– Jest pan chamem i bucem – usłyszałem i przez moment nawet pomyślałem, że dostanę w gębę. Na szczęście kobiety w dzisiejszych czasach już tego nie robią, chyba, że na kiepskich filmach. Podobnie, jak mężczyźni nie całują już kobiet po rękach. Coś za coś.
– Przepraszam panią bardzo, – zacząłem i od razu dostrzegłem minę w tylu „robię focha, bo i tak nie przyjmę przeprosin, które powinnam właśnie usłyszeć” – ale czy mogłaby się pani zdecydować na jedno? Bardzo proszę, albo cham, albo buc.
Kobieta otworzyła nie tylko oczy szerzej, ale i usta, jakby brakowało jej tchu – Pan jest bezczelny! – Usłyszałem w odpowiedzi. Zmierzyła mnie jeszcze nerwowo wzrokiem i odwróciła się na pięcie.
– Nie takiej odpowiedzi się spodziewałem – powiedziałem do jej pleców, oddalających się spiesznie w białej, jeansowej kurteczce.
Rozglądnąłem się uważnie. Dobór ofiary był dobry, miała taka być, trochę pańciowata i zadbana, w lekko kiczowatym stylu. Nic podobnego nie przechodziło w pobliżu. Postanowiłem spróbować czegoś przeciwnego. Na ekologicznie skórzanych fotelach womitoryjnej barwy siedziały dwie młode dziewczyny pijące kawę – jedyny statyczny obiekt, przy którym nie czułbym się jak podążający zboczeniec-włóczęga. Niestety nie były przeciętne. Fryzury i ubiór świadczyły o tym, że są asertywne. I źle, i dobrze. Oparłem się o metalową barierkę. Spojrzałem w dół na spacerujących w dole zakupoholików. Potem przyjrzałem się im dokładniej. Jedna wyglądała nawet dobrze w tym awangardowym przebraniu. Druga natomiast stanowiła jakby rozmytą kopię. Włosy nie stały tak sztywno i agresywnie, ubranie nie leżało tak wyzywająco, dodatki, jakby kupione na promocji w Tesco. Spróbujemy, zatem z tą. Podszedłem i dostawiłem sobie drewniane krzesło do fotela ofiary.
– Co pani pije? – zapytałem i popatrzyłem na Kopiarkę, a następnie rzuciłem krótkie spojrzenie Oryginałowi.
– Kawę – odpowiedziała i zaśmiała się nerwowo, kontrolnie spoglądając również na koleżankę. Tamta nie zareagowała, tylko patrzyła na mnie z uśmiechem Gioccondy. Gdy nasze spojrzenia skrzyżowały się, znów wróciłem do ofiary i wyrecytowałem tekst podobny do tego, którym uraczyłem paniusię w białej kurteczce.
Kopiarka zachłystnęła się kawą ze śmiechu, a Oryginał, zignorowawszy koleżankę powiedział do mnie:
– Jak takich figli ci się zachciewa dziadku, to może zapoznam cię z moją babcią?
Przez moment sam nie byłem pewien, czy chciałbym się obrazić za „dziadka”, czy też poprosić o numer babci. Dziewczyna obok wysmarkiwała właśnie kawę do chusteczki higienicznej z Lidla (wiem, bo sam je czasem tam kupuję).
– Jak zatem brzmiałaby odpowiedź, gdybym był młodszy i przystojniejszy? – spytałem, bo i tak niewiele miałem do stracenia.
– Trzeba było przysłać młodszego, to byś się dowiedział – odparła z uśmiechem i wstała ciągnąc koleżankę za ramię.
Gdy odchodziły, odwróciła się jeszcze i posłała mi uśmiech. To był bardzo dobry tekst, pomyślałem sobie. Być może powinienem jednak odebrać go przystojnemu Duncanowi i kazać wygłosić go pokracznemu Stenowi? Szatańska myśl zapłonęła w mej głowie. Zamówiłem potrójne espresso, wsypałem dwie saszetki brązowego cukru i wyciągnąłem laptopa. Siedziałem w złym miejscu, bo światło z przeszkleń odbijało mi się na małym ekranie. Prawie gówno widziałem, ale pisałem szybko, dopóki w mojej głowie chcieli odgrywać tę scenę. Przeskoczyłem parę akapitów w dół i dalej robiłem dopiski. Literówki sprawdzę później. Nawet nie wiem, w którym momencie ekran zrobił się czarny. Ja, jak idiota pisałem dalej.
Cholerna bateria! Ku*wa mać.
