Ziemie żywiołów "Gwiezdna noc"

My­śla­łam, że panna jest uoso­bie­niem weny lub czymś w tym stylu. Za­koń­cze­nie mnie za­wio­dło, bo fakt, że dziew­czy­na oka­za­ła się Pa­ste­rzem Dusz, ni­cze­go nie wniósł. Bra­ku­je w tym ja­kie­goś… sensu, głębi czy cho­ciaż re­zul­ta­tu. Zo­sta­łam z myślą “i co z tego?”. Może epi­log w po­sta­ci bla­sku i dziec­ka pod­rzu­co­ne­go na progu już byłby czymś wię­cej, lecz nadal ni­czym ory­gi­nal­nym.

Za­czę­ło się cał­kiem do­brze, choć może przy­dłu­gi­mi opi­sa­mi. Potem wszyst­ko się roz­my­wa­ło. Jak dla mnie, za dużo było prze­sko­ków fa­bu­lar­nych do przo­du. Przy­kła­do­wo przy­da­ło­by się może przed­sta­wić bar­dziej pierw­sze roz­mo­wy bo­ha­te­rów (gdy wy­ja­wia­ła imię oraz oko­licz­no­ści na­pa­du) za­miast wspo­mnieć o nich opi­so­wo.

Przed­sta­wie­nie wła­ści­cie­la karcz­my było bez­ce­lo­we. Bo­ha­ter kom­plet­nie nic nie wno­sił do fa­bu­ły, nawet się w żad­nej sce­nie nie po­ja­wił. Po­wią­za­ne z nim plot­ki cał­kiem cie­ka­we, ale nie mają racji bytu w tym opo­wia­da­niu, skoro ni­cze­go nie wno­szą.

Może to tylko ja, ale po­gu­bi­łam się w kra­inach: gdzie bo­ha­ter był, gdzie jest i skąd wła­ści­wie po­cho­dzi.

Sporo bra­ku­je prze­cin­ków. Czę­sto nie­po­trzeb­nie mno­żysz aka­pi­ty, np. nad­mier­nie two­rzysz jed­noz­da­nio­we, co wręcz utrud­nia czy­ta­nie.

Nie pod­kre­ślaj, nie pisz wprost, że bo­ha­ter używa magii, a tym bar­dziej nie wchodź w szcze­gó­ły, jaki to za­kres magii. Bar­dzo psuje to akcję, a czy­tel­nik głupi nie jest i do­my­śli się, że przy­kła­do­wo prze­mia­na w ptaka to magia.

Te zda­nia wy­jąt­ko­wo zwró­ci­ły moją uwagę:

Śmierć i spu­sto­sze­nie na długo uwię­zi­ły tę kra­inę w swo­ich si­dłach, jed­nak w końcu udało oj­czy­znę ar­ty­stów wy­zwo­lo­no dzię­ki od­no­wie­niu sta­ro­żyt­nej cy­wi­li­za­cji Pa­ste­rzy Dusz

Za­pew­ne “udało” zo­sta­ło z ja­kiejś wcze­śniej­szej wer­sji zda­nia ;P

A cho­dzi chyba o od­no­wie­nie kon­tak­tu, a nie od­no­wie­nie cy­wi­li­za­cji?

 z którą póź­niej kon­takt znów za­nikł.

Bar­dziej by mi pa­so­wa­ło “urwał się”.

Zo­ba­czyw­szy błysk, Raqel od razu ru­szył w jego stro­nę. Przy­szło mu na myśl, że to ja­kieś zwie­rze wpa­dło w za­sadz­kę tro­pi­cie­li.

Nie wiem, jak błysk sko­ja­rzył mu się ze zwie­rzę­ciem w za­sadz­ce…

Sko­rzy­staw­szy ze swo­ich umie­jęt­no­ści z za­kre­su magii prze­mie­nie­nia, Raqel przy­brał po­stać czar­ne­go kruka, szy­bu­jąc w małym od­stę­pie od ziemi, wy­brał drze­wo bę­dą­ce bli­skim świad­kiem zda­rze­nia i wy­lą­do­wał na ga­łę­zi wy­ra­sta­ją­cej kilka cen­ty­me­trów pod jego ko­ro­ną.

Po pierw­sze, za dłu­gie zda­nie. Na­le­ża­ło­by je po­dzie­lić na dwa lub wię­cej. Po dru­gie, pierw­sza część zda­nia (sko­rzy­staw­szy… …prze­mie­nie­nia) brzmi nie­li­te­rac­ko, nie­kli­ma­tycz­nie. Jak już, wy­star­czy­ło­by “ko­rzy­sta­jąc z magii”.

Cały czas w po­wie­trze ob­cią­żał ich szy­der­czy śmiech…

Jakoś śmiech ob­cią­ża­ją­cy po­wie­trze nie brzmi do­brze. No i nie­po­trzeb­ne “w“.

Ban­dy­ci ru­szy­li szyb­kim kro­kiem w stro­nę ar­ty­sty, ich ruchy były gwał­tow­ne, a oczy pełne żądzy krwi. Poeta stał się na­ocz­nym świad­kiem próby po­peł­nie­nia po­waż­ne­go prze­stęp­stwa. Nie było wyj­ścia, mu­sie­li go zli­kwi­do­wać.

Naj­pierw o żądzy krwi, a potem o “na­ocz­nym świad­ku próby po­peł­nie­nia po­waż­ne­go prze­stęp­stwa“ jak w po­li­cyj­nym ra­por­cie. Bar­dzo to nie współ­gra, szcze­gól­nie że nar­ra­cja wcho­dzi tu chwi­lo­wo w głowy tych­że ban­dy­tów – przy­naj­mniej tak to od­bie­ram.

Nie mógł temu za­prze­stać. Stwier­dził u sie­bie brak wąt­pli­wo­ści w to, że zna­lazł skarb, któ­re­go po­żą­da­li ar­ty­ści.

Te dwa zda­nia wy­wo­ła­ły u mnie re­ak­cję “… że co?“ ;P

Po­mógł jej wstać.

Coś pchnę­ło ją na­przód. Wróż­bi­ta nie do­wie­dział się, że to ona z wła­snej woli po­stą­pi­ła gwał­tow­nie do przo­du.

Wy­star­czy­ła krót­ka chwi­la i padli na łóżko.

Skoro wsta­ła, a coś po­pchnę­ło ją na­przód… nie po­win­ni upaść na pod­ło­gę? Nie wiem, skąd tu się nagle wzię­ło okre­śle­nie “wróż­bi­ta“. I nie wiem, do ja­kie­go wnio­sku mógł dojść bo­ha­ter. Co ją niby miało po­pchnąć? Jak mógł nie po­czuć, że ona sama nie po­stą­pi­ła na­przód?

Przy­zna­jesz, że fa­bu­ła na­iw­na, ale da­ło­by się zro­bić z tego ładną, po­etyc­ką, ro­man­tycz­ną hi­sto­rię – w końcu mi­łość jest głów­ną czę­ścią fa­bu­ły. Tym­cza­sem bra­ku­je przed­sta­wie­nia emo­cji, ro­dzą­ce­go się uczu­cia. Można by się było po­sta­rać o cie­kaw­szą nar­ra­cję, wy­ko­rzy­stu­jąc fakt, że bo­ha­ter jest poetą, np. wię­cej po­ka­zać ro­dzą­ce się w jego gło­wie wersy w re­ak­cji na oto­cze­nie lub zda­rze­nia.

Widzę tu ja­kieś po­my­sły, zga­du­ję, że je póź­niej roz­wi­ja­łeś w in­nych opo­wia­da­niach, ale warsz­tat wy­ma­ga sporo po­pra­wy.

Wiem, że warsz­tat po­ma­ga po­pra­wy, ale tę po­pra­wę uła­twia­ją takie osoby jak Ty.

Dzię­ki za pomoc :)

Dość to­por­nie po­da­jesz czy­tel­ni­ko­wi wy­gląd bo­ha­te­ra. Le­piej być bar­dziej sub­tel­nym w tej kwe­stii, wspo­mnieć niby mi­mo­cho­dem przy ja­kiejś oka­zji, po­wią­zać to z czymś. Bo tak – na­wy­mie­nia­łeś w co jest ubra­ny, jakie ma oczy i tak dalej, ale nic nie spra­wia, że za­pa­mię­tu­ję te cechy.

Kra­ina ta zda­wa­ła się pięk­nieć z każ­dym dniem, jed­nak w po­rów­na­niu z wyspą Ysa­na­ar była je­dy­nie małym pro­my­kiem pięk­na…

Raz na­zy­wasz bo­ha­te­ra Ra­qu­el, a raz Raqel.

 

na szczę­ście droga mor­ska nie two­rzy­ła prze­szkód.

Jak droga może two­rzyć prze­szko­dy? Może le­piej: na dro­dze mor­skiej nie na­po­tkał prze­szkód?

– nie­zwy­kłym za­szczy­tem jest mi cie­bie go­ścić, pani, ucie­szy­ło­by mnie gdy­byś zo­sta­ła jesz­cze na jakiś czas, bo­wiem nie go­ści­łem tu jesz­cze tak pięk­nej ko­bie­ty.

+ zda­nia roz­po­czy­na­my od dużej li­te­ry.

Sta­raj się pisać wię­cej i bar­dziej kom­pli­ko­wać sy­tu­ację w swo­ich tek­stach. Tutaj jest bar­dzo na­iw­nie. Bo­ha­ter wpada po­mię­dzy ra­bu­siów i ni­czym bóg no­kau­tu­je ich bez naj­mniej­szej za­dysz­ki. Mi­łość wy­zna­je swo­jej to­wa­rzysz­ce rów­nież bar­dzo szyb­ko. Mało tego, ona też go kocha i też nie ma nic prze­ciw­ko. Wszyst­ko jest zbyt per­fek­cyj­ne, a czy­tel­nik lubi, gdy bo­ha­te­ro­wi się nie wie­dzie, przy­naj­mniej przez jakiś czas, bo dzię­ki temu może mu po­ki­bi­co­wać.

Po­zdra­wiam ;)

Opo­wia­dan­ko ma pe­wien na­iw­ny nieco urok – przy­po­mi­na po­etyc­ką bajkę. Jest tro­chę ku­la­wych zdań. Jed­nak daje się za­uwa­żyć u au­to­ra pe­wien po­ten­cjał li­te­rac­ki. Po­zdra­wiam.

Dzię­ku­ję MrBri­ght­si­de za wni­kli­wą opi­nię i Tobie ry­szar­dzie – czy też Ry­szar­dzie :). Miło było mi czy­tać, że uwa­żasz mój świat za baj­ko­wy, bo taki wła­śnie ma być :). MrBri­ght­si­de, masz świę­tą rację z tym przed­sta­wia­niem bo­ha­te­ra. Po­win­no być ina­czej, jed­nak w pier­wot­nej wer­sji opo­wia­da­nie było, jak było i po­sta­no­wi­łem to tak zo­sta­wić. W ogóle we wszyst­kim masz rację :).

Tak to jest z tym po­pra­wia­niem sta­rych tek­stów – tu się coś po­mi­nie, tu zo­sta­nie coś, co po­win­no wy­paść, tego się nie do­pa­trzy…

Oczy­wi­ście nie chce się tu bro­nić, błędy są i mo­głem sta­ran­niej ich po­szu­kać. Moja wina.

Po­my­śla­łem sobie, że za­miast po­pra­wiać tek­sty sprzed lat, może le­piej na­pi­sać je zu­peł­nie od nowa ;).

Dodam jesz­cze, że kiedy pi­sa­łem to opo­wia­da­nie, mia­łem ja­kieś 15 lat. Czło­wiek ma wtedy takie głup­ko­wa­to na­iw­ne my­śle­nie. Tro­chę się wsty­dzę swo­ich tek­stów z tam­tych lat. Ale do tego utwo­ru aku­rat po­sta­no­wi­łem wró­cić. Jak to mówią – raz kozie śmierć :D.

Zga­dzam się z Bri­ght­si­de – jeśli bo­ha­ter wszyst­ko osią­ga bez wy­sił­ku, to robi się nudno. Mu­sisz go tro­chę po­mę­czyć, prze­czoł­gać po bło­cie. ;-)

Cza­sa­mi masz nie­zgrab­ne kon­struk­cje. Ro­bisz błędy w za­pi­sie dia­lo­gów.

– Dzię­ku­ję – Za­ru­mie­ni­ła się jesz­cze bar­dziej i scho­wa­ła część twa­rzy za ko­la­na­mi, na­szły ją dość głu­pie chęci uca­ło­wa­nia go w po­li­czek.

Na le­żą­co? To chyba dzi­wacz­na po­zy­cja. Może nawet wy­uz­da­na.

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Ko­lej­ne głu­pie nie­do­pa­trze­nie. W cza­sie po­wsta­wa­nia tego utwo­ru pi­sa­łem na­praw­dę bar­dzo kiep­sko :D.

Ależ ta @Fin­kla ma wy­obraź­nię… Znam lep­sze po­zy­cje do upra­wia­nia mi­ło­ści. Po­le­cam po­wieść pt. “Błę­kit­ny pokój”. Po­zdra­wiam roz­ba­wio­ny.

Jasne, zwal wszyst­ko na mnie. A kto tak na­pi­sał? ;-)

Bab­ska lo­gi­ka rzą­dzi!

Ale autor to zro­bił bez “wy­uz­da­nych” myśli, bo jest ro­man­ty­kiem i poetą. Po pro­stu tak mu wy­szło, bez ko­sma­tych in­ten­cji. Po­zdra­wiam.

Tak, to było zu­peł­nie przy­pad­ko­we.

Ale wy­szło na­praw­dę za­baw­nie .

Nie ukry­wam, To­mu­siat­ko, że wo­la­ła­bym prze­czy­tać coś, co na­pi­sa­łeś teraz. Opo­wia­da­nie sprzed ośmiu lat z pew­no­ścią nie od­zwier­cie­dla Two­ich obec­nych moż­li­wo­ści i umie­jęt­no­ści. Jest tyleż baj­ko­we, co na­iw­ne, a miej­sca­mi wręcz za­baw­nie nie­po­rad­ne.

Wy­ko­na­nie po­zo­sta­wia sporo do ży­cze­nia.

Mam na­dzie­ję, że lek­tu­ra Two­ich przy­szłych opo­wia­dań do­star­czy mi więk­szej sa­tys­fak­cji. ;-)

Spo­glą­dał na po­zło­co­ne li­ście drzew. Ptaki sie­dzą­ce na drze­wach… – Po­wtó­rze­nie.

…jego zie­mia była na­zy­wa­na rów­nież Gwiezd­ną wyspą… – …jego zie­mia była na­zy­wa­na rów­nież Gwiezd­ną Wyspą…

…kiedy to sprzed setek lat siły nie­umar­łych chcia­ły znisz­czyć wszyst­ko, co znał świat. – …kiedy to przed set­ka­mi lat, siły nie­umar­łych chcia­ły znisz­czyć wszyst­ko, co znał świat.

Czy to za­mie­rzo­ny rym?

 Bli­skość po­wro­tu na oj­czy­ste zie­mie wy­wo­ły­wał na twa­rzy poety i wróż­bi­ty wyraz szcze­rej ra­do­ści. – Li­te­rów­ka. 

…że to ja­kieś zwie­rze wpa­dło w za­sadz­kę tro­pi­cie­li. – Li­te­rów­ka.

Raqel przy­brał po­stać czar­ne­go kruka, szy­bu­jąc w małym od­stę­pie od ziemi… – Ra­czej: Raqel przy­brał po­stać czar­ne­go kruka, szy­bu­jącego na nie­wiel­kiej wy­so­ko­ści…

Na­past­ni­cy mieli na sobie brud­ne, po­ła­ta­ne ciu­chy. – Ra­czej: Na­past­ni­cy mieli na sobie brud­ne, po­ła­ta­ne ubra­nia. 

Spo­koj­nie uniósł rękę w górę… – Masło ma­śla­ne. Czy mógł unieść rękę w dół?

Raqel wy­cią­gnął ręce z otwar­ty­mi dłoń­mi oraz luźno od­da­lo­ny­mi od sie­bie pal­ca­mi. Jego dło­nie ogar­nę­ła szara mgieł­ka, po czym przy­cią­gnął ręce do sie­bie… – Po­wtó­rze­nia.

Miała dłu­gie czar­ne pro­ste włosy opa­da­ją­ce jej tro­chę po­wy­żej łokci. – Skoro dziew­czy­na le­ża­ła, jej włosy nie mogły opa­dać, bo też le­ża­ły.

Czuł, jakby zo­ba­czył co naj­mniej Bo­gi­nię… – Dla­cze­go bo­gi­ni jest na­pi­sa­na wiel­ka li­te­rą?

…wszedł do ma­łe­go po­ko­ju, w któ­rym było tylko kilka mebli z ciem­ne­go drew­na, na ścia­nach kilka ob­ra­zów i mięk­kie łóżko, na któ­rym uło­żył ko­bie­tę… – Do­my­ślam się, że łóżko na ścia­nie to taka fa­na­be­ria pana ma­ga-ar­ty­sty. ;-)

…wpa­tru­jąc się w nią nie czuł po­trze­by snu ani ja­kie­go­kol­wiek zmę­cze­nia. – Czy w in­nych oko­licz­no­ściach czuł­by po­trze­bę bycia zmę­czo­nym? ;-)

…wy­bie­gli zza ścia­ny drzew i za­czę­li go­ni­twę. Ucie­ka­ła, po­ty­ka­jąc się o ko­rze­nie drzew… – Po­wtó­rze­nie.

Już od pierw­sze­go wej­rze­nia, gdy uj­rzał w lesie… – Po­wtó­rze­nie.

Bę­dzie wiel­bił ku koń­co­wi swych dni… – Z tego wy­ni­ka, miał za­miar wiel­bić pannę, kiedy już bę­dzie star­cem. ;-)

Może: Bę­dzie wiel­bił po kres swo­ich dni…

…nie wie­dział, czy ona od­wza­jem­nia uczu­cie. Przy­pusz­czał, że ich wza­jem­ne więzy… – Po­wtó­rze­nie.

Wziąłw­szy głę­bo­ki wdech, gło­śno wy­pu­ścił po­wie­trze. – Wziąw­szy głę­bo­ki wdech, gło­śno wy­pu­ścił po­wie­trze.

…po­wie­dzia­ła ła­god­nym i przy­ja­znym gło­sem.. – Jeśli na końcu zda­nia miała być krop­ka, jest o jedną krop­kę za dużo, a jeśli miał być wie­lo­kro­pek, jest o jedną krop­kę za mało.

…zro­zu­mia­ła, że to wza­jem­na mi­łość

Dwa ciała stały się jed­nym – Na końcu obu zdań bra­ku­je kro­pek.

Będąc jesz­cze z nim w łóżku, po­wie­dzia­ła mu, że na nią już czas, że musi wra­cać do sie­bie. Nie bar­dzo mu się po­do­ba­ła wizja po­dró­żu­ją­cej nocą ko­bie­ty, ale ona mó­wi­ła, że wie, co robi i uwie­rzył jej. – Przy­kład za­im­ko­zy. Czy wszyst­kie za­im­ki są ko­niecz­ne?

Miej­sce ota­cza­ły wie­lo­barw­ne od­dzia­ły kwia­tów… – Ja­kież to od­dzia­ły two­rzy­ły kwia­ty?

Może: Miej­sce ota­cza­ły ra­ba­ty wie­lo­barw­nych kwia­tów…

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Dzię­ku­ję za opi­nię, po­sta­ram się ją do­kład­nie prze­ana­li­zo­wać :).

Myślę, że moje świe­że opo­wia­da­nia będą – są – lep­sze. A przy­naj­mniej będę się sta­rał, by takie były.

 Dzię­ki raz jesz­cze za po­świę­co­ny mi czas :).

Jeśli w czym­kol­wiek po­mo­głam, to bar­dzo się cie­szę. ;-)

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

Po­mo­głaś, każda opi­nia po­ma­ga :)

;-D

Gdyby ci, któ­rzy źle o mnie myślą, wie­dzie­li co ja o nich myślę, my­śle­li­by o mnie jesz­cze go­rzej.

“Nie­po­rad­ne” to chyba naj­wła­ściw­sze okre­śle­nie, jakie przy­cho­dzi mi do głowy, po prze­czy­ta­niu tego tek­stu. Od sie­bie nie będę rzu­cał żad­nych kry­tycz­nych uwag, bo to co po­win­no zo­stać po­wie­dzia­ne, wła­ści­wie zo­sta­ło już po­wie­dzia­ne. 

Choć czy­ta­ło mi się ten tekst dość bez­bo­le­śnie, jedna rzecz tro­chę mnie nu­ży­ła. Mówię tutaj o braku kon­tek­stu. W opo­wia­da­niu po­ja­wia­ją się różne po­ję­cia i nazwy, ale przy tak nie­wiel­kich roz­mia­rach tek­stu nie ma miej­sca, by na­le­ży­cie je wy­ja­śnić, ani tym bar­dziej na­le­ży­cie wy­kre­ować więź mię­dzy nimi a czy­tel­ni­kiem. Stąd za­koń­cze­nie, które po­win­no za­ska­ki­wać i bu­dzić uczu­cia, skła­nia je­dy­nie do wzru­sze­nia ra­mio­na­mi.

Chyba ni­cze­go no­we­go nie dodam, nie czy­ta­ło się źle.

Przy­no­szę ra­dość :)