­ty, bo nie­szczę­śli­wie minął ty­dzień temu. Oczy­wi­ście pa­mię­tał.

– A mnie wy­obraź sobie, wy­da­je się, że umó­wie­ni by­li­śmy na sie­dem­dzie­siąt ta­la­rów ty­dzień temu. Nie przy­po­mi­nam sobie że­by­śmy się ostat­nio wi­dzie­li, a tym bar­dziej żebyś od­da­wał mi pie­nią­dze. A teraz wy­da­je mi się, że chcesz wziąć mnie na li­tość i bez­czel­nie cho­wasz resz­tę łupu, mając głu­pią na­dzie­ję, że zre­zy­gnu­ję z dal­sze­go prze­szu­ka­nia. Wsta­waj i się roz­bie­raj.

– Nie ma, nic nie ma. – Pod­ko­mend­ny Getty był wy­raź­nie roz­cza­ro­wa­ny.

Getta naj­wy­raź­niej też. Rąb­nął Vi­li­sa na odlew.

– Wsta­waj. Wsta­waj! Ubie­raj się – wark­nął wście­kły. – Bierz się do ro­bo­ty, a wie­czo­rem wi­dzi­my się w „Sta­rej Kuźni". W zę­bach masz mieć sie­dem­dzie­siąt pięć ta­la­rów, albo nie prze­ży­jesz na­sze­go ko­lej­ne­go spo­tka­nia. Wynoś się stąd!

Vilis biegł przez bu­dzą­ce się mia­sto. Przy­siadł na chwi­lę na murku obok przy­tuł­ku dla obłą­ka­nych, na­cią­ga­jąc buty ukła­dał plan na dzi­siaj. Do zmro­ku mu­siał zdo­być sie­dem­dzie­siąt pięć ta­la­rów, masę pie­nię­dzy. Getta nie rzu­cał słów na wiatr i zło­dziej o tym wie­dział. „Dzi­siaj" wy­da­ło się krót­kie, cho­ler­nie krót­kie. Kiedy ru­szył dalej, zza za­kra­to­wa­nych okien przy­tuł­ku roz­le­gło się za­wo­dze­nie, potem po­cho­dzą­cy z wielu gar­deł wrzask i rumor prze­wra­ca­nych sprzę­tów. Ze sto­ją­cej obok stró­żów­ki wy­bie­gła grup­ka osił­ków uzbro­jo­nych w krót­kie i grube drew­nia­ne pałki. Wci­snę­li się przez wą­skie drzwi do ob­skur­ne­go bu­dyn­ku szpi­ta­la i za­czę­li uspo­ka­jać swo­ich pod­opiecz­nych. Zde­cy­do­wa­nie i bo­le­śnie.

Do Ku­law­ca, byle szyb­ko. Paser cze­kał na Vi­li­sa z go­tów­ką, byli umó­wie­ni na upłyn­nie­nie dzi­siej­sze­go łupu. Potem do Kle­men­sa, on mi jest dłuż­ny za ostat­nie fanty. Bę­dzie wie­dział od kogo po­ży­czyć, może ma jakiś cynk. To by było coś, cho­ciaż na pierw­szą ratę.

Myśli w gło­wie Vi­li­sa pę­dzi­ły rów­nie szyb­ko jak on sam przez puste za­uł­ki. Wbiegł na plac świą­tyn­ny. Przed przy­sa­dzi­stym ko­ścio­łem Boga Słoń­ca dwoje prze­stra­szo­nych, star­szych ludzi trzy­ma­ło pod pachy dziew­czy­nę. Zmierz­wio­ne włosy, po­ra­nio­na twarz, ślina cią­gną­ca się od ust do samej ziemi, nie­wi­dzą­cy wzrok. Zło­dziej sły­szał dźwięcz­ny, dziew­czę­cy, wy­raź­ny głos. Wiesz­czy­ła i ostrze­ga­ła. Sto­ją­cy przed nią wście­kły ka­płan krzy­czał coś do niej. Zło­dziej nie zro­zu­miał. Ale przez chwi­lę po­czuł jak jej wzrok sku­pia się na nim i od­pro­wa­dza go, aż do naj­bliż­sze­go za­uł­ka, w któ­rym znik­nął jej z oczu. Dziw­ne uczu­cie.

Zdy­sza­ny do­tarł do domu Kle­men­sa. Już miał chwy­cić za ko­łat­kę, kiedy drzwi jak na ko­men­dę otwo­rzy­ły się. W przed­sion­ku stała wy­so­ka ko­bie­ta w jeź­dziec­kim stro­ju, z mie­czem w ręku. Vilis od­wró­cił się na pię­cie, ale oczy­wi­ście na uciecz­kę było już za późno. Zza za­ło­mu muru wy­su­nął się męż­czy­zna. Zro­bił krok w kie­run­ku Vi­li­sa i mocno tra­fił go pra­wym sier­po­wym w pod­bró­dek. Zło­dzie­jo­wi po­ciem­nia­ło w oczach, stra­cił kon­takt z wła­sny­mi no­ga­mi, odbił się od ścia­ny i wy­lą­do­wał twa­rzą w rynsz­to­ku. Co za cho­ler­ny dzień, po­my­ślał. Jesz­cze słoń­ce nie wsta­ło, a ja drugi raz ob­ry­wam po pysku.

Spró­bo­wał wstać, ale kop­niak w żebra po­słał go z po­wro­tem na zie­mię. Z tej per­spek­ty­wy ro­zej­rzał się pró­bu­jąc ro­ze­znać sy­tu­ację. Czar­no­wło­sa dziew­czy­na wy­szła z sieni domu Kle­men­sa i we­szła do szopy, w któ­rej paser trzy­mał drew­no na zimę oraz różne inne śmie­ci. Męż­czy­zna, za któ­re­go spra­wą wy­lą­do­wał przed chwi­lą w rynsz­to­ku, chwy­cił go za koł­nierz i za­cią­gnął za nią do środ­ka. Przez za­my­ka­ne drzwi za­uwa­żył jesz­cze kra­sno­lu­da w zło­tym na­pier­śni­ku z czu­pry­ną po­far­bo­wa­ną na gra­na­to­wo, który usiadł na pień­ku przed skła­dem.

– To je­ste­śmy za­sad­ni­czo kwita, za twój popis w łaźni – za­czął spo­koj­nie męż­czy­zna. – Oczy­wi­ście, o ile od­dasz mi teraz zra­bo­wa­ne rze­czy.

– Nie mam, panie. – Vilis prze­stra­szył się nie na żarty.

Uzbro­jo­na dwój­ka nie wy­glą­da­ła przy­jaź­nie, a to na pewno się nie zmie­ni w sto­sun­ku do kogoś kto chwi­lę wcze­śniej ich okradł, tłu­kąc przy tym jedno z nich ka­raf­ką w głowę. Tym bar­dziej, gdy de­li­kwent mimo iż leży bez­bron­ny na ziemi, nie ma za­mia­ru od­da­wać łupu. Męż­czy­zna sto­ją­cy nad zło­dzie­jem był wo­jow­ni­kiem, po­dróż­ny płaszcz prze­sła­niał kirys z ry­to­wa­ny­mi ma­gicz­ny­mi sym­bo­la­mi bóstw wojny i śmier­ci, a nogi chro­ni­ły kol­cze no­ga­wi­ce. W miej­scu skra­dzio­ne­go w nocy mie­cza, przy pasie groź­nie pre­zen­to­wał się cięż­ki ra­pier. Z sze­ro­kim ostrzem i mało wy­myśl­nym jel­cem, pa­so­wał do su­ro­we­go ob­li­cza wła­ści­cie­la. Męż­czy­zna po­chy­lił się nad Vi­li­sem.

– Nie ro­zu­miem. Po­wtórz, ale tak żebym zro­zu­miał. – Ton głosu nadal był spo­koj­ny, ale w dłoni wo­jow­ni­ka po­ja­wił się długi szty­let.

– Nie mam, panie – jęk­nął Vilis. – Ale… wiem kto je ma.

Twarz ge­ne­ra­ła za­ko­nu Apa­ry­tów po­czer­wie­nia­ła ze zło­ści. Za­ci­skał pię­ści i od dłuż­szej chwi­li nic nie mówił. Wpa­try­wał się w okno wy­cho­dzą­ce na pięk­ne ogro­dy mo­na­sty­ru. Jed­nak nie wy­trzy­mał za długo w wi­bru­ją­cej wście­kło­ścią ciszy.

– Wie­dzia­łem! Wie­dzia­łem, ze tak bę­dzie! – krzyk­nął zry­wa­jąc się ze zdo­bio­ne­go ro­ślin­ny­mi mo­ty­wa­mi drew­nia­ne­go sie­dzi­ska. – Bran­so­le­tę mogli prze­wieźć bra­cia za­kon­ni, czy ofi­cer Wo­jow­ni­ków Furii! Ale nie! Niech ją wiozą na­jem­ne zbiry, które się urżną jak tylko wjadą do mia­sta i byle gów­niarz skrad­nie im sien­nik spod tyłka! Brat Es­ta­zy mi za to od­po­wie! Za swoje bzdur­ne po­my­sły na nie zwra­ca­nie uwagi i za­cza­jo­nych agen­tów Świą­ty­ni Darga. Niech się już mar­twi o Sąd Do­cze­sny, bo jeśli nie znaj­dzie­cie bran­so­le­ty do jutra rana, to klnę się na Furię, że jego i was oddam Try­bu­na­ło­wi Spra­wie­dli­wych, a oni was ży­wych z rąk nie wy­pusz­czą! Je­że­li jak mó­wi­cie, wie­cie kto ma w po­sia­da­niu bran­so­le­tę, to radzę wam się spie­szyć. W sumie dzi­wię się, dla­cze­go jesz­cze u niego nie je­ste­ście. Precz stąd!

Wiało jakby ktoś się po­wie­sił, a z oło­wia­nych chmur lało się morze wody. Plac przed domem pa­se­ra Ku­law­ca był pusty, tak jak wszyst­kie inne ulice w taką po­go­dę. Tylko przy stud­ni pod da­chem kryła się przed desz­czem sa­mot­na ko­bie­ta. Mokre spodnie do jazdy kon­nej i czar­na skó­rza­na kurt­ka opi­na­ły wy­so­ką i szczu­płą po­stać. Neh­haj, ochro­niarz Ku­law­ca, stał przed domem. Cze­kał na swego pra­co­daw­cę. Za­wi­nię­ty w pe­le­ry­nę klął na czym świat stoi, że w taką ulewę każą mu się ru­szać od ko­min­ka, wódki i kart, w które szło mu dzi­siaj wy­jąt­ko­wo far­tow­nie.

Za ple­ca­mi Neh­ha­ja otwo­rzy­ły się drzwi i wy­szło z nich dwóch męż­czyzn. Pierw­szym był Borka, peł­nił tą samą funk­cję co Neh­haj i tak samo nie chcia­ło mu się włó­czyć po za­la­nym wodą mie­ście. Za nim wy­szedł Ku­la­wiec. Wy­so­ki i chudy aż do prze­sa­dy. Spoj­rzał w niebo, na­cią­gnął na głowę kap­tur i ru­szył szyb­ko w stro­nę ulicy Tka­czy.

Bły­snę­ło. Dziew­czy­na przy stud­ni wyj­rza­ła spod okapu w niebo, wy­su­nę­ła dłoń, jakby chcia­ła spraw­dzić czy cią­gle pada, chwy­ci­ła le­żą­cy na stoł­ku przy stud­ni płaszcz i ru­szy­ła na­prze­ciw Ku­law­ca. Za­grzmia­ło.

Nawet gdyby była w tłu­mie, męż­czyź­ni zwró­ci­li­by na nią uwagę. Krót­ko przy­cię­te, czar­ne włosy z równą grzyw­ką, się­ga­ją­cą do rów­nie czar­nych brwi, ota­cza­ły pięk­ną twarz o ostrych ry­sach. Nie­prze­cięt­ną urodę pod­kre­śla­ły duże, nie­bie­skie oczy.

– Ale bym ją… – za­czął z ob­le­śnym uśmie­chem Borka, kiedy ko­bie­ta ich mi­nę­ła. Nie zdą­żył roz­wi­nąć bar­dziej swo­ich pla­nów.

Trzy­ma­ny przez dziew­czy­nę płaszcz opadł w błoto. Ma­te­riał skry­wał ostrze mie­cza, które po ułam­ku se­kun­dy ude­rzy­ło Borkę w gar­dło, prze­ci­na­jąc tęt­ni­cę szyj­ną. Ochro­niarz padł na ko­la­na i chwy­cił obie­ma rę­ka­mi za bu­cha­ją­cą krwią ranę. Nie żył już, kiedy Neh­haj wy­ry­wa­jąc sza­blę z po­chwy, wy­sko­czył przed Ku­law­ca i za­sy­pał na­past­nicz­kę gra­dem cio­sów. Dziew­czy­na nie da­wa­ła się tra­fić, pa­ra­dy i uniki były dla Neh­ha­ja nie do przej­ścia, ale jego szyb­kość i siła nie po­zwa­la­ły dziew­czy­nie na kontrę. Ku­la­wiec też już miał miecz w ręku. Chciał zajść na­past­nicz­kę od pra­wej stro­ny, ale zza sto­ją­ce­go nie­opo­dal wozu z drew­nem, wy­biegł kra­sno­lud. Złoty kirys, gra­na­to­wo far­bo­wa­ne włosy i broda, bo­ga­to zdo­bio­ny topór i rzą­dza śmier­ci w czer­wo­nych oczach bły­ska­wicz­nie roz­pra­wi­ły się z mo­ra­le pa­se­ra.

– Do mnie chło­py! Żywo! Do mnie! – wrzesz­czał Ku­la­wiec. Jed­no­cze­śnie cofał się w stro­nę domu.

Znowu otwo­rzy­ły się drzwi. Na ka­mien­nych scho­dach po­ja­wił się rych­tu­ją­cy kuszę siwy kra­sno­lud i zu­peł­nie pi­ja­ny, łysy osi­łek z prze­pa­ską na oku. Kra­sno­lud wy­pu­ścił bełt. Po­cisk minął o cen­ty­me­try lewą rękę dziew­czy­ny i znik­nął w gru­bej war­stwie błota. Kra­sno­lud i osi­łek zbie­gli po scho­dach wy­cią­ga­jąc mie­cze, ale pomóc sze­fo­wi nie mogli. Zza naj­bliż­sze­go rogu wy­padł na nich wy­so­ki i bar­czy­sty wo­jow­nik. Zabił ich w trzech kro­kach. Wbił ra­pier w żo­łą­dek kra­sno­lu­da, wy­szarp­nął ostrze, omi­nął nie­zgrab­ne pchnię­cie osił­ka tnąc jed­no­cze­śnie le­wa­kiem w twarz pi­ja­ne­go na­past­ni­ka, ob­ró­cił się wokół wła­snej osi i wy­koń­czył śmier­tel­ny układ po­tęż­nym cio­sem w plecy ochro­nia­rza.

Tym­cza­sem Ku­law­ca do­padł gra­na­to­wo­wło­sy kra­sno­lud. Wy­trą­cił mu z ręki miecz, któ­rym paser za­sło­nił się przed sze­ro­kim cię­ciem to­po­ra. Jed­nak tu koń­czą­ce­go ciosu nie było. Za­miast tego na twa­rzy pa­se­ra wy­lą­do­wał mocny ni­czym kop­nię­cie konia lewy pro­sty, na­tych­miast po­zba­wia­jąc go świa­do­mo­ści.

Wi­dząc po­raż­kę na całej linii, Neh­haj od­sko­czył od dziew­czy­ny, któ­rej i tak nie mógł tra­fić. Od­rzu­cił miecz i mając na­dzie­ję na wspa­nia­ło­myśl­ność zwy­cięz­ców oraz dobry humor bo­gi­ni szczę­ścia, pod­niósł ręce do góry. Bo­gi­ni miała dziś dobry humor, a on szczę­ście.

Do końca wiel­kiej i we­dług nie­któ­rych ka­pła­nów zbyt dłu­giej uro­czy­sto­ści nada­nia ty­tu­łu Zwierzch­ni­ka Świą­tyń Za­chod­nich po­zo­stał ostat­ni ry­tu­ał. Po wspól­nych mo­dłach, spoj­rze­niu w Świę­te Oko Furii, przy­się­gach na tuzin re­li­kwii i zrze­cze­niu się sił ma­gicz­nych przed Gi­dy­rem, zwa­nym od dzi­siaj Gi­dy­rem Dru­gim, po­zo­sta­ła już tylko Próba Pra­wo­wier­no­ści. Czę­sto pa­da­ły głosy, o tym że próba prze wieki prze­obra­zi­ła się w zwy­kłą de­ko­ra­cję, w cza­sie któ­rej nowy Zwierzch­nik za­kła­da na rękę naj­star­szy znany ma­gicz­ny ar­te­fakt, Bran­so­le­tę Czasu. Zrze­cze­nie się sił ma­gicz­nych było tym­cza­so­we, więc dla każ­de­go maga kon­takt z przed­mio­tem o tak wiel­kiej ma­gicz­nej mocy był w ta­kiej chwi­li czymś wy­jąt­ko­wym.

We­dług sta­rych podań, próba miała na celu wy­sta­wie­nie na próbę bożą su­mie­nia kan­dy­da­ta. Prze­żyć mógł je­dy­nie w pełni od­da­ny re­li­gii ka­płan. Za­la­na sre­brem, szkla­na rurka miała w sobie gęsty czer­wo­ny płyn, który we­dług mitów po­wi­nien w takim ko­lo­rze po­zo­stać. Jeśli kolor się zmie­niał, nie­szczę­śnik umie­rał w ol­brzy­mich cier­pie­niach.

Jakie to cier­pie­nia pisma nie po­da­wa­ły, bo wszy­scy do­tych­cza­so­wi Zwierzch­ni­cy prze­cho­dzi­li po­zy­tyw­nie Próbę Pra­wo­wier­no­ści. Po­da­wa­ły na­to­miast, jaki musi być ka­płan, aby wy­jąt­ko­wy eg­za­min przejść. Dusza jego mu­sia­ła być czy­sta od nie­cnych za­mia­rów, a serce nie mogło pra­gnąć po­zna­nia nie­czy­stych bóstw, ani ciem­nych i plu­ga­wych odła­mów wie­dzy ma­gicz­nej. Jed­na­ko­woż, jak mó­wi­li do­świad­cze­ni ży­cio­wo, star­si ka­pła­ni, teo­ria sobie, a prak­ty­ka i sza­rość dnia co­dzien­ne­go sobie i albo próba stra­ci­ła na waż­no­ści we wszyst­ko­wi­dzą­cych oczach Naj­wyż­sze­go, albo to nie była ta bran­so­le­ta co trze­ba. Oczy­wi­ście mó­wi­li to po cichu.

Gidyr Drugi pod­szedł do sto­ją­ce­go na pod­wyż­sze­niu ge­ne­ra­ła za­ko­nu Apa­ry­tów. Ten z na­tchnio­ną miną i za­mknię­ty­mi ocza­mi otwo­rzył sto­ją­cą na ka­mien­nym po­stu­men­cie szka­tu­łę, z któ­rej roz­la­ła się czer­wo­na po­świa­ta. Ka­pła­ni ze­bra­ni w ka­pli­cy roz­po­czę­li ostat­nią już dzi­siaj pieśń. Ge­ne­rał wsu­nął po­wo­li bran­so­le­tę na rękę Gi­dy­ra. Gdy ta zna­la­zła się na nad­garst­ku, roz­chy­lił palce od­sła­nia­jąc ma­gicz­ne runy i świę­ty płyn. Oczy obu roz­sze­rzy­ły się w naj­wyż­szym zdzi­wie­niu. Płyn był ciem­no­zie­lo­ny. Apa­ryt od­su­nął się. Wy­ko­nał kilka ochron­nych ge­stów. Z prze­ra­że­niem pa­trzał na nie­do­szłe­go Zwierzch­ni­ka, z któ­re­go jakby nagle ze­szło po­wie­trze. Ugię­ły się pod nim ko­la­na i z ję­kiem osu­nął się na po­sadz­kę ka­pli­cy. Przez mo­ment wił się w spa­zmach dra­piąc pod­ło­gę, aż zwy­mio­to­wał. Z oczu po­pły­nę­ła krew, jęk za­mie­nił się we wrzask, póź­niej char­kot, aż za­pa­dła cisza. Gidyr Drugi nie żył.

– Próba – szep­nął prze­ra­żo­ny Apa­ryt. – Nie prze­szedł. Świę­ty płyn zmie­nił barwę. Stał się mętny. Zie­lo­ny. Bra­cia, Naj­wyż­szy z bogów dziś po­ka­zał swą po­tę­gę. Od­wie­dził nasz padół by za­brać nie­spra­wie­dli­we­go.

Wzno­wio­no modły i nie prze­rwa­no ich aż do świtu. Wszy­scy ka­pła­ni czuli, że tak trze­ba, że nikt nie po­wi­nien dzi­siaj opusz­czać ka­pli­cy.

Wszy­scy oprócz jed­ne­go. Młody Ka­płan Mie­cza, ofi­cer Wo­jow­ni­ków Furii, który z racji obo­wiąz­ków ob­ser­wo­wał uro­czy­sto­ści z ukry­te­go po­miesz­cze­nia z boku oł­ta­rza, wi­dział dzi­siaj wię­cej niż inni. Wię­cej niż in­ter­wen­cję naj­wyż­sze­go bó­stwa. Ze swo­je­go miej­sca doj­rzał wy­cią­ga­ną ze szka­tu­ły bran­so­le­tę, któ­rej czer­wo­ną po­świa­tę nada­wa­ły roz­ja­rzo­ne czer­wo­ne ka­mie­nie umiesz­czo­ne w skrzy­necz­ce, a nie świę­ty płyn, który od po­cząt­ku ob­rzę­du miał ciem­no­zie­lo­ną barwę. Wy­głu­szo­ne po­miesz­cze­nie, słu­żą­ce naj­zwy­czaj­niej w świe­cie do szpie­go­wa­nia ka­pła­nów, nie dało mu szan­sy na ochro­nę Gi­dy­ra.

Młody ka­płan opu­ścił bocz­nym wyj­ściem ka­pli­cę. Miał dzi­siaj jesz­cze masę ro­bo­ty. Wszyst­kie dzi­siej­sze do­nie­sie­nia mogły mieć zna­cze­nie. Nagły wysyp wiesz­czek i ma­gicz­nych wy­pad­ków. Roz­ru­chy w spo­koj­nym zwy­kle przy­tuł­ku dla obłą­ka­nych. Trze­ba bę­dzie prze­słu­chać też dziś aresz­to­wa­nych, szcze­gól­nie trój­kę za­trzy­ma­ną po wła­ma­niu do domu pa­se­ra i ka­pi­ta­na Noc­nej Stra­ży. Ktoś ich po­dob­no wcze­śniej wi­dział w sta­rym mo­na­sty­rze. No i ko­niecz­nie na­le­ży we­zwać brata Jana, który szpie­go­wał ge­ne­ra­ła Apa­ry­tów w jego wła­snej re­zy­den­cji. Musi coś tam zna­leźć. Na po­czą­tek przej­rzeć bo­ga­tą ko­re­spon­den­cję mni­cha z bra­tem Es­ta­zym z Etrii, coś tam może być. Tyle pracy, a dzień taki krót­ki.