Kara

Wiktor Grand został królem w czasach, gdy chwała i potęga szlachetnych rodów powoli odchodziła już w zapomnienie. Magię wypierała technologia, pieniądze znaczyły więcej niż honor a ludzie bardziej niż bestii obawiali się siebie nawzajem.

Jego przodkowie brali udział w wielkich bitwach, zabijali smoki i gromadzili fortuny. O ich wyczynach krążyły legendy a ich portrety zdobiły do dziś ściany zamku w Grand. Wiktor po ojcu odziedziczył jedynie tron i koronę, trochę za dużą na jego piętnastoletnią wówczas głowę.

Miał nadzieję, że gdy dorośnie będzie w sam raz, ale nigdy tak się nie stało – zawsze spadała groteskowo na bok. Jako dorosły, Wiktor Grand miał to jednak serdecznie w dupie.

Ostatnia wojna skończyła się gdy miał sześć lat, od tej pory, przez trzydzieści lat z rzędu w Nokturnie utrzymywał się względny spokój. Spokój jednak nigdy nie sprzyjał władcom w czasach pokoju, królowanie nie wydawało się bowiem niczym nadzwyczajnym. Tak też, zupełnie zwyczajnie, postrzegano Wiktora Grand. Krytykowali go wysoko urodzeni bo według nich nie miał należytego szacunku dla szlacheckiej krwi i spoufalał się z mieszczaństwem. Krytykowali go mieszczanie bo uważali, że obchodzą go jedynie ich pieniądze i za nic ma ich potrzeby. Nie był lubiany i wśród pospólstwa, bo pospólstwo generalnie nie przepada za władcami. Każdemu w Nokturnie wydawało się, że potrafił by rządzić lepiej niż Wiktor Grand mając jego nazwisko, tytuł i majątek, żadna z tych osób jednak nigdy nie była królem.

Na dworze opowiadano wiele historii o władcy Nokturnu, najczęściej dotyczyły one jego zakrapianych uczt, ciętego języka i kontrowersyjnych decyzji. Kto jednak wsłuchał się w te historie uważnie dostrzegał, dlaczego od ponad dwudziestu lat, nikomu nie udało się zająć jego miejsca. Oto jedna z nich:

Zimny wiatr wiał od wschodu, a wraz z nim do Grand napływały wieści z całego królestwa. Król Wiktor, dziesiąty z królewskiej linii Grandów, słuchał ich wszystkich uważnie, od czasu do czasu komentując je po swojemu zgryźliwie. Wydawał stosowne dyspozycje, popijał wino i zagryzał pieczonym bażantem. Od czasu do czasu zastanowił się dłużej, poprawił opadającą na bok koronę, i wtedy wyglądał nawet jak prawdziwy król – taki z obrazów i opowieści. Poza tym, większość widziała w nim jedynie figuranta, zbyt młodego na to, by darzyć go szacunkiem i za starego już na to, by być ulubieńcem tłumów. Tak też myślano o nim w Ren – skąd docierały raz po raz niepokojące wieści o podżeganiu do buntu.

Zima szła, plony w tym roku były liche i ludzie skorzy do narzekań. W niewielkim grodzie, nieopodal Grand wybrano nowego rządce, którego rozważne posunięcia zdobywały mu coraz szersze uznanie w okolicy. Wieści głosiły, że do jego grodu ściągają coraz większe tłumy a on sam z większą teraz odwagą wypowiada nieprzychylne koronie słowa. Zadumał się Wiktor Grand, nie powiedział nic, a nazajutrz kazał wydać rozkaz do drogi. Choć jego doradcy łapali się za głowę i zaklinali by tego nie robił, król wyjechał najlepszym królewskim powozem, obładowany kosztownościami w asyście jedynie czterech wiernych strażników.

Droga nie była długa i po trzech dniach wjechali na grodzkie ziemie. Jak wszystkie położone za miastami tereny i ten gród był biedny, ale ludzie w nim dumni – z niechęcią i złością patrzyli na królewski powóz gdy mijał ich zagrody. Dzieciaki zza płota, niepomne na królewskie insygnia rzucały w konnych kamieniami i uciekały w pole. Nie było sensu ich gonić, król nie miał zresztą takiego zamiaru, przyjechał spotkać się z zarządcą grodu – Tebanem.

Był on niegdyś wojownikiem, ale po latach tułaczki powrócił do rodzinnych stron. Ciężką pracą i rozważnymi radami zdobył szacunek miejscowych i wybrali go na swego przywódcę. Wysoki, ogorzały od słońca mężczyzna nie wyróżniał się spośród innych strojem czy insygniami, nie mieszkał w zamku bo i takiego tutaj nie było. Króla przyjęto we wspólnej chacie, gdzie na co dzień zbierali się starsi by radzić w ważnych sprawach. Wszyscy spoglądali teraz na niego i jego świtę nieufnie, spodziewając się podstępu.

– Przejeżdżałem przez twe włości Panie – Król zwrócił się do Tebana a wszystkie oczy spojrzały na niego uważnie.

– To są królu Twoje włości i ludzie na nich, których powinieneś darzyć opieką – odparł Teban butnie, lecz król nie zmienił nawet wyrazu twarzy.

– Doskonale wiem, co dzieje się na moich ziemiach i widzę żeś na nich dobrym zarządcą Tebanie – odparł spokojnie Wiktor Grand – Ludzie tu ubodzy, ale głowy noszą wysoko, nie myśl, że tego nie widzę.

Wojownik i król przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Grand popatrzył na zebrany w chacie tłum, dumnych, wyprostowanych śmiało ludzi i skinął na swoich przybocznych. Wnieśli ogromną skrzynię wypełnioną złotem i kosztownościami, postawili ją na środku izby a wśród zebranych dał się słyszeć szmer zdziwienia, większość z nich nigdy nie widziała na oczy takiego bogactwa. Teban zmrużył oczy nieufnie i nie poczynił ni kroku.

– Od tej pory rok w rok przysyłać ci będę taką skrzynię. Obiecuję to wszystkim tu zebranym. Możesz z nią zrobić co tylko uważasz za stosowne – powiedział król po czym, nie dając zarządcy czasu na słowa czy reakcję, opuścił wioskę. Słowa swojego dotrzymał.

Powrócił do grodu po trzech latach. W miejscu wspólnej chaty stał teraz wytworny zamek a w okolicy gdzieniegdzie piętrzyły się bogate budynki i karczmy. Ubogie zagrody jednak, stały tak gęsto jak niegdyś a w oczach ludzi których mijali nie widać już było dumy, jedynie smutek i rozgoryczenie. Bose dzieciaki biegały za powozem i wyciągały ręce by rzucić im choć monetę.

Już przy samych bramach, jak starego przyjaciela przywitał go Teban – wytwornie ubrany, opasły i zadowolony kazał wyprawić ucztę na cześć swego dobroczyńcy. Sześć żon zarządcy grodu osobiście dbało by Wiktorowi Grand nie brakło jadła i napitku a stoły aż uginały się od potraw i trunków. Król patrzył na wszystko z uwagą, w milczeniu pił wino i uprzejmie słuchał opowieści Tebana, które z godziny na godzinę stawały się coraz bardziej bełkotliwe. W końcu nad ranem, gdy wybrzmiały ostatnie akordy muzyki i goście zsunęli się upojeni ze swych krzeseł, Wiktor Grand bez słowa wstał od stołu i dał znak do odjazdu.

– Chciałbym jedną rzecz wiedzieć królu – Teban podniósł się chwiejnie widząc, że odchodzi – Trzy lata temu nie darzyłem cię szacunkiem ni przyjaźnią, przyjąłem cię jak wroga a ty obsypałeś mnie złotem i zaszczytami. Od tego czasu zachodzę więc w głowę – skąd zatem ta nagroda?

– Nagroda? – Wiktor Grand wypił ostatni łyk wina i rzucił kufel na podłogę. Złoty puchar potoczył się pośród zwiędłych kwiatów, resztek jedzenia i leżących na podłodze, spitych biesiadników – A kto twierdzi, że to była nagroda?