Test Jasty

– Dobrze, ustawcie się równo – Emisariusz podejmował właśnie pierwszą próbę zaprowadzenia porządku w nielicznej, ale nieporównanie hałaśliwej grupie delikwentów. – W szeregu! Każdy będzie miał swoją szansę – gwałtownie wyciągnął dłoń. – Wy dwie z tyłu, natychmiast przestańcie się przepychać! I następna, proszę!

Wszedł do kabiny kontrolnej, siadł przed szybą, za którą idealnie prezentowała się okrągła sala, wysadzana światłami, pozostająca w półmroku, jakże charakterystycznego dla wszystkich Urzędów Kontroli Rady Magów, rozsianych po galaktyce. Obok już czekał pewien jegomość w średnim wieku, ubrany w ciemną, zieloną kurtkę. Jegomość był z Kenektydy.

– Cóż za hałastra, mistrzu, hałastra – Emisariusz usiadł, pociągnął łyk czarnego napoju, odstawił na stolik. – Dawno nie widziałem takiej bandy rozwrzeszczanych bachorów. A czasami myślę, że testy rzeczywiście można by robić w późniejszym wieku.

Mistrz spojrzał na niego, wzrok miał łagodny.

– Żeby mieć spokój, musiałbyś badać naszych równolatków, przyjacielu – uśmiechnął się przekornie, chrząknął. – O, no proszę. Nareszcie…

– Co nareszcie, mistrzu?

Starszy mężczyzna wskazał na salę, do której wprowadzono jedną z najbardziej problematycznych wychowawczo dziewcząt z całej grupy dwunastolatków, którzy właśnie dziś mieli prowadzone badania magicznych predyspozycji. Obowiązkowe dla każdego – dosłownie każdego – w całym Sharielonie. Nawet w zapadłych dziuplach.

– To ta nieznośna – rzekł Emisariusz. – Nieco ponad metr, rude włosy i energii w niej tyle, że… Kto to właściwie?

– Jasta Amulena.

Dziewczyna miała włosy do szyi o barwie graniczącej między ciemnym rudym a jaskrawym szkarłatem. Była jeszcze niska. Spojrzenie błękitnych oczu, jakże żywych i bystrych, błądziło po sali. Rozłożyła bezradnie ręce.

– Ale co ja mam robić?

Emisariusz nachylił się do mikrofonu.

– Poddamy cię za chwilę testom. Nie masz się czego bać…

– Nie boję się! – krzyknęła Jasta. – No dawajcie! Co mam robić?

Emisariusz westchnął znacząco.

– Uspokoić się i przygotować do pierwszej fazy

Jasta w odpowiedzi zgarbiła się i dmuchnęła na grzywkę.

– Mówili ci z pewnością, jak to działa. Na początek absorpcja, panno… Amuleno, tak… Dobrze mówię?

Jasta energicznie kiwnęła głową.

– Odwróć się do kryształu pośrodku sali. Jest naładowany mocą. Spróbuj, powtarzam: spróbuj ją pochłonąć. Bądź ostrożna. Za pierwszym razem może się nie udać. – skierował spojrzenie na jegomościa, odsuwając się od mikrofonu. – No i teraz ją zmierzymy, wariatkę małą.

Mistrz przyłożył ręce do brody, skupił całe spojrzenie na dziewczynie. Jasta wypowiedziała parę szybkich, niezrozumiałych słów, nikt nie wiedział, o co jej chodziło. Podeszła do kamienia, odetchnęła.

– Żaden problem.

Zaczęła powoli wykonywać gesty, ruchy obu dłoni. Była przy tym zaskakująco płynna i precyzyjna, jak w tańcu. Powoli falowała, jakby chciała przyciągnąć do siebie powietrze. Robiła to coraz szybciej, i szybciej. Kryształ rozbłysł nagle. Jasta przygarniała jego energię płynnymi ruchami, pochłaniała zawartą w kamieniu moc. Światło skierowało się ku niej, mgliste rozbłyski znikały w jej otwartych dłoniach.

– Ruchy jak z podręcznika – zauważył Emisariusz. – Kto by pomyślał.

– Poczekajmy – odpowiedział mistrz, jego uśmiech był złowieszczy.

Kryształ jadził się połyskującą poświatą, która nagle zaczęła się od niego uwalniać, odpływać, odsuwać. I leciała wprost ku Jaście. Delikatne smugi, niczym promienie we mgle, dawały świadectwo jego ubywającej energii. Energii, która zaczynała właśnie krążyć wokół Jasty, niczym wirujący pierścień, niczym wściekłe tornado.

– Połowa skali – rzucił Emisariusz, patrząc na przyrządy. – Nadprzewodnictwo znacznie powyżej oczekiwań.

Mistrz nie przestawał się dumnie uśmiechać.

Kryształ słabł, zagasał z każdą sekundą wdzięcznego tańca absorpcji. Jasta pożerała jego magię z łatwością. Strumienie były coraz gęstsze i liczniejsze. Światłość wirująca wokół Jasty rozjaśniła już całą ponurą salę.

– Prawie maks… – Emisariusz wstał, patrzył z niedowierzaniem. – Maksymalna skala. Przestań, dziecko! Wystarczy!

Jasta rozpędziła się, kluczyła po całej sali, pobierając moc. Kryształ zgasł. Kolejne strumienie energii popłynęły ze ścian, ze świetlówek w sali. Lampy, wszystkie po kolei, zgasły. Zamigotały światła w kabinie, przyrządy odłączały się i uruchamiały, nie chciały pracować. Holograficzne ekrany rozmyły się, niczym dym na wietrze.

– Zatrzymajcie ją! Przerw…

Sala straciła zasilanie. Mistrz i Emisariusz zostali w świetle energii Jasty zza szyby. Za drzwiami głośno pisnęły inne dzieci. Fala ciszy i ciemności rozpościerała się w budynku niczym czarna chmura burzy. Padały światła, ekrany, statki powietrzne i komputery. Powoli cały potężny, lewitujący gmach Urzędu Rady tracił energię. Światła w oknach gasły niczym świeczki w porywie podmuchu.

– Jasta – mistrz spojrzał przenikliwie. – Już.

Rudowłosa rozejrzała się, była mocno zszokowana tym, co zobaczyła. Zareagowała, mimo tego, że nie działały mikrofony.

Emisariusz krzyknął.

– Ona nie może oddać energii! Rozwali wszystko!

– Jasta – mistrz nadal był przejmująco spokojny. – Emisja. Powoli, ostrożnie. Bo nas wysadzisz.

– Nie słyszy…

Dziewczyna powoli rozłożyła ręce, pozwalając, by wirująca wokół niej energia zwalniała, oddalała się. Światło niczym puszczone z niewidzialnej smyczy, rozfalowane, pomknęło na wszystkie strony. Błysnęły pierwsze światła. Po chwili wszystko wróciło do poprzedniego stanu. Kryształ zasyczał, pękł z trzaskiem. Szpara – zygzakiem – powędrowała aż po sam czubek.

Jasta odetchnęła głęboko.

– I jak? – spojrzała z niepokojem na poczynione zniszczenia. – Ale zdałam to chociaż?

Emisariusz upadł ciężko na krzesło.

 

Jasta patrzyła maślanymi oczami w stronę kabiny, gdzie siedział mistrz. Technicy przybiegli, zaczęli sprawdzać, badać, analizować ściany i szukać czegoś skanerami wśród cieni. Dzieciarnia tymczasem nudziła się, przekomarzała w poczekalni.

– Jasta – zawołał mistrz, wychodząc.

– Pan Onai! – krzyknęła dziewczyna. – Jak mi poszło? Coś zrobiłam źle? Robiłam jak w ćwiczeniu! Jak w ćwiczeniu wszystko było! Od tego ruchu o… – pokazywała, lecz mistrz uspokoił ją.

– Poszło ci świetnie. Zaabsorbowałaś nawet mój zegar. Jesteś najlepsza. Bez wątpienia.

Rudowłosa pokraśniała.

– Nie wiedziałam nawet, że to możliwe! – krzyknęła. – Ale odjazd! Widzieliście to? Będę czarodziejką! Zobaczycie! Zepsułam wszystko, jestem najlepsza!

Uciekła, zniknęła w tłumie rówieśników. Do mistrza podszedł – wciąż rozdygotany – Emisariusz Rady Magów.

– I ja nie byłem pewien – powiedział cicho Onai. – Czy to jest możliwe – zamyślił się. – Nie mam pewności, co to może oznaczać.

Emisariusz pokazał mu wykres, jaśniejący na hologramie. Wykres w całości powyżej skali.

– To najlepszy wynik w historii, mistrzu. Ta dziewczyna… jest niezwykła.

– Tak – obaj patrzyli na Jastę, podskakującą z ekscytacji. – Nie da się tego ukryć. Jest niezwykła.

– Co teraz z nią będzie, mistrzu? – Emisariusz podrapał się w potylicę, gorączkowo rozmyślał. – Jak w ogóle udało ci się ją uspokoić przez tą pancerną szybę? Hę, mistrzu?

Onai milczał.