W pokoju na lewo są schody do nieba

las, chat­ka

Syl­wet­ki ol­brzy­mów ry­su­ją­ce się nie­wy­raź­nie wśród drzew spra­wia­ły, że wę­drów­ka przez las nie na­le­ża­ła do przy­jem­nych. W unie­sio­nej ręce trzy­ma­łem bi­le­cik upo­waż­nia­ją­cy do udzia­łu w Grze o Skarb, toteż teo­re­tycz­nie żadne mon­strum skrzyw­dzić mnie nie po­win­no. W prak­ty­ce – świ­stek był czar­ny, noc bez­k­się­ży­co­wa, a jak do­brze widzą ol­brzy­my, nie mia­łem po­ję­cia.

Późno w nocy do­tar­łem do cha­łu­py. Nie miała okien, a wszę­dzie do­oko­ła stra­szy­ły drew­nia­ne rzeź­by gro­te­sko­wych zwie­rząt. Obok ży­ra­fy ze spi­ral­ną szyją od­na­la­złem drzwi i za­pu­ka­łem.

– Za­pra­szam – ode­zwał się czyjś głos.

W środ­ku mie­ści­ło się wcale przy­tul­ne biuro, gdzie za stolikiem sie­dział ka­rzeł pa­lą­cy ogrom­nia­ste cy­ga­ro.

– Po Skarb? – za­py­tał znu­dzo­nym gło­sem.

– Tak.

– Imię?

– Ha­wier.

– Do­świad­czo­ne­go dać?

– Po­pro­szę. – Głu­po­tą by­ło­by za­pusz­czać się po Skarb bez Do­świad­czo­ne­go. Byli to po­moc­ni­cy, któ­rzy do­sko­na­le znali drogę, po­ma­ga­li, czę­sto ra­to­wa­li życie.

Oka­za­ło się, że stać mnie było je­dy­nie na naj­tań­sze­go z nich, ko­bie­tę-mo­ty­la numer sto dwa przez je­de­na­ście. Na imię miała Nae i była na­praw­dę ślicz­na. Dłu­gie włosy ko­lo­ru tru­skaw­ko­wy blond spły­wa­ły po jej skrzy­dłach ni­czym dwa wo­do­spa­dy. Oczy miała la­zu­ro­we, choć dziw­nie za­mglo­ne. Spra­wia­ła wra­że­nie otę­pia­łej, oży­wia­ła się je­dy­nie w chwi­lach, gdy spo­glą­da­łem na jej skrzy­dła. Naj­wy­raź­niej się ich wsty­dzi­ła. Nic dziw­ne­go – były za­bru­dzo­ne, po­strzę­pio­ne i dziu­ra­we. Może kie­dyś olśnie­wa­ły dzie­siąt­ka­mi barw, lecz z cza­sem tak wy­bla­kły, że przy­po­mi­na­ły sku­pi­sko brud­no­czer­wo­nych plam.

– Świ­stek – za­żą­dał ka­rzeł, po czym ob­da­ro­wał pa­pie­rek kil­ko­ma peł­ny­mi po­dej­rzeń spoj­rze­nia­mi. – Za­sa­dy po­da­wać?

 – Znam je… mniej wię­cej. – Cały czas przed sie­bie. Omi­jać prze­szko­dy. Nie stra­cić życia. Na końcu czeka Skarb. To, co sobie wy­ma­rzysz.

A ma­rzeń mia­łem bar­dzo wiele.

– W po­ko­ju na prawo są scho­dy do wnę­trza ziemi – rzu­cił go­spo­darz, zu­peł­nie na mnie nie pa­trząc. – W po­ko­ju na lewo są scho­dy do nieba. Wy­bierz sobie.

Spoj­rza­łem na Nae. Sku­li­ła skrzy­dła i wy­szep­ta­ła nie­pew­nie:

– W cza­sach, jak byłam jesz­cze po­czwar­ką, scho­dzi­łam do ziemi, ale już dawno nie, to pew­nie dużo się zmie­ni­ło. Le­piej do nieba.

W sumie lo­gicz­ne. Motyl. Niebo. Po­szli­śmy na lewo.

W po­ko­ju znaj­do­wa­ły się ka­mien­ne, spi­ral­ne scho­dy, zni­ka­ją­ce w su­fi­cie.

 

stop­nie 21-375

Nie było po­rę­czy. Za­uwa­ży­łem to do­pie­ro, gdy we­szli­śmy ponad dach. Spoj­rza­łem w górę, na scho­dy pnące się wy­so­ko ku ciem­ne­mu niebu. Przy­po­mi­na­ły igłę wbitą w po­dusz­kę z chmur. Nie mia­łem lęku wy­so­ko­ści, ale na ten widok ugię­ły się pode mną ko­la­na. Czy mo­głem wró­cić i wy­brać pokój na prawo? Spy­ta­łem o to Nae.

– Tam też idzie spaść – po­wie­dzia­ła. – A do tego jest cia­śniej.

Nie mia­łem lęku wy­so­ko­ści, za to po­twor­ną klau­stro­fo­bię. Niech więc bę­dzie niebo. Krok po kroku. Nie­spiesz­nie w górę. Uda się.

We­szli­śmy ponad ko­ro­ny drzew, ja pierw­szy, motyl dwa kroki za mną. Syl­wet­ki ol­brzy­mów w dole ro­bi­ły się coraz mniej­sze, przy­po­mi­na­ły fi­gur­ki, które można było zmie­ścić w dłoni.

 

sto­pień 617

Od­po­czy­nek. Usia­dłem na stop­niu, na­pi­łem się wody, wy­ją­łem ka­nap­kę i zja­dłem ze sma­kiem. Po­czę­sto­wa­łem też Nae, choć mia­łem na­dzie­ję, że od­mó­wi. Mój ple­cak był cięż­ki, ale wę­drów­ka mogła trwać wiele dni. Na szczę­ście Do­świad­czo­na miała swój pro­wiant – wy­cią­gnę­ła kwiat wiel­ko­ści ludz­kiej głowy i spiła zeń nek­tar.

Zza ho­ry­zon­tu wy­glą­da­ły pierw­sze pro­mie­nie słoń­ca.

– Długo to ro­bisz? – spy­ta­łem.

– Pół życia.

– Czy to… dobra praca?

– Raz jest le­piej, raz go­rzej. Ale coś trze­ba robić. I płacą w miarę. Zbie­ram na skrzyp­ce. Takie nie­dro­gie, ledwo uży­wa­ne. Będę mogła grać na po­lach o tej przy­jem­nej porze dnia, kiedy słoń­ce już za­szło, a jesz­cze nie na­stał wie­czór.

– A nie chcesz sobie kupić no­wych… no wiesz…

Sku­li­ła się nagle i za­czer­wie­ni­ła.

– Skrzy­deł nie można kupić.

– A… no tak. – Czło­wiek uczy się przez całe życie.

 

stop­nie 1379-1382

Bra­ko­wa­ło dwóch stop­ni. Spo­glą­da­jąc w dziu­rę, czu­łem się jak dziec­ko wy­śmie­wa­ne przez szczer­ba­te­go krew­ne­go. Co gor­sza na tym od­cin­ku kon­struk­cja zło­śli­wie spęcz­nia­ła i przez uby­tek za­miast scho­dów kilka me­trów niżej wi­dzia­łem zie­lo­ny dywan lasu.

– Trze­ba sko­czyć – po­wie­dzia­ła Nae.

Spoj­rza­łem na nią po­iry­to­wa­ny. Też mi po­moc­nik.

Nae sta­nę­ła obok. Wy­tar­ła trze­wi­ki z bia­łe­go ma­te­ria­łu o sto­pień scho­dów, ugię­ła ko­la­na, roz­huś­ta­ła ciało.

– Hop.

I już była na górze. Po­sła­ła mi ładny uśmiech, bar­dzo z sie­bie za­do­wo­lo­na.

– A nie mo­głaś prze­lecieć? – za­py­ta­łem zdez­o­rien­to­wa­ny i lekko prze­ra­żo­ny całą tą sy­tu­acją.

Jej uśmiech zgasł jak świecz­ka na wie­trze, a oczy za­lśni­ły. Wy­cią­gnę­ła do mnie rękę.

– Po­mo­gę ci.

Serce biło mi mocno, a ręce drża­ły. Dwa stop­nie. Nie­wie­le. Gdyby pod spodem nie było kil­ku­set­me­tro­wej prze­pa­ści, dał­bym sobie radę bez żad­ne­go pro­ble­mu.

Po­wtó­rzy­łem ry­tu­ał mojej to­wa­rzysz­ki i wzbi­łem się w po­wie­trze.

Jakoś wy­lą­do­wa­łem. Co praw­da na Nae, ale to nie miało w tej chwi­li zna­cze­nia. Żyłem. Po­zbie­ra­li­śmy się po­wo­li i wtedy za­uwa­ży­łem, że skrzy­dło mo­ty­la prze­krzy­wi­ło się i zwi­sa­ło teraz pod dziw­nym kątem. Nae po­ru­szy­ła nim kilka razy, wy­raź­nie za­kło­po­ta­na.

– Nie umiesz latać, praw­da? – za­py­ta­łem, nawet nie kry­jąc zło­ści. Za­pła­ci­łem rów­no­war­tość czte­rech pen­sji za mo­ty­la, który nie lata. Rów­nie do­brze mo­głem wziąć tu ze sobą szwa­gra, on wspiął­by się ze mną za czte­ry piwa.

– Umia­łam – po­wie­dzia­ła ze łzami w oczach. – Kie­dyś umia­łam. Po­śród chmur, hen wy­so­ko. – Opu­ści­ła głowę. – A teraz już nie.

Było zejść do wnę­trza ziemi. Albo odło­żyć jesz­cze tro­chę i wy­brać po­rząd­ne­go Do­świad­czo­ne­go, na przy­kład ko­bie­tę-so­wę. Ona na pewno po­tra­fi­ła latać.

– Tylko mi tu nie płacz, pro­szę. Nie znio­sę tego.

Nie po­słu­cha­ła.

 

sto­pień 1499

Od­po­czy­wa­li­śmy w mil­cze­niu. Nae pró­bo­wa­ła coś za­grać na har­mo­nij­ce, i choć szło jej cał­kiem nie­źle, ci­snę­ła in­stru­ment do torby.

– Prze­pra­szam, że cię roz­cza­ro­wa­łam – po­wie­dzia­ła cicho.

– Trud­no. Nic się nie stało. Je­ste­śmy razem i jakoś przez to przej­dzie­my. Nie mam do cie­bie pre­ten­sji. – To ostat­nie było kłam­stwem, lecz na ustach Nae zagościł nie­śmia­ły uśmiech i muszę przy­znać, że zro­bi­ło mi się nieco lżej na sercu.

Słoń­ce wyj­rza­ło zza chmur, nio­sąc cie­pło i na­dzie­ję. Po­dzi­wia­łem kra­jo­braz – rzekę, wi­ją­ce­go się wśród drzew nie­bie­skie­go ro­ba­ka, i po­bli­skie je­zio­ro – na wpół za­ko­pa­ny w ziemi sza­fir. Po­my­śla­łem, że świat jest pięk­ny i nie mo­głem się do­cze­kać, co ujrzę na szczy­cie. Orzeź­wio­ny tym za­strzy­kiem ener­gii chwy­ci­łem dłoń Nae i po­mo­głem jej wstać. Cze­ka­ła nas długa droga.

 

stop­nie 3333-3424

– Mu­sisz po nich przejść.

Czy to jakiś żart? Ka­mien­ne stop­nie zo­sta­ły za­stą­pio­ne przez ludz­kie syl­wet­ki, głów­nie męż­czyzn, lecz było i kilka ko­biet. Le­że­li za­wie­sze­ni w po­wie­trzu, gło­wa­mi do środ­ka spi­ra­li.

Nae ru­szy­ła pierw­sza. Była drob­niut­ka, stą­pa­ła lekko i żaden ze stop­ni nie za­pro­te­sto­wał prze­ciw­ko do­ty­ko­wi jej stóp. Mia­łem dziw­ne wra­że­nie, że wobec mnie nie będą tak wy­ro­zu­mia­li.

Pierw­szy sto­pień – brzu­cha­ty ru­dzie­lec w śred­nim wieku – jęk­nął nie­przy­jem­nie, gdy na nim sta­ną­łem.

– Prze­pra­szam – po­wie­dzia­łem.

Drugi był młody męż­czy­zna w skó­rza­nym płasz­czu.

– Prze­pra­szam.

Prze­pra­sza­nie szyb­ko mi się znu­dzi­ło. Było ich zbyt wielu. Nie­któ­rzy ję­cze­li, inni prze­kli­na­li, któ­ryś ze stop­ni wy­cią­gnął rękę gotów mnie zrzu­cić i wtedy wła­śnie za­czą­łem się bać.

– Nie myśl o nich – po­ra­dzi­ła mi Nae i chwy­ci­ła za rękę. Przy­spie­szy­li­śmy tempo.

– Za­trzy­maj się chwi­lę! – krzyk­ną­łem nagle.

Wśród scho­dów do­strze­głem zna­jo­mą twarz.

– Bę­dziesz tak na mnie stał? – za­py­ta­ła jakaś brzyd­ka, krót­ko­wło­sa ko­bie­ta, ale pu­ści­łem jej słowa mimo uszu.

– Wuj… Al­fred? – wy­du­ka­łem zszo­ko­wa­ny.

– Ha­wier, urwi­sie! – ucie­szył się sto­pień przede mną.

– Co wuj tu robi?

– Jak to co? Po Skarb się wy­bra­łem.

– Złaź ze mnie! – ryk­nę­ła brzy­du­la i za­czę­ła się sza­mo­tać, tak że nie mia­łem wyj­ścia i sta­ną­łem na krew­nym. Był cał­kiem wy­god­ny.

– Ale wuj nie żyje od trzech lat – po­wie­dzia­łem sko­ło­wa­ny.

– Coś ta­kie­go! – zdzi­wił się gło­śno. I po­wo­lut­ku, lecz bar­dzo po­dej­rza­nie za­czął pod­no­sić lewą rękę.

Nae szarp­nę­ła mnie z za­dzi­wia­ją­cą siłą. Kątem oka uj­rza­łem ol­brzy­mią dłoń wuja za­ci­ska­ją­cą się w miej­scu, gdzie jesz­cze przed chwi­lą była moja noga.

Póź­niej bie­gli­śmy, nie pa­trząc na twa­rze.

– Co to było? – za­py­ta­łem, gdy sta­nę­li­śmy znów na ka­mie­niu.

– Różni, któ­rzy przy­szli kie­dyś po Skarb – od­parł motyl.

– Oni wszy­scy zgi­nę­li?

– Nie­któ­rzy. Wielu się udało. Mimo to jakaś ich cząst­ka tu zo­sta­ła. I twoja też zo­sta­nie.

Wy­obra­zi­łem sobie sto­pień o moim wy­glą­dzie i wzdry­gną­łem się z obrzy­dze­nia.

Nae miała rację. O nie­któ­rych rze­czach le­piej nie my­śleć.

 

sto­pień 4001

– Kto to? – Za­trzy­ma­łem się, gdy kil­ka­dzie­siąt stop­ni wyżej mi­gnę­ła czar­na syl­wet­ka. – Inny uczest­nik?

– Nie ma tu teraz in­nych – po­wie­dzia­ła Nae. – To mu­siał być Za­ma­sko­wa­ny.

– Co to za jeden?

– Jest cały czas z nami. Pewno nie­dłu­go się spo­tka­cie.

 

sto­pień 8022

Sie­dzia­łem obok Nae i spo­glą­da­łem na za­cho­dzą­ce słoń­ce. Tak wy­so­ko nieba jest wię­cej, ota­cza czło­wie­ka ze wszyst­kich stron, a gdy za­czy­na ró­żo­wieć, gdzie nie spoj­rzysz, wpa­dasz w za­chwyt.

– Do­brze, że już za­cho­dzi – za­sko­czy­ła mnie sło­wa­mi Nae. – Skrzydła od niego blakną. Im wyżej, tym bar­dziej.

Po­czu­łem się dziw­nie za­kło­po­ta­ny. Po­wi­nie­nem być dżen­tel­meń­ski i za­pro­po­no­wać po­dróż nocą, by chro­nić jej skrzy­dła? Nie mia­łem na to siły, moje nogi były jak z waty, a każdy ko­lej­ny sto­pień wy­da­wał się wyż­szy. Bałem się, że się po­tknę, prze­wró­cę, spad­nę.

– Jak wy­so­ko jesz­cze?

– Nie wiem – od­po­wie­dzia­ła, po­pi­ja­jąc sok z owo­ców. – Raz kró­cej, raz dłu­żej. Tu zo­sta­nie­my na noc?

Ucie­szy­łem się na tę pro­po­zy­cję.

*

Nie umia­łem za­snąć. Ile­kroć przy­my­ka­łem na dłu­żej oczy, wy­obra­ża­łem sobie, że gdy prze­wró­cę się na bok, nie na­po­tkam pod ra­mie­niem ka­mie­nia, a pustą prze­strzeń. Po­le­cę wtedy w ciem­ność i skoń­czę jako pa­dli­na dla ol­brzy­mów. Zro­bi­ło się też zimno. Mimo wszyst­ko to nie był naj­gor­szy dzień. Noc rów­nież miała swoje za­le­ty. Gwiaz­dy mru­ga­ły pięk­nie. Nae le­ża­ła nie­da­le­ko i czu­łem się w jej obec­no­ści za­ska­ku­ją­co do­brze, mimo że nie po­tra­fi­ła latać.

– Śpij – wy­szep­ta­ła. – Nie dam ci spaść.

Przy­kry­ła mnie skrzy­dłem. Było brud­ne i po­strzę­pio­ne, ale bar­dzo przy­jem­ne w do­ty­ku. Dziu­ra­we, lecz zro­bi­ło mi się cie­pło. Nie la­ta­ło, ale za­bra­ło mnie do kra­iny snu.

 

stop­nie 10101-10265

Zro­bi­ło się chłod­no, deszcz spra­wiał, że stop­nie były mokre i śli­skie, a co gor­sza matka oka­za­ła się bar­dzo zde­ter­mi­no­wa­na, by mnie nie prze­pu­ścić.

– Spójrz na sie­bie! – wrzesz­cza­ła, roz­kła­da­jąc ręce, by zablo­ko­wać mi drogę. – Zo­bacz, kim się sta­łeś! Mo­żesz jesz­cze za­wró­cić!

– Daj spo­kój, mamo – po­wie­dzia­łem ła­god­nie.

– Zawróć. Albo le­piej skocz. Za­osz­czę­dzisz wszyst­kim wsty­du.

– Mu­sisz ją zrzu­cić – po­wie­dzia­ła Nae. – To nie jest twoja mama, tylko uda­wacz­ka. Pchnij raz a po­rząd­nie.

Pchną­łem. Gdy spa­da­ła, nie zdo­ła­łem od­wró­cić wzro­ku. Ten widok bę­dzie mnie prze­śla­do­wał już za­wsze.

– Oczy­wi­ście – po­wie­dzia­ła sto­ją­ca trzy stop­nie wyżej Kse­nia. Moja pierw­sza i je­dy­na mi­łość. – Zrzu­cił ze scho­dów wła­sną matkę. Ale czego można się spo­dzie­wać po takim śmie­ciu jak ty. Skocz. Skocz i pokaż, że je­steś męż­czy­zną.

– Ko­cha­łem cię – po­wie­dzia­łem, czu­jąc łzy w oczach. – To ty mnie zo­sta­wi­łaś. Te scho­dy… Ty… – Za­słu­ży­ła na każdy epi­tet, który ci­snął mi się na język, ale nie po­tra­fi­łem po­wie­dzieć praw­dy.

– Rzu­ci­łam cię, bo wie­dzia­łam, że je­steś nikim – rze­kła z wyż­szo­ścią. – Zwy­kłym stop­niem w bar­dzo wy­so­kich scho­dach.

To pchnię­cie było ła­twiej­sze.

– Spójrz na kogo wy­ro­słeś – po­wie­dział oj­ciec roz­cza­ro­wa­nym gło­sem. – Nie pusz­czę cię dalej. Wynoś się stąd.

– To ty mi po­wie­dzia­łeś o Skar­bie! – krzyk­ną­łem z wy­rzu­tem. – To przez cie­bie całe życie chcia­łem go do­stać!

– Nie o takim synu ma­rzy­łem.

Pchną­łem go mocno i zde­cy­do­wa­nie.

Było ich wielu. Przy­ja­cie­le. Wy­cho­waw­czy­ni ze szko­ły i są­siad­ka z na­prze­ciw­ka. Chyba każdy czło­nek ro­dzi­ny, któ­re­go mo­głem zna­leźć na moim drze­wie ge­ne­alo­gicz­nym. A na końcu sta­nę­ła przede mną Nae.

– Znasz praw­dę, co nie? – po­wie­dzia­ła z uśmie­chem tak okrut­nym, że nie mia­łem wąt­pli­wo­ści, iż to ilu­zja. – Gar­dzę tobą. Bez mojej po­mo­cy nie wszedł­byś nawet na pierw­szy sto­pień. Nie­na­wi­dzę cię. Je­stem tu, bo mi za­pła­ci­li. Chcia­ła­bym, żebyś spadł, wtedy mo­gła­bym wró­cić do domu.

– Pchnij ją – po­wie­dzia­ła praw­dzi­wa Nae.

Nae-ilu­zja roz­po­star­ła prze­cud­ne skrzy­dła.

– Umiem latać – oznaj­mi­ła. – Ale na ta­kich jak ty nie warto mar­no­wać moich skrzy­deł. Kłam­stwo! – krzyk­nę­ła. – Kłam­stwo, kłam­stwo i tylko kłam­stwo!

Wzbi­ła się w po­wie­trze i prze­le­cia­ła kilka stop­ni.

– Pchnij ją – po­wie­dzia­ła Nae-ilu­zja, wska­zu­jąc tę praw­dzi­wą. – A wezmę cię w ra­mio­na i po­le­ci­my na szczyt.

Spoj­rza­łem na moją to­wa­rzysz­kę i nie uj­rza­łem w jej oczach stra­chu. Co naj­wy­żej lek­kie zdzi­wie­nie.

Pod­sze­dłem do nie­praw­dzi­wej Nae i pchną­łem ją z całej siły. Mimo skrzy­deł, spa­dła.

Póź­niej długo sie­dzia­łem w mil­cze­niu. Znów uj­rza­łem Za­ma­sko­wa­ne­go. Wsta­łem, gotów i jego ze­pchnąć w cze­luść, lecz po­biegł w górę i znik­nął mi z oczu.

Nae usia­dła obok mnie i dała do spró­bo­wa­nia nek­tar z kwia­tów.

 

stop­nie 12065-12221

Nim zdą­ży­li­śmy ode­tchnąć, do­biegł nas od­głos trze­po­czą­cych skrzy­deł, jakby zbli­ża­ło się stado pta­ków.

– WueSy – po­wie­dzia­ła Nae. – Przed nimi można tylko uciec.

Do­strze­głem je na tle chmur. Małe, brą­zo­we i po­kracz­ne istot­ki le­cą­ce na gro­te­sko­wych skrzy­deł­kach.

Oto­czy­ły nas ni­czym go­to­we użą­dlić psz­czo­ły z kre­sków­ki. Zła­pa­łem Nae za rękę i po­bie­gli­śmy.

Po­czwa­ry ru­szy­ły za nami, ko­lej­ne po­ja­wia­ły się ze wszyst­kich stron. Jedna usia­dła mi na ra­mie­niu, a z jej ust wystrzeliła długa trąb­ka. WueS przy­ssał się do mojej szyi, lecz Nae zdą­ży­ła go zrzu­cić, nim po­cią­gnął pierw­szy łyk.

Od­ga­nia­li­śmy je coraz bar­dziej de­spe­rac­ko, aż w końcu moja to­wa­rzysz­ka roz­po­star­ła skrzy­dła i ukry­ła mnie pod nimi. WueSy wciąż ata­ko­wa­ły, nie­któ­re prze­la­ty­wa­ły przez dziu­ry, inne ude­rza­ły od dołu. Więk­szość sia­da­ła na mnie. Nie­licz­ne, które wy­bra­ły Nae, szyb­ko tego po­ża­ło­wa­ły.

Zrzu­ca­li­śmy je coraz spraw­niej, aż w końcu im ucie­kli­śmy.

Usia­dłem na stop­niu, dy­sząc cięż­ko, Nae opa­dła obok mnie. Spoj­rza­łem na sufit z chmur, tuż nad na­szy­mi gło­wa­mi. Gdzieś po­śród bieli mi­gnę­ła mi czar­na syl­wet­ka.

– Je­ste­śmy nie­da­le­ko szczy­tu – po­wie­dział motyl.

Nie mia­łem siły, aby się ucie­szyć.

 

sto­pień 14220

– Czy kie­dyś wy­bra­łaś się po Skarb? – spy­ta­łem Nae. Noc była dżdżysta, le­że­li­śmy pod chmu­ra­mi ob­le­wa­ni desz­czem, ale pod skrzy­dłem mo­ty­la było mi bar­dzo wy­god­nie i przy­jem­nie.

– Ja nie mogę – od­po­wie­dzia­ła.

– Ja­kieś ta­jem­ni­cze za­sa­dy?

– Coś mniej wię­cej. – Mil­cza­ła przez chwi­lę. – Co… czego sobie za­ży­czysz? – za­py­ta­ła nie­pew­nie. – Tam, na górze.

– Naj­więk­sze­go bo­gac­twa, jakie może zdo­być czło­wiek. To dobre ży­cze­nie, które roz­wią­że wiele moich kło­po­tów. Wiesz co? Jak już zdo­bę­dę Skarb, kupię ci te skrzyp­ce. Może nawet przyj­dę po­słu­chać, jak grasz na po­lach o tej przy­jem­nej porze dnia, kiedy słoń­ce już za­szło, a jesz­cze nie na­stał wie­czór.

My­śla­łem, że się ucie­szy. Ale od­wró­ci­ła głowę i nic nie od­po­wie­dzia­ła.

 

stop­nie 15011-15294

Stop­nie ro­bi­ły się coraz węż­sze, przecinały teraz biel chmur. Raz po raz po­śród mgły ry­so­wa­ła się nie­wy­raź­na czar­na syl­wet­ka.

Do­tar­li­śmy do miej­sca, gdzie w ka­mień wbita była włócz­nia.

– Bę­dziesz mu­siał wal­czyć – uświa­do­mi­ła mnie Nae.

Nigdy nie wal­czy­łem włócz­nią ani ni­czym po­dob­nym. Nawet jej wy­cią­gnię­cie spra­wi­ło mi pro­blem. Grot tkwił mocno w stop­niu, a gdy go w końcu uwol­ni­łem, stra­ci­łem rów­no­wa­gę i ru­nął­bym w dół, gdyby Nae mnie nie zła­pa­ła.

– Nie wiem, czy dam radę – po­wie­dzia­łem, czu­jąc, jak drżą mi ręce.

– Dasz.

Cze­kał na nas kil­ka­na­ście stop­ni wyżej. Puste oczy spo­glą­da­ły na mnie spod skó­rza­nej, czar­nej maski. Szaty isto­ty, po­strzę­pio­ne i za duże, po­wie­wa­ły na de­li­kat­nym wie­trze. Uzbro­jo­ny był we włócz­nię, iden­tycz­ną jak moja.

– Ro­zu­miem, że nie po­zwo­lisz mi przejść – ode­zwa­łem się.

W od­po­wie­dzi za­mach­nął się bro­nią z taką siłą, że gdy­bym nie od­sko­czył, przebiłby mnie na wylot. Potem uciekł kilka stop­ni wyżej.

Nie mia­łem wy­bo­ru, mu­sia­łem za­ata­ko­wać. Za­ma­sko­wa­ny umy­kał przed moimi cio­sa­mi, po­ko­nu­jąc ko­lej­ne coraz bar­dziej stro­me i wą­skie stop­nie. Pró­bo­wał też ata­ko­wać, lecz parowałem każdy cios. Na po­czą­tek dość nie­po­rad­nie, lecz z każdą chwi­lą coraz pew­niej. Nie mia­łem po­ję­cia, skąd wzię­ła się ta nie­spo­dzie­wa­na umie­jęt­ność. Czu­łem, jakby włócz­nia stała się moją trze­cią ręką, wie­dzia­łem, że gdy­bym chciał, na­dział­bym na grot le­cą­cą muchę. A co naj­lep­sze do­sko­na­le czy­ta­łem ruchy mo­je­go prze­ciw­ni­ka.

I wtedy się po­tkną­łem. Włócz­nia wy­pa­dła mi z ręki. Świat za­wi­ro­wał, de­spe­rac­ko ma­cha­łem rę­ko­ma, pró­bu­jąc zła­pać się cze­go­kol­wiek. Wiel­kie­go wy­bo­ru nie mia­łem, więc chwy­ci­łem w ob­ję­cia scho­dy.

Za­ma­sko­wa­ny sta­nął nade mną i wy­mie­rzył grot w moją pierś. Za­mkną­łem oczy. Ude­rzył.

Nae rzu­ci­ła się, by mnie osło­nić. Usły­sza­łem je­dy­nie ciche:

– Och.

Włócz­nia prze­bi­ła jej skrzy­dło. Mimo to zdo­ła­ła wy­rwać broń z rąk za­sko­czo­ne­go nie­zna­jo­me­go, ja w tym cza­sie pod­cią­łem mu nogi. Opadł cięż­ko na plecy.

Ko­bie­ta-mo­tyl po­da­ła mi włócz­nię, po czym osu­nę­ła się na ko­la­na.

– Nae?

– Nic mi nie bę­dzie – za­pew­ni­ła sła­bym gło­sem.

Pod­sze­dłem do Za­ma­sko­wa­ne­go i za­czą­łem od­sła­niać mu twarz. Była cał­kiem zna­jo­ma. Pod­cią­gną­łem maskę tylko do po­ło­wy, tyle mi wy­star­czy­ło. Ci­sną­łem go w prze­paść.

– Zaraz szczyt – po­wie­dzia­ła Nae. Po jej skrzy­dle pły­nę­ła pio­no­wa rzeka krwi. – Idź. Ja tu po­cze­kam.

– Ale…

– Idź.

– Do­brze.

Zro­bi­łem, jak mi ka­za­ła. Ale naj­pierw wzią­łem ją na ręce. Była za­dzi­wia­ją­ca lekka, jak to motyl.

Scho­dy zwę­zi­ły się ab­sur­dal­nie, ledwo mie­ści­ły moje stopy. Sze­dłem ostroż­nie i wie­dzia­łem, że nie za­trzy­mam się, póki nie zdo­bę­dę szczy­tu.

– Nikt nigdy mnie nie niósł – wy­szep­ta­ła mi do ucha Nae. – Jak ob­ry­wa­łam, za­wsze zo­sta­wia­li. – Po czym stra­ci­ła przy­tom­ność.

 

szczyt, niebo

Na szczy­cie znaj­do­wał się spory, okrą­gły taras. Po­ko­na­łem ostat­ni sto­pień, uło­ży­łem wy­god­nie Nae i pa­dłem ze zmę­cze­nia. Roz­kosz­nie było leżeć na czymś tak pła­skim, bez obawy, że jeden nie­ostroż­ny ruch bę­dzie kosz­to­wał życie. Za­sną­łem.

Kiedy otwo­rzy­łem oczy, Nae sie­dzia­ła przy mnie stro­ska­na. Krew na jej skrzy­dle za­schła, naj­wi­docz­niej rana nie była tak groź­na, jak się wy­da­wa­ło.

Nie zdą­ży­łem nawet otwo­rzyć ust, gdy z chmur wy­ło­nił się skrzy­dla­ty żółw. Krę­cił śmiesz­nie zie­lo­ną głową, szu­ka­jąc miej­sca do wy­lą­do­wa­nia. Cu­dacz­ne zwie­rzę do­sia­dał jesz­cze dziw­niej­szy jeź­dziec. Był to pło­mień w kształ­cie ludz­kiej syl­wet­ki, tań­czą­cy de­li­kat­nie w rytm wia­tru.

– Za­wsze uwa­ża­łem, że za mało ci płacą – rzu­cił czło­wiek-ogień do Nae cał­ko­wi­cie ludz­kim gło­sem. Wy­lą­do­wał nie­opo­dal. – Ty je­steś… Ha­wier? Do­brze za­pa­mię­ta­łem, Ha­wier. – Z jego ust ulatywał dym. – Wdra­pa­łeś się na szczyt, więc mo­żesz wy­po­wie­dzieć jedno ży­cze­nie.

Nie mo­głem w to uwie­rzyć. To była naj­cu­dow­niej­sza chwi­la w moim życiu.

– No, dawaj – po­na­glił żółwi jeź­dziec. – Nie mamy ca­łe­go dnia.

Otwo­rzy­łem usta, lecz ży­cze­nie nie chcia­ło przejść przez gar­dło. Mu­sia­łem się za­sta­no­wić. To po­win­no być pro­ste. Ale nie było.

Przed ocza­mi sta­nął mi ka­rzeł.

– W po­ko­ju na prawo są scho­dy do wnę­trza ziemi – szep­tał w mojej gło­wie. – W po­ko­ju na lewo są scho­dy do nieba. Wy­bierz sobie.

Dwie moż­li­wo­ści. W lewo czy w prawo? Do nieba czy w nie­zna­ną cze­luść?

– Chcę… – A ma­rzeń mia­łem bar­dzo wiele… – Chcę, aby Nae do­sta­ła nowe skrzy­dła.

Ko­bie­ta-mo­tyl, sie­dzą­ca cicho z boku, unio­sła po­wo­li głowę, jakby nie uwie­rzy­ła w to, co usły­sza­ła. A potem uśmiech­nę­ła się w spo­sób, który wart był każ­de­go po­ko­na­ne­go stop­nia.

– Niech tak bę­dzie – po­wie­dział pło­mień i kla­snął w ogni­ste dło­nie. Za­do­wo­lo­ny, za­wró­cił żół­wia, wbił się w po­wie­trze i znik­nął we mgle.

Były pięk­ne. Czer­wo­ne jak za­cho­dzą­ce słoń­ce. Gład­kie jak tafla je­zio­ra. Bez ani jed­nej skazy. Za­trze­po­ta­ła nimi uszczę­śli­wio­na.

– Lećmy – po­wie­dzia­ła. – Da­le­ko.

– A oni? – spy­ta­łem za­nie­po­ko­jo­ny, ale i pod­nie­co­ny. – Ka­rzeł? Ol­brzy­my?

– Prze­le­ci­my nad nimi. Nie się­gną nas.

Zgo­dzi­łem się ski­nie­niem głowy.

Chwy­ci­ła mnie za rękę i po­fru­nę­li­śmy ku niebu.