Wilcza Skrucha

NIEZNANE MIASTO, NIEZNANY CZAS

 

– Może w końcu przestałbyś bujać w obłokach! Patrz z czego żyjesz! Jeszcze jeden taki numer i cię zwolnię! Parszywa gnido, pasożycie, bezwartościowy śmieciu!

Ostatnią wiązankę Kev dopowiedział sobie w głowie. Ot, tak po prostu, żeby się dobić. A jeśli to szef telepatycznie podsunął mu te myśli?

Dlaczego każdy musi mieć nerwy na czubku nosa i eksplodować gniewem niczym wulkan przy byle błahostce? Przecież Kev tylko pomylił etykiety i oznaczył pierścionki z turkusowym kamieniem tą należąca do wyrobu o podobnej nazwie, choć – według starego – diametralnie różnej.

Zresztą, to chyba normalne, że gdy jesteś mistrzem w danej dziedzinie, wszystko wydaje się proste i nie potrafisz zrozumieć, jak wykonywanie danych czynności może sprawiać trudność.

– Wynieś to, rozłóż tamto, zamieć tu. I uważaj na tamto, bo coś tam.

Polecenia przełożonego rozmywały się w jaźni Keva. Praca nie wychodziła dobrze, więc dokuczał mu stres, który nie pozwalał się skupić, i co za tym szło – dobrze pracować. Błędne koło, kręcące się z zawrotną prędkością, tak samo jak ta chora planeta pełna istot prężących ego, szukających potwierdzenia własnej wartości… Każdy był taki sam, nawet on.

Po kilku godzinach układania starych zegarów, figurek, pogrzebaczy z rączką w stylu secesyjnym i innych rupieci, nastąpiła wyczekiwana pora lunchu. Pół godziny odpoczynku to stanowczo za mało, lecz trzeba doceniać choćby i to. Kev za niechętną zgodą szefa opuścił zakład pracy, średniej wielkości sklep z tanią biżuterią i starociami, i udał się na Plac Centralny, aby zjeść hot-doga i ewentualnie przysłuchać się ulicznym artystom prezentującym swe muzyczne talenty.

Powietrze gęste od upału. Tłumy kroczące we wszystkie strony. Otumaniający melanż zapachów – od potu przez drogie perfumy do smażonej wołowiny i jagodowego aromatu z e-papierosa.

Plac otoczony był wieńcem wieżowców pooblepianych bilbordami i wyświetlaczami karmiącymi społeczeństwo wizją materialnego raju. Dla kontrastu ze stalowo-szklaną nowoczesnością wolną przestrzeń pomiędzy zabytkowymi obeliskami i fontannami wypełniały rzędy tradycyjnych straganów. Obracano tu wszelakim towarem, legalnym czy też nie.

Praca i konsumpcja. Czy istnieje jakiekolwiek miejsce, gdzie można przed nimi uciec? Nawet żyjąc w głuszy trzeba uganiać się za zwierzyną i na nią polować.

Na myśl o mięsie Kev zrobił się jeszcze bardziej głodny. Uparcie przedzierał się przez gąszcz ludzi, by dostać się do ulubionej budki z fast-foodami. Poruszając się w tym tempie na pewno nie zdąży wrócić do sklepu o czasie…

Nagle jego uwagę przykuł impresjonistyczny obraz wystawiony na sprzedaż na jednym ze stoisk handlowych. Przedstawiał wilka i owcę, wtulonych w siebie i spoczywających pośród drzew pełnych owoców. Popędzany przez motłoch Kev nie zdołał dokładnie przyjrzeć się dziełu, lecz odniósł wrażenie, że było ujmująco piękne.

– Uciekajcie! Boże! Ratunku!

Wrzaski. I syk, jak gdyby gaz ulatniał się ze zbiornika pod ciśnieniem.

Ludzie desperacko próbowali opuścić targowisko. Torowali drogę siłą, przeskakiwali przez stoły z rozłożonym towarem. W tym chaosie trudno było jednak gdziekolwiek się przemieścić. Wąskie ulice wychodzące z Placu Centralnego nie pozwalały na szybką ewakuację.

Kev nie miał bladego pojęcia, co się stało. Tłum szeptał o ataku terrorystycznym, zakapturzonych osobnikach rozpylających jakiś aerozol. Lecz Kev nie wywąchał żadnego podejrzanego zapachu, nie dusił się ani go nie mdliło. Czyżby ktoś po prostu nadinterpretował pewne fakty, a panika udzieliła się innym?

Siła sugestii mogła wpłynąć również i na pracownika sklepu ze starociami. Zaczął czuć się dziwnie, aczkolwiek nie źle. Wypełniało go podniecenie, nietypowa radość z przebywania w gromadzie. Dotyk obcych osób przestał napawać lękiem, a dawał wrażenie połączenia, jedności z innymi…

– Patrzcie! Patrzcie!

Wzniesione ręce wskazywały na telebimy, które jeszcze przed chwilą wyświetlały reklamy samochodów czy też laptopów. Teraz na wszystkich z nich pojawił się człowiek w masce… Wilka. Nagle z kilku miejsc rozległ się otumaniająco spokojny głos.

– Drodzy członkowie społeczeństwa. To, co przeżywacie w tym momencie, nie jest karą, lecz lekcją.

Kev chciał oglądać nieznajomego z zakrytą twarzą, pragnął wysłuchać tego, co ma do powiedzenia, zrozumieć jego punkt widzenia… Tłum nieco ucichł, jak gdyby całkowicie zapomniał o ogarniającej go przed chwilą panice. Niektórzy starali się uciec, znakomita większość chłonęła przekaz docierający z przenośnych głośników.

– Naszym celem jest sprawienie, aby ludzkość przestała się nienawidzić i żyła w zgodzie, bez przemocy i agresji. Zaoferowaliśmy wam możliwość doznania najgłębszej empatii. Oddychajcie głęboko. Odrzućcie smutek i wszelkie troski. Zapomnijcie o ciągłej rywalizacji i konkurowaniu.

I tak czynił Kev, i tak czynili pozostali na placu. Młodego sklepowego parzyła skóra, serce biło szybko niczym młot pneumatyczny, ciało niemal topiło się od temperatury, lecz zanurzył się w pełni w słowach terrorysty. Czuł niewiarygodną radość.

– Myślcie o wrogach jako o przyjaciołach. Rozmawiajcie z ludźmi, którzy stoją obok. Wyciszcie ego i stańcie się Jednym. A wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą społem i mały chłopiec będzie je poganiał.

Wilk… Baranek… Megafon.

– Teren został skażony bojowym środkiem trującym! Zachować spokój i przygotować się do natychmiastowej ewakuacji!

Ekrany zgasły, gdzieś w tłumie policjant powalił na ziemię delikwenta z głośnikiem w plecaku. Władza jak zwykle zepsuła zabawę.

 

*

 

Następny dzień dla postronnego obserwatora mógłby wydawać się taki sam jak poprzedni. Przenoszenie towaru, ustawianie towaru, sprzedawanie towaru. Lecz wewnątrz umysłu Keva panował chaos.

Nie skorzystał z opieki medycznej oferowanej ofiarom ataku. Twierdził, że czuje się w porządku, wręcz wspaniale. Później miał tylko lekki zjazd, przez co źle spał w nocy. Zwlekł się z łóżka jak zawsze o szóstej trzydzieści i doczłapał do pracy. Szef zlitował się nad nim i zaoferował mu odrobinę wolnego, lecz Kev nie chciał wyjść na lesera i odmówił.

Podczas przerwy odwiedził witrynę internetową z wiadomościami na smartfonie, aby dowiedzieć się czegoś więcej o wczorajszych wydarzeniach. W powietrzu rozpylono aerozol zawierający nieznany do tej pory narkotyk o działaniu charakterystycznym dla empatogenów. Około stu osób musiało zostać hospitalizowanych, dwanaście poniosło śmierć w wyniku problemów z sercem lub hipertermii. Za zamachem stała sekta o nazwie Wilcza Skrucha. Wszyscy schwytani podejrzani przyznali się do winy, a wierchuszka przeprosiła za zgony. Według niej były one wynikiem “nieprzewidzianych efektów ubocznych substancji psychoaktywnej, które nie powinny mieć miejsca”.

Cała organizacja była wyjątkowo tajemnicza. Po sieci krążył manifest o treści zbliżonej do przemowy człowieka w masce, choć każdy zawierający go post na portalach społecznościowych niemal natychmiast usuwano. Kev brał jednak pod uwagę możliwość, że tekst to fałszywka. Pod hasłem „Wilcza Skrucha” pojawiały się nagrania z ataku oraz videoblogi opisujące przeżycia ofiar ataku. Większość osób intoksykację przeżyła podobnie jak Kev i pozytywnie wypowiadała się o tym doznaniu, jednocześnie wyrażając żal z powodu śmierci innych i krytykując przymus zastosowany przez terrorystów. Wśród filmów był również ten nagrywany przez Marca, mężczyznę około trzydziestki. Kev poznał go podczas incydentu, rozmawiał z nim przez chwilę w trakcie ewakuacji placu. Marc ciężko przeżył rozwód z żoną. W materiale wideo wrzuconym do Internetu wyjaśniał, jak atak pomógł mu przezwyciężyć brak zaufania do ludzi, postawę wywołaną traumą po rozstaniu ze zdradzającą go partnerką.

Dla jednych cud psychicznego odrodzenia, dla innych piekło śmierci. Czy wciskanie na siłę podrasowanej wersji MDMA mogło odmienić pogrążone w wyścigu szczurów społeczeństwo w kochającą się, globalną rodzinę? Może ta sekta zyska na popularności, może jakaś garstka ludzi porzuci posady w korporacjach na rzecz uprawiania warzyw w ogródku, codziennych medytacji i pomagania potrzebującym. Ale zmiana całego świata? To niemożliwe, choćby takich zamachów były jeszcze setki. System trzyma się mocno i nie lubi zmian, zwłaszcza, gdy mu się je narzuca.

Lecz gdyby odrzucić tę całą ideologiczną otoczkę, pozostaje jeszcze jeden aspekt…

Wpisawszy „Wilcza Skrucha” w wyszukiwarkę grafiki, Kev ujrzał ten sam obraz, który zwrócił jego uwagę na Placu Centralnym. Zdawał się mu równie piękny i intrygujący jak wtedy.

Myśliwy i ofiara zapomnieli o prymitywnych instynktach i odpoczywają wśród jabłoni w wieczornym słońcu. Cóż za wspaniała utopia. Czy chemicznie indukowana empatia pozwoliłaby ją osiągnąć?

Śnił o tej scenie przez całą ubiegłą noc. Widział, jak biała niczym śnieg owca oddala się z pastwiska w kierunku gęstego lasu. Gubi drogę pośród dębów i zaplątuje się w płożące po ziemi pnącza. Zwierzę szarpie nogami, próbuje dosięgnąć pyskiem do tylnych kończyn, lecz nie może się uwolnić. Gdzieś pomiędzy drzewami pojawia się wilk, a z nim strach. Drapieżnik podchodzi bliżej, nie wygląda jednak na agresywnego czy podnieconego rychłym zaspokojeniem głodu. Przegryza bluszcze i oswobadza owcę. Powoli opuszcza ją lęk, choć wciąż pozostaje nieufna.

Wilk liże bezbronną zgubę, po czym wesoło odskakuje i pokazuje głową w dal, jak gdyby chciał, żeby owieczka podążała za nim. Ruszyli przez las, by w końcu go opuścić. Początkowo kroczyli z dala od siebie, z czasem zbliżyli na tyle, że ocierali się sierścią. Dotarli do sadu, gdzie spoczęli w cieniu jabłoni i zasnęli zmęczeni marszem.

Nastała noc. Wataha pobratymców wilka znalazła go razem z owcą. Postanowili ukarać odstępcę, lecz nie mogli dojść do zgody, kto pożre ofiary. Zaczęli więc rozszarpywać siebie nawzajem, aż wybili się co do jednego. Ich krew wsiąkła w glebę, a truchła rozłożyły się jeszcze przed świtem. Para zwierząt nawet nie drgnęła podczas całego zajścia, przebudziły ich dopiero pierwsze promienie słońca.

To ostatnie sceny snu. Zakończyło go uczucie niebywałego szczęścia, totalnego, bezwarunkowego…

Kev nie zdążył dowiedzieć się więcej o obrazie, gdyż skończyła się przerwa i szef kazał wrócić do znienawidzonej pracy.

 

*

 

Musiał to zrobić.

W weekend pojechał do odległej o dwieście kilometrów miejscowości, w której znajdował się sad z obrazu. „Wilcza Skrucha” została namalowana w ubiegłym wieku przez mało znanego, zmarłego kilkanaście lat temu artystę Gaspara Cevide, mieszkającego właśnie tam.

Kev spędził dwa popołudnia na wyszukiwaniu informacji o sekcie. Dowiedział się, że Cevide i jego twórczość była główną inspiracją powstania ugrupowania. Podobno dzieło odzwierciedlało oniryczną wizję Gaspara, wyjątkowo podobną do snu Keva.

Wszystko zdawało się niesamowicie dziwne. W zasadzie „Wilczą Skruchę” trudno było nazwać sektą. Mimo silnej inspiracji chrześcijańskimi ideałami była kompletnie nonteistyczna, jej niebywale skromny przywódca Andrew T. nie uważał się za boga ani proroka…

Żadna z informacji o grupie nie została opublikowana przed atakiem. Nic dziwnego, w końcu akcja zakrojona na taką skalę wymagała pełnej konspiracji. Ukrywali się, by wyjść na światło dzienne z wielkim hukiem i rozpowszechnić propagandę, licząc na to, że w ten sposób zmienią świat.

Gdzie takim świrom udało się znaleźć chemików i hakerów do pomocy? Jakby nie patrzeć, pełno młodych zdolnych ludzi jest wściekłych na cywilizację… I dlaczego ten obraz, czy też może jego reprodukcja, znalazł na targu akurat w dzień zamachu? Czysty zbieg okoliczności?

Kev miał w głowie jeszcze wiele pytań. Łudził się, że podróż pozwoli mu znaleźć odpowiedzi na choćby część z nich.

Rzeczywistość rysowała się jednak zupełnie inaczej. Teren dawno już opuszczonego sadu został odgrodzony przez policję. Na prowadzącej do niego szutrowej drodze zebrała się spora grupa świeżych zwolenników ideologii „Wilczej Skruchy”, niosąc transparenty z hasłami o miłości, równości i pokoju, oraz mniej liczna kontrdemonstracja jakiegoś konserwatywnego odłamu protestantów żądająca aresztowania „pomiotów Szatana” i „popleczników terroryzmu”.

Wrzaski, przykuwanie się łańcuchami do słupów, szarpaniny, pałki i armatki wodne w gotowości. Nic nowego, w ten sam sposób rewolucje próbowało wywołać setki innych ruchów. Kev wiedział, że tak będzie, a jednak tu przyjechał. Na co liczył, że uda mu się przemknąć obok gliniarzy z owczarkami niemieckimi i zajrzeć do tego przeklętego sadu, jak gdyby miał znaleźć tam nie wiadomo co? Szkoda stówy wydanej na przejazd w obie strony.

Wilk.

Stał jak gdyby nigdy nic na łące obok drogi. Tłum nie zwracał na niego uwagi, a może tylko Kev go widział?

– Chodź za mną.

Sklepowy podążył za zwierzęciem, które wesoło podskakiwało i ocierało się o jego nogi. Maszerowali przez dłuższą chwilę, aż w końcu dotarli do dębowego lasu. Przystanęli i Wilk polecił Kevowi, aby spoczął na przewróconym drzewie.

– To ciebie widziałem we śnie? – zapytał Kev.

– Tak. A teraz mnie wysłuchaj. Jestem istotą, którą tacy jak wy lubicie nazywać bogami. Pewnego razu objawiłem się osobie znanej jako Gaspar Cevide. Obdarzyłem go swym największym darem. Empatią i zdolnością patrzenia na świat wyłącznie przez jej pryzmat. Gaspar był mądrym człowiekiem, przeżył życie w pokoju i radości. Przed śmiercią opowiedział o mnie kilku innym, bliskim mu ludziom. Wypaczyli jednak wszystko to, co przekazałem malarzowi i doprowadzili do tej kłopotliwej sytuacji.

– Dlaczego mi o tym mówisz?

– Czyż nie tego pragnąłeś? Szukałeś mnie, więc dałem ci sen, więc pozwoliłem ci, byś ze mną porozmawiał. Bogowie nie próbują dotrzeć do ludzi. To wy próbujecie dotrzeć do nas, wzywacie nas, dlatego litujemy się i ukazujemy przed waszymi oczyma. Dzielimy się mądrością i miłością. Występuje jednak pewien problem. Ci, którzy nas dosięgną, uważają się za wielkich, przeinaczają nasze słowa według własnego upodobania i narzucają innym. Tak, to największa wada mieszkańców Ziemi. Żądza podporządkowywania. Nie można wymusić na kimś dobra, gdyż najwyższym dobrem jest wolna wola. Lepiej to zapamiętaj. Muszę już odejść i nie wiem, czy jeszcze się spotkamy.

– Zaczekaj! Co… Co jeszcze powinienem zrobić, żeby uzyskać dobro?

– Po prostu podążaj za sercem. A, i może jeszcze nie mów nikomu o tym spotkaniu. Sam wiesz jak to się kończy, lecz niczego nie zabraniam.

Wilk trącił pyskiem dłoń Keva, zachęcając, by go pogłaskał. Mężczyzna pogładził zwierzę po głowie. Po chwili Wilk odwrócił się i pobiegł gdzieś w głąb lasu, machając wesoło ogonem.

Podążaj za sercem.

Którym, zalanym serotoniną oraz dopaminą, czy tym codziennym, cynicznym i nienawidzącym świata? A może mieszanką obu?

Trudny wybór, pełna swoboda przy braku konsekwencji. Zero wzmianki o wiecznym potępieniu. I jeszcze zabronił o Sobie głosić.

Dziwny bóg z tego Wilka.