Myślący gatunek

Za­baw­ne, uśmiech­nę­łam się parę razy. Po­cząt­ko­wi nie za­szko­dzi­ło­by lek­kie ochu­dze­nie o zbęd­ne de­ta­le, strasz­nie długo za­ję­ło Ci przej­ście do sedna. Jak na tak krót­ki tekst, za wolno się roz­krę­ca. Za to za­koń­cze­nie takie ży­cio­we, skoro ludz­kość samą sie­bie po­tra­fi za­mę­czyć, to co do­pie­ro bied­ne­go ko­smi­tę :D

Przy­jem­nie się czy­ta­ło. 

three go­blins in a trench coat pre­ten­ding to be a human

Po­dzie­lam zda­nie gra­vel o po­cząt­ku, a co do sedna, jak na­zwa­ła je Ko­le­żan­ka, uwa­żam je za nad­mier­nie ogra­ni­czo­ne tre­ścio­wo. Stary dow­cip jako punkt wyj­ścia – pro­szę bar­dzo, ale wła­śnie jako punkt za­cze­pie­nia, po­czą­tek dłuż­szej hi­sto­rii przy­gód ko­smi­ty. By­ło­by jesz­cze nie­ma­ło do po­ka­za­nia w krzy­wym zwier­cia­dle…

Przy­da­ła­by się więk­sza sta­ran­ność o ja­sność wy­po­wie­dzi. Przy­kład: » Po­kła­dał ogrom­ne na­dzie­je w tej pla­ne­cie, które jak zwy­kle oka­za­ły się płon­ne. « Czy nie płyn­niej się czyta: <> Po­kła­dał w tej pla­ne­cie ogrom­ne na­dzie­je, które jak zwy­kle oka­za­ły się płon­ne. <>

Wiem, jak cięż­ko ukró­cić hi­sto­rię, ale spró­buj. Za­sta­na­wiam się nad dow­ci­pem, oka­zu­je się, że nie znam, więc nawet jego treść do końca do mnie nie do­tar­ła. Hi­sto­ria cie­ka­wa, ale na­praw­dę nie było in­nych lu­dziów, nawet współ­więź­niów?

Mam bar­dzo silną wolę. Robi ze mną co chce.

Cał­kiem sym­pa­tycz­ny tek­ścik, choć ob­ra­zek na­szej pla­ne­ty ra­czej nie cie­szy ;) Za­sta­na­wiam się tylko czy takie su­per­in­te­li­gent­ne isto­ty nie wzię­ły­by w ba­da­niach pod uwagę kon­tek­stu, sy­tu­acji i re­pre­zen­ta­tyw­nej grupy, ale to oczy­wi­ście bez­sen­sow­ne cze­pial­stwo, bo tekst stra­cił­by wtedy swój hu­mo­ry­stycz­ny wy­dźwięk. Albo – z dru­giej stro­ny – mo­gło­by to dać pre­tekst do roz­sze­rze­nia tek­stu i do­rzu­ce­nia ko­lej­nych ob­ser­wa­cji, dzi­wacz­nych z punk­tu wi­dze­nia ko­smi­ty (i nie tylko).

Z cho­chli­ków: po­wtó­rze­nie i li­te­rów­ka:

We­rion za­czy­nał tra­cić cier­pli­wość i na­ma­wiał do po­wro­tu. Lecs rów­nież stra­cił swój zapał. Balat wciąz miał na­dzie­ję.

Jako hu­mo­ry­stycz­ny szort nawet się spraw­dza. Na­pi­sa­ne po­praw­nie, czy­ta­ło się szyb­ko i z za­in­te­re­so­wa­niem. 

“Balat En'Ae'Arak stał wpa­trzo­ny w zie­lo­ny ekran, bę­dą­cy jedną z czę­ści stan­dar­do­we­go wy­po­sa­że­nia ich stat­ku. Razem z brać­mi opu­ścił oj­czy­stą pla­ne­tę…” – W pierw­szym zda­niu mamy “ich” sta­tek, ale nie wiemy, kim są “oni”, a do­pie­ro w dru­gim wiemy, że to Balat i jego bra­cia. A wy­star­czy skre­ślić “ich”.

“Od za­wsze fa­scy­no­wa­ły go inne ga­lak­ty­ki[-,] oraz za­miesz­ku­ją­ce je isto­ty.“

“…my­ślą­cym ga­tun­kiem w ko­smo­sie. Już pod­czas od­wie­dzin na pierw­szej z pla­net[-,] do­wie­dział się, że to kłam­stwo, ma­ją­ce trzy­mać Axian z dala od po­dró­ży ko­smicz­nych. Od­krył inne my­ślą­ce ga­tun­ki, lecz żaden z nich nie był na tyle in­te­li­gent­ny[+,] by dało się z nim po­ro­zu­mieć.”

“Lecs rów­nież stra­cił swój zapał.“

“Ma­rzył o na­wią­za­niu kon­tak­tu z [+ro­zum­ną] obcą rasą odkąd do­wie­dział się, że ta­ko­we ist­nie­ją.“

“…Gdyby tego do­ko­nał, Axiań­scy hi­sto­ry­cy za­cho­wa­li­by jego imię w pa­mię­ci pla­ne­ty, co było jed­nym z naj­więk­szych za­szczy­tów. 

“Wpraw­dzie sta­tek na­le­żał do niego[-,] a prze­ję­cie kon­tro­li nad sy­nap­sa­mi wy­ma­ga­ło wiele wy­sił­ku, ale Lecs i We­iron mo­gli­by tego do­ko­nać. Wy­ma­ga­ło to jed­nak…”

– Albo, aby unik­nąć do­sta­wia­nia słowa “ale/jed­nak”, za­miast “wpraw­dzie” na po­cząt­ku aka­pi­tu można wsta­wić “cho­ciaż”.

Ilość i licz­ba to nie to samo. Jedno okre­śla rze­czy nie­po­li­czal­ne, dru­gie – po­li­czal­ne. Dla­te­go mamy licz­bę cyfr i licz­bę pla­net, a nie ilość.

“– Od­puść sobie – prze­słał mu ko­mu­ni­kat[+.] – To bę­dzie ko­lej­ne roz­cza­ro­wa­nie.“

“Po­dą­ży­łem je­dy­ną drogą wyj­ścia.“ – do wyj­ścia?

“Nie oka­zu­ją żad­nej, nawet naj­mniej­szej ozna­ki istot my­ślą­cych“ – naj­mniej­szej ozna­ki my­śle­nia? Bo co to jest “ozna­ka isto­ty my­ślą­cej”?

Jesz­cze ja­kieś dro­bia­zgi in­ter­punk­cyj­ne mi mi­gnę­ły.

Ge­ne­ral­nie nie znam dow­ci­pu, o któ­rym mowa, więc mam wra­że­nie, że umyka mi jakaś część ra­do­chy. Sam szor­cik dość za­baw­ny – bied­ni ko­smi­ci, ostat­nia na­dzie­ja, a tu takie po­trak­to­wa­nie – nie­mniej ra­czej do prze­czy­ta­nia, po­ki­wa­nia głową i za­po­mnie­nia.

Zga­dzam się, że po­czą­tek można nieco skon­den­so­wać.

Po­zdra­wiam.

"Nigdy nie re­zy­gnuj z celu tylko dla­te­go, że osią­gnię­cie go wy­ma­ga czasu. Czas i tak upły­nie." - H. Jack­son Brown Jr

Prze­czy­ta­łem z umiar­ko­wa­nym za­in­te­re­so­wa­niem. Po­mysł dość okle­pa­ny – hu­mo­re­ski Lema. Tro­chę nie­dba­le na­pi­sa­ne. Po­zdro­wie­nia.

…po­mysł po­dró­żo­wa­nia po ob­cych ga­lak­tyc­kach,.. Li­te­rów­ka.

Droga Mlecz­na była ostat­nią szan­są na kon­takt z isto­ta­mi ro­zum­ny­mi. – To cie­ka­we, na­zy­wa­ją ga­lak­ty­kę tak jak my.

“Waty słow­nej” od groma, można to opi­sać w po­ło­wie za­war­to­ści zna­ków. Ba, pew­nie nawet w drab­bla by się dało ubrać.

Niby hu­mo­ry­stycz­ne, ale jakoś się nie uśmie­cha­łem, chyba stary i zgryź­li­wy już je­stem. Who knows? (who cares :))

Niby nie jest źle, jak na pierw­szy raz, ale cze­goś bra­ku­je. Nic to, zo­ba­czy­my jak Ci dalej pój­dzie.

Po­zdra­wiam

/ᐠ｡ꞈ｡ᐟ\

Hmm. A mnie opo­wieść wy­da­ła się smut­na, nie za­baw­na. Chcia­ła­bym się do­wie­dzieć, jaki to dow­cip legł u pod­staw tek­stu.

Ale wiesz, nie­daw­no prze­czy­ta­łam “Fia­sko”. Może to rzu­tu­je na od­biór.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Dzię­ku­ję wszyst­kim za opi­nie i po­ka­za­nie błę­dów(zwłasz­cza jo­se­he­im, która bar­dzo szcze­gó­ło­wo spraw­dzi­ła tekst).  Może to za­brzmi dziw­nie, ale żart le­żą­cy u pod­sta­wy tek­stu brzmiał mniej wię­cej tak: “W ko­men­dzie MO prze­pro­wa­dzo­no test na in­te­li­gen­cję – dano funk­cjo­na­riu­szom me­ta­lo­wy blat z kil­ko­ma otwo­ra­mi w kształ­cie me­ta­lo­wych figur. Za­da­niem mi­li­cjan­tów było prze­ło­że­nie figur przez otwo­ry w bla­cie. W cza­sie testu 5% mi­li­cjan­tów wy­ka­za­ło się po­nad­prze­cięt­ną in­te­li­gen­cją, resz­ta wy­ka­za­ła się po­nad­prze­cięt­ną siłą.”  

A, to da­le­ko od­sze­dłeś od ory­gi­na­łu. ;-)

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

No to jeśli tak, to zmie­ni­łeś żart w szor­ta nie do po­zna­nia ; )

EDIT: Ha, Fin­klo, je­steś szyb­ka jak bły­ska­wi­ca!

"Nigdy nie re­zy­gnuj z celu tylko dla­te­go, że osią­gnię­cie go wy­ma­ga czasu. Czas i tak upły­nie." - H. Jack­son Brown Jr

Może po pro­stu po­trze­bu­ję mniej zna­ków, żeby oddać ten sam sens. ;-)

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Po wspo­mnia­ny dow­ci­pie nawet ślad nie zo­stał, a tekst, mimo za­po­wia­da­ne­go hu­mo­ru, zu­peł­nie mnie nie roz­ba­wił.

Czy to, że ko­smi­ci zja­wi­li się w na­szym kraju, aku­rat w środ­ku wy­da­rzeń gru­dnio­wych, to przy­pa­dek, czy ce­lo­we za­mie­rze­nie Au­to­ra?

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Jako ro­do­wi­ta Szcze­ci­nian­ka, wy­po­wiem się w imie­niu Au­to­ra (mam na­dzie­ję, że nie zrobi straj­ku ) w stu pro­cen­tach uwa­żam, że jest za­mie­rzo­ne, a przy­naj­mniej żywię taką na­dzie­ję.

Mam bar­dzo silną wolę. Robi ze mną co chce.

Żart nie prze­trwał w tek­ście, ale cóż. Nie było ele­men­tów, które by mnie na­praw­dę roz­ba­wi­ły. Prze­czy­ta­łam i na tym się skoń­czy­ło. 

Wpraw­dzie sta­tek na­le­żał do niego; a prze­ję­cie kon­tro­li nad sy­nap­sa­mi po­chła­nia­ło wiele ener­gii, Lecs i We­iron mo­gli­by tego do­ko­nać.

To zda­nie jest w tej for­mie pra­wie nie­zro­zu­mia­łe. Do po­pra­wy.

Po­dzie­lam zda­nie przed­pi­ś­ców: do od­chu­dze­nia z nie­po­trzeb­nych do­okre­śleń i opi­sów, szcze­gól­nie po­czą­tek.

Nie uśmiech­ną­łem się, nie­ste­ty. Taki hu­mo­re­sko­wy po­mysł na po­ka­za­nie w krzy­wym zwier­cia­dle ab­sur­du PRL jest spóź­nio­ny o ja­kieś dwa­dzie­ścia pięć lat, chyba, że słu­żyć ma jako przy­po­mnie­nie, jak to wtedy było. Nie ma tu jed­nak ni­cze­go ko­micz­ne­go dla mnie, ra­czej smut­ny ob­ra­zek na siłę wtło­czo­ny w teo­re­tycz­nie lekką formę.

Pró­buj dalej! I pa­mię­taj, w krót­kiej for­mie każde słowo waży.

"Świ­ryb" (Ba­ilo­ut) | "Fi­sho­lof." (Cień Burzy) | "Wiesz, je­steś jak brud i za­raz­ki dla ma­lu­cha... niby syf, ale jak dzie­cia­ka uod­par­nia... :D" (Emel­ka­li)