Życzenie

W Jamboree kilku stałych bywalców zajęło już swoje ulubione miejsca przy stolikach i przy barze.  W powietrzu unosił się charakterystyczny, klubowy zapach tytoniu.  W przytłumionym świetle nie dostrzegało się jednak wiszącego smogu, czy choćby mgiełki, dzięki klimatyzacji, ratującej cichutkim szumem pod sufitem, atmosferę lokalu. Tworzyła ją głównie winylowa muzyka, w nie przytłaczającej dawce. Coś pomiędzy saksofonem Jana Garbarka, a cudownymi równaniami, niemal pozbawionymi linii melodycznej Johna Coltrane’a.

Ignacy zachodził do Jamboree kilka razy w tygodniu, zresetować się i odprężyć, jednym, czy dwoma głębszymi, przed powrotem do domu.

Wszedł, przywitał się z barmanem Rychem, zamówił to co zwykle i usiadł przy stoliku, tym co zwykle. Zapalił papierosa, pociągnął spory łyk ze szklanki i osiągając stan spokoju, w którym życie przestawało być trudne, kontemplował zaciek na ścianie, malowniczo wpasowany w plakat ubrany w antyramę, zmatowiały i nadgryziony już zębem czasu, a mimo to interesujący i klimatyczny. Słuchał i rozmyślał.

Gdy szklanka wyschła, poszedł do Rycha po następną porcję ognistego płynu. Jak na rasowego barmana przystało, Rychu budził tyleż samo szacunku, co sympatii, nie był zbyt rozmowny, wolał słuchać i robił to bardzo dobrze. Ignacy nie miał zbyt wiele do powiedzenia. Wziął więc napełnione od serca szkło i zamierzał wrócić do stolika.

Ku swemu niepomiernemu zdziwieniu stwierdził, że ktoś przy nim siedzi.  Ktoś okazał się piękną kobietą, z klasą znacznie przewyższającą możliwości tego lokalu i towarzystwa w nim przesiadującego. Ignacy wątpił, że kobieta, roztaczająca wokół tak niecodzienną, intrygującą aurę, usiadła przy jego stoliku celowo. Był raczej skłonny sądzić, że uznała to miejsce za wolne i je po prostu zajęła. Wybrał więc inny stolik i usiadł tak, by móc nienatrętnie obserwować niezwykłą istotę. Zorientował się po chwili lekko zażenowany, że sam okazał się obiektem obserwacji i to wcale nie dyskretnej.

Wreszcie wstała i podeszła, pytając czy może się przysiąść.  Wyglądała zjawiskowo, jak z innego świata. Artystyczny nieład na kruczoczarnej ufryzowanej w rozwichrzone fale głowie, dopieszczony głęboką czerwienią ust i błyszczącym antracytem oczu. Miała suknię rozciętą do połowy bardzo zgrabnego uda, z gorsetem podkreślającym nieskazitelną figurę i kuszącym niezupełnie skrytymi, kobiecymi wdziękami. Całości dopełniały wysokie szpilki z czerwonej, lakierowanej skóry, podkreślające idealną linię smukłych stóp i kostek, których widok przyprawiał o zawrót głowy.

Pozwolił, usiadła.

– Mam na ciebie zlecenie, więc załatwmy to sprawnie i bez zbędnej zwłoki. Jestem dziś bardzo zajęta – wyjaśniła, obdarowując go uśmiechem pięknym, lecz zapowiadającym brak tolerancji dla jakiegokolwiek sprzeciwu.

Nie od razu zdołał się odezwać, odpowiedział dopiero po dłuższej chwili.

– Jestem nikim i o ile pamiętam, ostatnio nie nadepnąłem na czyjś odcisk i nie wszedłem komuś w drogę. No i nie jestem jeszcze gotów … – próbował grać na czas, intensywnie zastanawiając się, kto chciałby jego śmierci i czy dałby radę uciec.

– Bredzisz, uważasz mnie za płatnego zbira? Nazywam się Jena. Jestem dyplomowaną i utytułowaną wróżką. Specjalizuję się w spełnianiu życzeń i mam spełnić dziś jedno twoje. Zastanów się więc, o co mnie poprosisz. Wrócę za pięć minut.

Zniknęła. Zdziwił się, że nikt tego nie zauważył, nawet Rychu. Z jakiegoś powodu wiedział jednak, że to się dzieje w rzeczywistości, że to nie alkoholowe omamy, ani nie sen.

Nie wierzył w magię, nie wierzył w spełnianie życzeń. Ktoś pewnie zrobił mu mało subtelny dowcip. Pociągnął łyk i wrócił do kontemplowania zacieku na ścianie i do rozmyślania.  Mimowolnie zaczął się zastanawiać, czy jest coś czego by pragnął, czy o czymś ostatnio marzył. Po raz kolejny doszedł do wniosku, że nic takiego nie istnieje. Lepiej nie marzyć, bo marzenia, jeśli spełniają się, to zawsze opacznie, nigdy tak, jak tego chcesz. Zawsze dopada w końcu rozczarowanie, jak wtedy, gdy stracił wszystko co kochał.  Niczego nie chciał, nie pragnął. Uważał, że ma to, co mu do życia potrzebne. Zajęcie zapewniające dach nad głową, zaspokojenie głodu i kilka szklaneczek nie najgorszej whisky w Jamboree. Dbał o to, by rzeczy, które uznał za niezbędne, zmieściły się do jednego małego worka podróżnego, tak by w każdej chwili mógł odejść, nie żałując, że coś zostawia. Jedyną ekstrawagancją, na jaką sobie pozwalał, były książki. Początkowo je gromadził, ale przestał, bo wiedział, że gromadzenie, posiadanie w nadmiarze czegokolwiek, zniewala. Dlatego przeczytane oddawał chętnym, zostawiając sobie tylko jedną, ulubioną, co jakiś czas zastępowaną następną. Do nikogo i niczego się nie przywiązywał, żeby nie doświadczyć bólu utraty. Przekonał siebie, że jeśli nic i nikogo nie będzie miał, to nic i nikogo nie utraci. Tylko zniewolenia i utraty bał się naprawdę. Przyjęcie czegokolwiek od nieznanej istoty wytrąciłoby go z trudem osiągniętej równowagi, zaburzyłoby spokojną egzystencję.

Pięć minut minęło i dokładnie w tym momencie pojawiła się Jena, siedząc naprzeciw niego, w pozycji szczególnie nie pozwalającej na skupienie.

– Wypowiedz życzenie, proszę – jej uśmiech był tym razem bardzo łagodny.

– Szczerze dziękuję za propozycję, ale nie mogę z niej skorzystać. Ja niczego nie chcę, nie potrzebuję. Mam wszystko. Nie można chcieć więcej, niż wszystko – mówiąc, Ignacy widział, jak piękny uśmiech zmienia się w grymas, pełen dezaprobaty i odrobinę zdziwiony.

– Targujesz się? Nic z tego, zlecenie obejmuje tylko jedno życzenie. Stanowczo nalegam, żebyś wymienił je i gwarantuję ci, że będziesz zadowolony – powiedziała z surową miną.

– Nie, nie targuję się. Dobrze, uznajmy, że moim życzeniem jest, żebyś nie spełniła żadnego mojego życzenia – powiedział, wątpiąc, że ją przekona i wątpiąc w pozorną logikę tej wypowiedzi.

– Jesteś dziwny, albo z jakiegoś powodu takiego udajesz. Możesz we mnie nie wierzyć, to bym zrozumiała. Nie rozumiem i nie wierzę jednak, że nie chcesz niczego. Każdy czegoś pragnie, najczęściej więcej, niż potrzebuje i więcej, niż zasługuje. Wstydzisz się? Naprawdę, nie musisz. Jakbym ci opowiedziała, czego pragnął Pan … Ale nie opowiem, tajemnica zawodowa. Zastanów tylko, w jaki sposób niektórzy stali się w krótkim czasie, bez inteligencji, talentu i środków, ekspertami, uznanymi gwiazdami, milionerami, albo jak takie miernoty wygrywają wybory… i tak dalej. Proszę, nie kryguj się jak cnotliwa panna i wypowiedz wreszcie życzenie.

– Wybacz, ale ja naprawdę niczego nie chcę. Przeżyłem już swoje. Teraz jest mi dobrze tak, jak jest. Nie mam życzenia i nie chcę skorzystać z twoich usług. A możesz mi powiedzieć, kto zlecił ci to zadanie? – zapytał zaglądając do pustej już szklanki.

– Nie, nie mogę, to też jest tajemnica zawodowa. Uprzedzając twoje następne zdanie – wtrąciła widząc, że zamierzał drążyć – to nie może być przedmiotem życzenia. Obowiązuje mnie etyka zawodowa. Pójdźmy na kompromis. Poproś mnie o coś zwykłego, drobnego, choćby o kanapkę albo drinka. Jestem dziś bardzo zapracowana, następne zlecenie jest już spóźnione i choć chętnie bym się z tobą jeszcze poprzekomarzała, muszę już znikać.

Pomyślał, że przyjemnie jest na nią patrzeć i z nią rozmawiać, ale nieuprzejmie i może nawet niebezpiecznie, byłoby zatrzymywać ją dłużej, niż sama tego chciała. Przemknęło mu przez myśl, że w szklance znowu wyschło, więc pomysł z życzeniem sobie drinka nie był niedorzeczny.

– W takim razie uroczyście życzę sobie drinka i z góry dziękuję – powiedział i uśmiechnął się, jak dawno już tego nie robił.

– Dobry wybór – odpowiedziała, stawiając przed nim taką samą szklankę, z jakiej pił dotychczas, wypełnioną wybornie pachnącym i wyglądającym trunkiem – jestem pewna, że ci posmakuje. Żegnaj i korzystaj mądrze.

Zniknęła, zanim zdążył posmakować.

Patrzył na niczym nie wyróżniającą się szklankę, bez żalu uświadamiając sobie monotonię swojego życia, ale i bezcenny spokój, bezpieczny rytm. Był zadowolony, że nic się nie zmieni, że nie będzie musiał znowu toczyć beznadziejnej walki o zachowanie posiadania jakichś dóbr i wartości. Nic nie miał, nic w przyszłości nie utraci.

Upił spory łyk wyjątkowo smacznej whisky.

Nie wiedział, że została przyprawiona sporą porcją talentu, odrobiną sławy, szczyptą miłości, niewielką dawką szczęścia i wiecznej tęsknoty.

Podarunek od wróżki. Złośliwej wróżki.