Demony Barathrii

Od­le­głe gwiaz­dy od­bi­ja­ły się de­li­kat­nie w gład­kich po­wierzch­niach wy­po­le­ro­wa­ne­go gra­ni­tu. Sto­ją­ce jedna przy dru­giej czar­ne ko­lum­ny, któ­rych koń­ców nie było widać, uno­si­ły się w próż­ni, tkwiąc nie­ru­cho­mo na swych miej­scach. Ka­mien­ny okrąg wy­zna­czał gra­ni­ce – na ze­wnątrz nie było nic, a we­wnątrz ist­nia­ły wspo­mnie­nia. Mi­nia­tu­ro­we pło­mycz­ki po­bły­ski­wa­ły w głę­biach krysz­ta­łów, za­wie­szo­nych w nie­re­gu­lar­nych od­stę­pach w prze­strze­ni.

Czer­wo­ny pło­mień Ar­do­ra prze­pły­wał po­mię­dzy ko­lum­na­mi. Gdy wi­ro­wał i wił się, na jego obrze­żach błysz­cza­ły złote re­flek­sy. Prze­su­wał się spi­ral­nym ru­chem we­wnątrz kręgu, wciąż wyżej i wyżej. Czę­sto prze­ni­kał przez krysz­tał­ki, mu­skał je. Gdy to robił, roz­le­ga­ły się da­le­kie echa – coś jakby śmiech, dźwięk dzwon­ków, świst wia­tru, sze­le­sty, szumy, szep­ty, tupot. Cza­sem za­brzmiał okrzyk bo­jo­wy, jęk bólu, wrzask stra­chu. A potem wszyst­ko mil­kło.

To była jego ko­lek­cja. Zbiór tro­fe­ów my­śliw­skich. Jeden krysz­tał – jedna dusza i za­klę­ty w niej ogień. Ardor po­tra­fił roz­po­znać każdą z po­sta­ci, pa­mię­tał z ja­kie­go świa­ta i wy­mia­ru po­cho­dzi­ły. Wciąż po­tra­fił wy­czuć ich strach. Ich lękami się kar­mił.

Pa­mię­tał isto­tę o tym ró­żo­wym lśnie­niu. Bała się, jak mało która z po­zo­sta­łych ofiar. Krysz­tał wciąż ema­no­wał prze­ra­że­niem, do­pra­wia­nym wy­bu­cha­mi pa­ni­ki. Zie­lo­ny pod­dał się prak­tycz­nie bez walki – po­lo­wa­nie było mało za­baw­ne i nie dało sa­tys­fak­cji. Ten w ko­lo­rze bur­gun­da… tak, on wal­czył. O mały włos, a Ardor z łowcy stał­by się zwie­rzy­ną. To praw­dzi­wy klej­not w ko­lek­cji. Za­wsze z dziką przy­jem­no­ścią wspo­mi­nał tę wę­żo­wą isto­tę. 

A teraz jego wła­sne świa­tło przy­ga­sa­ło. Zna­czy­ło to tylko jedno – znów nad­cho­dzi­ła pora, by wy­ru­szyć na łowy. Cze­kał tylko na we­zwa­nie. Gdy na­de­szło, demon za­wi­ro­wał i znik­nął. Cisza i ciem­ność po­now­nie ogar­nę­ły prze­strzeń po­mię­dzy ko­lum­na­mi.

 

Wybór świa­ta nigdy nie na­le­żał do Ar­do­ra. I było mu wszyst­ko jedno, dokąd wład­cy Ba­ra­th­rii go wyślą. Li­czy­ły się tylko pod­cho­dy, pogoń, cza­sem walka i wresz­cie zdo­bycz. 

 

Gdy po­ja­wił się w Bra­mie, ce­re­mo­nia się roz­po­czy­na­ła.

 

Z sza­rej masy lekko fa­lu­ją­cych wód wy­ło­nił się już por­tal, stwo­rzo­ny z kar­mi­no­wych bali ska­mie­nia­łe­go drew­na, po­cho­dzą­ce­go z jed­ne­go z od­le­glej­szych świa­tów. Bramę two­rzy­ły czte­ry gład­kie słupy, po­łą­czo­ne dwu­spa­do­wym da­chem z mi­ster­nie rzeź­bio­nych w za­wi­łe wzory gon­tów. Z rogów zwi­sa­ły czte­ry złote łań­cu­chy. Wszyst­ko lśni­ło w ostrym świe­tle dwóch słońc szyb­ko pa­ru­ją­cy­mi kro­pla­mi, co da­wa­ło efekt ota­cza­ją­cej Bramę mgły. Ardor wi­siał w pew­nej od­le­gło­ści od por­ta­lu, cze­ka­jąc aż opar znik­nie.

W końcu za­gra­ły ogni­wa. Ich brzę­cze­nie uło­ży­ło się w prze­dziw­ną me­lo­dię, a łań­cu­chy za­tań­czy­ły pod czer­wo­nym da­chem, spla­ta­jąc się wol­ny­mi koń­ca­mi. Utwo­rzy­ły płyt­ki ko­szyk, do któ­re­go pod­le­ciał Pło­mień.

W samym środ­ku Bramy, na za­ple­cio­nej po­wierzch­ni, za­czął po­ja­wiać się trój­wy­mia­ro­wy obraz. Na po­wierzch­ni globu szyb­ko dało się roz­róż­nić błę­kit­ne wody oce­anów, kilka plam nie­wiel­kich kon­ty­nen­tów i całe mro­wie nie­re­gu­lar­nych kro­pe­czek ozna­cza­ją­cych wyspy. Czer­wo­ny ogień z nie­cier­pli­wo­ścią uno­sił się, wijąc i zło­cąc na obrze­żach. Świat się wy­ostrzył i usta­bi­li­zo­wał. Na to cze­kał Ardor. Na­tych­miast zwi­nął się w spi­ra­lę i do­słow­nie wkrę­cił w błę­kit­ną sferę.

 

Ardor znał tego typu świa­ty, od­wie­dził już kilka z nich. Choć róż­ni­ły się mię­dzy sobą szcze­gó­ła­mi, to jed­nak za­sa­dy życia na każ­dym były prak­tycz­nie takie same. Za­miesz­ki­wa­ły je dwu­noż­ne isto­ty, które miały się za ro­zum­ne. La­ta­mi two­rzy­ły cy­wi­li­za­cje, a potem w ciągu kilku dni po­tra­fi­ły je znisz­czyć w imię czy­jeś ura­żo­nej dumy, czy wy­bu­ja­łej am­bi­cji. Na­zy­wa­li sie­bie ludź­mi, tak samo na każ­dej z pla­net, w każ­dym z wy­mia­rów. Wszyst­kich też łą­czy­ła jedna wspól­na cecha – emo­cje. Nie do końca ro­zu­miał, o co w tym cho­dzi. Lu­dzie wciąż roz­pra­wia­li o ja­kichś od­czu­ciach. Z ich ust wy­le­wa­ły się całe po­to­ki słów. Szep­ta­li, mó­wi­li i wy­krzy­ki­wa­li o tym, co czuli, ana­li­zo­wa­li uczu­cia swoje i wszyst­kich in­nych do­ko­ła. Pło­mień nie ro­zu­miał tego, bo dla niego były to tylko puste dźwię­ki, bez zna­cze­nia i tre­ści. De­mo­ny Ba­ra­th­rii znały tylko kilka pod­sta­wo­wych in­stynk­tów, choć żad­ne­go nie po­tra­fi­ły na­zwać.

Aż kie­dyś, z cie­ka­wo­ści, Ardor za­czął się bli­żej i dłu­żej przy­glą­dać lu­dziom, uczyć się. Dzię­ki temu umiał już roz­róż­nić i na­zwać kilka z tych dziw­nych sta­nów psy­chi­ki i ducha. Znał na­dzie­ję, wi­dział smu­tek, roz­po­zna­wał nie­na­wiść. Jego ulu­bio­nym jed­nak był strach i wszel­kie jego od­mia­ny. Do­ce­niał też od­wa­gę. I wie­dział, że ta dzi­kość, do­da­ją­ca mu zło­tych iskier i siły po uda­nym po­lo­wa­niu, na­zy­wa­na jest ra­do­ścią.

Nie­ste­ty, do­wie­dział się też, że ist­nie­je nuda. To był ten stan, gdy już koń­czy­ły się po­kła­dy ener­gii czer­pa­ne z ostat­niej ofia­ry, a Brama się nie otwie­ra­ła. To te mo­men­ty, gdy błą­kał się po­mię­dzy ko­lum­na­mi, nie wie­dząc, co z sobą po­cząć. Do­pa­da­ła go też w ta­kich mo­men­tach nie­cier­pli­wość – to okre­śle­nie po­znał przy oka­zji ostat­nich łowów.

Kilka po­lo­wań wstecz na­uczył się też in­ne­go ludz­kie­go słowa – sa­mot­ność. Nie znał go wcze­śniej i nigdy nie czuł się sa­mot­ny. Nie znał in­ne­go życia, niż to, które pro­wa­dził. A jed­nak ostat­ni­mi czasy coś mu do­skwie­ra­ło, coś czego jesz­cze nie umiał na­zwać. Bał się, że może się to oka­zać sa­mot­no­ścią.

Te wszyst­kie uczu­cia po­tra­fił już na­zwać i roz­po­znać w roz­bły­skach i przy­ga­sze­niach dusz. Jed­nak wciąż poza za­się­giem jego zro­zu­mie­nia znaj­do­wa­ło się kilka in­nych, o któ­rych dużo i chęt­nie lu­dzie mó­wi­li. Wciąż nie po­tra­fił w nich zo­ba­czyć li­to­ści, wciąż obce mu było współ­czu­cie. Nie ro­zu­miał za­zdro­ści, choć wi­dział ją, ża­rzą­cą się w głę­biach ludz­kich istot. Nigdy jed­nak nie wi­dział u ni­ko­go praw­dzi­wej mi­ło­ści, jakże czę­sto wspo­mi­na­nej.

 

Prze­mie­rza­jąc czas i prze­strzeń, prze­ni­ka­jąc przez róż­no­ra­kie wy­mia­ry, spo­wi­te mgłą, za­sta­na­wiał się, czego na­uczy się od ludzi tym razem.

 

Ardor za­wisł nie­ru­cho­mo nad błę­kit­ną kulą. W swej ogni­stej po­sta­ci nie wi­dział jed­nak tego błę­ki­tu. Do­strze­gał za to mi­lio­ny skrzą­cych się, róż­no­ko­lo­ro­wych lśnień. Jeden pło­myk, jedna dusza. Gdzieś tam, po­śród tego mro­wia cze­kał na niego ko­lej­ny krysz­tał do ko­lek­cji. Nie spie­szył się, był cier­pli­wy. Tego na­uczył się tak dawno, że już nawet nie pa­mię­tał kiedy.

Prze­pły­wał wy­so­ko nad po­wierzch­nią lądów i mórz, le­ni­wie wpa­tru­jąc się w fe­erię barw. Za­uwa­żył, że dusze mi­go­ta­ły ol­brzy­mi­mi gru­pa­mi, nie spo­strzegł ni­g­dzie po­je­dyn­czych. Ozna­cza­ło to sku­pi­ska ludz­kie, zwane mia­sta­mi. Po­mię­dzy nimi znaj­do­wa­ły się duże prze­strze­nie ciem­no­ści. Bez oznak życia, nawet tego zwie­rzę­ce­go. A może na tej pla­ne­cie nie było dzi­kich zwie­rząt?

Ardor ob­la­ty­wał glob po­wo­li, wy­pa­tru­jąc zdo­by­czy. W końcu do­strzegł błysk złota, który wy­róż­niał się spo­śród po­zo­sta­łych świa­te­łek. To było to.

Prze­stro­ił swe po­strze­ga­nie tak, by zo­ba­czyć Zie­mię w jej wła­snym kształ­cie.

Mia­sto, wiel­ka plama stwo­rzo­na z sza­ro­ści ka­mie­nia i zie­le­ni ro­ślin, znaj­do­wa­ło się na samym środ­ku ol­brzy­miej pu­sty­ni, w sercu jed­ne­go z kon­ty­nen­tów. Aby pia­sek nie­sio­ny wia­trem nie wdzie­rał się po­mię­dzy bu­dyn­ki, mia­sto oto­czo­ne zo­sta­ło po­tęż­nym murem. Wy­zna­czał gra­ni­cę po­mię­dzy ży­ciem i śmier­cią. Po­dróż lą­do­wa przez pu­sty­nię by­ła­by dla ludzi sa­mo­bój­stwem, wi­dział to wy­raź­nie. Jakby na po­twier­dze­nie, z usy­tu­owa­nej po pół­noc­nej stro­nie mia­sta plat­for­my, po­de­rwa­ła się szara ma­szy­na i unio­sła w po­wie­trze. Wy­peł­nio­na była w po­ło­wie to­wa­ra­mi, w po­ło­wie pa­sa­że­ra­mi. Wi­dział świe­cą­cą duszę każ­de­go z nich po­przez stal burt sa­mo­lo­tu.

Dla rów­no­wa­gi, na po­łu­dnio­wym skra­ju me­tro­po­lii, niby gi­gan­tycz­ny bar­ba­kan wkom­po­no­wa­ny w mur, tkwi­ła bu­dow­la, która ze wzglę­du na kil­ku­ki­lo­me­tro­wą po­wierzch­nię sama mogła być małym mia­stecz­kiem. Mu­sia­ła być pusta lub mieć nie­zwy­kle grube mury, bo Demon nie do­strze­gał we­wnątrz żad­ne­go świa­tła. 

 

– Spójrz! Szyb­ko, szyb­ko! – Ka­mi­la szturch­nę­ła Ga­brie­lę tak mocno, że smy­czek wy­padł z ręki dziew­czy­ny na mięk­ką mu­ra­wę. – Spa­da­ją­ca gwiaz­da! Po­myśl szyb­ko ży­cze­nie…

Ga­brie­la spoj­rza­ła na niebo w kie­run­ku, który wska­zy­wa­ła czar­no­skó­ra ko­le­żan­ka. Do­strze­gła zni­ka­ją­cy za ciem­ny­mi ko­ro­na­mi drzew czer­wo­ny błysk. I choć nie zdą­ży­ła się przyj­rzeć, to miała pew­ność, że nie była to spa­da­ją­ca gwiaz­da, czy ra­czej me­te­oryt.

Miała wra­że­nie, że to, co spa­dło z nieba, mo­gła­by zna­leźć po dru­giej stro­nie parku. Schy­la­jąc się po smy­czek po­trzą­snę­ła lekko głową, prze­cząc swym nie­wy­po­wie­dzia­nym na głos my­ślom. To coś nie mogło upaść tak bli­sko. Prze­cież zie­mia nie za­trzę­sła się od ude­rze­nia, nie było bły­sku eks­plo­zji, jakie ob­ser­wo­wa­ła na pu­sty­ni na po­łu­dnie od Mia­sta. Za­wsze pod­czas desz­czy me­te­ory­tów, wraz z in­nymi wi­dzami, sia­da­ła na skra­ju dachu bu­dyn­ku, skry­wa­ją­ce­go w swych mu­rach Wul­kan. Za­pa­trzo­ną w cu­dow­ne zja­wi­sko Ga­brie­lę w ta­kich mo­men­tach prze­peł­niał zachwyt i spo­kój.

Teraz jed­nak ogar­nął ją dziw­ny nie­po­kój, z któ­re­go źró­dła nie po­tra­fi­ła zdać sobie spra­wy. Zło­ży­ła go w końcu na karb zwy­kłej tremy przed wy­stę­pem. Pro­stu­jąc się wzię­ła kilka głę­bo­kich wde­chów, żeby uspo­ko­ić nerwy.

– …po­my­śla­łaś swoje? – Ka­mi­la wciąż pa­pla­ła, wy­ma­chu­jąc trzy­ma­ny­mi w dłoni skrzyp­ca­mi. – Bo ja tak. Ale nic nie mów. Bo się nie speł­ni. Ja ci też swo­je­go nie wy­ja­wię. Ach, jakby było cu­dow­nie, gdyby się speł­ni­ło!

– Co? – Ga­bry­sia do­pie­ro teraz zwró­ci­ła uwagę na ko­le­żan­kę, któ­rej usta się nie za­my­ka­ły.

– No, ży­cze­nie. Prze­cież mówię. Ale nie mogę ci po­wie­dzieć jakie. No wiesz, bo się nie speł­ni.

– Tak, tak, mó­wi­łaś już o tym. – Po­pchnę­ła lekko Ka­mi­lę w stro­nę roz­sta­wio­nej na skra­ju błoni i rzę­si­ście oświe­tlo­nej sceny. – A teraz chodź, bo zaraz nasza kolej. Zo­bacz, kwar­tet gi­ta­ro­wy już scho­dzi.

Dziew­czę­ta pod­bie­gły do drew­nia­nych schod­ków, nieco nie­zgrab­nie, gdyż  wy­so­kie ob­ca­sy za­głę­bia­ły się w mięk­kim pod­ło­żu.

Gdy prze­brzmia­ły brawa zgro­ma­dzo­nej na bło­niach pu­blicz­no­ści, kon­fe­ran­sjer za­po­wie­dział ko­lej­ne wy­ko­naw­czy­nie cha­ry­ta­tyw­ne­go kon­cer­tu, zor­ga­ni­zo­wa­ne­go przez stu­den­tów Aka­de­mii Mu­zycz­nej. Zgod­nie ze sce­na­riu­szem scho­dził z jed­nej stro­ny w tym samym mo­men­cie, w któ­rym skrzy­pacz­ki wcho­dzi­ły z dru­giej.

Sta­nę­ły po­środ­ku sceny, w świe­tle bia­łych re­flek­to­rów i skło­ni­ły się lekko.

Sta­no­wi­ły nie tylko od­mien­ne oso­bo­wo­ści, ale i po­sta­ci. Ka­mi­la, o skó­rze czar­nej i krót­ko przy­strzy­żo­nych kru­czych wło­sach, ubra­na była w śnież­no­bia­łą, się­ga­ją­cą ziemi suk­nię. Z Ga­brie­lą, poza skrzyp­ca­mi, łą­czył ją je­dy­nie ten sam krój stro­ju. Tu jed­nak po­do­bień­stwa się koń­czy­ły. Czerń szaty Ga­brie­li kon­tra­sto­wa­ła z bielą jej skóry i ja­sno­brą­zo­wy­mi wło­sa­mi. Się­ga­ją­ce nor­mal­nie po­ło­wy ło­pa­tek loki, zwią­za­ne teraz były w koń­ski ogon i tylko jeden krót­szy ko­smyk opa­dał na lewy po­li­czek.

Roz­po­czę­ła Ga­brie­la. Smy­czek po­wo­li prze­su­wał się po stru­nach, skrzyp­ce za­wo­dzi­ły czy­stym dźwię­kiem dłu­gich nut. Po dwóch tak­tach do­łą­czy­ła Ka­mi­la. Szyb­ko prze­bie­ra­ła pal­ca­mi, smy­czek za­tań­czył sza­leń­czo. Utwór na­brał tempa. Ilu­mi­na­cja re­flek­to­rów za­czę­ła zmie­niać barwy w rytm pul­su­ją­cej me­lo­dii.

Przed sceną roz­sta­wio­ne były le­d­wie dwa rzędy krze­seł dla naj­waż­niej­szych gości. Resz­ta wi­dow­ni zaj­mo­wa­ła miej­sca sto­ją­ce, co po­zwa­la­ło lu­dziom swo­bod­nie się prze­miesz­czać w trak­cie kon­cer­tu, nie prze­szka­dza­jąc innym. I, jak to za­zwy­czaj w ta­kich przy­pad­kach bywa, przy każ­dej zmia­nie wy­ko­naw­cy na­stę­po­wa­ły lo­kal­ne mi­gra­cje.

 

Szczu­pły, młody męż­czy­zna, w do­brze skro­jo­nym gra­fi­to­wym gar­ni­tu­rze o mod­nym, pół-spor­to­wym kroju, pod­szedł do dru­gie­go rzędu krze­seł. Kilka sto­ją­cych obok dziew­cząt prze­sta­ło sku­piać się na grze duetu skrzyp­co­we­go, co i raz ob­rzu­ca­jąc no­wo­przy­by­łe­go za­in­try­go­wa­ny­mi spoj­rze­nia­mi. Śnia­da cera, gład­ko wy­go­lo­na twarz, w któ­rej, oko­lo­ne czer­nią rzęs, błysz­cza­ły rów­nie czar­ne oczy. Tak samo ciem­ne włosy, lśni­ły w od­bi­tym od sceny świe­tle. Po­sta­wa męż­czy­zny przy­cią­ga­ła spoj­rze­nia rów­nie mocno, jak wy­gląd. Wy­pro­sto­wa­ny, ręce za­ło­żo­ne do tyłu, wzrok wbity w wy­stę­pu­ją­ce dziew­czy­ny.

Ardor, przy­bra­ny w ludz­ką po­stać, stał kilka me­trów od sceny i nie zwa­żał na roz­le­ga­ją­ce się do­ko­ła szep­ty. Jego uwagę po­chła­nia­ły skrzy­pacz­ki i ich gra. Dzia­ło się z nim coś nie­zwy­kłe­go. Pło­mień we­wnątrz ziem­skie­go ciała łkał i wił się w bólu wraz ze skar­gą skrzy­piec. A potem znów plą­sał w tańcu ra­do­ści, skry szczę­ścia ska­ka­ły w rytm reela. Chło­nął każdy gest, każdą nutę. Za­pi­sy­wał je w pa­mię­ci.

Ka­mi­la błysz­cza­ła se­le­dy­nem, któ­re­go nie mogło przy­ćmić nawet złoto Ga­brie­li. Grały ca­ły­mi sobą. Zda­wa­ło się nawet mo­men­ta­mi, że to nie dło­nie pro­wa­dzą smycz­ki, ale smycz­ki dyk­tu­ją ruch ciała. Jak nikt inny Ardor wi­dział, że dziew­czę­ta wkła­da­ją w grę serca i dusze. Spod smy­ków ula­ty­wa­ły w po­wie­trze snopy zło­tych i se­le­dy­no­wych ogni­ków.

Ka­mi­la wo­dzi­ła pół­przy­tom­nym wzro­kiem, od czasu do czasu po­ka­zu­jąc w uśmie­chu równe, białe zęby. Bie­ga­ła w ta­necz­nych plą­sach po sce­nie. Przy ob­ro­tach ma­te­riał sukni fur­ko­tał wokół szczu­płych łydek. Ga­brie­la, prze­ciw­nie, przy­tu­py­wa­ła tylko lekko, sto­jąc w jed­nym miej­scu. Po­wie­ki miała przy­mknię­te, ko­smyk, po­ru­sza­ny gwał­tow­ny­mi ru­cha­mi głowy, wił się przy po­licz­ku, tuż ponad pu­dłem in­stru­men­tu.

Umil­kła ostat­nia nuta fi­na­ło­we­go utwo­ru. Dziew­czę­ta za­sty­gły w bez­ru­chu. Ka­mi­la znów sze­ro­ko się uśmiech­nę­ła. Ga­brie­la otwo­rzy­ła oczy i tylko lekko unio­sła ką­ci­ki ust. Ardor zo­ba­czył, że jej tę­czów­ki mają kolor ciem­ne­go bursz­ty­nu.

Skrzy­pacz­ki sta­nę­ły obok sie­bie i, chwy­ciw­szy się za ręce, skło­ni­ły nisko pu­blicz­no­ści, która na­gro­dzi­ła wy­stę­pu­ją­ce grom­ki­mi bra­wa­mi. Gdzieś z boku grup­ka mło­dzie­ży - naj­wy­raź­niej bli­scy zna­jo­mi lub przy­ja­cie­le – gło­śno wi­wa­to­wa­ła i do­ma­ga­ła się bisu. Ka­mi­la po­sła­ła w tłum po­ca­łu­nek, Ga­brie­la nie­śmia­ło za­ma­cha­ła dło­nią. Za­sa­dy kon­cer­tu były jasno okre­ślo­ne – żad­nych bisów. Po­mi­mo okrzy­ków nie­za­do­wo­le­nia duet zszedł ze sceny, ustę­pu­jąc miej­sca kon­fe­ran­sje­ro­wi i ko­lej­nym wy­ko­naw­com.

 

Ra­czej nikt nie przy­cho­dził na próby Ga­brie­li. Wszy­scy przy­ja­cie­le za­ję­ci byli za­zwy­czaj swo­imi spra­wa­mi, a obcy nie wy­ka­zy­wa­li aż ta­kie­go za­in­te­re­so­wa­nia jej grą. Tym razem jed­nak było ina­czej. Kilka rzę­dów za ko­le­ga­mi, cze­ka­ją­cy­mi na swoją kolej i parą pro­fe­so­rów od­po­wie­dzial­nych za przy­go­to­wy­wa­ny kon­cert, gdzieś w cie­niu nie­oświe­tlo­nej wi­dow­ni, po­ja­wił się ta­jem­ni­czy młody czło­wiek. Sie­dział tam już zanim przy­szła. Za­uwa­ży­ła jed­nak, że był dość znu­dzo­ny i wy­da­wa­ło się, że nie słu­chał im­pro­wi­zo­wa­nych wpra­wek jed­ne­go z naj­lep­szych stu­den­tów aka­de­mii, który wła­śnie koń­czył prze­bie­gać pal­ca­mi po kla­wia­tu­rze for­te­pia­nu.

Miała jesz­cze chwi­lę, więc ukry­ta za kur­ty­ną ob­ser­wo­wa­ła nie­spo­dzie­wa­ne­go widza. O ile mogła oce­nić z tej od­le­gło­ści i w kiep­skim świe­tle, był około de­ka­dę star­szy od niej, miał śnia­dą cerę i ciemną czu­pry­nę. Szcze­gó­łów twa­rzy nie po­tra­fi­ła do­strzec. Ubra­nie miał ra­czej pro­ste – w miarę wy­raź­nie wi­dzia­ła tylko czar­ną ko­szu­lę.

Za­czę­ła się za­sta­na­wiać, dla kogo tu się pojawił. Gdy pia­ni­sta skoń­czył grę, jesz­cze tylko wy­mie­nił kilka zdań z jed­nym z pro­fe­so­rów i zszedł ze sceny. Wy­wo­ła­na Ga­brie­la ści­skała w spo­co­nej nagle dłoni smy­czek. Pod­no­sząc in­stru­ment do brody za­uwa­ży­ła jesz­cze kątem oka, że ta­jem­ni­czy męż­czy­zna wy­pro­sto­wał się w swoim fo­te­lu i po­czu­ła na sobie jego spoj­rze­nie.

Przy­mknę­ła oczy, jak za­wsze, gdy mu­sia­ła się skon­cen­tro­wać. Po­cią­gnę­ła smycz­kiem po stru­nach. Sku­pi­ła się na grze i za­po­mnia­ła szyb­ko o ob­ser­wu­ją­cym ją nie­zna­jo­mym. Po kilku tak­tach otwo­rzy­ła oczy, ale spoj­rze­nie miała pół­przy­tom­ne. W pew­nym mo­men­cie jej wzrok prze­śli­znął się po wi­dow­ni. Palce lewej dłoni za­sty­gły w bez­ru­chu, smy­czek, z ra­nią­cym uszy zgrzy­tem, zje­chał z ostat­niej stru­ny. Nie zwa­ża­jąc na uwagi pro­fe­so­ra spoj­rza­ła prze­ra­żo­na ponad jego głową w stro­nę dal­szych rzę­dów. Zo­ba­czy­ła tylko roz­my­tą w pół­mro­ku twarz męż­czy­zny w czer­ni. A mo­gła­by przy­siąc, że jesz­cze przed chwi­lą w tej twa­rzy, w miej­scu oczu, wi­dzia­ła dwa czer­wo­ne ognie.

Otrzą­snę­ła się i wró­ci­ła do gry, wma­wia­jąc sobie, że to tylko zwy­kłe przy­wi­dze­nie. Jej gra nie była już jed­nak tak czy­sta i ży­wio­ło­wa.

 

Ardor naj­chęt­niej sie­dział­by i słu­chał bez końca. Nigdy jesz­cze dźwięk skrzy­piec nie zro­bił na nim ta­kie­go wra­że­nia. Słabł jed­nak z każdą chwi­lą i nie mógł sobie po­zwo­lić na prze­dłu­ża­nie wi­zy­ty w tym świe­cie bez po­rząd­ne­go wzmoc­nie­nia. A to ozna­cza­ło jak naj­szyb­sze roz­po­czę­cie po­lo­wa­nia.

Zanim dziew­czy­na skoń­czy­ła grę, opu­ścił salę i bu­dy­nek aka­de­mii. Scho­wał się w cie­niu ro­sną­ce­go nie­opo­dal wej­ścia kasz­ta­nu.

 

Ta próba nie na­le­ża­ła do uda­nych. Ga­brie­la nie była za­do­wo­lo­na z gry i z drę­czą­ce­go ją nie­po­ko­ju. Ze zde­ner­wo­wa­nia nie za­bra­ła skrzy­piec, co uzmy­sło­wi­ła sobie już w bra­mie bu­dyn­ku. Przez uła­mek se­kun­dy za­wa­ha­ła się, czy nie wró­cić po in­stru­ment. Do­szła jed­nak do wnio­sku, że w szaf­ce w aka­de­mii jest on bez­piecz­ny, a tego dnia i tak już nie bę­dzie ćwi­czyć. Rów­nie do­brze może przy­je­chać wcze­snym ran­kiem, przed za­ję­cia­mi.

Ru­szy­ła więc przed sie­bie, prze­wie­siw­szy mały ple­ca­czek przez jedno ramię i scho­waw­szy ręce do kie­sze­ni spodni.

 

Po­ja­wi­ła się w otwar­tym wyj­ściu i na mo­ment sta­nę­ła, jakby nie­zde­cy­do­wa­na dokąd iść. Ardor wi­dział, jak wło­ży­ła ręce do kie­sze­ni i ru­szy­ła przed sie­bie. Nic nie wska­zy­wa­ło na to, że do­strze­gła go scho­wa­ne­go za gru­bym pniem.

Ru­szył po­wo­li za nią.

 

Spa­cer nieco ją uspo­ko­ił. Ga­brie­la za­po­mnia­ła o ta­jem­ni­czym męż­czyź­nie i nie­uda­nej pró­bie. Za­czę­ła w my­ślach nawet ukła­dać nową aran­ża­cję do naj­now­sze­go utwo­ru. Mo­men­ta­mi, za­po­mi­na­jąc, że jest na ulicy, po­gwiz­dy­wa­ła kilka nut. Aż z za­my­śle­nia wy­rwa­ło ją gwał­tow­ne szarp­nię­cie za ramię.

Odór al­ko­ho­lu owio­nął twarz dziew­czy­ny, gdy na­past­nik przy­cią­gnął ją do sie­bie. Coś tam beł­ko­tał, ale nawet nie sta­ra­ła się słu­chać. Spa­ra­li­żo­wa­na stra­chem, pa­trzy­ła na nie­ogo­lo­ną, brud­ną gębę i tłu­ste, zmierz­wio­ne włosy pi­ja­ka, który wcią­gnął ją w jakąś bramę. Po chwi­li od­zy­ska­ła pa­no­wa­nie nad sobą i spró­bo­wa­ła się wy­szar­pać. Jed­nak na­past­nik, mimo że pi­ja­ny, był znacz­nie sil­niej­szy i nie wy­pusz­czał jej z moc­ne­go uści­sku. Chcia­ła krzyk­nąć, za­wo­łać kogoś na pomoc, ale w tym mo­men­cie cuch­ną­cy od­dech omal nie przy­pra­wił jej o omdle­nie.

Nogi ugię­ły się pod Ga­brie­lą i, wy­pusz­czo­na nagle, osu­nę­ła się na ka­mien­ny chod­nik. Spoj­rza­ła w górę. Ta­jem­ni­czy me­lo­man wła­śnie za­da­wał po­tęż­ny cios w szczę­kę me­ne­la. W ciem­nych oczach, skie­ro­wa­nych na twarz prze­ciw­ni­ka, roz­go­rzał pur­pu­ro­wy blask, usta wy­krzy­wił dziw­ny gry­mas. Bez jed­ne­go pi­śnię­cia, bojąc się gło­śniej ode­tchnąć, wy­co­fa­ła się z bramy na czwo­ra­kach, na ulicy po­de­rwa­ła się na nogi i rzu­ci­ła do biegu.

Su­mie­nie pod­po­wia­da­ło, że po­win­na po­dzię­ko­wać swemu nie­spo­dzie­wa­ne­mu obroń­cy. Jakaś jej część bała się go jed­nak chyba jesz­cze bar­dziej niż pi­ja­ka w bra­mie.

 

Czuj­nej uwagi Ar­do­ra nie umknę­ła brud­na łapa, która wy­ło­ni­ła się z bramy sta­rej ka­mie­ni­cy i po­chwy­ci­ła Ga­brie­lę. W kilku su­sach demon zna­lazł się za ple­ca­mi draba. Po­trak­to­wał tę spra­wę bar­dzo oso­bi­ście – jako na­paść na swoją wła­sność. Za­gro­że­nie dla jego łupu. Wście­kłość za­pa­li­ła mu ognie w oczach, gdy wy­mie­rzał cios.

Uciecz­kę Ga­brie­li za­uwa­żył do­pie­ro, gdy dziew­czy­na zni­ka­ła za ro­giem ulicy. Ardor przez uła­mek se­kun­dy za­sta­na­wiał się, co zro­bić. Czuł się osła­bio­ny, a tu przed nim le­ża­ło, jak po­da­ne na tacy, be­żo­we świa­tło. Nie naj­lep­szej ja­ko­ści i mocy, ale za­wsze po­żyw­ne.

Prawo mó­wi­ło jasno – wy­ru­szył na kon­kret­ne po­lo­wa­nie i nie mógł sa­mo­wol­nie zmie­nić zdo­by­czy. Jed­nak wolno mu było jej bro­nić, a gra­ni­ce obro­ny wła­sno­ści w Pra­wie nie zo­sta­ły okre­ślo­ne. Chyba wład­cy Ba­ra­th­rii nie będą mieć mu za złe, jeśli po­si­li się tym ochła­pem, który usi­ło­wał po­zba­wić go łupu. Jeśli się jed­nak po­my­lił i nad­in­ter­pre­to­wał Prawo, to nie tylko by się nie po­ży­wił, ale i bez­pow­rot­nie utra­cił tę odro­bi­nę ener­gii zu­ży­tej na pi­ja­ka. Zde­cy­do­wał się za­ry­zy­ko­wać.

Po chwi­li, po­mię­dzy gra­ni­to­wy­mi ko­lum­na­mi świa­ta de­mo­na, po­ja­wił się ko­lej­ny krysz­tał. W jego wnę­trzu błą­ka­ła się mdła iskier­ka.

 

Od­szu­ka­nie Ga­brie­li nie było dla Ar­do­ra żad­nym pro­ble­mem. Gdy gubił ją jako czło­wiek, od­naj­dy­wał jako Pło­mień. Z za­pa­sem nowej ener­gii po­sta­no­wił się za­ba­wić. Po­ka­zy­wał się dziew­czy­nie i zni­kał. Za­ga­niał, jak pa­sterz za­gu­bio­ną owiecz­kę. Kie­ro­wał w od­lud­ne miej­sca, w któ­rych nie mogła uzy­skać po­mo­cy. Dzię­ki umie­jęt­no­ści tka­nia ilu­zji spra­wiał, że na­po­tka­ni lu­dzie nie wi­dzie­li i nie sły­sze­li dziew­czy­ny.  

 

Ga­brie­lę opusz­cza­ły po­wo­li siły. Ten sza­leń­czy po­ścig zda­wał się cią­gnąć w nie­skoń­czo­ność. Prze­mie­rzy­ła już chyba całe mia­sto i ni­g­dzie nie zna­la­zła schro­nie­nia. Wszę­dzie ją znaj­do­wał. Miała wra­że­nie, że spoj­rze­nie ogni­stych oczu sięga po­przez mury.

Czuła się jak za­szczu­ta zwie­rzy­na, która ja­kimś cudem dała się, wbrew roz­sąd­ko­wi, od­go­nić od stada. Na­po­tka­ni po dro­dze lu­dzie igno­ro­wa­li ją, jakby była po­wie­trzem. Jakby nagle prze­sta­ła ist­nieć.

A teraz przed sobą miała ścia­ny Wul­ka­nu. Po­tęż­ne mury wzno­si­ły się wy­so­ko, od­dzie­lo­ne od pła­skiej po­wierzch­ni dachu sze­ro­kim pasem szkla­nej tafli okien. Z praw­dzi­wym wul­ka­nem ukry­ta za żel­be­to­nem ta­jem­ni­cza for­ma­cja nie miała nic wspól­ne­go. Po­środ­ku wy­pię­trze­nia ciem­nych skał ział otwór stud­ni, czy też kra­te­ru o śred­ni­cy za­le­d­wie kilku me­trów. Nikt nie wie­dział jak głę­bo­ko się­gał, ani co się może w nim znaj­do­wać. Przez całe de­ka­dy i stu­le­cia nie udało się ni­ko­mu tego zba­dać. W końcu, po ko­lej­nych śmier­tel­nych wy­pad­kach, Wul­kan oto­czo­no murem i teraz wstęp zo­stał ogra­ni­czo­ny do wą­skie­go grona na­ukow­ców, ich stu­den­tów oraz nie­licz­nych już zwie­dza­ją­cych, któ­rzy mu­sie­li prze­strze­gać ry­go­ry­stycz­nych zasad bez­pie­czeń­stwa. 

Dalej nie było już nic poza pu­sty­nią, gdzie drob­ny pia­sek prze­sy­py­wał się z każ­dym po­dmu­chem wia­tru. Ga­brie­la nie miała już dokąd ucie­kać.

Zmę­czo­na, ob­cho­dząc bu­dy­nek, na­tknę­ła się na uchy­lo­ne sta­lo­we drzwi. Wśli­zgnę­ła się do środ­ka. Nie za­uwa­ży­ła tam ni­ko­go. Za­czę­ła chył­kiem prze­my­kać w od­le­gły kąt. Pra­wie na czwo­ra­kach wspi­na­ła się po nie­rów­nej skale, cze­pia­ła się pal­ca­mi ostrych kra­wę­dzi. Wznie­co­ny ru­chem pył wzno­sił się w nie­ru­cho­mym po­wie­trzu, po czym osia­dał na ubra­niu i skó­rze. Dziew­czę­ca twarz po­sza­rza­ła, dło­nie zro­bi­ły się czar­ne, zmierz­wio­ne wcze­śniej przez po­dmu­chy wia­tru włosy skle­ił pot i czar­ne cząst­ki lgnę­ły do niego jak do lepu.

Wspię­ła się naj­wy­żej jak się dało. Na po­szar­pa­nej po­wierzch­ni szczy­tu zna­la­zła sobie skra­wek miej­sca, w któ­rym zwi­nę­ła się w kłę­bek. Dwie łzy spły­nę­ły po nosie i po­licz­ku, żło­biąc w przy­kle­jo­nym do ciała pyle jasne ślady. Zanim za­mknę­ła oczy, ma­ja­cząc, wy­szep­ta­ła jesz­cze w pustą prze­strzeń przed sobą: „Daj mi od­po­cząć, daj mi ze­brać siły. Pro­szę, tak bar­dzo pro­szę.” Ga­brie­li jesz­cze tylko zdą­ży­ła przez głowę prze­mknąć myśl o tym, że może le­piej już nigdy się nie obu­dzić. I za­pa­dła w sen. Sen bez ma­rzeń. Tylko ciem­ność, cisza i pust­ka.

Wzbu­rzo­ne ru­chem po­wie­trze przy twa­rzy wi­ro­wa­ło jesz­cze przez chwi­lę, a czar­ne dro­bin­ki pyłu tań­czy­ły w nim, zanim opa­dły.

 

Ardor z da­le­ka ob­ser­wo­wał Ga­brie­lę, gdy zni­ka­ła za drzwia­mi pro­wa­dzą­cy­mi do Wul­ka­nu. Jego przy­stoj­ną ludz­ką twarz wy­krzy­wił gry­mas, który miał być uśmie­chem zwy­cię­stwa. Po­ścig nie był naj­gor­szy, mu­siał przy­znać, że nawet dość udany. De­mo­no­wi bra­kło jed­nak walki. Tym razem też się jej nie spo­dzie­wał. Kru­che ciało dziew­czy­ny nie było stwo­rzo­ne do boju i mu­siał się z tym po­go­dzić.

Po­wo­li, spa­ce­ro­wym kro­kiem pod­szedł do sta­lo­wych drzwi. Pchnął je lekko i wszedł do środ­ka. Żaden z nie­wiel­kiej grup­ki stu­den­tów, scho­dzą­cych wy­cię­ty­mi w zbo­czu schod­ka­mi, go nie za­uwa­żył. Po­cze­kał bez ruchu, scho­wa­ny za dużym odłam­kiem skal­nym, aż wyjdą i za­mkną za sobą drzwi. Nie spie­szy­ło mu się. Jego ofia­ra już tu była i nie miała dokąd ucie­kać. Gdy w zamku za­zgrzy­tał klucz, Ardor mach­nął ręką i czar­ny pył wzbił się w górę ni­czym trąba po­wietrz­na i po­słusz­ny jego woli osiadł grubą war­stwą na wszyst­kich szy­bach. Teraz żaden pro­mień nie mógł się prze­do­stać do wnę­trza bu­dow­li. Ani prze­nik­nąć na ze­wnątrz.

Ru­szył w górę po świe­tli­stych śla­dach, tylko dla niego wi­docz­nych. Bez trudu zna­lazł le­żą­cą po­stać dziew­czy­ny. Pro­mie­nia­ła wciąż tym samym nie­zmien­nym bla­skiem.

Gdy zbli­żył się do niej na ja­kieś dwa kroki, po­mię­dzy nimi za­lśni­ły w po­wie­trzu li­te­ry ukła­da­ją­ce się w biały, mi­go­tli­wy napis:

„Daj mi od­po­cząć, daj mi ze­brać siły. Pro­szę, tak bar­dzo pro­szę.”

Zbli­żył się jesz­cze o krok. Słowa zmie­ni­ły kolor z bia­łe­go na złoty i póź­niej kar­mi­no­wy. Uno­si­ły się tak mię­dzy dwoma cia­ła­mi jak tar­cza, chro­nią­ca jedno przed dru­gim. Demon znów się uśmiech­nął. Mógł za­cze­kać.

Ardor przy­siadł obok na zim­nej skale. Oparł łok­cie o ko­la­na, a na dło­niach brodę. Za­czął wpa­try­wać się w śpią­cą. Naj­pierw po­dzi­wiał to świa­tło, które miało stać się ozdo­bą ko­lek­cji. Jego czy­stą barwę, siłę, cie­pło od niego bi­ją­ce.

Przez krót­ką chwi­lę po­czuł coś dziw­ne­go. Jakby ukłu­cie, gdzieś we­wnątrz ogni­stej duszy. Nie po­tra­fił na­zwać tego uczu­cia, bo nie znał zna­cze­nia słowa żal. To złoto za­miast zo­stać za­mknię­te w krysz­ta­le, w gra­ni­to­wym kręgu, po­win­no żywe po­dró­żo­wać przez wy­mia­ry. Wraz z nim, pło­myk przy pło­my­ku, iskra przy iskrze. Jego pusty i cichy dom po­mię­dzy gra­ni­to­wy­mi ko­lum­na­mi mógł­by roz­brzmie­wać mu­zy­ką, która prze­cież tkwi­ła w duszy skrzy­pacz­ki. 

Od­rzu­cił jed­nak szyb­ko te myśli. Sa­mo­wol­ne da­ro­wa­nie życia wy­bra­nej ofie­rze po­nio­sło­by za sobą groź­ne kon­se­kwen­cje. Nie pod­sy­co­ny żar życia za­gasł­by przed na­stęp­nym po­lo­wa­niem. Zresz­tą nie by­ło­by już dla niego ko­lej­nych po­lo­wań. Prawo Ba­ra­th­rii było su­ro­we. Wśród de­mo­nów mu­sia­ła ist­nieć rów­no­wa­ga. 

Póź­niej prze­stro­ił się na ludz­ki wzrok i pa­trzył na dziew­czy­nę jak czło­wiek na czło­wie­ka. Ciem­ność nie sta­no­wi­ła dla niego prze­szko­dy. Wi­dział spo­kój ma­lu­ją­cy się na zmę­czo­nej i brud­nej twa­rzy. Wi­dział za­schnię­te ślady łez na za­ku­rzo­nym li­cu. Drob­ne dło­nie, zło­żo­ne razem i wsu­nię­te pod po­li­czek. Sku­lo­ne ciało, spo­czy­wa­ją­ce wśród czar­nych skał.

Nagle spo­strzegł drgnie­nie mię­śnia na jej twa­rzy. Póź­niej gwał­tow­ne ruchy gałek ocznych pod za­mknię­ty­mi po­wie­ka­mi. Już na­uczył się, że to nor­mal­na re­ak­cja tych istot na na­wie­dza­ją­ce je sny. Sie­dział więc dalej bez ruchu, tylko nieco uważ­niej wpa­tru­jąc się w dziew­czy­nę, do mo­men­tu, gdy jej ciało za­czę­ło coraz gwał­tow­niej drgać. Z ust śpią­cej wy­do­był się jęk, zaraz po nim na­stęp­ny. Ardor za­czął się nie­po­ko­ić. Na­tych­miast oczy za­pło­nę­ły czer­wo­no i znów wi­dział je­dy­nie złote świa­tło. Z tym, że teraz mi­go­ta­ło ono nie­spo­koj­nie. Od­ry­wa­ły się od niego po­je­dyn­cze, ma­leń­kie skry, czemu to­wa­rzy­szy­ły jęki ludz­kie­go ciała dziew­czy­ny.

To mu się nie spodo­ba­ło. Ardor ze­rwał się na równe nogi. Wy­cią­gnął przed sie­bie dłoń, w któ­rej po chwi­li zma­te­ria­li­zo­wał się błysz­czą­cy blado, sre­brzy­sty miecz. Szyb­ko, spraw­nym i płyn­nym ru­chem, prze­cią­gnął szty­chem wokół po­sta­ci dziew­czy­ny, za­le­d­wie kilka cen­ty­me­trów od jej ciała. Teraz też za­uwa­żył, że pło­ną­cy napis znik­nął.

W pew­nej chwi­li ostrze roz­bły­sło i na mo­ment jego oczom uka­zał się wą­ziut­ki pro­my­czek są­czą­cy się z dziew­czy­ny. Zanim za­ga­snął, udało mu się usta­lić kie­ru­nek, w któ­rym zmie­rzał. Pły­nął wprost do kra­te­ru.

Ogni­sty nigdy jesz­cze nie oddał ni­ko­mu in­ne­mu swo­jej ofia­ry. Już kilka razy przy­szło mu wal­czyć o swój łup i nigdy jesz­cze nie prze­grał. I nie za­mie­rzał tym razem. 

Pod­szedł do kra­te­ru i sta­nął na samej kra­wę­dzi, spo­glą­da­jąc w dół. Stud­nia była tak głę­bo­ka, że wy­da­wa­ła się bez­den­na. I czar­na. Nie zna­lazł w niej żad­ne­go świa­tła. Cho­ciaż miał wra­że­nie, że do­strze­ga ja­kieś mi­go­ta­nie. Ko­lej­na złota nić po­mknę­ła w głąb wzdłuż skal­nych ścian. A za nią na­stęp­na.

Demon mie­czem za­blo­ko­wał drogę nici, prze­ry­wa­jąc jej bieg. Po chwi­li wy­czuł pod sto­pa­mi de­li­kat­ne wi­bra­cje. Uśmiech­nął się. Ktoś był nie­za­do­wo­lo­ny z ob­ro­tu spra­wy. Teraz wy­star­czy­ło po­cze­kać na dal­szy roz­wój wy­pad­ków. Oparł de­li­kat­nie czu­bek broni na po­ro­wa­tej skale, a dło­nie na gło­wi­cy. Po­sta­wa, jaką przy­jął, wy­da­wa­ła się nie­dba­ła, roz­le­ni­wio­na, jed­nak to tylko po­zo­ry. W rze­czy­wi­sto­ści był gotów do walki, każdy mię­sień ludz­kie­go ciała miał na­pię­ty, wy­ostrzo­ne zmy­sły czuj­ne, oczy go­re­ją­ce czer­wo­nym lśnie­niem. Dla­te­go od razu za­uwa­żył wy­ła­nia­ją­cą się z otwo­ru czar­ną mackę, peł­zną­cą w stro­nę śpią­cej dziew­czy­ny. Cicho, i nie spie­sząc się, pew­nie ciął.

Macka cof­nę­ła się gwał­tow­nie w głąb stud­ni. Od­cię­ty ka­wa­łek za­skwier­czał jak ga­szo­na iskra i za­mie­nił się w dym. Żyłki na ostrzu roz­świe­tli­ły się bielą i za­mi­go­ta­ły. Ardor przy­jął to ze zdzi­wie­niem. Jego ma­gicz­ny oręż wła­śnie dał mu do zro­zu­mie­nia, że wal­czy z innym de­mo­nem. Zanim czar­na macka zni­kła w głę­bi­nie, zdą­żył jesz­cze raz rzu­cić na nią jedno ogni­ste spoj­rze­nie. To był czar­ny Pło­mień. Nigdy ta­kie­go nie spo­tkał.

W tej samej chwi­li zie­mia za­trzę­sła się moc­niej. Kilka odłam­ków skal­nych ukru­szy­ło mu się spod stóp i wpa­dło do cze­lu­ści. Za­ma­chał gwał­tow­nie rę­ka­mi, by zła­pać rów­no­wa­gę i na­tych­miast od­sko­czył w tył.

Sta­nął w lek­kim roz­kro­ku na de­li­kat­nie ugię­tych ko­la­nach w obu dło­niach trzy­ma­jąc broń. Był gotów nie tylko do walki jako czło­wiek, ale też do na­tych­mia­sto­wej prze­mia­ny we wła­sną po­stać.

Ze stud­ni wy­sko­czył po­tęż­ny męż­czy­zna. Sta­nął na po­strzę­pio­nej kra­wę­dzi i przez kilka se­kund prze­ciw­ni­cy przy­glą­da­li się sobie z uwagą.

No­wo­przy­by­ły miał skórę czar­ną jak heban, łysą czasz­kę, mocno za­ry­so­wa­ne szczę­ki. Po­środ­ku pła­skiej twa­rzy tkwił sze­ro­ki nos, a pod nim mię­si­ste, za­mknię­te w tej chwi­li, usta. Oczy wy­da­wa­ły się po­zba­wio­ne bia­łek. Wiła się w nich i po­ły­ski­wa­ła we­wnętrz­nym bla­skiem czerń pło­mie­nia. Ubra­ny był po­dob­nie jak Ardor – w czar­ną ko­szu­lę, jed­nak bez rę­ka­wów, czar­ne spodnie z no­gaw­ka­mi wpusz­czo­ny­mi w cho­le­wy sznu­ro­wa­nych, wy­so­kich butów na gru­bych, moc­nych po­de­szwach.

Wy­cią­gnął prawą rękę i na­tych­miast w dłoni po­ja­wił się szary miecz.

Ardor cze­kał na pierw­szy ruch Czar­ne­go. Ob­ser­wo­wał go wszyst­ki­mi zmy­sła­mi. Dzię­ki do­świad­cze­niu i czuj­no­ści zro­bił szyb­ki unik, gdy ostrze po­mknę­ło w stro­nę gar­dła. Nie­mal na­tych­miast sam ciął sze­ro­kim łu­kiem. Czar­ny od­sko­czył w ostat­niej chwi­li. Za­czę­li krą­żyć wokół sie­bie szu­ka­jąc oka­zji do ko­lej­ne­go ataku.

 

Ga­brie­la już od kilku minut rzu­ca­ła się przez sen. Skóra na jej dło­niach zdzie­ra­ła się o ostre ka­mie­nie, ale coś trzy­ma­ło ją i nie po­zwa­la­ło się obu­dzić.

I cho­ciaż w rze­czy­wi­sto­ści uśpio­ne ciało po­ru­sza­ło się, w ma­ja­ku czuła, że nie może drgnąć. Nawet od­wró­cić głowy. Była za­wie­szo­na w czar­nej próż­ni i je­dy­na rzecz, którą była w sta­nie do­strzec, to złote iskier­ki. Od­ry­wa­ły się od jej ciała, tań­czy­ły przez chwi­lę wokół i w końcu od­la­ty­wa­ły w ciem­ność, ginąc w ni­co­ści. W ich miej­sce po­ja­wia­ły się na­stęp­ne. I spek­takl się po­wta­rzał. Aż dro­bi­ny za­czę­ły łą­czyć się we włók­na i nitki, cie­niut­kie, dłu­gie na kil­ka­na­ście cen­ty­me­trów. Wi­dzia­ła jak jedna za drugą wy­strze­li­wu­ją z koń­ców pal­ców, z pier­si, ra­mion. Wi­ro­wa­ły przed twa­rzą, spla­ta­ły się w coraz grub­sze i dłuż­sze i znów zni­ka­ły poza za­się­giem jej wzro­ku. Każda opusz­cza­ją­ca ją skra czy nić złota po­wo­do­wa­ła ukłu­cie bólu. Uszczyp­nię­cie, jakby ktoś po skraw­ku wy­dzie­rał z niej jej wła­sne ciało. A może duszę?

W pew­nym mo­men­cie oczy Ga­brie­li po­ra­ził srebr­ny roz­błysk. Prze­cię­ta bły­ska­wi­cą złota nitka roz­wia­ła się w czymś, co – z braku lep­sze­go okre­śle­nia – na­zy­wa­ła po­wie­trzem. Wy­cią­gnę­ła rękę w stro­nę roz­pro­szo­ne­go mi­go­ta­nia, ale cząst­ki świa­tła nie wró­ci­ły do niej. Zni­kły. 

Zo­ba­czy­ła swą dłoń i prze­su­nę­ła nią przed oczy­ma. Całe ciało świe­ci­ło bla­dozło­ci­stą po­świa­tą. Po­ru­szy­ła głową. Spró­bo­wa­ła się ro­zej­rzeć. Do­ko­ła jed­nak wciąż pa­no­wa­ła ciem­ność, gęsta i wy­wo­łu­ją­ca wra­że­nie lep­ko­ści. Prze­szył ją dreszcz. Za­pra­gnę­ła się obu­dzić, uwol­nić z kosz­ma­ru.

 

Dziew­czy­na otwo­rzy­ła oczy. W pierw­szej chwi­li nie wie­dzia­ła, gdzie się znaj­du­je. Ota­cza­ła ją ciem­ność. Unio­sła się lekko, po­zo­sta­jąc jed­nak w po­zy­cji sie­dzą­cej. Pod pie­ką­cą skórą po­ra­nio­nych rąk czuła zimną skałę. Bała się za­ufać zmy­sło­wi rów­no­wa­gi i nie wsta­ła. Spró­bo­wa­ła spoj­rzeć na swoje dło­nie. Wciąż ża­rzy­ły się sła­bym bla­skiem.

Ga­brie­la nagle usły­sza­ła dziw­ny sta­lo­wy zgrzyt. Od­wró­ci­ła się po­wo­li i ostroż­nie. Za jej ple­ca­mi roz­gry­wał się po­je­dy­nek. W po­wie­trze, niby wy­buch fa­jer­wer­ków, wy­strze­li­ła fon­tan­na srebr­nych i bia­łych skier, gdy dwa mie­cze znów się zde­rzy­ły. Kiedy wzrok już przy­zwy­cza­ił się do pa­nu­ją­ce­go pół­mro­ku, oka­za­ło się, że nie jest aż tak ciem­no, jak we śnie. Choć wcale nie była pewna, czy jed­nak wciąż nie śni. Zo­rien­to­wa­ła się już, że jest w mu­rach oka­la­ją­cych Wul­kan, na jego szczy­cie, le­d­wie kilka me­trów od kra­te­ru. Pa­mię­ta­ła, jak tu we­szła. Jed­nak te dwie po­sta­cie nie mogły być rze­czy­wi­ste. Nikt już nie wal­czył białą bro­nią, która nawet nie ist­nia­ła poza kil­ko­ma mu­ze­ami.

A jed­nak ci dwaj męż­czyź­ni za­da­wa­li ciosy mie­cza­mi. Jeden świe­cił sre­brzy­ście, drugi, szary, był le­d­wie wi­docz­ny. Roz­ja­rzał się je­dy­nie w mo­men­cie ze­tknię­cia ze srebr­nym. Sy­pa­ły się też wtedy iskry, roz­świe­tla­jąc nieco obu wal­czą­cych.

Roz­po­zna­ła jed­ne­go z nich. Roz­po­zna­ła­by go za­wsze i wszę­dzie – to on ją prze­śla­do­wał i przed nim ucie­ka­ła od wielu go­dzin. W jego oczach lśnił czer­wo­ny blask, który ją tak prze­ra­żał. Gdy jed­nak uj­rza­ła oczy tego dru­gie­go, o czar­nej skó­rze, tam­ten strach wydał jej się mały i śmiesz­ny. Ta czerń przy­wo­dzi­ła na myśl smo­li­ste dna pie­kieł. Przy­po­mi­na­ła kosz­mar, od któ­re­go uwol­ni­ła ją srebr­na bły­ska­wi­ca. Sku­li­ła się, jed­no­cze­śnie pra­gnąc uciec i nie mogąc się po­ru­szyć. Ob­ser­wo­wa­ła ostrze, mi­ga­ją­ce szyb­ko w po­wie­trzu i zdała sobie spra­wę, że to ono było jej ra­tun­kiem w de­mo­nicz­nym śnie.

Ośle­pia­ją­cy pio­run prze­ciął po­wie­trze, gdy wy­trą­co­ne z ręki Ar­do­ra ostrze prze­le­cia­ło z fur­ko­tem ponad jej głową i, od­bi­ja­jąc się od skał, sto­czy­ło w dół zbo­cza.

Czar­ny za­śmiał się z try­um­fem. Szy­der­czo. Brzmia­ła w tym żądza krwi, pew­ność sie­bie i obiet­ni­ca kosz­mar­nych tor­tur. Szare ostrze do­ty­ka­ło de­li­kat­nie skóry na gar­dle Ar­do­ra.

 

Ardor nie mógł uwie­rzyć, że prze­ciw­ni­ko­wi udało się go roz­bro­ić. Po­zba­wić ma­gicz­ne­go mie­cza, który go nigdy wcze­śniej nie za­wiódł. Jego dumy. Teraz sam od­czuł strach. Spoj­rzał w oczy śmier­ci, która śmie­jąc się w głos za­wo­ła­ła:

– Jam jest Ni­gror! Jam naj­po­tęż­niej­szy z de­mo­nów Ba­ra­th­rii! Mnie nikt nie po­ko­na! – Ude­rzył pię­ścią w pierś ni­czym w bęben. – Nikt nie sta­nie mię­dzy Ni­gro­rem i jego łupem. Nawet ty, łowco. Pożrę cię! – Wy­szcze­rzył kły, war­cząc dziko. – Bę­dziesz moim de­se­rem. Dzię­ki tobie moja moc uro­śnie szyb­ciej niż od tych mar­nych, ziem­skich du­szy­czek. Uro­śnie na tyle, że wrócę do Ba­ra­th­rii i ze­msz­czę się. Za wy­gna­nie. Za wieki ba­ni­cji. Zo­sta­nę nowym wład­cą i wpro­wa­dzę nowe rządy.  

Pycha wręcz fi­zycz­nie pro­mie­nia­ła z Ni­gro­ra, gdy tak się prze­chwa­lał. Ardor, wciąż sto­jąc za­le­d­wie dwa kroki od czar­ne­go, go­rącz­ko­wo roz­my­ślał nad spo­so­bem obro­ny lub uciecz­ki. Po raz pierw­szy roz­wa­żał taką moż­li­wość. Myśl o od­wro­cie za­pie­kła go. Na zmia­nę formy nie miał czasu. Ni­gror na­tych­miast prze­ciął­by gar­dło ludz­kie­go ciała, wy­star­czył­by nie­wiel­ki ruch dło­nią. Na­to­miast ułam­ki se­kund po­trzeb­ne do prze­mia­ny w tej sy­tu­acji to o lata za długo. Uwię­zio­ny w ludz­kim ciele Pło­mień stał­by się ła­twym łupem zaraz po śmier­ci swego no­si­cie­la, bez­bron­ny przez kilka cen­nych mi­li­se­kund.

I nagle stała się rzecz nie­zwy­kła. Dziew­czy­na, na którą żaden z nich nie zwra­cał do tej pory uwagi, po­ru­szy­ła się lekko. Z jej dłoni wy­strze­lił od­prysk skały tra­fia­jąc w czar­ną dłoń, uno­szą­cą oręż. W po­wie­trze od razu po­le­ciał drugi ka­mień.

Zdez­o­rien­to­wa­ny Ni­gror przez mo­ment nie wie­dział gdzie się zwró­cić, w stro­nę któ­re­go z wro­gów. Ardor na­tych­miast wy­ko­rzy­stał wa­ha­nie prze­ciw­ni­ka. Prze­mie­nił się. Ni­gror jed­nak po­zbie­rał się szyb­ko i też się prze­mie­nił. Czar­ny ogień splótł się z czer­wo­nym.

 

Ga­brie­la za­sło­ni­ła oczy przed po­tęż­nym roz­bły­skiem, gdy dwa de­mo­ny zwar­ły się w śmier­tel­nych za­pa­sach. Kiedy blask się zmniej­szył, od­ję­ła dłoń od twa­rzy. Mru­żąc po­wie­ki spo­glą­da­ła na wal­czą­ce pło­mie­nie. Mie­sza­ły się, prze­ni­ka­ły, pró­bo­wa­ły wza­jem­nie się zdu­sić. Teraz za­uwa­ży­ła, że Ardor nie cały był czer­wo­ny. Na po­strzę­pio­nych brze­gach do­strze­gła złote lśnie­nie, które przy­ga­sa­ło po każ­dym ataku Ni­gro­ra. Coraz mniej zło­tych iskie­rek wi­dzia­ła na pur­pu­ro­wej po­wierzch­ni. Po­chła­nia­ła je czerń.

Serce dziew­czy­ny biło mocno i równo. W tym samym ryt­mie pul­so­wał złoty blask na jej skó­rze, prze­bi­ja­jąc się przez przy­le­ga­ją­cy brud. Pa­trzy­ła przez chwi­lę na swoje ręce, po czym prze­nio­sła spoj­rze­nie na wal­czą­cych. Już pra­wie nie wi­dzia­ła zło­te­go skrze­nia.

Pod­ję­ła de­cy­zję. Nie do końca zda­jąc sobie spra­wę z tego, co ka­za­ło jej to zro­bić i skąd wie­dzia­ła, jakie wy­ko­nać gesty, przy­ło­ży­ła do pier­si, na wy­so­ko­ści serca, otwar­te dło­nie. Ode­tchnę­ła głę­bo­ko i za­ci­snę­ła palce, jakby na­bie­ra­ła cze­goś. Gwał­tow­nym ru­chem wy­rzu­ci­ła za­ci­śnię­te pię­ści do przo­du i otwo­rzy­ła je. Reszt­ką świa­do­mo­ści, za­mglo­nym wzro­kiem, zo­ba­czy­ła, jak z jej ciała wy­la­tu­je po­tęż­ny złoty pło­mień. Prze­sło­nił jej świat, za­tań­czył nie­pew­nie tuż przed nią i od­le­ciał. Ciało dziew­czy­ny bez czu­cia upa­dło na skal­ne pod­ło­że.

 

Ardor wie­dział już, że nie da rady Ni­gro­ro­wi. Czar­ny demon oka­zał się znacz­nie po­tęż­niej­szy od niego, był w sta­nie za­głu­szyć i wchło­nąć każde świa­tło. Ardor wal­czył jed­nak. Pró­bo­wał nie pod­da­wać się, ale trwać aż do ostat­nie­go tchnie­nia.

Jed­nak ogar­niał go z każdą chwi­lą coraz więk­szy strach. W końcu już tylko chciał uciec. Uwol­nić się od czar­nych ję­zo­rów i znik­nąć, za­szyć się po­mię­dzy ko­lum­na­mi. Kar­mić wspo­mnie­nia­mi oka­le­czo­ne ist­nie­nie. Nie mógł się jed­nak wy­rwać. Czerń oto­czy­ła go ze wszyst­kich stron, za­mknę­ła w sobie. Wola walki i życia gasła w Ar­do­rze z każdą za­ni­ka­ją­cą skrą.

 

Ni­gror trium­fo­wał. Po­chła­niał wła­śnie jed­ne­go z naj­więk­szych łow­ców Ba­ra­th­rii, przy­swa­jał jego siłę. Już czuł się wład­cą wszyst­kich de­mo­nicz­nych świa­tów, gdy za­szło coś nie­spo­dzie­wa­ne­go. Zna­lazł się w samym środ­ku go­re­ją­ce­go złota. Czar­na dziu­ra jego ist­nie­nia usi­ło­wa­ła wchło­nąć ten blask. Jed­nak pa­lą­ce lśnie­nie ota­cza­ło go, przy­du­sza­ło. Złote świa­tło prze­ni­ka­ło na wskroś. Za późno spo­strzegł, że wzmac­nia czer­wo­ne­go ducha Ar­do­ra. Na pur­pu­ro­wych brze­gach znów po­ja­wi­ły się jasne roz­bły­ski.  

Czar­ny cier­piał teraz pie­kiel­ne tor­tu­ry, tłu­mio­ny z ze­wnątrz przez złoto i od środ­ka przez pur­pu­rę. Zni­kał, gdy cząst­ka po czą­st­ce odłą­cza­ła się od jego ciała i wy­bu­cha­ła w mi­kro­ek­splo­zjach. Aż złota sfera się otwo­rzy­ła i tylko czar­no-sza­ry dym roz­wiał się w po­wie­trzu.

Uwol­nio­ny Ardor od­sko­czył.

Dwa pło­mie­nie, złoty i czer­wo­ny, za­wi­sły obok sie­bie nad otwo­rem kra­te­ru. Przy­glą­da­ły się sobie bez słów.

– Kim… – Nie­wy­po­wie­dzia­ne py­ta­nie za­wi­sło w po­wie­trzu. – Kim je­steś? Kim je­stem ja? – zda­wa­ła się niemo pytać zło­ci­sta ko­lum­na.

Jed­nak Genea cze­ka­ła. Do­pie­ro na­ro­dzo­na nie znała Prawa i nie wie­dzia­ła, co może przy­nieść przy­szłość. Ardor tkwił na­prze­ciw niej nie­zde­cy­do­wa­ny.

Przy­był tu po nią. Ale nie mógł jej teraz, nie po­tra­fił, zabić. Jej ogień był tak wy­jąt­ko­wy. I oca­li­ła go, choć nie mu­sia­ła.

Myśli Ar­do­ra kłę­bi­ły się nie­spo­koj­nie. Zgru­po­wa­ły się w dwa od­dzia­ły i roz­po­czę­ły bitwę. Nie za­uwa­żył, że do udzia­łu w ba­ta­lii przy­łą­czy­ły się uczu­cia. Nie roz­po­znał ich, bo jesz­cze się ich nie na­uczył. A teraz tar­ga­ły nim, po­wo­du­jąc dziw­ne i nie­po­ko­ją­ce wiry we­wnątrz je­ste­stwa. Po­zo­stać wier­nym Prawu, czy je zła­mać?

Po­mię­dzy nimi ro­ze­dr­ga­ło się po­wie­trze. Niby fa­ta­mor­ga­na, po­ja­wił się nad otwo­rem kra­te­ru nie­wy­raź­ny obraz. Błę­kit­no-bia­ła kula. Genea przy­glą­da­ła się jej, usi­łu­jąc zgad­nąć co ozna­cza. Ardor od razu roz­po­znał świat, w któ­rym wła­śnie prze­by­wał. Kula ob­ró­ci­ła się i teraz wi­dział wy­raź­nie zarys kon­ty­nen­tu ze znie­kształ­co­ną plam­ką mia­sta po­środ­ku. Ta plam­ka naj­pierw świe­ci­ła złoto, ale zaraz przy­ga­sła i za­tra­ci­ła się w czer­ni. Ale i ta wkrót­ce zni­kła.

To był znak dla Ar­do­ra. Od­po­wiedź, przy­zwo­le­nie i wy­ja­śnie­nie. To nie Genea była jego rze­czy­wi­stym celem w tym świe­cie, lecz Ni­gror. Zde­ge­ne­ro­wa­ny czar­ny Pło­mień, bun­tow­nik Ba­ra­th­rii.

Gdy błę­kit­na­wa kula roz­my­wa­ła się i zni­ka­ła, miał wra­że­nie, że sły­szy ra­do­sny śpiew skrzy­piec.

 

– Nie mo­że­my jej tak zo­sta­wić. – Kiw­nął w stro­nę le­żą­cej na skale dziew­czy­ny. – To nie by­ło­by w po­rząd­ku.

– Do­brze – Genea od­po­wie­dzia­ła krót­ko. Wy­pu­ści­ła z sie­bie jedną, grubą złotą nić. Ardor strzą­snął kilka czer­wo­nych iskier, które na­ni­za­ły się na nią.

Świe­tli­sta wstę­ga prze­pły­nę­ła ponad nie­przy­tom­ną Ga­brie­lę i po chwi­li uło­ży­ła się wokół jej szyi, jak nie­zwy­kły na­szyj­nik. Jesz­cze tylko bły­snę­ła skra lub dwie i świa­tło wto­pi­ło się w brud­ne i zmę­czo­ne ciało. Dziew­czy­na nie otwo­rzy­ła oczu, ale przez sen wzię­ła głę­bo­ki, uspo­ka­ja­ją­cy wdech.

 

Po­mię­dzy gra­ni­to­wy­mi ko­lum­na­mi, po­śród setek in­nych krysz­ta­łów, po­ja­wił się jesz­cze jeden. Dwa razy więk­szy od po­zo­sta­łych. Nie mi­go­tał w nim żaden blask. Za­mknię­ta w nim była czerń bez­k­się­ży­co­wej i bez­gwiezd­nej nocy.

 

***

 

Ogień, sple­cio­ny z czar­ne­go i bia­łe­go pło­mie­nia, za­ko­ły­sał się przed jed­nym z ty­się­cy krysz­ta­łów za­wie­szo­nych w prze­strze­ni jądra nie­skoń­czo­ne­go świa­ta Ba­ra­th­rii. Krysz­tał błysz­czał zło­tem i pur­pu­rą, dźwię­cząc ci­chut­ko stru­na­mi skrzy­piec.

– TAK – po­wie­dział czar­ny.

– TAK – przy­tak­nął biały.

– SPI­SEK ZO­STAŁ WY­KRY­TY…

– … I UDA­REM­NIO­NY.

– JEDEN DEMON OD­SZEDŁ…

– … JEDEN DEMON PRZY­SZEDŁ…

– … RÓW­NO­WA­GA ZO­STA­ŁA ZA­CHO­WA­NA. – Głosy czar­ne­go i bia­łe­go zlały się w jeden.

– ZNÓW JE­STE­ŚMY BEZ­PIECZ­NI…

– … I MO­ŻE­MY DALEJ…

– … RZĄ­DZIĆ BA­RA­TH­RIĄ – do­koń­czy­ły razem.