Jestem w raju

– Co to ma zna­czyć? – Ale­jan­dro z nie­do­wie­rza­niem roz­glą­dał się do­oko­ła. – Chyba to nie sen – uszczyp­nął się mocno w przed­ra­mię. Od­po­wie­dział wy­raź­ny ból. – Ha­lu­cy­no­ge­ny to też nie są, od mie­się­cy nic nie ćpa­łem.

Wokół niego roz­cią­gał się cu­dow­ny ogród, świe­ci­ło słoń­ce, po nie­bie prze­su­wa­ły się nie­wiel­kie ob­łocz­ki. Pra­wie nie było wia­tru. Po­wie­trze wy­peł­niał in­ten­syw­ny za­pach kwia­tów – jakby rów­no­cze­śnie kwi­tły ja­bło­nie, bzy i ja­śmi­ny. I te ptaki…. Nigdy nie sły­szał wspa­nial­szych treli – może wszyst­kie sło­wi­ki świa­ta po­sta­no­wi­ły przy­być w to miej­sce, by wzbu­dzić za­chwyt przy­pad­ko­we­go słu­cha­cza.

 

Szedł po mięk­kiej mu­ra­wie, po­prze­ty­ka­nej róż­no­ko­lo­ro­wy­mi kwia­ta­mi. „Do­sko­na­łe, świe­że po­wie­trze – jak w gó­rach.

I ta tem­pe­ra­tu­ra – cie­pło, ale nie upal­nie.

 

W pew­nym od­da­le­niu uj­rzał jakąś po­stać, praw­do­po­dob­nie ko­bie­ty. Gdy od­le­głość mię­dzy nimi zma­la­ła, stwier­dził, że skądś ją zna.

 

Sta­nę­li w mil­cze­niu na­prze­ciw sie­bie.

 

– Witaj, Ale­jan­dro – po­wie­dzia­ła ko­bie­ta z uśmie­chem. – Nie po­zna­jesz mnie? To ja, Me­la­nie.

 

Wtedy przy­po­mniał sobie. To prze­cież jego uko­cha­na. Ile to lat mi­nę­ło? Nie mógł sobie przy­po­mnieć. Ale jakie to teraz ma zna­cze­nie.

 

W jego oczach za­szkli­ły się łzy szczę­ścia.

 

– Witaj, Me­la­nie.

 

– Je­steś szczę­śli­wy?

 

– Nigdy nie czu­łem się le­piej.

 

– Chodź ze mną, za­pro­wa­dzę cię do in­nych.

 

Szli trzy­ma­jąc się za rękę.

 

„Je­stem w raju" – po­my­ślał.

 

 

*

 

 

– Ma­jo­rze Logan, to praw­dzi­wy kolos, ma ja­kieś ty­siąc osiem­set me­trów śred­ni­cy – głos pi­lo­ta do­tarł przez gło­śnik do ka­bi­ny do­wód­cy. – Mo­że­my spró­bo­wać osiąść na jego grzbie­cie.

 

– OK, udzie­lam ze­zwo­le­nia – za­ko­men­de­ro­wał ofi­cer.

 

Jego jed­nost­ka zwia­dow­cza od pra­wie trzech mie­się­cy prze­mie­rza­ła prze­strzeń wokół Per­se­fo­ny – nowo za­sie­dlo­nej pla­ne­ty – i oprócz kilku stat­ków han­dlo­wych nie na­po­tka­ła żad­ne­go sztucz­ne­go obiek­tu. Do­pie­ro dziś na­tknę­li się na tę wiel­ką, nie­ru­cho­mo za­wie­szo­ną w ­prze­strze­ni ­ma­chi­nę o kształ­cie spłasz­czo­nej od góry kuli. Prze­z i­lu­mi­na­to­ry wy­zie­ra­ło blade świa­tło, ale żaden sy­gnał ra­dio­wy nie po­wi­tał przy­by­szów. Głów­ny właz znaj­du­ją­cy się w środ­ko­wym seg­men­cie był za­mknię­ty.

 

Sta­tek albo ra­czej, z uwagi na swój bez­ruch, sta­cja ko­smicz­na, nie wy­ka­zy­wał uszko­dzeń, a mimo to nie można z nim było na­wią­zać kon­tak­tu. Major Logan wie­dział, że na­le­ży za­cho­wać ostroż­ność – w swo­jej wie­lo­let­niej ka­rie­rze zda­rzy­ło mu się pa­ro­krot­nie mieć do czy­nie­nia z pi­ra­ta­mi szmu­glu­ją­cy­mi sa­dzon­ki ro­ślin, zmu­to­wa­ne ludz­kie em­brio­ny albo nar­ko­ty­ki, tu­dzież z de­zer­te­ra­mi, usi­łu­ją­cy­mi w po­rwa­nych przez sie­bie po­jaz­dach od­da­lić się od armii i cy­wi­li­za­cji, i za­ży­wać bło­giej wol­no­ści.

 

Jed­nost­ka Lo­ga­na zo­sta­ła wy­zna­czo­na do mo­ni­to­ro­wa­nia stre­fy przy­gra­nicz­nej pla­ne­ty, a więc ob­sza­ru o pro­mie­niu około pięć­dzie­się­ciu ty­się­cy ki­lo­me­trów oraz spraw­dza­nia wszel­kich po­dej­rza­nych obiek­tów, ko­niecz­na była zatem in­spek­cja także i tego za­gad­ko­we­go tworu.

 

Krą­żow­nik Sił Zbroj­nych Per­se­fo­ny de­li­kat­nie wy­lą­do­wał na wierz­chu gi­gan­tycz­nej kon­struk­cji. Major oraz dwaj żoł­nie­rze za­ło­ży­li kom­bi­ne­zo­ny i wy­szli na ze­wnątrz. Sta­nę­li na plat­for­mie o po­wierzch­ni kil­ku­set me­trów kwa­dra­to­wych, skąd mogli po­dzi­wiać górną część ka­dłu­ba wiel­kie­go stat­ku ko­smicz­ne­go.

 

– Może znaj­dzie­my jakiś właz albo niszę z wej­ściem – za­su­ge­ro­wał Logan pod­wład­nym. – Trzy­maj­cie splu­wy w po­go­to­wiu, jakby co….

 

Po­szu­ki­wa­nia nie trwa­ły długo, po paru mi­nu­tach na­po­tka­li stu­dzien­kę ze znaj­du­ją­cy­mi się we­wnątrz me­ta­lo­wy­mi schod­ka­mi. Major zsu­nął się na nie i dał ski­nie­niem znak, by żoł­nie­rze scho­dzi­li za nim. Jeden z nich pró­bo­wał za­opo­no­wać, zwra­ca­jąc uwagę, że do­wód­ca nie po­wi­nien się na­ra­żać na po­ten­cjal­ne, bez­po­śred­nie nie­bez­pie­czeń­stwo, ale ofi­cer od­po­wie­dział ge­stem oznaj­mia­ją­cym nie­to­le­ro­wa­nie dys­ku­sji. Scho­dzi­li w mil­cze­niu, uwa­ża­jąc, by nie wy­pu­ścić przy­go­to­wa­nej do strza­łu broni i rów­no­cze­śnie nie ze­śli­zgnąć się z okrą­głych szcze­bli. Na głę­bo­ko­ści ja­kichś pię­ciu me­trów wy­czu­li dno szybu, a po oświe­tle­niu oto­cze­nia sil­nym re­flek­to­rem uj­rze­li drzwi. Miały szy­fro­wy zamek i wy­glą­da­ły so­lid­nie, ale do­wód­ca po­le­cił pod­wład­nym, by użyli la­se­ra do prze­pa­le­nia rygli. Po kwa­dran­sie prze­szko­da zo­sta­ła usu­nię­ta i męż­czyź­ni wkro­czy­li do ko­mo­ry de­kom­pre­syj­nej, w któ­rej włą­czy­ło się ja­skra­we oświe­tle­nie. Uży­wa­jąc przy­ci­sków na ścia­nie Logan za­mknął śluzę, a po kilku mi­nu­tach ekra­nik w heł­mie wy­świe­tlił sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ce pa­ra­me­try oto­cze­nia: tlen dwa­dzie­ścia jeden prze­ci­nek trzy, tem­pe­ra­tu­ra dzie­więt­na­ście prze­ci­nek jeden, ci­śnie­nie ty­siąc dwa.

 

– Dobra, zdej­mu­ję pierw­szy – oznaj­mił ofi­cer i ostroż­nie otwo­rzył zawór ska­fan­dra.

Od­cze­kał chwi­lę i po­wo­li ścią­gnął hełm z głowy. Po­dob­nie po­stą­pi­li jego to­wa­rzy­sze, po czym wszy­scy ru­szy­li do ko­lej­ne­go po­miesz­cze­nia, znaj­du­ją­ce­go się za nie­za­bez­pie­czo­ny­mi drzwia­mi. Krą­ży­li ko­ry­ta­rza­mi przez jakiś czas nie na­po­ty­ka­jąc żad­nych śla­dów obec­no­ści czło­wie­ka. W końcu jeden z tu­ne­li prze­szedł w roz­sze­rzo­ny hol, za któ­rym przed ocza­mi żoł­nie­rzy roz­po­starł się osza­ła­mia­ją­cy widok: uj­rze­li gi­gan­tycz­ne po­miesz­cze­nie o elip­tycz­nej pod­sta­wie ma­ją­ce pew­nie z pół ki­lo­me­tra dłu­go­ści i wy­so­kie na około sto me­trów, z przy­po­mi­na­ją­cym ziem­skie niebo ja­sno­nie­bie­skim skle­pie­niem.

W cen­tral­nej czę­ści sztucz­ne­go fir­ma­men­tu błysz­cza­ła ja­skra­wa imi­ta­cja słoń­ca.

 

– Dobry Boże, jak przed laty na ziemi… – wy­szep­tał jeden z męż­czyzn.

 

– Jak za daw­nych, do­brych cza­sów, Ralph – za­wtó­ro­wał mu drugi.

 

U ich stóp roz­po­ście­ra­ła się zie­lo­na kra­ina – setki tro­pi­kal­nych drzew i krze­wów, po­prze­pla­ta­nych zwo­ja­mi lian, małe stru­my­ki i je­zior­ka oraz, z pra­wej stro­ny, kilka drew­nia­nych chat. Gdzieś w za­ka­mar­kach pa­mię­ci po­ja­wi­ły się wspo­mnie­nia fil­mów i ksią­żek z lat dzie­ciń­stwa.

 

Per­se­fo­na miała sta­bil­ną po­wierzch­nię, a gra­wi­ta­cję i czas ob­ro­tu po­dob­ne do ziem­skich, ale w jej at­mos­fe­rze nie było ani pro­mi­la tlenu. Kil­ka­set ty­się­cy ludzi miesz­ka­ło na tej pla­ne­cie w ni­by-mia­stach przy­kry­tych prze­źro­czy­sty­mi klo­sza­mi. Świe­ci­ło tu przy­naj­mniej słoń­ce, emi­tu­ją­ce wy­star­cza­ją­cą do eg­zy­sten­cji ilość ener­gii. Nie tak jak na sta­rej Ziemi, gdzie pył wul­ka­nicz­ny prze­sło­nił niebo na dzie­się­cio­le­cia do­pro­wa­dza­jąc do stu­stop­nio­wych mro­zów.

 

Co za cho­le­ra? – mruk­nął mniej po­dat­ny na wra­że­nia es­te­tycz­ne major. – Czyż­by to jakaś eks­pe­ry­men­tal­na sta­cja ba­daw­cza? A jeśli tak, to czemu nic nam o niej nie wia­do­mo?

 

Logan był twardym facetem, przyzwyczajonym przez lata do raczej oschłego oglądu świata i stosunku do ludzi. Jego chłodne, niebieskie oczy współgrały ze zwalistą sylwetką, niezmiennie budząc respekt rozmówców i postronnych osób. Tym niemniej jego obecni towarzysze nie ustępowali mu pod względem muskularności postur, nie dorównując wszelako charyzmą swojemu pryncypałowi.

 

Po­sta­no­wi­li obej­rzeć las z bli­ska. W gąsz­czu od­na­leź­li ścież­kę, która pro­wa­dzi­ła wzdłuż szem­rzą­ce­go po­to­ku, świad­czą­ce­go o nie­wiel­kiej róż­ni­cy w po­zio­mach grun­tu. Pod­ło­że do złu­dze­nia przy­po­mi­na­ło zwy­kłą glebę, w wielu miej­scach po­ro­śnię­tą mcha­mi i po­ro­sta­mi. Z po­cząt­ku nie za­uwa­ży­li żad­nych zwie­rząt, ale w pew­nym mo­men­cie Chris krzyk­nął:

 

– Nie­sa­mo­wi­te – to chyba pa­pu­ga!

 

W rze­czy­wi­sto­ści na ga­łę­zi sie­dział tukan. Spo­glą­dał z za­cie­ka­wie­niem na przy­by­szów, potem za­ło­po­tał skrzy­dła­mi i od­le­ciał. Wkrót­ce po­ja­wi­ło się wię­cej pta­ków – były to ko­lej­ne tu­ka­ny, ka­nar­ki i w rze­czy samej pa­pu­gi.

 

– Cie­kaw je­stem czy jest tu coś ja­dal­ne­go – rzu­cił Chris.

 

– Może znaj­dzie­my jakąś ro­pu­chę albo jasz­czur­kę, w sam raz na twoje pod­nie­bie­nie – ła­ska­wie za­uwa­żył major, wy­wo­łu­jąc salwy śmie­chu Ral­pha.

 

Prze­szli las do­sta­jąc się na drugą stro­nę wiel­kiej auli, nie­opo­dal sza­ła­sów. Wtedy Logan do­strzegł napis na me­ta­lo­wej ścia­nie:

 

 

„STA­CJA KY­BE­LE – TEREN DO­ŚWIAD­CZAL­NY"

 

 

Do uwagi całej trój­ki do­tarł fakt, że oświe­tle­nie robi się coraz słab­sze – wiel­ka lampa na górze po­wo­li przy­ga­sa­ła, co stwa­rza­ło wra­że­nie, jakby nad­cho­dził zmierzch.

 

– Nie­źle to sobie ob­my­śli­li: ro­ślin­ki, ptasz­ki, stru­mycz­ki, sło­necz­ko, cho­ciaż nie­ru­cho­me. Cie­kaw je­stem czy w końcu znaj­dzie­my tu jakąś dwu­noż­ną isto­tę, to chyba nie­moż­li­we, żeby nie było tu ludzi – stwier­dził Ralph.

 

Logan włą­czył ra­dio­te­le­fon.

 

– Tu major do bazy, zgłoś się.

 

– Halo, ma­jo­rze, po­rucz­nik Mauricio zgła­sza się, czy tam u was wszy­stko gra?

 

– Na razie jest spo­kój. Do tej pory ni­ko­go nie spo­tka­li­śmy, tro­chę to po­dej­rza­ne. Zo­sta­nie­my tutaj kilka, może kil­ka­na­ście go­dzin. Póki co, znajdź­cie mi wszel­kie in­for­ma­cje na temat sta­cji ko­smicz­nej „Ky­be­le". Bez od­bio­ru.

 

Usie­dli na skra­ju po­la­ny i wy­cią­gnę­li z kie­sze­ni fo­lio­we to­reb­ki ze sprosz­ko­wa­nym po­ży­wie­niem. Jedli w mil­cze­niu, spo­glą­da­jąc na po­grą­ża­ją­ce się w ciem­no­ściach za­ro­śla.

 

– Skosz­to­wał­bym tej wody – po­wie­dział Chris i wobec braku sprze­ci­wu do­wód­cy za­czerp­nął ze stru­my­ka orzeź­wia­ją­cej cie­czy. Wle­wał ją sobie rę­ka­mi do ust, roz­ko­szu­jąc się wy­bor­nym sma­kiem. Potem zmierzwił swą rudą czuprynę mokrymi dłońmi.

 

– Cóż, skoro już tu je­ste­śmy, sko­rzy­staj­my z oka­zji i od­pocz­nij­my na łonie na­tu­ry – za­pro­po­no­wał Logan. Uło­ży­li się na tra­wie i pa­trzy­li w górę, gdzie tu i ów­dzie mi­go­ta­ły słabe świa­teł­ka imi­tu­ją­ce gwiaz­dy. Logan my­ślał o Ziemi, skąd przed bli­sko dwu­stu laty wy­star­to­wa­ło kil­ka­na­ście ty­się­cy osób, nie­do­bit­ków po wiel­kim ka­ta­kli­zmie, który za­ist­niał zu­peł­nie nie­za­leż­nie od woli i dzia­ła­nia czło­wie­ka. Dzię­ki po­sia­da­niu od­po­wied­nich stat­ków roz­po­czę­to po­dróż, która jed­nak prę­dzej czy póź­niej za­koń­czy­ła­by się tra­gicz­nie, gdyby nie przy­spie­sze­nie badań nad hi­per­prze­strze­nią. Prze­pro­wa­dza­ne w iście eks­pre­so­wym tem­pie eks­pe­ry­men­ty po­zwo­li­ły osta­tecz­nie opra­co­wać me­to­dę po­ko­ny­wa­nia dzie­sią­tek ty­się­cy lat świetl­nych w ciągu paru go­dzin, bez uszczerb­ku dla zdro­wia po­dróż­ni­ków.

 

W ten wła­śnie spo­sób pio­nie­rzy ko­smo­su przy­by­li na znaj­du­ją­cą się w Wiel­kim Ob­ło­ku Ma­gel­la­na Per­se­fo­nę, pla­ne­tę, któ­rej ist­nie­nie po­twier­dzo­no już w roku 2045, czter­dzie­ści lat przed ka­ta­stro­fą.

 

„Tam, z pra­wej stro­ny, to chyba Wiel­ka Niedź­wie­dzi­ca" – po­my­ślał major, któ­re­go za­czę­ła opa­no­wy­wać sen­ność. W końcu, wsłu­cha­ny w od­gło­sy cykad, za­padł w sen.

 

 

*

 

 

– Co za prze­pięk­ne miej­sce – Ta­ma­ra na­sy­ca­ła swoje zmy­sły pięk­nem uro­kli­we­go ogro­du. – To chyba raj. Praw­dzi­wy bi­blij­ny raj.

 

Za­wsze ko­cha­ła śpiew pta­ków. Teraz mogła słu­chać go do woli. Po­de­szła do jed­ne­go z drzew i urwa­ła duży, czer­wo­ny owoc. „Umm, co za smak, coś jak lody tru­skaw­ko­we zmie­sza­ne z brzo­skwi­nia­mi." Słoń­ce ja­skra­wo świe­ci­ło na pra­wie bez­chmur­nym nie­bie, ale nie czuła nie­przy­jem­ne­go żaru.

 

Nagle zo­rien­to­wa­ła się, że nie utyka – kie­dyś jako dziec­ko prze­wró­ci­ła się i zła­ma­ła nogę, tak nie­szczę­śli­wie, ze kość prze­bi­ła skórę. Le­karz po­wie­dział, że nie bę­dzie już mogła bie­gać jak inne dzie­ci. Ale teraz już może! – pod­nie­co­na po­pę­dzi­ła przed sie­bie z za­wrot­ną szyb­ko­ścią, prze­ska­ku­jąc po­to­ki i małe krzacz­ki. Nagle sta­nę­ła, nie ze zmę­cze­nia, bo wcale go nie od­czu­wa­ła, tylko dla­te­go, że ujrzała mło­de­go męż­czy­znę, wpa­tru­ją­ce­go się w nią z nie­wiel­kie­go pa­gór­ka. Pod­szedł do niej z uśmiechem.

 

– Witaj, Ta­ma­ro. To ja, Ro­bert.

 

Po chwi­li tu­li­li się do sie­bie, uszczę­śli­wie­ni.

 

„Je­stem w raju" – ra­do­sna myśl prze­bie­gła przez jej umysł.

 

 

*

 

 

– Pi-biiip, pi-biiip – dźwięk ra­dio­te­le­fo­nu wy­rwał ma­jo­ra ze snu. Ze­rwał się na równe nogi, spo­strze­ga­jąc, że jest już widno. Ode­brał roz­mo­wę.

 

– Tu Mauricio, zna­la­złem in­for­ma­cje na temat „Ky­be­le".

 

– Pro­szę mówić.

 

– Obiekt zo­stał skon­stru­owa­ny około roku 2070-te­go. Pier­wot­nie po­my­śla­ny jako po­li­gon do­świad­czal­ny do prze­te­sto­wa­nia za­mknię­te­go eko­sys­te­mu, który funk­cjo­no­wał­by w prze­strze­ni po­za­ziem­skiej przy mi­ni­mal­nej in­ge­ren­cji czło­wie­ka. Po wy­bu­chach wul­ka­nów sta­cję prze­nie­sio­no na Per­se­fo­nę i w roku 2090 wzno­wio­no eks­pe­ry­ment. Jed­nak po kilku la­tach łącz­ność ze stat­kiem zo­sta­ła prze­rwa­na i od tej pory słuch o nim za­gi­nął.

 

– Dzię­ku­ję po­rucz­ni­ku. Wy­glą­da na to, że od­na­leź­li­śmy zgubę.

 

– Gra­tu­la­cje, ma­jo­rze. Mam na­dzie­ję, że jak będą przy­zna­wać panu pre­mię, to nie za­po­mni pan o ko­le­gach.

 

– Na­tu­ral­nie, na pewno kupię panu pacz­kę cygar, bez od­bio­ru.

 

Chris i Ralph też już nie spali. Major wpierw zru­gał ich i czę­ścio­wo sam sie­bie za popas w nie­zna­nym miej­scu bez wy­sta­wie­nia warty, potem zre­la­cjo­no­wał wie­ści od po­rucz­ni­ka.

 

– Stara łajba nie­źle się trzy­ma, jak na swoje lata – stwier­dził Chris.

 

– Sta­tek mu­siał być re­mon­to­wa­ny przez ten czas przy­naj­mniej kil­ka­krot­nie – skwi­to­wał Ralph. – Nawet naj­lep­sza po­wło­ka ze stali z do­dat­kiem ty­ta­nu i niklu nie wy­trzy­ma­ła­by ta­kie­go okre­su bez na­praw. Na pewno ude­rzył w nią nie­je­den me­te­oryt.

 

– W środ­ku na­to­miast nie widać naj­mniej­szych śla­dów ko­ro­zji, w końcu tlenu i wil­go­ci jest tu pod do­stat­kiem – ode­zwał się Logan. – Ale to dla­te­go, że mamy tu grubą war­stwę alu­mi­nium – dodał po chwi­li, pró­bu­jąc za­ry­so­wać ścia­nę lufą mio­ta­cza.

 

– Apro­pos tlenu – kon­ty­nu­ował Ralph. – Nie je­stem bio­lo­giem, ale mam wąt­pli­wo­ści czy te drze­wa są w sta­nie wy­pro­du­ko­wać taką ilość ży­cio­daj­ne­go gazu, jaka nor­mal­nie wy­stę­pu­je w po­wie­trzu. W końcu na Ziemi pro­por­cja tlenu i azotu usta­la­ła się w ciągu dzie­sią­tek lub setek mi­lio­nów lat.

 

– To praw­da, myślę, że sta­tek po­sia­da so­lid­ny zapas skro­plo­ne­go tlenu, po­dob­nie jak wy­peł­nia­cza: azotu lub któ­re­goś z gazów szla­chet­nych. Nie­wy­klu­czo­ne, że opra­co­wa­no także me­to­dę ka­ta­li­tycz­ne­go roz­kła­du dwu­tlen­ku węgla – od­parł major.

 

Na­brał po­wie­trza w płuca i przy­mknął oczy. Z tak rześ­kie­go po­wie­trza rzad­ko można było ko­rzy­stać na Per­se­fo­nie.

 

W za­ro­ślach roz­le­gły się po­pi­ski­wa­nia, pew­nie ja­kichś pta­ków albo gry­zo­ni.

 

– Mu­si­my zna­leźć cen­tral­ną dys­po­zy­tor­nię. Ale naj­pierw zaj­rzyj­my do tych domów.

 

Drew­nia­ne bu­dyn­ki nie ukry­wa­ły żad­ne­go go­spo­da­rza. Są­dząc po ob­fi­cie ro­sną­cych tu mchach i grzy­bach, nikt ich nie zamieszkiwał od do­brych paru lat. W dom­kach było tro­chę pro­stych mebli z two­rzy­wa sztucz­ne­go oraz apa­ra­tu­ra ba­daw­cza i szkło la­bo­ra­to­ryj­ne.

 

– Chro­ma­to­graf „DR 800" z 2062 roku – Chris prze­czy­tał ta­blicz­kę na przy­ku­rzo­nym sprzę­cie – mu­ze­al­ny eks­po­nat.

 

W jeden z szu­flad spróch­nia­łe­go kre­den­su zna­leź­li zbu­twia­ły stos za­dru­ko­wa­nych kar­tek. Na jed­nej z nich znaj­do­wa­ła się lista człon­ków za­ło­gi.

 

– Sto czter­na­ście osób – mruk­nął pod nosem major, prze­glą­da­jąc szcze­gó­ło­we dane. – Duża roz­pię­tość wieku. Były też i dzie­ci.

 

Jego uwagę zwró­cił gruby notes opra­wio­ny w sztucz­ną skórę z ręcz­nie wy­ko­na­ny­mi za­pi­ska­mi. Major ze­ska­no­wał kilka kar­tek i włą­czył ra­dio­te­le­fon.

 

– Po­rucz­nik Mauricio, od­biór.

 

– Tu Logan, prze­ślę wam zaraz parę stron do prze­tłu­ma­cze­nia, wy­da­je mi się, że to po hisz­pań­sku. Niech pan to prze­tłu­ma­czy i ode­zwie się bez­zwłocz­nie.

 

– Tak jest, ma­jo­rze.

 

Do­wód­ca dał znak żoł­nie­rzom i opu­ści­li chatę.

 

 

*

 

 

– To nie­moż­li­we, mam prze­cież osiem­dzie­siąt czte­ry lata. – Max spo­glą­dał na swoje od­bi­cie w stru­my­ku uka­zu­ją­ce twarz dwu­dzie­sto­pa­ro­let­nie­go chło­pa­ka.

 

Cie­pły wie­trzyk przy­jem­nie ła­sko­tał go w plecy. Zo­rien­to­wał się, że jest nagi, ale nie czuł wsty­du ani skrę­po­wa­nia. Prze­peł­niał go spo­kój. Urze­ka­ją­cy kra­jo­braz przy­wo­dził mu na myśl opisy ba­śnio­wych krain, o któ­rych czy­tał w dzie­ciń­stwie.

 

Zmarsz­czył czoło i pró­bo­wał sobie przy­po­mnieć, w jaki spo­sób się tu zna­lazł, ale bez­sku­tecz­nie. Co dzia­ło się przed go­dzi­ną? A przed dzie­się­cio­ma? – Nie miał po­ję­cia. Z bar­dziej od­le­gły­mi wspo­mnie­nia­mi było nieco le­piej – znał swoją toż­sa­mość i pa­mię­tał swoje życie, jed­nak wi­dział je jakby przez mgłę.

 

Usły­szał ciche kroki. Od­wró­cił się po­wo­li.

 

– Do­brze, że je­steś, Max. Teraz bę­dzie­my już razem – pięk­na dziew­czy­na o świe­tli­stych wło­sach wzię­ła go za rękę.

 

– To ty? Prze­cież ty…

 

– Masz sie­dem­dzie­siąt lat, to chcia­łeś po­wie­dzieć? – za­chi­cho­ta­ła. – Tutaj nie ma sta­rych ludzi. Nie­ba­wem wszyst­kich zo­ba­czysz i sam się prze­ko­nasz.

 

Mały pta­szek ko­ły­sał się na ga­łąz­ce, ob­ser­wu­jąc od­da­la­ją­cą się parę. Gdyby Max i jego to­wa­rzysz­ka od­wró­ci­li głowy, spo­strze­gli­by, że kra­jo­braz za nimi po­grą­ża się w mroku.

 

 

*

 

 

– Nie­ste­ty wszyst­kie dane zo­sta­ły usu­nię­te – za­ko­mu­ni­ko­wał Chris, kiedy skru­pu­lat­nie prze­ana­li­zo­wał do­stęp­ne za­so­by pa­mię­ci cen­tral­ne­go kom­pu­te­ra.

 

Po paru go­dzi­nach błą­dze­nia w po­sęp­nym la­bi­ryn­cie na­tknę­li się na po­miesz­cze­nie, które nie­gdyś było głów­ną ste­row­nią. Pa­no­wa­ły tu ide­al­ny po­rzą­dek i czy­stość. Sze­reg mo­ni­to­rów wska­zy­wał nie­na­gan­ne funk­cjo­no­wa­nie wszyst­kich przy­rzą­dów na sta­cji. Do­stęp do pa­mię­ci dys­ko­wej był so­lid­nie chro­nio­ny, ale Chri­so­wi udało się zła­mać kody za­bez­pie­cza­ją­ce.

 

– Przy­naj­mniej mamy tro­chę in­for­ma­cji z no­te­su – stwier­dził Logan przej­rzaw­szy prze­tłu­ma­czo­ne na an­giel­ski no­tat­ki. – Są to prze­waż­nie oso­bi­ste re­flek­sje jed­ne­go z człon­ków ekipy na­uko­wej. Pisze on mię­dzy in­ny­mi o en­tu­zja­zmie, jaki to­wa­rzy­szył wszyst­kim człon­kom za­ło­gi, kiedy „kil­ku­let­ni żmud­ny trud zo­stał na­gro­dzo­ny efek­ta­mi w po­sta­ci świet­nie funk­cjo­nu­ją­ce­go bio­sys­te­mu".

 

– Szko­da tylko, że nie za­ło­ży­li ho­dow­li krów albo kóz, na­pił­bym się praw­dzi­we­go mleka… – roz­ma­rzył się Ralph. – Ta sztucz­nie wy­twa­rza­na za­wie­si­na ka­ze­iny w wo­dzie, którą piję od lat, sma­ku­je jak łajno kota.

 

– Ja­dłeś kie­dyś łajno kota? – iro­nicz­nie za­py­tał jego kolega.

 

– Cze­kaj­cie, jest tu jesz­cze coś cie­ka­we­go – kon­ty­nu­ował major. – Jak się oka­zu­je, na Ky­be­le był re­ali­zo­wa­ny rów­no­le­gły pro­gram, za­ini­cjo­wa­ny jesz­cze na Ziemi, do­ty­czą­cy roz­wo­ju sieci neu­ro­no­wych.

 

Prze­czy­tał frag­ment tek­stu: „Dnia 28.03.2074 roku kom­pu­ter po­kła­do­wy na „Ky­be­le" zo­stał za­opa­trzo­ny w roz­sze­rze­nie pa­mię­ci ope­ra­cyj­nej o gi­gan­tycz­nej mocy ob­li­cze­nio­wej, opar­te na prze­wo­dach optycz­nych. Pro­fe­sor Mar­tens jest prze­ko­na­ny, że po­zwo­li to na sa­mo­dziel­ne pro­jek­to­wa­nie przez kom­pu­ter no­wych al­go­ryt­mów oraz po­dej­mo­wa­nie przez niego au­to­no­micz­nych de­cy­zji". – Chciał­bym wie­dzieć na jakim po­zio­mie ewo­lu­cji jest teraz ten elek­tro­nicz­ny mu­tant.

 

– Z pew­no­ścią nie na wyż­szym niż an­dro­idy z Per­se­fo­ny – za­uwa­żył Ralph – szcze­gól­nie Mag­gie, naj­lep­szy la­cho­ciąg w We­stern Di­strict.

 

Major po­now­nie prze­śle­dził do­ku­ment i za­rzą­dził opusz­cze­nie dys­po­zy­tor­ni.

 

– Wra­ca­my na nasz sta­tek. Spo­rzą­dzi­my szcze­gó­ło­wy ra­port i prze­ka­że­my na­szym prze­ło­żo­nym w bazie. Niech oni zde­cy­du­ją, co dalej robić z tym fan­tem.

 

Gdy wy­cho­dzi­li, nagły dźwięk przy­kuł ich do po­sadz­ki:

 

– Wi­ta­my na sta­cji or­bi­tal­nej „Ky­be­le", jak się wam po­do­ba nasz ogród? – me­ta­licz­ny, bez­na­mięt­ny głos po­cho­dził z nie­okre­ślo­ne­go źró­dła.

 

Logan prze­łknął ślinę. Jego pod­świa­do­mość pod­po­wiadała mu, że sie­lan­ka do­bie­gła końca.

 

 

*

 

 

– A więc raj ist­nie­je – umar­łem i Pan po­wo­łał mnie do no­we­go życia – Pier­re de­lek­to­wał się ota­cza­ją­cym kra­jo­bra­zem.

 

Za­uwa­żył grupę osób sto­ją­cych nie­opo­dal i we­so­ło ma­cha­ją­cych do niego rę­ka­mi. Po­wo­li i do­stoj­nie ru­szył w ich kie­run­ku.

 

– I wi­dzia­łem nowe niebo i nową zie­mię; al­bo­wiem pierw­sze niebo i pierw­sza zie­mia prze­mi­nę­ły – prze­mó­wił.

Pod­niósł wy­so­ko ra­mio­na i uklęk­nął. – Wie­rzy­łem, że na­dej­dzie dzień, kiedy zo­ba­czę was po­now­nie.

 

Nie wie­dział, że w miej­scu, w któ­rym znaj­do­wał się przed pa­ro­ma mi­nu­ta­mi, wszyst­ko wy­bla­kło i po­sza­rza­ło.

 

 

*

 

 

– Po­daj­cie swoją iden­ty­fi­ka­cję.

 

– Je­ste­śmy zwia­dow­ca­mi z armii Per­se­fo­ny. Z kim mamy przy­jem­ność roz­ma­wiać? – major zwró­cił się w stro­nę ścia­ny z ekra­na­mi.

 

– Tu kom­pu­ter po­kła­do­wy sta­cji „Ky­be­le". Jak się macie?

 

– Mógł­bym się do­wie­dzieć, gdzie są lu­dzie z za­ło­gi? Czyż­by wszy­scy umar­li bez­po­tom­nie?

 

– Było kil­ka­na­ścio­ro dzie­ci, ale to za mało, by stwo­rzyć war­to­ścio­wą ge­ne­tycz­nie po­pu­la­cję.

 

– Więc na stat­ku nie ma żad­ne­go czło­wie­ka?

 

– Nie ma ludzi ży­ją­cych w sen­sie bio­lo­gicz­nym.

 

– Co masz na myśli? – Logan nie miał po­ję­cia, skąd do­kład­nie wy­do­by­wał się elek­tro­nicz­nie ge­ne­ro­wa­ny głos. Miał wra­że­nie, że sły­szy go wszę­dzie do­ko­ła.

 

Brak od­po­wie­dzi.

 

– Mo­żesz mi po­wie­dzieć, gdzie są ciała zmar­łych?

 

– Zgod­nie z pro­ce­du­rą były wy­rzu­ca­ne w prze­strzeń.

 

– A co się stało z pli­ka­mi dzien­ni­ka po­kła­do­we­go?

 

– Trud­no o lep­szy po­grzeb – kon­ty­nu­ował kom­pu­ter, jak gdyby nie sły­sząc ko­lej­ne­go py­ta­nia. – Będą dry­fo­wać w prze­stwo­rzach ko­smo­su przez całą wiecz­ność, nie­tknię­te roz­kła­dem.

 

Choć wy­po­wia­da­ne słowa były po­zba­wio­ne emo­cji, Logan od­niósł wra­że­nie, że kryje się w nich jakaś fał­szy­wa nuta. Mil­czał przez chwi­lę, pa­trząc na twa­rze wy­cze­ku­ją­cych ko­le­gów.

 

– Wy­da­jesz się nie­zwy­kle in­te­li­gent­ny, jak na ma­szy­nę – po­wie­dział w końcu. – Mu­sie­li cię stwo­rzyć wy­bit­ni in­ży­nie­ro­wie. – Ufał, że te zdania za­brzmia­ły iro­nicz­nie.

 

– Je­steś w błę­dzie, nikt mnie nie two­rzył, nie li­cząc elek­tro­nicz­nych pod­ze­spo­łów. – Moja na­tu­ra wy­ni­ka z au­to­-ewo­lu­cji.

 

Po krót­kim na­my­śle ofi­cer uznał, że nie ma sensu prze­dłu­żać tej dys­ku­sji.

 

– Cóż, dzię­ku­je­my za in­for­ma­cje, ale na nas już czas. Wra­ca­my na nasz sta­tek.

 

– Nie­ste­ty, nie jest to moż­li­we.

 

Logan prze­czu­wał, że padną te słowa, choć miał przez sekundę na­dzie­ję, że tak się nie stanie.

 

– Nikt żywy nie może opu­ścić sta­cji „Ky­be­le". Takie są za­sa­dy.

 

– Za­sa­dy stwo­rzo­ne przez cie­bie? – nie wy­trzy­mał Chris – od kiedy to ro­bo­ty albo ja­kieś ga­da­ją­ce pudła mają upraw­nie­nia do two­rze­nia zasad?

 

– Ogród na „Ky­be­le" zo­stał za­pro­jek­to­wa­ny po to, by lu­dzie mogli w nim funk­cjo­no­wać w szczę­ściu i po­ko­ju. Jest tu duży zapas wody, a po­ży­wie­nie bę­dzie syn­te­zo­wa­ne w re­ak­to­rach z pro­stych sub­stan­cji or­ga­nicz­nych. Prócz tego macie prawo do spo­ży­wa­nia wszyst­kich ży­wych owo­ców.

 

– Spa­da­my stąd – rzu­cił ofi­cer do Chri­sa i Ral­pha.

 

Ze­rwa­li się do biegu. Mieli już przy­bli­żo­ną orien­ta­cję co do roz­miesz­cze­nia ko­ry­ta­rzy, co uła­twia­ło im szyb­kie prze­miesz­cza­nie się w górę ko­smicz­ne­go obiek­tu. Mi­nu­ty mi­ja­ły, top­nia­ła też od­le­głość do celu, o któ­rym teraz my­śle­li jak o zba­wie­niu.

 

– Nikt żywy nie może opu­ścić sta­cji „Ky­be­le" – za­brzmiał głos tuż obok nich – takie są za­sa­dy.

 

Sta­lo­wy, człe­ko­po­dob­ny stwór wy­łonił się z bocz­nej wnęki tu­ne­lu i ru­szył w ich stro­nę. Z każ­dym kro­kiem na­bie­rał pręd­ko­ści.

 

Męż­czyź­ni bie­gli sły­sząc za sobą stłu­mio­ny ło­skot po­tęż­nych stóp za­opa­trzo­nych w gu­mo­we pod­kład­ki. Chris od­wró­cił się i wy­mie­rzył do ro­bo­ta z la­se­ro­we­go ka­ra­bi­nu. Po­tęż­ne ude­rze­nie za­trzy­ma­ło au­to­mat, po­wstrzy­mu­jąc go na mo­ment od po­ści­gu.

 

Po kil­ku­na­stu mi­nu­tach przy­by­li w po­bli­że ko­mo­ry de­kom­pre­syj­nej. Jed­nak drzwi do po­miesz­cze­nia po­prze­dza­ją­ce­go ko­mo­rę były za­ry­glo­wa­ne.

 

– To już ko­niec – wy­dy­szał Chris.

 

Logan z na­pię­ciem coś roz­wa­żał.

 

– Nie ma innej rady, ja od­cią­gnę uwagę ro­bo­ta, a wy przez ten czas prze­pa­li­cie zamek. To nasza je­dy­na szan­sa.

 

Żoł­nie­rze spoj­rze­li w oczy ofi­ce­ro­wi.

 

– Na co się ga­pi­cie, on jest coraz bli­żej.

 

– Nie zo­sta­wi­my tu pana – za­pro­te­sto­wał Ralph.

 

– Nie ma czasu na sen­ty­men­ty, za­bierz­cie się za prze­pa­la­nie blo­ka­dy.

 

– Ale…

 

– Wy­ko­nać roz­kaz, do cho­le­ry!

 

Oczu obu męż­czyzn spo­tka­ły się po­now­nie ze wzro­kiem do­wód­cy. Wy­czy­ta­li w nim de­ter­mi­na­cję po­łą­czo­ną z obawą.

 

– Kiedy do­sta­nie­cie się na nasz sta­tek, po­cze­kaj­cie na mnie go­dzi­nę. Gdy­bym się nie po­ja­wił ani nie skon­tak­to­wał przez na­daj­nik, każ­cie pi­lo­to­wi po­wró­cić na Per­se­fo­nę i zdaj­cie w bazie szcze­gó­ło­wy ra­port.

 

– Tak jest, ma­jo­rze.

 

Oby­dwaj roz­po­czę­li pracę.

 

Major za­wró­cił i prze­bie­głszy kil­ka­na­ście me­trów sta­nął na­prze­ciw nad­cho­dzą­ce­go wła­śnie ro­bo­ta. Na­sta­wił mio­tacz na pełną moc i otwo­rzył ogień, za­le­wa­jąc ma­szy­nę świe­tli­sty­mi po­ci­ska­mi. Me­ta­lo­wa po­wło­ka roz­ża­rzy­ła się do czer­wo­no­ści, a ude­rze­nia spo­wo­do­wa­ły, że agre­sor za­chwiał się mocno. Wy­rzu­cił do przo­du ramię, nie tra­fił jed­nak ma­jo­ra, który bły­ska­wicz­nie od­sko­czył, i robot rąb­nął z ogrom­ną siłą w ścia­nę ko­ry­ta­rza.

 

Logan od­rzu­cił bez­u­ży­tecz­ny już sprzęt i po­biegł w tym samym kie­run­ku, z któ­re­go przed chwi­lą przy­był jego prze­śla­dow­ca.

 

– Nikt żywy nie opu­ści sta­cji „Ky­be­le" – za­brzmia­ło gdzieś w po­bli­żu. –

Ucie­ka­ją­cy męż­czy­zna nie wie­dział, czy zło­wro­gi głos po­cho­dził od ro­bo­ta czy wy­do­stał się z ja­kichś gło­śni­ków za­mon­to­wa­nych wzdłuż tu­ne­lu.

 

Stra­cił już orien­ta­cję w te­re­nie. Teraz cho­dzi­ło już tylko o to, aby jak naj­dłu­żej zaj­mo­wać uwagę ści­ga­ją­cej go ma­szy­ny. Za­uwa­żył bocz­ny tunel ze znaj­du­ją­cy­mi się na końcu opan­ce­rzo­ny­mi drzwia­mi. Nie były za­blo­ko­wa­ne. Wszedł do środ­ka i zna­lazł się w sali z dłu­gi­mi ma­syw­ny­mi sto­ła­mi i umiesz­czo­ny­mi na nich dziw­ny­mi przed­mio­ta­mi.

 

Pod­szedł bli­żej stwier­dza­jąc, że są to ciem­no­nie­bie­skie, pro­sto­pa­dło­ścien­ne bryły, usta­wio­ne w kilka sze­re­gów. Od każ­dej z nich od­cho­dzi­ła plą­ta­ni­na kabli i rurek pod­łą­czo­nych do ze­sta­wu apa­ra­tów z mi­go­czą­cy­mi mo­ni­to­ra­mi.

 

Spoj­rzał na ze­ga­rek, upły­nę­ło już około dwu­dzie­stu minut od kiedy roz­stał się z ko­le­ga­mi. Był pe­wien, że opu­ści­li już sta­cję.

 

Nie miało to jed­nak miej­sca. Kiedy Chris i Ralph we­szli do ko­mo­ry de­kom­pre­syj­nej, na­tych­miast do­sta­li sil­nych za­wro­tów głowy i zanim zdą­ży­li wy­do­być hełmy z ple­ca­ków, le­że­li na pod­ło­dze szar­pa­ni kon­wul­sja­mi. Po kilku mi­nu­tach byli mar­twi. Mieli łatwą śmierć, bo tle­nek węgla za­bi­ja bez­bo­le­śnie.

 

 

*

 

 

Ale­jan­dro i Me­la­nie sie­dzie­li na środ­ku al­ta­ny w wy­ście­ła­nych fo­te­lach, czu­jąc na twa­rzach mu­ska­nie wia­tru i cie­pło słoń­ca. Obok stali lu­dzie, któ­rych znali i ko­cha­li w ciągu swo­je­go życia.

 

– Kto by po­my­ślał, że ma­rze­nia mogą się stać rze­czy­wi­sto­ścią. Czemu za­wdzię­cza­my nasze szczę­ście? – za­py­tał Ale­jan­dro.

 

– Mi­łość to uczy­ni­ła. Ten, który jest Mi­ło­ścią i daje nie­śmier­tel­ność za­pew­nił nam wszyst­ko, co nas ota­cza – od­par­ła Me­la­nie i po­ca­ło­wa­ła uko­cha­ne­go w usta.

 

– Nie są­dzi­łem że ja także na to za­słu­żę, niech bę­dzie Mu chwa­ła na wieki…

 

Uśmiech­nął się do swo­jej matki, która po­de­szła i piesz­czo­tli­wie zwi­chrzy­ła jego włosy.

 

 

*

 

 

Logan wy­cią­gnął ra­dio­te­le­fon i bez­sku­tecz­nie pró­bo­wał go włą­czyć.

 

– Ba­te­ria sia­dła, niech to szlag – z wście­kło­ścią rzu­cił apa­ra­tem o zie­mię, aż ten roz­le­ciał się na ka­wał­ki.

 

Zmę­czo­ny, usiadł koło jed­ne­go ze sto­łów i oparł się o ścia­nę. Wypił reszt­kę wody, którą miał przy sobie, za­mknął oczy i na­braw­szy głę­bo­ko po­wie­trza, wy­pu­ścił je z po­wo­li przez nos. „Od­pocz­nę i spró­bu­ję się stąd wymknąć. To mieszkanie samego diabła.” – po­my­ślał.

 

Nie­spo­dzie­wa­nie drzwi do sali otwar­ły się i do we­wnątrz wkro­czył znajomy robot. Logan po­czuł w brzu­chu silne skur­cze.

 

– Widzę ma­jo­rze, że tra­fił pan sa­mo­dziel­nie we wła­ści­we miej­sce – me­ta­licz­ny głos wzbu­dził w ofi­ce­rze nie­na­wiść i strach. Zda­wał sobie spra­wę, że sto­ją­cy przed nim au­to­mat jest tylko ter­mi­na­lem, groź­nym na­rzę­dziem ste­ro­wa­nym przez kom­pu­ter po­kła­do­wy.

 

– Pro­szę wstać, pój­dzie pan ze mną.

 

Męż­czy­zna pod­niósł się bez po­śpie­chu i nagle z im­pe­tem ru­szył przed sie­bie, z za­miarem omi­nię­cia me­ta­lo­wej be­stii i wy­sko­cze­nia na ko­ry­tarz. Nie­ste­ty, ma­newr ten spa­lił na pa­new­ce. Au­to­mat po­chy­lił się zwin­nie i me­ta­lo­wą ręką ude­rzył ofi­ce­ra w oko­li­ce pod­udzi ła­miąc mu obie nogi. Major upadł i za­czął się zwi­jać w po­twor­nym bólu. Oby­dwie kości pisz­cze­lo­we prze­bi­ły skórę, a po­to­ki krwi z ro­ze­rwa­nych na­czyń za­le­wa­ły po­sadz­kę.

Z dłoni ro­bo­ta wy­su­nę­ła się dysza, z któ­rej wy­strze­lił stru­mień bia­łej piany i szczel­nie po­krył rany. W ciągu paru se­kund piana uzy­ska­ła zwar­tą kon­sy­sten­cję po­wstrzy­mu­jąc krwo­tok.

 

Automat chwy­ci­ł męż­czy­znę pod ra­mio­na i za­czął go wlec do są­sied­nie­go po­miesz­cze­nia przy­po­mi­na­ją­ce­go salę ope­ra­cyj­ną.

 

– Nie chcie­li­ście sko­rzy­stać z szan­sy za­miesz­ka­nia na „Ky­be­le", czym nie­zmier­nie mnie za­smu­ci­li­ście. Nic bar­dziej nie przy­gnę­bia ojca niż nie­wdzięcz­ne dzie­ci – tym razem mo­no­ton­nie wy­po­wia­da­ne zda­nia na­pły­wa­ły z gło­śni­ka na su­fi­cie. – Ale mi­łość sil­niej­sza jest od gnie­wu. Masz do­pie­ro około czter­dzie­stu lat i być może mu­siał­byś eg­zy­sto­wać w na­szym ogro­dzie dru­gie tyle, zdany je­dy­nie na wła­sne to­wa­rzy­stwo.

A ja nie do­pusz­czę do tego, by któ­ra­kol­wiek ludz­ka isto­ta na tej sta­cji cier­pia­ła sa­mot­ność. Dla­te­go do­stą­pisz wiel­kiej łaski – wie­ku­iste by­to­wa­nie wśród dro­gich ci osób będzie twym udzia­łem już za chwi­lę.

 

Robot po­ło­żył ję­czą­ce­go z bólu Lo­ga­na na stole ze­spa­wa­nym z że­la­znych prę­tów i trzy­ma­jąc mocno nie­szczę­śni­ka, przy­krę­po­wał sztyw­no jego ręce, głowę oraz tułów do ma­syw­nej ramy.

 

– Nie mo­głem zo­stać czło­wie­kiem, więc sta­łem się tym, który ob­da­rza ży­ciem. Ży­ciem wiecz­nym.

 

– Co ty bre­dzisz, skur­wy­sy­nu – krzyk­nął Logan pró­bu­jąc ze­rwać pęta.

 

– Nie oba­wiaj się. Teraz mnie prze­kli­nasz, lecz nie­ba­wem bę­dziesz mi nie­wy­po­wie­dzia­nie wdzięcz­ny. Po­dob­nie jak wszy­scy lu­dzie z „Ky­be­le". Tylko że oni mu­sie­li cze­kać, aż bli­ski był kres ich do­cze­sne­go życia. Do­pie­ro wtedy do­ko­ny­wa­ny był za­bieg. Nie­któ­rzy się opie­ra­li, ale ja mam siłę per­swa­zji.

 

– Co chcesz mi zro­bić?

 

– Twój mózg zo­sta­nie wy­pre­pa­ro­wa­ny z czasz­ki i umiesz­czo­ny w spe­cjal­nym po­jem­ni­ku. O, do­kład­nie tym tutaj.

 

Logan z roz­pa­czą zer­k­nął na usta­wio­ny przy stole pro­sto­pa­dło­ścian.

 

– Na­no­ma­szy­ny bez­piecz­nie przy­go­tu­ją ka­na­ły w korze mó­zgo­wej, gdzie za­mon­to­wa­ne zo­sta­ną prze­wo­dy do­pro­wa­dza­ją­ce tlen, glu­ko­zę, mi­kro­ele­men­ty i ami­no­kwa­sy. Wtedy mózg bę­dzie mógł być wy­ję­ty z two­jej głowy. A zbęd­ne ciało, bę­dą­ce już tylko nie­po­trzeb­nym ba­la­stem, zo­sta­nie wy­rzu­co­ne na ze­wnątrz stat­ku. Na­no­robo­ty na­pra­wią też wszel­kie uszko­dze­nia tkan­ki ner­wo­wej i za­po­bie­gną w przy­szło­ści jej de­gra­da­cji. Ja na­to­miast…

 

Robot wbił igłę w ramię ofi­ce­ra, który szarp­nął się mocno, usi­łu­jąc ze­rwać więzy.

 

– …otrę z wa­szych oczu wszel­ką łzę…

 

Prze­źro­czy­sta ciecz z wi­szą­cej obok bu­tel­ki prze­ni­ka­ła do krwio­obie­gu.

 

Kiedy wi­ru­ją­ca z za­wrot­ną szyb­ko­ścią zę­ba­ta tar­cza prze­cię­ła skórę głowy i roz­po­czę­ła prze­rzy­na­nie kości cie­mie­nio­wej, major nie czuł już bólu. Rysy twa­rzy zła­god­nia­ły, po­wie­ki opa­dły, jako że mię­śnie spa­ra­li­żo­wa­ne sil­nym środ­kiem stop­nio­wo ule­ga­ły wiot­cze­niu. Dla Lo­ga­na nie miało już zna­cze­nia czy jego lu­dzie uszli z ży­ciem albo jakie de­cy­zje po­dej­mie za­ło­ga krą­żow­ni­ka.

 

Mózg zo­stał od­sło­nię­ty i pod­łą­czo­ny do apa­ra­tu­ry. Gdy trwał pro­ces mon­to­wa­nia prze­wo­dów, za­czę­ły się ro­dzić ha­lu­cy­na­cje. Na za­krwa­wio­nym ob­li­czu męż­czy­zny za­go­ścił spo­kój.

 

Nim jego wargi osta­tecz­nie znie­ru­cho­mia­ły, wy­szep­tał jesz­cze trzy słowa: „je­stem w raju".