Czas przepowiedni

Limuzyna wioząca Sophie została przepuszczona przez ochronę i wjechała na dziedziniec jednego z zamków położonych nad Loarą. Wampirzyca przez chwilę poczuła się jak za czasów, kiedy była człowiekiem. Zamek różnił się tylko szczegółami, od tego, w którym była kiedyś służącą. Brama, wieże, dziedziniec i nawet wieczorny wiatr znad Loary były takie same. Dziś jednak nie była służką, tylko wampirzycą współwładczynią rządzącego we Wrocławiu klanu Lwowskiego Baciara. Jej pojawienie się tu było związane z czymś co można nazwać rozliczeniami wzajemnych przysług z kultem Welesa.

Z leciutką nonszalancją poprawiła wisiorek z kryształową łezką oprawioną w elegancką plątaninę platynowych liści i gałązek. Skinęła głową na towarzyszącego jej wampira, niosącego przypiętą do nadgarstka teczkę. Krwiopijca ten nazywał się Klemens Samsonowski, choć nie należał do żadnego wampirzego klanu, teraz pełnił rolę jej podwładnego. Wolałaby w jego miejsce mieć jakiegoś przemienionego przez siebie wampira, którego mogłaby kontrolować w pełni na mocy prawa krwi. Kult Welesa zadecydował jednak inaczej, dając jej do towarzystwa innego swojego dłużnika.

Ruszyli przez labirynt korytarzy i schodów za przewodnikiem. Co jakiś czas mijali posterunki ochrony. Sophie wystarczyło kilkanaście sekund by uznać właścicieli zamku za pozbawionych gustu nowobogackich barbarzyńców. Trudno ją za taką opinię winić, ponieważ podstawowym kryterium doboru dzieł sztuki ozdabiających zamkowe korytarze była wysoka lub obłędnie wysoka cena. Po drodze Sophie i jej towarzysz zgodnie z planem zaczęli zwalniać metabolizm i ochładzać swoje ciała do temperatury otoczenia.

W końcu dotarli do celu. Niewielkiej sali zalanej ostrym światłem. Brzydota korytarzy zdawała się w niej kumulować dzięki większemu niż gdzie indziej nasyceniu kosztownymi, koszmarnymi, tworami uchodzącymi współcześnie za sztukę. Prawdopodobnie miało to za zadanie podkreślać status tych, którzy tu urzędowali. Gremium zebrane na sali miało ambicje uważać się za tajny rząd światowy. Z danych kultu Welesa wynikało, iż jest jedna z co najmniej 6 równolegle istniejących grup o takich aspiracjach. Skład nie też odbiegał od typowego dla takich organizacji. Za stołem zasiadało kilkunastu ludzi, wśród nich było 2 byłych premierów, 1 były prezydent, 4 urzędujących prezesów bardzo dużych banków, 3 bossów karteli mafijnych i 2 byłych dyrektorów tajnych służb. Cechą szczególną tej organizacji w stosunku do jej podobnych było to, że odkryła istnienie kultu Welesa i postanowiła go opodatkować. Obecne spotkanie miało charakter czegoś pomiędzy negocjacjami wysokości stawki tego opodatkowania a ustaleniem terminu płatności. Spojrzenia jakim członkowie gremium taksowali Sophie i jej towarzysza wskazywały, że na ulgi w opłatach nie ma co liczyć. Wampirzyca patrząc na tych ludzi nawet nie siliła się na ukrywanie pogardy. Zwykła ona szanować tylko tych, którzy odpowiadali jej wizerunkowi arystokratów. Ludzie siedzący za stołem w jej oczach nie mieli nic z książąt czy markizów. Sprawiali raczej wrażenie rzezimieszków i karcianych szulerów. Byli problemem dla kultu, z którym miała rozliczne interesy. Poprawiła jedwabne rękawiczki i rozpoczęła przemowę.

– Szanowni państwo, organizacja którą reprezentuje nie dysponuje wystarczającymi obrotami aby płacić tak wysoki „podatek”.

– My nie będziemy się z wami targować – rzucił bankier, jeden z członków gremium – wedle naszych danych jesteście w stanie nam tyle płacić. Więc płaćcie i bez zbędnej, bo nic nie zmieniającej dyskusji.

– Czy to jest opinia wszystkich panów? Widzę bowiem, że jednego jedno miejsce jest wolne.

– To, że jednego z nas nie ma przy tym stole, nie oznacza, iż mamy różne opinie co wysokości nałożonego na was podatku.

– Prosimy więc o drobne odroczenie płatności. Zaś w geście nasze dobrej woli pragniemy obdarzyć członków szanownego gremium drobnym upominkiem.

Na te słowa towarzysz wampirzycy postawił przed każdym z członków „rządu światowego” replikę jajka Faberge, o średnicy 10 cm, na zewnątrz skorupek połyskiwała siatka ze złota, zdobiona diamentami w każdym z oczek. Drugi z bankierów rzucił na nie okiem i skrzywił się paskudnie.

– Czy wyście tam na wschodzie kompletnie zgłupieli?! Dajecie nam przerośnięte kinder niespodzianki?

– To są oryginalne jajka Faberge z carskich zamówień.

– Z oryginalnością to pewnie mają tyle wspólnego, co te podróbki diamentów na nich.

– Raczy pan żartować.

– W interesach nie mam zwyczaju żartować, zwłaszcza, kiedy ktoś mnie mi wciskać syntetyczne diamenty.

– Niemożliwe, jajka są z czystego złota i kamieni szlachetnych proszę dobrze się przyjrzeć.

Kiedy „ministrowie” rządu światowego odruchowo pochylili się nad replikami jajek Faberge, Sophie wzięła głęboki oddech i dotknęła ramienia Klemensa. Wampir nacisnął przycisk z boku zegarka. Górne połowy jajek rozłożyły się, a na zewnątrz nerwowo trzepocząc skrzydłami wyleciały motyle z pawimi oczkami na skrzydłach, tworząc wirujący krąg na środku pomieszczenia. Członkowie gremium, zaskoczeni tym patrzyli w milczeniu, a potem zaczęli się krztusić i osuwać na podłogę w konwulsjach. Wyjątkiem był kolumbijski mafiozo. W momencie, w którym zobaczył motyle odskoczył do tyłu i na czworakach usiłował uciec z pomieszczenia osłaniając usta i nos rękawem marynarki. Przywódca kartelu co prawda nie znał gatunku tych motyli, ale wiedział, że w tropikalnej dżungli niektóre motyle są niebezpieczniejsze od jaguarów. Pyłek pokrywający ich skrzydła był trucizną, a na dodatek miał przykry zwyczaj unoszenia się chmurą kiedy owad gwałtownie zrywał się do lotu. Kolumbijczyk źle określił źródło zagrożenia. Pawie oczka nie pochodziły z tropikalnej dżungli ale z polskich łąk i ogrodów. Nie należały też do niebezpiecznych. Wykorzystano je tylko do odwrócenia uwagi od prawdziwego zabójcy, którym był gaz. Wydobył się on z replik jajek kilka sekund po motylach. Przywódca kartelu po kilku metrach podobnie jak inni znieruchomiał na podłodze.

Motyle wkrótce podzieliły los ludzi i zaczęły spadać niczym kolorowy deszcz. W tym czasie Klemens starannie odkładał jajka do walizki, a Sophie sprawdzała na wszelki wypadek czy wszyscy obecnie na sali członkowie rządu światowego są martwi. Wampirom ze strony gazu nie groziło żadne niebezpieczeństwo. Wykorzystywały bowiem prostą sztuczkę ze swej biologii. Zwolniony metabolizm i ciało mające temperaturę otoczenia, zmniejszało zapotrzebowanie na tlen i pozwalało nie oddychać nawet półtorej godziny

Tego wieczoru nie było takiej potrzeby. Gaz po kwadransie tracił swoje mordercze właściwości, a po godzinie rozkładał się zupełnie nie pozostawiając śladów. Nie było sensu czekać tak długo. Sprzątnąwszy jaja wampiry opuściły salę. Nieco zdziwiony tak szybkim zakończeniem rozmów przewodnik w milczeniu odprowadził Sophie i jej towarzysza do samochodu. Limuzyna z cichym pomrukiem silnika opuściła zamek i bez pośpiechu toczyła się po drodze. Dopiero kilka minut później pełnym pędem ruszyły za nią w pościg trzy samochody pełne mafijnych cyngli. To uruchomiło plan „B”. Pół kilometra od zamku, pościg został zmieciony z drogi ostrzałem z granatników i broni automatycznej. Pozostało po nim jedynie płonące kłębowisko poszarpanej stali i ludzkich ciał. Kult Welesa w ten spektakularny sposób rozwiązywał problem szantażu.