Jestem dla ciebie tylko ciężarem

Krótki tekst będący osobistą odpowiedzią na piękne, wymuskane i etyczne wampiry.

 

W małym barze „Pod siedemnastką" ostre dźwięki gitary próbowały się przebić przez kłęby papierosowego dymu. Przy dwóch długich stołach siedzieli, najogólniej mówiąc, bywalcy.

Pochyleni nad swoimi trunkami, wpatrywali się w nieokreślone punkty w przestrzeni. Niewielu z nich rozmawiało.

Kiedy zaczęła się kolejna piosenka, drewniane drzwi się otworzyły i światło latarni wpadło do środka. Do baru weszła elegancko ubrana kobieta z dziewczynką w zielonej sukience.

– Kurwa, ale śmierdzi – powiedziała dziewczynka. Pijący popatrzyli na nią.

– Justynko! – syknęła kobieta. – Jak ty mówisz?

Obie popatrzyły na mgliste spojrzenia, które rzucali im goście klubu. W tym wzroku była idealna mieszanina ciekawości, rozbawienia, niepewności, co się zaraz stanie i dziwnego przeświadczenia, że najlepiej szybko dokończyć drinka, bo zaraz będzie ciekawie.

– Co będzie? – spytał barman, który niemal kompletnie pijany siedział przy jednym ze stołów.

– Pić! – powiedziała dziewczynka i rzuciła mu szczery, bezzębny uśmiech. Miała najwyżej pięć lat. Dwa warkocze w kolorze słomy okalały rumianą twarzyczkę. Tylko tyle bywalcy byli w stanie dostrzec.

– Poproszę jakiegoś soku – powiedziała kobieta i zaczęła grzebać w torebce, zapewne w poszukiwaniu portfela.

– A dla małej? – sapnął barman, uznając to pewnie za doskonały dowcip.

– To samo – powiedziała kobieta tonem przywodzącym na myśl wszystko, co zimne.

Dalej grzebała w torebce. W końcu, po tym jak barman nalał szklankę soku pomarańczowego, wyjęła z torebki mały, podręczny rewolwer.

– No, w końcu. Dobra, kolego, opróżnij kasę, bo Justynka nie jest zbyt cierpliwa – powiedziała kobieta i wycelowała rewolwer w barmana, który z miejsca wytrzeźwiał.

– Że co? To ma być taki – kaszlnął – żart?

– Każ mu tańczyć, mamo! – dziewczynka podskakiwała w miejscu.

– Nie, to nie jest żart. Nie chcę jej irytować, rozumiesz, jak dzieci potrafią sobie coś wbić do głowy.

– Albo komuś – dodała dziewczynka.

– Na przykład co? – spytał ktoś zza kobiety. Nie odwróciła się, tylko wciąż patrzyła na barmana. Wiedziała że wszyscy goście albo uciekli albo otoczyli ją zaciekawionym wianuszkiem.

– Na przykład ten śliczny korkociąg – odparła, wskazując rzeczony przedmiot, który leżał nieopodal na ladzie.

Barman mógł później przysiąc, iż w tym momencie korkociąg błysnął refleksem światła.

– Opróżnij kasę, kochaneczku – powtórzyła kobieta. – I mówię to ostatni raz.

Barman wytarł spocone ręce o spodnie i, co chwila spoglądając na rewolwer, wcisnął kilka klawiszy na kasie. Szufladka wysunęła się, ukazując dość marną kwotę.

– Będzie niewiele ponad trzysta – powiedział bezbarwnym głosem i wsypał wszystko do szklanki po piwie.

Kobieta wzięła szklankę i dała ją dziewczynce. Po chwili obie szybko wyszły.

– Ochrona! Wezwij ochronę! – krzyknął jeden z mniej podpitych, niski łysy mężczyzna.

– Co? – spytał znużonym głosem barman.

– Przecież macie gdzieś tu ochronę!

– Żartujesz sobie?

– Ale co teraz?

– Jak to co? – spytał znów barman, zbierając szklanki ze stołu. – Nic. Więcej tu nie przyjdą, bo pomyślą, że teraz na pewno będziemy mieli ochronę.

– Co to za babsztyl?! – wrzasnął ktoś retorycznie.

 

– Wróciły moje ślicznotki – ucieszył się staruszek, leżący w szpitalnym łóżku z automatycznie podnoszonym wezgłowiem. Mebel ten w ogóle nie pasował do ciemnego, zaniedbanego wnętrza.

– Dziadek!

Dziewczynka podbiegła do bladego, pomarszczonego starca o bladobłękitnych włosach i długich, siwych włosach.

– Moje kochanie – szepnął. – Jesteś jeszcze ładniejsza niż wczoraj. Gdzie byłyście tak późno, Elizo?

– Na spacerze, tato – odparła kobieta, stojąc przy wejściu. Najwidoczniej nie miała zamiaru wchodzić do środka.

– Naprawdę? – ucieszył się staruszek.

– Tak – powiedziała dziewczynka, głaszcząc go po dłoni. – Ale nie było AB, bo w barze mieli mało pieniążków.

– No, nie co dzień są święta…

– Justynko, idź do kuchni. Dziadek musi odpocząć. I zjeść – powiedziała Eliza.

– Mamo… – jęknęła dziewczynka.

– Idź, rozłóż karty, ja zaraz przyjdę i sobie powróżymy.

– No dobra – odparła Justynka i wybiegła.

Eliza podeszła do kredensu i wyjęła wysoką szklankę. Pamiętała, jak kiedyś ojciec bawił się w kryształowe kieliszki albo pozłacane puchary. Teraz nie miało to znaczenia.

– Jesteś dla mnie taka dobra, Elizo – powiedział staruch.

– Tak, jestem – powiedziała zimno i wyjęła pakunek z torebki.

– A ja jestem dla ciebie tylko ciężarem.

– Cholernym, tato.

Takie rozmowy prowadzili codziennie. W tym domu wszyscy szybko oduczyli się udawać.

Eliza odpakowała z pomiętej gazety półlitrowy woreczek wypełniony ciemną krwią. Mała nalepka głosiła, że ta krew należy do szpitala wojewódzkiego, że jest grupy 0 i że włożono ją do chłodni o godzinie siódmej.

Nie zwracała uwagi na dźwięki, jakie wydawał teraz z siebie staruch. Był to rodzaj błagalnego, żałosnego rzężenia, które mogło napawać współczuciem i odrazą jednocześnie. Nalała ciemnego płynu do szklanki, włożyła plastikową słomkę, wcisnęła guzik, aby jeszcze bardziej podwyższyć wezgłowie łóżka. Postawiła na stoliczku szklankę i włożyła słomkę do spękanych ust ojca.

Zaczął ssać. Jęknął przeciągle.

Eliza robiła to setki razy, ale i tak miała problem z opanowaniem mdłości. Zwłaszcza na widok na wpół przegniłych, ostro spiłowanych zębów.

– Jesteś dobrą córką, Elizo – powiedział starzec, kiedy skończył. Głowa opadła mu na poduszkę. Miał przymknięte powieki i spocone czoło.

– Przecież wiesz, że nie jestem – odparła krótko. – Zapalić ci lampkę czy wolisz spać po ciemku?

– Po ciemku – powiedział szybko. – Chyba mam migrenę – dodał po chwili.

– Dobrze. Do jutra, tato.