Opowieści z Maczetogrodu I

I nic. Drabina za cholerę nie chciała być tych parę centymetrów dłuższa.

-No dawaj chłopie, bo ktoś nas przyłapie – sapnął Cinek.

-Noosz nie da się… Czekaj! – Wyciągnąłem rękę najdalej jak mogłem, zamknąłem oczy, skupiłem cały umysł na jednym punkcie, kilka ruchów scyzoryka i… jest! Litera znalazła się w moim ręku.

-Dobra – zameldowałem. – Mamy obie. Bierz drabinę i odnieś dziadkowi, a ja jakoś przemycę to do domu i zapakuję na jutro w jakiś kolorowy papier. Pójdziemy do profesora rano i załatwimy sprawę raz na zawsze.

Z niezrozumiałych powodów Cinek nie odpowiedział mi. Usłyszałem za to wyraźnie odgłos pałki  obijającej się rytmicznie o czyjąś rękę. Mój Boże, władza mnie nakryła…

Obróciłem się na drabinie, i jakimś cudem utrzymując równowagę uniosłem ręce do góry.

-Tia… Kradniemy neonki obywatelu?

Przed sobą ujrzałem nocny patrol, trzech dresów w bluzach ze złotymi kapturami. Na butach mieli świeże, nowohuckie błoto.

-Ja… – Myśl, myśl tępaku… – Ja, Panie władzo poleruję.

-Oj nieładne, jeszcze kłamie. – stwierdził z dezaprobatą najwyższy funkcjonariusz.

–Będzie wpieldol obywatelu. – dodał drugi, najwyraźniej pozbawiony  kilku zębów.

Przełknąłem ślinę. Ja, inteligencja narodu, złapany w takiej chwili! Zobaczyłem wychylającą się nieśmiało zza krzaka głowę tego zdrajcy, Cinka. Skubaniec mnie nie ostrzegł, ale schować się owszem zdążył.  W całą tę historię wpakowaliśmy się razem, a teraz tylko ja skończę źle – pomyślałem i postanowiłem go wydać. Jednak opatrzność widocznie nad nim czuwała, bo mój oskarżycielski gest spowodował chwilową utratę równowagi i z hukiem zwaliłem się z przeklętej drabiny. Całe życie przeleciało mi przed oczami.  

 To był początek drugiego semestru na polibudzie, a my, pełni pozytywnej energii studenci przybyliśmy oto aby dzielnie uczyć się fizyko-mechaniki dynamicznej pod okiem sławetnego mistrza – profesora Znienacka. I bum. Nie wiem kiedy zrozumieliśmy, że nic z tego nie będzie – czy to był pierwszy kwadrans wykładu, czy może wcześniej. Nagle wizja dyplomu uleciała jak z wiatrem, a profesor Znienacka śmiał się tylko podle patrząc na nasze zmęczone życiem twarze. Po czterdziestym trzecim terminie egzaminu, kiedy byliśmy już na trzecim roku postanowiliśmy coś z tym zrobić. Wraz z Cinkiem jako jedyni odważni udaliśmy się do gabinetu profesora. Na uczelni krążyły o nim różne legendy, jak i ta, że przylatuje do pracy odkurzaczem. Może nie wszystkie, ale wiele z nich było prawdziwych a jedna głosiła o dziwnym zboczeniu, które łatwo można było wykorzystać. Otóż profesor Znienacka, niesamowity patriota lokalny, posiadał kolekcję liter układających się w skrót „PK”. Liter tych oczywiście nie kupował, ale zdobywał w najdziwniejszych miejscach – i my w zamian za zaliczenie postanowiliśmy pomóc mu w tym zdobywaniu, bo jak fama głosiła, był to jedyny sposób na skurczysyna. Tak więc tej pięknej nocy, o której opowiadam, stałem sobie spokojnie nieopodal Placu Centralnego na ostatnim szczeblu drabiny pod niekompletnym już napisem „Piekarnia Stołeczna” i wypełniałem swoje obowiązki względem kraju, który potrzebował inżynierów.

Gdy tak leżałem poskręcany na ziemi i dumałem, dres trzeci wyciągnął spomiędzy krzaków mojego przyjaciela.

– A to gagatki… Po krzakach się chowają… Dokumenty, już zaraz!

Obolałą ręką wyciągnąłem dowód z portfela. Funkcjonariusze nie zastanawiali się długo.  

 -Obywatele Franciszek Morda i Cinkosław Cienki, wyrokiem sądu dwudziestocztero minutowego zostajecie skazani na karę zlania bejsbolem.

Zadrżałem. To już koniec.

Coś przemknęło przez okoliczne trawy. Wszyscy umilkli. 

-Kara zostanie wykonana w trybie namiejscowym… – kontynuował niepewnie ofcer, zezując lekko na boki.

Znów coś zaszeleściło. Oficerowie dresowie spojrzeli po sobie, ale zanim zdążyli ustawić się w pozycjach obronnych pierwszy atakujący wyleciał zza drzewa wiśniowego.

-W imię narodu! – wykrzyczała siwowłosa babcia i wyskoczyła z maczetą na władzę. Za nią pojawiło się kilka kolejnych partyzantek dzierżących przeróżne bronie – od sztyletów po poręcze z taczek. Dokumentów co prawda z Cinkiem nie odzyskaliśmy, ale zdążyliśmy usunąć się na bok nim rozgorzała potworna walka. Usłyszeliśmy jak w bloku nad nami otwierają się okna. Jeden z mieszkańców, na oko dwudziestoletni i bardzo wysportowany wychylił głowę mocniej niż inni.

-Moją babcię kurwa bijecie? Moją babcię? – Zagrzmiał, po czym zniknął i już po minucie pojawił się w drzwiach klatki schodowej z nunczaku w lewej dłoni i butelką Mołotowa w prawej. Uznałem, że to odpowiedni moment aby zwiać, zwłaszcza, że litery leżały zupełnie nie pilnowane tuż obok. Chwyciłem je, wpakowałem do reklamówki z osiedlowego marketu, a potem złapałem Cinka za rękaw i wpół skuleni pobiegliśmy, aby jak najdalej od osiedla. Do domu.

***

Zbliżała się siódma rano. Wiedzieliśmy, że profesor spędzi na uczelni jeszcze tylko pół godziny i uda się do domu na krótką drzemkę. O tej porze miał zwykle dobry humor. Zapukałem nieśmiało.

-Proszę – odpowiedział mi dość kurtuazyjnie mocny głos ze środka.

-Dzień dobry panie profesorze – wybąkał Cinek. – Przynieśliśmy nowy model do pana kolekcji.

Profesor Znienacka obrócił się w fotelu i z zadowoleniem potarł o siebie końcówki palców.

– Cienki, Morda, czekałem na was – rzekł.

Popatrzyliśmy z Cinkiem po sobie. Uciekać, czy zginąć z honorem?

-Doniesiono mi… – zagaił profesor – że z narażeniem życia uczestniczyliście wczoraj w anarchistycznej prowokacji…

Cinek zbladł, a potem rzucił się w panice do drzwi. Jednak zanim zdążył chwycić za klamkę zatrzymała go wysoka, piękna - i najwyraźniej dość groźna kobieta. Przy boku miała przypasaną długą szablę z białą szarfą. Obdarzyła mojego kolegę cynicznym spojrzeniem, po czym zwróciła się do mnie.

– Witaj Franciszku. – Jej głos był hipnotyzujący. – Jestem Malwina, Malwina Znienacka. Miło poznać ciebie i twojego tchórzliwego kolegę. Od dziś będziecie moimi podwładnymi.