Brzytwa Lehma

Kary ogier za­trzy­mał się kilka kro­ków od progu nie­wiel­kie­go, ce­gla­ne­go domu.

Ukry­te wśród lasów obej­ście zwra­ca­ło uwagę nie­czę­stym w oko­li­cy do­stat­kiem i ładem. Na szczy­cie stro­me­go, po­kry­te­go wy­bla­kłą da­chów­ką dachu, tań­czył szar­pa­ny wia­trem bla­sza­ny ko­gu­cik. Po­ma­lo­wa­ne na zie­lo­no okien­ni­ce trza­ska­ły lekko; szu­mia­ły nie­spo­koj­nie kępy do­rod­nych malw i rud­be­kii. Lecz nawet ozna­ki zbli­ża­ją­cej się burzy nie po­tra­fi­ły do końca okraść tego miej­sca z ko­ją­cej duszę aury.

Ani przy­po­mi­na­ją­cy pie­kiel­ną be­stię wierz­cho­wiec, ani odzia­ny w szmel­co­wa­ną czar­no zbro­ję jeź­dziec nie pa­so­wa­li do siel­skie­go oto­cze­nia. A jed­nak upior­ny ry­cerz, osu­wa­jąc się z koń­skie­go grzbie­tu w gąszcz kwit­ną­cych na­stur­cji, wy­szep­tał chra­pli­wie:

– Wró­ci­łem…

Sto­ją­ca dotąd w drzwiach ruda kra­sno­lud­ka nie­spiesz­nie po­de­szła do le­żą­ce­go przy­by­sza. Przy­klę­kła i ścią­gnę­ła z jego głowy brzyd­ki, uda­ją­cy ptasi łeb hełm. Skrzy­wi­ła się, wi­dząc za­schnię­tą na wło­sach krew. Ze­rwa­ła garść ro­sną­cych obok ra­bat­ki chwa­stów, przy­ci­snę­ła do czoła ran­ne­go i wy­mru­cza­ła pod nosem okra­szo­ne wul­ga­ry­zmem za­klę­cie. Męż­czy­zna jęk­nął, po czym z tru­dem roz­warł po­wie­ki. Nie­bie­skie oczy pół­przy­tom­nie wpa­try­wa­ły się po­chy­lo­ną nad nim twarz.

– Fagi?

– Witaj w domu, Leh­mie – przy­wi­ta­ła go zgryź­li­wie go­spo­dy­ni. – Gdy znowu naj­dzie cię ocho­ta, by dać się zabić, bądź ła­skaw uważ­niej wy­bie­rać miej­sce ago­nii. Obor­nik le­piej za­mor­ty­zo­wał­by upa­dek, a ja na­praw­dę lu­bi­łam te na­stur­cje.

 

***

 

Adar Kal-el Bohr sie­dział, pod­pie­ra­jąc się łok­ciem o brud­ny blat, i wpa­try­wał tępo w top­nie­ją­cą piwną pianę. Słyn­ny pa­la­dyn oso­bi­ście wolał wino od piwa, był za­go­rza­łym pe­dan­tem, a ni­cze­go nie zno­sił bar­dziej niż głu­po­ty i igno­ran­cji. Jed­nak od kra­sno­lu­dów ocze­ki­wa­no pi­jań­stwa, ru­basz­no­ści i po­ciesz­ne­go pro­stac­twa, więc wy­ra­fi­no­wa­nie lorda Bohra przy­cią­gnę­ło­by szyb­ko po­wszech­ną uwagę. A tego prze­cież nie chciał. Ru­basz­ność i pro­stac­two po­zo­sta­wa­ły poza jego za­się­giem, więc fakt, że ga­pie­nie się na wy­peł­nio­ny chmiel­nym trun­kiem kufel sta­no­wi­ło wy­star­cza­ją­cą cenę za spo­kój i swo­istą nie­wi­dzial­ność, nie­zmier­nie Adara cie­szył.

Nie­ste­ty ra­dość ta nie trwa­ła długo.

Krót­ko ostrzy­żo­na ko­bie­ta, która przy­sia­dła się do kra­sno­lu­da, spo­wo­do­wa­ła, że po­zo­sta­li klien­ci za­czę­li ich mniej lub bar­dziej otwar­cie ob­ser­wo­wać. Po­bra­tym­cy Adara nie sta­no­wi­li w tych stro­nach sen­sa­cji, ale pusz­czań­skie elfki już tak.

– Karcz­ma? Li­to­ści! Czy He­lio­dor na­praw­dę nie zna­lazł nic lep­sze­go? – jęk­nę­ła cicho ostro­ucha, roz­glą­da­jąc się za miej­scem, gdzie mo­gła­by bez­piecz­nie zło­żyć łuk. – Na­czy­tał się chło­pak „Bo­ha­ter­stwa dla opor­nych” czy co?

– Nie prze­sa­dzaj, Syl­fi­no – zga­nił ją ła­god­nie pa­la­dyn. – W końcu wszyst­ko już było, jak ma­wiał Ben Akiba. A tu przy­naj­mniej po­da­ją zdat­ne do picia trun­ki i pie­czeń, któ­rej wcze­śniej nie zda­rza­ło się miau­czeć.

Elfka prych­nę­ła lek­ce­wa­żą­co, ale zaraz spoj­rza­ła na niego za­in­try­go­wa­na.

– Ben Akiba? – po­wtó­rzy­ła. – A któż to taki, Ada­rze? Nigdy o nim nie sły­sza­łam.

Pa­la­dyn miał ocho­tę od­gryźć sobie język. W gło­wie tłu­kły się mu dzie­siąt­ki róż­nych, rów­nie mało wia­ry­god­nych wy­mó­wek, lecz zanim zdą­żył się zde­cy­do­wać na któ­rąś z nich, do go­spo­dy wkro­czy­ła dość nie­ty­po­wa kom­pa­nia.

– He­lio­do­rze! Jak miło cię wi­dzieć, przy­ja­cie­lu! – za­wo­łał kra­sno­lud do przy­wód­cy grupy, szcze­rze wdzięcz­ny ciem­no­wło­se­mu wo­jow­ni­ko­wi za zja­wie­nie się w od­po­wied­niej chwi­li i wy­ba­wie­nie go od kło­po­tli­wej od­po­wie­dzi.

– Adar, stary lisie! – Męż­czy­zna uśmiech­nął się sze­ro­ko, lecz uj­rzaw­szy to­wa­rzysz­kę pa­la­dy­na, spo­waż­niał i skło­nił się lekko. – Pani Syl­fi­no, czy­nisz mi za­szczyt swą obec­no­ścią. Szcze­rze mó­wiąc, nie wiem, czy zna­cie oso­bi­ście resz­tę na­szej we­so­łej gro­mad­ki. Po­wi­nie­nem kogoś przed­sta­wić?

Kra­sno­lud miał dotąd oka­zję spo­tkać trój­kę jego kom­pa­nów, więc na za­sa­dzie eli­mi­na­cji przy­jął, że drob­na ko­bie­ta w błę­kit­nej sukni, upo­rczy­wie po­pra­wia­ją­ca wy­koń­czo­ne ko­ron­ką man­kie­ty, musi być cza­ro­dziej­ką Olchą. Spo­koj­na i opa­no­wa­na, wy­glą­da­ła na maga lodu, ale wieść nio­sła, że jej do­me­ną jest ogień.

He­lio­do­ra van Heia, naj­po­tęż­niej­sze­go z ży­ją­cych ry­ce­rzy, przy­wód­cę Brac­twa i kró­lew­skie­go do­rad­cę w jed­nej, nie­zwy­kle ro­słej oso­bie, Adar ko­ja­rzył jesz­cze z cza­sów, gdy tam­ten był małym chłop­cem, który jeź­dził na koniu z pa­ty­ka i to­czył ze star­szym bra­tem bitwy na drew­nia­ne mie­cze.

Z kolei Syl­fi­nę In­te­gral, za­wo­ła­ną łucz­nicz­kę, przed­sta­wio­no mu le­d­wie kilka lat temu, gdy zo­sta­ła am­ba­sa­dor­ką Pusz­czy przy Ra­dzie. Wszech­stron­nie wy­kształ­co­na i oczy­ta­na elfka szyb­ko pod­bi­ła serce pa­la­dy­na. W końcu nie tak łatwo o ko­bie­tę, z którą można tre­ści­wie po­roz­ma­wiać na temat al­che­mii i me­cha­ni­ki.

Po­zo­sta­łą trój­kę znał ra­czej z wi­dze­nia.

Ry­bałt z Thal­lo­ris tasz­czył ulu­bio­ną lut­nię i bawił się za­wie­szo­ną na szyi drew­nia­ną fi­gur­ką sło­wi­ka. Pół­elf był chyba naj­bar­dziej roz­po­zna­wal­nym człon­kiem Sied­mior­ga – i nic dziw­ne­go, bo nie­wie­lu bar­dów mogło rów­nać się z nim kunsz­tem.

Ja­sno­wło­sa Emi­lia Vulpi, w któ­rej ży­łach pły­nę­ła krew anio­łów, ka­płan­ka boga mi­ło­ści, usia­dła obok kra­sno­lu­da i życz­li­wie ski­nę­ła ku niemu głową.

Nim­bus, drugi z magów, sły­ną­cy ze swego ga­dul­stwa, za­wzię­cie szep­tał coś Olsze do ucha. Twarz o dość po­spo­li­tych ry­sach zdo­bił urze­ka­ją­cy uśmiech. Cza­ro­dziej czę­sto żalił się na brak po­wo­dze­nia u płci pięk­nej i żar­to­wał, że w jego przy­pad­ku usi­dle­nie ko­bie­ty wy­ma­ga uprzed­nie­go po­ra­że­nia wy­bran­ki pio­ru­nem, ale Adar był gotów po­sta­wić ta­la­ry prze­ciw­ko orze­chom, że ma to nie­wie­le wspól­ne­go z rze­czy­wi­sto­ścią.

He­lio­dor prze­pro­wa­dził szyb­ką pre­zen­ta­cję, za­mó­wił piwo i prec­le, po czym cięż­ko klap­nął na do­sta­wio­ny do stołu zydel.

– Nie­zwy­kle cie­szę się, że mimo roz­licz­nych obo­wiąz­ków, zdo­ła­li­ście sta­wić się na moje we­zwa­nie. Po raz pierw­szy Brac­two Sied­mior­ga spo­ty­ka się w peł­nym skła­dzie. Jak pew­nie się do­my­śla­cie, powód może być tylko jeden…

– Że­la­zny Kor­mo­ran – syk­nę­ła Emi­lia, uro­czo marsz­cząc kształt­ny nosek.

– Że­la­zny Kor­mo­ran – po­twier­dził po­nu­ro wo­jow­nik.

 

***

 

– Które z nich urzą­dzi­ło cię tak tym razem? – za­py­ta­ła kra­sno­lud­ka, zmie­nia­jąc Leh­mo­wi opa­tru­nek.

– Nim­bus – oznaj­mił la­ko­nicz­nie ry­cerz.

– Nim­bus? To by wy­ja­śnia­ło, dla­cze­go śmier­dzisz wę­dzon­ką. A mó­wi­łam: jak le­ziesz prać się z ma­giem po­wie­trza, za­wsze za­kła­daj ka­lo­sze i mon­tuj pio­ru­no­chron. Ale nie, bo jak to wy­glą­da, bo co lu­dzie po­my­ślą, w końcu bycie ge­niu­szem zła zo­bo­wią­zu­je. Le­piej dać sobie przy­sma­żyć tyłek!

– Fagi?

– Tak?

– Mo­żesz być przez chwi­lę cicho? Boli mnie głowa.

– Oczy­wi­ście, mój panie – oznaj­mi­ła chłod­no ru­do­wło­sa. Za­ci­snę­ła dłoń na oka­la­ją­cym szyję sznu­rze pereł. – W końcu je­stem twoją po­kor­ną sługą. Już za­my­kam ja­dacz­kę i wra­cam do garów. Ro­so­łek ugo­tu­ję.

Od­wró­ci­ła się na pię­cie i, wy­pro­sto­wa­na jak stru­na, ru­szy­ła do kuch­ni.

Lehm wes­tchnął cięż­ko, szyb­ko zro­zu­miaw­szy swój błąd, ale po­sta­no­wił prze­cze­kać burzę i chwi­lę się zdrzem­nąć. Nie­ste­ty – trza­ska­nie ron­dli, kle­kot ku­chen­nych uten­sy­liów oraz łomot to­wa­rzy­szą­cy sie­ka­niu mar­chew­ki sku­tecz­nie od­ga­nia­ły sen.

Nie­wie­le jest rze­czy gło­śniej­szych niż mil­cze­nie ura­żo­nej ko­bie­ty.

Ska­pi­tu­lo­wał.

– Fagi – po­wie­dział nie­śmia­ło, a od­gło­sy rą­ba­nia wa­rzyw mo­men­tal­nie uci­chły – prze­pra­szam. Nie chcia­łem cię ura­zić. To był na­praw­dę zły dzień. Chodź, po­roz­ma­wiaj ze mną.

– Za mo­ment – ode­zwa­ła się wresz­cie. – Jak do­rzu­cę zie­le­ni­nę do bu­lio­nu.

Lehm ode­tchnął z ulgą, sły­sząc, jak stu­kot noża nagle ła­god­nie­je, a brak słów staje się cie­pły i przy­ja­zny.

Kra­sno­lud­ka skoń­czy­ła przy­go­to­wa­nia do obia­du, umyła ręce i usia­dła na brze­gu po­sła­nia. Ry­cerz czuł, że opa­rzo­na skóra po­wo­li prze­sta­je piec, za­wro­ty głowy mi­ja­ją, a wy­krę­ca­ją­cy stawy ból zmie­nia się w wa­to­wa­te odrę­twie­nie. Fa­ge­la­xus miała roz­licz­ne wady, ale dru­id­ką była na­praw­dę po­tęż­ną.

– Pach­niesz próch­nem – za­uwa­żył. – Znowu sie­dzia­łaś w wierz­bie?

Spoj­rza­ła na niego koso.

– A jak niby ina­czej mam prak­ty­ko­wać z taką apa­ry­cją? Wszy­scy myślą, że je­stem dziec­kiem, głasz­czą po gło­wie i dają kar­mel­ki. Bo we­dług tu­byl­ców mój lud nie używa magii, a kra­sno­ludz­kie ko­bie­ty mają brody. Pie­przo­ne ste­reo­ty­py! A wszyst­ko przez to, że jed­ne­mu sta­ro­ście na kon­kurs bar­dów za­chcia­ło się wy­słać nie­sław­ną Ja­ju­nę Ka­ba­nos! I jak to koł­tu­nom wy­tłu­ma­czyć? Niech dalej skła­da­ją ofia­ry drze­wu, przy­naj­mniej będą sza­no­wać zie­leń. Tak jest pro­ściej.

– Pro­ściej nie zna­czy le­piej – stwier­dził ry­cerz. – Po­stę­pu­jąc w ten spo­sób, uni­kasz dia­lo­gu, po­twier­dzasz tak po­gar­dza­ne przez cie­bie ste­reo­ty­py, po­zwa­lasz lu­dziom tkwić w oko­wach igno­ran­cji i sa­mo­za­do­wo­le­nia. Po­win­naś…

– Po­win­nam co? – prze­rwa­ła mu znie­cier­pli­wio­na. – Wy­ja­śnić im, kim je­stem i cier­pieć jak ty? A może mi pa­su­je ich igno­ran­cja? Może uwa­żam sa­mo­za­do­wo­le­nie za nie­zły su­ro­gat szczę­ścia? W tym lesie jest już jeden mę­czen­nik z wła­snej woli i wy­star­czy. – Ze­rwa­ła się na równe nogi i szarp­nę­ła per­ło­wy na­szyj­nik. – Od ilu lat wal­czysz z Sied­mior­giem? Czar­ny Pan, Że­la­zny Kor­mo­ran – po co ci te maski? Za­ci­skasz zęby, zbie­rasz sińce, uda­jesz szko­le­nio­wy ma­ne­kin Brac­twa. Jeśli chcesz za­pew­nić tej ban­dzie tre­ning, po­de­ślij im kilka ogrów lub trol­li. My­ślisz, że kto­kol­wiek do­ce­ni to, co ro­bisz? Jeśli tak, to je­steś ża­ło­sny. Sły­szysz? Żało…

– Siad! – syk­nął zi­ry­to­wa­ny Lehm.

Dziew­czy­na zgar­bi­ła się nagle, jakby na jej szyi za­wisł głaz. Wal­czy­ła przez chwi­lę z gra­wi­ta­cją, lecz wresz­cie osu­nę­ła się na pod­ło­gę. Le­ża­ła plac­kiem, rzu­ca­jąc to­wa­rzy­szo­wi wście­kłe spoj­rze­nia.

Ry­cerz po­wo­li pod­niósł się z po­sła­nia.

– Już? Uspo­ko­iłaś się? Star­cie z trol­la­mi nic by Brac­twa nie na­uczy­ło. Sied­mio­ro mnie nie­na­wi­dzi, ale jed­no­cze­śnie sza­nu­je moje umie­jęt­no­ści. Będą sta­ra­li się udo­wod­nić, że są lepsi. I w pew­nym mo­men­cie na­praw­dę mnie prze­ro­sną. Muszę stać się dłu­tem, które wy­rzeź­bi ich po­tę­gę. Brzy­twą, któ­rej będą mu­sie­li się chwy­cić, by nie uto­nąć w oce­anie sta­gna­cji. Ina­czej Ona nigdy się nie obu­dzi. Ro­zu­miesz, Fagi? – Kra­sno­lud­ka nie mogła po­ru­szyć głową, więc tylko po­tul­nie przy­mknę­ła po­wie­ki. Uwol­nił ją i po­gła­skał po ru­dych wło­sach. – Dobra dziew­czyn­ka.

„Dobra dziew­czyn­ka” usia­dła i za­czę­ła ma­so­wać odrę­twia­ły kark.

– Jeśli na­praw­dę tak ci za­le­ży na ich roz­wo­ju – mruk­nę­ła, nadal uni­ka­jąc wzro­ku przy­ja­cie­la – trze­ba bę­dzie za­an­ga­żo­wać do tego smoka.

– Smoka? – Ry­ce­rza już dawno prze­sta­ły bawić po­dob­ne żarty.

– Smoka – przy­tak­nę­ła z po­wa­gą Fa­ge­la­xus. – Dla bo­ha­te­rów walka z la­ta­ją­cym jasz­czu­rem to prze­cież po­zy­cja obo­wiąz­ko­wa. Na szczę­ście wiem, gdzie miesz­ka taki jeden. A ra­czej jedna.

 

***

 

Olcha ścią­gnę­ła lekko wodze kla­czy i wes­tchnę­ła cicho. Miała na­dzie­ję, że nikt tego nie za­uwa­żył.

Choć na­le­ża­ła do Brac­twa od nie­mal sze­ściu lat, dotąd zwy­kle wal­czy­ła sa­mot­nie. Ogień był ży­wio­łem rów­nie po­tęż­nym, co nie­prze­wi­dy­wal­nym i nawet drob­ny błąd cza­ro­dziej­ki mógł kosz­to­wać so­jusz­ni­ków życie. Nie dzi­wi­ła się więc, że He­lio­dor wolał po­wie­rzać jej za­da­nia nie­wy­ma­ga­ją­ce an­ga­żo­wa­nia więk­szej grupy. Je­dy­nym przed­sta­wi­cie­lem Sied­mior­ga, z któ­rym do­tych­czas współ­pra­co­wa­ła, był Nim­bus. Mag po­wie­trza miał przy­naj­mniej szan­sę oca­lić skórę, gdyby moc kon­fra­ter­ki wy­mknę­ła się spod kon­tro­li. Ktoś inny mógł­by się bo­czyć za tak jawny brak za­ufa­nia, ale Olcha była na to zbyt roz­sąd­na. W końcu ma­go­wie ognia dzie­li­li się na dwie ka­te­go­rie: nie­spo­ty­ka­nie roz­waż­nych i nie­odwo­łal­nie mar­twych.

Nie przy­wy­kła do tak licz­nej kom­pa­nii. Zdo­ła­ła nieco po­znać i po­lu­bić każde z szóst­ki to­wa­rzy­szy, ale jako grupa dzia­ła­li jej na nerwy. Roz­ga­da­ni i ro­ze­śmia­ni, za­cho­wy­wa­li się, jakby zmie­rza­li na pik­nik, a nie coś, co zwa­żyw­szy na po­sia­da­ną przez Brac­two prze­wa­gę, miało być wła­ści­wie eg­ze­ku­cją.

– Wy­pro­wadź mnie z błędu, przy­ja­cie­lu – zwró­ci­ła się do ja­dą­ce­go obok niej Nim­bu­sa – ale jeśli mnie pa­mięć nie myli, po­mi­ja­jąc star­cia z nami, Że­la­zny Kor­mo­ran od da­wien dawna nie wy­rzą­dził ni­ko­mu szko­dy.

– Nie wy­rzą­dził, bo mu na to nie po­zwo­li­li­śmy – wark­nął He­lio­dor, nim mag zdo­łał otwo­rzyć usta. – Gdy tylko wy­ściu­biał nos z Pusz­czy, ata­ko­wa­li­śmy dra­nia i mu­siał zmy­kać w ostę­py z pod­ku­lo­nym ogo­nem. Wy­star­czy, że nie zdą­ży­li­śmy go po­wstrzy­mać dzie­sięć lat temu.

Cza­ro­dziej­ka drgnę­ła, wi­dząc, jak po­god­ne za­zwy­czaj ob­li­cze przy­wód­cy Sied­mior­ga przy­bie­ra za­cię­ty wyraz.

– Nie było cię tam, Olcho – po­wie­dział ry­cerz z na­głym smut­kiem. – Nie wi­dzia­łaś, co zo­sta­ło ze Sta­ro­wią­zów. Pusz­czań­skie elfy od dłuż­sze­go czasu alar­mo­wa­ły, że miesz­kań­cy oko­licz­nych osad nie prze­strze­ga­ją tra­dy­cji i za­czy­na­ją kar­czo­wać te­re­ny na­le­żą­ce do otu­li­ny. Mój brat, naj­zdol­niej­szy z kró­lew­skich pa­la­dy­nów, miał ne­go­cjo­wać z nie­po­kor­ny­mi kmie­cia­mi oraz za­dbać o utrzy­ma­nie po­ko­ju w tam­tych stro­nach. Lecz zgi­nął, jak wszy­scy, któ­rzy wtedy sta­nę­li po­mio­to­wi Ciem­no­ści na dro­dze.

– Pew­nej nocy po­łu­dnio­wy kra­niec Pusz­czy za­pło­nął – pod­ję­ła Syl­fi­na. – El­fic­cy zwia­dow­cy wy­ru­szy­li do Sta­ro­wią­zów, by wal­czyć z po­żo­gą. Gdy do­tar­li na miej­sce… – Wzię­ła głę­bo­ki wdech. – Byłam w tam­tym od­dzia­le. Nie prze­pa­da­łam wów­czas za ludź­mi, a tym, któ­rzy bar­ba­rzyń­sko nisz­czy­li nasz Las, ży­czy­łam jak naj­go­rzej, jed­nak nic nie uspra­wie­dli­wia­ło po­dob­nej rzezi. Szli­śmy przez opu­sto­sza­łe, spa­lo­ne wsie, w któ­rych nie oca­lał nikt żywy. Wi­dzie­li­śmy roz­dar­te na strzę­py ciała star­ców i le­żą­ce w ka­łu­żach krwi zwło­ki nie­mow­ląt. Gdzie­kol­wiek się nie zwró­ci­li­śmy, ota­czał nas ogień i śmierć. Aż wresz­cie spo­tka­li­śmy jego. Że­la­zne­go Kor­mo­ra­na. Sie­dział w tej swo­jej obrzy­dli­wej zbroi na ster­cie tru­pów, ni­czym na ja­kimś ma­ka­brycz­nym tro­nie. Roz­ka­zał, byśmy prze­ka­za­li lu­dziom, że teraz on jest panem tej czę­ści Pusz­czy i każdy, kto spró­bu­je się mu prze­ciw­sta­wić, skoń­czy jako ko­lej­ne ścier­wo u jego stóp.

– A wy go grzecz­nie po­słu­cha­li­ście? – zdzi­wi­ła się ma­gi­ni.

– Oczy­wi­ście, że nie. – Syl­fi­na unio­sła się dumą. – Pró­bo­wa­li­śmy go poj­mać. Albo zabić. Ale Las zwró­cił się prze­ciw nam. Nie mo­gli­śmy wal­czyć z czymś, co uwa­ża­my za świę­tość.

– On jest zły, Olcho. Na­praw­dę zły – oświad­czy­ła Emi­lia, usi­łu­jąc do­pro­wa­dzić do po­rząd­ku po­tar­ga­ne wia­trem sre­brzy­ste włosy.

Cza­ro­dziej­ka spoj­rza­ła na nią py­ta­ją­co.

– Och, wiem, że to głu­pio brzmi. – Ne­fi­lim­ka ro­ze­śmia­ła się ner­wo­wo. – Ale gdy sta­niesz z nim do walki, zro­zu­miesz.

Ka­płan­ka mil­cza­ła przez chwi­lę, gła­dząc po karku swo­je­go ogier­ka.

– Co­kol­wiek się sta­nie, nie słu­chaj go. Jed­nym zda­niem za­kwe­stio­nu­je wszyst­ko, co dla cie­bie ważne. Naj­bar­dziej szla­chet­ne z mo­ty­wów spró­bu­je zmie­nić w wy­ra­cho­wa­nie i kon­for­mizm. Oczer­ni ludzi, któ­rym ufasz i któ­rych sza­nu­jesz. A potem…

Zmarsz­czy­ła ślicz­ne brwi, jakby pró­bu­jąc zna­leźć naj­od­po­wied­niej­sze okre­śle­nie.

– Potem do­pro­wa­dzi do tego, byś za­par­ła się sie­bie.

– Emi, zli­tuj się – jęk­nął wo­jow­nik, nie mogąc znieść gęst­nie­ją­ce­go pa­to­su. – Roz­bi­cie ko­men­ta­rza na kilka czę­ści nie wpły­wa na efekt two­ich słów, a zmniej­sza czy­tel­ność wy­po­wie­dzi.

– Na mi­łość Yur­ny­her­thar­de­re! – za­wo­ła­ła zi­ry­to­wa­na Emi­lia. Bez­błęd­ne wy­ma­wia­nie imie­nia bó­stwa, któ­re­mu słu­ży­ła, mu­sia­ło być jed­nym z aspek­tów ka­płań­skiej mocy ne­fi­lim­ki. Przy­naj­mniej zda­niem Olchy. – He­lio­do­rze van Heiu, to, że nami do­wo­dzisz, nie zna­czy jesz­cze, że mo­żesz nami rzą­dzić!

– Och, uspo­kój­cie się oboje – po­pro­sił ja­dą­cy w arier­gar­dzie Ry­bałt. – Upu­ście po­wie­trza z pę­che­rzy. Jeśli za­cznie­my się kłó­cić, Kor­mo­ran wygra, jesz­cze zanim roz­pocz­nie się bitwa.

W znu­żo­nym gło­sie barda było coś, co koiło ne­ga­tyw­ne emo­cje, wy­gła­dza­ło ścią­gnię­te gnie­wem czoła.

Magia – stwier­dzi­ła z roz­ba­wie­niem cza­ro­dziej­ka. – Użył magii wobec prze­ło­żo­ne­go. To ci do­pie­ro bez­czel­ność!

He­lio­dor wy­da­wał się zu­peł­nie nie­świa­dom wpły­wu min­stre­la. Od­chrząk­nął, wy­raź­nie za­wsty­dzo­ny wła­snym za­cho­wa­niem, i zwró­cił się do nie­zwy­kle ci­che­go Nim­bu­sa:

– Je­steś pe­wien, że ten prze­klę­ty me­ga­lo­man wy­brał wła­śnie tamto wzgó­rze?

– Tak. – Bu­rzo­wy mag ski­nął głową. – Po ostat­niej po­tycz­ce, nim sal­wo­wał się uciecz­ką, po­wie­dział, że dzień przed pierw­szą let­nią peł­nią bę­dzie cze­kał na nas obok Kur­ha­nu Kró­lo­wej.

 

***

 

Lehm był pod wra­że­niem. Oczy­wi­ście na smo­cze leże naj­bar­dziej pa­so­wa­ła­by ob­szer­na grota, ale ruiny za­mczy­ska, oto­czo­ne pasem wy­pa­lo­nej ziemi, pla­so­wa­ły się w czo­łów­ce miejsc od­po­wied­nich na sie­dzi­by złych i groź­nych istot. Nie to, co ce­gla­ny domek z bia­łym płot­kiem. Ry­cerz wes­tchnął smęt­nie. Fa­ge­la­xus nie­ste­ty nie dała się prze­ko­nać, że można cza­sem po­świę­cić wy­go­dę na rzecz wi­ze­run­ku.

Tam, gdzie koń­czy­ła się ku­szą­ca zie­le­nią traw łąka a za­czy­na­ło po­go­rze­li­sko, ktoś wbił skle­co­ną z kilku desek ta­bli­cę. Wy­ma­lo­wa­ny czer­wo­ną sub­stan­cją napis gło­sił: „Wynoś się albo giń. Ostrze­głam. Sze­tan.” Za­tknię­ta na kołku ludz­ka czasz­ka pod­kre­śla­ła po­wa­gę groź­by.

– Ten głupi do­mo­krąż­ca sam był sobie wi­nien – oznaj­mi­ła Fagi, do­strze­gł­szy wa­ha­nie to­wa­rzy­sza. – Kto mu kazał wła­zić bocz­ny­mi scho­da­mi? Spadł i skrę­cił sobie kark, a bied­ną Szet pró­bo­wa­no skar­żyć za nie­umyśl­ne spo­wo­do­wa­nie śmier­ci. Oczy­wi­ście roz­pra­wa się nie od­by­ła z po­wo­du braku skła­du orze­ka­ją­ce­go.

Oświad­cze­nie to jakoś nie pod­nio­sło ry­ce­rza na duchu, zwłasz­cza że wcze­śniej kra­sno­lud­ka, za­py­ta­na o przy­jaźń ze smo­czy­cą, ogra­ni­czy­ła się do serii wie­lo­znacz­nych burk­nięć.

Po krót­kiej wspi­nacz­ce do­tar­li do bram zamku. Dru­id­ka ło­mo­ta­ła pię­ścią we wrota, ale bez więk­sze­go skut­ku. Szarp­nę­ła więc za wiel­ką, mo­sięż­ną klam­kę, po czym od­sko­czy­ła niby opa­rzo­na.

– Drań­stwo jest pod na­pię­ciem! – wy­ja­śni­ła za­sko­czo­ne­mu Leh­mo­wi.

Drzwi roz­bły­sły dziw­nym, zie­lon­ka­wym świa­tłem i ode­zwa­ły się zgrzy­tli­wie:

– Za­re­je­stro­wa­no próbę wkro­cze­nia na teren po­sia­dło­ści es-zet-pięć­dzie­siąt dwa. Podaj cel pla­no­wa­nej wi­zy­ty i przy­łóż prawą dłoń do czyt­ni­ka celem we­ry­fi­ka­cji toż­sa­mo­ści.

– Cho­ler­na ga­dże­cia­ra! – mruk­nę­ła pod nosem kra­sno­lud­ka, ale po­słusz­nie opar­ła rękę o lśnią­ce se­le­dy­no­wo skrzy­dło i po­wie­dzia­ła: – To ja. Przy­szłam oddać książ­kę i po­ga­dać.

Zro­bi­ła krok do tyłu i po­le­ci­ła to­wa­rzy­szo­wi:

– Le­piej się cof­nij. Sze­tan to jedna z mil­szych istot jakie znam, ale bywa ner­wo­wa.

Jakby na po­twier­dze­nie jej słów, wrota roz­war­ły się nagle, szarp­nię­te gwał­tow­nym po­dmu­chem, a z wnę­trza twier­dzy do­biegł wście­kły ryk:

– Fa­ge­la­xus Sus­scro­fa! Że też masz czel­ność zja­wiać się po stu la­tach jakby nigdy nic! A miał być tylko ty­dzień! Ty­dzień! Ty pusta, nie­słow­na…

Sto­ją­ca za drzwia­mi, ro­ga­ta, odzia­na w ob­szer­ną pe­le­ry­nę po­stać, za­mil­kła na chwi­lę, i ro­zej­rza­ła się, wy­raź­nie zdzi­wio­na bra­kiem spo­dzie­wa­nej an­ta­go­nist­ki. Wresz­cie po­chy­li­ła głowę i zdję­ła sty­li­zo­wa­ny na cze­rep ko­zio­roż­ca hełm. Na ład­nej, upstrzo­nej ło­bu­zer­ski­mi pie­ga­mi, naj­zu­peł­niej ludz­kiej twa­rzy go­spo­dy­ni ma­lo­wa­ło się nie­do­wie­rza­nie.

– Fagi? To na­praw­dę ty?

– Cześć, Szet. Kopę lat – bąk­nę­ła za­wsty­dzo­na kra­sno­lud­ka.

Wła­ści­ciel­ka twier­dzy wy­da­ła z sie­bie kilka sy­czą­co-chrzą­ka­ją­cych dźwię­ków.

– Wy­bacz, nie po­zna­łam cię! To pew­nie przez to, że schu­dłaś. I, jeśli mnie oczy nie mylą, wy­de­pi­lo­wa­łaś brwi – do­da­ła drwią­co, igno­ru­jąc mor­der­czy wzrok ru­do­wło­sej. – To jego spraw­ka? – Spoj­rza­ła z za­cie­ka­wie­niem na Lehma.

Fa­ge­la­xus nie­chęt­nie ski­nę­ła głową.

W bursz­ty­no­wych oczach rze­ko­mej smo­czy­cy bły­sło coś na kształt po­dzi­wu. Po­da­ła ry­ce­rzo­wi dłoń.

– Sze­tan­de­ra­lis­sa. Dla zna­jo­mych Sze­tan. Albo Szet.

– Lehm… – Za­wa­hał się przez chwi­lę. – Po pro­stu Lehm.

– Miło cię po­znać, Po-Pro­stu-Leh­mie. – Dziew­czy­na uśmiech­nę­ła się, na wpół przy­jaź­nie, na wpół zło­śli­wie. – Chyba rze­czy­wi­ście mu­si­my po­roz­ma­wiać. Za­pra­szam.

Wnę­trze zamku oka­za­ło się roz­cza­ro­wu­ją­co czy­ste i wy­god­nie urzą­dzo­ne. Ka­mien­ne po­sadz­ki były za­mie­cio­ne, ścian z ja­sne­go pia­skow­ca nie szpe­ci­ły pa­ję­czy­ny ani ślady sadzy, za­miast po­nu­rych por­tre­tów pra­sz­czu­rów nad ko­min­kiem umiesz­czo­no dość awan­gar­do­wą ale­go­rię zna­ków zo­dia­ku, zaś so­lid­ne meble zwra­ca­ły uwagę wy­ra­fi­no­wa­ną pro­sto­tą. Szet ro­zu­mia­ła, że za­cho­wa­nie po­zo­rów bywa istot­ne, ale bez prze­sa­dy.

Go­spo­dy­ni po­da­ła wino i pier­nicz­ki, po czym za­py­ta­ła:

– To w czym wła­ści­wie mogę wam pomóc?

Ry­cerz spró­bo­wał krót­ko i tre­ści­wie przed­sta­wić pro­blem, ale w miarę jak mówił, wła­sne słowa wy­da­wa­ły mu się coraz bar­dziej po­zba­wio­ne sensu.

Sze­tan naj­wy­raź­niej od­nio­sła po­dob­ne wra­że­nie.

– To sza­leń­stwo – skwi­to­wa­ła po chwi­li jego wywód. – Sporo ry­zy­ku­jesz, pró­bu­jąc osią­gnąć nie­osią­gal­ne. Ale za­wsze uwa­ża­łam, że w wa­ria­tach jest coś urze­ka­ją­ce­go. Stanę u two­je­go boku. Gdyby cho­dzi­ło o kogoś in­ne­go, uzna­ła­bym, że po­tycz­ka z całym Brac­twem Sied­mior­ga to jawne pro­sze­nie się o śmierć, ale skoro zdo­ła­łeś okieł­znać naszą małą Fagi… – Zer­k­nę­ła na prze­żu­wa­ją­cą pier­ni­ki kra­sno­lud­kę i par­sk­nę­ła śmie­chem. – Nie mogę prze­ga­pić tego przed­sta­wie­nia.

– Tylko, Szet – wtrą­ci­ła dru­id­ka, prze­łknąw­szy kęs ciast­ka – bła­gam, po trans­for­ma­cji przy­bierz jakiś od­po­wied­ni kolor. I nie tłu­macz, że sre­bro jest czer­nią tego se­zo­nu. Brac­two to kon­ser­wa­ty­ści. Nie będą wal­czyć z czymś, co w ich mnie­ma­niu re­pre­zen­tu­je Ład.

 

***

 

Nim­bus pierw­szy raz od­wie­dził Kur­han Kró­lo­wej, gdy miał ja­kieś osiem lat.

Nie ro­zu­miał wtedy, czemu bab­cia Mika za­bra­ła go na po­ro­śnię­ty szma­rag­do­wą trawą pa­gó­rek, na któ­re­go szczy­cie tkwił – niby po­rzu­co­na za­baw­ka ol­brzy­ma – wiel­ki, pła­ski głaz. Nic cie­ka­we­go. Jed­nak Mika, ma­gi­ni ziemi, da­rzy­ła nie­któ­re skały dziw­ną es­ty­mą.

Sta­rusz­ka przy­ci­snę­ła wów­czas rącz­kę chłop­ca do roz­grza­ne­go słoń­cem gra­ni­tu.

– Czu­jesz? – za­py­ta­ła, ale Nim­bus po­trzą­snął głową. Umiał prze­ma­wiać do wia­tru, ro­zu­miał chra­pli­wą pieśń burzy, lecz pia­sek i ka­mie­nie były dla niego mil­czą­ce i mar­twe. Babka nie zwra­ca­ła uwagi na jego wąt­pli­wo­ści. – Śpi tam, głę­bo­ko, głę­bo­ko, pod tym sza­rym przy­stoj­niacz­kiem, otu­lo­na ko­ść­mi wzgó­rza. Śni spo­koj­ne, ziem­ne sny, po­wol­ne jak ruch kon­ty­nen­tów. Świat za­po­mniał o niej, więc za­po­mnia­ła o świe­cie. Zo­sta­wi­ła nas.

Oczy Miki za­lśni­ły zdra­dli­wą wil­go­cią. Nim­bus po­czuł się nie­swo­jo – nigdy wcze­śniej nie wi­dział, by babka pła­ka­ła.

– Kim ona jest? – za­py­tał, nie wie­dząc, co robić. – Ta ko­bie­ta spod wzgó­rza?

– Ko­bie­ta? – zdzi­wi­ła się wie­ko­wa cza­ro­dziej­ka. – To nie ko­bie­ta, synku. To bo­gi­ni. Re­gi­na Magna. Kró­lo­wa, Matka Bogów.

– Mó­wi­łaś, bab­ciu, że śpi, bo o niej za­po­mnia­no. Ty jed­nak pa­mię­tasz, więc czemu się nie budzi?

Uśmiech­nę­ła się smut­no i zmierz­wi­ła czu­pry­nę wnuka.

– Nie tak łatwo jest po­ru­szyć serce boga, Nimbi. Nie wy­star­czy do tego tę­sk­no­ta jed­nej głu­piej sta­ru­chy. Nawet nie wiem, co po­tra­fi­ło­by do­ko­nać po­dob­nej sztu­ki.

Tamta wy­pra­wa była jedną z ostat­nich chwil, które spę­dził z babką. Nie­speł­na mie­siąc póź­niej Mika zmar­ła, zło­ży­ła kości w swo­jej uko­cha­nej ziemi.

Pew­nie dla­te­go widok sie­dzą­ce­go na sza­rym gła­zie Kor­mo­ra­na na­peł­nił serce maga naj­czyst­szą wście­kło­ścią.

Czar­ny ry­cerz do­strzegł wy­ła­nia­ją­cą się z cie­nia lasu grupę i wstał po­wo­li, wspie­ra­jąc się na wiel­kim, bę­kar­cim mie­czu. Głowę w pta­sim heł­mie prze­krzy­wił drwią­co.

– Ho, ho! – za­wo­łał we­so­ło. – Sław­ne Brac­two w peł­nym skła­dzie. To miłe, że przy­ję­li­ście moje za­pro­sze­nie.

– Pod­daj się, Kor­mo­ra­nie! – po­le­cił wład­czo He­lio­dor, ze­sko­czyw­szy z wierz­chow­ca. – Nie­za­leż­nie od tego, co knu­jesz, czy też jakie pu­łap­ki za­sta­wi­łeś, nie wy­grasz sam z naszą Sió­dem­ką. Złóż broń, a oca­lisz swoje nędz­ne życie.

– Sam? – Ge­niusz zła za­chi­cho­tał upior­nie i uniósł osło­nię­tą pan­cer­ną rę­ka­wi­cą dłoń. – Heli, Pą­czu­siu, a kie­dyż to ja twier­dzi­łem, że będę wal­czył sam?

– Z koni! – wrza­snął Ry­bałt, tknię­ty na­głym prze­czu­ciem. – Zsia­dać z koni!

Nim­bus od­ru­cho­wo po­słu­chał barda.

I całe szczę­ście, bo kiedy ona wy­nu­rzy­ła się zza wzgó­rza, żaden, nawet naj­bar­dziej do­świad­czo­ny jeź­dziec nie zdo­łał­by okieł­znać spa­ni­ko­wa­ne­go zwie­rzę­cia.

Była pięk­na – czar­na ni­czym onyks, smu­kła i po­tęż­na. Wy­glą­da­ła jak burza za­klę­ta we wdzięcz­ną, jasz­czur­czą po­stać. Wiatr, wzbu­dzo­ny ude­rze­nia­mi skrzy­deł, roz­wie­wał włosy męż­czy­zny, pie­ścił jego twarz. Cza­ro­dziej spoj­rzał w wą­skie źre­ni­ce, oto­czo­ne cie­płym zło­tem bursz­ty­nu, cudne i hip­no­ty­zu­ją­ce. Pra­gnął…

– Nim­bus! Nim­bu­sie! – Głos min­stre­la wy­rwał maga ze słod­kie­go odrę­twie­nia. – Co ty wy­pra­wiasz?! Mama nie uczy­ła, żeby nie pa­trzeć smo­kom w oczy?

Cza­ro­dziej otrzą­snął się i ro­zej­rzał wokół. Wierz­chow­ce roz­pierz­chły się, gnane ata­wi­stycz­nym stra­chem. Na szczę­ście więk­szość człon­ków Brac­twa za­sto­so­wa­ła się do po­le­ce­nia Ry­bał­ta. Je­dy­nie Adar, naj­gor­szy jeź­dziec w gru­pie, cwa­ło­wał po są­sied­nim pa­gór­ku, nie­sio­ny przez prze­ra­żo­ne­go kuca, trzy­ma­jąc się kur­czo­wo grzy­wy zwie­rzę­cia.

Smo­czy­ca do­strze­gła bez­bron­ne­go kra­sno­lu­da i, wy­krzy­wiw­szy pasz­czę w uda­ją­cym uśmiech gry­ma­sie, po­mknę­ła ku niemu. Skrze­cząc prze­raź­li­wie, za­wi­sła przed koń­skim py­skiem. Kuc sta­nął dęba i wy­rzu­cił pa­la­dy­na z sio­dła. Adar spró­bo­wał wstać i dobyć za­tknię­ty za pas topór, lecz wtedy wiel­ki gad gwał­tow­nie za­trze­po­tał skrzy­dła­mi. Po­dmuch ze­pchnął oszo­ło­mio­ne­go kra­sno­lu­da w dół po­ro­śnię­te­go młod­ni­kiem zbo­cza.

Jeden z głowy – oznaj­mił w umy­śle maga słod­ki, ko­bie­cy głos. Smo­czy­ca za­wró­ci­ła, wy­raź­nie za­do­wo­lo­na z ła­twe­go zwy­cię­stwa.

– Szlag! – za­klął He­lio­dor. – Pani Syl­fi­no, pomóż pro­szę Ada­ro­wi. Ja zajmę się Że­la­znym Ścier­wem. Resz­ta na gada!

Czar­no­łu­ska smo­czy­ca krą­ży­ła chwi­lę nad ich gło­wa­mi, by wresz­cie za­pi­ko­wać w dół i wy­lą­do­wać w pod­nó­ża wznie­sie­nia. Ziew­nę­ła prze­cią­gle i po­pa­trzy­ła wy­zy­wa­ją­co w stro­nę nadal lekko zdez­o­rien­to­wa­nej kom­pa­nii.

– Nie daj­cie się zabić! – krzyk­nął przy­wód­ca Sied­mior­ga i do­byw­szy mie­cza, ru­szył ku cze­ka­ją­ce­mu na szczy­cie wzgó­rza Kor­mo­ra­no­wi.

Nim­bus wes­tchnął, wy­szep­tał za­klę­cie uła­twia­ją­ce kon­cen­tra­cję i za­czął biec w kie­run­ku przy­glą­da­ją­cej mu się z roz­ba­wie­niem be­stii. Tuż obok niego pę­dził za­czer­wie­nio­ny z wy­sił­ku Ry­bałt. Prze­wie­szo­na przez ramię barda lut­nia pod­ska­ki­wa­ła za­baw­nie.

Żeń­ska część Brac­twa pró­bo­wa­ła do­trzy­mać im kroku, lecz nagle drogę ko­bie­tom za­gro­dził niski, cier­nio­wy ży­wo­płot.

– Nie tak szyb­ko, dro­gie panie – po­wie­dzia­ła sto­ją­ca przed prze­szko­dą, drob­na, ru­do­wło­sa po­stać. – Zanim za­cznie­cie za­wra­cać ogon Szet, mu­si­cie po­ko­nać mnie!

– Skąd się tu wzię­łaś, dziew­czyn­ko? – za­py­ta­ła ła­god­nie Emi­lia. – Ucie­kaj, ma­lut­ka, to nie miej­sce dla dzie­ci.

– Nie je­stem dziec­kiem! – za­pe­rzy­ła się ni­ziut­ka nie­zna­jo­ma. – Je­stem kra­sno­lud­ką! Do­ro­słą, w pełni doj­rza­łą kra­sno­lud­ką!

– Jasne, nasze nie­do­pa­trze­nie – mruk­nę­ła znie­cier­pli­wio­na Syl­fi­na. – A teraz zmy­kaj stąd, smar­ku­lo, albo cio­cia Olcha przy­sma­ży ci pięty.

– Niech tylko spró­bu­je! Je­stem naj­po­tęż­niej­szą dru­id­ką, jaką w życiu spo­tka­ły­ście! – Tu kra­sno­lud­ka za­wa­ha­ła się przez chwi­lę i uczci­wie do­da­ła: – Praw­do­po­dob­nie. I to nie moja wina, że wy­glą­dam młodo!

– Nie mam czasu na durne za­ba­wy – oświad­czy­ła elfka. – Muszę ra­to­wać Adara. Z drogi!

Nim­bus za­trzy­mał się i od­wró­cił, wy­czuw­szy w po­wie­trzu gęst­nie­ją­cą moc.

– Peł­za­ją­ca trwo­ga! – wrza­snę­ła pi­skli­wie praw­do­po­dob­nie naj­po­tęż­niej­sza dru­id­ka, jaką w życiu spo­tkał.

Mu­ra­wa wokół dziew­cząt po­ru­szy­ła się nagle, za­szu­mia­ła sze­le­stem prze­su­wa­ją­cych się łusek, za­chrzę­ści­ła chro­bo­tem chi­ty­no­wych pan­ce­rzy­ków.

Emi­lia wy­rzu­ci­ła z sie­bie wią­zan­kę prze­kleństw, które przy­pra­wi­ły­by o ru­mie­niec nawet pi­ja­ne­go syna por­to­wej pro­sty­tut­ki. Je­dy­nym cen­zu­ral­nym sło­wem w po­to­ku wul­ga­ry­zmów były „ka­ra­lu­chy”.

– Węże! Dla­cze­go to muszą być węże? – jęk­nę­ła Syl­fi­na, co­fa­jąc się ku to­wa­rzysz­kom.

Olcha ode­tchnę­ła głę­bo­ko, nie po­zwa­la­jąc, by pa­ni­ka za­bu­rzy­ła jej kon­cen­tra­cję.

– Furea Bitto! – za­wo­ła­ła.

Ścia­na pło­mie­ni oto­czy­ła trzy ko­bie­ty, po­pie­ląc na­sła­ne przez kra­sno­lud­kę gady i ro­bac­two.

Nim­bus wie­dział, że cza­ro­dziej­ka nie zdoła utrzy­mać za­klę­cia zbyt długo – po­zo­sta­nie we wnę­trzu ogni­ste­go wiru przez wię­cej niż kilka chwil gro­zi­ło po­pa­rze­nia­mi lub za­cza­dze­niem. Ru­szył więc damom na ra­tu­nek, lecz kiedy do­tarł do ży­wo­pło­tu, ten zmie­nił się w się­ga­ją­cą nieba ba­rie­rę z cier­ni.

Och, chciał­byś pomóc ko­le­żan­kom? Jakie to słod­kie! – W umy­śle maga za­brzmiał drwią­cy głos. – Ale wiesz, chłop­cze, na twoim miej­scu za­czę­ła­bym mar­twić się o wła­sną skórę.

Pach­ną­cy ozo­nem po­dmuch ude­rzył cza­ro­dzie­ja w plecy; skrzy­dla­ty cień prze­sło­nił słoń­ce. Nim­bus po­wo­li spoj­rzał w górę i na­po­tkał lśnią­cy żywym zło­tem wzrok smoka.

 

***

 

Nic nie dzia­ło się tak, jak po­win­no.

Żeby wy­ko­rzy­stać swój ta­lent, Ry­bałt mu­siał mieć za­pew­nio­ną odro­bi­nę spo­ko­ju. W biegu to można co naj­wy­żej za­kli­nać szczu­ry, gra­jąc na fle­cie. Wal­cząc w trze­ciej linii, wspo­ma­ga­jąc całą grupę magią swej mu­zy­ki, bard sta­no­wił re­al­ne wzmoc­nie­nie po­ten­cja­łu bo­jo­we­go Brac­twa. W obec­nej sy­tu­acji, mając za wspar­cie je­dy­nie maga, min­strel był tylko sła­be­uszem z bez­u­ży­tecz­ną lut­nią.

A ra­czej byłby, gdyby cho­dzi­ło o każ­de­go in­ne­go min­stre­la. Sława Ry­bał­ta z Thal­lo­ris wy­ni­ka­ła bo­wiem z jego nie­zwy­kłej zdol­no­ści do im­pro­wi­za­cji.

Gdy tylko zro­zu­miał, że od­dzie­lo­no ich od resz­ty dru­ży­ny, za­nu­cił:

 

Od­wróć ode mnie oczy, miła,

I spójrz na mego brata,

Nie tyś po no­cach mi się śniła,

Nie zmie­nię twego świa­ta.

 

Była to pro­sta i – po­mi­ja­jąc sza­cow­ną mał­żon­kę Ry­bał­ta – nie­za­wod­na pieśń, która po­zwa­la­ła bar­do­wi umknąć uwa­dze wroga, przez sku­pie­nie gnie­wu prze­ciw­ni­ka na któ­rymś z le­piej opan­ce­rzo­nych kom­pa­nów.

Co praw­da trud­no uznać cza­ro­dzie­ja odzia­ne­go w płó­cien­ny ka­ftan za cięż­ko­zbroj­ną jed­nost­kę, ale gdy się nie ma, co się lubi…

Za­klę­cie za­dzia­ła­ło. O bar­dzie za­po­mnia­ła nie tylko smo­czy­ca, ale i Nim­bus.

Ry­bałt zy­skał chwi­lę, by ode­tchnąć i prze­my­śleć dal­szą tak­ty­kę.

Po­gła­skał za­wie­szo­ny na szyi amu­let w kształ­cie sło­wi­ka i szep­nął me­lo­dyj­nie:

– Obudź się.

Drew­nia­na fi­gur­ka za­czę­ła pro­mie­nio­wać ła­god­nym cie­płem i tra­cić twar­dą gład­kość. Po chwi­li sza­ro­pió­ry pta­szek po­ru­szył się nie­spo­koj­nie w dłoni min­stre­la.

– Witaj, przy­ja­cie­lu. – Bard uśmiech­nął się i usa­dził stwo­rzon­ko na swoim ra­mie­niu.

Bły­snę­ło. Ku­li­sty pio­run ode­rwał się od pal­ców Nim­bu­sa i po­fru­nął w kie­run­ku wi­szą­cej nad głową męż­czy­zny smo­czy­cy. Ta umknę­ła w bok, zwin­na niby ja­skół­ka, za­to­czy­ła pętlę i splu­nę­ła ku cza­ro­dzie­jo­wi wiąz­ką błę­kit­nych stru­mie­ni. Bu­rzo­wy mag za­sło­nił się stwo­rzo­ną z wia­tru tar­czą.

Sło­wik za­klą­skał pół­el­fo­wi do ucha.

– Sze­tan­de­ra­lis­sa, po­wia­dasz? Pro­mień Księ­ży­ca. Ślicz­ne imię, w sam raz dla sre­brzy­stej. Tylko czemu przy­bra­ła czerń? Dla­cze­go chro­ni Że­la­zne­go Kor­mo­ra­na? – za­sta­na­wiał się Ry­bałt.

Nie miał jed­nak czasu na dal­sze dy­wa­ga­cje, gdyż cza­ro­dziej i smo­czy­ca wal­czy­li z coraz więk­szą za­cię­to­ścią.

Bard wziął głę­bo­ki wdech, na­piął prze­po­nę i za­czął śpie­wać. Sie­dzą­cy na ra­mie­niu pta­szek dziel­nie mu se­kun­do­wał. Re­cy­ta­ty­wy po­bu­dza­ją­ce re­ge­ne­ra­cję ener­gii, arie po­pra­wia­ją­ce kon­cen­tra­cję i szyb­kość rzu­ca­nia za­klęć, trele chro­nią­ce przed ob­ra­że­nia­mi ter­micz­ny­mi i za­uro­cze­niem spla­ta­ły się w jedną, prze­peł­nio­ną po­tę­gą kan­ta­tę.

Nim­bus nie do końca ro­zu­miał, czemu nagle wró­ci­ły mu siły, a wła­dza nad ży­wio­łem przy­cho­dzi­ła tak łatwo i na­tu­ral­nie.

Ry­bał­ta nie mar­twił zbyt­nio fakt, że kom­pan nie zdaje sobie spra­wy z jego wspar­cia. Kiedy chciał błysz­czeć, wy­stę­po­wał w karcz­mach.

Pa­trząc na to­czą­cy się obok po­je­dy­nek, bard za­uwa­żył, że smo­czy­ca, mimo efek­tow­nych ma­new­rów lot­ni­czych i ogni­stych fa­jer­wer­ków, stara się nie wy­rzą­dzić ma­go­wi więk­szej krzyw­dy. A i Nim­bus usi­ło­wał ra­czej unie­ru­cho­mić niż zra­nić skrzy­dla­tą prze­ciw­nicz­kę.

– Wy­glą­da to jak bar­dzo dziw­ny ta­niec go­do­wy – mruk­nął pod nosem min­strel.

Wtedy jed­nak wy­strze­lo­na przez cza­ro­dzie­ja bły­ska­wi­ca dra­snę­ła błonę lotną. Za­skwier­cza­ło, za­pach­nia­ło spa­lo­ną skórą. Smo­czy­ca tylko drgnę­ła, nie tra­cąc nic ze swej zwin­no­ści, lecz ga­dzie źre­ni­ce zwę­zi­ły się nagle, a oczy za­lśni­ły ostro jak krze­mień.

Ry­bałt, jako męż­czy­zna szczę­śli­wie żo­na­ty, do­brze wie­dział, co ozna­cza po­dob­na mina u sa­mi­cy. W ta­kich chwi­lach zwy­kle przy­po­mi­nał sobie o nie­zno­szą­cym zwło­ki za­pro­sze­niu na dwór ja­kie­goś ma­gna­ta lub pil­nym za­da­niu zle­co­nym przez He­lio­do­ra. Tu jed­nak uciecz­ka nie wcho­dzi­ła w grę.

Z szyb­ko­ścią, o którą nikt by go pew­nie nie po­dej­rze­wał, do­sko­czył do mam­ro­czą­ce­go ko­lej­ne za­klę­cie Nim­bu­sa i chwy­ciw­szy obu­rącz swoją lut­nię, roz­trza­skał in­stru­ment na gło­wie maga.

Cza­ro­dziej osu­nął się nie­przy­tom­ny na zie­mię, a za­sko­czo­na smo­czy­ca za­wi­sła w po­wie­trzu jak po­lu­ją­cą pu­stuł­ka. Do­pie­ro teraz za­uwa­ży­ła barda.

– Witaj, pani Sze­tan­de­ra­lis­so. – Skło­nił się nisko. – Prze­pra­szam naj­moc­niej za szko­dy wy­rzą­dzo­ne przez mo­je­go przy­ja­cie­la. Wy­bacz mu, pro­szę. Chciał­bym się pod­dać. To zna­czy obaj chcie­li­by­śmy się pod­dać, choć Nim­bus, jak widać, chwi­lo­wo nie jest w sta­nie wy­ra­zić swo­jej woli. Czy mo­że­my li­czyć na twoją li­tość, szla­chet­na?

Przy­glą­da­ła się mu przez chwi­lę, a potem wy­da­ła z sie­bie par­sk­nię­cie, które Ry­bałt opty­mi­stycz­nie uznał za śmiech.

W sumie, czemu nie. Nigdy dotąd nie bra­łam jeń­ców. – Smo­cze myśli ła­sko­ta­ły świa­do­mość pół­el­fa.

– Furea Aroo! – krzyk­nę­ła gdzieś w od­da­li Olcha.

Sze­tan­de­ra­lis­sa spo­waż­nia­ła. Umysł Ry­bał­ta za­la­ła fala stra­chu i wy­myśl­nych prze­kleństw. Nim jed­nak bard zdo­łał za­py­tać, co tak smo­czy­cę prze­ra­zi­ło, ta po­chwy­ci­ła jego i Nim­bu­sa w swe szpo­ny.

 

***

 

Lu­dzie czę­sto pra­wi­li ba­nia­lu­ki o so­ko­lim wzro­ku jej po­bra­tym­ców, ale Syl­fi­na uwa­ża­ła, że do tego, by cel­nie strze­lać, by­stre oczy są aku­rat naj­mniej po­trzeb­ne. W końcu nie mu­sia­ła wi­dzieć ha­fto­wa­nych kwiat­ków, zdo­bią­cych ku­bra­czek kra­sno­lud­ki, by wie­dzieć, gdzie znaj­du­je się serce prze­ciw­nicz­ki.

Li­czy­ła się pra­wi­dło­wa po­sta­wa, od­po­wied­nia ocena od­le­gło­ści i jak naj­więk­sza po­wta­rzal­ność, zdo­by­te dzię­ki latom żmud­nych ćwi­czeń. Oraz umie­jęt­ność wy­ci­sze­nia emo­cji, wy­rów­na­nia od­de­chu, zwal­cze­nia zdra­dli­we­go drże­nia dłoni. Spo­kój.

Tyle, zda­niem Syl­fi­ny, wy­star­cza­ło, by uczy­nić z kogoś cał­kiem nie­złe­go łucz­ni­ka.

Tym jed­nak, co róż­ni­ło el­fic­ką am­ba­sa­dor­kę od zwy­czaj­nie do­brych strzel­ców, był jej mózg.

Na­pię­ła łuk, do­cią­gnę­ła cię­ci­wę na od­le­głość opusz­ki od pod­bród­ka, i w cza­sie krót­szym niż ude­rze­nie serca wy­ko­na­ła ob­li­cze­nia opty­mal­nych tra­jek­to­rii strza­łu. Ist­nia­ło tyle zmien­nych, które mu­sia­ła uwzględ­nić: róż­ni­cę w opo­rze lotek, zwią­za­ną ze wzro­stem wil­got­no­ści po­wie­trza, kie­ru­nek i pręd­kość wia­tru, do­dat­ko­wo za­bu­rza­ne przez tur­bu­len­cje wy­wo­ła­ne ude­rze­nia­mi smo­czych skrzy­deł, od­chy­le­nia w sprę­ży­sto­ści cię­ci­wy po­wo­do­wa­ne przez wosk użyty do jej kon­ser­wa­cji. Przez uła­mek chwi­li elfka za­sta­na­wia­ła się, czy wziąć też po­praw­kę na ruch ob­ro­to­wy pla­ne­ty, ale uzna­ła, iż nie­do­sko­na­ło­ści za­sto­so­wa­ne­go przez nią mo­de­lu sy­mu­la­cji moż­li­wych ru­chów oży­wio­ne­go celu, re­du­ku­ją nie­mal do zera ko­rzy­ści z ta­kie­go po­stę­po­wa­nia.

Wy­pu­ści­ła strza­łę. Już sły­sząc zna­jo­my dźwięk cię­ci­wy, była pewna, że po­cisk doj­dzie celu.

Nie do­szedł.

Grube, przy­po­mi­na­ją­ce mon­stru­al­ny powój pną­cze owi­nę­ło się wokół brze­chwy, po czym usłuż­nie po­da­ło strza­łę uśmiech­nię­tej zło­śli­wie dru­id­ce. Przez mo­ment kra­sno­lud­ka wy­glą­da­ła, jakby chcia­ła po­dłu­bać gro­tem w zę­bach, ale zre­zy­gno­wa­ła i po pro­stu zła­ma­ła pro­mień.

– No, zło­ciut­kie, to wszyst­ko, na co was stać?! – za­wo­ła­ła aro­ganc­ko.

Syl­fi­na prych­nę­ła z iry­ta­cją i się­gnę­ła do koł­cza­nu.

– Nie! – Emi­lia chwy­ci­ła ją za rękę, nim zdą­ży­ła zło­żyć się do ko­lej­ne­go strza­łu. – Stój, Syl! Ta dziew­czy­na nie jest na­szym wro­giem!

– Nie? – Łucz­nicz­ka szarp­nę­ła się, pró­bu­jąc uwol­nić nad­gar­stek z uści­sku ne­fi­lim­ki. – Po­patrz, a dałam się na­brać, gdy na­pu­ści­ła na nas te peł­za­ją­ce pa­skudz­twa!

– To nie jej wina! – za­pro­te­sto­wa­ła ka­płan­ka. – Nie robi tego z wła­snej woli. Wi­dzisz perły na jej szyi? To nie jest zwy­kła bły­skot­ka, tylko zma­te­ria­li­zo­wa­na klą­twa, od­da­ją­ca wła­ści­ciel­kę pod wła­dzę Że­la­zne­go Kor­mo­ra­na.

– Emi ma rację – po­twier­dzi­ła Olcha. – Kar­licz­ka jest tylko ma­rio­net­ką tego sza­lo­ne­go zło­czyń­cy. Nie mo­że­my zabić nie­win­nej isto­ty. Mu­si­my ją uwol­nić.

– Niby jak? – mruk­nę­ła elfka, nadal roz­draż­nio­na swym nie­po­wo­dze­niem.

Tym­cza­sem nie­szczę­sna nie­wol­ni­ca upior­ne­go ry­ce­rza za­czę­ła się nie­cier­pli­wić.

– Hej! Na co cze­ka­cie, głu­pie gęsi? Pu­dru­je­cie noski? – Dru­id­ka ze znu­dzo­ną miną for­mo­wa­ła w dło­niach kulę zie­lon­ka­we­go świa­tła. – Chyba nie pla­nu­je­cie jesz­cze stra­te­gicz­ne­go od­wro­tu? Mia­łam na­dzie­ję na odro­bi­nę roz­ryw­ki.

– Bied­ne ma­leń­stwo – wes­tchnę­ła Emi­lia. – Sama nie wie, co mówi. Jeśli uda nam się prze­rwać na­szyj­nik, znisz­czy­my pę­ta­ją­ce ją za­klę­cie.

– Tra­fie­nie nie by­ło­by pro­ble­mem – oświad­czy­ła łucz­nicz­ka – gdyby nie te prze­klę­te, ma­gicz­ne chwa­sty!

Ka­płan­ka i cza­ro­dziej­ka spoj­rza­ły po sobie.

– Ziel­sko zo­staw nam – po­wie­dzia­ła z uśmie­chem ma­gicz­ka. – W końcu naj­waż­niej­sza jest praca ze­spo­ło­wa.

– O, słod­ki Yur­ny­her­thar­de­re – za­in­kan­to­wa­ła Emi­lia, po­chy­liw­szy głowę – pro­wadź tę strza­łę, chroń przed wro­gi­mi cza­ra­mi i po­zwól osią­gnąć za­mie­rzo­ny cel.

Syl­fi­na dość scep­tycz­nie pod­cho­dzi­ła do an­ga­żo­wa­nia sił wyż­szych do tak bła­hych spraw, ale cier­pli­wie po­cze­ka­ła, aż to­wa­rzysz­ka udzie­li bło­go­sła­wień­stwa.

Spo­koj­nie wy­mie­rzy­ła, ce­lu­jąc w zdo­bią­ce szyję prze­ciw­nicz­ki ko­ra­le, po czym wy­pu­ści­ła pie­rza­sty po­cisk.

– Furea Aroo! – wy­krzyk­nę­ła Olcha, wska­zu­jąc dło­nią na szy­bu­ją­cą strza­łę.

Ogni­sta otocz­ka roz­bły­sła wokół el­fiej brze­chwy, paląc bez li­to­ści każdy z pró­bu­ją­cych po­chwy­cić pro­mień pędów.

Po­kry­ty sre­brem grot dra­snął skórę dru­id­ki, prze­ciął nić łą­czą­cą mlecz­no­bia­łe pa­cior­ki. Perły roz­sy­pa­ły się po mu­ra­wie, lśniąc sła­bym świa­tłem.

Uwol­nio­na z krę­pu­ją­cej wolę klą­twy kra­sno­lud­ka za­sty­gła na chwi­lę, wy­raź­nie oszo­ło­mio­na. Po­wol­nym ru­chem star­ła są­czą­cą się z ranki krew, spoj­rza­ła zdzi­wio­na na bar­wią­cą palce czer­wień. W oczach rudej ko­biet­ki bły­sło prze­ra­że­nie. Ob­ma­ca­ła szyję i de­kolt. A potem, za­miast łka­jąc z wdzięcz­no­ści, po­biec ku swoim wy­ba­wi­ciel­kom, osu­nę­ła się na ko­la­na.

– Nie, bła­gam, tylko nie to! – jęk­nę­ła roz­pacz­li­wie, pró­bu­jąc po­zbie­rać mi­go­czą­ce wśród trawy świa­teł­ka. – Pro­szę, nie!

Chwy­ta­ła blade ogni­ki i przy­ci­ska­ła do pier­si, w bez­sen­sow­nej pró­bie ich po­now­ne­go sca­le­nia. Wresz­cie za­uwa­ży­ła, że jest ob­ser­wo­wa­na.

Unio­sła głowę i spoj­rza­ła na nie­daw­ne prze­ciw­nicz­ki. Wy­krzy­wi­ła usta, jakby nie mogła się zde­cy­do­wać, czy ma ocho­tę na śmiech, czy na płacz.

– Na co się ga­pi­cie, durne kozy? – za­py­ta­ła chra­pli­wie. – Ucie­kaj­cie, póki jesz­cze mo­że­cie! Sły­szy­cie? Ucie­kaj­cie!

Zgar­bi­ła się, wy­prę­ża­jąc grzbiet jak kot. A potem za­czę­ła ro­snąć.

– Nie – szep­nę­ła Syl­fi­na. – Prze­cież to nie­re­al­ne. Ciało nie może tak po pro­stu nagle zmie­nić roz­mia­rów. To sprzecz­ne z za­sa­dą za­cho­wa­nia masy. Nie wspo­mi­na­jąc o za­bu­rze­niach he­mo­dy­na­micz­nych, które wy­wo­ła­ło­by rap­tow­ne zwięk­sze­nie się ło­ży­ska na­czy­nio­we­go. Poza tym…

– Syl! – wrza­snę­ła Emi­lia, szar­piąc ramię elfki. – To nie jest czas na my­śle­nie i de­ba­to­wa­nie! To jest mo­ment, gdy wie­jesz tak szyb­ko, jak tylko po­tra­fisz, skoro grzecz­nie pro­szą! Do lasu!

Łucz­nicz­ka pró­bo­wa­ła coś po­wie­dzieć, ale to­wa­rzysz­ki chwy­ci­ły ją za ręce i zmu­si­ły do biegu.

– Pomóż nam, wiel­ki Yur­ny­her­thar­de­re! – mo­dli­ła się Emi, cudem uni­ka­jąc po­tknięć o wy­sta­ją­ce z ziemi ko­rze­nie. – Świę­ty po­śpiech!

Olcha roz­glą­da­ła się ner­wo­wo, ani na chwi­lę nie zwal­nia­jąc tempa. Wresz­cie do­strze­gła ob­ro­śnię­tą ko­sać­ca­mi sa­dzaw­kę.

– Faiaa Booru! – za­wo­ła­ła, śląc kulę ognia wprost na taflę wody.

Ba­jor­ko za­wrza­ło i w po­wie­trze unio­sły się kłęby pary. Oto­czo­ne płasz­czem mgły ko­bie­ty umknę­ły w zbaw­cze ob­ję­cia pusz­czy.

– My­śli­cie, że tu bę­dzie­my bez­piecz­ne? – za­py­ta­ła ka­płan­ka, z tru­dem ła­piąc od­dech.

Prze­raź­li­wy ryk roz­darł leśną ciszę.

– Oba­wiam się, że nie – stwier­dzi­ła po­nu­ro Olcha.

 

***

 

Pę­dząc w górę zbo­cza, He­lio­dor po­my­ślał, że co­dzien­ne biegi w peł­nym rynsz­tun­ku po miej­skich mu­rach były jed­nak za­cnym po­my­słem. Czuł­by się idio­tycz­nie, gdyby sta­nąw­szy przed ob­li­czem śmier­tel­ne­go wroga, dy­szał jak stary mops.

Prze­ciw­nik cze­kał na niego, bez­tro­sko prze­cha­dza­jąc się wokół sza­re­go głazu. Gdy przy­wód­ca Sied­mior­ga do­tarł wresz­cie na szczyt, czar­ny ry­cerz uniósł miecz w szy­der­czym sa­lu­cie.

– No i spójrz, Heli – rzekł Kor­mo­ran z uśmie­chem – na końcu drogi zo­sta­li­śmy sam na sam. To chyba prze­zna­cze­nie.

– Pod­daj się! – wy­ce­dził przez zęby wo­jow­nik. – To twoja ostat­nia szan­sa.

– Ostat­nia? – Sługa Ciem­no­ści udał, że się za­sta­na­wia. – A nie, jed­nak po­dzię­ku­ję. Je­stem w końcu spe­cja­li­stą od mar­no­wa­nia szans. Przy­naj­mniej zda­niem nie­któ­rych.

Jesz­cze nie skoń­czył mówić, gdy do­sko­czył do nieco roz­ko­ja­rzo­ne­go He­lio­do­ra. Ciął z dołu, brzyd­ko i pod­stęp­nie, lecz przy­wód­ca Brac­twa zdo­łał odbić cios i wy­pro­wa­dzić kontrę. Kor­mo­ran spa­ro­wał ją, przed ko­lej­nym ude­rze­niem umknął w bły­ska­wicz­nym uniku. Czar­ny ry­cerz był nieco niż­szy i szczu­plej­szy od He­lio­do­ra, lecz do­rów­ny­wał mu szyb­ko­ścią i do­świad­cze­niem, a przy tym nie dawał się po­no­sić emo­cjom. Wo­jow­nik uzmy­sło­wił sobie, że czeka go trud­na prze­pra­wa, a wynik po­tycz­ki jest nie­pew­ny.

Wal­czy­li jak na­tchnie­ni, tnąc i od­ska­ku­jąc, gnąc się w wy­pa­dach, za­sty­ga­jąc na ułam­ki chwil w pa­ra­dach. I choć obaj wy­pro­wa­dza­li bły­ska­wicz­ne cię­cia, żaden nie mógł wy­mi­nąć za­sta­wy prze­ciw­ni­ka. Było w tym star­ciu coś z tańca, w któ­rym part­ne­rzy do­kład­nie znają swoje kroki, ja­kieś śmier­cio­no­śne pięk­no. I no­stal­gia.

No­stal­gia? Jaka no­stal­gia?! – po­my­ślał He­lio­dor, zły na sa­me­go sie­bie, że po­zwa­la, by de­kon­cen­tro­wa­ły go po­dob­ne głu­po­ty. – Chyba mi się hełm za­nad­to od słon­ka na­grzał!

Wy­pro­wa­dził cios z pra­we­go dachu, ce­lu­jąc w bark prze­ciw­ni­ka, lecz ad­wer­sarz zbił go od pługa, prze­cho­dząc w zwar­cie. He­lio­dor spró­bo­wał za­wi­nię­cia – bez­sku­tecz­nie, bo sługa Ciem­no­ści cof­nął się, zwięk­sza­jąc dy­stans, i od­jąw­szy klin­gę, skon­tro­wał gór­nym cię­ciem. Wo­jow­nik zdo­łał je spa­ro­wać, po czym, wy­szedł­szy od gardy wołu, tnąc po­zio­mo, za­gro­ził skro­ni prze­ciw­ni­ka. Jed­nak i tego ciosu Kor­mo­ran zdo­łał unik­nąć.

Wtedy to za­uwa­żył. Kroki bo­le­śnie zna­jo­me, spe­cy­ficz­ne trzy­ma­nie głow­ni, pa­mię­ta­ne jesz­cze z dzie­ciń­stwa se­kwen­cje parad – każdy ruch i atak czar­ne­go ry­ce­rza był czy­stym szy­der­stwem. Odzia­ny w pta­sią zbro­ję zło­czyń­ca pró­bo­wał za­kpić z He­lio­do­ra, ko­piu­jąc styl walki jego zmar­łe­go brata. Usi­ło­wał roz­sier­dzić przy­wód­cę Sied­mior­ga, drwiąc z po­ko­na­ne­go przed laty pa­la­dy­na.

Młody van Hei, wście­kły jak roz­ju­szo­ny ro­so­mak, za­sy­pał nie­go­dziw­ca gra­dem nad­ludz­ko szyb­kich cięć. Nie­ste­ty i tę wy­mia­nę upior­ny ry­cerz zdo­łał prze­trwać. W końcu jego po­nu­ra sława nie wzię­ła się zni­kąd. Osta­tecz­nie za­mar­li na chwi­lę w zwar­ciu, dy­sząc i spo­glą­da­jąc na sie­bie z nie­na­wi­ścią.

– Furea Aroo! – krzyk­nę­ła gdzieś w od­da­li Olcha.

Że­la­zny Kor­mo­ran za­chwiał się, ryk­nął jak ra­nio­ny niedź­wiedź i, ode­pchnąw­szy wo­jow­ni­ka jed­nym po­tęż­nym cio­sem, zwró­cił się w kie­run­ku, z któ­re­go do­biegł głos cza­ro­dziej­ki.

– Nie, pro­szę! – szep­nął bła­gal­nie. – Co ja naj­lep­sze­go na­ro­bi­łem?!

He­lio­dor nie miał za­mia­ru za­sta­na­wiać się nad dzi­wacz­nym za­cho­wa­niem prze­ciw­ni­ka. Wy­ko­rzy­stu­jąc nie­uwa­gę wroga, na­brał roz­pę­du i wbił sztych mie­cza mię­dzy na­plecz­nik a far­tuch czar­nej zbroi. Kor­mo­ran jęk­nął, obej­rzał się przez ramię, jakby nie mógł uwie­rzyć, że zo­stał po­ko­na­ny. Przy­wód­ca Sied­mior­ga wy­szarp­nął ostrze i upior­ny ry­cerz runął na zie­mię.

Wo­jow­nik so­lid­nym kop­nia­kiem ob­ró­cił po­wa­lo­ne­go wroga na plecy, dru­gim wy­trą­cił mu z ręki broń. Przy­klęk­nął obok ran­ne­go.

– Za­wsze mnie cie­ka­wi­ło, jakaż to pa­skud­na gęba chowa się za tą przy­łbi­cą – po­wie­dział i, do­ci­snąw­szy sza­mo­cą­ce­go się prze­ciw­ni­ka ko­la­nem do ziemi, ścią­gnął mu z głowy uda­ją­cy ptasi łeb hełm.

Że­la­zny Kor­mo­ran skrę­cił szyję w bok, da­rem­nie usi­łu­jąc ukryć swoją twarz.

– Nie! – jęk­nął He­lio­dor, pró­bu­jąc się cof­nąć. Opadł na trawę. Po­rzu­co­na przy­łbi­ca po­to­czy­ła się kilka kro­ków od niego. – Nie, nie, nie! To jakaś podła sztucz­ka! Ilu­zja! Nie je­steś…

– Heli, bra­cisz­ku – prze­rwał mu chra­pli­wie ranny męż­czy­zna. – Wy­ba­czę ci nie­mal wszyst­ko, nawet mą wła­sną śmierć, ale nie każ mi pa­trzeć, jak ro­bisz z sie­bie ża­ło­sne­go bła­zna!

– Nie ro­zu­miem. – He­lio­dor spo­glą­dał prze­ra­żo­ny na wsią­ka­ją­cą w zie­mię krew brata. – Dla­cze­go nas zdra­dzi­łeś i za­czą­łeś słu­żyć Ciem­no­ści? Dla­cze­go ze mną wal­czy­łeś, Leh­mie?

– Nie zdra­dzi­łem, chcia­łem… – Przez twarz by­łe­go pa­la­dy­na prze­biegł kurcz cier­pie­nia. – Ża­łu­ję, że nie mam czasu się wy­tłu­ma­czyć, ale mu­sisz stąd ucie­kać, Heli.

– Ma­ja­czysz. Ni­g­dzie nie…

Pod lasem coś ryk­nę­ło. Wo­jow­nik wzdry­gnął się. Po­cząt­ko­wo my­ślał, że to smo­czy­ca, ale w prze­cho­dzą­cym w kwik dźwię­ku wy­czuł nie­zna­ne mu wcze­śniej zło.

– Co to było?

Czar­ny ry­cerz wy­krzy­wił usta w smut­nej pa­ro­dii uśmie­chu.

– Moja mała Rzeź­nicz­ka ze Sta­ro­wią­zów. Twoje przy­ja­ciół­ki wła­śnie ją uwol­ni­ły. Pro­szę, bra­cisz­ku, spie­przaj stąd. Nie chcę umie­rać ze świa­do­mo­ścią, że Fagi cię za­bi­je.

– Nie, Leh­mie. – Przy­wód­ca Sied­mior­ga wstał i za­czął się roz­glą­dać za czymś, co nada­ło­by się na nosze. – Jeśli stąd odej­dzie­my, to razem. Jak mógł­bym żyć, wie­dząc, że cię… – Nie po­tra­fił wy­po­wie­dzieć „za­mor­do­wa­łem”. Po­trzą­snął głową. – Adar cię uzdro­wi. Zo­ba­czysz. Wszyst­ko bę­dzie do­brze.

– Nie chrzań, Heli. Nie mar­nuj czasu. – Mó­wie­nie spra­wia­ło ran­ne­mu coraz więk­szy kło­pot. Wi­dząc jed­nak, że brat nie ma za­mia­ru go po­słu­chać, Lehm spoj­rzał w za­chmu­rzo­ne niebo i reszt­ką sił wy­krzy­czał: – Szet!

– Gadaj sobie, co chcesz, bez cie­bie się stąd nie ruszę – oznaj­mił z upo­rem wo­jow­nik. – Zbyt czę­sto mnie zo­sta­wia­łeś, bym znowu ci na to po­zwo­lił.

Czar­ny ry­cerz nie od­po­wie­dział. Przy­mknął po­wie­ki i wy­szep­tał:

– Pro­szę, obudź się, Kró­lo­wo. Ocal ich. Ja mogę umrzeć, ale nie po­zwól, by inni pła­ci­li za moje błędy.

– Lehm? Lehm, nie rób mi tego!

He­lio­dor rzu­cił się ku bratu, lecz nagły po­dmuch wia­tru zwa­lił wo­jow­ni­ka z nóg. Nim mło­dzie­niec zdo­łał się pod­nieść, po­tęż­ne szpo­ny za­ci­snę­ły się wokół jego pasa i po­rwa­ły w po­wie­trze.

– Puść mnie! Pusz­czaj, prze­brzy­dła be­stio! – wrza­snął przy­wód­ca Sied­mior­ga, młó­cąc bez­rad­nie pię­ścia­mi w obej­mu­ją­cą go łu­sko­wa­tą łapę. – Co ty wy­pra­wiasz?!

Ja? Pró­bu­ję ra­to­wać kogo się da – mruk­nę­ła w jego my­ślach smo­czy­ca. – I wła­śnie za­czy­nam wąt­pić, czy aby po­win­nam.

– Wiesz, wodzu, na twoim miej­scu nie iry­to­wał­bym na­szej do­bro­dziej­ki – ode­zwał się nie­sio­ny w są­sied­niej łapie Ry­bałt. – Nawet twój za­ku­ty w że­la­zo łeb nie prze­trwa upad­ku z ta­kiej wy­so­ko­ści.

Wo­jow­nik spoj­rzał za­sko­czo­ny na barda, a na­stęp­nie zer­k­nął w górę i do­strzegł sie­dzą­ce­go na karku be­stii Nim­bu­sa. Mag, zmru­żyw­szy po­wie­ki, wy­sta­wił twarz na wiatr i de­lek­to­wał się lotem, uśmie­cha­jąc błogo.

He­lio­dor od­chrząk­nął.

– Wy­bacz, szla­chet­na pani. Nie chcia­łem być nie­uprzej­my, ale tam na dole zo­stał lord Adar i mój brat. Czy mo­gła­byś od­sta­wić mnie na zie­mię?

Nie. – Jego wy­ba­wi­ciel­ka była nie­ugię­ta. – Lehm nie wy­ba­czył­by mi two­jej śmier­ci.

Przy­wód­ca Sied­mior­ga za­ci­snął moc­niej pię­ści, ale wię­cej nie pro­te­sto­wał.

Ty, która śpisz pod wzgó­rzem – po­my­ślał w po­zba­wio­nej na­dziei mo­dli­twie – obudź się. Zwróć mi go. Pro­szę.

 

***

 

Fagi ob­ser­wo­wa­ła, jak jej więź z Leh­mem nik­nie, roz­pa­da się ni­czym zdmuch­nię­ty przez wiatr domek z kart. I nie po­tra­fi­ła w żaden spo­sób temu za­po­biec.

Przy­po­mnia­ła sobie dzień, kiedy spo­tka­li się po raz pierw­szy. Gdy w tam­tym prze­klę­tym miej­scu, wśród ja­śnie­ją­cej po­żo­gą nocy, wśród roz­dar­tych na strzę­py tru­pów, wy­krzy­czał jej imię.

 

***

 

Spo­wi­ja­ją­ca umysł czer­wo­na mgła na chwi­lę zrze­dła i isto­ta po­czu­ła pa­ra­li­żu­ją­cy ciało ból. Chcia­ła ze­rwać się na równe nogi i uciec od pa­skud­ne­go, mdłe­go smaku cier­pie­nia, od prze­ra­ża­ją­ce­go smro­du krwi i spa­le­ni­zny, lecz dziw­na, obca moc przy­gnia­ta­ła ją do ziemi.

– Fa­ge­la­xus! Fa­ge­la­xus Sus­scro­fa! Pro­szę, pa­mię­taj o tym, kim byłaś! Kim je­steś.

Zmu­si­ła się, by unieść po­wie­ki.

Po­ło­żył dłoń na jej gwiź­dzie i szlo­chał. Dziw­ne. Dawno nie wi­dzia­ła pła­czą­ce­go czło­wie­ka. Był taki śmiesz­nie mały, mo­gła­by go zmiaż­dżyć jed­nym stąp­nię­ciem i nawet nie za­uwa­ży­ła­by, że coś chrup­nę­ło pod ra­ci­cą. A jed­nak stał w za­się­gu jej kłów, dziel­ny głu­pią od­wa­gą prze­lat­ka, i kar­mił isto­tę swoim współ­czu­ciem.

Wzdry­gnę­ła się.

Lu­dzie. Kie­dyś ich ko­cha­ła, a oni ko­cha­li ją. Cza­sem za­bi­ja­li któ­reś z jej dzie­ci, lecz taka jest kolej rze­czy: trawa czy dąb, zając czy wilk, motyl czy człek, wszyst­ko ma swój po­czą­tek i kres. Dzię­ki temu Pusz­cza po­zo­sta­je zmien­na w swej nie­zmien­no­ści. A ona, Czar­na Locha, była jed­no­cze­śnie straż­nicz­ką i ucie­le­śnie­niem Lasu.

Gdy od­wie­dza­ła ludz­kie osady, miesz­kań­cy ra­do­wa­li się i śpie­wa­li. Kar­mi­li ją orze­cha­mi i za­wie­sza­li na karku gir­lan­dy kwia­tów. Czło­wie­cze młode wdra­py­wa­ły się na po­kry­ty szcze­ci­ną grzbiet, ze śmie­chem cią­gnę­ły za uszy i chwost. Po­zwa­la­ła im na to, w końcu też były jej dzieć­mi.

Lecz nagle coś się zmie­ni­ło. Stali się chci­wi i nie­roz­sąd­ni. Brali wię­cej i wię­cej, nie chcąc dawać nic w za­mian. Wy­pa­la­li, kar­czo­wa­li, ra­ni­li. Ła­ma­li pra­daw­ne pakty.

Nie ro­zu­mia­ła tego sza­leń­stwa, lecz bała się, że skazi także jej ducha. Czuła się chora.

Pró­bo­wa­ła ich ostrzec, lecz gdy do­tar­ła do bram ludz­kich sie­dzib, nie przy­wi­ta­ły jej roz­śpie­wa­ne tłumy, a deszcz strzał i oszcze­pów. Głup­cy. Mogli ją zra­nić, mogli zbru­kać wła­sną go­ry­czą, ale nie mogli zabić, bo…

– Czło­wiek nie może zabić boga, nawet jeśli cho­dzi o nie­zbyt po­tęż­ne leśne bó­stwo – po­wie­dział spo­koj­nie chło­pak. – Gdyby po pro­stu o tobie za­po­mnie­li, za­snę­ła­byś, tak jak Ona. Za­miast tego znie­na­wi­dzi­li cię, bo naj­ła­twiej nie­na­wi­dzić tych, któ­rych skrzyw­dzi­li­śmy. By się uspra­wie­dli­wić, za­czę­li wie­rzyć, że wal­czą z krwio­żer­czym de­mo­nem, a ty byłaś zbyt wście­kła i słaba, by prze­ciw­sta­wić się zmia­nie. Pa­mię­tasz, Fa­ge­la­xus?

Ła­god­ny głos roz­pra­szał krwa­wą mgłę, wią­zał isto­tę z jej prze­szło­ścią, zmy­wał błogą nie­świa­do­mość obłę­du.

– Zabij mnie – po­pro­si­ła.

Mło­dzie­niec po­trzą­snął głową.

– Mó­wi­łem: nie po­tra­fię, nawet gdy­bym chciał. Chwi­lo­we unie­ru­cho­mie­nie cię to nie­mal szczyt moich moż­li­wo­ści, a i tak udało się tylko dla­te­go, że pod­świa­do­mie chcia­łaś, żebym cię po­wstrzy­mał.

Za­dy­go­ta­ła. Per­spek­ty­wa, że nie­ba­wem znów zmie­ni się w bez­myśl­ną be­stię, na­peł­nia­ła Fa­ge­la­xus bez­gra­nicz­nym prze­ra­że­niem.

– Ist­nie­je spo­sób, nie­pew­ny i nie­do­sko­na­ły, by prze­rwać szał – oznaj­mił z wa­ha­niem czło­wiek. – Ty mu­sia­ła­byś coś stra­cić, a i ja za­pła­cił­bym sporą cenę. Jed­nak chciał­bym spró­bo­wać. Zga­dzasz się mi słu­żyć, Fa­ge­la­xus Sus­scro­fo?

– Zga­dzam, Leh­mie van Heiu.

Uśmiech­nął się na dźwięk swo­je­go imie­nia. Białe ogni­ki za­tań­czy­ły w po­wie­trzu i oto­czy­ły kark lochy świe­tli­stą ob­ro­żą.

Świat Fa­ge­la­xus wy­wi­nął ko­zioł­ka. Kwik­nę­ła bez­rad­nie, czu­jąc, jak za­pa­da się, miaż­dżo­na nie­wi­dzial­ną siłą. Skrę­ca­ny mdło­ścia­mi żo­łą­dek pod­cho­dził jej do gar­dła. Zwy­mio­to­wa­ła i za­wsty­dzo­na otar­ła usta grzbie­tem ręki.

Do­pie­ro po chwi­li uświa­do­mi­ła sobie, co to ozna­cza.

 

***

 

Łań­cuch, który pętał jed­no­cze­śnie jej po­tę­gę i sza­leń­stwo zo­stał ze­rwa­ny. Fa­ge­la­xus stała oszo­ło­mio­na, wci­ska­jąc ra­pe­ty w mięk­ki grunt.

Mam ra­ci­ce – stwier­dzi­ła bez­re­flek­syj­nie. My­śle­nie spra­wia­ło jej kło­pot. Słowa i idee wy­cie­ka­ły z umy­słu jak woda z pęk­nię­te­go dzban­ka. Ale nawet ogar­nia­ją­ce isto­tę otę­pie­nie nie po­zba­wi­ło jej świa­do­mo­ści pro­ste­go faktu: Lehm umie­rał.

Nie mogła mu pomóc. W tej po­sta­ci po­tra­fi­ła je­dy­nie nisz­czyć.

Kie­dyś po­ra­dził­by sobie sam. Był pa­la­dy­nem, zdo­łał­by za­ta­mo­wać krwo­tok pro­stym za­klę­ciem. Jed­nak wtedy, na pło­ną­cym po­bo­jo­wi­sku, oddał swą moc, by zwró­cić isto­cie rozum.

A te dwu­noż­ne idiot­ki spra­wi­ły, że po­świę­ce­nie Lehma po­szło na marne. Że jego życie po­szło na marne. Bez­myśl­ne, okrut­ne stwo­rze­nia, nisz­czą­ce wszyst­ko, co sta­nę­ło im na dro­dze. Miała ocho­tę roz­szar­pać te ich chude ciał­ka, wdep­tać w błoto kru­che kost­ki, zmiaż­dżyć…

Nie. – Po­trzą­snę­ła łbem, pró­bu­jąc po­zbyć się za­snu­wa­ją­cej umysł mgły. – Je­stem Fa­ge­la­xus. Fa­ge­la­xus Sus­scro­fa. Bekam przy po­sił­kach. Cze­piam się dro­bia­zgów. Lubię pier­ni­ki i le­ni­we po­po­łu­dnia. Nie mor­du­ję nie­win­nych.

One nie są nie­win­ne. Nikt nie jest.

Usi­ło­wa­ła od­pę­dzić złe myśli ni­czym na­tręt­ne owady. Bez­sku­tecz­nie.

Matko, zbudź się, pro­szę, po­wstrzy­maj mnie, nim…

Ostat­nie z roz­sy­pa­nych w tra­wie świa­te­łek zga­sło.

Isto­ta fuk­nę­ła gniew­nie. Szcze­ci­na na jej grzbie­cie zje­ży­ła się, syp­nę­ła skra­mi. Ra­pe­ty nie­cier­pli­wie ryły zie­mię.

Ol­brzy­mia locha po­chy­li­ła kark i ru­szy­ła do szar­ży.

 

***

 

Stwo­rzo­na przez Olchę mgła rze­dła. Niebo za­snu­ło się chmu­ra­mi, po­ciem­nia­ło w ostrze­że­niu przed nad­cią­ga­ją­cą na­wał­ni­cą. Umil­kły śpie­wy pta­ków i brzę­cze­nie owa­dów. Ciszę le­śne­go pół­mro­ku prze­ry­wa­ły je­dy­nie po­mru­ki ro­dzą­cej się burzy i na­ra­sta­ją­cy tę­tent ogrom­nych racic.

Emi­lia osu­nę­ła się na ko­la­na. Splo­tła smu­kłe palce, aż zbie­la­ły knyk­cie. Obok cza­ro­dziej­ka za­czę­ła in­kan­ta­cję Do­ra­gu Su­re­ibu, jed­ne­go z wiel­kich za­klęć, zaś Syl­fi­na cze­ka­ła z na­ło­żo­ną na cię­ci­wę strza­łą i opusz­czo­nym łu­kiem.

Wła­ści­wie Emi po­win­na ostrzec to­wa­rzysz­ki, że te wy­sił­ki na nic się nie zda­dzą, bo ani czło­wiek, ani elf nie jest w sta­nie zabić boga. Że to ogień i że­la­zo po­mo­gły stwo­rzyć pę­dzą­cą ku nim be­stię. Nie po­tra­fi­ła się jed­nak zmu­sić do po­zba­wie­nia przy­ja­ció­łek resz­tek na­dziei.

Trza­snę­ły ga­łę­zie. Mon­stru­al­ny dzik zwol­nił, na­po­tkaw­szy ścia­nę lasu. Zwierz szedł, z tru­dem prze­ci­ska­jąc się mię­dzy ogrom­ny­mi dę­ba­mi i ła­miąc niby słom­ki pnie młod­szych drzew. Emi­lia pa­trzy­ła na nie­ubła­ga­nie zbli­ża­ją­cą się, po­tęż­ną, ciem­ną syl­wet­kę, na lśnią­ce nie­na­wi­ścią ru­bi­no­we śle­pia.

Wtedy to po­czu­ła – pra­gnie­nie trzech dusz, tak in­ten­syw­ne, że nie­mal na­ma­cal­ne. A jed­no­cze­śnie zbyt chwiej­ne i de­fe­ty­stycz­ne, by móc co­kol­wiek zmie­nić. Mu­sia­ła spró­bo­wać je wzmoc­nić, wes­przeć nie­złom­no­ścią wła­snej wiary.

– O, Wiel­ka Matko, przy­ja­ciół­ko stra­pio­nych – wy­szep­ta­ła bła­gal­nie. – Przez mi­łość twego syna, li­to­ści­we­go Yur­ny­her­thar­de­re, pro­szę, wy­słu­chaj mnie!

Syl­fi­na strze­li­ła, nad­ludz­ko szyb­ko i per­fek­cyj­nie, lecz grot odbił się od twar­dej skóry lochy. Elfka roz­pacz­li­wie słała ko­lej­ne szypy, pró­bu­jąc tra­fić w oko be­stii, ale po­ci­ski zmie­nia­ły się w po­piół, nim zdą­ży­ły się­gnąć celu.

Olcha prze­rwa­ła in­kan­ta­cję w po­ło­wie, nagle uświa­da­mia­jąc sobie, czym skoń­czy­ło­by się przy­wo­ła­nie morza ognia w środ­ku pusz­czy.

– Chroń nas od złego, Kró­lo­wo. Otocz swoją opie­ką, o Pani. Ocal nas. Obudź się, Re­gi­no Magno! – po­pro­si­ła żar­li­wie ka­płan­ka. Mgła snuła się wokół jej ra­mion ni­czym wspo­mnie­nie mat­czy­nych skrzy­deł.

Zie­mia za­drża­ła lekko jak po­ru­szo­ny desz­czem liść. Pro­mień słoń­ca przedarł się przez bu­rzo­we chmu­ry, roz­pro­szył leśne cie­nie. Blask gęst­niał, po­tęż­niał, zy­ski­wał na ma­te­rial­no­ści, aż sku­pił się w wy­so­ką ko­bie­cą po­stać.

Świe­tli­sta zjawa sta­nę­ła na dro­dze roz­wście­czo­nej lochy i opar­ła dłoń o wiel­ki ryj. Be­stia za­trzy­ma­ła się jak wryta, roz­ko­ja­rzo­na po­trzą­snę­ła łbem. Pa­ła­ją­ce żądzą mordu śle­pia przy­ga­sły, spoj­rza­ły przy­tom­nie i nad wyraz ludz­ko. Ol­brzy­mi dzik trwał przez chwi­lę w bez­ru­chu, po czym po­chy­lił kark i wy­cią­gnął się na mu­ra­wie ni­czym po­słusz­ny pies. Ko­bie­ta za­szła zwie­rzę z boku, szep­nę­ła coś do ogrom­ne­go ucha, a potem zręcz­nie wdra­pa­ła się na po­kry­ty szcze­ci­ną grzbiet. Gdy jej wzrok padł na klę­czą­cą ne­fi­lim­kę, uśmiech­nę­ła się pro­mien­nie i unio­sła dłoń w przy­ja­znym po­zdro­wie­niu. Nim jed­nak Emi­lia zdą­ży­ła od­po­wie­dzieć, sło­necz­na ama­zon­ka po­pę­dzi­ła nie­ty­po­we­go wierz­chow­ca łyd­ka­mi i, przedarł­szy się przez prze­rze­dzo­ny już nieco las, po­gna­ła na szczyt wzgó­rza.

– Rany, Emi, nie przy­pusz­cza­łam, że je­steś zdol­na do ta­kich wy­czy­nów – po­wie­dzia­ła z po­dzi­wem Syl­fi­na, po­ma­ga­jąc ka­płan­ce wstać.

– To nie moja za­słu­ga. – Dziew­czy­na za­ru­mie­ni­ła się ślicz­nie i po­trzą­snę­ła głową. – Albo ra­czej: nie tylko moja.

– Kim ona jest? – za­py­ta­ła Olcha, pa­trząc w ślad za od­da­la­ją­cą się nie­zna­jo­mą.

– To Re­gi­na Magna, naj­wyż­sza bo­gi­ni – wy­ja­śni­ła z dumą ne­fi­lim­ka. – Ock­nę­ła się wła­śnie z dwu­stu­let­nie­go snu.

– I co teraz? – Cza­ro­dziej­ka czuła się nieco za­gu­bio­na. Bo­go­wie byli dla niej dotąd po­sta­cia­mi z le­gend. Nie po­win­ni pa­łę­tać się po lesie, pró­bu­jąc tra­to­wać nie­win­ne ma­gicz­ki lub tre­nu­jąc eks­tre­mal­ne od­mia­ny wol­ty­żer­ki.

– Teraz? Teraz Ona wszyst­ko na­pra­wi – oznaj­mi­ła Emi­lia i za­wi­ro­wa­ła w ra­do­snym pi­ru­ecie ni­czym mała dziew­czyn­ka. – A my bę­dzie­my żyć długo i szczę­śli­wie.

 

***

 

Adar jęk­nął cicho, wy­czoł­gaw­szy się z młod­ni­ka, w który we­pchnął go po­dmuch smo­czych skrzy­deł. Otrze­pał opoń­czę z su­chych igieł i płat­ków kory.

– Chyba robię się za stary na takie eska­pa­dy – mruk­nął pod nosem.

Za­tknął topór za pas i w mil­cze­niu ob­ser­wo­wał scenę, roz­gry­wa­ją­cą się na zbo­czu wzgó­rza.

Ja­śnie­ją­ca bia­łym bla­skiem po­stać po­chy­la­ła się nad pod­trzy­ma­nym przez He­lio­do­ra ran­nym ry­ce­rzem. Ogrom­ny, czar­ny dzik, wiel­ko­ści śred­niej sto­do­ły, wa­ro­wał obok tej grup­ki ni­czym prze­ro­śnię­ty owcza­rek. Ry­bałt i Nim­bus scho­dzi­li ku nim, flir­tu­jąc z atrak­cyj­ną sza­tyn­ką w czar­nej sukni. Emi­lia, pod­ka­saw­szy spód­ni­cę, pę­dzi­ła w kie­run­ku świe­tli­stej ko­bie­ty, tak szyb­ko, jak tylko po­zwa­la­ły jej zgrab­ne nogi. Śla­dem ka­płan­ki, z na­le­ży­tą god­no­ścią, nie­zbyt spiesz­nym tem­pem, po­dą­ża­ły Olcha i Syl­fi­na. Żadne z nich nie zwra­ca­ło uwagi na kra­sno­lu­da, na do­da­tek był zbyt da­le­ko, by któ­reś zdo­ła­ło go pod­słu­chać.

Uśmiech­nął się enig­ma­tycz­nie i po­stu­kał pal­ca­mi w bro­szę spi­na­ją­cą płaszcz.

– Baza? Tu je­den-czte­ry-dzie­sięć. Kod ce-wu-ce-te-pe. Po­twier­dzam prze­bu­dze­nie Reg. Po­wia­dom­cie Qu­et­zal­co­atla.