Nie zapomnij kupić soli, Ziemianinie

Siedzieliśmy w kuchni. W zlewie spasiony szczur brał kąpiel między brudnymi talerzami i szklankami. Normalnie bym się za niego zabrał, ale opróżniłem już dwie flaszki koniaku i nie miałem najmniejszej ochoty uganiać się za gryzoniem. Opijaliśmy z Odo rocznicę jego przybycia na Ziemię. To już chyba dwudziesta piąta, a może szósta? W każdym razie urżnęliśmy się jak świnie.

 

– Stary, powitanie to mi zgotowałeś pierwsza klasa. Myślałem, że mi łeb odstrzelisz, jak cię zobaczyłem z tą flintą na werandzie. Komornika się spodziewałeś, czy co? – Podniósł szklaneczkę w geście toastu i opróżnił do dna odrobinę się przy tym krzywiąc.

 

–  Co ty masz w głowie, watę cukrową zamiast mózgu? Wylądowałeś na moim podwórku tym kosmicznym jajem i myślałeś, że powiem "O ufo przyleciało, jak miło. Może ufo chciałoby wstąpić na słoną herbatkę i paluszki?" – naśladowałem głos Pani Douptfire.

 

– Właściwie… tak.

 

– To, że na innych planetach odwiedziny obcych to normalka, to wcale nie znaczy, że na Ziemi też. U nas nie spotyka się obrzydliwych stworów, z łbem wielkości arbuza, pełzających na jednej nodze pokrytej przyssawkami. O trzech rękach nie wspominając.

 

– Sugerujesz, że jestem nieatrakcyjny?

 

–  Sugeruję, że miałeś szczęście, że byłem narąbany i uznałem, że mam omamy. W przeciwnym razie odstrzeliłbym ci łeb.

 

 

 

***

 

 

 

–  Wstawaj Ziemek. – Co za pisk, po co tak głośno, litości. Czego mnie tak szarpie, no już, już zaraz wstaję. Nagle chlust, cały jestem mokry. Co jest grane? Otwieram oczy, zwlekam się z kanapy. Cuchnie gorzelnią, aż mi ostatni posiłek podchodzi do gardła. Staram się powstrzymać ten odruch. Nic z tego, eksploduję treścią żołądkową prosto na dywan. Cudownie. Drgawki na całym, ledwo żywym ciele.

 

– Już myślałem, że nigdy nie wstaniesz. Sorry, za wodę, ale nie mogłem cię dobudzić już od czterech minut.

 

– Cii… – wymamrotałem, ale Odo nie zwracał uwagi.

 

– Słuchaj, Ziemek musisz lecieć do miasteczka. – tłumaczył skrzeczącym głosem. Aż mi w uszach dzwoniło. Jakie to niesprawiedliwe, że ludzie nie mogą zamykać uszu.

 

– Ciii… błagam, ciszej. Lecieć? Po co?

 

– Po sól.

 

– Nie, mowy nie ma. Miej litość.

 

 

 

***

 

 

 

Godzinę później siedziałem już za sterami awionetki. Nie miałem siły prowadzić, ale wierzcie mi na słowo, na takim kacu wszystko było lepsze od słuchania głosu Odo. Prowadzenie samolotu w obecnym stanie może się wydawać szaleństwem, ale przecież niczego nie ryzykuje. Nie mogą mi zabrać licencji, bo najpierw musiałbym ją mieć. Gdybym się rozbił i umarł, byłbym wdzięczny losowi. Skończyłyby się moje cierpienia. I nigdy więcej nie oglądałbym tej kosmicznej poczwary. Dawno mi tak nie podniósł ciśnienia, mógł wcześniej powiedzieć, że kończą mu się zapasy. Ale nie, ten gnom zawsze na ostatnią chwilę wszystko zostawia, a potem martw się człowieku. Jeszcze jakby było mało, lotnisko zamknięte z powodu strajku pielęgniarek. Niedorzeczne.

 

Zirytowany postanowiłem wylądować na jezdni. Zniżyłem się przez megafon poinformowałem kierowców, żeby zrobili miejsce i podszedłem do przyziemiania. Jak tylko otworzyłem drzwi oberwałem różową torebką. Sprawczynią napaści okazała się oburzona staruszka. Potulnie wysłuchałem nagany, kilkukrotnie prosząc jedynie o ściszenie głosu.

 

– Przecież nie ma żadnego znaku zabraniającego lądowania samolotów na tej drodze. – sumitowałem się nieustępliwej seniorce jak szczeniak na dywaniku u dyra. Chyba nie przypadło jej do gustu moje wytłumaczenie, bo zapowiedziała spotkanie na policji. Co to, to na pewno nie. Żadnych randek z członkiniami koła różańcowego. Zaparkowałem awionetkę przed hipermarketem budowlanym i pomaszerowałem do spożywczaka. Kupię, co mam do kupienia i już mnie tu nie ma.

 

Niestety po raz kolejny los pokazał mi figę z makiem. Wydeptałem z dziesięć kilometrów, nauczyłem się na pamięć rozkładu asortymentu a soli nie znalazłem. U konkurencji naprzeciwko to samo. W trzecim sklepiku, kiedy nogi zaczęły odmawiać posłuszeństwa, zaczepiłem panią w dziwacznej czapeczce z firmowym logo zielony żółwik.

 

– Nie mamy. Przykro mi. – odburknęła na zapytanie o sól nie przerywając wykładania gum do żucia o smaku starej podeszwy. Kto kupuje coś takiego? Świat oszalał. Czułem się coraz gorzej. Łeb ciężki jak z ołowiu, grunt pod stopami chwiejny niczym pokład łodzi pod pełnymi żaglami w wietrzny dzień. Do tego chłód poranka już dawno ustąpił miejsca popołudniowemu upałowi. 

 

Za jakie grzechy przyszło mi niańczyć przygłupiego kosmitę? Czemu on musi potrzebować do życia codziennej dawki solonej wody? Człowiekowi wystarcza zwykła woda, czemu jemu nie może? Kiedy tak szedłem i marudziłem pod nosem do siebie, jak ostatni wariat na horyzoncie pojawiło się wybawienie. Szyld z ozdobnie namalowanym napisem Złoty kufelek. W środku panował przyjemny półmrok, ale właściciel nie zainwestował w klimatyzację, więc przeszedłem między drewnianymi stolikami na drugi koniec sali ku drzwiom prowadzącym do ogródka. Zamówiłem od razu dwie porcje chmielowego napoju i pierwszą szklanicę opróżniłem nim kruczowłosa kelnerka zdążyła wrócić za bar. Wytarłem usta wierzchem dłoni i od razu poczułem lecznicze działanie trunku. Ból w skroniach zelżał, nogi, mimo pozycji siedzącej byłem tego pewien, odzyskały połączenie nerwowe z mózgiem, który wyrwał się z odrętwienia. Która godzina? Zerknąłem na zegarek. Dochodzi piąta po południu, znacznie później niż myślałem. Trzeba zagęszczać ruchy. Mimo wszystko, wolę zastać Odo żywego niż martwego.

 

– Czy są tu jeszcze jakieś inne sklepy spożywcze niż szampon i dżem, farba i musztarda, i u kowboja? – zagadnąłem kruczowłosą, kiedy stawiała przede mną jeszcze jedną kolejkę.

 

– Nie, to już wszystkie.

 

Pstryk, olśnienie. Czerwona lampka nad skronią i już wiem, co robić. To takie proste. Trzeba jechać do kopalni soli. Dumny ze swojego geniuszu i całkowicie uleczony ze wszystkich dolegliwości postanowiłem ruszyć w drogę. Jeszcze tylko dwie szybkie lufy przy barze. Skoro trzy piwka tak rozjaśniły umysł to, ile może zdziałać coś mocniejszego. W końcu zaczynałem myśleć trzeźwo, po całym dniu zamroczenia. Jakie to przyjemne uczucie.

 

 

 

***

 

 

 

– Nie, proszę pana, nie ma tam żadnego lotniska. – Poinformowała mnie uprzejmie dama w żółtej garsonce i kapelusiku w kształcie banana. -Ale może pan pojechać autobusem.

 

Omal nie wyplułem płuc na przystanku taki ze mnie maratończyk. A wspomniany autobus i tak uciekł. Patrzyłem jak robi się coraz mniejszy aż zupełnie zniknął mi z oczu. Na szczęście złapałem okazję. Radość nie trwała długo. Jazda z wiejską handlarą okazała się utrapieniem i mordęgą. Baba cisnęła z zawrotną prędkością czterdziestu kilometrów na godzinę. Całą drogę słuchała w radio transmisji mszy świętej z Watykanu. A mnie po raz kolejny tego cudownego dnia zaczęło zbierać się na wymioty. Automobilistka i tapicerka przesiąknięte były zapachem jaj, które woziła codziennie na targ do miasteczka co najmniej od kilkudziesięciu lat. A może nawet i dłużej. Na domiar złego, u kresu podróży okazało się, że muszę uiścić opłatę za przejazd, i to dwa razy wyższą niż zabuliłbym za autobus. Niech ją szlag jasny trafi, złorzeczyłem babsku bieżąc w kierunku kopalni.

 

 

 

***

 

 

 

Kopalnia soli w doniczce

 

 

 

Pod szyldem kartka na drzwiach.

 

 

 

Czynne od poniedziałku do piątku w dni nieparzyste, w godzinach między 8:36 a 11:04 i 13:17 a 18:02.

 

 

 

Co oznaczało, że gdyby jechała jak normalny człowiek to bym zdążył przed zamknięciem. Zrezygnowany człapałem wiejską drogą w nadziei, że zdarzy się cud. Zdarzył się otwarty sklep. Kupiłem w końcu sól, po całym ciężkim dniu poszukiwań, i piwo na ukojenie nerwów, które spożyłem z miejscowymi chłopami na schodach przed sklepem. Okazało się, że syn jednego z nich musi jechać do miasteczka jeszcze tego samego wieczoru. W drodze dowiedziałem się, że to piekarz i ma nocną zmianę. Podrzucił mnie pod sam hipermarket. Równy gość nie to, co baba od jaj. Nic nie chciał nawet za transport.

 

 

 

***

 

 

 

Wyobraźcie sobie, jakie było moje zdziwienie, kiedy doczłapałem się do mojej kochanej awionetki i ujrzałem blokadę na kole. Taką samą, jaką straż miejska zakłada źle zaparkowanym samochodom. Do drzwi przyczepiono kartkę, z której wynikało, że otrzymałem mandat za parkowanie na stanowisku dla niepełnosprawnych. A konkretnie dwa mandaty, za zablokowanie dostępu do dwu takich miejsc. Zatelefonowałem natychmiast pod wskazany numer i dowiedziałem się, że nie mogą przyjechać.

 

– Czy pan myśli, że nie mamy nic do roboty?

 

– A macie?

 

– Nie, ale po ósmej wieczór wyjeżdżamy tylko do zgłoszeń przestępstwa.

 

– Zatem chciałbym głosić przestępstwo. Mężczyzna w średnim wieku niszczy należące do policji mienie w postaci blokady na koło. Zajście ma miejsce na parkingu przed hipermarketem.

 

– Rozumiem, zgłoszenie zostało przyjęte. Wysyłam patrol.

 

 

 

***

 

 

 

Uff, nareszcie w domu. Coś jest nie tak. Drzwi otwarte na oścież, cisza jak makiem zasiał. Wszędzie ciemno. Nigdzie nie widać Odo. O nie… nie zdążyłem. To niemożliwe. Zaczynam wpadać w panikę, biegać po mieszkaniu, wrzeszczeć, zapalać wszędzie światła. Gdzie on może być? Pędzę schodami na górę. Jest, leży w mojej sypialni. Nogi się pode mną uginają, osuwam się na ziemię. Płaczę jak dziecko. Wspomnienia wspólnych chwil przemykają przez głowę, chaotyczne, nieuporządkowane. To najlepszy przyjaciel, jedyny… A ja nie zdążyłem. Zabiłem go.

 

Czołgam się i przysiadam przy nim na skraju łóżka. Oddycha. Widzę, jak jego ciało unosi się i opada miarowo, delikatnie. A może to omam, tak bardzo chciałbym, żeby się obudził. Potrząsam nim mocno raz i drugi. Nic. Puszczam się galopem do kuchni, omal nie łamiąc nóg na schodach. I do góry. Chlust. Powódź na łóżku. Odo na mnie wrzeszczy, wyzywa. A ja się cieszę jak dziecko. Biorę go w ramiona. Tańczę i śpiewam. Patrzy na mnie jak na idiotę. W sumie, jak teraz o tym myślę to nie ma mu się co dziwić. To trwa i trwa. Cieszę się jak nigdy w życiu. Potem idziemy razem na ganeczek. Ja nalewam sobie szklaneczkę koniaku. Odo wodę soloną, jak zwykle. I zaczynam opowiadać, jak minął mi dzień. Z każdym kolejnym łykiem zaczynam myśleć coraz bardziej trzeźwo i układać fakty w pasującą całość. I znowu wzbierają nerwy na tego huncwota.

 

– Czy ty czasem, drogi przyjacielu nie wspominałeś kiedyś, że bez soli nie przeżyjesz całego dnia?

 

– Różne rzeczy mówię. – odpowiedział niepewnie, wyczuwając niechybnie, do czego zmierzam.

 

– Owszem, ale z tego wynika, że powinieneś być już martwy, a żyjesz i masz się całkiem dobrze.

 

– To chyba akurat powód do radości.

 

– Raczej do tego, żeby złoić ci skórę bezczelny kłamco. A teraz mów, czemuś nawymyślał, że bez soli nie możesz żyć.

 

– Kiedy ja na prawdę nie mogę.

 

– Jak nie możesz jak widzę, że możesz. Łżesz jak pies. Prawdę mów albo inaczej pogadamy.

 

– Jestem soloholikiem.

 

– Co ty bredzisz? Kim jesteś?

 

– Takim alkoholikiem, tylko uzależnionym od soli a nie wódki. Jak byś znał prawdę to skazałbyś mnie na odwyk, bo nie chciałoby ci się latać na kacu do miasteczka.

 

– I, dlatego przez dwadzieścia pięć lat robiłeś mnie w konia. Dobrze się bawiłeś? – Ale Odo, jak zawsze, kiedy nie chce mu się czegoś słuchać, ma już zamknięte uszy. Za to zmokły szczur, który najwidoczniej wykorzystał moją nieobecność i cały dzień moczył się w zlewie, pęka ze śmiechu tarzając się po werandzie.