Legenda o Berkictu

Choć pora dnia ewidentnie wskazywała na potrzebę udania się na spoczynek, czy raczej do karczmy na kufel mocnego trunku, to jednak nadal nie ubywało ludzi na głównym placu Riedbrune, stolicy jednego z największych państw świata. Wszyscy mieszkańcy i przybysze, czy to niziołki, czy to ludzie czy nawet drowy. Wszyscy nie interesowali się zbytnio otoczeniem, choć było coś na co można spojrzeć. Kilka posągów wykonanych z metalu stało dumnie na podeście, na samym środku placu. Każdy podest bohatera był opatrzony tablicą wraz z mianem osobnika oraz opisem jego zasług. Największą uwagę może przykuć rzeźba dość niskich rozmiarów. Ot, niska postać trzymająca w łapkach lirę oraz księgę. Żadna konkurencja dla wielkich wojowników i magów którzy zrobili wiele dla świata. Na jego tabliczce jest napisane „Berkict Odważny. Wielki podróżnik i bard. Wspomógł ochronić rozwijające się cesarstwo". Jest to dość osobliwe, jednakże kryje się za tym interesująca historia o odwadze i przygodzie.

W tym samym czasie, o tej samej porze w stolicy, stolicy Reptilli, gadzim kraju, której nazwy nie wymówił, ani nie napisał nigdy żaden ssak, również wrzało. Jednakże już nie można było spotkać człowieka czy hobbita. Gadopodobne osobniki człapały po swym mieście, udając się na wieczorny posiłek czy w odwiedziny do innych jaszczurów. Pod piramidą Goorotha ponownie można było spotkać znajomy posąg pewnego kobolda. Lecz tym razem na tabliczce było napisane „Berkict Mądry. Współzałożyciel pierwszego miasta Reptilii. Przywódca wszystkich plemion koboldów". Tutaj także było to dość ubarwione. Według wszystkich pism, ten kobold jedynie poprosił plemiona by osiedliły się w Reptilii. Ale takie są już te legendy. Posłuchajcie…

„Berkict Odważny"

Ten dzień miał być spokojny, normalny, nudny. Tak. „Miał" to jest idealne słowo. Takie dni były błogosławieństwem dla mieszkańców Cesarstwa gdyż młode państwa były co dzień narażane na różne niebezpieczeństwa. Tak było i tym razem. Ciemność powoli zaciskała swe czarne kleszcze by rozszarpać małe, jeszcze słabe państewko. Barbarzyńcy i potwory które już się oblizywały z faktu, że da się zaatakować ostoje kultury i cywilizacji. Tegoż dnia, cesarz wraz ze swymi zaufanymi doradcami, poprosili zwykłych mieszkańców o pomoc. Kazali rozesłać do wszystkich miast i wiosek informację, że o to poszukuje się Kostura Fimdzira, potężny artefakt który mógł uchronić państwo przed złem. To była okazja dla każdego człowieka, elfa, nawet półorka by móc wkupić się w łaski cesarza. Choć jak to mówią, zwykle ona na pstrym koniu jeździ. Nikt się tym nie przejął, nawet pewien przedstawiciel mało znanej rasy, jakim był wtedy kobold. Berkict , jak wiadomo, zawsze był początkiem jakiejś sensacji, zawsze musiało to zakończyć się jakąś mniejszą lub większą draką. W jego łepetynce powstał wielki plan, by wspomóc ówczesne cesarstwo, choć to nie było łatwe zadanie. Wpierw jednak warto opowiedzieć o tejże istocie która uzurpowała sobie prawo do sławy i chwały.

Berkict był pierwszym koboldem który opuścił jedno z koboldzich plemion, by znaleźć się w bardziej cywilizowanym kraju. Nikt wtedy nie wiedział, nawet nie przeszło mu przez głowę, że ta szybka i nieprzemyślana decyzja zmieniła bieg historii. Ot. kobold który zapragnął akceptacji, tolerancji, złota, sławy i chwały, został nagle wciągnięty w wir dziwnych wydarzeń. Wykazując się sprytem i szczęściem, wychodził z każdej opresji. Tak było także w przypadku Kostura Fimdzira.

Tamte dni okazywały się wyjątkowo ponure, nieprzyjemnie długie, pełne goryczy i żalu. Potrzeba znalezienia artefaktu była tak silna, że informacja o braku efektów podróżników, działała jak przepełniony kielich goryczy. Świat jest niesłychanie wielki, a choć miało to być gdzieś w dość bliskich górach, to jednak poszukiwania były męczące i kompletnie bezowocne. Każdy był zaślepiony swoimi potrzebami do zabłyśnięcia przed obliczem samego cesarza, choć zdarzały się wyjątki które nie chciały nagrody. Nasz bohater posiadał jednak pewną, kluczową dla tej historii umiejętność. Było to nic innego jak nadstawianie chętnego ucha. To właśnie on, nikt inny, słuchał każdego mieszkańca miasta, który miał coś do powiedzenia na temat zaginionego artefaktu. Miast biec na złamanie karku jak to inni robili, kobold słuchał uważnie każdej opowieści. A to o samym Fimdzirze, a to o jego ulubionych miejscach, a to przerażające legendy które traktowały o piekielnych czeluściach, gdzie podobno miał być tenże kostur. Po kilku dniach, Berkict wyruszył w góry, gotów na każde niebezpieczeństwo. Choć był on bardem, nie wojownikiem, to jednak dorównywał odwagą i sprytem ówczesnym szermierzom. Poszukiwanie zagubionego artefaktu było już samo w sobie przygodą, jednak mieściła w sobie kilka innych. Jedną z nich było spotkanie z pewnym czarnym jednorożcem. Świat był wtedy pełen demonów i upiorów, które były tak naprawdę ucieleśnieniami lęków, strachu i nienawiści. Taki był właśnie ten jednorożec, pełen wielu złych cech. Jakie to musiały być straszne myśli oraz silny strach, że opanowały takie niewinne i wspaniałe stworzenie. Ten kto twierdzi, że ta nienawiść była związana z artefaktem, nie myli się. Ten demon strachu nie był związany z żadną piekielną czeluścią czy też złym bóstwem. To właśnie my powinniśmy walczyć z tym, by takie monstra nie powstawały. Jednakże w tym wypadku, artefakt był porządny tylko w tym dobrym celu, jeśli mowa tu o cesarzu.Berkict bał się. Każdy bohater, istota niezwykła, ma swoje chwile słabości. Nie można o tym zapominać, gdyż nawet niewielkie kłamstwa mogą bardziej zniekształcić obraz herosa, niż nieprawdziwe wychwalania. Taki właśnie był Berkict , niemalże ludzki i prawdziwy, jeśli można tak to określić. Choć czuł strach, nie poddawał się. Nawet gdy został wrzucony w wir wizji mrocznej przyszłości, widział krwawe widoki pełne ciał, nadal chciał pomóc cesarstwu które nadal było dla niego obce. Pierwszy raz dobył swego miecza, ale nie po to by coś upolować i zjeść ze smakiem. Wyciągnął miecz także nie po to, by zabić i cieszyć się zakrwawionym truchłem. Zrobił to, by uwolnić umęczone i niewinne stworzenie. Był wystraszony wizjami zniszczonego świata, gdyby Kostur Fimdzira trafił w niepowołane ręce, ale zrobił to. Zamachnął się bronią, w momencie gdy demoniczny jednorożec stanął dęba na dwóch tylnych nogach. Zabił go, pełen smutku i żalu. Po chwili ujrzał martwe, przepiękne zwierzę. Oraz czarny róg w którym pozostała reszta demonicznej siły. Siły czysto ludzkiej.Po tej przygodzie która niemal unicestwiła naszego bohatera, przyszedł czas na kolejne wyzwanie. Wspięcie się na bezimienny szczyt nie był niestety kromką chleba z masłem, którą można bezpiecznie chrupać, bez żadnych sensacji żołądkowych. Ten wysiłek można było porównać do zbyt wielkiego kawałka spalonego ciasta, którego trzeba zjeść całego za jednym podejściem. Nasz kobold nie napotkał jednak na żadne niebezpieczeństwo, nie licząc oszałamiającego widoku z dużej wysokości.Po wielkim wysiłku, kobold znalazł się na samym szczycie. Widok był dość trywialny, niecodzienny i iście bajeczny, niż legendarny. Kostur Fimdzira był zatknięty w szparę, jakby czekał aż go ktoś odnajdzie. Zaiste, brakowało jeszcze smugi światła z nieba, fanfarów, zacnego herolda oraz jednego z bóstw który by podziękował za trudy. Zamiast tego był jaskrawy duch, zwany przez niektórych dżinem. Istota ta, miast w butelce siedzieć i życzenia spełniać, uzurpowała sobie prawo do pilnowania artefaktu. Tak jakby inne przygody były nieważne, a wystarczy tylko porozmawiać z tymże duchem. Tak było i tym razem. Miast jednak odpowiadać na zagadki typu jakie zwierzę ma pewną ilość kończyć zależnie od pory dnia, dżin zaproponował maleńką przysługę. Oto zacny bard miał mu usłużyć w przyniesieniu wody z pewnego źródła, który znajdował się, o dziwo, właśnie na tym szczycie. I w tym momencie właśnie zdarzyło się coś niespodziewanego. Gdy tylko kobold się pochylał wraz z bukłakiem, by zaczerpnąć zbawczego płynu, usłyszał świst oraz przerażający okrzyk. Gdy tylko gwałtownie się odwrócił, ujrzał dziwną, rozczochrana istotę w czarnej sukni, wraz z burzą ciemnych loków na głowie. Celowała różdzką w kierunku istoty, która nagle urosła do niespotykanych rozmiarów, rozwierając dziwną, jaskrawą paszczę pełną ostrych zębisk. Ale nie tylko zwykłe szczęście uratowało kobolda przed pożarciem. Nadal mając przed oczami krwawe wizje, z pieśnią na ustach zaatakował niejakiego dżina. Ciął on mocno przez chmurę dziwnego dymu, o dziwo raniąc go dotkliwie. Rozpłynął się on w mieszaninie wrzasku i rozbłysku, czyniąc tym powód do dziesiątek cudacznych i niecodziennych ballad, tych bardziej zabawnych niż poważnych i legendarnych.I oto właśnie nasz bohater zdobył artefakt, dzięki cechom którymi powinien się odznaczać każda istota, zwłaszcza człowiek. Spryt wraz z inteligencją, odwaga, zaufanie, tolerancja oraz odrobina szczęścia. Właśnie te prawdziwe cechy potrafią zmienić wiele.Ten kto pomyśli, że to koniec przygody odważnej istoty, ten jest w błędzie zasługujący na wieczną sromotę. Wiadomym było, że wielu pragnęło zatrzymać artefakt tylko dla siebie samego. Tab było także tego zwycięskiego dnia. W dolinie, która została nazwana Demonimi Zgliszczami, doszło do dosć niecodziennego spotkania. Oto bard, którego już poznaliśmy. Z drugiej strony demoniczna istota, w dodatku wyjątkowo tchórzliwa. Nawet nie miała ona ochoty przyjść osobiście do doliny, odebrać to co jego, według tejże istoty. Nie. To właśnie magiczna projekcja żądała od małego kobolda bezcennego przedmiotu, obiecując jednak sławę, pieniądze i chwałę. Obiecał on także pokój dla jego ludu. W tej właśnie chwili Berkict wykazał wielką mądrość, bądź po raz kolejny miał wielkie szczęście. Zrozumiał on słowo „pokój" jako małe pomieszczenie. Co to miała być za nagroda, jak i tak plemię koboldów miało mało miejsca w jaskini? Wielki, oj wielki ryk można było usłyszeć w tamtym miejscu, w momencie gdy Berkict Odważny zwinął swój ogonek i poszedł w swoją stronę.Po raz kolejny jednak, ten co uznał tą historię za zakończoną, po raz kolejny pokazuje w jakim jest błędzie, gdyż to była zaprawdę wielka przygoda. Powiedziane jest, że mądrość ukazywana jest przez czyny, a nie słowa. Nikt nie chciał wierzyć że ta istota, koboldem będąca, posiada jakiekolwiek zdolności do myślenia.Bądź co bądź, podróżnik i wędrowny śpiewa, został dopuszczony do wielkiego zadania jakim było utworzenie bariery antymagicznej, w środku cesarskiego pałacu. Wszyscy wielcy magowie zebrali się wokół artefaktu, który to pobłyskiwał błękitną poświatą, drżąc głośno, wydobywając z siebie liczne trzaski. Każdy z mistrzów swojej dziedziny zapadał powoli w trans czy też medytację, by potem rozpocząć inkantacje i zaklęcia. Inaczej zachowywał się nasz bohater. Zaczął grać na swojej lirze, przedmiocie które przeszło do legendy. Powiadacie, że ta istota jedynie przeszkadzała, przygrywała na lichym instrumencie by zdenerwować innych wielkich ludzi. Nic bardziej mylnego. To właśnie nikt inny, a ówczesny wielki bard tchnął w zimne i pesymistyczne serca magów to, co w tym koboldzie było dobre. Optymizm, radość życia, odwaga i przyjaźń. Pieśń za pieśnią, nuta za nutą, akord za akordem. Dotąd nikt nie jest w stanie uwierzyć, że to właśnie ten śpiew był przesycony białą magią, która wprawiła w drżenie cesarski pałac, który omal nie został unicestwiony od środka. To był cud, że miejsce zostało od tamtego czasu chronione nie tylko przez czary i dziwne gesty, ale także przez słowa mądrości.

„Berkict Mądry"

Nikt nie mógł się spodziewać że to właśnie przedstawiciel rasy koboldów będzie kluczową postacią w stworzeniu pierwszego gadziego państwa. Zaczęło się to w koboldzich jaskiniach, gdy po raz kolejny nasz heros odwiedził swych pobratymców by opowiedzieć o wielkim i wspaniałym świecie. Lecz tego dnia było inaczej. Gdy Berkict wszedł do siedziby plemienia, porządnie ubrany, syty i silny, zrobiło mu się nagle żal. Dlaczego niby koboldy mają się gnieździć w ciasnych jaskiniach, gdy świat jest taki ogromny? Kobold od zawsze chciał, by jego pobratymcy żyli w jakiś wspaniałym mieście, nie tylko koczować w górach. Ale wtedy Berkict nie wymyślił niczego, poza wypiciem z rodziną drwiniówki, znanego przez nich trunku.Wtedy nastały nieprzyjemne czasy. Jaszczuroludzie prawie każdego dnia kłóciły się z ssakami o to, kto jest godzien pozostania na tym świecie. Jaszczuroludzie krytykowali na każdym kroku ludzkie dokonania takie jak rozwinięty system sprawiedliwości czy też kulturę. Czuli się oni, jakby siedzieli w ciasnocie. Chcieli się wyrwać ssaczego koszmaru, omal nie niszcząc wszystkiego dookoła. Jednak znalazła się istota, która nie dopuściła do przelewu krwi. Był on pełen brawury i bezczelności. Udał się on do samego cesarza, by ten podarował im ziemie, ot tak za bezcen. Został on przyjęty chłodno, aczkolwiek udało się. Było to jednak ważne wydarzenie, gdy po raz pierwszy cesarz rozmawiał z niską istotą bez uczuć odrazy. Wpierw cesarz się nie zgodził, wszak to swoją ciężką pracą dochodzi się do celu, a nie żeruje się na innych, ciężko pracujących. Wymieniali oni argumenty, za i przeciw. Nawet namalowano słynny obraz uwieczniający to wydarzenie/ „Epicka walka ssaka z koboldem", to była nazwa przyjęta głównie przez jaszczury. Ludzie natomiast nazwali to „uległość i cnota", cokolwiek to znaczy. Oboje doszli do wniosku, że należy zając niemalże w całości opuszczone, zapomniane miasto znajdujące się na odległej wyspie. Tylko to udało się wyperswadować koboldowi. Jednakże to był dopiero początek kłopotów.Gdy tylko jazczuroludzie postawili łapy na błotnistym lądzie, rozgorzała panika. Ci, co nie chcieli oddać łatwo swojej ziemi, kończyli jako niewolnicy lub zakrwawiony ochłap mięsa. Także i to wydarzenie doczekało się namalowania obrazu. Jednakże żaden ssak tego nie tytułował, nie dało się tego nazwać. Jaszczury natomiast do dziś nazywają to „mniejszym złem". I właśnie wtedy nastąpiła nagła zmiana. Berkict biegł przez miasto, krzycząc wniebogłosy by nie zabijano. Wywrzaskiwał o tolerancji, miłości oraz o przyjaźni. To kolejna oznaka pewnej dość osobliwej mądrości kobolda. Oto dość proste słowa doprowadziły do braku agresji ze strony gadów. Nie zabijano już dla samej rozrywki czy też z nienawiści. Niewolnicy odzyskali wolność, gdy tylko miasto odżyło, lecz zupełnie innym życiem. I to właśnie miasto zostało stworzone przez, podobno, trywialne wartości wykrzykiwane podczas tego burzliwego dnia.

Pod koniec swojego życia, kobold dopiął swego. Ostatni obraz namalowany przez bezimiennego autor ukazuje ogromny orszak złożony z samych koboldów. Na samym czele podąża Berkict trzymając złotą buławę. Autor nie mógł powstrzymać się od żartu, więc na buławie znalazła się szczurza czaszka. Tak oto wszystkie cele zostały wykonane. Tolerancja i przyjaźń wśród gadów, ochrona najważniejszego państwa na świecie, wiele przeżytych przygód, śmierć wśród bliskich. A czy ta śmierć zdarzyła się naprawdę? Do dziś nie wiadomo czy chodzi o przyjaciół i rodzinę, czy o przygody i zabawę. Wiadomo jednak że wyruszył w podeszłym wieku na wielkiej lodzi, by przemierzyć nieprzebyte jeszcze głębokie wody. Niektórzy twierdzą że zginął na morzu, inni że zapadł na nieznana, egzotyczną chorobę. Jeszcze inni twierdzą że żyje do dziś, wśród nowych przyjaciół i nowych przygód.

Koniec