Mort

-Zastanawiam się, dlaczego wciąż tu jesteś. – skierowałem wzrok za okno i beznamiętnie -wpatrywałem się w targane pojedynczymi spazmami wiatru drzewo.

– A ja zastanawiam się dlaczego łamiesz zasady i nie zaczynasz od „cholera jasna”?. – ironia o kusząco słodkim zabarwieniu sączyła się powoli do moich uszu, pieszcząc każdy kanał z osobna. Ze znudzeniem przesunąłem spojrzenie ku plastikowej torebce zrywanej porywami do lotu, by po chwili znowu opaść. Bezsensownie, bez celu, powtarzalnie – zataczanie koła bez znaczenia. Tyle skojarzeń.

– Bo to nie powieść, lecz echo. – delikatnie przejechałem opuszkiem środkowego palca po chłodnej powierzchni szyby z charakterystycznym dźwiękiem. Torba zniknęła mi z pola widzenia, drzewo zamarło w bezruchu. Niepowtarzalna cisza, jedyny, oryginalny spokój, charakterystyczny brak chociażby najlżejszego uczucia przepływu powietrza. Zabębniłem bez wyrazu palcami w parapet i oparłem się bezwiednie o ścianę – Smutna pieśń echa. To echo nie brzmi, echo wybrzmiewa. – położyłem mocny nacisk na ostatnie słowo przedłużając je. Było chyba najważniejszą częścią myśli.

– Nawet jeżeli już wiesz? – szept sunął po ścianach, zdawało się, że drapieżnie przesuwał się po strukturze farby, zdrapywał ją, zostawiał rysy w jej szorstkiej powierzchni. Nalałem wody do czajnika. Słowa nadal brzmiały prawdopodobnie tylko w mojej głowie, lecz jak dzwon, powoli ,ciężko, cichły dokładnie ryjąc i szlifując każdą nierówność tkanki pod czaszką.

– Ja wiedziałem, czułem. Teraz tylko pamiętam i zapominam – postawiłem dwa kubki na kuchence, do jednego nasypałem dwie łyżeczki kawy, do drugiego trzy. Wrzątek z sykiem i parą dokonał syntezy substancji, czy też czegoś w tym stylu. Jeszcze parę lat temu opisałbym ironicznie bezsens znajomości schematu tego zjawiska w moim życiu. Dyfuzja, jak niesamowicie bezsensownie wiedzieć czym jest. W moim przypadku,  jednak wiem czemu i z jakiego powodu pamiętam akurat to słowo, jedną definicję, której nie ma się w pamięci po długim czasie. Bo po co? Nie lepiej nie rozumować w świecie dźwięku, niż rozumieć zbyt wiele w świecie sensu?

– Nawet jeżeli wciąż intonuję? – kolejna zaczepna nutka wypłynęła na powierzchnię morza kontemplacji kreowanej w tym momencie koncepcji.

– Intonujesz fałszywe tony i burzysz harmonię. – prychnąłem pogardliwie topiąc pomruk i wargi w ciemno-bursztynowej toni gorzkawego płynu. Drugi kubek zniknął z kuchenki, a ja usłyszałem długie, zgłuszone siorbnięcie.

– Nie wiem czego chcę. – gwóźdź programu, przewidywalny, powtarzalny, zawsze taki sam, czasami jedynie maskowany irracjonalną tonią powodów zabijających i tak już martwe sumienie, zgniłe przynajmniej w tej części.

– Teraz możesz tylko przeczyć i tworzyć dysonans. – kubek parzył mnie w palce. Kłujące receptory igiełki gorąca czerwieniły skórę wokół naczynia.

– Ale ja chyba wiem – komunikat zaprzeczający komunikatowi z poprzedniej wypowiedzi. Czyż to nie piękne?

– Nie wiesz, nigdy nie wiecie. – krótkie oskarżenie, zarzut jakże prawdziwy i niepodważalny. Proste stwierdzenie oczywistej prawdy, uwarunkowane być może przez samą naturę.

– Wiem, że to jak pojedyncza improwizacja. – mogłoby być to prawdą, gdyby nie było prawie białym krukiem. Rara avis pośród oceanu wron. Potwierdzenie teorii wróbelka przebywającego w dole pełnym węży, czy też innego ptaszka nie rozumiejącego wartości wolności, życia poza klatką, poza legowiskiem gadów.

– Zawsze. – jedno krótkie słowo jak szpilka przebijające balon bzdury, zabijające nic nie znaczącą konstrukcję doktryny.

– Momentami mgnienie bywa wiecznością – niepodważalny argument, który chciałbym pojąć, a w zasadzie pojmuję, ale bliżej mu ku marzeniu niż rzeczywistości. Pozostawia mi tylko możliwość rozwinięcia.

– Wieczność jest tylko tu i w pokojach obok, za ścianą i za drzwiami. Nigdy poza.

– Nie pamiętasz chwil? – jakże mógłbym nie pamiętać? Kłamstwem jest niepamięć. Można pogubić się w szczegółach, drobiazgach, ale nie da się całkowicie zapomnieć długiej jednostki czasu takiej jak godziny, miesiące, lata. Pozostaje choćby odraza, a może tylko niesmak?

– Chciałbym, ale zawsze jesteście ze mną, a gdy was nie ma… wracacie. –  miarowe rytmiczne stukanie zagłuszyłoby ostatnie słowo, gdyby nie fakt, że jakby specjalnie ustało tylko po to i wyłącznie, by podkreślić swoim brakiem i ciszą finalne trzy sylaby.

– Pada – dwie zgłoski, interesujące zabarwienie. Mruknąłem potakująco wracając na swoje poprzednie stanowisko opierając się znowu ciężko o twardą, zimną strukturę, tym razem jednak trwale przylepiając opuszki do szkła. – Lubisz, gdy pada.

– Lubię – odrzekłem nie przykładając do tego wagi. Prawie jak echo. Sarkazm.

– Kochasz, gdy pada –  wyczułem pułapkę, pierwszą pułapkę w grze słów.

– Kocham. – odrzekłem enigmatycznie.

– Kogo? – który to już z kolei podszept wiercił mi ucho jak świder, przeszywając na wskroś moje biedne, zmęczone już trochę bębenki.

– Deszcz. – kolejna wymijająca odpowiedź

– Kogo. – tym razem dźwięczało stwierdzenie, nie pytanie

– Ktoś nie istnieje.

– Istnieje

– Nie może, to nielogiczne. – logika to kwestia naprawdę względna i podważalna, jednakże warunkowana przez normy. Większość zwykle ma rację, przewagę. Szczególnie, gdy nawykła by oceniać, choćby niesprawiedliwie, czasami przekręcając przeszłość kształtuje przyszłość mając w głębokim poszanowaniu teraźniejszość i przekreślając znaczenie własnego zdania.

– Nielogiczna jest twoja logika, gdy udowadniasz, iż czyjeś rozumowanie nie jest wystarczająco poprawne. Przynajmniej według ciebie cholerny egocentryku. – Irytujące ciepło rozlewało się wzdłuż mojego kręgosłupa od podstaw czaszki. Ciężko opadłem na krzesło i spojrzałem rozkojarzony na pianino przede mną. Upojny, przyjemny stan. Denerwujący wręcz w tej sytuacji. Opierając się fali szalejącej na brzegach receptorów, burzącej z łatwością mury budowane tak długo, jakby niestabilne od wewnątrz, źle zbudowane od fundamentu aż po zwieńczenie. Otworzyłem klawiaturę i zamknąłem oczy. To nigdy nie jest racjonalne. Rozumowanie zabija, wokół mnie są sami samobójcy. Ja czuję, słyszę, obserwuję, notuję, wiem. Muzyka płynęła sama. Może nie muzyka, echo melodii lub też brzmienie echa grane przez dogorywający, umierający dźwięk. Przestarzały ton jest kompozytorem siebie samego. Absurd.

– Pisz – to uczucie, gdy wydaje polecenia poparte zachętą. Niewielkie, wyważone, wyćwiczone kroki, głuche odgłosy, których wysokość talent wewnątrz serca pamięta, nie ważny jest materiał rezonujący lecz stopy, które je wydają. Uszczypnięcie w ucho.

– Nie piszę – sam czasami nie wierzę w to co mówię. Jednakże zaprzeczanie to jedyne co pozostaje, gdy wiadome jest wszystko, lecz wiedzieć nie chciałoby się nic. Drobne dłonie muskały kark, a ucho wciąż przyjemnie szczypało.

– Wiem, że chcesz.

– Chcę, ale nie piszę. – moje palce coraz słabiej wciskając pojedyncze klawisze, gubiąc rytm co klika chwil, wręcz niszczyły melodię wprowadzając urzekającą, kuszącą dysharmonię. Już nie szczypanie, tym razem stanowcze ugryzienie rozpoczynające powolny, subtelny masaż małżowiny koniuszkiem języka . – Słowa bolą bez mocnego postanowienia. Lepiej nie pamiętać. Zapomniałem.

– Nie zapomniałeś. Progres bez względu na koszty. – Nie otwierając oczu skierowałem głowę w bok. Wzrok jest zbędny. Napotkałem przeszkodę, której tak bardzo nie chciałbym sprostać i zostawić w tyle. Pierw lekko dotykając, smakując, rozkoszując się, by po chwili wpić się. Z wyrachowaniem wstając, pozostawiając krzesło w tej pozycji, zmieniając jedynie położenie dwóch ciał przypierając je do ściany.

– Tylko dlatego, że jesteście i wracacie, gdy was nie ma. Potem ja drętwieję. – ból w dole pleców, gdzie paznokcie coraz mocniej wdzierały się rozprutą intensywnie chwilę wcześniej skórę.

– Czujesz ból?

– Nie czuję nic. W tym problem. Chciałbym czuć cokolwiek. – mówię i po chwili całuję, długo, jak zawsze szczerze. Czasami może zbyt szczerze. Zastanawiam się nawet, czy nie powinienem żałować tego, że staram się zawsze być prawdziwy, nie grać kogoś kim nie jestem. Kim nie chcę być. Na krótką chwilę to intrygujące. Bądź brutalny, mówią. Jestem, potem nie mam już ochoty. Bierz, mówią. Biorę. Tylko co innego czynić, gdyż już wziąłem i mam?

– Potem krzyczysz i ci przechodzi. – subtelne pchnięcie w klatkę piersiową i ląduję na plecach. Zetknięcie z twardymi deskami powoduje u mnie lekkie oszołomienie, z którego wyrywa mnie jednakże bezpośredni nacisk uniemożliwiający mi powstanie. Mrok wciąż skrywa me oczy, po cóż marnować energię na ruch powieki?

– Śpiewam.

– Wyładowujesz się. – głos wydobywa się z ust zaraz obok mojej głowy, nade mną, parę centymetrów od mojej twarzy.

– Wytłumiam. Egoizm zabija moje człowieczeństwo.

– Pamięć i cierpienie. Część ludzkiego ja. Takie jak miłość, czułość, pożądanie. – krótkie muśnięcie w czubek nosa. Wypowiedź podkreślona wysublimowanym erotyzmem. Bestia uczy się bez przerwy, nacisk na ostatnie słowo. Sarkazm i słodka pamięć dźwięków i sposobu w jaki je wypowiadam. – Pisz dalej.

– Ja nie piszę. Ja tworzę. – zaprzeczyłem.

– Tworzysz melodię.

– A ty jesteś jej najwątlejszym fragmentem.

– Jesteś żenujący. – Nie wiem czemu, ale słowa wypowiadane raz po raz, dzień w dzień, coraz częściej, nawet powiedziane inaczej powodują frustrację.

– Ty tak nie mówisz.

– Oj – cichy, teatralny jęk – Wybacz, wiadomość z pokoju obok.

– Więc mów jak ty. Wolę prymę z tercji w akordzie. – Ciężar znikł, więc po chwili podniosłem się i otwierając długo niewidzące oczy stwierdziłem, że miło byłoby zamienić się na chwilę miejscami, czy też może świadomościami, bądź konsystencjami, czy przeznaczeniami z oknem. Przynajmniej jest chłodne, zawsze chłodne w tak cudowną pogodę. Nie żarzy się co chwilę. Sięgnąłem do kieszeni na piersi i wyciągnąłem cienkiego papierosa. Lubię cienkie. Z lewej kieszeni spodni wyjąłem darowaną czarną zapalniczkę benzynową z zatartymi grawerami na bokach. Odpaliłem i zaciągnąłem się płytko. Poczułem ogarniający mnie spokój i bezwład. Nie wiem czy to nałóg, nie bardzo mnie to obchodzi. Ważne, że działa. Kończę kiedy chcę, szczególnie kiedy jestem szczęśliwy. Zaczynam znów, gdy progres popycha moje koło. Wtedy znowu muszę być inny, ciągle się zmieniać. Coraz bardziej, a może tylko troszkę wariować.

– Piszę Marti. – stwierdziłem ze zrezygnowaniem wypuszczając kłąb szarawego dymu nosem.

– Wiem przystojniaku.

– Marti jest trochę podobne do francuskiego Mort. Nie sądzisz? Istniejesz, ale nie żyjesz. Nie ma cię.