Mleko

Wziąłem Luizę na muszkę. Owad zapamiętale zdążał prosto przed siebie, powiew od ciężko pracujących skrzydełek chłodził nam twarze. Bałem się, że dziewczyna poleci na łeb albo na szyję, ale przyssała się jak pijawka. Ciekawiło mnie, czy od przyssawki zrobi mi się siniak na szyi.

Nagle świat pociemniał, ale nic a nic nie pozieleniał. To do naszej muszki zbliżała się jaskółka. Nie zdołała uczynić wiosny – nadal królowała wczesna jesień z ogromnym, złocistym jabłkiem w dłoni – ale najwyraźniej zostaliśmy obiektem polowania. Dałem koleżance znak i przygotowaliśmy się do zmiany pojazdu. We właściwej chwili Luiza z całej siły uderzyła natręta znakiem w dziób. Korzystając z chwilowego oszołomienia jaskółki, przeskoczyliśmy jej na głowę. Od tej pory oglądaliśmy świat z lotu ptaka, nie muchy.

Widoki szybko się skończyły, bo otoczyła nas mgła gęsta jak mleko. Jaskółka bez zwłoki przekształciła się w rekina nabiałowej finansjery. Podróż trwała. Po dwóch godzinach Luiza szarpnęła mnie za rękę, wskazała coś w oddali. Posłusznie rzuciłem okiem. Gdy przyciągnąłem je z powrotem, było oblepione czymś żółtym. Nieufnie powąchałem, po czym polizałem kleistą bryłkę. Wszystko się wyjaśniło – oto przekroczyliśmy granicę Krainy Miodem i Mlekiem Płynącej.

Nie spodobała nam się. Przy kilkucentymetrowej widoczności rekin wkrótce uderzył w coś czołem. Coś okazało się budowlą. Porzuciliśmy nieprzytomnego wierzchowca i wpłynęliśmy do środka przez otwarte okno.

Trafiliśmy do kuchni – powitała nas lodówka:

– Bądźcie pozdrowieni, przybysze. Rozgośćcie się. Mleka?

– A masz, babo, placek? – spytała Luiza.

– Niestety, nie dysponuję plackami. Mleko pełnotłuste, odtłuszczone, pasteryzowane, zsiadłe?

– Wolelibyśmy zjeść coś konkretnego… – Zastanawiałem się przez chwilę. – Może wędliny?

– Nie ma wędlin, wyszły. Wzięły parówkę, związały, jak baleron sobie zażyczył, i zaciągnęły do łaźni. Mleko sojowe, kokosowe?

– Masz coś, co nie byłoby cieczą? – poprosiłem.

– Mleko w proszku! – odpowiedziała z triumfem lodówka, wyrzuciła z siebie niebieską paczuszkę ozdobioną białymi napisami, po czym zamruczała z radości.

Luiza w międzyczasie zwiedzała mieszkanie, do którego wpłynęliśmy. W pewnym momencie, posapując z wysiłku, dobiegło do mnie bulgotanie dziewczyny. Znalazła butlę zacnego półtoraka.

Kiedy tylko poczułem miód w gębie, zacząłem myśleć konstruktywnie. W tej płynnej, biało-żółtej krainie szybko pomarlibyśmy z głodu. Czas powędrować dalej.

Za oknem, jak okiem sięgnąć, rozciągała się pustka. Wolałem nie przeszkadzać jej w ćwiczeniach, więc schowałem oko i podreptałem z Luizą w stronę drzwi.

Po wielu godzinach dryfowania – nie zdołaliśmy dostrzec żadnej ryby, która mogłaby nas podwieźć – opuściliśmy wreszcie Krainę Miodem i Mlekiem Płynącą.

Wylądowaliśmy na jakiejś wyspie.

Kiedy wypełzliśmy na plażę, moja towarzyszka usiadła na brzegu i zaczęła płakać nad rozlanym mlekiem. Mnie tam białe fale z miodową pianą nawet się podobały, ale najwyraźniej ja miałem gust a Luiza guścik. Albo na odwrót. Dziewczyna wciąż zalewała się łzami (może i robiła to specjalnie – doskonale wypłukiwały z ubrania uprzykrzoną słodycz), gdy przymaszerował olbrzymi kot i pokazał nam takie buty, że zapialiśmy z zachwytu. Kiedy już ostatnie „kukuryku!” wybrzmiało, powlekliśmy się szukać czegoś do jedzenia.

Wkrótce natknęliśmy się na grupkę dorodnych dębów obwieszonych jabłkami. Owoce pachniały apetycznie i smakowały wybornie, ale w jedzeniu przeszkadzały delikatne włoski. Żadne mycie nie pomagało, obieranie rozwiązywało problem tylko częściowo.

Ledwie zjedliśmy po jabłku, przydreptał szczur. Pokazał nam kilka sztuczek i zaproponował, że oprowadzi po wyspie. Z jego opowieści wynikało, że trafiliśmy do krainy naprawdę wyjątkowej i pełnej dziwów; pasmo gór z kolorowego szkła, słoń z dwiema trąbami i jednym uchem oraz wiele innych atrakcji turystycznych. Nadal dokuczał nam głód, więc zamiast słuchać o gigantycznych mrówkach i maleńkich osiołkach, zainteresowaliśmy się łososiami w pomidorowym sosie.

Łososie rzeczywiście pływały w jeziorku doskonale doprawionego sosu pomidorowego. Od samego zapachu kiszki zaczęły nam grać marsza. Niestety, trzewia Luizy wybrały zupełnie inny rytm niż moje i powstała bardzo nieprzyjemna kakofonia. Co gorsza, nie mogliśmy zjeść ryb, gdyż okazały się rozumne. Jak tu podejść z widelcem do czegoś lub kogoś rozprawiającego o falach grawitacyjnych, powstawaniu życia na planetach, topologii i falsyfikowaniu hipotez? Strach. Tak mądrzy interlokutorzy z pewnością znaleźliby tuzin sposobów na odebranie nam sztućców i zamianę ról.

Mogliśmy tylko biernie przysłuchiwać się uczonej dyskusji. Nawet ta rozrywka straciła na atrakcyjności, gdy dwa szacowne łososie zaczęły spierać się o teorię strun. I Luiza, i ja rozumieliśmy wyłącznie spójniki i przyimki. W końcu znaleźliśmy młodego osobnika, narybek, który dopiero co został bez ikry, i poprosiliśmy o przedstawienie możliwości opuszczenia niezwykłej wyspy.

– Poszukajcie starego wieloryba – zabulgotał łososik. – Poznacie go po okularach. Pospieszcie się, zaraz odpływa!

– Ile mamy czasu? – spytałem.

– Poruszasz bardzo interesującą kwestię. Czym jest czas? Czy jego strzałkę można odwrócić? Czy jest zmienną ciągłą czy dyskretną? Taaaak, tuszę, iż zajmę się fizyką. To wciągająca, ba! wszechogarniająca dziedzina.

Porzuciliśmy rozmówcę, który, po znalezieniu swojego powołania, stracił chęć koncentrowania się na naszych przyziemnych, a właściwie przymorskich, problemach i wróciliśmy na plażę.

Zdążyliśmy w ostatniej chwili. Wieloryb już chciał odpływać, jeszcze tylko polerował potężne okulary w szylkretowej oprawie. Przebiegliśmy po płyciźnie, po płetwie ogonowej, aż na szeroki grzbiet. Roiło się tu od dziwacznych stworzeń, ale jakoś znaleźliśmy miejsca, aby przycupnąć i się przytulić – ubrania znowu zachlapaliśmy sobie mleczno-miodowym ulepkiem, więc trochę marzliśmy. Nieco krępowaliśmy się z powodu tłumów na pokładzie. Ja związałem Luizie nogi, a ona mi ręce.

Podróż minęła nam na plątaniu i rozwiązywaniu supełków. Gawędziliśmy też z kurą, która siedziała obok Luizy. Ptaszyna bez przerwy coś podśpiewywała. Wśród licznych treli wyjaśniła nam, że chce odwiedzić przyjaciółkę ze szkolnej ławy. Kwoka nigdy nie spotkała równie przyzwoitej deski i nie mogła odżałować, że któregoś dnia morze zabrało to wspaniałe drewienko. Opowiedziała nam, jak się ucieszyła, gdy dostała list z zaproszeniem od ulubionej koleżanki.

Wieloryb przewiózł pasażerów do sąsiedniej krainy. Wysadził wszystkich na ciemnoszarej plaży, a sam rozpłynął się w oddali. Na powierzchni morza pozostały tylko połyskujące w słońcu okulary.

Przybysze zaczęli biegać we wszystkie strony. Nagle przestali i rzucili się do czytania śladów pozostawionych na mokrym piasku. Tropy układały się w napis:

WITAJCIE W KRAINIE WIECZNYCH ŁOWÓW! JUŻ DAWNO WYTRZEBILIŚMY WSZELKĄ ZWIERZYNĘ, TERAZ KOLEJ NA WAS. OKRES OCHRONNY TRWA 10, 9, 8…

Nie doczytawszy wiadomości do końca, rzuciliśmy się do panicznej ucieczki. Nieszczęśliwie, kura pobiegła w tę samą stronę, co Luiza i ja. Nieszczęśliwie, bo ptaszysko nie potrafiło zamilknąć nawet na chwilę, nieustającymi przyśpiewkami zdradzając naszą pozycję prześladowcom. Nawet kiedy dopadliśmy do zbawczego lasu, tropiący nas myśliwi nie pozostawali daleko w tyle.

Luiza pociągnęła mnie w stronę wyjątkowo gęstych chaszczów. Towarzyska kura potruchtała za nami, więc złapałem ją i ścisnąłem łebek, a szczególnie dziób, kneblując uparte stworzenie.

Zadziałało. Łowcy minęli naszą kryjówkę i pobiegli dalej.

Już mieliśmy wyszukać gdzieś ulgę i razem z nią odetchnąć, gdy coś niesamowicie boleśnie walnęło mnie w palce prawej stopy. Wrzasnąłem i wypuściłem kurę, która natychmiast rozgdakała się w rytmie triumfalnego marsza, informując cały świat o zniesieniu jajka.

Więc to było jajko? Dlaczego musiało być złote?!

W porywie złości cisnąłem żółtawą bryłką. Trafiłem pierwszego z grupki zaalarmowanych kwoczym hałasem myśliwych biegnących w naszą stronę. Prosto w czoło. Potężny dzikus, uzbrojony w łuk i włócznię, padł na ziemię bez czucia. Ziemia – co oczywiste – w ogóle nie zwróciła na niego uwagi.

– Teraz dopiero się na nas pogniewali – orzekła Luiza.

Ku naszemu zdziwieniu, usłyszeliśmy dobiegające zewsząd gratulacje. Tupały jak tabun koni.

Okazało się, że po upolowaniu któregoś z prześladowców ofiara staje się myśliwym. Zaszczytny status przyznano również mojej kobiecie, a inwentarz objęto ścisłą ochroną. Nawet o tym nie wiedząc, pobiłem jakiś rekord. A przecież nikogo nie uderzyłem, tylko wykonałem rzut metalową, niezbyt regularną kulą!

Ktoś zaczął mi tłumaczyć, w jaki sposób w lesie mógłbym zdobyć broń niezbędną do łowów. Opisy przerwał harmider czyniony przez kwokę:

– Jak mi to, kokoko, wyjaśnisz?! No?! Słucham!

– Ale o co ci chodzi? Aua! Przestań mnie dziobać, ty głupia kuro domowa!

– Jak to o co? Kokoko! Jak to o co? A ta drzazga w dupie?! Przywłaszczyłeś sobie część mojej ukokokochanej przyjaciółki! Rozerwałeś ją na strzępy! Torturowałeś! Ty podły sadysto! A masz! A masz!

– Nowy! Pilnuj swojego ptaszka! Bo ktoś go upoluje mimo zakazu! – rozległy się zalecenia i przestrogi.

Ledwo, przy wydatnej pomocy Luizy, opanowałem kurę.

Świeżo poznani myśliwi zaprowadzili nas do wioski. Tam tajemnica drzazgi szybko się wyjaśniła: przyjaciółka kury została deską do krojenia. Nieszczęsny łowca próbował podkraść swojej matce jakiś smakołyk i oberwał po tyłku pierwszym przedmiotem, który wpadł kobiecie w ręce.

Kura pozwoliła się udobruchać i uwierzyła, że chwilowy posiadacz zadry wcale nie zamierzał krzywdzić niczyjej szkolnej koleżanki.

Pozostał jednak problem odzyskania darzonego kurzym uczuciem drewienka. Użytkowniczka deski do krojenia nie zgodziła się wymienić jej na złote jajka. Oznajmiła, że jajecznica z czegoś takiego byłaby bardzo ciężkostrawna.

Wtedy przypomniałem sobie o niebiesko-białej paczce, którą dostałem od gościnnej lodówki.

Najpierw wziąłem szczyptę proszku i rozsypałem kucharce mleko pod nosem. Kichnęła potężnie, aż echo poszło. Zapewne nie chciało zarazić się katarem.

Właścicielka deski nie zachwyciła się rozrywką i odmówiła wymiany szczapki na tabakę.

Luiza zaproponowała, abym upiekł ciasto z mleka. Uznałem, że to najlepszy sposób na wykorzystanie białego pyłu. Wysłaliśmy kurę na poszukiwanie orzechów i innych bakalii, a sami zaczęliśmy opracowywać przepis.

Po kilku godzinach ciasto było gotowe. Jeszcze gorące, pachniało słodko i kusząco.

Popatrzyłem krytycznie na swoje dzieło. Miałem nadzieję, że tym razem wykładowczyni homolingwistyki, pani Morgbemilola, zaliczy mi pracę semestralną. Użyłem przecież wszystkich wymaganych zwrotów i włączyłem do historii świat przedstawiony w zadanym wierszu. Wolałem to niż analizę – do zgadywania, co poeci chcieli wyrazić swoimi przypadkowo zlepionymi słowami, chyba nigdy nie będę zdolny. Nawet kumpla innej rasy poprosiłem o pomoc. Przejrzał tekst i naniósł kilka poprawek.

Mimo wielu wysiłków, zaangażowania przyjaciela i ogromnej ilości czasu poświęconego na pisanie, daleki byłem od pewności czy choćby optymizmu; jak mawiają bukwalniccy studenci – ziemska język bardzo trudna.

Koniec

Przeczytałam

"Czasem przypada nam rola gołębi, a czasem pomników." Hans Ch. Andersen ****************************************** 22.04.2016 r. zostałam babcią i jestem nią już na pełen etat.

;-)

Babska logika rządzi!

Oj, uśmiałem się z tej semestralnej pracy z klasyka. Nie wiem czy są błędy, bo zaślepiło mnie rozbawienie. Świetne! :-)

Dzięki, Blackburnie.

Na pewno są błędy zamierzone. Miło, że rozbawiłam.

Przypomniałeś mi, że miałam dorzucić tag “humor”. :-)

Czekam na więcej zaślepionych Czytelników. No dobra, tych twardych, uważnych i nie dających sobie dmuchać dowcipami w kaszę też zapraszam.

Babska logika rządzi!

Toż dzięki tym zamierzonym cały ubaw. Dobre, dobre… :-)

Taaa, głupota kogoś innego nieodmiennie cieszy. ;-)

Babska logika rządzi!

Może polska język trudna, ale jak pięknie opanowana i spokojna. Jak ocean, nie przymierzając.

Powiedziałabym, że to absurdalnie kunsztowne Mleko, w dodatku czyta się świetnie i smakuje doskonale. ;-)