Dziewczynka z granatami

Ma­riu­pol kwie­cień 2017

 

Wy­buch mnie ośle­pił. Skry­łem się za wałem, aby prze­cze­kać mrocz­ki po­ja­wia­ją­ce się przed ocza­mi. Otrzą­sną­łem się i wy­chy­li­łem. Trans­por­ter opan­ce­rzo­ny BTR-60 pło­nął, jeden z człon­ków za­ło­gi pró­bo­wał wyjść przez górny właz. Pod­nio­słem swo­je­go Wie­pra i na­mie­rzy­łem cel. Wy­rów­na­łem od­dech i strze­li­łem. W lu­ne­cie zo­ba­czy­łem cha­rak­te­ry­stycz­ną, ró­żo­wą mgieł­kę, gdy po­cisk ro­ze­rwał szyję se­pa­ra­ty­sty. Ciało  bez­wład­nie zsu­nę­ło się na pan­cerz po­jaz­du, pla­miąc krwią wy­ma­lo­wa­ną na boku flagę Łu­gań­skiej Re­pu­bli­ki Lu­do­wej. Prze­nio­słem ce­low­nik w prawo, skąd nad­cią­ga­ły ko­lej­ne od­dzia­ły prze­ciw­ni­ka. Od­da­łem kilka strza­łów w stro­nę zbli­ża­ją­cych się pie­chu­rów. Jeden z nich padł, resz­ta na­cie­ra­ła dalej, od­po­wia­da­jąc ogniem.

– Prawa flan­ka! – Sta­ra­łem się prze­krzy­czeć pa­nu­ją­cy wokół hałas, huk wy­strza­łów, wy­bu­chów, wrza­ski ran­nych i na­wo­ły­wa­nia żoł­nie­rzy.

Cho­wa­jąc się za wałem, zmie­ni­łem ma­ga­zy­nek i spoj­rza­łem w stro­nę na­szych po­zy­cji. Ob­słu­gu­ją­cy cięż­ki ka­ra­bin NSW, sze­re­go­wy Pod­kol­zin, usły­szał mój krzyk. Skie­ro­wał roz­grza­ną do czer­wo­no­ści lufę w stro­nę za­gro­że­nia. Roz­po­czął ostrzał, a wtedy od­bez­pie­czy­łem gra­nat i rzu­ci­łem. Kiedy prze­brzmia­ło echo wy­bu­chu, wy­chy­li­łem się na­mie­rza­jąc Wie­prem po­ten­cjal­ne cele. Pod­kol­zin ze­brał krwa­we żniwo, ciała gęsto za­ście­la­ły przed­po­le. Zdją­łem ko­lej­ne­go nie­przy­ja­cie­la, pró­bu­ją­ce­go do­biec do resz­tek od­dzia­łu skry­te­go w leju. Wo­dzi­łem lufą wzdłuż po­zy­cji wroga, cze­ka­jąc aż ktoś się wy­chy­li.

– Pokaż się, bladź – szep­ną­łem do sie­bie.

Na lewej flan­ce znów roz­po­czął się ostrzał, sły­sza­łem krzy­ki po­rucz­ni­ka Bog­da­no­wa wzy­wa­ją­ce­go wspar­cie ar­ty­le­rii. Se­pa­ra­ty­ści byli szyb­si. W od­da­lo­nej o kilka ki­lo­me­trów wsi Ta­ła­kiw­ka zdo­ła­li zgro­ma­dzić po­tęż­ny ar­se­nał ar­ty­le­ryj­ski. Co­dzien­nie nę­ka­li mia­sto i nasze ru­bie­że obron­ne. Usły­sza­łem cha­rak­te­ry­stycz­ny wizg po­ci­sków wy­rzut­ni GRAD. Sku­li­łem się. Mie­li­śmy szczę­ście, źle wy­mie­rzy­li. Ra­kie­ty nie ude­rzy­ły w nasze po­zy­cje. Spa­dły dalej, na mia­sto, gdzieś w re­jo­nie dziel­ni­cy prze­my­sło­wej. Mu­sie­li tra­fić w skład ropy lub amu­ni­cji. W po­wie­trze uno­sił się ol­brzy­mi kłąb czar­ne­go dymu. Się­gną­łem do pasa, ale nie zo­stał mi już żaden gra­nat. Mu­sia­łem zna­leźć jakiś spo­sób, żeby wy­ku­rzyć reszt­ki wro­gie­go od­dzia­łu z tego leja. Skry­ci tam nadal sta­no­wi­li za­gro­że­nie.

Nagle, mimo trwa­ją­cej wokół he­ka­tom­by, usły­sza­łem dziw­ny dźwięk. Nie pa­su­ją­cy do sy­tu­acji dzwo­ne­czek. Od­wró­ci­łem się w stro­nę mia­sta i zdę­bia­łem. Do na­szych po­zy­cji zbli­ża­ła się kil­ku­let­nia dziew­czyn­ka, cią­gnąc za sobą dzie­cię­cy wózek. Nic nie ro­biąc sobie z trwa­ją­cej wokół strze­la­ni­ny, mo­zol­nie kro­czy­ła w stro­nę wałów obron­nych. Zszo­ko­wa­ny, ob­ser­wo­wa­łem tę ab­sur­dal­ną sy­tu­ację. Dziew­czyn­ka była coraz bli­żej. Po­bli­ski wy­buch spra­wił, że sku­li­łem się i zsu­ną­łem się z wału w stro­nę dziec­ka.

– Co tu ro­bisz? Ucie­kaj stąd!

– Pani żoł­nie­rzu – po­wie­dzia­ła pi­skli­wym gło­sem. – Chce pan kupić gra­na­ty. Dzie­sięć hry­wien za sztu­kę.

Kuc­ną­łem przy dziew­czyn­ce i onie­mia­łem. Wózek wy­peł­nio­ny był obron­ny­mi gra­na­ta­mi RGO. Lśni­ły we wcze­sno­wio­sen­nym słoń­cu, jakby do­pie­ro co wy­je­cha­ły z fa­bry­ki. Się­gną­łem do ple­ca­ka. Zna­la­złem w nim port­fel i wy­ją­łem pięć­dzie­się­cioh­ryw­no­wy bank­not. Po­da­łem go małej, przy­glą­da­jąc się uważ­nie. Wy­glą­da­ła na nie wię­cej niż dzie­sięć lat. Miała krót­kie blond włosy, zie­lo­ne oczy, a jej ubra­nie było znisz­czo­ne i po­pla­mio­ne. Skru­pu­lat­nie od­li­czy­ła gra­na­ty i po­da­ła mi.

– A teraz zmia­taj stąd! – krzyk­ną­łem, lekko po­py­cha­jąc ją w stro­nę za­bu­do­wań. – Tu jest nie­bez­piecz­nie.

Nie mó­wiąc ani słowa, od­wró­ci­ła się i cią­gnąc wózek, ru­szy­ła w stro­nę ulicy Ki­jow­skiej. Ob­ser­wo­wa­łem, aż znik­nę­ła za za­ło­mem znisz­czo­ne­go bu­dyn­ku i wró­ci­łem na po­zy­cję. Gra­na­ty uło­ży­łem w małym za­głę­bie­niu, abym mógł po nie wy­god­nie się­gać. Ostroż­nie wyj­rza­łem na przed­po­le. Se­pa­ra­ty­ści nadal kryli się w za­głę­bie­niu, z rzad­ka od­po­wia­da­jąc ogniem na nasz ostrzał.

– Pry­chod­ko! – krzyk­ną­łem do mło­de­go sze­re­gow­ca. – Chodź tu. Kryją się w leju. Ja ich ob­rzu­cę gra­na­ta­mi, a ty wy­kończ tych, któ­rzy za­czną ucie­kać.

Spoj­rza­łem przez ce­low­nik Wie­pra, oce­nia­jąc od­le­głość. Od­bez­pie­czy­łem pierw­szy gra­nat i rzu­ci­łem.

– Bladź – za­klą­łem kiedy wy­buchł dobre dwa metry przed lejem.

Drugi rzut był już celny. Usły­sza­łem roz­pacz­li­we krzy­ki se­pa­ra­ty­stów, po chwi­li roz­legł się huk. Z roz­pa­dli­ny do­cho­dzi­ły ma­ka­brycz­ne od­gło­sy. Ktoś pła­kał, inny wył, zło­rze­czył, wołał matkę, Boga i Pu­ti­na. Szyb­ko rzu­ci­łem jesz­cze jeden gra­nat. Wszel­kie wrza­ski uci­chły. Kiedy opadł kurz, uj­rza­łem jed­ne­go z na­past­ni­ków gra­mo­lą­ce­go się z leja. Z lewej ręki po­zo­stał tylko kikut, krew zna­czy­ła każdy jego krok. Miał zma­sa­kro­wa­ną twarz, po­licz­ki po­pa­lo­ne, usta wy­krzy­wio­ne w gry­ma­sie prze­ra­że­nia. Oko zwi­sa­ło na ja­kimś ścię­gnie. Beł­ko­tał coś, krew wy­le­wa­ła mu się z ust. Uno­sił w naszą stro­nę oca­la­łe ramię. Za­mkną­łem oczy nie mogąc znieść tego prze­ra­ża­ją­ce­go wi­do­ku. Usły­sza­łem kilka wy­strza­łów. Sze­re­go­wy Pry­chod­ko krót­ką serią skró­cił męki ran­ne­go.

– To ich za­ła­twi­li­śmy, suki. – Wy­szcze­rzył się w uśmie­chu, dum­nie trzy­ma­jąc swo­je­go AKM-a.

– Hej, pa­trz­cie! – krzyk­nął po­rucz­nik Bog­da­now, wska­zu­jąc na wylot ulicy Olim­pij­skiej. – Idzie kontr­ude­rze­nie. Na dzi­siaj bę­dzie­my mieli spo­kój.

Fak­tycz­nie. Z mia­sta na drogę kra­jo­wą numer czter­na­ście wjeż­dża­ła ko­lum­na po­jaz­dów. Czoł­gi T-84 i trans­por­te­ry opan­ce­rzo­ne BRDM-2 ma­je­sta­tycz­nie parły w stro­nę wy­lo­tu z Ma­riu­po­lu. Nad gło­wa­mi prze­le­cia­ły nam śmi­głow­ce Mi-17 zmie­rza­ją­ce w stro­nę Ta­ła­kiw­ki.

– W końcu Be­le­ziuk po­szedł po rozum do głowy. – Bog­da­now prze­cha­dzał się wzdłuż wału obron­ne­go, spraw­dza­jąc jego stan. – Nasz uko­cha­ny do­wód­ca zde­cy­do­wał się na kontr­atak. A teraz żoł­nie­rze oczy­ścić przed­po­le. Ze­brać wszyst­ko, co się może przy­dać. Amu­ni­cję, broń, za­pa­sy. Ciała za­ła­do­wać na cię­ża­rów­ki. Gra­ba­rze zaraz przy­ja­dą. I uwi­jać się. Za dwie go­dzi­ny zmie­nia nas kom­pa­nia Wa­di­ma z ba­ta­lio­nu „Azow”. Do tego czasu przed­po­le ma być czy­ste jak piz­decz­ka mojej żony. Zro­zu­mia­no?!

– Tak jest!

Nikt nie ucier­piał w cza­sie ataku, więc by­li­śmy w do­brych hu­mo­rach. Ad­re­na­li­na po­wo­li pusz­cza­ła. Się­gną­łem do we­wnętrz­nej kie­sze­ni kurt­ki po pa­pie­ro­sy. Ge­stem przy­wo­ła­łem Pry­chod­kę i po­czę­sto­wa­łem go.

– W cza­sie ataku wy­da­rzy­ło się coś dziw­ne­go – po­wie­dzia­łem przy­pa­la­jąc fajka. – Wi­dzia­łem dziew­czyn­kę z wóz­kiem peł­nym gra­na­tów.

– Co ty pier­do­lisz, Mi­cha­iło. – Pry­chod­ko za­śmiał się i spoj­rzał na mnie z po­li­to­wa­niem. – Żad­ne­go dziec­ka tu nie było. Chyba wczo­raj za dużo bim­bru wy­chla­łeś u Ko­za­ro­wej.

– Co wi­dzie­li­ście, żoł­nie­rzu? – spy­tał, zbli­ża­jąc się po­rucz­nik Bog­da­now. – Dziew­czyn­kę z gra­na­ta­mi. To widmo. Wo­jen­na le­gen­da. I zły znak.

– Żadne widmo. Spójrz­cie, tam leżą gra­na­ty, które od niej ku­pi­łem. – Wska­za­łem za­głę­bie­nie w wale, w któ­rym je scho­wa­łem.

– Od­pocz­nij­cie, żoł­nie­rzu. Do­brze wam radzę. Na fron­cie nie­je­den miał zwidy. A to sta­no­wi za­gro­że­nie dla od­dzia­łu. Brać się za oczysz­cza­nie, a póź­niej spać. Żebyś mi tu jutro nie pier­do­lił o żad­nych dziew­czyn­kach. Dziew­czyn­ki to mo­żesz pier­do­lić, ale w bur­de­lu u Mamy Wiery, co też radzę ci zro­bić dzi­siaj po służ­bie. Do ro­bo­ty.

Sprzą­ta­nie przed­po­la za­ję­ło nam ponad go­dzi­nę. Razem z Pry­chod­ką za­ję­li­śmy się BTR-em. Wy­mon­to­wa­li­śmy ka­ra­bi­ny, spu­ści­li­śmy pa­li­wo, za­bra­li­śmy skrzyn­ki z amu­ni­cją i broń za­ło­gi.

– O kurwa! Ja go znam. – Pry­chod­ko ze zdzi­wie­niem wpa­try­wał się w trupa se­pa­ra­ty­sty. – Miesz­kał tam, gdzie ja, w Sa­chan­ce, dwie ulice obok. Ot, bladź. Do ruska po­szedł wal­czyć, za­miast oj­czy­zny bro­nić.

Pry­chod­ko prze­szu­kał jego kie­sze­nie, ale nie znaj­du­jąc nic cie­ka­we­go, wstał i splu­nął na ciało.

– Dobra. Zbie­ra­my się – po­wie­dzia­łem bio­rąc ostat­nią skrzy­nię z amu­ni­cją.

 

Go­dzi­nę póź­niej przy­by­li nasi zmien­ni­cy z kom­pa­nii „Azow”. Z re­jo­nu Ta­ła­kiw­ki do­cho­dzi­ły od­gło­sy walki. Droga wy­lo­to­wa z mia­sta za­ro­iła się od cię­ża­ró­wek i trans­por­te­rów. Prze­ka­za­li­śmy po­zy­cję i mo­gli­śmy się na­cie­szyć dwu­na­sto­go­dzin­ną prze­rwą od służ­by.

Prze­mie­rza­jąc znisz­czo­ne mia­sto, my­śla­łem o ta­jem­ni­czej dziew­czyn­ce. Skąd się tam wzię­ła? Dla­cze­go nikt inny jej nie wi­dział? I skąd, do cho­le­ry, miała wózek pełen gra­na­tów? Sze­dłem aleją Po­bie­dy w stro­nę knaj­py Ko­za­ro­wej. Mo­głem iść do kan­ty­ny w ko­sza­rach, ale tam­tej­sze żar­cie przy­pra­wia­ło mnie o mdło­ści. Nade wszyst­ko pra­gną­łem wziąć prysz­nic i spać, ale naj­pierw mu­sia­łem coś zjeść. Tę część mia­sta do­tknę­ły naj­więk­sze znisz­cze­nia. W cza­sie pierw­szej ofen­sy­wy se­pa­ra­ty­ści prze­rwa­li linie obro­ny i do­tar­li pra­wie do Azow­sta­lu. Zo­sta­wia­li po sobie spa­lo­ną zie­mię. Dziu­ry od po­ci­sków ar­ty­le­ryj­skich ziały z każ­de­go bu­dyn­ku i bloku. Pra­wie nikt już nie miesz­kał na po­wierzch­ni, lu­dzie prze­nie­śli się do piw­nic. Za­pew­nia­ły one lep­szą ochro­nę w cza­sie co­dzien­nych ostrza­łów GRAD-u.

Na alei Po­bie­dy życie to­czy­ło się swoim ryt­mem. Wzdłuż ulicy stały stra­ga­ny, kramy i sto­iska. Han­dlo­wa­no tu wszyst­kim. Pło­da­mi rol­ny­mi z po­bli­skich wio­sek, ry­ba­mi zło­wio­ny­mi w za­to­ce Ta­gan­ro­skiej. Pa­nien­ki lek­kich oby­cza­jów sprze­da­wa­ły swoje ciała. Kom­bi­na­to­rzy roz­pro­wa­dza­li bim­ber, pa­pie­ro­sy, broń, wodę i ben­zy­nę. Di­le­rzy ma­ri­hu­anę, am­fe­ta­mi­nę i wszel­kiej maści ta­blet­ki po­bu­dza­ją­ce. Biz­nes mimo kon­flik­tu kwitł w naj­lep­sze. Dzie­ci bie­ga­ły wśród gru­zo­wisk, przy­zwy­cza­jo­ne do wojny. Pa­no­wał tu nie­opi­sa­ny hałas, lu­dzie roz­ma­wia­li, kłó­ci­li się, bądź ne­go­cjo­wa­li ceny. Przy po­mni­ku Sergo Or­dzho­ni­ki­dze roz­ło­ży­ło się kil­ku­na­stu żoł­nie­rzy z ba­ta­lio­nu „Ku­in­dży”. Po­zdro­wi­łem ich unie­sie­niem dłoni. Zmie­rza­łem do Ko­za­ro­wej, która ser­wo­wa­ła naj­lep­sze je­dze­nie w Ma­riu­po­lu. Lokal mie­ścił się w daw­nym bu­dyn­ku banku. Jedno z nie­licz­nych miejsc w mie­ście ulo­ko­wa­nych na po­wierzch­ni. Wnę­trze było za­dy­mio­ne i pełne ludzi. Za­pa­chy z kuch­ni i odór ludz­kich ciał mie­sza­ły się ze sobą. Mimo otwar­tych okien pa­no­wał tu strasz­ny za­duch. Ro­zej­rza­łem się po sali. Głów­ne stoły zaj­mo­wa­li mło­dzi ochot­ni­cy z ba­ta­lio­nu „Szu­che­wycz”. Roz­krzy­cza­ni, pełni pychy i śle­pej od­wa­gi. Pierw­szy praw­dzi­wy bój zmie­ni w nich wszyst­ko. Sam taki byłem nie dalej jak pięć mie­się­cy temu. Inne sto­li­ki zaj­mo­wa­li oko­licz­ni miesz­kań­cy lub sprze­daw­cy z po­bli­skich wio­sek. Świę­to­wa­li ubi­cie in­te­re­su w naj­lep­szej knaj­pie w Ma­riu­po­lu.

Usia­dłem w rogu, gdzie był wolny sto­lik. Po­ło­ży­łem Wie­pra na ławie i za­czą­łem zdej­mo­wać po­zo­sta­łe wy­po­sa­że­nie. Ple­cak, torbę i pasy z amu­ni­cją. Kiedy zo­sta­łem w samym mun­du­rze, prze­cią­gną­łem się i z roz­ko­szą wy­cią­gną­łem nogi. Na widok ka­ra­bi­nu ochot­ni­cy oży­wi­li się. Jeden z nich wstał i pod­szedł do mnie.

– Kawał broni, sier­żan­cie. – Przy­glą­dał się z po­dzi­wem. – Mogę obej­rzeć.

Ski­ną­łem głową, a mło­dziak pod­niósł Wie­pra z ocza­mi błysz­czą­cy­mi jak u dziec­ka. Wie­dzia­łem, że broń robi wra­że­nie, był to praw­dzi­wy uni­kat. Ka­ra­bin sztur­mo­wy z sys­te­mem bul­l­pup, z ma­ga­zyn­kiem cof­nię­tym za chwyt i spust, do­dat­ko­wo wy­po­sa­żo­ny w ce­low­nik ko­li­ma­to­ro­wy i gra­nat­nik pod­wie­sza­ny ka­li­bru 40mm. Na­tu­ral­nie nie wspo­mnia­łem o man­ka­men­tach broni. Ce­low­nik po­tra­fił prze­kła­mać dobre kilka me­trów, a gra­nat­nik za­ciął się trzy ty­go­dnie temu. Nie mia­łem czasu oddać broni do rusz­ni­ka­rza.

– Praw­dzi­we cacko, sier­żan­cie. – Żoł­nierz gwizd­nął z po­dzi­wem. – My do­sta­li­śmy zwy­kłe AKM-y. Jak go zdo­by­li­ście?

– Na wrogu. W cza­sie pierw­szej ofen­sy­wy byłem na pa­tro­lu. Na­tkną­łem się na po­ste­ru­nek ba­ta­lio­nu „Wo­stok”. Pod­kra­dłem się z nożem i oto jest. A teraz odłóż go i wra­caj do swo­ich. Muszę coś zjeść.

Mło­dziak po­słusz­nie ski­nął głową. Po­ło­żył ka­ra­bin na swoje miej­sce i wró­cił do kom­pa­nów. Ob­le­gli go, a on opo­wia­dał o broni, ma­cha­jąc rę­ka­mi i wy­da­jąc okrzy­ki za­chwy­tu. Stara Ko­za­ro­wa do­pie­ro teraz mnie za­uwa­ży­ła i po­wo­li po­de­szła do sto­li­ka po za­mó­wie­nie.

– Witaj, Mi­cha­iło – po­wie­dzia­ła swoim cie­płym, mat­czy­nym gło­sem. – Widzę po minie, że coś cię trapi. Co się stało? Ktoś zgi­nął?

– Nie. Przy­da­rzy­ła mi się dzi­siaj dziw­na rzecz. W cza­sie walk zo­ba­czy­łem małą dziew­czyn­kę cią­gną­cą wózek pełen gra­na­tów. Roz­ma­wia­łem z nią, nawet ku­pi­łem parę sztuk. Nikt inny jej nie wi­dział. Sam nie wiem co o tym my­śleć.

– Wcale nie taka dziw­na – od­po­wie­dzia­ła peł­nym na­pię­cia gło­sem. – Sły­sza­łam te opo­wie­ści od nie­jed­ne­go żoł­nie­rza w ciągu ostat­nich dwóch mie­się­cy. Co wię­cej, sama wi­dzia­łam tę dziew­czyn­kę, kar­mi­łam ją w cza­sie pierw­szej ofen­sy­wy. Ostat­ni raz po­ja­wi­ła się u mnie pod ko­niec stycz­nia. Z tego, co wiem, miesz­ka na ulicy Woł­go­gradz­kiej przy parku. Dom z nie­bie­ską ele­wa­cją, mój stary od­pro­wa­dzał ją któ­re­goś wie­czo­ru. Pod­czas ostrza­łu, odła­mek ska­le­czył ją w rękę.  

– Woł­go­gradz­ka jest pra­wie w ca­ło­ści znisz­czo­na. To jedno z naj­czę­ściej ostrze­li­wa­nych miejsc w mie­ście. Kie­dyś mie­ścił się tam sztab ge­ne­ra­ła Be­le­ziu­ka.

– Ano. Ale dom ponoć jesz­cze stoi. – Ko­za­ro­wa wy­ję­ła z kie­sze­ni far­tu­cha mały no­te­sik. – Chcesz coś do je­dze­nia, Mi­cha­iło?

– Tak. Co dzi­siaj ser­wu­je­cie?

– Ka­pu­śniak za­po­ro­ski i młyn­ci z sar­de­la­mi. Rybki są świe­że, pro­sto z za­to­ki. – Uśmiech­nę­ła się.

– Niech bę­dzie. Do tego po­pro­szę jesz­cze schło­dzo­ne piwo. Ry­ba­cy wy­pły­wa­ją? My­śla­łem, że wszyst­kie stat­ki zo­sta­ły skie­ro­wa­ne do obro­ny wy­brze­ża?

– Zna­jo­my ma kuter i pływa na stare ło­wi­ska. Do­ga­dał się z szy­cha­mi i do­star­cza ryby do szta­bu, a przy oka­zji i do mnie. Ponoć Be­le­ziuk uwiel­bia sma­żo­ne sar­de­le z cy­try­ną.

– Wspo­mi­na­łaś, że sły­sza­łaś od żoł­nie­rzy opo­wie­ści o dziew­czyn­ce. Pa­mię­tasz kto ci o tym opo­wia­dał?

– Nie tak dawno sto­ło­wa­li się u mnie ochot­ni­cy z Krzy­we­go Rogu. Ba­ta­lion „Don­cow”. Któ­re­goś dnia po­pi­li i jeden z nich tłu­ma­czył, że po­de­szła pod ich linie obron­ne, pró­bu­jąc sprze­dać gra­na­ty. Po­go­ni­li ją. Ale on ci już tego nie opo­wie. – Ko­za­ro­wa ze smut­kiem kiw­nę­ła głową. – Sły­sza­łeś na pewno co się stało z ko­sza­ra­mi na ulicy Ki­ro­wa. GRAD znisz­czył wszyst­kie bu­dyn­ki. Ponad dwu­stu chło­pa­ków spa­li­ło się żyw­cem, kiedy za­wa­li­ło się wyj­ście.

– Sły­sza­łem. Zgi­nę­ło tam kilku moich zna­jo­mych – po­wie­dzia­łem przy­po­mi­na­jąc sobie twa­rze zmar­łych.

– Pie­przo­na wojna.

Ko­za­ro­wa od­da­li­ła się w stro­nę kuch­ni, a ja za­to­pi­łem w my­ślach. Czyli nie tylko ja wi­dzia­łem ta­jem­ni­czą, wid­mo­wą dziew­czyn­kę. Czy to wo­jen­ne sza­leń­stwo za­czy­na mi się udzie­lać? Śmierć i chaos, które mnie ota­cza­ją odkąd za­cią­gną­łem się do woj­ska, od­ci­snę­ły w końcu swoje pięt­no. Po­sta­no­wi­łem od­wie­dzić ka­mie­ni­cę na Woł­go­gradz­kiej. Może tam znaj­dę ja­kieś wy­ja­śnie­nia.

Młoda kel­ner­ka, któ­rej imie­nia nie zna­łem, przy­nio­sła mi ocie­ka­ją­cy pianą kufel piwa. Ochot­ni­cy z „Szu­che­wy­cza” zbie­ra­li się do wyj­ścia, ro­biąc przy tym więk­szy hałas niż kiedy sie­dzie­li przy sto­łach. Cie­ka­we, czy tra­fią od razu na pierw­szą linię. Jeśli dzi­siej­szy atak na Ta­ła­kiw­kę się po­wie­dzie, po­trzeb­ny bę­dzie każdy żoł­nierz do od­par­cia kontr­ude­rze­nia. Z za­my­śle­nia wy­rwa­ła mnie kel­ner­ka, pod­cho­dząc do sto­li­ka z ta­le­rzem  pa­ru­ją­cej zupy i tacą pełną młyn­ci. Je­dze­nie było na­praw­dę smacz­ne. Knaj­pa nie przez przy­pa­dek cie­szy­ła się dobrą opi­nią. Na­sy­ciw­szy głód, od­po­czą­łem chwi­lę po­pi­ja­jąc zimne piwo. Zro­bi­ło mi się przy­jem­nie i błogo. Nie był to jed­nak jesz­cze czas na sen. Mu­sia­łem wy­ja­śnić spra­wę dziew­czyn­ki. Pod ta­le­rzem zo­sta­wi­łem za­pła­tę wraz z na­piw­kiem. Ze­bra­łem swoje rze­czy i wol­nym kro­kiem wy­sze­dłem z bu­dyn­ku.

 

Niebo się za­chmu­rzy­ło, za­no­si­ło się na deszcz. Przy­pa­li­łem pa­pie­ro­sa i ru­szy­łem w stro­nę ulicy Woł­go­gradz­kiej. Więk­szość bu­dyn­ków była znisz­czo­na czę­sty­mi ostrza­ła­mi, jed­nak ka­mie­ni­ca z nie­bie­ską ele­wa­cją nadal stała. Dach był po­dziu­ra­wio­ny po­ci­ska­mi, po­dob­nie jak jedna ze ścian, która za­wa­li­ła się na ulicę. Ostroż­nie wsze­dłem przez drzwi fron­to­we, bacz­nie roz­glą­da­jąc się do­ko­ła. Na par­te­rze nie zna­la­złem nic oprócz sta­re­go dzie­cię­ce­go wózka. Wydał mi się zna­jo­my. Z dwóch miesz­kań, które się tu znaj­do­wa­ły, lo­ka­to­rzy wy­nie­śli się wieki temu. Wszyst­ko po­kry­wa­ła gruba war­stwa kurzu, a w po­wie­trzu uno­sił się za­pach zgni­li­zny.

Klat­ka scho­do­wa wy­glą­da­ła na nie­na­ru­szo­ną, jed­nak kiedy zro­bi­łem kilka kro­ków usły­sza­łem nie­po­ko­ją­ce skrzyp­nię­cia. Coś kap­nę­ło mi na głowę. Spoj­rza­łem w górę, przez dziu­rę w dachu padał deszcz. Ostroż­nie prze­mie­rzy­łem resz­tę schod­ków i zna­la­złem się na pię­trze. Od razu w oczy rzu­ci­ły mi się po­roz­rzu­ca­ne wszę­dzie puste pusz­ki po kon­ser­wach i bu­tel­ki po wo­dzie. W pierw­szym miesz­ka­niu nie zna­la­złem nic. Wcho­dząc do dru­gie­go w noz­drza wdarł się pa­skud­ny za­pach. Cof­ną­łem się na klat­kę i wy­ją­łem z ple­ca­ka chu­s­tę. Za­ło­ży­łem ją na twarz i po­now­nie wsze­dłem do miesz­ka­nia. Odór roz­kła­du prze­dzie­rał się przez cien­ką war­stwę ba­weł­ny. Nie­daw­no zje­dzo­ny po­si­łek pod­cho­dził mi do gar­dła. W kącie kuch­ni, na bar­ło­gu, le­ża­ło roz­kła­da­ją­ce się ciało dziec­ka. Cho­ciaż nie dało się już roz­po­znać twa­rzy, wie­dzia­łem że to ona. Dziew­czyn­ka z gra­na­ta­mi. Od­cze­pi­łem od ple­ca­ka koc i za­wi­ną­łem zwło­ki. Ostroż­nie zsze­dłem na dół. Scho­dy trzesz­cza­ły i skrzy­pia­ły jesz­cze bar­dziej.

Wy­sze­dłem z bu­dyn­ku, deszcz przy­jem­nie orzeź­wiał. Za­nio­słem dziew­czyn­kę pod wy­pusz­cza­ją­cą pierw­sze li­ście wierz­bę. Mimo że park po­dziu­ra­wio­ny był po­ci­ska­mi, drze­wo po­zo­sta­ło nie­tknię­te. Wy­cią­gną­łem sa­per­kę i za­czą­łem kopać płyt­ki dół. Deszcz przy­bie­rał na sile, zie­mia była na­mok­nię­ta. Wło­ży­łem ciało w wykop i za­czą­łem za­sy­py­wać. Cof­ną­łem się do ka­mie­ni­cy gdzie, zna­la­złem stare, drew­nia­ne krze­sło. Ude­rzy­łem nim o ścia­nę. Ka­wał­kiem ster­czą­ce­go ze ścia­ny prze­wo­du zwią­za­łem dwa ka­wał­ki krze­sła, two­rząc nie­wiel­ki krzyż. Wró­ci­łem do parku. Gdzieś w od­da­li hu­cza­ło echo wy­strza­łów. Wbi­łem krzyż w pro­wi­zo­rycz­ny grób i zmó­wi­łem mo­dli­twę.

– Od­po­czy­waj w po­ko­ju, dziec­ko – po­wie­dzia­łem i od­sze­dłem w deszcz.