Anna

Za oknem wczesnowiosenny wiatr szamotał się w gałęziach drzew. Co mocniejsze podmuchy świstały w pogiętych parapetach, załomach pokrytego blachodachówką dachu lub pokrzywionych rynnach. Anną wstrząsnął dreszcz, schowała więc stopy pod kołdrę, podciągając jednocześnie kolana pod brodę. Kątem oka spojrzała na zegar wiszący nad komodą. Za dziesięć minut północ.

Wróciła do lektury. Pan Darcy miał właśnie…

– Nie, to durne – zdecydowałem.

Opatulona szczelnie kołdrą dziewczyna podniosła oczy i spojrzała na mnie z wyrzutem. Wzruszyłem ramionami i zawiesiłem dłonie nad klawiaturą. Przez chwilę palce tańczyły w powietrzu, aż wreszcie postanowiłem.

Anna wróciła do lektury. Antonio zgodził się właśnie podpisać kontrakt w zaproponowanej przez Shylocka formie.

– Chyba kpisz – zaprotestowała.

– Dlaczego? – zdziwiłem się. – Przecież mija właśnie czterysta lat od jego śmierci. To idealny moment by sięgnąć do klasyki.

– To może chociaż Romeo i Julia albo Sen nocy letniej.

– Nie czytałem – przyznałem się niechętnie.

– I dlatego ja mam teraz męczyć się w jakichś debilnych, antysemickich klimatach? Daruj.

– Wiesz, jakby to powiedzieć. – Podrapałem się za uchem. – To jednak ja tu rządzę, a ty masz…

– Taaak? – przerwała mi w pół zdania.

Rozkopała kołdrę i wyszła do łazienki.

– Wracaj!

– Pieprz się!

Oparła się o umywalkę, zaciskając dłonie na jej gładkiej krawędzi. Zmrużyła oczy i splunęła w swe odbicie w lustrze. Otarłem twarz.

– Przeginasz.

– A co mi zrobisz? – Hardo uniosła podbródek, uśmiechając się zawadiacko. Och, jak ja lubiłem ten uśmiech.

Coś załomotało w łazienkowe drzwi. Anna jakby nie zauważyła tego faktu. Wkurzyłem się. Drzwi wystrzeliły z framugi, w chmurze drzazg roztrzaskując się o przeciwległą ścianę. Z półmroku korytarza dochodził głuchy, basowy pomruk. Dziewczyna nawet nie raczyła się odwrócić.

Powoli, przygotowując się do skoku, w łazienkowy krąg światła wszedł dziki liopleurodon.

– Żartujesz sobie – prychnęła, odwracając się i opierając biodrem o umywalkę.

Kusa koszulka nocna kończyła się w połowie uda. Przełknąłem ślinę. Odchyliła głowę i, energicznym ruchem, odrzuciła burzę rudych włosów na plecy. Uśmiechając się filuternie, spoglądała spod wpółprzymkniętych powiek. Lewą dłoń położyła na biodrze i powoli, napawając się tym, jakie robi to na mnie wrażenie, przesuwała ją w górę. Palce dotarły do piersi i zatrzymały się na idealnych krągłościach.

– Twoja żona wie, że ją zdradzasz?

– Że co?

– No, te twoje fantazje, ukryte pragnienia. Realizowane za pośrednictwem moim i mnie podobnych.

– No wiesz, chyba nie nazwałbym tego zdradą. To jednak nie to samo, co, w realnym świecie, przelecieć jakąś pannę poznaną w klubie.

– A mnie się wydaje, że to niewielka różnica.

– Nie będę z tobą na ten temat gadał. Co ty możesz wiedzieć o moim życiu?

– Jak sobie chcesz – zgodziła się.

Dłoń delikatnie prześliznęła się po krągłości i wędrowała dalej. Dotarła do karku i rozczapierzywszy palce, zagłębiła się we włosach. Poczułem dreszcz, który przebiegł po plecach aż do samych lędźwi.

Wtem, szybkim jak myśl, tanecznym krokiem dziewczyna zawirowała. Nie wiadomo skąd w jej dłoni pojawił się pistolet. Wypalił trzykrotnie. Gadzie truchło zwaliło się na podłogę z głuchym łomotem. Anna zakręciła spluwą na palcu i z ironicznym uśmiechem, dmuchnęła w lufę.

– Żenujące.

– Co takiego? – zapytałem.

– Liopleurodon. Jakbyś poszperał w pamięci, to byś wiedział, że to morski gad jest. Trzeba było jakiegoś raptora czy innego smilodona stworzyć. Ale nie, ty musiałeś być oryginalny. Grafoman.

No cóż, to chyba prawda. Ale z drugiej strony, nie będzie mi tu jakaś panna wbrew robić.

– Wracaj do łużka – syknąłem.

– Chyba łóżka.

– Co?

– Łóżka – przez o z kreską, matole.

Tego było za wiele. I nie miało to już znaczenia, że, gdzieś w głębi duszy, wiedziałem, że ma rację. Potężny wstrząs targnął powietrzem. Przez otwór, w którym jeszcze parę minut temu zamocowane były drzwi, Anna zobaczyła, jak jakaś niepojęta siła obraca jej salon i część korytarza w bezładną mieszaninę gruzu i strzaskanych mebli.

Spośród kłębów kurzu, wyłonił się wielki jak autobus, metalicznie błyszczący kształt. Powoli, chrzęszcząc przeraźliwie, osiadł na ziemi i, w syku hydraulicznych siłowników, ustabilizował swą pozycję. Anna wychyliła się przez drzwi i, zadzierając głowę, z otwartymi ustami patrzyła na wyłaniający się z mroku pojazd. Ustrojstwo, które zniszczyło połowę jej domu było, jedną z wielu, podpór, na których zawiesił nad ziemią swe olbrzymie cielsko transgalaktyczny ścigacz fazowy „Nimrod”. Z jazgotem, drażniącym najgłębsze pokłady ciała i duszy, wysunął się, z wiszącego na wysokości jakichś dwudziestu metrów korpusu, pionowy, walcowaty tunel i zaczął zbliżać się w kierunku ziemi.

Anna domyśliła się, że jest to jakiś rodzaj windy, dźwigu. I że za moment spotka się, oko w oko, z przedstawicielem obcej cywilizacji. Albo choćby i naszej, tylko pewnie z przyszłości. O ile to w ogóle możliwe. Cofnęła się do łazienki i chwyciła dyndający na wieszaku, puchaty szlafrok. Owinęła się nim szczelnie, zabezpieczyła zawiązanym na kokardkę paskiem i, na wszelki wypadek, umieszczając w przepastnej kieszeni pistolet, wyszła na spotkanie.

Tunel zatrzymał się kilka centymetrów nad ziemią. Miał około dwóch metrów średnicy. Był szary, matowy, o lekko błękitnawym odcieniu. Nigdzie nie było widać najmniejszej nawet szczeliny. Przez chwilę nic się nie działo, ale potem powierzchnia walca zaczęła robić się przezroczysta. Po kilku sekundach wewnątrz tuby zapaliło się zielonkawe światło i za już całkiem przejrzystą taflą dało się zobaczyć humanoidalny kształt.

Anna przyglądała mu się nienachalnie i uznała, że osobnik, stojący wewnątrz szklanej windy, ubrany jest w jakiś rodzaj kombinezonu. Nie zauważyła, żadnych zamków, klamer czy emblematów, ale to w końcu nie musiało nic znaczyć.

Postać uniosła prawą rękę i przemówiła:

– JkJhu nnnnnnumt6 vrb,m67tyv b5ukugythhhhhhhhgythhhhhh ujjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjhhngcfdxxsfscgndfnmf gddddddddddddddddddddddddxcffffffffffffffffffffffffffffffmcbn vccchjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjn,klbvnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnvvnvxccvjkhjjjjjjjjjjjjjjjbnv bjvgkhjjjjjjjjjjjjnbm bvghjkiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiillllllllllllllll, xcffffffffffffffffffffffffffffffmcbn vccchjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjjn,klbvnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnvvnvxccvjkhjjjjjjjjjjjjjjjbnv bjvgkhjjjjjjjjjjjjnbm bvghjkiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiillllll

Obudziłem się z bólem głowy i podreptałem do łazienki. Oparłem się o umywalkę i w blasku, docierającego przez okno, księżycowego światła, przyjrzałem się własnemu obliczu. Odciśnięte na twarzy ślady klawiatury, nadawały jej nieco makabrycznego wyglądu. Grafoman, tak? Splunąłem w lustro i podreptałem do sypialni. Starając się nie obudzić żony, wsunąłem się cicho pod kołdrę.