Oddam Ci moje zmysły

Próbuję stanąć wyprostowana. Przecież nogi mam zdrowe, dlaczego więc trzęsą się jak galareta? Mrugam nerwowo powiekami, lecz ciemność pozostaje w tym samym odcieniu. Dotykając skroni, ściskam głowę, próbując zmusić obie półkule mózgu do pracy. Krzyczę, ale nic nie słyszę. Opadam bezwładnie na coś miękkiego, a moje nogi łagodnie zapadają się w chłodnym materiale. Rozluźniam uścisk i przesuwam suchymi dłońmi po tkaninie. Jej przyjemna temperatura wdziera się do moich dłoni poprzez opuszki palców. Drżę. Schylam się, aby poczuć zapach tajemniczej substancji. Jej ostra woń piecze mnie w nozdrza. Po chwili jednak przyzwyczajam się. Fala rozczarowania zalewa moją pierś. Pragnąc poczuć więcej, naciągam materiał na twarz i rozchylam usta. Gorzki smak przedziera się przez mój język, aż po zakończenia nerwowe w całym ciele. Próbuję opanować dreszcze. Podpierając się rękoma, łapię równowagę. Pytam, czy ktoś tu jest, ale nie jestem pewna, czy jakiekolwiek słowa wydobywają się z ust. Z rozczarowaniem uświadamiam sobie, że nie usłyszę odpowiedzi. W panice zaczynam gwałtowniej łapać powietrze i próbuję krzyczeć. Cichy jęk w głowie, prawdopodobnie jest koślawy poza nią. Wtem ktoś ściska moje przedramię. Odskakuję wystraszona, ale te same linie papilarne znów mnie odnajdują. Delikatne muśnięcia napiętej skóry stają się niesamowitą pieszczotą, ochroną, tarczą przed ciemnością, w której pozwoliłam się zamknąć.

Linie papilarne wciąż muskają moją skórę. Kształt, zapach wydaje się znajomy. Czy to…

– Rafael? – pytam, uświadamiając sobie, że i tak chłopak nie usłyszałby moich słów. Przecież miałam jego zmysły, a teraz przekazałam je następnemu szczęśliwemu dziecku. Mogłabym przetrzymać je dłużej, ale wzrok i słuch są wyjątkowo deficytowe. Więcej niemowląt rodzi się bez nich niż z nimi.

Gdyby świat nie postradał zmysłów, wszystko byłoby inaczej. Ludzie nie musieliby zamykać się we wnętrzach swoich ciał, odcinając sobie drogi wyjścia. Ale niestety stało się: świat zwariował, a ludzie wraz z nim. Nasze oczy, usta, skóra, język, nozdrza przestały prawidłowo funkcjonować. Brakuje narzędzi, pozwalających poznawać piękno planety. Zatem przekazujemy je sobie nawzajem. Starsi ofiarują skarb młodszym, pozwalając im na poznanie otoczenia, zapamiętanie i w końcu wycofanie się poprzez przekazanie otrzymanego wcześniej daru. W obliczu zagrożenia, że któryś  ze sposobów percepcji umrze wraz z aktualnym właścicielem, ludzkość nie jest w stanie pozwolić sobie na bunt przeciw systemowi.

Świat postradał zmysły, powtarzam w myślach. Dotyk skóry, być może Rafaela, jest dla mnie jak łącznik pomiędzy mną, a całą galaktyką. Czuję, że teraz gwiazdy układają się we właściwy sposób. Nie chcę puszczać tej pulsującej pod moimi palcami tkanki. Między zagłębieniami w obcej dłoni wyczuwam wilgoć. Mam ochotę posmakować tej cieczy. Pozwoliłoby mi to na określenie, czy jest to pot, woda, czy może jeszcze coś innego. Instynktownie podnoszę ciepłą rękę ku moim trzęsącym się wargom, a słony smak wypełnia usta. Pot. Próbuję przypomnieć sobie jak wygląda spocony człowiek, ale przed pustymi powiekami widzę jedynie ciemność. Nie wiem, sama już nie wiem. Czuję jak moje pozbawione funkcji oczy zalewają się łzami. Wtem ktoś, albo coś podsuwa mi pod dłoń podziurkowaną kartkę papieru. Zaczynam delikatnie śledzić wypukłości palcem i staram się przypomnieć sobie sposób odczytywania szyfru, którego uczono nas w szkole. Moje dłonie nie chcą współpracować, zdradzić znaczenia kropek. Całe dzieciństwo uczyłam się rozpoznawać te znaki, a teraz mój zmysł dotyku mnie zawodzi. Spokojnie, myślę sobie. Wciągam powietrze do płuc, aby dotlenić nerwy czuciowe i jeszcze raz macam kartkę. Literka po literce, kropka po kropce. I w końcu ten abstrakcyjny wzór nabiera sensu.

Nie bój się. Pomożemy ci żyć w nowej, naszej rzeczywistości. Rzeczywistości głuchoniewidomych.

Łapczywie zaczynam wciąż, i wciąż, gładzić palcami wypukłości papieru, nie pozwalając na zabranie tekturki. Pragnę powąchać i posmakować skrawek informacji, mając nadzieję, że wówczas będę bliżej.

– Bliżej czego? – pytam swojej podświadomości.

– Bliżej świata – odpowiada, a ja uświadamiam sobie jak bardzo utrata zmysłów odcięła mnie od otoczenia. Paradoksalnie jestem w tym samym miejscu, w którym byłam kilka tygodni temu, jednocześnie będąc oddzielona niewyobrażalną przepaścią. I chyba zgubiłam swoją duszę.

Po chwili ciepłe ramię znów mnie uspokaja swoim delikatnym dotykiem, więc pozwalam sobie opaść powtórnie na chłodną tkaninę, dzięki czemu spięte mięśnie ulegają powolnemu rozluźnieniu. Staram się oddychać rytmicznie. Nie wiem już, kim jestem. Unoszę dłonie, delikatnie wyszukując opuszkami palców powiek. Ze zdziwieniem stwierdzam, że moje oczy są przysłonięte przez szorstką opaskę. Zabrano mi wzrok i zasłoniono, to co po nim zostało, smutną pamiątkę po normalności. Przyciskam dłonie mocniej do twarzy, sprawdzając reakcję skóry. Przyjemny dreszcz przechodzi mi po plecach. Zaczynam muskać swoje nabrzmiałe wargi. Oblizuję je językiem, nakładając przy okazji mokrą ciecz na koniuszki palców. Dotyk śliny uspokaja mnie. Uświadamiam sobie, że mimo braku pewnych zmysłów, jestem wciąż tą samą osobą. Nie zabrano mi ciała, tym bardziej nie są w stanie zabrać mi duszy. Niepewnie przenoszę dłonie w kierunku płatków uszu. Zaczynam je delikatnie masować kolistymi ruchami. Ta czynność wyzwala we mnie poczucie ogromnej przyjemności, co powoduje wydobycie się z moich ust głuchego jęku. W tym samym momencie przytomnieję, uświadamiając sobie, że mało prawdopodobne jest, abym była sama w tym pomieszczeniu. Zalewa mnie fala wstydu, która szybko przechodzi, ponieważ niemalże od razu stwierdzam, że w świecie głuchoniewidomych każdy staje się indywidualnym bytem. Nie tylko inni stali się dla mnie duchami, ja również jestem duchem dla nich. Ta myśl sprawia, że czuję przypływ niesamowitej wolności. Z początku niepewnie, później odważniej kieruję dłoń poniżej pępka, gładząc brzuch. Odruchowo kręcę głową dookoła, tak jakbym była w stanie sprawdzić, czy nikt na mnie nie spogląda. Jednocześnie unoszę końcówkami palców materiał spodni i wsuwam rękę do środka. Poprzez odgarnięcie włosków, dłoń przedostaje się do wiecznie rozgrzanego regionu mojego ciała. Delikatnie się masuję, powodując przyjemny skurcz mięśni w podbrzuszu. Opieram głowę o chłodną ścianę i pozwalam, aby czas płynął.

Chyba przysnęłam, ponieważ nagle z błogiego stanu wyrywa mnie dudniący hałas pustki i nicości. Wszechobecna głusza i ciemność niemal zadają mi fizyczny ból. Czuję, że wszystko się we mnie przekręca, niczym flaki bełtane chochlą podczas gotowania. Zaciskam mięśnie z całych sił, próbując stłumić zalewające mnie uczucia. Niedbale wymachuje rękoma i szybko natrafiam na czyjąś skórę. Nie wiem, która to część ciała, ale desperacko czepiam się jej, czując że bez niej zaraz zginę. Obca tkanka odwzajemnia dotyk, wsuwając mi kawałek tekturki w dłoń.

Nie bój się.

Po chwili moje ręce zostają skierowane na małe, metalowe pudełko. Zaczynam dokładnie je badać zmysłem dotyku. Klawiatura. Chcą, abym im odpowiedziała.  Znam na pamięć rozkład liter, więc zaczynam wystukiwać te właściwe.

– Jak żyć? – pytam.

Mija dłuższa chwila, zanim otrzymuję odpowiedź na kolejnej tekturce. Trzęsącymi się dłońmi odczytuję napis.

Nie bój się. Nauczymy cię.

Pośpiesznie odnajduję kolejne litery, pisząc:

-W jaki sposób? Pustka rozsadza mi głowę, jestem zagubiona. Nic nie wiem – zsuwam trzęsące się dłonie z metalowych znaczków i wycieram je o wierzch spodni. Odpowiedź nadchodzi po dłuższym czasie:

Musisz nauczyć się żyć od nowa, poznawać świat od nowa, tworzyć go od nowa. Musisz nadać otoczeniu nowy kształt poprzez zapach, smak i dotyk, a nie barwę i dźwięki. Zobaczysz, że rzeczywistość wkrótce nabierze całkowicie innego wymiaru. Cierpliwości.

Oby to była prawda, myślę. Zaciskam powieki, wytężając umysł, aby dotrzeć do własnej duszy. Przecież to niemożliwe, żeby tkwiła we mnie jedynie ciemność. Po kilku gwałtownych oddechach, próbuję złapać równowagę. Moja dusza nie jest przyzwyczajona do ciała pozbawionego zmysłów. Muszę ją na nowo nauczyć akceptacji i zrozumienia dla każdej komórki, z której się składam. Staram się wyciszyć i nagle ze zdumieniem stwierdzam, że chłodna tkanina, którą czuję pod palcami, nie jest już taka niezwykła, a zapach towarzyszących mi osób zyskał na znaczeniu i pozwala na ich identyfikację. A ciemność i głusza w moim wnętrzu stają się nieco mniej męczące. I nabieram wielkiej ochoty, aby poznawać świat od nowa.