Tajemnicze przebudzenia Misato - Dzień VIII (finał)

Miesz­ka­nie Ha­ne­dy.

Jed­nej rze­czy nasza droga Mi­sa­to się dotąd na­uczy­ła… Po­ran­ki by­wa­ją cięż­kie, dziw­ne, nie­ocze­ki­wa­ne. I tym razem rów­nież mogła być pewna, że się nie za­wie­dzie.

Na krań­cach świa­do­mo­ści po­ja­wi­ło się uczu­cie po­wie­wu na twa­rzy na­szej bo­ha­ter­ki, co wy­da­ło jej się dziw­ne. Od zmy­słu do zmy­słu za­dzia­ła­ły po­zo­sta­łe re­cep­to­ry. Po­wiew ten był cie­pły, miał re­gu­lar­ny rytm, nie jed­no­staj­ny, a na do­da­tek to­wa­rzy­szy­ło mu ci­chut­kie świsz­cze­nie.

Mi­sa-chan otwo­rzy­ła jedno oko i uj­rza­ła przed sobą ślicz­ne ob­li­cze śpią­cej Ha­ne­dy.

Za bli­sko…

Stwier­dzi­ła panna Aga­shi i za­czę­ła się wy­co­fy­wać…

I wtedy to się stało. Do­tar­ło do niej, że jest naga. Z naj­gor­szym prze­czu­ciem chwy­ci­ła na­kry­cie i unio­sła je odro­bi­nę, tak, aby zo­ba­czyć, w jakim sta­nie jest jej ko­le­żan­ka. Ona także była nie­odzia­na. Co gor­sza, ich dło­nie były sple­cio­ne w uści­sku.

Oczy­ścić umysł…

Jeden, dwa, trzy, czte­ry,…

– Ha­ne­da! – wy­dar­ła się Mi­sa­to na cały re­gu­la­tor pro­sto do ucha śpią­cej dziew­czy­ny.

To­to­mo uro­czo zmarsz­czy­ła nosek, lekko ziew­nę­ła i po­czę­ła otwie­rać swoje ślicz­ne śle­pia.

– Och – jęk­nę­ła Ha­ne-chan wi­dząc wście­kłą minę swo­jej to­wa­rzysz­ki. – Dzień… dobry…?

– Ja ci zaraz dam dobry. – Za­zgrzy­ta­ła Aga­shi zę­ba­mi. – Co to ma być?

Wy­ję­ła spod przy­kry­cia rękę, w któ­rej nadal tkwi­ła dłoń To­to­mo.

– No więc… – za­czę­ła mam­ro­tać dziew­czy­na i ude­rzy­ła w płacz. – Prze­pra­szam…! Tak jakoś wy­szło… Naj­pierw mnie za­mu­ro­wa­ło i ga­pi­łam się na niego z otwar­ty­mi usta­mi… A potem za­czę­li­śmy roz­ma­wiać. No i tak od słowa, do słowa… Mó­wi­łam ci prze­cież, że jemu nie można się oprzeć!

Ha­ne­da roz­pła­ka­ła się na ca­łe­go.

Och nie…! Ja nie je­stem fa­ce­tem, żeby na mnie ro­bi­ły wra­że­nie te łzy.

– Za­wio­dłam się na tobie… Ład­nie mi po­mo­głaś. Czy ty wiesz jak ja się czuję po ta­kiej po­bud­ce?! Z dziew­czy­ną u boku… Póki nie wie­dzia­łam, co to po­wo­du­je, póki to były nie­zna­jo­me na jedną noc… A teraz? My­śla­łam, że zo­sta­nie­my przy­ja­ciół­ka­mi. Chcia­łam tylko, żebyś mi po­wie­dzia­ła, czy za­mie­niam się w chło­pa­ka… A ty się z… ze mną prze­spa­łaś – do­koń­czy­ła Mi­sa-chan ze wstrę­tem.

– No… co ty…? – zmie­sza­ła się Ha­ne-chan.

– A tak, tak – za­pew­ni­ła Mi­sa­to i wred­nie się uśmiech­nę­ła. – On… jest… mną… To samo ciało. Co praw­da kiedy on się budzi moja świa­do­mość znika, ale nie zmie­nia to faktu, że śpiąc z nim, prze­spa­łaś się rów­nież ze mną.

To­to­mo za­kry­ła usta ręką i znowu się roz­be­cza­ła.

– Tak mi przy­kro! Zu­peł­nie o tym nie po­my­śla­łam. Pew­nie mnie teraz nie­na­wi­dzisz…

– Oj, nie tra­gi­zuj. Nic nie po­ra­dzisz na to, że je­steś taka głu­pia… Teraz gadaj, co ci ten drań po­wie­dział.

– Drań… Sama mó­wisz o nim tak, jakby to była inna osoba, a nie ty… Snif! No cóż, przede wszyst­kim bar­dzo się ucie­szył, że w końcu się kap­nę­łaś, że on to ty. Już za­czął tra­cić na­dzie­ję na to, że kie­dy­kol­wiek to do cie­bie do­trze. Póź­niej po­wie­dział mi, kto ci to zro­bił. On nawet był u tej suki i pró­bo­wał ją „de­li­kat­nie” na­kło­nić, żeby zdję­ła z cie­bie to za­klę­cie, a ona mu po­wie­dzia­ła, że może to zro­bić tylko osoba, na któ­rej ciąży ta klą­twa. Po­wie­dzia­ła, że wszy­scy mamy dwo­ja­ką na­tu­rę, a ona je­dy­nie nada­ła po­stać temu, co głę­bo­ko w tobie sie­dzi.

Że co? Zna­czy, sie­dzi we mnie sek­so­ho­lik? I na do­da­tek czuję pra­gnie­nia wobec swo­jej płci…?

Nie! Ja je­stem zdro­wą na ciele i umy­śle, he­te­ro­sek­su­al­ną dzie­więt­na­sto­lat­ką.

– Prze­ję­łaś się… – za­uwa­ży­ła by­stro Ha­ne-chan. – On jesz­cze po­wie­dział, że nie po­win­naś czuć się winna… Robi to, na co ma ocho­tę. A ty wcale nie je­steś lesbą, bo to on sypia z dzie­wu­cha­mi, a on jest fa­ce­tem. Czyli wszyst­ko jest nor­mal­nie – za­koń­czy­ła en­tu­zja­stycz­nie i sze­ro­ko się uśmiech­nę­ła.

Aga­shi spoj­rza­ła na nią smęt­nie.

– Jasne… Od razu czuję się uspo­ko­jo­na. A w takim razie, dla­cze­go dał się prze­le­cieć panu Ki­me­ru?

– Eee… Bo tobie się on bar­dzo po­do­bał… No i Mo­ri­sa­to po pro­stu zre­ali­zo­wał twoje fan­ta­zje.

Mi­sa-chan po­ki­wa­ła tępo głową i po­pro­si­ła ko­le­żan­kę o ręcz­nik.

Resz­tę tego, z pew­no­ścią in­te­re­su­ją­ce­go i bar­dzo zaj­mu­ją­ce­go, po­ran­ka oraz wszyst­kie lek­cje nasza bo­ha­ter­ka pa­mię­ta­ła, jak przez mgłę. Żaden na­uczy­ciel o nic jej nie za­py­tał, ko­le­dzy z klasy nie na­ga­by­wa­li. Mi­sa-chan była w swoim świe­cie. Pierw­szy raz w życiu za­czę­ła się po­waż­nie nad sobą za­sta­na­wiać; swo­imi uczu­cia­mi, pra­gnie­nia­mi. My­śla­ła czy na­praw­dę może mieć w sobie ta­kie­go nie­wy­ży­te­go sek­su­al­nie zwie­rza­ka… Ale Aga­shi dotąd nie od­czu­wa­ła szcze­gól­ne­go po­cią­gu do fa­ce­tów, tylko tyle, co każda prze­cięt­na dziew­czy­na w jej wieku. Czyż­by resz­tę ta­kich uczuć cho­wa­ła głę­bo­ko w swo­jej nie­świa­do­mo­ści, a Mo­ri­sa­to był tego ob­le­czo­nym w sek­sow­ne ciało wy­ra­zem?

Zdaje się, iż Mi­sa-chan była żywym do­wo­dem na freu­dow­ską teo­rię góry lo­do­wej*, a poza tym jesz­cze kilka in­nych psy­cho­ana­li­tycz­nych teo­rii, nie tylko freu­dow­skich…

Ale wróć­my do me­ri­tum.

Nasza bo­ha­ter­ka wró­ci­ła do domu i po­sta­no­wi­ła od­na­leźć mi­łość swo­je­go życia. Nie­ste­ty każdy z jej roz­mów­ców stwier­dzał, że Iki za­szył się nie wia­do­mo gdzie i że­gnał ją lub po­da­wał numer kogoś in­ne­go. Panna Aga­shi za­czy­na­ła po­pa­dać w znie­chę­ce­nie.

– Ta­na­ka? Wiem, że ktoś u nas na roku udo­stęp­nił mu swoją chatę… – stwier­dził ko­lej­ny roz­mów­ca prze­cią­ga­jąc sy­la­by; w tle dało się sły­szeć ja­kieś stu­ka­nie, praw­do­po­dob­nie była to kla­wia­tu­ra od kom­pu­te­ra.

– A wiesz, o kogo cho­dzi? Masz jego numer? – Po­czu­ła przy­pływ na­dziei nasza bo­ha­ter­ka.

– Taa… – od­parł głos la­ko­nicz­nie. – To Ame­ry­ka­niec, sie­dzi u nas na wy­mia­nie…

Puls panny Aga­shi mo­men­tal­nie pod­sko­czył, a usta prze­mó­wi­ły.

– Czy on się na­zy­wa… Simon Ro­bert­son?

– …O! Znasz go? No to faj­nie… Po­zdrów go ode mnie i po­wiedz, żeby wpadł w week­end, bo mam fajne nowe filmy.

Dziew­czy­na po­dzię­ko­wa­ła roz­mów­cy za pomoc, w duchu bło­go­sła­wiąc jego ewen­tu­al­nych po­tom­ków do dzie­sią­te­go po­ko­le­nia, i odło­ży­ła słu­chaw­kę. Chwi­lę sie­dzia­ła na łóżku za­sta­na­wia­jąc się, czy Simon jest obec­nie w domu, po­nie­waż na razie się na niego nie na­tknę­ła.

Mi­sa-chan za­pu­ka­ła nie­pew­nie do drzwi sy­pial­ni ro­dzi­ców, nie chcąc ry­zy­ko­wać ko­lej­nej wpad­ki, ale nikt się nie ode­zwał. Mimo wszyst­ko zde­cy­do­wa­ła się zaj­rzeć do środ­ka. Mr. Ro­bert­son, jak się oka­za­ło, był w środ­ku, lecz zwy­czaj­nie przy­snął nad książ­ka­mi – ty­po­wy efekt nauki w wy­god­nym łóżku. Mi­sa­to po­czu­ła lekką kon­ster­na­cję. Z jed­nej stro­ny bar­dzo się po­wstrzy­my­wa­ła przed obu­dze­niem go, a z dru­giej wie­dzia­ła, że nie wy­trzy­ma dłu­żej tego na­pię­cia. Pchnię­ta czy­stą cie­ka­wo­ścią po­de­szła do łóżka i na­chy­li­ła się, aby zaj­rzeć w jego no­tat­ki. Ame­ry­ka­nin od­wró­cił się na plecy i za­mla­skał sen­nie.

Nie po­win­nam… To tak nie­grzecz­nie za­glą­dać w czy­jeś pa­pie­ry i to na do­da­tek w obec­no­ści tego kogoś.

Hmm… Wy­glą­da tak uro­czo, można by po­my­śleć, że jest rów­nie mi­lut­ki, kiedy nie śpi.

Aga­shi po­sta­no­wi­ła, że za­cze­ka jed­nak, aż mło­dzian się wyśpi i za­czę­ła się wy­co­fy­wać z po­ko­ju.

– Mi­sa­to…? – Prze­bu­dził się kró­le­wicz. – Coś się stało? – Ame­ry­ka­nin po­dra­pał się po głów­ce i ziew­nął prze­cią­gle. – Chyba mnie po­ło­ży­ła ta fa­scy­nu­ją­ca ba­zgra­ni­na…

– Może le­piej by ci było w ga­bi­ne­cie mamy? – za­pro­po­no­wa­ła Mi­sa-chan.

– Chyba mi nie wy­pa­da. I tak już nie­źle się roz­go­ści­łem… Śpię w jej łóżku, a teraz jesz­cze mam bu­szo­wać po jej ga­bi­ne­cie? A ty co tutaj ro­bisz?

– No… – za­czę­ła dziew­czy­na nie­śmia­ło. – Mam taką ma­leń­ką spra­wę… Chcia­ła­bym, żebyś mi podał adres two­je­go miesz­ka­nia.

– Oooch… Chyba nie chcesz się do mnie wpro­wa­dzać? Nawet ze sobą nie spa­li­śmy.

– Nie żar­tuj sobie ze mnie – zde­ner­wo­wa­ła się Aga­shi. – Wiesz do­brze, o co mi cho­dzi… Dla­cze­go nie po­wie­dzia­łeś, że je­steś ko­le­gą Ikeru, i że on teraz u cie­bie sie­dzi?

– To pro­ste. Bo mnie o to nie py­ta­łaś – oświad­czył Simon spo­koj­nie. – Wiem, wiem… Skąd mia­łaś wie­dzieć? W tym wła­śnie tkwi twój pro­blem, ty nic nie wiesz. Znasz tego fa­ce­ta od ponad roku, a nic o nim nie wiesz. A prze­cież nie mo­żesz po­wie­dzieć, że to była to­tal­nie po­wierz­chow­na zna­jo­mość. On, skar­bie, wie, jaki jest twój adres, numer te­le­fo­nu i kiedy masz uro­dzi­ny… Cho­le­ra, on nawet zna twoją grupę krwi, wy­mia­ry i kilka in­nych szcze­gó­łów.

Mi­sa-chan stała pa­trząc na niego jak za­mu­ro­wa­na.

– Czy wszy­scy jego zna­jo­mi… tak do­kład­nie się orien­tu­ją w prze­bie­gu na­szej zna­jo­mo­ści?

– Więk­szość. A to dla­te­go, że nie je­ste­śmy w sta­nie pojąć, co mu od­bi­ło, że za­drę­cza się z po­wo­du ja­kiejś dzie­więt­na­sto­let­niej smar­ku­li, pod­czas gdy spo­koj­nie może sobie za­fun­do­wać doj­rza­łą ko­bie­tę, która nie bę­dzie w sta­nie my­śleć o nikim innym niż on. To pra­wie jakaś ob­se­sja.

– Wiel­kie dzię­ki za te miłe słowa… Ale nie masz prawa mnie kry­ty­ko­wać za moje uczu­cia… On też nie jest wcale taki nie­win­ny. Mógł zro­bić coś, żebym się nim bar­dziej za­in­te­re­so­wa­ła, ale nie uczy­nił nic. Cały czas od­gry­wał mi­łe­go go­ścia, który trak­tu­je mnie tro­chę jak młod­szą sio­strę… A mi to od­po­wia­da­ło. Był Saiki i tylko on, mniej mi­ło­snych bo­lą­czek. – Mi­sa­to wzię­ła głę­bo­ki od­dech i spró­bo­wa­ła się uspo­ko­ić. – A teraz… Dasz mi ten adres? Bła­gam… Sam mó­wi­łeś, że chcesz mi pomóc.

– No, niby tak, ale nie mam za­mia­ru ci ni­cze­go uła­twiać… Iki jest moim kum­plem i nie po­zwo­lę, żeby taka nie­zrów­no­wa­żo­na dziew­czy­na jak ty spra­wia­ła mu ból. – Ame­ry­ka­nin pod­szedł do na­szej bo­ha­ter­ki i ujął w dło­nie jej twarz. – Chciał­bym się do­wie­dzieć… Gdzie się po­dzie­wa­łaś tam­tej nocy?

I co mam mu po­wie­dzieć? Je­że­li skła­mię, a on to wy­czu­je, to mi nic nie powie.

– Ja… – Aga­shi spró­bo­wa­ła coś po­wie­dzieć, ale żadne prze­ko­nu­ją­ce kłam­stwo nie przy­cho­dzi­ło jej do głowy, za­miast słów po­pły­nę­ły jej z oczu łzy. – Nie mogę… Nie zro­bi­łam ni­cze­go, za co po­win­nam prze­pra­szać. Ja tego nie kon­tro­lu­ję. Simon, bła­gam, na­praw­dę mi na nim za­le­ży. Ja już zro­zu­mia­łam, czego pra­gnę.

– Je­steś tego pewna? – Pan Ro­bert­son przy­ło­żył czoło do jej czoła. – Bo wi­dzisz, on bę­dzie wie­dział czy je­steś z nim szcze­ra, czy to, co mó­wisz pły­nie pro­sto z two­je­go serca.

Mi­sa­to spoj­rza­ła mu w oczy i przy­tak­nę­ła głową.

Miesz­ka­nie Si­mo­na mie­ści­ło się na tym samym osie­dlu, co dom Ha­ne­dy. Aga­shi, z ser­cem sza­mo­ta­ją­cym się jej w pier­si, ni­czym zwie­rzę uwię­zio­ne w po­trza­sku, wbiła kod otwie­ra­ją­cy drzwi na klat­kę scho­do­wą i udała się windą na ósme pię­tro.

Nawet nie wiem, czy bę­dzie chciał ze mną roz­ma­wiać.

No nic, raz kozie śmierć…

W od­po­wie­dzi na swoje pu­ka­nie, Mi­sa-chan usły­sza­ła ja­kieś prze­kleń­stwo i tupot szyb­kich kro­ków, po czym na­stą­pi­ła ab­so­lut­na cisza.

– Ikeru – ode­zwa­ła się nasza bo­ha­ter­ka do drzwi – muszę z tobą po­roz­ma­wiać… Pro­szę cię, otwórz. Ja chcę, żebyś mi po­wie­dział o sobie to wszyst­ko, co po­win­nam dawno wie­dzieć… I nie cho­dzi mi tylko o ten prze­klę­ty adres i te­le­fon, tego już się do­wie­dzia­łam.

Mi­sa­to przy­lgnę­ła do drzwi i za­czę­ła na­słu­chi­wać.

– Pro­szę – za­skam­la­ła ci­chut­ko, ale po dru­giej stro­nie nie od­po­wie­dzia­ło jej nawet naj­lżej­sze drgnię­cie.

Mi­nę­ła dłuż­sza chwi­la ciszy i Aga­shi po­czu­ła cię­żar klę­ski, ale nie była w sta­nie odejść od drzwi. Wła­śnie wtedy usły­sza­ła trza­śnię­cie ustę­pu­ją­cej za­su­wy i po chwi­li le­ża­ła na pod­ło­dze, na panu Ta­na­ce.

– Wła­śnie się za­sta­na­wia­łem jak długo byś tam wy­trzy­ma­ła, ale nie mia­łem su­mie­nia cię tak dłu­żej przy­trzy­my­wać – ode­zwał się bar­man roz­ba­wio­ny.

– Wiesz, jakie to upo­ka­rza­ją­ce mówić takie rze­czy do drzwi, nie wie­dząc, jaka jest re­ak­cja osoby z dru­giej stro­ny?

– A my­ślisz, że mi było przy­jem­nie, kiedy mnie bez słowa wy­ja­śnie­nia zo­sta­wi­łaś w po­nie­dzia­łek?

Miesz­ka­nie Si­mo­na było dwu­po­ko­jo­we i zda­wa­ło się więk­sze niż lokum pań­stwa To­to­mo. Ta­na­ka usa­do­wił Mi­sę-chan na ka­na­pie w sa­lo­nie, a sam zajął fotel przy stole, na któ­rym roz­ło­żo­ne były ster­ty no­ta­tek, ksią­żek i kse­ró­wek. Sam pan stu­dent wy­glą­dał, jakby nie spał od ty­go­dnia – miał zmierz­wio­ne włosy i worki pod ocza­mi.

– No dobra – ode­zwał się Ikeru pa­trząc na nią po­waż­nie – to może za­cznie­my od tam­te­go wie­czo­ra?

Kurde! Tak od razu? Ja bym wo­la­ła zo­sta­wić to na ko­niec…

– Więc… – za­czę­ła nie­pew­nie Aga­shi. – Zro­bi­ło mi się słabo i wy­szłam za­czerp­nąć świe­że­go po­wie­trza, a póź­niej stra­ci­łam przy­tom­ność… No i obu­dzi­łam się na­stęp­ne­go dnia…

– A gdzie, jeśli mogę wie­dzieć? – spy­tał po­dejrz­li­wie Ta­na­ka, dając jej do zro­zu­mie­nia, że ta opo­wieść do niego nie prze­ma­wia.

– Nie wie­rzysz mi – jęk­nę­ła Mi­sa­to. Twarz bar­ma­na nie wy­ra­ża­ła żad­nych emo­cji.

Aga­shi wsta­ła i po­de­szła do jego fo­te­la, uklę­kła mu u stóp i po­ło­ży­ła głowę na jego ko­la­nach.

– Je­że­li ci to wy­tłu­ma­czę, to mi nie uwie­rzysz.

Ikeru ob­ró­cił jej głowę do sie­bie.

– Może jed­nak spró­bu­jesz? – ode­zwał się cie­pło. – Wo­lał­bym wie­dzieć, na czym stoję…

Mi­sa-chan wzię­ła głę­bo­ki od­dech i za­czę­ła swoją po­krę­co­ną opo­wieść. Dziw­ne prze­bu­dze­nia u ob­cych ludzi, naj­czę­ściej go­łych ślicz­no­tek, Mo­ri­sa­to; wresz­cie do­szła do Yuki Konse i po­przed­niej nocy u Ha­ne­dy (po­mi­nę­ła jed­nak fakt prze­spa­nia się tej ostat­niej z Mo­ri­sa­to po raz drugi). Kiedy skoń­czy­ła jej słu­chacz sie­dział wpa­tru­jąc się w nią, jak za­klę­ty. Mi­sa­to wy­cią­gnę­ła rękę i za­ma­cha­ła mu nią przed oczy­ma, ale pan Ta­na­ka nawet nie drgnął.

W sumie chyba nie jest tak źle…Przy­naj­mniej nie pa­trzy na mnie jak na wa­riat­kę i nie wzywa po­go­to­wia dla czub­ków.

Aga­shi opar­ła łok­cie na jego ko­la­nach, wspar­ła głowę na dło­niach i za­czę­ła stu­dio­wać uważ­nie jego twarz.

Cie­ka­we, ile jego mó­zgo­wi zaj­mie prze­tra­wia­nie tych re­we­la­cji?

W końcu po upły­wie mniej wię­cej pię­ciu minut na jego ob­li­czu za­czę­ły się po­ja­wiać różne gry­ma­sy, a na ko­niec przy­bra­ło ono wyraz głę­bo­kie­go zdu­mie­nia.

– Zda­jesz sobie spra­wę z tego, że je­stem czło­wie­kiem nauki, ra­cjo­nal­nie my­ślą­cym? – prze­mó­wił wresz­cie z wy­mu­szo­nym spo­ko­jem.

– My­ślisz, że to są wszyst­ko moje uro­je­nia? – od­par­ła Mi­sa-chan z rów­nie wy­mu­szo­nym spo­ko­jem. – Kiedy do mnie przy­sze­dłeś… Po­wie­dzia­łeś, że mogę ci za­ufać, chcia­łeś, żebym ci się zwie­rzy­ła z tego, co mnie trapi. – Dziew­czy­na wsta­ła i przy­gry­zła wargę. – Jak widać mia­łam rację nie chcąc ci nic mówić… Ale ni­cze­go in­ne­go ode mnie nie usły­szysz, żad­nych ra­cjo­nal­nych wy­ja­śnień. Zrób z tym, co chcesz…

Aga­shi od­wró­ci­ła się i ru­szy­ła do drzwi.

Le­piej było po­wie­dzieć mu, że prze­spa­łam się z Sa­ikim… Może by to jakoś nor­mal­nie po­trak­to­wał.

Ta­na­ka prze­klął pod nosem i rzu­cił się za naszą bo­ha­ter­ką. Chwy­cił ją od tyłu i wtu­lił twarz w jej włosy. Jego dło­nie splo­tły się na jej brzu­chu, a cie­pły od­dech do­tknął ucha.

– Nic nie by­ło­by gor­sze niż wy­zna­nie, że po­szłaś do Ha­na­mu­ry – wy­szep­tał Ikeru i za­czął de­li­kat­nie ca­ło­wać jej kark.

– On mnie już w ogóle nie in­te­re­su­je… To za­mknię­ty roz­dział. Teraz je­dy­ną osobą, któ­rej pra­gnę… Je­steś ty. – Mi­sa­to od­wró­ci­ła się twa­rzą do niego – Ikeru.

Ta­na­ka mu­snął de­li­kat­nie war­ga­mi ko­ra­le jej ust i spoj­rzał głę­bo­ko w oczy.

– I wy­star­czy­ło je­dy­nie po­ka­zać ci się nago – za­żar­to­wał bar­man, oparł ją o ścia­nę i po­da­ro­wał jej dłu­uugi i na­mięt­ny po­ca­łu­nek.

Gdyby był taki kon­kret­ny od po­cząt­ku, to nic z tego wszyst­kie­go nie mia­ło­by miej­sca…

Ani Saiki, ani Konse Yuki, a już na pewno nie Mo­ri­sa­to…

– Je­że­li do­brze zro­zu­mia­łem – za­sta­no­wił się Ta­na­ka ca­łu­jąc brzu­szek Mi­sy-chan, która oglą­da­ła z za­in­te­re­so­wa­niem jedną z jego ksią­żek – to tej całej wiedź­mie cho­dzi­ło o to, że nie umiesz się zde­cy­do­wać w swo­ich uczu­ciach… – Obec­nie oboje znaj­do­wa­li się na sofie. Mi­sa­to opie­ra­ła się na po­dusz­kach w po­zy­cji pół­sie­dzą­cej, Ta­na­ka na­to­miast leżał na boku, na wy­so­ko­ści klat­ki pier­sio­wej dziew­czy­ny. – Ale to się prze­cież zmie­ni­ło, praw­da?

– Yhym – mruk­nę­ła Aga­shi. – I ty mu­sisz to wszyst­ko prze­czy­tać po an­giel­sku? Ja nic z tego nie ro­zu­miem…

Ikeru chwy­cił pod­ręcz­nik i od­rzu­cił go z iry­ta­cją na pod­ło­gę.

– I nie mu­sisz. – Wes­tchnął bar­man wkła­da­jąc jej kciuk do ust. – Mo­gła­byś się jed­nak ła­ska­wie sku­pić na pro­ble­mach, które cie­bie do­ty­czą? Wy­bacz, skar­bie, ale ja nie lubię chłop­ców… A on po­ja­wia się co noc… Na całą noc!

– W takim razie… Mu­si­my się po­spie­szyć. – To rze­kł­szy, Mi­sa­to za­czę­ła zdej­mo­wać mu ko­szul­kę.

– Mo­ment, mała. – Po­wstrzy­mał ją Ta­na­ka pod­no­sząc się do po­zy­cji sie­dzą­cej i przy­trzy­mu­jąc jej dło­nie. – Aż tak ci się do tego pali?

Mi­sa-chan przy­mru­ży­ła oczy, szyb­kim, pew­nym ru­chem po­pchnę­ła mło­dzia­na do po­zy­cji le­żą­cej i usia­dła mu okra­kiem na brzu­chu.

– A ty co tak nagle na­bra­łeś skru­pu­łów? – Panna po­chy­li­ła się do jego ucha i do­tknę­ła go ję­zy­kiem. – Nie masz ocho­ty zre­ali­zo­wać swo­ich fan­ta­zji ero­tycz­nych na mój temat? – wy­szep­ta­ła.

– Fan­ta­zji po­wia­dasz… – za­my­ślił się bar­man. – Mam ich tak wiele… Sam nie wiem, od czego za­cząć.

– Może od zdję­cia ciu­chów? – za­su­ge­ro­wa­ła Aga­shi nie­win­nym gło­si­kiem, kon­ty­nu­ując to, co wcze­śniej jej prze­rwał.

Ka­me­ra od­da­la się po­wo­li, ro­biąc na­jazd na sto­lik z no­tat­ka­mi – su­ge­ru­jąc w ten spo­sób, że: 1. Ikeru po­wi­nien jed­nak skon­cen­tro­wać się na nauce lub 2. mebel ten zo­sta­nie wy­ko­rzy­sta­ny przez na­szych bo­ha­te­rów w ce­lach poza na­uko­wych – po czym na­stę­pu­je z wolna za­ciem­nie­nie planu, a w od­da­li sły­szy­my jesz­cze prze­cią­głe oooch i…

Fin(ito)