Redaktor płakał ajk odrzucał - prolog

Rok słynnej imprezy pod “Helmową Pojarą” był to dziwny rok, w którym rozmaite znaki na niebie i ziemi zwiastowały jakoweś klęski i nadzwyczajne zdarzenia. Można by tu długo i wiele powiedzieć o tych znakach, ale wiadomo przecież, że Wor. Wor never changes. I faktycznie, Wor Pojarsson od lat pozostawał niezmienny w swych zapatrywaniach, a stanowiły one oprócz fundamentów jego świata i jego najbliższych także kapoka na który skupiały się rozmaite inne żywe istoty aż trzeba było go w końcu uprać z brudu, żeby na nowo był czysty, chociaż tkwił niezmiennie na swoim miejscu. I przez tą niezmienność to wcale nie było łatwe, chociaż Wor jakoś dawał sobie z tym radę, ale jak nie wiedzą najstarsi kowale losu. Zapatrywania zaś były dośc proste, choc solidne, ale to zazwyczaj tak jest, że najprostsze rozwiązania są solidniejsze, co też uznawała żona Pojarssona, nadobna Pojara, na cześć której krasnoludy wykuły ów legendarny Chełm który potem elfy ozdobiły pierścieniami a ludzie misternie przyzdobili w składanym hołdzie (bo inny niż składany się nie mieścił).

– Proste rozwiązania są solidniejsze – powiedziała Pojara do Pojarssona i szybko urodziła im syna, który potem w Chełmie się chował roków aż trzy, zanim mu się nózki nie przestały mieścić, tylko wsić.

Wor przytakiwał pykając skręcone ziele magiczne głową i w zapatrywaniach jego ani przepatrywaniach nie było rysy, albowiem dobry rzemieślnik mu binokla na niedowidzące oko zrobił. Więc w tej solidności jak co roku zwołał imprezę na powitanie nowego roku w karczmie, którą raz z żoną i synem prowadził przez świat na magicznym postronku, kolebiąc głośno w Chełmie gdy się gdzieś na dłużej zatrzymali. Tym razem karczma przycupła pod Samotną Górą, którą niedawno był opuścił smok i była zrozpaczona, bo tyle lat był w niej że już nie chciała, żeby wychodził, no ale stało się, poszedł, łajdak meskie nasienie szowinistyczne w świat rozpleniać. Więc pomyślał Pojarsson z Pojarą że samotnej dużej Górze się przyda mała bibka na rozruszanie grani i wąwozów i także by otworzyć zdruzgotane podwoje jej twierdzy na nowe możliwości zbudowania nietoksycznego związku bez dwóch zdań, gdyż Pojarsson nigdy nic nie mówił i dobrze mu się z Pojarą dzięki temu od zarania dziejów układało.

Frekwencja dopisała bo aż pięc armii zwaliło się do karczmy i robili cuda na kijach, dzikach i trollach co może trochę nie do końca było zamiarem, ale żeby życie miało smaczek raz goblinek raz elfiaczek. Melanżyk rozwijał się w sumie nader udanie, bardziej nawet niż rosnący syna Wora i Pojary i trochę się przeciągnął do nowej ery, ale nikt nie miał nic przeciwko bo to sumie teren był niezabudowany bez ograniczeń a i góra była dzięki temu mniej samotna. Smoka oczywiście aż skręciło z zazdrości że go nikt nie zaprosił więc zeżarł gorącego owczarka na stacji benzynowej i był nieświeży to się zaraz rozpękł niech zdycha archetyp, czniał go Mumin Włóczykijem w grotę.

Zima przyszła niezauważenie, jak złodziej co to się cicho skrada, aż ukradnie i wtedy cicho się wykrada, żeby go nei złapali. Zima była przemyślniejsza, bo złapała wszystkich w mroźne okowy i zamknęła w karczmie, ale nie bali się, bo tak już się porobili a gorzała jeszcze gorzała w żyłach, że za nic mieli statystyki zamarznięć po alkoholu i resztką pomroczności jasnej pamiętali tylko by nei jeść żółtego śniegu.

Później mówiono, że kobieta ta nadeszła od północy od bram piekła. Szła pieszo, a objuczonego konia prowadziła za uzdę. Było późne popołudnie i poza kilkoma magami którzy ulepili bałwana, zima zamknęła wszystkich w “Helmowej Pojarze”, a Samotna góra wciąż była pusta. 

Ukradkiem chcicotali czarodzieje, łypiąc to z kpiną to z pożądaniem na przybyła, a ona obrzuciła wzrokiem bałwana i gdy już go pozbierała z powrotem powiedziała cicho acz mocno aż sople zadrżały razem z kolanami:

– Jestem wiedźminą.

– Chyba wiedźmą – odezwał się nagle bałwan, którego zła moc zatchła i nie mógł ścierpieć sztucznych form damskich w języku, zwłaszcza polskim.

– Chyba ty – zaripostowała fintą błyskotliwie uśmiechnięta tak że skry sypały się jej z perłowobiałych zębów w mroźnym słońcu, a czarna kurta zatrzeszczała groźnie pod naporem wzburzonej piersi. Magowie zdębieli i musieli to kapeluszami szpiczastymi zakryć, na szczęście szpice były długie i mogli udawac, że oni tez tacy sa, choć wszyscy wiedzą, że nei mają się czym chwalić.

– Twoja stara – nie ustępował pola bałwan, bo był dość wyszczekany, gdyż stary leniwy pies wychodzący za potrzebą dał mu parę lekcji, a sama matka Wynalazku, czyli legendarnej gorzały w “Helmowej Pojarze” i zarazem siostra Pojarssona też dorzuciła trzy grosze (bo ten bałwan na żetony był i tęczowy).

– Pisiąt orenów za ciebie mam w kontakcie!!! – warknęła złowróżbnie nie wiadomo czy wiedźmina czy wiedźma i wyjęła dwa nagie miecze, których ostrza zbladły czarodziejom lica także wiali lepiej niż samun. Bałwan w sumie nei przejął się elektryką przybyłej bo obce mu były cielesne kieszenie tylko naszykował się do boju aż miło było popatrzeć. Wor Pojarrson miło więc popatrywał swoim zwyczajem przez okiennicę milczkiem, aż wszędzie zapadła cisza. Kiedy on tak patrzy to zawsze coś znaczy, więc pięć armi spiętrzyło się przy oknach drzwiach dziurach i szparach wiedźminy i bałwany podziwiać.

Wiedźma czy też wiedźmina miotnęła w bałwana znakami, a pierwsze poleciało ograniczenie do pięćdziesięciu, które mu nic nie zrobiło, bo mlodszy był i w kuli miał w sumie kult młodości, bogom to nie dotykało. Drugi był zakaz wjazdu, żeby sobie nei pozwalał na pierwszej randce, ale i na to bałwan miał odpowiedź na podorędziu i zbił ruchem jednokierunkowym zręcznie niecny atak.

– Drzyj bałwanie zua! – ryknęła jak jeleń na rykowisku Wiedź(min)a i runęła jak długa na śniegoluda. A ten począł drzeć czasoprzestrzeń na mniejsze i mniejsze kulki zamykając wszechświat w neisłychanie pięknej śnieżycy idealnie kulistych sniegowych fraktali i tak się mu porobiło że się stał bau-vanem, mobilnym dostawczakiem Budowniczym Boba tworząc w nieskończoność, chcąc tym sprytnym mykiem opóźnić bullet-time i zrobić kontratak prawomlaskiem myszy wiedźminie. Broniła się jednak zręcznie tnąc srebrną klingą śnieżki na śnieżynki, a te na śnieżyneczki i jeszcze na śnieżynużeczki i potem szatkowała na śnieżynużąteczka tak maluśkie, że imię ich milion i nie da się już whisky zalać.

– Dramat!!! – westchnęli widzowie jakby szumem niezmierzonej głębi około jedenastu kilometrów w dół, bo jak to tak – nie chlapnąć w kulminacyjnym momencie?!

Natenczas bałwan chwycił na taśmie przypięty róg chyba długi pomarszczony kręty jak wąż boa  oburącz do ust go przycisnął, Wzdął policzki jak banię, w oczach lód zabłysnął…

Dupło równo z nieba spadło o ziemie się hukło Dziecko Niespodzianka, co to się w sumei go tata nie spodziewał po rocznym rejsie, ale mama mówiła, że to przez  te namiętne listy a oboje w sumie źle traktowali przez co niezbyt był szczęśliwy i czekał na odmianę swego losu jak kania drożdżu. Na takie dictum Wiedźma błyskawicznie zakręciła młynka, a potem drugiego, a wszyscy sobei świeżo mielonej kawy nalali z prądem i natarła, ocalić przeznaczenie, tylko że bałwan zrobił o tak:

– MHRRROK!!! – wzdechł tłum w karczmie zachwycony niespodziewanym zupełnie epickim sztychem bałwana, a wiedźmina padła na kolana z mieczami, w milczeniu roniąc cichą, anonimową łzę (bo ojciec i tak NN).

Wor Pojarsson aż przyklasnął z uciechy w swoim fundmentalnym zapatrywaniu, a mroczny bałwan nie-wy-po-wie-dzianego ZUA stał się od tej pory dobrym duchem “Helmowej Pojary”, który strzegł jej ognia na zewnątrz lepiej niż stary pies potrzeby.

Gdzieś obok, za szarą mgłą która się pojawiła jak to mgła znikąd, Wiedźmina pozbierała się wreszcie i odeszła ku Samotnej Górze, gdzie na podwojach zawartej jej groty zabłysły runy starożytną krasnoludzką zagadką, bez rozwiązania której przysięgła sobie nikogo do swojego skarbu nie dopuścić:

50 Shades of Grey.

#4e5054, #272727, #282828, #292929, #2b2b2b, #2c2c2c, #2e2e2e, #313131, #323232, #343434, #353535, #373737, #393939, #3a3a3a, #3c3c3c, #3f3f3f, #404040, #424242, #444444, #454545, #474747, #484848, #4a4a4a, #4b4b4b,#4d4d4d, #4e4e4e, #505050, #515151, #535353, #565656, #575757, #585858, #595959, #5b5b5b, #5c5c5c, #5e5e5e, #616161, #626262, #646464, #656565, #676767, #6a6a6a, #6b6b6b, #6c6c6c, #6d6d6d, #6f6f6f, #727272, #737373, #757575, #767676, #777777, #7b7b7b, #7c7c7c, #7d7d7d, #7e7e7e, #808080, #818181, #838383, #868686, #878787, #888888, #898989, #8b8b8b, #8c8c8c,#8e8e8e, #919191, #929292, #949494, #959595,  #979797, #9a9a9a, #9b9b9b,#9c9c9c, #9d9d9d, #9f9f9f, #a0a0a0, #a2a2a2, #a5a5a5, #a6a6a6, #a8a8a8,#a9a9a9, #ababab, #aeaeae, #afafaf, #b0b0b0.

Wiedźmina zassała aż powietrze, bo znała odpowiedź i zawirował jej świat gradientem barw. Czyżby wierny koń, towarzysz gorących nocy i zimnych poranków, które uwodziła za uzdę tyle lat, wcale nie był jej jedynym przeznaczeniem? Czyż to możliwe że tu, po sromotnej porażce spotka ją niewypowiedziane szczęście, jej kulminacja losowań, złoty strzał i nora królika, w którym może się zanurzyć do samiuśkiego ciemnego końca? Czy proroctwo miało się spełnić, czy to ona miała stać się ostrzem miecza przeznaczenia zatopionego gwałtownie w lubieżnych wnętrznościach świata?

Góra zadrżała w oczekiwaniu albowiem widziała emocje malujące twarz wiedźmy na różne kolory i aż pragnęła się dowiedzieć, czy oto jej samotność minęła.

– Bella… – wyszeptała niesłyszalnie Wiedźmina, zawiązując tym samym do Mistrza i Króla.

A Góra, od tej pory już nie samotna a Wiedźmina i szczęśliwa, rozwarła przed nią swe podwoje, obiecując mrocznym wnętrzem początek nowej, fantastycznej przygody. I wysunęła się w nią wiedź(min)a nerwowo ściskając konia na pożegnanie.

– Coś się kończy, coś się zaczyna – mruknęła Pojara, zmieniając pieluchę w Chełmie na dźwięk autentycznej lawiny wzruszenia, jaka ogarnęła zboczka nieopodal.  Wor przytaknął milczkiem żonie, bo lubił mieć ostatnie słowo, ale zasady to zasady i grunt dobrego spożycia.

C. D. N.