Ogrodnik niedoskonały

Bar­dzo do­stoj­nie na­pi­sa­ny po­czą­tek, potem to tro­chę umyka na rzecz luź­niej­szych myśli nar­ra­to­ra i dia­lo­gów o oko­ło­tech­nicz­nych spra­wach. Wizja prze­my­śla­na i opi­sa­na kon­se­kwent­nie od nie­oczy­wi­stej stro­ny. Szcze­gól­nie po­do­bał mi się też ostat­ni aka­pit.

Moje małe wąt­pli­wo­ści: Czy da się ma­ni­pu­lo­wać zło­żo­nym ukła­dem na po­zio­mie kwan­to­wym (albo po­znać pra­wi­dła jego dzia­ła­nia)? Chyba, że to od­wzo­ro­wa­nie ukła­du ner­wo­we­go zo­sta­ło bio­tech­no­lo­gicz­nie za­pro­gra­mo­wa­ne, na pod­sta­wie ob­ser­wa­cji ko­re­la­cji da­nych wej­ścia (kod ge­ne­tycz­ny?) i wyj­ścia (ale te dru­gie chyba wy­ma­ga­ją już pod­łą­cze­nia logos), bez wni­ka­nia w dzia­ła­nie.

In­te­re­su­ją­ce opo­wia­da­nie z sy­mu­la­cyj­ną wizją po­sta­po. Stop­nio­wo, nie­śpiesz­nie wy­ja­śnia się sy­tu­acja w ja­kiej zna­lazł się bo­ha­ter. Cie­ka­we że Rim wy­brał aku­rat taki sym­bol życia. Wolę tek­sty z kon­kret­ną fa­bu­łą, ale ten, mimo jej braku, prze­czy­ta­łem z przy­je­mo­ścią. Je­dy­ne “ale” mam do re­zy­gna­cji bo­ha­te­ra – po pro­stu sądzę, że głu­pio zro­bił. Ale to moje wi­dzi­mi­się. Tekst nie­zły też dzię­ki wcią­ga­ją­ce­mu sty­lo­wi – li­te­rac­ko nie­prze­sad­ny.

Ogrod­nik nie­do­sko­na­ły, nie­ste­ty, nie po­rwał mnie. Do­ce­niam po­rząd­ne wy­ko­na­nie i kunsz­tow­ne zda­nia, ale pod­czas lek­tu­ry cały czas byłam obok. Nie po­tra­fi­łam wzbu­dzić w sobie za­cie­ka­wie­nia do­zna­nia­mi,  któ­rych do­świad­czał bo­ha­ter i dość obo­jęt­nie przyj­mo­wa­łam do wia­do­mo­ści prze­bieg ko­lej­nych wy­da­rzeń. Przy­pusz­czam, że stało się tak jak prze­czu­wa­łeś w przed­mo­wie, w moim przy­pad­ku tekst oka­zał się na­zbyt her­me­tycz­ny.

…ape­tycz­ny chłód w po­ru­sza­nym de­li­kat­ny­mi po­wie­wa­mi po­wie­trzu, grubą kre­ską od­ci­na­ją­cy się od suszy. – Mam wra­że­nie, choć nie wiem czy uza­sad­nio­ne, że gruba kre­ska chyba tu nie cał­kiem pa­su­je.

Klą­łem w duchu tą nowo na­by­tą świa­do­mość ciała… – Klą­łem w duchu tę nowo na­by­tą świa­do­mość ciała…

– Mam na imię Rim – usły­sza­łem pew­ne­go dnia głę­bo­ki, dud­nią­cy głu­cho głos. – – Mam na imię Rim. – Usły­sza­łem pew­ne­go dnia…

Co pa­mię­tasz, Kord? – za­py­tał za któ­rymś razem Rim. – Brak pół­pau­zy na po­cząt­ku wy­po­wie­dzi.

Zbyt wiel­ka dawka in­for­ma­cji na raz może ci za­szko­dzić… – Zbyt wiel­ka dawka in­for­ma­cji naraz może ci za­szko­dzić…

– Co? – zdzi­wił się Rim. – – Co? – Zdzi­wił się Rim.

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Lor­dzie – Słusz­ne wąt­pli­wo­ści :) Ta fu­tu­ro­lo­gia w ta­gach jest tro­chę na wy­rost, po pro­stu mu­sia­łem coś wsta­wić, a bar­dziej słusz­ne tagi mo­gły­by zdra­dzać finał. Ja sam nigdy nie prze­glą­dam tagów, ale gdyby jed­nak ktoś…

Tak na­praw­dę oba­wiam się, że stwo­rze­nie do­sko­na­łej kopii oso­bo­wo­ści może być nie­re­al­ne. Co in­ne­go sty­mu­lo­wać re­cep­to­ry (Ma­trix), co in­ne­go two­rzyć sztucz­ny mózg od zera (AI), a zu­peł­nie co in­ne­go ko­pio­wać ist­nie­ją­cy stan mózgu. Na tej samej za­sa­dzie nie wie­rzę w przy­szłość te­le­por­ta­cji. “Ska­no­wa­nie” stanu kwan­to­we­go ukła­du praw­do­po­dob­nie pro­wa­dzi­ło­by do jego za­gła­dy, tak jak (chyba?) na­pi­sa­łeś.

Po­my­śla­łem chwi­lę o moż­li­wych roz­wią­za­niach i też przy­szły mi do głowy te, które po­da­łeś – in­ży­nie­ria bio­tech­no­lo­gicz­na, ana­li­za DNA może po­zwo­lić stwo­rzyć pusty “mózg” (ale co ze zmia­na­mi i zwy­rod­nie­nia­mi?), a bru­te-for­ce’owa ana­li­za wejść-wyjść po­mo­że uśred­nić od­po­wiedź ukła­du. Nie­ste­ty, nie brzmi to zbyt prze­ko­nu­ją­co.

Lecz kto wie? Może jed­nak przy­szłość zu­peł­nie zmie­ni spo­sób, w jaki pa­trzy­my na mózg. Może okaże się, że nie je­ste­śmy wcale tacy wy­jąt­ko­wi i ol­brzy­mia więk­szość jego funk­cji może być mo­de­lo­wa­na stan­dar­do­wo. Może opra­cu­je­my spo­sób od­wzo­ro­wy­wa­nia biegu fal elek­tro­ma­gne­tycz­nych (to już jakaś space opera).

Nie wiem, w jaki spo­sób można bę­dzie wy­ko­rzy­stać za­le­ty al­go­ryt­mów kwan­to­wych do bu­do­wa­nia AI, wy­da­je mi się po pro­stu, że bio­lo­gia, jako wy­ni­ka­ją­ca z me­cha­ni­ki kwan­to­wej, po­win­na być ła­twiej­sza do od­wzo­ro­wa­nia w bar­dziej pro­ba­bi­li­stycz­nym opi­sie. Sama ma­ni­pu­la­cja pro­gra­mem ta­kie­go “kom­pu­te­ra” po­win­na być tak samo pro­sta, jak tych kla­sycz­nych. To taki mój strzał.

Dzię­ki, że wpa­dłeś.

Black­burn – bar­dzo dzię­ku­ję za prze­czy­ta­nie i przy­chyl­ną opi­nię. Cóż, taki już z tego bo­ha­te­ra był “bo­ha­ter”.

Re­gu­la­to­rzy – no trud­no, co zro­bić :) bar­dzo dzię­ku­ję za wi­zy­tę.

W kwe­stii za­pi­su dia­lo­gów jak za­wsze ob­sta­ję przy pi­sow­ni “ma­ło-li­te­ro­wej”, wy­ra­żo­nej prze­ze mnie w wątku o za­pi­sie dia­lo­gów. Mia­łem to na­pi­sać w przed­mo­wie, żeby uła­twić Ci za­da­nie, ale się mi za­po­mnia­ło.

Gruba kre­ska jest me­ta­fo­rą, nie­ty­po­wą wpraw­dzie, zgoda, ale zo­sta­nie.

Resz­ta słusz­nie wy­tknię­tych głu­po­tek już po­pra­wio­na. Dzię­ku­ję za pomoc.

Cóż mogę po­wie­dzieć, Vargu, to Twoje opo­wia­da­nie, bę­dzie na­pi­sa­ne tak, jak ze­chcesz. :-)

edy­cja

W kwe­stii za­pi­su dia­lo­gów jak za­wsze ob­sta­ję przy pi­sow­ni “ma­ło-li­te­ro­wej”, wy­ra­żo­nej prze­ze mnie w wątku o za­pi­sie dia­lo­gów.

No, skoro masz usta­lo­ny po­gląd w tej spra­wie, to ten link za­pew­ne także Cie­bie nie prze­ko­na: http://sjp.pwn.pl/poradnia/haslo/zapis-partii-dialogowych;13842.html

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Znam oczy­wi­ście tę wy­po­wiedź. Tylko pro­blem z nią jest taki, że nie od­po­wia­da na py­ta­nie, jakby pan Wo­lań­ski go nie zro­zu­miał.

Swego czasu po­sta­no­wi­łem więc po pro­stu zaj­rzeć do ksią­żek i książ­ki po­twier­dza­ją moje zda­nie (nie zna­la­złem kontr­przy­kła­du). Nie­ste­ty lep­sze­go źró­dła nie zna­la­złem.

Wy­po­wie­dzi za­pi­sa­ne w spo­sób:

– Hej. – Usły­szał.

są dla mnie po pro­stu nie­lo­gicz­ne i aż ranią oczy stop­niem ab­sur­du :)

Co ozna­cza zda­nie: “Usły­szał.”? Że ktoś po­wie­dział, a my za­pew­nia­my, że usły­szał?

Więc nie, nie prze­ko­na :)

edit: naj­prost­sze ćwi­cze­nie my­ślo­we to za­mie­nić taki dia­log na zapis an­glo­sa­ski. widok ta­kie­go po­twor­ka: ‘Hey‘. He heard. wy­bi­ja z głowy głu­pie po­my­sły

Wobec tego po­sta­ram się pa­mię­tać, że w tej spra­wie masz od­ręb­ne zda­nie. ;-)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Dzię­ku­ję :) Po­sta­ram się mimo wszyst­ko przy­po­mi­nać (ale bez obaw, chyba nie mam już czasu, żeby bom­bar­do­wać Was tek­sta­mi).

Gwoli ści­sło­ści, moje uwagi do­ty­czą tylko sy­tu­acji, gdy di­da­ska­lia są czę­ścią zda­nia “wy­po­wie­dzia­ne­go”. Nie zdań sa­mo­dziel­nych.

– Hej – usły­szał.

ale

– Hej. – Jego głos drżał.

(edit: wciąż nie zna­la­złem kontr­przy­kła­du, dzi­siaj za to do­łą­czam do listy Sap­kow­skie­go:

Mniej­sze Zło: – Wi­dzia­łeś różne mu­ta­cje, po­wia­dasz – uniósł głowę czar­no­księż­nik.

W Kwe­stii Ceny nawet moim zda­niem już prze­sa­da: – Ręcz­nik, panie – pa­cho­łek zer­k­nął cie­ka­wie na jego me­da­lion.

Ta­kich przy­kła­dów jest na pęcz­ki.

Ktoś ma now­sze wy­da­nie i po­rów­na?)

Och, mam na­dzie­ję, że czas się jesz­cze znaj­dzie. ;-)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Cześć.

I ja mam na­dzie­ję, że kie­dyś ktoś prze­my­śli ten por­ta­lo­wy po­rad­nik za­pi­su dia­lo­gów. Bo je­że­li się tak nie sta­nie, bo wciąż wpie­rać się bę­dzie nie­któ­rym oso­bom różne dziw­ne rze­czy.

http://www.artefakty.pl/zapis-dialogow/

http://www.jezykowedylematy.pl/2011/09/jak-pisac-dialogi-praktyczne-porady/

To tylko przy­kła­dy tego, co można zna­leźć w Sieci (a w innym ko­men­ta­rzu po­ja­wia się też sto­sow­ny link do pod­stro­ny PWN, nie­mniej nie szu­kam go teraz).

Mo­że­my przy­jąć, że Fan­ta­sty­ka ma takie sama prawa do nie­omyl­no­ści jak au­to­rzy róż­nych blo­gów. Mo­że­my? Mo­że­my.

Fan­ta­sty­ka stwo­rzy­ła jakąś “od­pasz­czo­wa­tość”. Mniej­sza o ab­surd tej frazy. Su­ge­ru­je w niej, że je­że­li po wy­po­wie­dzi bo­ha­te­ra po­ja­wia się cza­sow­nik wska­zu­ją­cy na to, że tenże bo­ha­ter “po­wie­dział”, “wy­szep­tał”, “za­py­tał” itd., to di­da­ska­lia za­czy­na­my małą li­te­rą. I tylko wtedy.

1. Wklejone przeze mnie linki zawierają przykłady rodzące od razu dyskusję: “zapewniła”, “kontynuowała”. Bo tylko jakieś założenie każe przypuszczać, że są to wyrazy dotyczące wypowiadania. Są? Nie są? Gdzie przebiega granica? Prawda, że to niepotrzebne? Można przecież od razu przyjąć za zasadną wypowiedź pojawiającą się w innym miejscu PWN.
2. Stanowi ona o tym, że didaskalia zawsze zaczną się małą literą, gdy tylko czynność w nich opisana wyraźnie wiąże się się z generowaniem wypowiedzi albo słyszeniem jej:

– Idzie­my? – po­wie­dział Paweł.

– Idzie­my? – wy­ce­dził Paweł.

– Idzie­my? – za­su­ge­ro­wał Paweł.

– Idzie­my? – nie­śmia­ło po­cią­gnął temat Paweł (albo dys­ku­syj­ne we­dług opi­sa­nych w Fan­ta­sty­ce zasad, albo pi­sa­ne wiel­ką li­te­rą, z czym na­praw­dę nie da się zgo­dzić)

– Idzie­my? – usły­sza­ła Ka­ro­li­na (nie­zgod­ne z de­fi­ni­cją Fan­ta­sty­ki).

Po­zo­sta­wiam to, jak zwy­kle, do roz­wa­żań. Nie­mniej jest to za­sa­da:

1. znana od lat, a nie z łam jednej czy kilku witryn,
2. intuicyjna,
3. nie poddająca się interpretacji (po prostu jasna i znacznie trudniej o wyjątki od niej),
4. zgodna z wytycznymi, które da się znaleźć w Sieci, jeżeli ktoś zechce poszukać.

Po co udziw­niać?

Pro­szę czy­tel­ni­ków, nie ma osób nie­omyl­nych. Choć czę­sto prze­wi­ja się tu po­wo­ły­wa­nie na te same linki, to nie­do­rzecz­no­ścią jest za­kła­da­nie, że autor jest nie­omyl­ny i wska­za­ne przy­kła­dy mają taki sam sta­tus, co 2 dodać 2 równe jest 4.

Otóż warto kwe­stio­no­wać i roz­wa­żać za­sad­ność. Mimo iż wy­da­je się to świę­to­kradz­twem, to na­praw­dę więk­szość teo­rii i tez, które po­wsta­wa­ły i po­wsta­ją, jest błęd­na. Bez wzglę­du na to, jaką sym­pa­tią da­rzy­my au­to­ra i jak zacne nosi on na­zwi­sko bądź tytuł.

Warto my­śleć, a świet­nym do tego na­rzę­dziem jest kwe­stio­no­wa­nie cze­goś, czego po­zor­nie nie da się za­kwe­stio­no­wać. We­dług mnie daje to na ogół lep­sze efek­ty niż wiara w teo­rie i tezy.

Gdy wy­my­ślę sy­gna­tur­kę, to się tu po­ja­wi.

Po­mysł na hi­sto­rię cie­ka­wy, ale jakoś nie wcią­gnę­ło. Chyba za dużo jed­no­staj­nych opi­sów było na po­cząt­ku, a zbyt skon­den­so­wa­ne wy­ja­śnie­nia na końcu. Ale co bo­ha­ter po­czuł, to jego… Ja tam nie dzi­wię się jego de­cy­zji…

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Pio­trze – bar­dzo ład­nie ują­łeś mój punkt wi­dze­nia.

Pod uży­tym prze­ze mnie sło­wem “nie­lo­gicz­ne” kryje się wła­śnie wra­że­nie okrop­nej nie­nau­ko­wo­ści “od­pasz­czo­wej” de­fi­ni­cji, która nie roz­strzy­ga ol­brzy­mie­go zbio­ru przy­pad­ków, a z innej grupy two­rzy po­twor­ki. Pa­trząc jed­nak, jak skon­stru­owa­ne są nie­któ­re za­sa­dy in­ter­punk­cyj­ne, za­czą­łem oba­wiać się, że jest to rze­czy­wi­ście je­dy­ne sta­no­wi­sko li­te­ra­tu­ro­znaw­ców.

Ja po­słu­gu­ję się za­sa­dą: za­pi­suj, jakby dia­log był zu­peł­nie nor­mal­nym zda­niem, a potem tylko wy­dziel to co pasz­czą myśl­ni­ka­mi (pół­pau­za­mi, cu­dzy­sło­wa­mi, wha­te­ver). Zresz­tą nie widzę po­wo­du, by zda­nia dia­lo­go­we trak­to­wać ina­czej od in­nych (to ko­lej­ny za­rzut do pro­po­no­wa­nej na por­ta­lu de­fi­ni­cji).

Dla­te­go skoro:

Wiem, że wiesz, iry­to­wał się Paweł.

Rum­pe­lvar, na dup­sko kra­sna­le, usły­szał z kąta.

to

– Wiem, że wiesz – iry­to­wał się Paweł.

– Rum­pe­lvar, na dup­sko kra­sna­le – usły­szał z kąta.

Ale

Pro­szę usiąść. Kel­ner był nie­ubła­ga­ny.

więc

– Pro­szę usiąść. – Kel­ner był nie­ubła­ga­ny.

Fin­klo – dzię­ku­ję za od­wie­dzi­ny.

Wła­śnie ta jed­no­staj­ność – nie mo­głem jej unik­nąć przy za­ło­żo­nym po­dej­ściu, a czu­łem, że może nie­któ­rym nie leżeć.

Może rze­czy­wi­ście, jak na­pi­sał Black­burn, za mało fa­bu­ły w fa­bu­le. Raz chcia­łem wrzu­cić coś mą­drzej­sze­go, niż hi­sto­rię o kimś tam, co po­szedł gdzieś tam i prze­chy­trzył kogoś tam, lecz <za­ska­ku­ją­ce za­koń­cze­nie>. Może prze­sa­dzi­łem. Ale w 20k zna­ków (w moim wy­pad­ku limit gwa­ran­tu­ją­cy czy­tel­nic­two) to w ogóle trud­no mi zmie­ścić coś, co mnie za­in­te­re­su­je, pal licho czy­tel­ni­ków.

A wra­ca­jąc do tego za­kwe­stio­no­wa­ne­go zda­nia… Prze­cież Rim zdzi­wił się pasz­czą (któ­rej nie miał, ale mniej­sza o szcze­gó­ły). Gdyby to było “zdzi­wił się, aż brwi pod­je­cha­ły pod same włosy”, to co in­ne­go…

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Dość na­cią­ga­na in­ter­pre­ta­cja, nie dzi­wię się, że dla nie­któ­rych spor­na :)

W ta­kich wy­pad­kach moja po­trze­ba lo­gi­ki świa­ta aż wrze. Jeśli czu­jesz (bo czu­jesz, praw­da?), że po­win­no być z małej, więc na­cią­gasz de­fi­ni­cję, żeby pa­so­wa­ło – to nie świad­czy to do­brze o de­fi­ni­cji.

Jak pi­sa­łem w wątku o dia­lo­gach – za­sa­da pasz­czo­wa jest do­sko­na­ła dla po­cząt­ku­ją­cych au­to­rów. Ale, tro­chę jak me­cha­ni­ka kla­sycz­na, na pew­nym po­zio­mie prze­sta­je dzia­łać.

Tak, czuję, że po­win­no być małą li­te­rą. Nie, nie czuję, że na­cią­gam de­fi­ni­cję. Dla mnie “zdzi­wił się” to ta sama bajka co za­py­tał/ oświad­czył/ za­pro­te­sto­wał/ przy­tak­nął/ za­pew­nił… Opis wy­po­wie­dzi mó­wią­cy jak na­le­ży ją in­ter­pre­to­wać. Acz w nie­któ­rych przy­pad­kach wyraz swoim uczu­ciom można dać nie otwie­ra­jąc ust; spoj­rzeć py­ta­ją­co, kiw­nąć głową, skrzy­wić się… Zgo­dzę się, że re­guł­ka “od­pasz­czo­wa” jest dobra dla po­cząt­ku­ją­cych. Ci bar­dziej za­awan­so­wa­ni już zwy­kle wie­dzą, co i kiedy.

Po­do­ba mi się po­rów­na­nie do New­to­na. :-)

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Na po­cząt­ku przy­cią­gnął mnie styl – bar­dzo ładne, li­te­rac­kie zda­nia. Na szczę­ście, bo mo­no­to­nię tego świa­ta od­da­łeś tak prze­ko­nu­ją­co, że gdyby nie język, to cał­kiem bym jej ule­gła i się znu­dzi­ła ;)

Od mo­men­tu po­ja­wie­nia się Rima robi się cie­ka­wie, wizja ład­nie się roz­wi­ja, opo­wieść bar­dziej an­ga­żu­je. W moim po­czu­ciu naj­sil­niej­szy ła­du­nek emo­cji kryje się w samym za­koń­cze­niu i szko­da, że za­mkną­łeś je w jed­nym aka­pi­cie. Wo­la­ła­bym abyś tutaj po­ku­sił się o wię­cej opi­sów ta­kich jak na po­cząt­ku, a ten z kolei skró­cił. 

Punk­cik do bi­blio­te­ki ode mnie za cie­ka­wy po­mysł i przy­ku­wa­ją­cy uwagę styl.

Pięk­nie dzię­ku­ję zatem, We­rwe­no, za do­trwa­nie do końca:) Taki punk­cik cie­szy po­dwój­nie!

O po­cząt­ku już pi­sa­łem – skoń­czy­ły mi się po­my­sły, co z nim zro­bić, by od­da­wał w pełni moją wizję (na czym mi za­le­ża­ło), a nie przy­nu­dzał. Tzn. za­wsze można zro­bić te­le­dy­sko­wą/rwaną nar­ra­cję, ale ja wciąż nie mogę się do niej prze­ko­nać. Nie dla­te­go, że nie dzia­ła, nie. Wła­śnie dla­te­go, że dzia­ła. Taki pop.

Zaś za­koń­cze­nie… cóż, w za­mie­rze­niu ten skrót miał zwięk­szyć jego siłę ra­że­nia. Czy wy­szło, nie wiem – zda­nia jak widać po­dzie­lo­ne. Zresz­tą o hmm… tego typu zda­rze­niach, jak sam finał, tyle już było tek­stów, że chcia­łem unik­nąć sztam­py. Nie żebym coś do niej miał.

Dzię­ki za od­wie­dzi­ny :)

Spa­ce­ru­ję sobie po bi­blio­te­ce i bi­blio­tecz­nej po­cze­kal­ni – do­tar­łem tutaj :)

Za­trzy­ma­łem się, wkła­da­jąc w to wszyst­kie chyba siły.

– czy szyk nie po­wi­nien wy­glą­dać tak: …wkła­da­jąc w to chyba wszyst­kie siły?

Jakby mnie kto obu­chem zdzie­lił, praw­dzi­wie fi­zycz­ny ból nie­mal zgniótł mi czasz­kę.

– pa­trząc na wcze­śniej­szy spo­sób uj­mo­wa­nia rze­czy­wi­sto­ści nieco mi zgrzyt­nę­ło. Jakby opis na­pa­ści na spo­ży­wa­ją­ce­go wi­śniów­kę pod mo­no­po­lo­wym. Wiem, cze­pial­stwo ;)

Spraw­nie ope­ru­jesz tym nie­mal li­rycz­ny ję­zy­kiem. Nie­wie­le ma to ze współ­cze­snym dą­że­niem do uprasz­cza­nia formy, ale na dobrą spra­wę nie za­wsze cho­dzi o to, aby „czy­ta­ło się gład­ko”. Nie­mniej jed­nak tekst wy­ma­ga sku­pie­nia. Czy­tel­nik ra­czej prze­bi­ja się przez ko­lej­ne po­etyc­kie opisy niż po­ły­ka tekst (przede wszyst­kim po­czą­tek). To oczy­wi­ście su­biek­tyw­ne od­czu­cie :)

Jest w tym wszyst­kim pewna doj­rza­łość i świa­do­mość tek­stu. Zda­nia nie „dzie­ją” się przy­pad­ko­wo, a sama nar­ra­cja jest ade­kwat­na do sy­tu­acji nar­ra­to­ra. Dla­te­go mo­głem roz­go­ścić się w prze­ka­zie tek­stu – sku­pić na tym co naj­waż­niej­sze, aż do­tar­łem nie­spo­dzie­wa­nie do końca opo­wie­ści i się zdzi­wi­łem ;)

Ge­ne­ral­nie mam wra­że­nie, że wy­ja­śnień po­ską­pi­łeś jakby tekst Cię zmę­czył na tyle, aby od­bęb­nić finał. Koń­ców­ka na nie­ko­rzyść dla czy­ta­ją­cych. Nar­ra­tor bar­dziej roz­wo­dził się nad kupą pia­chu niż nad fak­tem za­gła­dy ludz­ko­ści, która zdaje mi się bar­dziej po­nęt­na z punk­tu wi­dze­nia psy­cho­lo­gii po­sta­ci (która już wie, kto był za “to” od­po­wie­dzial­ny) i sa­me­go czy­tel­ni­ka. Ale może tak miało być? Wra­ca­ją wspo­mnie­nia. Wraca stare skost­nie­nie emo­cjo­nal­ne. Nie ma nad czym się roz­wo­dzić ;)

Ostat­nie zda­nie bar­dzo ok :)

Po­zdra­wiam.

Za­ska­ku­ją­ce od­wie­dzi­ny. Miło mi, Black­to­mie.

Mia­łem na ten tekst bar­dzo kla­row­ny kon­cept – tak jeśli cho­dzi o formę, jak i treść – i tak na­praw­dę do tej pory nie wiem, czy warty był po­świę­ce­nia na jego rzecz współ­czyn­ni­ka “czy­tal­no­ści”, czy nie. Wiem, że na por­ta­lu trud­no ana­li­zo­wać do­głęb­nie każdy tekst, sam prze­cież tego nie po­tra­fię.

Ten po­czą­tek ko­ja­rzy mi się zresz­tą nieco z be­to­wa­nym przez nas nie­gdyś Se­na­su­ne. Tam też nie dało się tego po­cząt­ku prze­czy­tać bez sku­pie­nia. Wciąż nie uwa­żam, że to w ogól­no­ści źle – choć wtedy tak na­praw­dę do­tar­ło wresz­cie do mnie, że to się dziś już po pro­stu nie sprze­da­je. Co zresz­tą przed chwi­lą wspo­mnia­łeś.

Wy­obra­ża­łem sobie, że gwał­tow­ność za­koń­cze­nia za­sko­czy i skło­ni do re­flek­sji, przez co moc­niej ude­rzy. Za­gła­da ludz­ko­ści staje się po­wo­li to­po­sem kul­tu­ro­wym, ob­ra­zem, któ­re­go nie trze­ba roz­wi­jać, by snuć opo­wieść – a wręcz prze­cho­dzi w kli­szę i banał. Ale cóż, praw­do­po­dob­nie moje wy­obra­że­nie było mocno chy­bio­ne, przez co nie udało mi się oddać isto­ty moich prze­my­śleń. Szko­da, bo po­mysł wciąż uwa­żam za dobry.

Ale szcze­rze mó­wiąc, Black­to­mie, ja wolę takie ko­men­ta­rze, jakie sam piszę, bez­po­śred­nie – zwłasz­cza że do opo­wia­da­nia, które nie­dłu­go bę­dzie miało ro­czek, na­bra­łem już dy­stan­su – a tu mam mętne wra­że­nie, że pró­bo­wa­łeś być miły. Za bar­dzo mi po­sma­ro­wa­łeś mio­dem tę kry­ty­kę (prze­bi­jać się trze­ba, ale się roz­go­ści­łeś? – no to więc w końcu do­brze to, czy źle) i nie umiem się do niej usto­sun­ko­wać ;)

A, z szy­kiem to racja. Chyba już się wy­le­czy­łem z tej przy­pa­dło­ści. Za dużo sta­ro­ci czy­ta­łem kie­dyś.

Fak­tycz­nie brzmi to nie­jed­no­znacz­nie :)

Varg, no bo z tym prze­bi­ja­niem było tak, że im wię­cej zdań po­ko­ny­wa­łem tym bar­dziej się do­sto­so­wy­wa­łem do Two­je­go rytmu opo­wie­ści i bar­dziej się w nich roz­sma­ko­wy­wa­łem. Oczy­wi­ście im bli­żej końca tym ów rytm, z któ­rym zdą­ży­łem się oswo­ić i do­ce­nić, po­czął się zmie­niać o 180 stop­ni – zda­nia stały się szyb­kie, treść kon­kret­na.

Czy to do­brze, czy źle? Na dobrą spra­wę wo­lał­bym abyś po­cią­gnął formę z “pierw­szej czę­ści” do sa­me­go końca, lub na­pi­sał opo­wia­da­nie po­po­wą/no­wo­cze­sną formą. Może to jest wła­śnie pro­ble­mem tego opka. Schi­zo­fre­nia formy. Dałeś czy­tel­ni­ko­wi coś na co nie był go­to­wy.

Może stąd moja nie­moż­ność bez­po­śred­nie­go i jed­no­znacz­ne­go okre­śle­nia opka jako dobre lub złe. Eks­pe­ry­men­tal­ne i inne jest dla mnie na pewno :)

Wy­bacz opóź­nie­nie, zro­bi­łem sobie wa­ka­cje. Miały być od pracy, a wy­szły od wszyst­kie­go. I do­brze.

Wiel­kie dzię­ki za am­pli­fi­ka­cję pre­cy­zji oceny ;) I myślę, że wiele jest racji w tym, co mó­wisz. Spój­ność formy jest bar­dzo ważna, zresz­tą nawet na eks­pe­ry­men­ty trze­ba od­bior­cę przy­go­to­wać. Na tym polu chyba fak­tycz­nie za­wio­dłem.

Choć ja nadal uwa­żam, że to jest kie­ru­nek, w któ­rym pój­dzie wszel­kie­go ro­dza­ju twór­czość (na­pi­sał­bym “sztu­ka”, ale czy eklek­tyzm to jesz­cze jest sztu­ka…), nie­wie­le in­ne­go nam po­zo­sta­ło. Tylko pew­nie jesz­cze nie je­ste­śmy go­to­wi.

Am­pli­fi­ka­cja pre­cy­zji… A ja my­śla­łem, że idę w ja­kość ;)

Na­to­miast, czy de­po­la­ry­za­cja form jest prze­są­dzo­na, a przy­naj­mniej ko­niecz­na? Nie­waż­ne, ale jak już na­stą­pi, niech bę­dzie sa­tys­fak­cjo­nu­ją­ca ar­ty­stycz­nie w swoim prze­ka­zie. W od­nie­sie­niu do tego Twoja próba nie była zno­wuż, aż tak nie­uda­na. Jest na­dzie­ja :)

Po­zdra­wiam.

Fajne :)

Przy­no­szę ra­dość :)

Dzię­ki, Anet :)

Witaj. :)

Tekst robi nie­sa­mo­wi­te wra­że­nie, pełny sza­cun!  Zde­cy­do­wa­nie po­mysł oraz mocno re­ali­stycz­ne opisy od­czuć i wra­żeń, dzię­ki któ­rym czy­tel­nik do­słow­nie od sa­me­go po­cząt­ku utoż­sa­mia się z głów­nym bo­ha­te­rem, to naj­więk­sze atuty Two­je­go opo­wia­da­nia. Tekst “boli”, a to dla mnie za­wsze naj­więk­szy po­zy­tyw. Za­koń­cze­nie za­ska­ku­ją­ce. 

Oczy­wi­ście, jak to ja, widzę w wy­obraź­ni re­we­la­cyj­ny hor­ror, na­krę­co­ny na pod­sta­wie tego tek­stu.  Szcze­gól­nie do gustu przy­padł mi tytuł, od po­cząt­ku ko­ja­rzo­ny z hor­ro­rem o ogrod­ni­ku-psy­cho­pa­cie, za­bi­ja­ją­cym dziew­czy­ny, no­szą­ce imio­na kwia­tów. :)

Jeśli cho­dzi o spra­wy tech­nicz­ne:

Niech­by zmie­ni­ło się coś, co­kol­wiek, nie­chbym choć ja się zmie­nił – szep­ną­łem, choć może tak mi się tylko zda­wa­ło. – po­wtó­rze­nie 

Zda­wa­ły się one jed­nak od­bu­do­wy­wać ko­lej­ne ob­sza­ry mojej pa­mię­ci, w końcu więc pod­da­łem się tym jego mo­no­lo­gom i tak mi­ja­ły nam ko­lej­ne dni. – tu też

Gra­tu­lu­ję, po­zdra­wiam ser­decz­nie. :)

Pe­cu­nia non olet

Hej Bruce,

tro­chę mi ze­szło z od­po­wie­dzią, ale mia­łem po­zy­tyw­nie in­ten­syw­ny urlop.

Dzię­ki, że przy­po­mnia­łaś mi to opo­wia­da­nie…. sze­ścio­let­nie już :O (nie wiem kiedy to mi­nę­ło, mam wra­że­nie, że do­pie­ro co je pi­sa­łem). Nie miało wielu czy­tel­ni­ków, więc fak­tycz­nie nieco chro­po­wa­to­ści zo­sta­ło. Po­zwo­lisz jed­nak, że nie będę już po­pra­wiał, nie ma to już chyba więk­sze­go zna­cze­nia, Nike ucie­kło ;)

Ale wra­ca­jąc do tek­stu – ma swoje pro­ble­mi­ki, ale nawet mi się po­do­ba. Naj­bar­dziej zresz­tą hard sf, jakie na­pi­sa­łem… no, może me­dium sf. Ale dość her­me­tycz­ne. Tak więc cie­szę się, że mimo wszyst­ko się po­do­ba­ło. Twój hor­ror za­po­wia­da się in­try­gu­ją­co, daj znać, gdy już na­pi­szesz ;)

Dzię­ku­ję za nie­spo­dzie­wa­ne od­wie­dzi­ny w mojej prze­szło­ści :)

Po­zdra­wiam!

“Za­fun­du­ję” Tobie jesz­cze jedne od­wie­dzi­ny w Two­jej prze­szło­ści.

Po pierw­sze – za­dzia­łaj w te­raź­niej­szo­ści.

Po dru­gie – w po­dob­ny spo­sób, czyli udany li­te­rac­ko i oby ociu­pi­nę mniej wy­ma­ga­ją­cy od czy­tel­ni­ków. Mam na myśli zmia­ny tempa biegu wy­da­rzeń – po­czą­tek może znie­chę­cić, prak­tycz­nie nic się nie dzie­je, nie wia­do­mo, o co cho­dzi i tylko styl oraz kro­pla cie­ka­wo­ści każą wy­trwać przy lek­tu­rze.

Po trze­cie – gdy wcho­dzi się na po­let­ko twar­dej SF, na­le­ży, uwa­żam, brać pod uwagę sto­pień nie­zna­jo­mo­ści teo­rii, hi­po­tez i spe­ku­la­cji na­uko­wych. Przy­kła­dem sztucz­na in­te­li­gen­cja – na­ło­go­wo że tak po­wiem myli się jesz­cze nie uru­cho­mio­ną SI z bar­dzo roz­bu­do­wa­ny­mi al­go­ryt­ma­mi, które z my­śle­niem mają tyle wspól­ne­go, co ka­mień wę­giel­ny z wę­glem ka­mien­nym. Czyli albo w takim uprosz­cze­niu i skró­ce­niu, żeby ni­ko­go głowa nie za­bo­la­ła, albo, świa­do­mie za­wę­ża­jąc krąg od­bior­ców, praw­dzi­wiej, cho­ciaż trud­niej, bo bez nad­mier­nych uprosz­czeń. (Szcze­rze dodam, że ten pierw­szy spo­sób lep­szy, jeśli cho­dzi o od­biór tek­stu, bo co to za sa­tys­fak­cja z pię­ciu czy dzie­wię­ciu czy­tel­ni­ków…)

Po czwar­te – sko­men­tu­ję naj­pro­ściej, jak tylko można: dobre!

Nie mogę uwie­rzyć, nie dość, że ko­lej­na wi­zy­ta po pra­wie pię­cio­let­niej ciszy, to jesz­cze sam AdamKB! Dzię­ki, Ada­mieKB, bar­dzo mi miło :)

Chyba już gdzieś wcze­śniej tłu­ma­czy­łem Black­to­mo­wi, że cóż, taki mia­łem kon­cept z tą zmia­ną tempa. Miało to od­da­wać zmia­ny spo­so­bu my­śle­nia bo­ha­te­ra. Prze­sa­dzi­łem? Heh, pew­nie tak… Ale chcia­łem pisać tak, jak piszą Wiel­cy, ci z Na­zwi­skiem, tacy, któ­rzy do­sta­ją od czy­tel­ni­ków kre­dyt za­ufa­nia. Nie mo­głem się po­go­dzić z tym, że muszę ina­czej, tylko dla­te­go, że go nie mam. I takie tego efek­ty.

Czy w te­raź­niej­szo­ści coś się uda? Zbie­ram się, zbie­ram i ze­brać nie mogę… Z wielu po­wo­dów.

Dzię­ki jesz­cze raz za ko­men­tarz. Zwłasz­cza, że mo­ty­wu­ją­cy. Jesz­cze kilka ta­kich i może…

:)

Tu­tej­sze “gwiazd­ki po­wia­do­mie­mio­we” dziw­nie mi dzia­ła­ją… Jed­nak nagle jedna się po­ka­za­ła, zatem od­świe­żam, dzię­ku­ję i po­zdra­wiam. :) 

Pe­cu­nia non olet

Cie­ka­we, ale po­czą­tek na­pi­sa­ny, imo, ję­zy­kiem tro­chę zbyt…

su­ną­ce dmą­cym bez­kre­sem dro­bin­ki<– ?

Dalej jest ła­twiej, cho­ciaż od­wo­ła­nie do kwan­to­wo­ści w pew­nym sen­sie wy­mu­sza przy­po­mnie­nie sobie, że w fan­ta­sty­ce wszyst­ko jest do­pusz­czal­ne. Ca­łość ok.

A ja lubię ten prze­po­ety­zo­wa­ny po­czą­tek :)

Cho­dzi­ło o kom­pu­te­ry/al­go­ryt­my kwan­to­we – te już w za­sa­dzie… hm… po­wiedz­my, że ist­nie­ją, żadna tam fan­ta­sty­ka. Ale oczy­wi­ście cy­fro­we od­bi­ja­nie umy­słów pew­nie już za­wsze po­zo­sta­nie fan­ta­sty­ką. Cho­ciaż zo­ba­czy­my, co tam kie­dyś wy­my­ślą. Zna­czy… my to już pew­nie nie… I ja sta­wiam, że wcze­śniej wy­my­ślą mi­lion spo­sób na au­to­ek­ster­mi­na­cję ga­tun­ku, z któ­rych sporą część zre­ali­zu­ją.

Tak czy owak, miło było Cię znów go­ścić, Koalo. Dzię­ki za ko­men­tarz.