W samo popołudnie

Szeryf Lonstar czuł już od wczesnych godzin porannych, że coś się święci i nie chodziło wcale o odbywające się w okolicznej kaplicy nabożeństwo. Obudził się z powodu natarczywego pęcherza i udał się boso do wychodka. Załatwiwszy sprawę, wrócił do chaty na uboczu i ubrał się czym prędzej w swój legendarny prochowiec z postrzępionym dołem. Materiał u dołu płaszcza jest porwany ponieważ sięga do samej ziemi i trze o klepisko, gdy Lonstar się przemieszcza. Buty Lonstar miał zwyczajne, w przeciwieństwie do pasa z bronią i kabury, które to wykonała jego babka z najlepszego stopu skór stąd do Wyoming. Szeryf spakował wierny sześciostrzałowiec do omawianej kabury i jak to miał w zwyczaju rozpoczął obchód miasta od szklaneczki whisky w saloonie Grubej Berty. Gdy okazało się, że skończył się jego ulubiony gatunek, Lonstar zmarszczył jeszcze bardziej i tak już marsowe na co dzień czoło i choć gotował się wewnętrznie bardzo mocno, na głos wypowiedział jedynie:

– Nie po to pozbyłem się rano szczyn, by teraz z powrotem je wypić.

Nagle drzwiczki saloonu rozwarły się zamaszyście, policzkując ściany po obu stronach. Szeryf nawet nie mrugnął, był z natury spokojny, a niedawno rozpoczął piąty krzyżyk i nie jedno już widział. Indywiduum w drzwiach zaczęło krzyczeć:

– Pomocy, pomocy, trup!

Lonstar wciąż nawet nie zaszczycił spojrzeniem nowoprzybyłego. Jego jedyną reakcją było filozoficzne beknięcie. Dopiero kiedy wrzeszczący, krzyczący i wyraźnie wstrząśnięty obywatel dzikiego zachodu zwrócił się bezpośrednio do szeryfa:

– Szeryfie, morderstwo!

Lonstar wstał i odrzekł:

– Pokaż gdzie.

Poszli razem i wzburzony mieszkaniec pokazał miejsce zbrodni. A było na co popatrzeć. Dotarli do pokoju 3203 w okolicznym domu uciech. Ściany wysmarowane były krwią, a zwłoki prostytutki walały się po całym pomieszczeniu. Z trudem domyślili się gdzie jest dół, a gdzie góra. Szeryf Lonstar nie dał się zbić z tropu. Nie zwrócił uwagi na fałszywe tropy, choć domagały się jego uwagi jak wygłodzone psy swej miski. Ponad smrodem strachu, bólu i cierpienia oraz zatęchłej krwii unosił się nieubłagany i intensywny aromat śmierdzącej farby. Szeryf niemal od razu zrozumiał. Sprawcą całego zamieszania jest niejaki Billy Malarz. Lonstar pożegnał miejsce zbrodni i osłupiałego mieszkańca tym samym ponurym spojrzeniem i ruszył do hotelu, w którym zwykł przesiadywać Billy Malarz.

Preria  wyraźnie czuła na sobie ciężkie kroki szeryfa. Wywnioskowała, że kulał na jedną nogę, gdyż stawianie stopy prawej bolało ją bardziej. Ziemia cierpiała, nie domyślając się, że już za kilka lat czeka ją większy koszmar w postaci pierwszych samochodów hańbiących i strzępiących podłoże – jej ciało.

Lonstar kroczył pewnie ku motelowi. Zawołał głośno:

– Billy, wiem, że to ty! Wyłaź, cholero!

Billy nie był tak ciężki jak szeryf, toteż preria obdarzyła go większą sympatią. Co więcej jego powłóczące kroki miło masowały powierzchnię jej ciała. Tak, preria od razu polubiła Billego.

W przeciwieństwie do Lonstara. Ten nie polubił okrutnego mordercy. Od tej pory wszystko potoczyło się szybciej niż czas potrzebny do opróżnienia przez szeryfa ulubionej butelki whisky. Kule wystrzelone z obu luf antagonistów świszczały w powietrzu i omiatały okoliczne tereny. Jedna utkwiła w ścianie domu, inna przebiła czarne serce Billego na wylot i poleciała dalej w kierunku zachodzącego słońca. Niestety jedna z kul, wystrzelonych przez Malarza dosięgnęła Lonstara w gardło. I tak oto pomalował szeryf prerię swoją krwią, niczym malarz farbą duży pokój. A farba ta kończyła się szybko.

Niezadowolona, mokra preria zawyła we wśkiekłości…