Ostatnia opowieść Dziada Badziada (short)

Napisane w ciągu ostatnich 10 minut. :-)

~~~~

Było senne, letnie popołudnie, gdy do wsi Pumpernigiel zawitał dobrze znany jej mieszkańcom Dziad Badziad. Dziad spędzał swoją starość na wałęsaniu się bez celu po okolicznych miejscowościach, gdzie w zamian za opowiadanie niesamowitych opowieści otrzymywał strawę, trunki i miejsce do spania.

Wieś była zwykłą ulicówką, więc dzieci bawiące się przy pierwszych opłotkach szybko dostrzegły nadchodzącą postać. Dziad wyglądał na tyle charakterystycznie, że nie było mowy o pomyłce.

Podskakując i krzycząc z radości dziatwa z Pumpernigiela otoczyła przygarbionego staruszka. Starowina najpierw pogłaskał dzieci po główkach, po czym dał się im zaprowadzić do jedynej we wsi gospody, do „Wyliniałego Wilka”.

Gospodarz usłyszał wcześniej nadchodzącą gromadkę, wyszedł Dziadowi na przeciw, ukłonił mu się grzecznie, pomógł mu wejść do izby i usadowić się na krześle przy stoliku w centrum pomieszczenia. Uważał by nie nadepnąć przybyszowi na długą, szarą brodę. Następnie pobiegł po dzban zimnego piwa, by staruszkowi nie zaschło w gardle w czasie snucia historii, a potrafił on mówić godzinami.

Dzieci powiadomiły swoich rodziców, ci swoich sąsiadów, sąsiedzi swoich sąsiadów, i tak praktycznie cała wieś przybyła do gospody, spragniona nowych opowieści. Badziad tak pięknie i poetycko potrafił opisywać dalekie krainy, nieprzebyte puszcze pełne strzelistych drzew, niedostępne góry, w których nieprzebrane skarby spoczywają w smoczych jaskiniach, błękitne otchłanie smaganych sztormami mórz. W swoim długim życiu był poszukiwaczem przygód, bardowie aż po dziś dzień śpiewają pieśni o wyczynach młodego Badziada, tak jak on przechowuje pamięć o tych, którzy w czasach jego młodości byli dla niego wzorami do naśladowania.

Pumpernigielanie zajęli już miejsca w „Wyliniałym Wilku”, mężczyźni stanęli obok siedzących kobiet, kobiety trzymały na kolanach małe dzieci. Starsze dzieci usiadły na podłodze. Wszyscy wpatrywali się z podziwem w siedzącego Dziada, z niecierpliwością oczekiwali na dzisiejszą opowieść.

Badziad zamoczył usta w kuflu pieniącego się piwa. Przechylił go po chwili, pił dużymi łykami. Nagle upuścił go. Naczynie z trzaskiem rozbiło się na drewnianej podłodze, pieniący się płyn ochlapał stojących najbliżej.

Dziad zaczął kaszleć, kilku chłopów podbiegło do niego, niestety zareagowali zbyt późno.

Staruszek padł martwy, zakrztusił się złocistym trunkiem.

Taka to była ostatnia historia Dziada Badziada. Nigdy nieopowiedziana.