Paryżanka

To był jeden z tych gru­dnio­wych dni, w któ­rych nie dało się wy­czuć zimy. Tem­pe­ra­tu­ra do­cho­dzi­ła do szes­na­stu stop­ni Cel­sju­sza, słoń­ce świe­ci­ło mocno, a lu­dzie ubie­ra­li się w cien­kie kurt­ki prze­ciw­desz­czo­we (na wy­pa­dek nie­spo­dzie­wa­nych opa­dów). Sala prze­słu­chań cuch­nę­ła spo­co­nym pod­ko­szul­kiem. Wy­so­ka, szczu­pła bru­net­ka prze­glą­da­ła się w ogrom­nym we­nec­kim lu­strze. Ko­bie­ta czuła, że zaraz zwy­mio­tu­je. Wy­cią­gnę­ła z to­reb­ki ja­śmi­no­we per­fu­my i wy­psi­ka­ła kilka kro­pel do­oko­ła sie­bie. Po chwi­li usia­dła i za­czę­ła przy­glą­dać się swoim pa­znok­ciom w ko­lo­rze błę­ki­tu. Sie­dzia­ła przez kilka minut zu­peł­nie sama, nu­dzi­ło się jej i nie była za­do­wo­lo­na z obec­nej sy­tu­acji. 

Dwaj męż­czyź­ni ob­ser­wo­wa­li za­cho­wa­nie ko­bie­ty. Żaden z nich nie chciał wy­cho­dzić jej na spo­tka­nie, na­to­miast w końcu któ­ryś mu­siał ustą­pić.

– Bę­dzie­my grać w ka­mień, pa­pier, no­ży­ce. – Za­żar­to­wał jeden z nich.

Młod­szy po­li­cjant spoj­rzał na niego z nie­sma­kiem.

– Alex! To nie­spra­wie­dli­we. Wiesz, że za­wsze prze­gry­wam. Dziś twoja kolej!

Męż­czy­zna zgo­dził się, chwy­cił za akta i ru­szył do po­ko­ju prze­słu­chań.

Ko­bie­ta sie­dzia­ła tam z szel­mow­skim uśmiesz­kiem, przy­po­mnia­ła sobie minę swo­je­go wuja, kiedy po raz pierw­szy ją usły­szał. Z kon­ster­na­cji wy­rwał ją dźwięk otwie­ra­ją­cych się drzwi. Bru­net­ka spoj­rza­ła za sie­bie, za­uwa­ży­ła wy­so­kie­go, przy­stoj­ne­go męż­czy­znę o nie­bie­skich oczach. Po­li­cjant za­mknął za sobą drzwi i usiadł po dru­giej stro­nie stołu, roz­ło­żył pa­pie­ry na bla­cie.

– Na­zy­wam się Ale­xan­dre Rose…

– Jakie pięk­ne na­zwi­sko! – Prze­rwa­ła mu w po­ło­wie zda­nia.

Męż­czy­zna ob­rzu­cił ją py­ta­ją­cym spoj­rze­niem, na które ona nie ra­czy­ła od­po­wie­dzieć. Po pro­stu uśmiech­nę­ła się i po­ka­za­ła mu dło­nią, żeby kon­ty­nu­ował.

– A więc… Na­zy­wam się Ale­xan­dre Rose i je­stem in­spek­to­rem tu­tej­szej po­li­cji. Pani to Ja­cqu­eli­ne d'Le­vit­to­ux, za­miesz­ka­ła w Pa­ry­żu przy ulicy świę­tej Łucji?

– Oui! – od­po­wie­dzia­ła ocho­czo bru­net­ka.

Ko­bie­ta wpa­try­wa­ła się w pięk­ne, nie­bie­skie oczy męż­czy­zny. Nie była w sta­nie się nimi na­dzi­wić, nigdy nie spo­tka­ła kogoś z ta­ki­mi ocza­mi – były ma­gicz­ne.

– Jest pani po­dej­rza­na o za­mor­do­wa­nie Alice Lunes. Przy­zna­ła się pani do winy, na­to­miast chce­my się do­wie­dzieć… dla­cze­go?

Ja­cqu­eli­ne uśmiech­nę­ła się słabo. Ode­rwa­ła wzrok od męż­czy­zny, pa­trzy­ła teraz na swoje od­bi­cie w we­nec­kim lu­strze. Po chwi­li znów na niego po­pa­trzy­ła.

– Zanim co­kol­wiek po­wiem… Pro­szę o otwar­cie okna. Śmier­dzi tu!

– Tego dnia obu­dzi­łam się około go­dzi­ny dzie­wią­tej. Nie mo­głam spać przez pół nocy, glo­bus mnie nisz­czył!

– Prze­pra­szam. Glo­bus? – Zdzi­wił się in­spek­tor.

Teraz, to ona nie mogła uwie­rzyć wła­snym uszom.

– Oui, mon­sieur Rose! Glo­bus – ból głowy, mi­gre­na. Ma chérie!

– Ah. Pro­szę kon­ty­nu­ować.

– A więc… Wsta­łam i uda­łam się do ła­zien­ki. Wzię­łam długą, od­prę­ża­ją­cą ką­piel. Nim się spo­strze­głam, na ze­ga­rze wid­nia­ła go­dzi­na dwu­na­sta. Niech pan tak na mnie nie pa­trzy mon­sieur, ko­bie­ta musi się cza­sem od­prę­żyć. Jak pan sobie wy­obra­ża, mnie… Ja­cqu­eli­ne d'Le­vit­to­ux nie­od­prę­żo­ną, zmę­czo­ną i obo­la­łą w moim cięż­kim za­wo­dzie.

In­spek­tor spoj­rzał w akta.

– Tu jest na­pi­sa­ne, że jest pani śpie­wacz­ką. Czy to na­praw­dę tak trud­ny zawód?

– Sa­cre­bleu! Pan chyba nie wie kim ja je­stem, mon­sieur Rose! Muszę pana olśnić – je­stem naj­bar­dziej roz­po­zna­wal­ną śpie­wacz­ką w całym Pa­ry­żu, na całym świe­cie! Tak, to jest stre­su­ją­cy i trud­ny zawód!

Alex zdzi­wił się, nigdy nie sły­szał o tej ko­bie­cie, a o Pa­ry­żu i jego miesz­kań­cach wie­dział bar­dzo dużo.

– Oh, ma chérie! Wiem o czym pan myśli: „Nie znam tej ko­bie­ty, kim ona jest!?” – Czyż nie? Mój teatr nie jest te­atrem dla zwy­kłych ludzi, bez ob­ra­zy. Przy­by­wa­ją do niego naj­więk­sze oso­bi­sto­ści, wy­so­ko po­sta­wie­nie biz­nes­me­ni z ca­łe­go świa­ta. Niech pan wy­ba­czy, to ra­czej nie pan!

Alex nie po­czuł się do­tknię­ty, w swoim za­wo­dzie sły­szał gor­sze obe­lgi. To zdu­mie­wa­ją­ce w jaki spo­sób Ja­cqu­eli­ne po­tra­fi­ła ob­ra­żać ludzi, wy­ty­kać im niski za­ro­bek i zna­cze­nie spo­łecz­ne – dla niej li­czy­li się tylko bo­ga­ci i wpły­wo­wi.

– A więc, Ma chérie! – Słowa śpie­wacz­ki wy­rwa­ły go z le­tar­gu – O dwu­na­stej byłam już po ką­pie­li, ze­szłam na dół, do mojej ulu­bio­nej re­stau­ra­cji i zja­dłam lunch. Około dwu­na­stej pięt­na­ście za­dzwo­nił mój wuj. Po­in­for­mo­wał mnie, że o dwu­dzie­stej pierw­szej czeka mnie wiel­ki wy­stęp, a próby za­czy­na­ją się o osiem­na­stej…

– Prze­pra­szam, że prze­ry­wam. Mam ro­zu­mieć, że pan… – prze­kart­ko­wał akta – Jaque Bo­uc­lier to pani wuj i agent, tak?

– Oui. Wuj jest wła­ści­cie­lem te­atru, w któ­rym śpie­wam. Można po­wie­dzieć, że jest moim agen­tem.

– Pro­szę kon­ty­nu­ować.

– Merci. Nie stre­so­wa­łam się, moje wy­stę­py za­wsze były ide­al­ne, do­pra­co­wa­ne w naj­mniej­szym calu.

Aż do tego dnia… Ma chérie, ona go znisz­czy­ła! – wrza­snę­ła.

– Pro­szę się uspo­ko­ić pani d'Le­vit­to­ux.

Ko­bie­ta pa­trzy­ła na niego przez przy­mknię­te po­wie­ki, czuła złość i po­gar­dę do Alice, i mu­sia­ła ją wy­ra­zić.

– Désolé, mon­sieur Rose. Na czym sta­nę­łam? – nagle uspo­ko­iła się. Alex nie mógł roz­gryźć tej ko­bie­ty.

– Mó­wi­ła pani o wy­stę­pie, o tym, że nigdy się pani nie stre­su­je. Mó­wi­li­śmy rów­nież o pani wuju. Pro­szę opo­wie­dzieć co dzia­ło się po go­dzi­nie dwu­na­stej pięt­na­ście.

–  Od dwu­na­stej pięt­na­ście do sie­dem­na­stej trzy­dzie­ści byłam w domu, oglą­da­łam „Ma vie n’est pas une comédie ro­man­ti­que”. Około sie­dem­na­stej czter­dzie­ści wy­szłam z domu, a o sie­dem­na­stej pięć­dzie­siąt byłam już w te­atrze. Miesz­kam bar­dzo bli­sko od te­atru, za­le­d­wie kil­ka­set me­trów. Uda­łam się do gar­de­ro­by i ubra­łam su­kien­kę Donks, to ko­bie­ta, którą gram w mu­si­ca­lu. O osiem­na­stej pięć byłam już na sce­nie – roz­po­czę­ła się próba.

Od sa­me­go po­cząt­ku ta cała Lunes mi się nie po­do­ba­ła. Była sztyw­na, po­spo­li­ta i szara, nie nada­wa­ła się do roli Fridy – sil­nej i nie­za­leż­nej. Nad­szedł czas ostat­niej sceny, mia­ły­śmy razem za­śpie­wać „Ar­ma­ged­don ita­lien­ne”. Wy­szłam na scene i za­czę­łam pie­ścić moje gadło nu­ta­mi, było cu­dow­nie, a póź­niej wy­szłą ONA ! – skrzek, pisk, rany cie­le­sne i psy­chicz­ne, wszyst­ko co naj­gor­sze. Ona znisz­czy­ła ten utwór ! Po pró­bie pod­szedł do mnie wuj.

-By­ły­ście świet­ne ! – po­wie­dział – Casie, bomba ! Luna, szyk ! Alice, pięk­no ! I moja uko­cha­na Ja­cqu­eli­ne, byłaś cu­dow­na!

-Tyl­ko cud­now­na ? – za­py­ta­łam ura­żo­na.

-Aniel­sko cu­dow­na ! – od­parł.

Byłam zła na wuja, że nie sły­szał okro­ne­go wy­ko­na­nia Alice. Po­sta­no­wi­łam, że z nim po­roz­ma­wiam. Dziew­czy­ny wy­szły do gar­de­ro­by, zo­sta­li­śmy tylko ja i on.

– Wuju – za­czę­łam – chce byś wy­wa­lił to bez­ta­len­cie !

– Co, o czym ty mó­wisz ? – pytał.

– O Fri­dzie ! Ona nisz­czy mu­zy­kę ! Nie będę z nią śpie­wać, ona zruj­no­wa­ła naszą próbę !

Wuj zdzi­wił się, nie ro­zu­mia­łam go. Prze­cież z wy­kształ­ce­nia był mu­zy­kiem. Jak mógł nie sły­szeć tego fał­szu !

– Ja­cqu­eli­ne, nie wy­rzu­cę jej. Go­dzi­na do wy­stę­pu, gdzie znaj­dzie­my drugą Fridę ? Jak to sobie wy­obra­żasz ?

– Albo ona, albo ja ! – po­sta­wi­łam ul­ti­ma­tum.

Mon­sieur Rose… Ja nigdy nie pro­szę, za­wsze do­sta­ję to czego chcę !

– Chyba się za­po­mi­nasz ! – od­parł gniew­nie.

– Albo ona, albo ja… – po­wtó­rzy­łam. – Wiesz, że kiedy ja odej­dę, odej­dą rów­nież za­rob­ki. Po­pad­niesz w ruinę, a mnie przyjm­nie każdy teatr, każda ope­ret­ka !

Wuj za­sta­na­wiał się. Wie­dzia­łam, że tra­fi­łam w jego czuły punkt – pie­nią­dze.

– Do­brze… – po­wie­dział po chwi­li – Alice już tu nie pra­cu­je, wy­gra­łaś Ja­cqu­eli­ne !

Za­do­wo­lo­na od­wró­ci­łam się od wuja – wy­gra­łam, nie chcia­łam z nim dłu­żej roz­ma­wiać. Ru­szy­łam do gar­de­ro­by. Zle­cia­ło się tam wiele ma­ki­ja­rzy­stek, cha­rak­te­ry­za­to­rów i in­nych, któ­rzy ro­bi­li mnie na bó­stwo.

Pięt­na­ście minut póź­niej usły­sza­łam płacz. To była Alice – wuj wła­śnie ją wylał.

– Nie, pro­szę ! Ja się po­pra­wie ! – wrzesz­cza­ła.

– Wy­bacz mi. Ja­cqu­eli­ne uważa, że nie po­tra­fisz śpie­wać, a ja się z nią zga­dzam.

Póź­niej usły­sza­łam kilka trza­sków, huków, krzy­ków. Wy­gra­łam – Alice znik­nę­ła, wszyst­ko miało być per­fek­cyj­ne !

Wy­bi­ła dwu­dzie­sta pierw­sza. Ma chérie, byłam taka pod­nie­co­na. Sta­łam za ku­li­sa­mi, kiedy mój wuj za­czął prze­ma­wiać.

– Przy­ja­cie­le! Dziś, za­bie­rze­my was do Włoch. Cze­ka­ją was nie­za­po­mnia­ne wra­że­nia. Czy przy­jaźń Donks i Lany prze­trwa wszyst­ko? Do­wie­dzie się już za chwi­lę. Po­wi­taj­cie ak­tor­ki go­rą­cy­mi bra­wa­mi!

Wrza­wa, okla­ski, krzy­ki i piski do­bie­gły z sali! Wraz z Casie wy­szły­śmy na scenę – spek­takl się roz­po­czął!

Wszyst­ko było ide­al­nie. Przy­szedł czas na moją so­lów­kę. Wy­szłam na scenę, ubra­na w długą złotą suk­nię. Usły­sza­łam brawa, oni mnie wiel­bi­li. Za­czę­łam śpie­wać, w po­ło­wie pio­sen­ki wszyst­ko stało się tragédie.

Alice udało się prze­bić przez ochro­nia­rzy, wbie­gła na scenę i rzu­ci­ła się na mnie – znisz­czy­ła mój wy­stęp!

– Ty suko! Zruj­no­wa­łaś mi ka­rie­rę i życie! – Wrzesz­cza­ła.

Lu­dzie byli obu­rze­ni, prze­stra­sze­ni, zdzi­wie­ni. Śmia­li się ze mnie; byłam skoń­czo­na. Ochro­nia­rzom udało się ją od­cią­gnąć, po­dra­pa­ła mi twarz i ra­mio­na. Co z tego, kiedy moje życie legło w gru­zach? Taka kom­pro­mi­ta­cja! Pod­nio­słam się, a na sali nie było już ni­ko­go. Sły­sza­łam tylko obe­lgi…

Wuj we­zwał po­li­cję, za­bra­li Alice, acz­kol­wiek wy­pu­ści­li ją po go­dzi­nie bez żad­nych kon­se­kwen­cji. A ja? Ja… byłam zdru­zgo­ta­na, wciąż je­stem mon­sieur Rose. Nie mo­głam jej tego da­ro­wać!

Tej samej nocy wkra­dłam się do biura mo­je­go wuja. Zna­la­złam jej adres w księ­dze osób za­trud­nio­nych, po­je­cha­łam tam… i dalej… było już łatwo.

We­szłam do środ­ka, drzwi były otwar­te. Po­ru­sza­łam się cicho. Zna­la­złam ją, spała, schla­na jak świ­nia! Nie mo­głam na nią pa­trzeć. W moich my­ślach nie było „danse ma­ca­bre” mon­sieur Rose, chcia­łam ją pobić, może oszpe­cić. Pa­trzy­łam na nią dłuż­szą chwi­lę, za­sta­na­wia­łam się, która kara bę­dzie strasz­niej­sza. Wtem chwy­ci­łam za bu­tel­kę, nie wiem jak to się stało, ale ude­rzy­łam ją sie­dem­dzie­siąt dzie­więć razy w głowę i czter­dzie­ści dwa w brzuch. Póź­niej spraw­dzi­łam, czy żyje – ani hu hu. Chwy­ci­łam za te­le­fon i za­dzwo­ni­łam na po­li­cję, ka­za­łam im przy­je­chać.

Rose pa­trzył na Ja­cqu­eli­ne z nie­sma­kiem. Nie mógł uwie­rzyć, że ta pięk­na ko­bie­ta miała w sobie tyle jadu. Za­bi­ła z tak bła­he­go po­wo­du.

– Ah. Czy to był je­dy­ny powód?

– Par­don?

– Czy za­bi­ła pani z tak bez­sen­sow­ne­go po­wo­du? – pytał z nie­do­wie­rza­niem.

– Bez­sen­sow­ne­go? Mon­sieur Rose. To było moje życie, a ona je znisz­czy­ła. Życie za życie… Ma chérie!

– Ro­zu­miem.

– Nic pan nie ro­zu­mie. Świat jest trud­ny. Życie jest trud­ne. Nie można po­zwo­lić, by ktoś znisz­czył ci ka­rie­rę, na którą tak długo się pra­co­wa­ło. Je­stem silna i wa­lecz­na. Teraz, kiedy tu sie­dzę, ża­łu­ję, że nie za­bi­łam jej w inny… tra­gicz­niej­szy spo­sób.

 

Prze­słu­cha­nie za­koń­czo­ne