Cztery filary

Śmier­ci już nie ma, Życie nas dusi

Fi­la­ry znów razem, jed­ność po­wró­ci

Nie­wo­la czeka, Czar­ny Wład­ca sku­sił

Trzy Świa­ty jed­nym, wiecz­ność się skró­ci

Od ostat­nie­go za­ćmie­nia, które miało miej­sce pod­czas śmier­ci Pana, w za­świa­tach pa­no­wa­ła na­pię­ta at­mos­fe­ra. Isto­ty na­zy­wa­ne przez ludzi Anio­ła­mi prze­ży­wa­ły teraz istne pie­kło. 

– Ga­brie­lu, po­wiedz, że wiesz co trze­ba zro­bić. Po­wiedz, że Pan dał ci ja­kieś wska­zów­ki od­no­śnie swo­je­go planu. Kto jak kto, ale ty byłeś naj­bli­żej Niego z nas wszyst­kich. – Rafał mó­wiąc te słowa sam nie za bar­dzo w nie wie­rzył. Po­dob­nie jak jego przy­ja­ciel i jeden z fi­la­rów nieba, Ga­briel nie znał od­po­wie­dzi na to py­ta­nie. 

– Nie wiem Ra­fa­le. Pan po­wie­dział mi tylko, że po trzech dniach wróci. – Anioł od­wró­cił się ple­ca­mi do swo­je­go przy­ja­cie­la. Mi­nę­ła długa chwi­la zanim ciszę prze­rwa­ły czy­jeś kroki. Do ogrom­nej sali tro­no­wej, w któ­rej stali dwaj mo­nar­cho­wie nieba, wszedł jeden z po­mniej­szych anio­łów.

– Mam wie­ści dla Ga­brie­la. Krążą słu­chy, że armia Lu­cy­fe­ra nad­cią­ga. Mi­nę­li już ponoć Sta­lo­we Bramy Czyść­ca. – Na twa­rzy nowo przy­by­łe­go wy­ma­lo­wa­ny był strach. Oczy na­to­miast py­ta­ły, bła­ga­ły wręcz o od­po­wiedź na py­ta­nie “co teraz?”.

– Leć po Mi­cha­ła Ra­fa­le. Jeśli to praw­da bę­dzie­my po­trze­bo­wa­li wszyst­kich za­stę­pów. – Na te słowa Rafał szyb­ko udał się do po­miesz­czeń dla służ­by, gdzie jak miał na­dzie­je, znaj­dzie Mi­cha­ła.

– Ty mój przy­ja­cie­lu, leć z po­sel­stwem do naj­dal­szych za­kąt­ków nieba i we­zwij pod broń każ­de­go kogo uda Ci się na­po­tkać. – Ga­briel zo­stał sam przed pu­stym tro­nem Pana. Jesz­cze przez chwi­lę za­sta­na­wiał się co na­le­ży zro­bić. Lu­cy­fer wy­ko­rzy­stał Jego nie­obec­ność. Teraz on, jeden z fi­la­rów nieba musi sta­nąć na wy­so­ko­ści za­da­nia.

***

– Ar­mia go­to­wa do sztur­mu mój Panie. Mamy za­czy­nać? 

– Nie, jesz­cze nie. Sta­lo­wa Brama sama się otwo­rzy. Wiem co mówię. – Lu­cy­fer był jak za­wsze pewny swego. No, może poza tym  jed­nym razem, kiedy nie udało mu się sku­sić Pana na pu­sty­ni. Ale teraz to nie miało zna­cze­nia. Wkrót­ce jego żądna krwi armia za­le­je świat, z któ­re­go tak dawno zo­sta­li wy­pę­dze­ni jed­nym Sło­wem. Stał teraz owi­nię­ty szczel­nie swo­imi skrzy­dła­mi, które z bie­giem czasu utra­ci­ły pióra. Wy­glą­dał jak ogrom­ny nie­to­perz go­to­wy w każ­dej chwi­li rzu­cić się na swoją ofia­rę, kiedy tylko wy­czu­je jej naj­mniej­sze po­tknię­cie. Nagle Wład­ca Ciem­no­ści uka­zał się w peł­nej kla­sie. Sze­ro­ko roz­po­starł ciem­ne jak noc ostro za­koń­czo­ne błony od­sła­nia­jąc pięk­ną krwi­sto­czer­wo­ną zbro­ję. Miał ją na sobie kiedy wal­czył dla Pana, także wtedy, kiedy to Jego Słowo zrzu­ci­ło go do jego obec­ne­go miej­sca. W pra­wej ręce trzy­mał swój miecz. Tak samo stary jak on sam. W lewej ręce miał to czemu za­wdzię­czał swój przy­do­mek. Lampę z wiecz­nym ogniem. Tym samym ogniem Pan roz­pa­lił Go­re­ją­cy Krzew. Nigdy nie gasł i za­wsze wy­zna­czał kie­ru­nek. Tak oto Lu­cy­fer, nio­są­cy świa­tło sta­wał do walki.  Po chwi­li do jego uszu do­tarł ogłu­sza­ją­cy krzyk. Hałas, jakby mi­lio­ny istot było żyw­cem ob­dzie­ra­nych ze skóry. Każdy, kto  by go usły­szał uciekł­by w pa­ni­ce albo sam ode­brał sobie życie ale nie Lu­cy­fer. Ten wrzask był dla niego. To usta mi­lio­nów pie­kiel­nych istot od­da­wa­ło mu hołd. Nie było od­wro­tu. Wojna z nie­bem wła­śnie się za­czę­ła a on, Wład­ca Ciem­no­ści, pod­niósł rękę na pusty tron Boży.

W trak­cie tego ma­ka­brycz­ne­go przed­sta­wie­nia z wolna cicho lecz w miarę upły­wu czasu coraz gło­śniej dało się sły­szeć dźwięk trąby. 

Lu­cy­fer wie­dział, że to umó­wio­ny znak. Sta­lo­wa Brama otwie­ra się, żeby we­ssać rój de­mo­nów. Czy­ściec był stra­co­ny. Dusze, które w nim cier­pia­ły, do­pie­ro miały się prze­ko­nać co to jest cier­pie­nie i męka. Nio­są­cy Świa­tło nie znał li­to­ści i za­bro­nił jej oka­zy­wa­nia wobec ko­go­kol­wiek.  Nic nie po­psu­je jego pla­nów. Wie­dział, że Pan zej­dzie na Zie­mie jako czło­wiek i do­bro­wol­nie umrze za ludzi. To słowo z tru­dem prze­cho­dzi­ło mu przez usta. Za­wsze twier­dził, że bli­żej im do małp. Jak mógł je tak umi­ło­wać? Kie­dyś jeden z fi­la­rów nieba za swoją pychę strą­co­ny na samo dno, dziś miał się od niego odbić. W dniu, kiedy Pan miał po­ko­nać śmierć Lu­cy­fer przy odro­bi­nie po­mo­cy szczę­śli­we­go trafu do­ko­nał tego, co wy­da­wa­ło się nie­moż­li­we. Uwię­ził śmierć. Nie zo­sta­ła po­ko­na­na przez Pana. Nie było zmar­twych­wsta­nia. Trzy dni wy­dłu­ży­ły się do stu a On dalej nie po­wstał z mar­twych. Nowy po­rzą­dek rze­czy był tylko kwe­stią czasu. Naj­pierw Czy­ściec potem Niebo.

– Ata­ko­wać bez roz­ka­zu. Oto moja za­pła­ta za waszą lo­jal­ność. Dusze tych małp na­le­żą do wa­aaaaaaaas. – Nie trze­ba było długo cze­kać, żeby Czy­ściec stał się taki jak zo­stał na­zwa­ny. Pie­kiel­na armia roz­ry­wa­ła na ka­wał­ki coraz więk­szą licz­bę dusz. Gdyby choć w naj­mniej­szym stop­niu były one cie­le­sne, po­so­ka za­la­ła­by wszyst­ko two­rząc wiel­kie czer­wo­ne je­zio­ro ję­czą­ce z bólu przy naj­mniej­szym ruchu. De­mo­ny wpa­dły w istny szał. Nie­któ­re za­bi­ja­ły się na­wza­jem nie pa­trząc na to dla­cze­go tutaj się zna­la­zły. Lu­cy­fer wolno prze­cha­dzał się po po­bo­jo­wi­sku. Lekki uśmiech spo­czy­wał bez­wied­nie na jego ka­mien­nej twa­rzy.

– Asmo­de­uszu! – przy­zwał do sie­bie swo­je­go za­ufa­ne­go sługę. – Czy są znaki od na­sze­go in­for­ma­to­ra? Mo­że­my ru­szać na Złotą Bramę?

– Jesz­cze nie mój Wład­co. Mam pewne obawy.

– Nie ob­cho­dzą mnie twoje obawy. Wiem co robię. Przy­po­mi­nam ci, że gdyby nie jego po­mysł nic by z tego nie było.

– Tak, ale…

– Nie ma żad­ne­go "ale" Asmo­de­uszu. Pana nie ma. Śmierć Go nie znaj­dzie. Niebo nie­dłu­go sta­nie się na po­wrót na­szym domem. Niebo z nowym Wład­cą. – Lu­cy­fer nie zno­sił sprze­ci­wów. To jedna z jego cech za którą zo­stał wy­gna­ny. Ale to miało się zmie­nić. 

***

Ga­briel, Rafał i Mi­chał sie­dzie­li przy stole w jed­nej z kom­nat Głów­ne­go Pa­ła­cu. Wy­da­wać by się mogło, że gło­śno roz­ma­wia­li, ale była to kłót­nia. Ga­briel wy­ma­chi­wał ostro rę­ka­mi jakby to dzię­ki nim mógł wzbić się w po­wie­trze. Po­zo­sta­li anio­ło­wie zwie­si­li głowy ale nie wy­glą­da­li na za­smu­co­nych. My­śle­li nad czymś in­ten­syw­nie. 

***

– Zło­ta Brama rów­nież się otwie­ra Lu­cy­fe­rze – Asmo­de­usz pod­nie­co­ny ogło­sił to swo­je­mu Wład­cy. Wie­dział, że i jemu przy­pad­nie udział w nowym po­rząd­ku jaki miał za­pa­no­wać. Był chci­wy i to bar­dzo. Dla­te­go zo­stał wy­gna­ny i przy­łą­czył się do Lu­cy­fe­ra. Na pro­sto sie­bie stały dwie armie. Pa­trząc z góry od­dzie­la­ła je tylko żółta kre­ska. Za chwi­le miało stać się to, na co cze­ka­ły pie­kiel­ne za­stę­py. W po­wie­trzu można było wy­czuć na­pię­cie po­mie­sza­ne z pod­nie­ce­niem.  Obie stro­ny były go­to­we na walkę do końca. Dla jed­nych ten ko­niec miał być po­cząt­kiem cze­goś no­we­go. Anio­ło­wie w swo­ich lśnią­cych błę­kit­nych zbro­jach wy­glą­da­li jak rząd lu­ster w któ­rych od­bi­ja­ła się czer­wo­no-czar­na ni­cość. Blask jaki nor­mal­nie im to­wa­rzy­szył przy­gasł. Wie­dzie­li, że bez Pana mogą nie po­ko­nać wro­gów. 

Cze­ka­li na znak do walki od Mi­cha­ła, jed­nak­że ta­ko­wy nie nad­cho­dził. Wkrót­ce dało się sły­szeć szem­ra­nie, że głów­ny do­wód­ca uciekł. Ma­ru­de­rów nigdy nie bra­ko­wa­ło. Z góry, przed nie­biań­ską armią zle­ciał Mi­chał w to­wa­rzy­stwie Ra­fa­ła i Ga­brie­la. Armia Pana krzyk­nę­ła w trium­fal­nym ge­ście przy­szłe­go zwy­cię­stwa. Trzy fi­la­ry nieba staną na czele armii i po­pro­wa­dzą ją do osta­tecz­ne­go zwy­cię­stwa. Serca każ­de­go z Anio­łów uro­sły do roz­mia­ru Go­re­ją­ce­go Krze­wu i rów­nie jak On pa­li­ły się do walki.

– Odłóż­cie broń. – Bo­jo­we okrzy­ki po­wo­li ci­chły.

– Odłóż­cie broń bra­cia. Dziś nikt wię­cej nie zgi­nie. – To Mi­chał prze­ma­wiał do­no­śnie do swo­ich żoł­nie­rzy. Po chwi­li dał się sły­szeć także głos Ra­fa­ła i Ga­brie­la.

– Słu­chaj­cie Mi­cha­ła. Odłóż­cie broń. – Po­wo­li choć w coraz więk­szej licz­bie Anio­ło­wie rzu­ca­li na zie­mie swoje mie­cze. Me­ta­licz­ne­mu od­gło­so­wi rzu­ca­ne­go oręża to­wa­rzy­szył po­mruk zdzi­wie­nia. Kiedy wszyst­kie mie­cze le­ża­ły już na ziemi Mi­chał Rafał i Ga­briel od­wró­ci­li się w stro­nę wście­kle wy­glą­da­ją­cych de­mo­nów Lu­cy­fe­ra. 

Wład­ca Ciem­no­ści wy­szedł przed swoje sze­re­gi i ru­szył w ich kie­run­ku. 

– Będą per­trak­to­wać – dało się sły­szeć głosy wśród anio­łów.

– Lu­cy­fer wie, że nie ma szans, chce unik­nąć po­raż­ki.

– Nawet bez Pana damy mu radę. Mi­chał, Rafał i Ga­briel już o to za­dba­li! – Coraz gło­śniej­sze okrzy­ki ra­do­ści to­wa­rzy­szy­ły ry­chłe­mu spo­tka­niu czte­rech anio­łów. Od­głos za­chwy­tu jed­nak zgasł rów­nie szyb­ko co po­ja­wie­nie się armii de­mo­nów u Zło­tej Bramy. To co zo­ba­czy­li i usły­sze­li ze­bra­ni do walki nie mie­ści­ło im się w gło­wach

– Witaj w domu bra­cie. Od dawna tu na cie­bie cze­ka­my. Zro­bi­li­śmy dla Cie­bie miej­sce przy stole jeśli wiesz co mam na myśli. Czte­ry fi­la­ry znowu są razem. – To mó­wiąc Ga­briel uści­skał Lu­cy­fe­ra a za nim dwóch po­zo­sta­łych anio­łów

KO­NIEC