Szkarłatna Kolia

Gdyby każda z nas miała możliwość życia obecnie oraz w wiekach ciemniejszych, i zadała sobie wówczas pytanie „herezja czy teraźniejszość?”, miałaby spore trudności z odpowiedzią. Może i mówię sama za siebie, jednak czuję, że skoro twierdzę tak ja, powie tak większość tych naszych. Mimo, że powszechnie się w nas nie wierzy, czuć wrogość bijącą od społeczeństwa.

Wszędzie troszkę nas po świecie się wałęsało, wszędzie też ktoś chciał nas dopaść lub chociaż udowodnić, że tak, owszem, potrafimy czytać w myślach i spalać wzrokiem.

Paranoja, bezsens. Denne gadanie. Nic o nas nie wiedzą, ci zwykli śmiertelnicy, nic a nic! Spalać wzrokiem umie wiedźma w kołysce. My spojrzeniem wbijamy sztylety w najsłabsze punkty, niszczymy pozytywy w marny proch, który kierowany podmuchem wiatru rozpływa się w powietrzu. Miałyśmy władzę, jaka nie śniła się mitycznym królom. Powodem, dla którego ukryłyśmy się w cieniu i zatarłyśmy ślad była zwyczajna, ludzka wręcz satysfakcja. Poczucie, że wymądrzających się durniów możemy zmieść jednym słowem wypowiedzianym przez nasze ironicznie uśmiechnięte usta, kiedy oni nie zdążą nawet mrugnąć, napawała nas dumą. To było prawdziwą władzą, tym karmiłyśmy ambicje. Siłą.

***

Nazywają mnie Ignis. Zrodzoną z popiołu, jak antyczną księżniczkę, Boginię. Nigdy nie przeszkadzało mi, że wśród tłumów kobiet z kompleksami, ja jedyna czułam, że gdybym nie była sobą to byłabym stuprocentowo gorsza. Ktoś mi kiedyś powiedział, że nie znajdę przyjaciół, bo sama się nimi zastąpię.

Samotnie potrafiłam zdziałać więcej, toteż stało się jak mówili – zostałam bez nikogo.

Teraz solo, ale dumnie kroczyłam w czerwonych szpilkach po szarym chodniku. Szarym jak ta gorsza część ziemskiej populacji. Nieuzdolnionej. Na betonowych płytach co jakiś czas rozpościerała się ciemna plama, cień luźnego szeregu palm, który ustawiony wzdłuż ulicy przypominał, że Kalifornia to słońce, plaże i zimne koktajle. Los Angeles, rajskie miasto, ulica ciągnęła się bez końca tak samo jak neonowo oświetlone bary.

Poprawiłam czarny kapelusz o rondzie wystarczająco wielkim, by zwrócić uwagę i na tyle małym, by zmieścić się w drzwiach. Nawet nie siląc się na uprzejme spojrzenia weszłam do pubu, i nie zwalniając dotarłam do lady.

– Coś specjalnie dla mnie – złożyłam zamówienie zdejmując jednocześnie ogromne okulary przeciwsłoneczne, i posyłając chłopaczkowi po drugiej stronie blatu spojrzenie, którego posłać nie mogła mu żadna inna. Zatrzepotał rzęsami niczym głupiutka nastolatka.

– To znaczy co? Co sobie pani życzy tak specjalnie? – zapytał odzyskując rezon i uśmiechając się coraz bardziej obleśnie.

– Na pewno nie twoich białych ząbków, kochasiu. Mogłabym być twoją matką – syknęłam.

Gwałtownym ruchem zerwałam z głowy kapelusz, gąszcz delikatnie poplątanych włosów opadł kolejno na moje ramiona, łopatki, sięgnął niemal bioder. Zdawałam sobie sprawę, że oświetlające mnie od tyłu słońce pomagało mi w sprawieniu wrażenia, że płonę.

Ze słodką radością uruchomiłam magiczny trybik, który znajdował się w mojej głowie, przynajmniej tak to sobie zawsze wyobrażałam.

Przebiegł mnie elektryzujący dreszcz, sprawił, że gwałtownie otrząsnęłam dłonie. Potem poczułam pierwsze efekty, moje paznokcie przybrały kolor dojrzałych wiśni i urosły do długości trzech cali. Zamknęłam oczy, a kiedy chwilę później je otworzyłam rzęsy wyglądały niczym szkielet motylich skrzydeł. Rude pukle stały się jeszcze bardziej demoniczne, ja sama wyższa. Straszniejsza, silniejsza. Potężniejsza.

– Powiedz mi… Lubisz tu pracować? – szepnęłam tak cicho, że sama ledwo usłyszałam, ale przerażonemu blond barmanowi za ladą moje słowa wydawały się niczym dzwon wewnątrz jego czaszki.

– Lubię. – Głos mu zadrżał w panice.

– Kiepsko się składa, skoro tak.

Pstryknęłam, by goście pubu mnie nie drażnili, zapadli w półsen. Pociągnęłam chłopaka za krawat ponad blatem, po chwili jednak przeniknęłam przez mebel i stałam ściśnięta między nim, a barmanem. Nasze czoła niemal się stykały, czułam jego słodko rozedrgany oddech, nie mogłam się powstrzymać, jak zwykle poniosła mnie żądza, pocałowałam żarliwie spierzchnięte usta.

Zesztywniał od stóp do głów, napawałam się tym.

– Boisz się?

– Tak, proszę pani.

– Jestem Ignis.

– Tak, boję się, Ignis.

– Słusznie.

Wbiłam pierwszy sztylet, z krzykiem odgiął się do tyłu i zacisnął szczęki, wiedziałam, że walczy z bólem rozrywającym mu głowę. Wbiłam następny.

Chłopaczek nie należał do silnych, po kilku mentalnych ciosach leżał zapłakany na posadzce i błagał mnie o litość. Jego zmęczona torturami dusza unosiła się nad nim i nie potrafiła znaleźć drogi powrotu do spazmatycznie podrygującego ciała.

 – Tak mi przykro, duchu, on już cię nie potrzebuje… – powiedziałam.

Niedbałym ruchem dłoni uformowałam z niczego ostrze, tym razem namacalnie rzeczywiste, i od niechcenia skierowałam je w serce blondyna. Nie był mi już potrzebny. Nie wydał dźwięku umierając.

Połaskotałam zrozpaczoną duszę pod brodą, kiedy na chwilę przybrała bardziej ludzki kształt. Potem szybko objęłam całą jej szyję. Rozpaliłam ogień w oczach, duch zaczął topnieć, aż zamienił się niewielki krwistoczerwony kamyczek.

Z uśmiechem zdjęłam z szyi drogocenną lśniącą szkarłatem kolię. Przyjrzałam się jej z uwielbieniem, obejrzałam dokładnie każdy element, każdy rubin…, który nie był rubinem. Zamknięte w klatkach nieme dusze, kłębiły się niby miniaturowe zawieruchy. Dołączyłam nową zdobycz delikatnie wpasowując ją między pozostałe.

Przeniknęłam przez ladę.

Wyszłam z baru.

Zaśmiałam się i delikatnie pstryknęłam palcami.

Życie wiedźmy było piękne, a samej Ignis – jeszcze bardziej.