Poniedziałek

Gdy rano, wychodząc z domu, o mały włos nie wdepnąłem w kocie gówno pozostawione obok wycieraczki, wiedziałem już, że ten dzień nie skończy się dobrze. W ostatniej chwili przeskoczyłem nad nim, przeklinając poniedziałek i kota. Poniedziałek, w który według jakiegoś tam kalendarza, czy przepowiedni – nie pamiętam już – miał nastąpić koniec świata i cywilizacji.

Miałem jechać do pracy, ale się rozmyśliłem. Skoro dziś ma być początek końca wszystkiego co znam, to chyba mogę sobie pozwolić na dzień wolnego i popatrzeć, co się będzie wyprawiało.

Spacerując po parku i pogryzając precla, patrzyłem czy u kogoś z mijanych dało się zauważyć jakiekolwiek napięcie, strach czy cokolwiek, co zwiastowałoby Armagedon. Jednak wszyscy zachowywali się całkiem spokojnie. Na prawo, jegomość w beżowym płaszczu szedł z telefonem przy uchu i rozmawiał z kimś zacięcie. Za nim dzieciaki w grupkach, niechętnie choć z rozbawieniem szły do szkoły. Ich śmiech i wzajemne przekrzykiwanie niosło się po parku, walcząc z basowym pomrukiem ulicznego ruchu, którym byliśmy otoczeni. Panie domu i zawinięte w chusty babcie, gnały przygarbione do kolejnych sklepów, dźwigając zakupy. Wszystko wskazywało na zwyczajny poranek i zdaje się, że jedyne co się dziś wydarzy, to bura w pracy za bumelkę. Mogłem chociaż zadzwonić.

Usiadłem na ławce. Obok ktoś zostawił gazetę. Kurwa, pierwsza strona niczym z trzydziestego dziewiątego roku: „ WOJSKA ROSYJSKIE W KIJOWIE – zapowiedź rzezi, czy trwałego zawieszenia broni?”. Normalnie pewnie bym przeczytał, ale dziś byłem zbyt zajęty szukaniem znaków. Jeszcze raz zlustrowałem otoczenie i… Tak. Jest anomalia. Maryśka niemowa stała pod stuletnim dębem i patrzyła w górę. Przechodzący niczego niezwykłego w tym nie widzieli, albo nie chcieli widzieć.

 Normalnie Maryśka siedzi sobie na ławce, patrzy na przechodzących, pali papierosy bez filtra i czasem pluje przed siebie. Teraz patrzyła ponad koronę drzewa.

Wstałem i powoli podszedłem do niej.

– Wszystko niedługo się skończy – powiedziała. – Postanowione od zarania przez Większość.

Chwilę stałem patrząc na jej starą twarz, ale nie odezwała się już ani słowem.

Poszedłem do samochodu i wróciłem do domu, nie wiedząc, co o tym wszystkim myśleć.

Wystawiłem taboret na balkon i usiadłem. Popijałem piwo wprost z butelki i zaciągałem się papierosem. Brakowało mi tylko grilla i zwyczajnej skwierczącej na ruszcie. Było mi dobrze.  Pierwsze, ledwo widoczne grzyby nuklearne wykwitły na zachodzie, za wzgórzami. Następne powoli się zbliżały. Wyrastały gęsto, mniej więcej co dwadzieścia kilometrów i wyglądało to tak, jakby jakaś niewidzialna ręka zakopywała ziarenko do piachu i w przyśpieszonym tempie następował wzrost. Zerwał się wiatr, słychać było coraz głośniejszy grzmot i czułem narastające ciepło.  Nie bałem się.