Drugie podejście Tułacza

Daw­niej nie wy­brał­bym tej karcz­my, nie usiadł­bym przy wa­szym stole. Nie, nie wsta­waj! Nie chcę cię ob­ra­zić. Po pro­stu widzę, że macie dwa krze­sła wolne a tutaj naj­bli­żej ognia. Daw­niej… tak, stare czasy, tyle się zda­rzy­ło. Hm…? Spo­koj­nie, mnie się nie śpie­szy. Ale zanim za­cznę, karcz­ma­rzu, znaj­dzie się dzba­nu­szek? Ja sta­wiam! I kufel, to­wa­rzysz jesz­cze nie wró­cił.

Za­wie­ja okrut­na, aż przy­po­mi­na mi się moja mło­dość, Aka­de­mia Ate­ryj­ska, sły­sze­li­ście? Tak, czasy świet­no­ści miała dawno… Ale nie to jest te­ma­tem. Tam też wie­czo­ra­mi sie­dzia­łem przy ogniu nad księ­ga­mi, teraz księ­gi za­mie­ni­łem na ko­stur. Tak, do­brze zga­dłeś! Je­stem Emi­sa­riu­szem, lu­dzie zwą mnie Tu­ła­czem. Każdy stu­dent V roku musi odbyć swoją po­dróż, wie­rzy­my, że to Ullua kie­ru­je na­szy­mi kro­ka­mi… Nie! To nie jest gadka ja­kie­goś fa­na­ty­ka. Po pro­stu zmie­rzam do tego, że do­sta­je­my pustą księ­gę, ko­stur, kilka zwoi i kopa w dupę. Co? Kuzyn two­jej matki ze stro­ny ojca? A… ze stro­ny matki, tam stu­dio­wał? Nie mówił o czymś takim?  Że niby od razu po­szedł na do­rad­cę? Praw­da, pil­nym stu­den­tem nie byłem, dla tych, ci, którym nie udało się zna­leźć miej­sca w bi­blio­te­ce ja­kie­goś za­cisz­ne­go uni­wer­sy­te­tu lub na pod­nóż­ku ja­kie­goś wa­taż­ki, wy­ru­szali w Drogę. Tak, nie sie­dzia­łem nad księ­ga­mi tylko nad ku­flem, racja! Ale nie wtrą­caj się tak czę­sto, to moja opo­wieść.

Droga była dla praw­dzi­wych krze­wi­cie­li i po pro­stu dla tych, któ­rzy nie umie­li się okre­ślić. Ot, dar­mo­wa siła ro­bo­cza. „Idziesz na Za­chód? To za­hacz o Im­pe­rium, mamy dla nich parę li­stów.” I tak mi jakoś po­wo­li ucie­ka­ło życie.

A co z to­wa­rzy­szem? Z nim po­roz­ma­wia­cie jak przyj­dzie, teraz daj­cie mi się wy­ga­dać. Na po­cząt­ku wę­dro­wa­łem sam. Sze­dłem od wio­ski do wio­ski, le­czy­łem wie­śnia­ków, jak mieli ja­kie­goś To­le­do to po­ma­ga­łem. Spa­łem na sia­nie, jak ja­kie­muś bo­gac­kie­mu spodo­ba­ły się moje ku­glar­skie sztucz­ki ze świa­tłem – spa­łem i w łóżku. Pie­nię­dzy z tego nie było pra­wie żad­nych, ale czasu na Księ­gi było dużo.

Księ­gi… tak, to była pod­sta­wa. We­stal­ka do­sta­je ja­kieś man­try, przy­pi­na łań­cu­chem do pasa i hajda na Ru­bie­że macać Nie­umar­łych bu­ła­wą po cze­re­pie. My pi­sa­li­śmy sami, ot zwy­kły zbiór mą­dro­ści, sen­ten­cji, z cza­sem prawd. I tak szło to­misz­cze za to­misz­czem. Do czasu aż nie stwo­rzy­li­śmy war­to­ścio­wej – zo­sta­wa­li­śmy na Dro­dze

A ty? Twój ga­da­tli­wy to­wa­rzysz pyta i pyta, ty mil­czysz. A ten amu­let na two­jej pier­si? Czy to nie jeden z tych jakże taj­nych zna­ków Re­pu­bli­ki, które każdy zna? Do­brze, do­brze, już nie pytam, ro­zu­miem, po­dróż tajna, misja tajna.

Ale do Re­pu­bli­ki przy­sy­ła­ją tych z Mo­no­li­tu, nie mam szans zo­ba­czyć jed­ne­go z tych sław­nych krysz­ta­łów? Po­dob­no to z nich czer­pie­cie wręcz nie­ogra­ni­czo­ną… Hej! Nie od­chodź! Już nie pytam…

No kam­rat, zo­sta­li­śmy sami. Ty, ja, ogień, dwa wolne krze­sła i pół dzba­na. Wiesz co wy­da­je mi się pra­wi­dło­we? Za­mó­wić ko­lej­ny dzban!

Po to­po­rzy­sku widzę, że ra­czej opo­wie­ści o Aka­de­mii cię nie za­in­te­re­su­ją, ale może o którejś podróży chciałbyś usły­szeć? Ty masz czas, ja mam chęć i wino, więc graj mu­zy­ko!

Może chciał­byś usły­szeć jak na­wra­ca­łem orków ze wschod­nie­go wy­brze­ża? Wy­cho­wu­jesz do­brych orków, da­jesz im na­dzie­ję, wy­sy­łasz z po­wro­tem do dzi­kich po­bra­tym­ców, by sze­rzy­li dobrą no­wi­nę, za­kła­da­li sekty, szy­ko­wa­li spi­sek, pod­wa­ża­li mo­ra­le, gło­si­li klę­skę Khana!

Nudne? Czło­wie­ku, gdyby to się udało, za­chwia­li­by­śmy całym po­rząd­kiem może nawet ca­łe­go kon­ty­nen­tu!

Mó­wisz, żebym za­czął od tej, z któ­rej teraz wra­cam? Nie była cie­ka­wa, ot nor­mal­na prze­chadz­ka, chyba że… dwa dni temu spa­łem w Wieży, ko­ja­rzysz chyba? Mnisz­ko­wie od… któ­re­goś boga ją za­ję­li, prze­bu­do­wa­li, pra­wie po­ło­wa to go­ścin­ne, drogo sobie nie cenią, ale i tak nie było mnie stać.

Wieży… tej na pół­noc stąd, gdzieś dzień konno, mu­sisz ko­ja­rzyć. Ist­nie­ją le­gen­dy, że niby ja­kieś złoto po daw­nych wład­cach, ale to oczy­wi­ście nie może być praw­da. A że niby czym pła­ci­łem teraz? O nie! Nie wcią­gniesz mnie w te gier­ki, po pro­stu przy­cho­dzę z da­le­ka.

Py­tasz, że skoro nie mia­łem pie­nię­dzy, to co niby tam ro­bi­łem? A taki jeden mni­szek mnie wpu­ścił. Oczy­wi­ście, że nie za darmo! Miał pro­ble­my z… no wiesz. Co z tego, że mni­szek? On też czło­wiek!

I tak sobie skry­cie miesz­ka­łem. Ha! Gdy­byś wi­dział te go­ścin­ne… Gdyby jesz­cze ja­kieś miłe ka­pła­necz­ki mieli, cóż, cho­ciaż ka­pło­ny mieli dobre. I tak sobie po­miesz­ka­łem, dzień a nawet dwa. Coś tam sobie nawet po­skro­ba­łem, ale… sam chyba wiesz jak bywa.

Już mam się zbie­rać, bo ile można leżeć w cie­płym łóżku jeśli brud­ne go­ściń­ce cze­ka­ją. Czyż nie pa­ra­dok­sem wy­da­je ci się, brat, że pusty tubus wiąże się z peł­nym kał­du­nem, na­to­miast naj­le­piej wy­peł­niać go swo­imi dzie­ła­mi je­dy­nie na głod­ne­go? Sty­ra­ne­go całym dniem, zdar­te­go, prze­tar­te­go, spra­gnio­ne­go, zu­peł­nie jak teraz!

Nie ro­zu­miesz…? Nie­waż­ne. No, zbie­ram się, jakoś mi się dłuży, bo jed­nak… chcia­ło­by się te pięć mi­nu­tek… A tu nagle jak nie krzyk­nie! Kto? Jakiś mnich. Też nie­waż­ne kto, ważne po co! Bo to na­jazd był!

Ro­zu­miesz? Wieżę ktoś na­je­chał! Idio­ta czy tylko głupi? Nie! Nie od­chodź! Żar­tu­ję tylko, prze­cież wiesz, że tu tylko or­ko­wie. Po co? Bo nuda, bo trzos trze­ba na­peł­nić, może dla samej ucie­chy? Sam za­py­taj, ot, wy­star­czy wyjść.

Knech­cie, nie po­ga­niaj, już mówię. Niby każdy na­zy­wa to wieżą, ale tylko po­ło­wa jest na górze. Resz­tę po­bu­do­wa­li na dole, może ich bożek lubi zimno i mrok? Ja nie wiem, go­ścin­ne były na górze. Zbie­gam tak szyb­ko jak tylko mogę, torba mi ciąży, bo na­kra­dłem ile mo­głem, nie samą mo­dli­twą czło­wiek żyje. No uśmiech­nij się cho­ciaż! Co, że grzech? Że pie­kło mnie czeka? Toż już tutaj pie­kła do­zna­łem… Nie­waż­ne, zbie­gam a przede mną ko­ry­tarz. Na samym końcu wyj­ście a tuż obok zej­ście na dół.

Pa­trzę tam, a oni ucie­ka­ją. Są­dzi­łem, że te ba­ry­ły w ha­bi­tach stur­la­ją się po scho­dach, a jak się trzę­śli, mówię ci! Ostat­ni ledwo się za­trzy­mał i za­wró­cił. My­śla­łem, że to przez takie zło­co­ne cu­deń­ko, co mi z torby wy­sta­wa­ło. Nie dość, że ja tu bez za­pła­ty, to jesz­cze cosik wzią­łem. Ale ich bóg się zli­to­wał i mni­szek o ba­ry­ka­dach sobie przy­po­mniał!

I tutaj chyba pod­ją­łem naj­lep­szą de­cy­zję w życiu, mówię ci! Ge­stem ręki go uspo­ka­jam i każę scho­dzić. Niby ba­ry­ka­dy same się nie po­sta­wią.

O! drzwi się wła­śnie otwo­rzy­ły! Mój to­wa­rzysz wró­cił! Ach, kam­rat, nie zdziw­cie się. To Uurg z Gar­my­aru, zwany teraz także ka­tru­pem spod Wieży. Co z ba­ry­ka­da­mi? Zdją­łem wszyst­kie, po­myśl, wo­lał­byś mieć wście­kłe­go orka po dru­giej stro­nie mie­cza czy kufla?