Zapiski pokładowe Ernsta Dreamera

*

Ernst, jak ponad połowa tutejszej ludności, urodził się w rodzinie protestanckiej. Było to latem 1986 roku, w czasie kojarzonym w Europie i na Świecie głównie z katastrofą atomową w Czarnobylu. Tyle, że do katastrofy doszło w kwietniu, zaś do cudu narodzin – w sierpniu. Od tego czasu złośliwi pensylwenianie mówią, że okres od kwietnia do sierpnia to czas jakiego potrzeba, aby niesione wiatrem radioaktywne pyły pokonały drogę z obwodu kijowskiego na Ukrainie do amerykańskiego Jeziora Erie, gdzie przyszło urodzić się i dorastać Ernstowi. Tak czy siak, narodziny małego nieszczęśnika w końcu się dokonały.

– Wygląda słodko – rzuciła pielęgniarka podając Gertrudzie zakrwawione, pomarszone ciało chłopca. -Mówiłam, nie ma się czego bać – uśmiechnęła się jakby na siłę i naprędce umyła śliskie od krwi i śluzu dłonie.

– Drogi Boże jakiż on jest przecudowny – wyszeptała Gertruda. – Będziesz najwartościowszym i najpiękniejszym człowiekiem pod słońcem – dodała w myślach.

Tak byłoby zapewne w świecie idealnym. Niestety Gertruda Dreamer mieszkała w Edinboro nieopodal jeziora o tej samej nazwie, a także obok oddalonego o 25 mil ogromnego Jeziora Erie. W skrócie mówiąc do ideału wiele brakowało nie tylko Światu, ale i temu miejscu. Ernst – i tego nie da się ukryć – nie należał więc do dzieci charakteryzujących się nienaganną urodą, ale z miesiąca na miesiąc nabierał wyrazistości.

Wkrótce po narodzinach, mierzący nie więcej niż długość dwóch kolb kukurydzy chłopiec, trafił na farmę na obrzeżach wspomnianego już Edinboro, niewielkiej mieściny położonej w północno zachodniej części Pensylwanii. Dokładniej w samym lewym górnym rogu tego stosunkowo niewielkiego, przypominającego koślawy prostokąt stanu. Tutaj – w gospodarstwie położonym nieopodal jeziora – nie wiedzieć czemu nazwanego dokładnie tak samo jak owa nieszczęsna mieścina – Ernst spędził pierwsze chwile swojego życia. Właściwie – przez pierwsze 6 wiosen po narodzinach – niewielką, smutno wyglądającą posiadłość, chłopak opuszczał tylko od święta – w dosłownym znaczeniu tego słowa. Jedyną bowiem okazją do wyjścia poza rozpadający się od wilgoci płot farmy była niedziela – dzień zapamiętany przez chłopca jako najgorszy w całym, i tak mało przyjemnym tygodniu.

– Eeeernst – trzeszczący głos Gertrudy rozległ się po posiadłości. Kilka chwil później jej spracowana, bladobiała, pomarszczona dłoń chwyciła coś, co wystawało zza żółtego stosu kukurydzianych kolb. – Tu cię mam – zaskrzeczała kobieta. Ile razy mam ci to powtarzać – wrzasnęla pytająco i zaciągnęła chłopca przed coś co przypominało poidło dla zwierząt gospodarskich.

– Nie chcę tam isć mamusiu. Zostanę, posprzątam pokój, przypilnuje obejścia. Proszęęęę, proszęęęę, proszęęęę – wykrzykiwał wysokimi tonami Ernst, w głębi serca wiedząc, że jego piski i krzyki są daremne.

– Dzisiejszy dzień należy do Pana. Wszyscy musimy mu służyć – odburknęła krótko kobieta. Nie mam zamiaru przechodzić tego każdej niedzieli – dodała stanowczo.

Gertruda szybkim ruchem zdjęła z Ernsta wyświechtane, zfilcowane ubranie. Chwyciła dużą szczotkę przypominającą raczej coś do czyszczenia osmalonych garnków. Namydliła go i zaczęla szorować tak mocno, że krzyk chłopca musiało być słychać w promieniu kilku mil. Nic dziwnego, że Ernst z bladego, w kilka minut zmienił kolor na purpurowy.

Kobieta na niewielkie ciało swojego jedynego syna założyła świeżo uprasowaną koszulę z ohydnymi, wielkimi guzikami, na widok których Ernst musiał powstrzymywać odruch wymiotny. Do kompletu dodala przyduże spodnie, i za male trzewiki. Włosy chłopaka ulizała na mokro. Półtorej godziny później pachnący mydlinami 7-latek trafił do kościoła po drugiej stronie Jeziora Edinboro. Wkrótce, na polecenie Gertrudy został też ministrantem. I tak pierwsze lata życia spędził na modlitwach, studiowaniu Pisma Świętego oraz na samotnym buszowaniu w bezkresnych labirytach soczystozielonych kukurydzianych pól.

Mniej więcej w takim oto rytmie upływały pierwsze lata życia młodego indywidualisty. Chłopiec pokonywał kolejne szczeble w drabinie edukacyjnej. Coraz częściej sięgał po ksiażki. Bynajmniej nie były to jednak lektury szkolne. Ernsta, który nigdy do tej pory nie wyjechał poza granice swojego miejsca zamieszkania, wciagały raczej pozycje z pogranicza sci-fi, fantasy i literatury podróżniczej. Gdy tylko Gertruda spusciła chlopca z oka, ten w wyobraźni przemierzał rozległe płaskowyże, odkrywał nowe lądy, bratał się z nieznanymi ludami, zawieral z nimi sojusze i przyjaźnie. Krócej mówiąc wyobraźnia dostarczała mu tego, czego brakowało w rzeczywistości…

Ciąg dalszy nastąpi