Potem było już tylko ciekawiej...

– Co ja tu robię?– pomyślała Monika, na co dzień prezenterka telewizyjna, siadając przy stoliku w podrzędnym barze. – Jak to?– odpowiedziała sama sobie– Umawiasz się na ,,ciąg dalszy'' telewizyjnej rozmowy z podstarzałym satan– metalowcem w jakiejś mordowni…. A tak w ogóle– dlaczego tu? Nie mogąc znaleźć odpowiedzi na to pytanie, ,,przejechała wzrokiem'' po nieciekawym wnętrzu lokalu. Z obdrapanymi, niegdyś czerwonymi ścianami i kilkoma krzywymi zakurzonymi stolikami, nie budował z pewnością przyjaznej atmosfery. W każdym razie– teraz była tu sama… Tylko przez chwilę jednak. Drzwi wejściowe– oczywiście niezmiernie obdrapane, uchyliły się i do zadymionego wnętrza wszedł oczekiwany przez Monikę stary metalowiec, Romek K. Nie sam jednak, ale w towarzystwie jakiegoś młodego mężczyzny. Nienaganny czarny garnitur i takaż sama koszula tego ostatniego, dziwnie kontrastowały z niechlujnością tak Romka, jak i sfatygowanego wnętrza. Kiedy podeszli, stary muzyk wypalił szybkie – Witam! i z uśmiechem opadł na krzesło. Nieznajomy zaś, skłonił się i szarmancko ucałował dłoń Moniki.

– Wiktor.– przedstawił się i rzucił prezenterce głebokie spojrzenie ciemnych oczu

– Monika, miło mi. Po chwili milczenia zaczął Romek:

– Nie uprzedzałem, że nie przyjdę sam, z góry pszepraszam. Ale Wiktor to bardzo ciekawa postać… Dobra, to po piwku? Skinęli głowami. – Barman– trzy jasne pełne!- zaskrzeczał.

– Dobrze, że dzisiaj w Polsce pije się głównie piwo.– powiedział z uśmiechem Wiktor. – Dawniej w podobnym miejscu uraczyli by nas absyntem. Ohyda… No, ale taka moda była…

-Co, piołunóweczki nie lubimy? Koloryt czasów, wpisowe do towarzystwa…– zaśmiał się Romek. Monika słuchała ze zdziwieniem, po czym powiedziała z uśmiechem:

– Powiedział pan, jakby żył pod koniec XIX wieku. Pozuje pan na dekadenta?

– Byłem i dekadentem, byłem. Ale, wbrew pozorom– trochę to nudne, słuchanie o bólu istnienia też męczy, zwłaszcza w pewnym wieku. Popatrzyła dziwnie, nic nie rozumiejąc. Wiktor nie wyglądał na kogoś kto miał więcej niż trzydziestkę.

– Nie ważne…. No to jak, jest pan ,,prawdziwym satanistą'' jak pan Roman?

– Po prostu Romek– wtrącił muzyk tuż przed dużym haustem zimnego piwa, które właśnie przyniesiono.

– Oh, co za pytanie…. . Nawet kimś więcej. Ale proszę pytać. Co panią ciekawi?

– Taki satanistyczny guru? – Słysząc to, Wiktor po raz kolejny się uśmiechnął. – Dobrze, więc tak: Romek wyraża swój satanizm w muzyce, a pan? Jakim pan jest satanistą? Bo na sadystę od kotów i specjalistę od mrocznych obrzędów pan nie wygląda…

– Tak jakby. Ja rozmawiam z ludźmi.

– I mówi pan zagadkami…– dodała niecierpliwie.

– Ależ wcale. Po prostu dbam o czarne owieczki.

– Jakoś nie widzę, żeby pan propagował kult ,,Czarnego''…

– Oho…. jak diabeł to od razu ,,Czarny'', ,,Zły'' albo ,,Rogaty''…

– No tak się kojarzy. Raczej źle. Chyba, że to diabeł Smętek albo Boruta z babcinej opowieści….– z uśmiechem upiła łyk piwa.

– Pierwszy to nudziarz, jak samo imię wskazuje.– odezwał się jakby do nikogo Romek. – A Rogatka, no cóż– dawno zmienił imię. Prawda Wiktorze?– w ostatnich słowach wybrzmiała ironia.

– Panowie, ale o czym wy mówicie…

– Romek, wypij jeszcze jedno piwo i przestań się nabijać. Bo cię każę po śmierci w jednym kotle z Michaelem J. smarzyć! Do wyboru– wersja czarna lub biała…

– Nie, tylko nie Michael!- zarżał Romek.

– No to spokój… Zmieniłem sobie, bo jak się miałem przedstawiać w dzisiejszych czasach– Rogatka jestem?

– Co?!- wykrztusiła z siebie Monika.

– No ludzie są okropni. Czasy się zmieniają, epoki mijają jak z bata strzelił, imiona też. A diabeł co, nie może!? Nawet Smętek miał sobie wreszcie zmienić na ,,Mefisto'', żeby bardziej dyskotekowo było…

– Stary grzyb na dyskotece?! Prędzej mi kaktus… znaczy ten– pentagram na dłoni wyrośnie…– skrzekliwie zaniósł się śmiechem Romek.

– Mówisz– masz! – W jednej chwili na uniesionej przez metalowca dłoni, na jej wewnętrznej stronie, pojawił się czerwony ślad sześcioramiennej gwiazdy, znany– a jakże, ze szkolnych ścian, ławek i toalet. Muzyk jakgdyby nigdy nic, dalej zachodził się śmiechem.

– Ale jak…– Monika oniemiała.– Niesamowiteee…

– Taka diabelska sztuczka. Bezbolesne. Teraz Romuś mógłby odegrać tytułową rolę w legendzie o czarciej łapie. Dzięki niech będą szefostwu, że mam się zajmować takimi jak on– metalowcami. Smętek, ten to ma z tym techno– szajsem przechlapane…

– No tak…– wydusiła z siebie i spoglądając mętnym spojrzeniem to na Romka, to na Wiktora, nie mogła uwierzyć własnym zmysłom. Zrobiła duży łyk piwa, po czym wymruczała pod nosem: – Nie no, dyskutuję z kilkusetletnim diabłem o mankamentach jego pracy… Nie ma co, ,,ciąg dalszy'' jest coraz ciekawszy… Zawsze miałam słabą głowę, ale żeby po jednym piwie!?!