Telefon, cz.1

– Mamooo! – krzyczę – Obudź się. Spóźnię się do szkoły. Musisz mnie podwieźć.

– Już wstaje, kochanie.

Mama na ogół wstaje wcześniej ode mnie i to ona mnie budzi. Lecz od kilku dni coś jest nie tak. Tata wychodzi wcześnie rano do pracy i wraca na kolacje. Zwykle wracał, gdy ja jeszcze byłam w szkole. Od kilku dni przechadza po całym domu i sprawdza czy wszystko jest tak jak należy. Czasami słyszę jak o 12 w nocy przychodzi do mojego pokoju i sprawdza czy w nim jestem. Mama przestała chodzić do pracy. Cały czas skarży się na bóle głowy. Jest to dziwne, bo mama jako jedna w rodzinie ich nie miewała. Rano trudno wyciągnąć ją z łóżka. Oczy ma podkrążone, jakby zawaliła noc. Przestała również gotować. I od teraz stanie w kuchni jest na mojej głowie. Jest jeszcze moja starsza siostra, Kasandra, ale ona studiuje w Warszawie i do domu przyjeżdża tylko na weekend. Ostatnio bywała u nas nawet w ciągu tygodnia, co jest dziwne, bo teraz ma zaliczenia.

– Laura, zjadłaś już śniadanie? – pyta tata.

– Oj, tato. Wiesz, że nigdy rano nie jestem głodna. – mówię.

– A odrobiłaś lekcje? – pyta mama. – Spakowałaś się do szkoły?

– Mamo, mam 16 lat i wiem co muszę robić. – odpowiadam – Nie musisz wciąż zadawać tych samych pytań.

– Tak, wiem… – Mówi, ściszając głos.

– Laura, kochanie. – zaczyna tata – Kasandra nie przyjedzie do nas na ten weekend.

– Ale dlaczego Kasandra nie przyjedzie do domu? – pytam.

– Ona… ona.. – Mama nie może wykrztusić ani jednego słowa. Po chwili zanosi się płaczem.

– Nie płacz, Mirelo. – uspokaja mamę tata. – Kasandra jest pod dobrą opieką.

– Czy ktoś może wyjaśnić mi o co tu chodzi?! – krzyczę.

– Twoja siostra… – zaczyna mama.

– … miała wypadek – kończy tata. – Wczoraj. Leży w szpitalu, w Warszawie. Nie powiedzieliśmy Ci wcześniej, bo sami dowiedzieliśmy się o tym wczoraj w nocy, jak już spałaś.

– Musimy do niej jechać! – mówię.

– Nie, nie możemy. Jest na oddziale intensywnej terapii. – odpowiada mama, przestając płakać.

– O, Boże! Co jej się stało?

– Ma wstrząs mózgu, połamane żebra, złamane obie nogi… Dlatego nie możemy do niej pojechać.

– Lekarz powiedział, że lepiej by było, gdybyśmy na razie nie przyjeżdżali. – mówi tata ściszonym głosem – Nie będę tu nic ukrywać. Jej stan jest KRYTYCZNY.

Nie wiem co się dalej działo. Oczy zaszły mi mgłą. W głowie wszystko mi się mieszało. Po chwili chyba zemdlałam.

 

Ze snu wyrwał mnie dzwonek telefonu. Trzy wiadomości nieodebrane. Pierwsza od mojej przyjaciółki, Marty : "Czemu nie było Cię w szkole? ". Druga też od niej : "Co się z toba dzieje?! Nie mogę się do ciebie dodzwonić. Zadzwoń". W trzeciej było, że mam wiadomość na poczcie głosowej. Zadzwoniłam tam i odsłuchałam wiadomości, o takiej treści "Odwróć się. Nie krzycz, to nic ci się nie stanie. Tylko się odwróć.", a potem był przeraźliwy krzyk dziewczyny, i huk, jakby ciężki przedmiot w coś walnął. Serce zaczęło bić mi mocniej. Muszę sprawdzić od kogo to była wiadomość. Na telefonie pojawił się numer telefonu. Należał do mojej siostry. Ale to nie był jej głos… Choć dziewczyna, która krzyczała… Nie, to nie może być mój głos. – pomyślałam. Sprawdziłam kiedy przyszła wiadomość. 12 czerwca o 15.15. To nie możliwe.! – myślałam. – Dzisiaj jest dopiero 10 czerwca. Jak to możliwe?! – zastanawiałam się. To jest w ogóle nie możliwe. Ale nie mogę tego tak zostawić. Zadzwonię do Marty, może ona mi coś poradzi.

 

Nigdy nie lubiłam matematyki. I nigdy jej nie umiałam. A jutro mamy sprawdzian z całego semestru i muszę mieć co najmniej 50 %. ! Dlaczego pani od matmy jest taka okrutna, i postawiła mi 3 na półrocze? Jeśli się nie poprawię, nie będę miała świadectwa z paskiem, i rodzice mnie zabiją… Już miałam otworzyć podręcznik, gdy do pokoju wparowała Laura.

– Co się z tobą dzisiaj działo? – pytam – cały dzień do ciebie dzwoniłam.

– Przepraszam. Moja siostra miała wczoraj wypadek…

– Jezu.! – krzyczę – Co się stało?

– Jakiś samochód nie ustąpił jej pierwszeństwa, uderzył w nią. A ona swoim samochodem wpadła na inny samochód… – słyszę jak głos jej się załamuje.

– Ojej.. To straszne. Przykro mi.

– Nie wiem co mam teraz robić. – mówi – Nie możemy jej teraz odwiedzić, bo jest na oddziale intensywnej terapii.

– Nie płacz. Kasandra wyjdzie z tego. Musisz w to uwierzyć.

– Tak, wiem. I do tego jeszcze ten dziwny telefon…

– Jaki telefon ? – dopytuję się.

– Na poczcie głosowej miałam wiadomość od Kasandry. KTOŚ kazał jakieś dziewczynie się odwrócić, a potem przeraźliwy krzyk. – opowiada – nie wiem co to mogło być. A na dodatek wiesz z jaką datą?

– No jaką?

– 12 czerwca. A dziś mamy…

– 10 czerwca!

– Właśnie. Nie wiem o co w tym wszystkim chodzi.

– To jest przerażające. – mówię – Najpierw wypadek twojej siostry, teraz ten telefon…

– Zaczynam się bać – mówi Laura.

– Musisz iść z tym na policję

-Nie uwierzą mi.

– Dlaczego? – dopytuję się.

– A wspomniałam, że nie ma śladu po tej wiadomości? – mówi – Jakby nigdy jej nie było.

– Nie ma tej wiadomości na twojej poczcie głosowej? Jak to możliwe.

– Właśnie tego chcę się dowiedzieć. – mówi Laura.

– To co teraz? – pytam.

– Nie wiem. – odpowiada. – Teraz idę do domu się przespać, a ty wkuwaj matmę.

– O jeju.. ten głupi test. Że też musiałaś mi o nim przypomnieć!

 

Kilka minut po wyjściu Laury dostaję wiadomość, że nas poczcie głosowej mam nieodebrane połączenie. Odsłuchuje je : "Dobrze, że wszystko jest w porządku. " A potem głośny krzyk. Mój krzyk. O co tu chodzi? – myślę. Dostałam wiadomość od samej siebie? Sprawdzam datę. 13 czerwca o 3.16. Mój Boże, przecież to za trzy dni.! Jak to możliwe. ?! Ale chwileczkę… Czy Laura nie dostała podobnej wiadomości? … ciąg dalszy nastąpi.