Veit i trzy wiedźmy

Męż­czy­zna zwany Sa­mil­dá­na­chem nie był ani we wła­ści­wym miej­scu, ani we wła­ści­wym cza­sie. A jed­nak wła­śnie tu i teraz robił to, co zro­bio­ne zo­stać mu­sia­ło. Pra­co­wał cięż­ko, by uczy­nić świat takim, jakim być po­wi­nien. Wie­dział, że nie po­ko­na wszyst­kich, któ­rym pra­gnął­by rzu­cić rę­ka­wi­cę. Lecz był też inny spo­sób. Cięż­ki, wy­ma­ga­ją­cy dziw­nych so­ju­szy, nie­pew­ny. Ale za to moż­li­wy, w prze­ci­wień­stwie do walki z całym świa­tem. Męż­czy­zna był pa­trio­tą. Nie pra­gnął, by jego kraj był po­tęż­ny, wiel­ki i bo­ga­ty. Chciał, by jego ro­da­cy żyli bez­piecz­nie. Za­wsze wie­dział, że to naj­waż­niej­sze. Lecz świat był inny, niżby tego pra­gnął. Zgi­nę­li lu­dzie. Do­brzy, nie­win­ni lu­dzie za­mie­ni­li się w po­piół, gdyż świat nie jest taki, jaki być po­wi­nien. Męż­czy­zna, nim dziw­ne siły ochrzci­ły go Sa­mil­dá­na­chem, karał za zbrod­nie. I tym razem też uka­rze, ostat­ni raz. Zła­pie trop, od­naj­dzie win­ne­go, w imię zasad, w imię mo­ral­no­ści. Potem do­pie­ro wy­ko­na swą ostat­nią misję. Wie już, gdzie za­sta­wi pu­łap­kę, gdzie sta­nie do swej fi­na­ło­wej walki. A potem wszy­scy znaj­dą się na swo­ich miej­scach i wszyst­ko bę­dzie słusz­ne. Jesz­cze tylko kilka dni. Kilka dłu­gich dni i dwie­ście czter­dzie­ści jeden lat.

 

 

*

 

Wa­liz­ki to nie­wdzięcz­ne be­stie. Im wię­cej zje­dzą, tym mniej są chęt­ne za­mknąć usta, do­ma­ga­jąc się jesz­cze i jesz­cze. Chwi­lę wal­czę, chwi­lę grożę, w końcu sia­dam na niej. Chyba to lubi, bo w końcu słu­cha. Pa­trzę na ze­ga­rek. Jeśli wyjdę teraz, na miej­scu będę go­dzi­nę przed cza­sem. Mam więc sześć­dzie­siąt minut dla sie­bie. Plus kwa­drans, by spóź­nić się z klasą. Moda włada cza­sem. Sły­sza­łam, że Niem­cy modlą się do ze­gar­ków, lecz cóż, mam ich uczyć hi­sto­rii, mogę na­uczyć też tren­dów. Sia­dam na ka­na­pie i włą­czam te­le­wi­zor, pokój oświe­tla ude­rze­nie ja­sne­go świa­tła, a zaraz potem ko­lej­ne, bru­tal­na za­wie­ru­cha ognia i dymu. Po­tęż­ny wy­buch, ludz­kie głosy zbite w jeden, wy­so­ki krzyk, re­zo­nu­ją­cy strach – zimny palec śmier­ci smy­ra­ją­cy kość ogo­no­wą. Na­gra­nie z wczo­raj­sze­go za­ma­chu na Dniach The­le­my w Do­ru­cho­wie. Po­my­śleć, że by­ła­bym tam, gdyby nie ten wy­jazd. Na ekra­nie po­ja­wia się Josef Rofe, znany pre­zen­ter, ulu­bie­niec dam. Nie­mal nie po­zna­ję go bez sze­ro­kie­go uśmie­chu. Mruży oczy, usta za­ci­ska, do klapy ma­ry­nar­ki przy­pię­tą ma ża­łob­ną wstąż­kę.

– Sza­now­ni pań­stwo. – Chwi­lę zaj­mu­je mi po­jęcie, że to głos Rofe, a nie uoso­bie­nia smut­ku z naj­niż­szych krę­gów Czar­nych Krain. – SBPR udo­stęp­ni­ła pełną listę ofiar, łącz­nie z ich na­ro­do­wo­ścia­mi. We wczo­raj­szym za­ma­chu życie stra­ci­ło czter­dzie­stu Po­la­ków, pięt­na­stu Ro­sjan, czter­na­stu Żydów, trzech Li­twi­nów, trzech Ukra­iń­ców, jeden Karel, wszy­scy bę­dą­cy oby­wa­te­la­mi Rzecz­ypo­spo­li­tej, dwóch oby­wa­te­li Księ­stwa Kur­lan­dii i Se­mi­ga­lii oraz jeden oby­wa­tel Wiet­na­mu. Sto osiem in­nych ofiar znaj­du­je się w szpi­ta­lach, z czego dwa­dzie­ścia w sta­nie kry­tycz­nym… – Rofe przy­kła­da dłoń do ucha, mil­czy przez chwi­lę, prze­ły­ka ślinę, jego twarz tę­że­je. – Sza­now­ni pań­stwo, jest to in­for­ma­cja z ostat­niej chwi­li. W wy­sła­nym do prasy pi­śmie do za­ma­chu przy­zna­je się Bol­sze­wic­ki Front Sy­be­ryj­ski, eks­tre­mi­stycz­na or­ga­ni­za­cja ope­ru­ją­ca na te­re­nach Im­pe­rium Ro­syj­skie­go…

Wzdy­cham mi­mo­wol­nie. Ko­lej­ny od­ci­nek nie­śmiesz­nej ko­me­dii na­szych cza­sów. Każdy chce uszczk­nąć ka­wa­łek tego zgni­łe­go cia­sta ter­ro­ru. Do­sta­je­my wła­śnie pełną listę wszyst­kich, któ­rzy źle nam życzą. Wczo­raj zdą­ży­li się przy­znać Ka­wa­le­ro­wie Za­ko­nu Ca­sca­dii i Al-Ka­ida, przez noc kilka bractw mu­zuł­mań­skich, rano neo­na­zi­ści, a przed po­łu­dniem Ko­ściół John'a Hale'a. Wszyst­kim się marzy rzu­cić Pol­skę na ko­la­na. Ech, za­czy­na być nie­bez­piecz­nie w na­szej Rzeczy­po­spo­li­tej. Co dzień te­le­wi­zor krzy­czy, że zła­pa­no ter­ro­ry­stę, dwóch ter­ro­ry­stów, trzech, dzie­się­ciu, stu, mi­lion! Mi­lion ter­ro­ry­stów. Służ­ba Bez­pie­czeń­stwa, Po­li­cja i Straż Ko­ron­na li­cy­tu­ją się suk­ce­sa­mi. Ten miał w domu plan Zamku Kró­lew­skie­go i dzie­sięć gra­na­tów! A ten bombę wła­snej pro­duk­cji! To jesz­cze nic, zo­bacz­cie, co ten miał! Ścież­ka ognia Ab­du­la Ha­mi­da, i to w ory­gi­na­le! A w kuch­ni nóż! Wy­łą­czam te­le­wi­zor, pa­trzę tępo w biały sufit. I cóż z tego? Cóż z tego, że łapią ten mi­lion dzien­nie. Jed­ne­go nie zła­pa­li. I puf! Było osiem­dzie­się­ciu dzie­wię­ciu ludzi, nie ma osiem­dzie­się­ciu dzie­wię­ciu ludzi. Magia. Okrut­ni, żądni krwi cza­ro­dzie­je uni­ce­stwia­ją dzie­siąt­ki w ułam­ku se­kun­dy, skła­da­ją ofia­ry mrocz­nym bogom. Gdzie ja to już sły­sza­łam? Wsta­ję, za­bie­ra­jąc ka­wa­łek kredy ze stołu. Na wa­liz­ce ry­su­ję krąg, nic skom­pli­ko­wa­ne­go, ard­nut pierw­sze­go stop­nia. Szyb­ki gest i bagaż unosi się w po­wie­trzu ni­czym wiel­ki, otyły mo­ty­lek. Ostat­nie spoj­rze­nie w lu­stro. Jest do­brze. Mio­tła czeka już na bal­ko­nie. Ku­chen­ny zegar przy­po­mi­na, że dotrę na miej­sce długo przed cza­sem. Wy­bacz, modo, wy­bacz­cie, tren­dy. Po­czu­łam, że chęt­nie w końcu od­pocz­nę od Pol­ski i jej spraw. I to prę­dzej niż póź­niej.

 

*

 

Wo­je­wo­da Ma­ło­pol­ski Jakub Hen­rik tra­fił na dy­wa­nik. Od­wie­dzał Zamek Kró­lew­ski czę­sto, kie­dyś pla­no­wał się za­do­mo­wić, lecz teraz mały, zbu­do­wa­ny na pla­nie elip­sy Pokój Kon­fe­ren­cyj­ny zda­wał się być naj­strasz­niej­szym miej­scem na ziemi. Złotą klat­ką, w któ­rej uwię­zio­no go z be­stią.

– Wasza Wy­so­kość… – Skło­nił się, gdy za­mknię­to za nim drzwi.

– Sia­daj, Ja­ku­bie.

Wo­je­wo­da zajął fotel na­prze­ciw wład­cy, usiadł de­li­kat­nie. Zła­pał wła­sne ko­la­na, lecz przy­nio­sło to po­ło­wicz­ny efekt – teraz trzę­sły mu się dło­nie.

– Ja­ku­bie, czy wiesz, czym są w dzi­siej­szych cza­sach Dni The­le­my?

Oczy­wi­ście, że wie­dział. I wie­dział, że król jego wie­dzy jest świa­dom. Miał więc mil­czeć.

– Widzę, że nie masz po­ję­cia, mój drogi. Nie­do­brze. Trze­ba wie­dzieć, jak wy­glą­da życie ludu. Od­re­al­nio­ną wła­dzę na­le­ży usu­nąć. Ha! Skąd ta kwa­śna mina? Nie masz się czego bać, je­steś za­słu­żo­ny. Za­słu­żo­nych, w prze­ci­wień­stwie do od­re­al­nio­nych, się nie usuwa. Ty łą­czysz obie te cechy, po­wsta­je więc pa­ra­doks, który fi­lo­zo­fo­wie na­zy­wa­ją Wo­je­wódz­twem Kol­skim.

Jakub Hen­rik wy­słu­chał króla do końca w spo­ko­ju, bez słowa. Nie­przy­go­to­wa­ny na nagłą pu­en­tę nie za­uwa­żył jej nawet. A gdy ude­rzy­ła z całą mocą, gdy pod­niósł już głowę by bła­gać, pro­te­sto­wać, było już za późno. Król wstał ze swej ka­na­py, po­pra­wił man­kie­ty. Wy­so­ki i ma­je­sta­tycz­ny, łysy, lecz za to z po­tęż­nym, srebr­nym wąsem. W mi­ni­mal­nie za cia­snym, czar­nym gar­ni­tu­rze był współ­cze­snym po­nu­rym żni­wia­rzem. I wła­śnie przy­był po Ja­ku­ba Hen­ri­ka.

– Nie rób kar­pia. Kola ci się nie po­do­ba? Są inne moż­li­wo­ści. Oby­wa­te­le na­szych wio­sek na Sval­bar­dzie od dawna do­ma­ga­ją się, by włą­czyć ich do struk­tur pań­stwo­wych. Co ty na to? Co ty na to, Ja­ku­bie?

Jakub od­po­wie­dział kro­plą potu, która wy­ko­na­ła bła­gal­ny bieg wzdłuż jego twa­rzy.

– Spits­ber­gen za długo był zie­mią ni­czy­ją. – Król na­chy­lił się nad swą ofia­rą. – Wo­je­wódz­two… Pół­noc­ne! Lub Wo­je­wódz­two… Ark­tycz­ne! Cóż za ra­dość two­rzyć świat! To za­ba­wa dla wład­ców. Chciał­byś być wład­cą, Ja­ku­bie.

Jakub po­krę­cił szyb­ko głową.

– Oczy­wi­ście, że byś chciał. To jest myśl! Księ­stwo lenne! Bę­dziesz księ­ciem, Ja­ku­bie! Ksią­żę Węgla i Ryb! Umo­ru­sa­ny na czar­no i cuch­ną­cy tra­nem! Le­piej byś wy­glą­dał i o niebo le­piej pach­niał, Ja­ku­bie. Ty skoń­czo­ny, ku­rew­ski głup­cze!!! – Ryk po­niósł się po sali, za­drża­ły szyby w oknach. Jakub Hen­rik nie od­wa­żył się pod­nieść głowy, nim król nie za­siadł z po­wro­tem na sofie. Znów spo­koj­ny i opa­no­wa­ny prze­cze­sał dło­nią wąs.

– Wiesz już, przy­ja­cie­lu, na czym sto­isz.

Wo­je­wo­da wie­dział. Król, choć mo­gło­by się zda­wać ina­czej, nigdy nie żar­to­wał.

– Wra­ca­jąc do me­ri­tum. Dni The­le­my to fe­styn. Bawią się tam ro­dzi­ny. Pol­skie dzie­ci oglą­da­ją po­ka­zy magii. Ten, kto pod­niósł rękę na oby­wa­te­la Rzeczy­po­spo­li­tej może się z tą ręką po­że­gnać. Lecz to już mój pro­blem. Twoim, Ja­ku­bie, jest to, że wzią­łeś oso­bi­stą od­po­wie­dzial­ność za bez­pie­czeń­stwo. Ty więc weź­miesz od­po­wie­dzial­ność za jego brak. Ty bę­dziesz prze­pra­szał, ty od­wie­dzisz szpi­ta­le, ty za­dbasz o oka­le­czo­nych i osie­ro­co­nych. Jesz­cze wró­ci­my do tej roz­mo­wy. Teraz spier­da­laj.

Po­słusz­nie i bez oznak sprze­ci­wu wo­je­wo­da spraw­nie spier­do­lił. Gdy za­mknął za sobą drzwi spu­ścił głowę i za­klął pod nosem. Jego uszu do­szły kroki, spoj­rzał przed sie­bie i na­tych­miast usu­nął się na bok. Inna per­so­na zmie­rza­ła na spo­tka­nie z kró­lem. Czło­wiek star­szy, po­staw­ny, po­tęż­nie zbu­do­wa­ny. Na po­cią­głej, pła­skiej twa­rzy ja­rzy­ła się jedna tylko emo­cja – iry­ta­cja. Kró­lew­ski gość szedł pew­nym, śmia­łym kro­kiem, jego pierś opi­nał czar­ny mun­dur Ka­iser­li­che Armee, ze sta­lo­we­go na­ra­mien­ni­ka spły­wa­ła biała pe­le­ry­na. Pil­nu­ją­cy drzwi gwar­dzi­ści ukło­ni­li się, za ich przy­kła­dem po­szedł Hen­rik. Za­stygł w ukło­nie, nim Sak­soń­czyk nie znik­nął w Po­ko­ju Kon­fe­ren­cyj­nym. Potem szyb­kim kro­kiem, wy­cie­ra­jąc czoło chust­ką, po­spie­szył do wyj­ścia. Mu­siał jesz­cze dzi­siaj skon­tak­to­wać się z kil­ko­ma ludź­mi. Przez głupi wy­pa­dek może zejść ze sceny przed­wcze­śnie, co wcale mu się nie uśmie­cha­ło. Nawet, gdy sztu­ka i tak do­bie­ga­ła już końca.

 

*

 

– Wasza Kró­lew­ska Mość… – Maass sta­nął na bacz­ność, ski­nął głową.

Z nie­ukry­wa­ną nie­chę­cią Król wstał, podał przy­by­szo­wi dłoń, zło­śli­wie wska­zał szez­long. Gość wy­brał jed­nak fotel. Sie­dzie­li chwi­lę w mil­cze­niu. Żad­ne­mu nie spie­szy­ło się za­czy­nać roz­mo­wy.

Veit Vol­ker Maass, Wiel­ki In­kwi­zy­tor, rek­tor Aka­de­mii imie­nia He­in­ri­cha Kra­me­ra gar­dził Rzecz­ąpo­spo­li­tą, każ­dym z jej na­ro­dów, każ­dym człon­kiem każ­de­go na­ro­du i każdą pol­ską twa­rzą, jaką mu­siał oglą­dać. Król Rzecz­ypo­spo­li­tej gar­dził zaś Ve­item Vol­ke­rem Ma­as­sem jako czło­wie­kiem, a twarz jego uwa­żał za mał­pią.

– Im­pe­ra­tor-Kanc­lerz i Oj­ciec Świę­ty po­le­ci­li mi prze­ka­zać wy­ra­zy ubo­le­wa­nia – rzekł po­wo­li Maass, gło­sem ni­czym brzy­twa.

Król uniósł brwi.

– Pa­pież? Już wczo­raj z nim roz­ma­wia­łem. Nie wie­dzia­łem, że po­zo­sta­je­cie w ja­kiejś za­ży­ło­ści, Mi­strzu In­kwi­zy­to­rze…

– Wa­ty­kań­ski… Pa­pież… – wy­ce­dził Maass. Pięć se­kund roz­mo­wy i już miał ocho­tę zmiaż­dżyć Po­la­ko­wi jego świń­ski ryj.

Króla po­znał już wcze­śniej, przy krót­kim przy­wi­ta­niu de­le­ga­cji. Naj­pierw ude­rzy­ła go ru­basz­ność i zło­śli­wość mo­nar­chy. Potem zro­zu­miał, ku swo­je­mu prze­ra­że­niu, iż czło­wiek ten jest sza­lo­nym ak­to­rem, a zaj­mo­wa­ny urząd trak­tu­je jako scenę do wy­sta­wia­nia swych no­wych ko­me­dii, po­ni­ża­nia roz­mów­ców i śmia­nia się z wła­snych żar­tów. Każdy Polak z odro­bi­ną wła­dzy cofa się men­tal­nie o kilka stu­le­ci, no­wo­cze­sna po­li­ty­ka to dla tych dzi­ku­sów nie­po­ję­ta kon­cep­cja. Fakty? Dys­ku­sja, po­wa­ga? Liczy się gło­śniej­szy krzyk i gło­śniej­szy pierd. Prze­klę­ci he­re­ty­cy. Na­dej­dzie ich kres, pew­ne­go dnia Młot opad­nie…

– Mi­strzu, za­graj­my w otwar­te karty. – Król wy­pro­sto­wał się w fo­te­lu. – Wy­czu­wam waszą nie­chęć, lecz mu­si­my po­mó­wić po­waż­nie. Spra­wa ma wiel­ką wagę.

In­kwi­zy­tor za­parł się o bio­dra, wy­chy­lił w kie­run­ku mo­nar­chy, w ja­snych oczach za­iskrzy­ło. 

– Niech Wasza Wy­so­kość raczy zatem być po­waż­ny. Mą­drze by­ło­by rów­nież mojej nie­chę­ci nie pod­sy­cać. Pro­po­nu­ję na przy­szłość nie za­czy­nać roz­mo­wy od przy­po­mi­na­nia, jak to Po­la­cy wy­pię­li się na Ko­ściół i za­czę­li klę­kać przed an­ty-pa­pie­żem.

Słowa lały się z ust in­kwi­zy­to­ra ni­czym obrzy­dli­wa, gęsta maź, pluł i ma­chał ję­zo­rem, chciał uto­pić pokój w ja­dzie swo­jej bi­go­te­rii i nie­na­wi­ści. Tak przy­naj­mniej wi­dział to Król. Za­ci­snął jed­nak krtań i po­ko­nał obrzy­dze­nie, mu­siał dojść z tym czło­wie­kiem do kon­sen­su­su. Dziw­ne to czasy, że Polak rękę wy­cią­ga do nie­miec­kie­go psa, za­miast zrazu kijem po­go­nić.

– Nie wy­pię­li­śmy, lecz uzna­li­śmy, iż pełne wro­go­ści i prze­mo­cy dzia­ła­nie Ko­ścio­ła, tak wtedy, jak i dzi­siaj, kłóci się z na­szym su­mie­niem. To wszyst­ko.

– Macie czel­ność zwać się ka­to­li­ka­mi…

– Re­li­gią Po­la­ków jest ka­to­li­cyzm, re­li­gią Rzecz­ypo­spo­li­tej jest wol­ność. Radzę to za­pa­mię­tać, Mi­strzu, i prze­stać szcze­rzyć kły. – Ten mo­ment, mo­ment, w któ­rym miał ob­na­żyć sła­bość prze­ciw­ni­ka wy­brał, by wstać, szyb­ko zdo­mi­no­wać prze­strzeń, prze­go­nić chmu­ry tru­ci­zny ota­cza­ją­ce in­kwi­zy­to­ra. – Wasza po­zy­cja słab­nie. Im­pe­ra­tor-Kanc­lerz ze­zwo­lił cza­row­ni­com na wjazd do Rze­szy, zde­le­ga­li­zo­wał waszą dzia­łal­ność. Bę­dziesz po­lo­wał na Ślą­sku, w West­fa­lii i we Flan­drii, za rok we Fran­cji i na Wę­grzech, za dwa w Ka­ta­lo­nii albo w Kal­ma­rii. Im­pe­ra­tor daje przy­kład, nie­dłu­go wszy­scy po­dzię­ku­ją za wasze usłu­gi. Co wtedy, Mi­strzu? Co wam zo­sta­nie? Gdzie spad­nie Młot?

Maass słu­chał zdzi­wio­ny. Nie dzi­wi­ły go by­naj­mniej słowa króla. Dzi­wił go jego wła­sny spo­kój. Po­wi­nien już dawno wyjść, może nawet wy­zwać wład­cę na po­je­dy­nek. Lecz nie. Nie mógł. Nie ma nic pięk­niej­sze­go od praw­dy, a Polak mówił praw­dę. He­re­tyk czy nie. No­wo­cze­sne po­glą­dy Im­pe­ra­to­ra nie­uchron­nie zwia­sto­wa­ły otwar­cie na Pol­skę i upa­dek Ofi­cjum. A spo­łe­czeń­stwo to po­pie­ra­ło. Słabe, cher­la­we po­ko­le­nie. Maass po­smut­niał. Gdy przy­je­chał do Rzecz­ypo­spo­li­tej w de­le­ga­cji, wpusz­czo­ny do kraju jako pierw­szy in­kwi­zy­tor w hi­sto­rii wma­wiał sobie, że jest w obcym, bez­boż­nym kraju oto­czo­ny wro­ga­mi. Tłu­ma­czył sobie swoją wście­kłość. Lecz uczu­cie to to­wa­rzy­szy­ło mu od dawna jesz­cze w Im­pe­rium.

– Nie bój­cie się, Mi­strzu. – Głos króla za­brzmiał nie­mal przy­chyl­nie. – Im­pe­rium wpusz­cza cza­row­ni­ce, my za­pro­si­li­śmy in­kwi­zy­to­rów, to czasy wiel­kiej wy­mia­ny kul­tu­ro­wej. Może i wy weź­mie­cie udział, za­miast oka­zy­wać tylko zgor­sze­nie? Mam dla was pro­po­zy­cję, In­kwi­zy­to­rze.

Za­cie­ka­wio­ny Maass spoj­rzał w oczy Króla. Zo­ba­czył w nich po­wa­gę. Czło­wiek ten nie za­mie­rzał z niego drwić.

– Daj­cie szan­sę. Sobie, mnie, Pol­sce. Wra­caj­cie do ho­te­lu i cze­kaj­cie na te­le­fon, Mi­strzu. Wasza wola, co dalej. I uwa­żaj­cie na sie­bie. Są już tacy, któ­rzy za­mach łączą z wa­szym od­rzu­ce­niem za­pro­sze­nia na Dni The­le­my. Lu­dzie nie prze­pa­da­ją tu za In­kwi­zy­cją.

– Szko­da – uśmiech­nął się krzy­wo Maass – że brak obec­no­ści na sza­ba­sie nie łączą z moją chrze­ści­jań­ską wiarą.

Król prze­że­gnał się za­ma­szy­ście.

– Amen. Z Bo­giem, Mi­strzu In­kwi­zy­to­rze.

 

*

 

W wy­naj­mo­wa­nym po­ko­ju na pod­da­szu jed­ne­go z war­szaw­skich domów mo­dlił się Il­shat Abdak. Tatar dzię­ko­wał za po­wo­dze­nie swej misji, za śmierć nie­wier­nych dia­błów i cza­row­ni­ków. Krew wro­gów Chana zle­pi­ła źdźbła trawy, ogień spo­pie­lił ich ciała. Tak, jak po­to­mek Ma­ho­me­ta sobie tego za­ży­czył. Il­shat nie był ter­ro­ry­stą. Był żoł­nie­rzem Krymu. Nie za­bi­jał nie­win­nych, za­bi­jał od­da­ją­cych cześć de­mo­nom. I nie siał śmier­ci by ich karać. Wraz ze swymi brać­mi niósł na Rzecz­po­spo­li­tą strach, by przy­go­to­wać ją pod in­wa­zję. Gdy na­dej­dą ordy na­ro­dy Re­pu­bli­ki będą za­trwo­żo­ne i skłó­co­ne, ob­dar­te z od­wa­gi, świa­do­me, że ich król i woj­sko nie za­pew­nią im bez­pie­czeń­stwa. Część uciek­nie bez walki, część po­rzu­ci czary i grzech, przej­dzie na stro­nę Chana. To bę­dzie wspa­nia­ły dzień. Zo­ba­czyć ten dzień i umrzeć z imie­niem Al­la­ha na ustach – to były dwa ma­rze­nia Il­sha­ta Ab­da­ka. Udało mu się speł­nić tylko jedno. Nim skoń­czył mo­dli­twę ostrze roz­cię­ło mu szyję, uwol­ni­ło duszę wo­jow­ni­ka z cie­le­snej po­wło­ki. Ciało za­sty­gło w uni­żo­nej po­zy­cji. Męż­czy­zna zwany Sa­mil­dá­na­chem prze­tarł ostrze i scho­wał je w kie­sze­ń płasz­cza, teraz do­pie­ro za­mknął otwo­rzo­ne wy­try­chem drzwi. Po­now­nie zabił, choć ma­rzył tylko o tym, by Pol­ska prze­sta­ła być epi­cen­trum spi­ra­li prze­mo­cy. Naj­więk­szym zwy­cię­stwem zła jest to, że wal­cząc z nim po­świę­ca się ka­wa­łek duszy. Męż­czy­zna przy­siągł wy­śle­dzić i karać każ­de­go, kto ośmie­lił się za­ata­ko­wać Rzecz­po­spo­li­tą. Cho­dzi­ło je­dy­nie o za­sa­dy i wła­sną mo­ral­ność, w dłuż­szej per­spek­ty­wie żadna z jego wen­det nie miała zna­cze­nia. Praw­dzi­wy cel, któ­re­mu po­świę­cił ostat­nie kilka lat wyda nie­dłu­go plony. I zmie­ni wszyst­ko na takie, jakim być po­win­no.

 

*

 

Za­ta­czam kur­so­rem koło wokół Do­ru­cho­wa, rzut­nik prze­ka­zu­je widok stu­den­tom.

– W tej nie­wiel­kiej miej­sco­wo­ści w ów­cze­snym wo­je­wódz­twie sie­radz­kim do­szło w ty­siąc sie­dem­set sie­dem­dzie­sią­tym pią­tym roku do próby spa­le­nia na sto­sie czter­na­stu cza­row­nic. Do­kład­na data, jak i po­sta­wio­ne im za­rzu­ty do dnia dzi­siej­sze­go po­zo­sta­ją nie­zna­ne. W mo­men­cie pod­pa­la­nia pierw­szych sto­sów ko­bie­ty te użyły magii w celu uwol­nie­nia się, a na­stęp­nie uciecz­ki, całe zaj­ście obyło się bez ofiar. Nie wia­do­mo, jakim spo­so­bem prze­ła­ma­ły pie­częć Ahgmy i od­zy­ska­ły moc. Pie­częć, na­kła­da­na w cza­sie ini­cja­cji, da­wa­ła Chó­ro­wi Cio­tuch pełną kon­tro­lę nad cza­row­ni­cą, co po­zwa­la­ło na speł­nia­nie po­sta­no­wień Trak­ta­tu na Wil­czej Skó­rze… Sły­sze­li­ście o tym?

Po sali wy­kła­do­wej prze­cho­dzi szmer. Nie sły­sze­li… Ci lu­dzie nie mają po­ję­cia o cza­row­ni­cach. Cały świat po­sta­no­wił uda­wać, że nas nie ma. Gdy­bym miała ocho­tę na hi­sto­rycz­ną de­ba­tę, to w całym Im­pe­rium chyba tylko in­kwi­zy­to­rzy by­li­by do­bry­mi part­ne­ra­mi. Ech, to nie jest temat do żar­tów, jesz­cze nie­daw­no mor­do­wa­li tu moje sio­stry. Staję się strasz­na. Skąd we mnie to zgorzk­nie­nie? Świat idzie ku lep­sze­mu, pierw­szy raz w życiu po­je­cha­łam za gra­ni­cę, Ofi­cjum traci pazur za pa­zu­rem, a na tro­nie w Dreź­nie pierw­szy raz w hi­sto­rii nie sie­dzi dupek. Tak, tylko z dru­giej stro­ny każdy mu­zuł­ma­nin na świe­cie chęt­nie spa­lił­by mnie razem z całą Rzecz­ąpo­spo­li­tą, a po­ma­ga­li­by na­zi­ści, bol­sze­wi­cy, chrze­ści­jań­scy fa­na­ty­cy i cała zgra­ja in­nych, do­mo­ro­słych łow­ców cza­row­nic. Pa­trzę na salę, a sala od­po­wiada spoj­rze­niem setek oczu. Uzmy­sła­wiam sobie, że od kilku se­kund mil­czę, za­to­pio­na we wła­snych my­ślach. W pa­ni­ce prze­su­wam mysz­kę, strą­cam ołó­wek z ka­te­dry, pod­no­szę go, sala chi­cho­cze, za­po­mi­nam nie­miec­kie­go. Co za wstyd. Dobra! Trze­ba im dać nieco do wi­wa­tu!

– Na każdą za­bi­tą cza­row­ni­cę, czy to w ma­je­sta­cie prawa, czy zlin­czo­wa­ną, przy­pa­da­ło kil­ka­dzie­siąt po­mor­do­wa­nych, zwy­kłych ko­biet. Kwe­stią czasu było, nim lu­dzie po­wie­dzą dość, a kie­dyś prze­sta­ną zu­peł­nie wie­rzyć w cza­row­ni­ce. Wtedy miał na­stać nasz złoty wiek. Chór prze­wi­dy­wał taki sce­na­riusz od dawna. Trak­tat za­kła­dał, iż każda zła­pa­na bez­pow­rot­nie traci swą moc. Nie za­sta­na­wia­ło was nigdy, czemu cza­row­ni­ce w ogóle mia­ły­by się dać spa­lić przy­wią­za­ne do pala, skoro wła­da­ją magią?

Szmer. Nie za­sta­na­wia­li.

– W ciągu ko­lej­nych mie­się­cy wie­ści o wy­da­rze­niu pod Do­ru­cho­wem roz­cho­dzi­ły się po świe­cie. W tym cza­sie, w paź­dzier­ni­ku sie­dem­dzie­sią­te­go pią­te­go w krwa­wym puczu oba­lo­ny zo­stał Chór. In­spi­ro­wa­ne przy­kła­dem Czter­na­stu i za ich prze­wo­dem cza­row­ni­ce re­gio­nu Eu­ro­py Środ­ko­wej i Wschod­niej wy­po­wie­dzia­ły po­słu­szeń­stwo Cio­tu­chom. Nie chcia­ły zło­te­go wieku, o któ­rym nikt by nie sły­szał, po­sta­no­wi­ły zająć swoje miej­sce w hi­sto­rii. Był to też po­czą­tek spi­sy­wa­nia wła­snych dzie­jów. Co, dzi­wi­li­ście się, że w ogóle nie pa­da­ły na­zwi­ska?

Nie cze­kam nawet na szmer.

– Za­wrza­ło w całej Eu­ro­pie. Ce­sar­stwo spły­nę­ło krwią w serii wojen do­mo­wych. Tego już pew­nie was uczą. Każdy miał cza­row­ni­ce w wio­sce, każdy mu­siał po­ka­zać, że są­siad ma wię­cej. Au­stria­cy wszyst­ko zrów­na­li z zie­mią, Pru­sa­cy zrów­na­li Au­stria­ków. Na końcu ni­czym oliwa wy­pły­nę­ła Sak­so­nia. Na wscho­dzie też się za­ogni­ło, Ca­ry­ca nie­roz­trop­nie przy­zna­ła się do ma­gicz­ne­go ta­len­tu, li­cząc na na­pływ sióstr pod swoje skrzy­dła. Nie prze­wi­dzia­ła, iż pod­da­ni nie będą za­do­wo­le­ni z wiedź­my na tro­nie. Bunty tego okre­su to temat na inny wy­kład. Praw­dzi­wym pro­ble­mem Ca­ry­cy oka­zał się Abdul Hamid I. Suł­tan po­darł trak­tat z Küczük Kaj­nar­dży i z ogni­stym za­pa­łem ru­szył przez morze wal­czyć z dia­bła­mi, które nie­speł­na rok temu ukra­dły Krym, nie­wąt­pli­wie czar­ną magią.

No­tu­ją. Prze­cież to pod­sta­wy pod­staw. Co za spo­łe­czeń­stwo. Lecz cóż, pod­ję­łam się nieść ka­ga­nek oświa­ty. Ich zapał jest nawet przy­jem­ny. Po wi­do­ku prze­peł­nio­nej sali są­dzi­łam, że przy­szli tylko zo­ba­czyć wiedź­mę.

– Je­dy­nym eu­ro­pej­skim zwy­cięz­cą tam­te­go okre­su oka­za­ła się Rzecz­po­spo­li­ta. Utwo­rzo­na po­spiesz­nie Rada Od­no­wie­nia za­war­ła so­jusz z Czter­na­sto­ma i do­pro­wa­dzi­ła do oba­le­nie Sta­ni­sła­wa Au­gu­sta. Bier­ność wobec Gra­bie­ży była wy­star­cza­ją­cym grze­chem, by spo­łe­czeń­stwo splu­nę­ło na zwło­ki króla. Do­brze, tyle sło­wem wstę­pu, teraz część wła­ści­wa, usta­no­wie­niem wol­no­ści dla cza­row­nic w Pol­sce, potem Pierw­sza Wojna Ma­gicz­na z uwzględ­nie­niem wkła­du Żydów, Ka­ba­ły i go­le­mów, na ko­niec Rzecz­po­spo­li­ta jako azyl dla cza­row­nic i pierw­sza po­tę­ga Eu­ro­py.

 

*

 

– Udany wy­kład – za­ga­du­je ktoś zza moich ple­ców, gdy schy­lam się po kawę z au­to­ma­tu. Mo­cu­ję się chwi­lę z kub­kiem i sta­ram się przez ten czas jak naj­sła­biej wy­pi­nać. W końcu pro­stu­ję się i ele­ganc­ko po­pi­jam kawę.

– Nie, zu­peł­nie nie. To było jak ucze­nie w pod­sta­wów­ce i to po łeb­kach. Miną lata, nim lu­dzie na­uczą się tu na­szej hi­sto­rii i kul­tu­ry, ko­lej­ne, nim prze­sta­ną się nas bać, sto ko­lej­nych, nim bę­dzie­my mogły tu żyć na ta­kich wa­run­kach, jak w Pol­sce. Ale… – Od­wra­cam głowę. – Po­cząt­ki za­wsze są trud­ne. A pró­bo­wać trze­ba.

Mój przy­pad­ko­wy roz­mów­ca to chło­pak z burzą ja­snych loków i świe­cą­cy­mi ocza­mi. Pod pachą trzy­ma kilka ksią­żek, wolną ręką po­pra­wia oku­la­ry.

– Niech pani nie bę­dzie dla nas taka su­ro­wa. Jesz­cze za po­przed­nie­go Im­pe­ra­to­ra stra­co­no zna­ne­go re­ży­se­ra, bo za­mie­ścił w fil­mie po­stać wiedź­my. Teraz widzę, że albo żad­nej cza­row­ni­cy nigdy nie spo­tkał, albo robił pa­ro­dię.

Chi­cho­czę krót­ko. Tak, wi­dzia­łam kilka wcie­leń cza­row­nic w eu­ro­pej­skich fil­mach. Za­wsze albo się śmie­ję, albo ob­ra­żam.

– Je­stem Kai Krier – przed­sta­wia się wy­raź­nie ośmie­lo­ny chło­pak. – Bar­dzo dzię­ku­ję, że pani do nas przy­je­cha­ła, pani pro­fe­sor. Czy, jeśli opusz­cza pani już Aka­de­mię, mógł­bym panią od­pro­wa­dzić? Mam jesz­cze tyle pytań…

– Pan wy­ba­czy, panie Krier, ale nie – uci­nam. Nie wiem, co mu na­praw­dę cho­dzi po gło­wie, lecz to nie­waż­ne. Je­stem po pro­stu zmę­czo­na, a noc bę­dzie długa. – Przyjdź le­piej na ko­lej­ne wy­kła­dy.

Że­gnam się szyb­ko i zmie­rzam do wyj­ścia.

 

*

 

W ho­te­lo­wej ła­zien­ce długo stoję pod prysz­ni­cem. Let­nia woda zmywa tro­ski dnia. Jutro ko­lej­ny wy­kład, na szczę­ście po po­łu­dniu. Będą lu­dzie z tych stu­den­tów, trze­ba im tylko dać szan­sę i nieco cier­pli­wo­ści. Ja mam cier­pli­wość. I bar­dzo dużo czasu. Przez dwa dni nie oglą­da­łam wia­do­mo­ści i wol­ność od pro­ble­mów Pol­ski za­czy­na dzia­łać ko­ją­co. Po­zwa­lam po­pie­ścić się ostat­nim kro­plom, ma­su­ję ciało de­li­kat­nym ręcz­ni­kiem, za­kła­dam szla­frok. Pokój ho­te­lo­wy ską­pa­ny jest w mroku, pa­no­ra­micz­ne okno pre­zen­tu­je mi nocny Ber­lin. Widok jest pięk­ny, choć czym jest dwu­dzie­ste pię­tro dla kogoś, kto po­ko­nu­je prze­stwo­rza wedle woli. Noc spo­wi­ja mia­sto i mój pokój. Jest gęsta, nie­mal kle­ista, pach­nie słod­ko i me­ta­licz­nie. W pół­mro­ku pod­cho­dzę do sejfu, zdej­mu­ję ochron­ne za­klę­cie i wpi­su­ję kom­bi­na­cję. Szka­tuł­ka jest drob­na i lekka, prze­no­szę ją na stół, otwie­ram z na­masz­cze­niem. Atha­me błysz­czy ja­snym świa­tłem, ostrze mruga sce­na­mi z wielu świa­tów i wielu cza­sów. To ostat­ni raz, gdy mogę za­to­pić się w bla­sku an­tycz­ne­go ar­te­fak­tu. Za go­dzi­nę po­da­ru­ję go Ra­che­li. Tyle lat żyła tu, ukry­wa­ła się, po­ma­ga­ła ofia­rom Ofi­cjum. Nie­mal w cen­trum Im­pe­rium wal­czy­ła co­dzien­nie o życie swoje i in­nych. Teraz ruszy dalej, do bar­dziej nie­bez­piecz­nych krain, do bar­dziej po­trze­bu­ją­cych. Nie wiem, gdzie za­bie­rze ją prze­zna­cze­nie, nie bę­dzie gra­nic dla jej sza­lo­nej od­wa­gi. Gdy Eu­ro­pa sta­nie się zu­peł­nie wolna za­nie­sie na­dzie­ję w spo­wi­te gęstą mgłą nie­na­wi­ści do na­sze­go ga­tun­ku, naj­czar­niej­sze miej­sca – do Suł­ta­na­tu, do Ara­bii, Per­sji, Ca­sca­dii lub Ja­ku­cjii. Musi mieć sym­bol. Znak na­masz­cze­nia przez Czter­na­ście. Cień ogar­nia pokój, gdy za­my­kam szka­tu­łkę i cho­wam ją do to­reb­ki. Czas uciekł nie­po­strze­że­nie, muszę się szy­ko­wać. Ubie­ram się pro­sto i nie­wy­zy­wa­ją­co, zwią­zu­ję włosy. Nie mogę się wy­róż­niać, za­re­kwi­ro­wa­nie mio­tły na czas po­by­tu zmu­sza mnie do przej­ścia noc­ny­mi uli­ca­mi ob­ce­go mia­sta. Nie sądzę, by ktoś na mnie dybał, lecz brak ostroż­no­ści nigdy nie po­zo­sta­je wy­ba­czo­ny. Po chwi­li za­my­kam drzwi do po­ko­ju, idę ja­snym ko­ry­ta­rzem w kie­run­ku windy. Pu­szy­sta wy­kła­dzi­na wy­da­je miły szmer. Cały hotel zdaje się dziw­nie cichy w tę pach­ną­cą sło­dy­czą i krwią noc. Szyb­kie kroki do­cho­dzą moich uszu, lecz nim mam czasu się nad tym za­sta­no­wić, mijam klat­kę scho­do­wą i widzę bie­gną­ca z dołu po­stać, na pół­pię­trze unosi głowę i nasze spoj­rze­nia spo­ty­ka­ją się. Oczy Kaia Krie­ra są roz­sze­rzo­ne, dłoń wę­dru­je pod ma­ry­nar­kę, a ja zer­kam bły­ska­wicz­nie w kie­run­ku windy. Jedna za chwi­lę do­je­dzie. Bie­gnę, in­kan­tu­jąc za­klę­cie. Będąc już w ka­bi­nie po­sta­wię za­po­rę, za­trzy­mam kule, uciek­nę. Je­stem dwa kroki przed drzwia­mi, gdy otwie­ra­ją się w akom­pa­nia­men­cie dzwon­ka. Świa­tło od­bi­ja się w gru­bych szkłach oku­la­rów męż­czy­zny, za­sła­nia jego oczy. Cofa głowę, za­sko­czo­ny i, gdy pró­bu­ję się za­trzy­mać, za­rzu­ca pro­chow­cem od­sła­nia­jąc ka­bu­rę. To ko­niec, mają mnie. Wła­sną głu­po­tą znisz­czy­łam wie­lo­wie­ko­wy trud. Jeśli Atha­me wpad­nie w ręce na­szych wro­gów – wszyst­ko skoń­czo­ne. Uno­szę dłoń z wy­pro­sto­wa­ny­mi trze­ma pal­ca­mi, za­wcza­su przy­go­to­wa­na ba­rie­ra za­trzy­mu­je kule z re­wol­we­ru. Czte­ry. Piąta roz­bi­ja ją na mi­lion śnież­nych krysz­tał­ków, przez uła­mek se­kun­dy wszyst­ko lśni ja­rzą­cym bla­skiem, a strach wbija mi szpo­ny w gar­dło. Nie zdążę z ko­lej­nym za­klę­ciem. Gdy­bym miała czas na jesz­cze jedno słowo, szyb­ki gest. Męż­czy­zna w pro­chow­cu wie już, iż upo­lo­wał swą zwie­rzy­nę. Szó­sty nabój… Nigdy nie opusz­cza bębna. Krew ochla­pu­je ka­bi­nę windy, ciało upada. Od­wra­cam się, in­stynk­tow­nie uno­szę nie­wi­dzial­ną tar­czę. Kai opie­ra się o kant ścia­ny obok scho­dów, łapie od­dech, ści­ska pi­sto­let w opusz­czo­nej dłoni. Osta­tecz­nie to on był my­śli­wym tej nocy. Za­cho­wa­łam życie. Lecz nie czuję ulgi. Zło­śli­we dusz­ki kło­po­tów gro­ma­dzą się nade mną i chi­cho­czą wstręt­nie. Jakaś ko­bie­ta krzy­czy z końca ko­ry­ta­rza, obok mnie otwie­ra­ją się drzwi, wą­sa­ty gość ho­te­lo­wy mdle­je na­tych­miast wi­dząc za­war­tość windy.

– Pani pro­fe­sor… – Wciąż czer­wo­ny ze zmę­cze­nia Kai rusza w moim kie­run­ku z wy­cią­gnię­tą dło­nią. Po kilku krót­kich kro­kach od­rzu­ca go w tył ude­rze­nie za­klę­cia, ko­zioł­ku­je przez ko­ry­tarz. Kim­kol­wiek jest, cze­mu­kol­wiek mi po­ma­ga – nie jest cza­row­ni­cą, wszyst­ko inne nie ma zna­cze­nia. Nie po­zwo­lę mu zbli­żyć się do Atha­me. Wsta­ję i bie­gnę, naj­pierw na scho­dy, potem w dół. Krzy­ki i na­wo­ły­wa­nia ści­ga­ją mnie przez kilka pię­ter. Ob­słu­ga musi być już po­wia­do­mio­na. Znaj­dę tylne wyj­ście, wy­sko­czę z bal­ko­nu z pierw­sze­go pię­tra, osta­tecz­nie prze­bi­ję ścia­nę i z odro­bi­ną szczę­ścia znik­nę w mroku nocy. Coś wy­my­ślę, wy­do­sta­nę się stąd. Nie za­mie­rzam być ostat­nią schwy­ta­ną cza­row­ni­cą w Im­pe­rium.

 

*

 

Noc Łowów w końcu na­sta­ła. W sercu Veita Ma­as­sa pod­eks­cy­to­wa­nie wal­czy­ło z nie­pew­no­ścią. Od dawna nie dzier­żył młota. Śledz­twa, prze­słu­cha­nia, do­ku­men­ta­cja, wy­kła­dy, temu się po­świę­cał, gdy ko­lej­ne edyk­ty Im­pe­ra­to­ra odzie­ra­ły go z do­rob­ku lat służ­by. Nie zo­sta­ło nic poza pięk­nym mun­du­rem i od­dzia­ła­mi peł­ny­mi mło­dych, wy­szko­lo­nych, za­gu­bio­nych in­kwi­zy­to­rów. Nuda uczy­ni­ła go zgorzk­nia­łym. Ten jeden mo­ment, gdy z boską po­mo­cą mie­rzy się z si­ła­mi ciem­no­ści, chwi­la, gdy świa­tło ście­ra się z ogniem, stal ude­rza w pazur, dla tego warto żyć i umrzeć. Maass nie był bia­ło­wło­sym star­cem, to tylko po­wło­ka. Maass był Wiel­kim In­kwi­zy­to­rem, czło­wie­kiem czynu. Dzi­siej­szej nocy do­sta­nie szan­sę, by po­now­nie się wy­ka­zać. Wiel­ki In­kwi­zy­tor… Współ­pra­cu­ją­cy z Po­la­ka­mi. Bez wie­dzy Im­pe­ra­to­ra. Bez zgody bi­sku­pa Rzymu. Veit Vol­ker Maass umrze tej nocy, w ten czy inny spo­sób. Lecz ogień trze­ba cza­sem zwal­czać ogniem. A in­kwi­zy­tor musi po­lo­wać na wiedź­my. Jeśli szan­sę na to daje król Rzecz­ypo­spo­li­tej, zaś Im­pe­ra­tor jej od­ma­wia… Cóż, nie­zba­da­ne są ścież­ki Pana. Maass prze­czy­tał wia­do­mość od pod­ko­mend­ne­go, scho­wał te­le­fon. Cze­ka­li w ciem­nej ulicz­ce, któ­rej jeden ko­niec za­blo­ko­wał nie­ozna­ko­wa­ny wóz do­staw­czy. Uchy­lo­ne tylne drzwi uka­zy­wa­ły wnę­trze wy­peł­nio­ne elek­tro­ni­ką. An­ty­ter­ro­ry­ści cze­ka­li na po­zy­cjach, naj­bliż­szy wyj­ścia z ulicz­ki ob­ser­wo­wał oko­li­cę. Zwiad ru­szył czte­ry mi­nu­ty temu. Gdzieś w od­da­li za­szcze­kał pies, zbu­dził swych po­bra­tym­ców, roz­po­czął się zwie­rzę­cy kon­cert. Maass za­czął szep­tać mo­dli­twę, moc­niej za­ci­snął palce na mło­cie – pro­stym, ele­ganc­kim orężu. Po­de­szły do niego wiedź­my, obie w ciem­nych płasz­czach i pe­le­ry­nach, obie z opa­ska­mi w czar­no-czer­wo­ne pasy na ra­mio­nach. In­kwi­zy­tor po­znał je na od­pra­wie. Azata miała po­stać nie­wy­so­kiej na­sto­lat­ki o twa­rzy ja­śnie­ją­cej nie­win­no­ścią i wło­sach jak psze­ni­ca sple­cio­nych w mysie ogony. Prak­ty­ka na­uczy­ła Ma­as­sa, iż taki wy­gląd przy­bie­ra­ją cza­row­ni­ce naj­zło­śliw­sze, lu­bu­ją­ce się w za­ba­wie z męż­czy­zna­mi – w każ­dym zna­cze­niu tych słów. W oczach Syrmy ma­ja­czy­ły po­wa­ga i za­cie­ka­wie­nie, nie­ustan­nie uśmie­cha­ła się lekko. Równo przy­cię­te włosy oka­la­ły jej bladą twarz, zda­ją­cą wy­ła­niać się z ciem­nej pust­ki. Ski­nę­ła in­kwi­zy­to­ro­wi.

– Mi­strzu. Czuję, że kur­ty­na nie­dłu­go się pod­nie­sie. Oby nasza pre­mie­ra miała szczę­śli­we za­koń­cze­nie.

Maass nie od­po­wie­dział, koń­czył mo­dli­twę. Azata fuk­nę­ła gniew­nie.

– Amen. – Skoń­czył. – Cie­ka­we, czy Pan wciąż jest ła­skaw słu­chać moich mo­dlitw. In­kwi­zy­tor ramię w ramię z cza­row­ni­ca­mi…

– Z Odzia­łem Re­ago­wa­nia Ma­gicz­ne­go, a nie zwy­kły­mi cza­row­ni­ca­mi. – Azata zła­pa­ła się pod boki. – Ja też nie ma­rzy­łam o dniu, gdy do walki ruszę u boku in­kwi­zy­to­ra. Cóż, nikt was nie zmu­szał. Re­li­gią Rzecz­ypo­spo­li­tej jest wol­ność…

Maass uniósł dłoń.

– Wiem, wiem… Już to sły­sza­łem. Kło­pot w tym, że moją re­li­gią jest nie­skoń­czo­na świa­tłość, a waszą mrok dia­bel­skich ot­chła­ni.

Blond anio­łek otwo­rzył sze­ro­ko swe jasne oczy, za­marł chwi­lę w nie­do­wie­rza­niu, zaraz szyb­ko za­krył usta by zdu­sić śmiech. Syrma od­wró­ci­ła głowę, lecz też ewi­dent­nie chi­cho­ta­ła. Za­czę­ło mżyć, kro­ple ro­si­ły wy­krzy­wio­ne nie­zro­zu­mie­niem ob­li­cze in­kwi­zy­to­ra. Otrzą­snął się.

– Cóż w tym za­baw­ne­go? – za­py­tał z po­wa­gą.

Syrma prze­je­cha­ła dło­nią po po­licz­ku, wes­tchnę­ła ła­god­nie.

– Na­czy­ta­li­ście się Ey­me­ri­ca i Ni­de­ra, czyż nie, mi­strzu? Mu­si­cie po­sze­rzać ho­ry­zon­ty, wyjść do ludzi…

– Co?

– A to – Azata sta­nę­ła na pal­cach, by spoj­rzeć mu w oczy – że ja na przy­kład je­stem ka­to­licz­ką. I to waszą, wa­ty­kań­ską, a nie świe­bo­dziń­ską. I co, nie wolno mi?

In­kwi­zy­tor prych­nął.

– Sły­sza­łem po­dob­ne kłam­stwa na ty­sią­cach prze­słu­chań.

– A jak­bym uży­wa­ła Pie­czę­ci Sa­lo­mo­na?

Dłu­gie palce Syrmy zła­pa­ły ich ra­mio­na, Maass aż się wzdry­gnął.

– Po­kłó­ci­my się potem. Wraca zwiad. Mi­strzu, niech wasza wiara świe­ci dziś mocno. – Klep­nę­ła Azatę w plecy. – Chodź, dziew­czy­no su­per­dziew­czy­no, mu­si­my się dziś wy­ka­zać przed in­kwi­zy­to­rem. Ile dotąd mia­łaś ku temu oka­zji?

Blon­dy­necz­ka ru­szy­ła za przy­ja­ciół­ką w pod­sko­kach.

– Sie­dem – od­par­ła tak gło­śno, by zo­sta­wio­ny z tyłu Maass sły­szał. – Ostat­nie­go zja­dłam.

Nagłe zmę­cze­nie do­pa­dło in­kwi­zy­to­ra. Uniósł twarz, by obmył ją deszcz. Zza chmur wy­ła­niał się jasny księ­życ, po­tęż­ne, wiecz­ne oko zer­ka­ło w głąb duszy Ma­as­sa. Za późno na roz­ter­ki. Za­dę­to w róg, łowy się roz­po­czę­ły. Ze­brał siły, zła­pał pew­niej obuch, wy­ko­nał nim znak krzy­ża i ru­szył do naj­trud­niej­szej walki w swoim życiu.

 

*

 

Azata i Syrma za­ję­ły miej­sca po dwóch stro­nach drzwi do piw­nicz­ki. Maass szedł pew­nie, wcią­gnął po­wie­trze. Młot opadł na drzwi wy­ry­wa­jąc je z za­wia­sów. Po­ko­ik był ma­lut­ki, nie­mal pusty i oświe­tlo­ny mi­zer­nym świa­tłem smęt­nie zwi­sa­ją­cej, gołej ża­rów­ki. Przy zgni­ło­zie­lo­nym stole sie­dzia­ła gar­ba­ta ba­busz­ka z kwia­to­wą chu­s­tą na gło­wie, nie wi­dzie­li jej twa­rzy. Trzę­są­cą się ręką uno­si­ła do ust łyżkę zupy. Obok jak przy spo­wie­dzi klę­czał Jakub Hen­rik, wy­stra­szo­ny od­wró­cił głowę.

– Cio­tu­cha. – Głos Syrmy spo­waż­niał, echo po­nio­sło go ko­ry­ta­rza­mi piw­ni­cy.

Wo­je­wo­da ze­rwał się na równe nogi, wła­snym cia­łem za­sło­nił sta­ro­win­kę. Ta w spo­ko­ju jadła dalej, łyżka ude­rzy­ła w dno ta­le­rza.

– Bła­gam, mu­si­cie zro­zu­mieć! – Hen­rik mówił szyb­ko, od­dy­chał gło­śno, ręce mu się trzę­sły. – To nie jest nasz świat, nie tak po­win­no być! Cią­gły strach, za­ma­chy, ter­ro­ry­ści… Gdyby wszyst­ko po­szło zgod­nie z pla­nem Cio­tuch na pewno by­ło­by ina­czej, le­piej! Jeśli ko­cha­cie Rzecz­po­spo­li­tą… One mogą to zmie­nić, mogą jesz­cze wszyst­ko zmie­nić! Mu­si­my tylko oddać im ich atha­me! Atha­me Czasu, umie­ją go użyć, zmie­nią prze­szłość i…!

Nie do­koń­czył. Za­marł, po­wo­li się od­su­nął, potem z prze­ra­że­niem umknął w kąt po­ko­ju. Sta­ru­cha pa­trzy­ła na in­kwi­zy­to­ra i jego to­wa­rzysz­ki. Twarz po­marsz­czo­na, za­sty­gła, z ocza­mi wbi­ty­mi w głąb czasz­ki. Struż­ka zupy na bro­dzie. I ema­nu­ją­ca z gar­ba­tej po­sta­ci moc, wiel­ka, de­mo­nicz­na, pra­daw­na. Maass uniósł młot, mo­dli­twą wzy­wał anio­ła. Lecz jego stróż już z nim był, zsy­łał słusz­ny strach i za­słu­żo­ną eks­cy­ta­cję. I wtedy spod chu­s­ty Cio­tu­chy wy­peł­zły ni­czym żmije pędy wi­kli­ny, gęsto oplo­tły jej twarz i z trza­skiem pękły, two­rząc ma­ka­brycz­ny uśmiech. Ża­rów­ka za­czę­ła przy­ga­sać, bu­dy­nek drżeć, spod spód­ni­cy ko­bie­ty wy­strze­li­ły w stro­nę in­kwi­zy­to­ra pędy blusz­czu. Maass krzyk­nął i z ser­cem peł­nym gor­li­wej wiary ru­szył do ataku.

 

*

 

Śnia­da­nie Króla było iście kró­lew­skie. I choć Veit Maass rów­nież sie­dział przy suto za­sta­wio­nym, pach­ną­cym świe­ży­mi wy­pie­ka­mi stole, nie jadł nic. Od dwóch dni nie­mal nie czuł głodu, pra­gnie­nia czy zmę­cze­nia. Jakby od czasu bitwy był… pełny. Kom­plet­ny, wresz­cie, po tylu la­tach znów po­trze­bu­ją­cy do życia je­dy­nie bla­sku Pana. Tylko ból licz­nych szram i ukry­te­go pod ban­da­ża­mi, roz­cię­te­go boku głowy przy­po­mi­na­ły mu, że wciąż jest czło­wie­kiem, ni­czym łań­cu­chy trzy­ma­ły przy­ku­tego do ziem­skie­go pa­do­łu. Król prze­łknął pierw­szy kęs bułki z twa­ro­giem i owo­co­wym sosem.

– Jedz­cie, Mi­strzu, śmia­ło – za­chę­cał, wy­cie­ra­jąc ser­wet­ką wąs. – Ledwo was wy­pu­ści­li ze szpi­ta­la, mu­si­cie od­zy­ski­wać zdro­wie. Dziew­czy­ny nie mogą się was na­chwa­lić! – Zmie­nił nagle temat, nie dając Ma­as­so­wi dojść do słowa. – Pierw­szy raz udało nam się po­ko­nać jedną z tych sta­ruch! Trzy już nam ucie­kły, za­bi­ły czter­na­stu ludzi! Bóg wie, ilu przez nie ginie na co dzień! Mia­łem rację, łowca cza­row­nic to łowca cza­row­nic, widzę w końcu, że nazwa to nie­przy­pad­ko­wa. Do­brze, do­brze, już z was nie drwię. Brawo, brawo, Wiel­ki In­kwi­zy­to­rze.

Król uśmiech­nął się, lecz twarz Sak­soń­czy­ka po­zo­sta­wa­ła nie­ru­cho­ma, wzrok jakby nieco nie­obec­ny. Czyż­by szok? Ci, któ­rzy prze­ży­li spo­tka­nia z Cio­tu­cha­mi mó­wi­li o strasz­nych rze­czach. Król napił się her­ba­ty. Miał szczę­ście pod wie­lo­ma wzglę­da­mi. Któż mógł­by przy­pusz­czać, że wszyst­ko ro­ze­gra się tak gład­ko. Gdy za­pro­sił przed­sta­wi­cie­li Ofi­cjum do Rzeczy­po­spo­li­tej, nie spo­dzie­wał się, że na czele de­le­ga­cji bę­dzie sam Wiel­ki In­kwi­zy­tor. Teraz śnia­da­li razem, po tym, jak ów In­kwi­zy­tor po­zbył się jed­ne­go z naj­więk­szych pro­ble­mów Pol­ski.

– Przy­znam się wam do cze­goś, Mi­strzu – po­wie­dział, po czym wstał, ob­szedł stół i nalał Ma­as­so­wi kawy w ja­snym prze­ka­zie „obudź­cie się!” – Na po­cząt­ku was nie lu­bi­łem.

I to po­dzia­ła­ło na In­kwi­zy­to­ra. Wy­giął usta, jakby usły­szał dow­cip.

– Nie, na­praw­dę! – Za­śmiał się król. – I wiem, że wy też nie da­rzy­li­ście mnie sym­pa­tią. Mnie, ani ni­ko­go in­ne­go… Szcze­rze mó­wiąc, są­dzi­łem, że nie od­bie­rze­cie nawet tego te­le­fo­nu. Cóż, prze­gra­łem za­kład…

Na­chy­lił się i kon­spi­ra­cyj­nie przy­ło­żył otwar­tą dłoń do ust.

– Ale takie rze­czy spła­cam z pań­stwo­wych.

Tym razem Maass par­sk­nął i z tru­dem ukrył uśmiech. Za­czę­ła mu się udzie­lać… pol­skość.

Otwo­rzy­ły się drzwi, gwar­dzi­sta wszedł do sali, lecz nie zdą­żył nic po­wie­dzieć, Król mach­nął dło­nią.

– Wresz­cie! Dawaj ją tu!

Po chwi­li we­szła ko­bie­ta. Nie wy­bit­nie ładna, za to wy­bit­nie ele­ganc­ka, wy­so­kie szpil­ki stu­ka­ły w za­byt­ko­wą po­sadz­kę. Król za­pra­sza­ją­co roz­ło­żył ra­mio­na.

– Pani pro­fe­sor! Wi­ta­my, za­pra­sza­my! Jak było w Im­pe­rium?

– Po­mi­ja­jąc in­cy­dent? Orzeź­wia­ją­co.

– Pro­szę sia­dać. To mój sak­soń­ski gość, lecz świet­nie mówi po pol­sku…

– Znam panią, pani pro­fe­sor – ode­zwał się nie­spo­dzie­wa­nie Maass. – Wiele lat chcia­łem panią spo­tkać. W ce­lach za­wo­do­wych. A teraz sią­dzie­my wspól­nie przy śnia­da­niu…

Król do­su­nął jej krze­sło i wró­cił na wła­sne miej­sce, uśmiech­nię­ty od ucha do ucha pod su­mia­stym wąsem.

– Dow­cip­niś z pana – stwier­dzi­ła ura­do­wa­na pro­fe­sor. – I ja was znam, Mi­strzu. Jak ro­zu­miem, to wam muszę po­dzię­ko­wać za zor­ga­ni­zo­wa­nie ra­tun­ku. Ech, ostrze­ga­no mnie, że w Ber­li­nie jest strasz­na prze­stęp­czość…

– Po­mów­my szcze­rze, moja droga. – Po­waż­ny nagle głos Króla ro­ze­rwał na strzę­py sie­lan­ko­wą at­mos­fe­rę. Maass zmru­żył oczy, pro­fe­sor roz­sia­dła się wy­god­niej, za­kła­da­jąc nogę na nogę, przy­go­to­wa­na oczy­wi­ście, że ten mo­ment mu­siał na­dejść. – Atak na in­kwi­zy­to­ra w ho­te­lu i uciecz­kę mo­żesz wy­ja­śnić szo­kiem i nikt nie ma prawa ci nie wie­rzyć. Zwłasz­cza, że chło­pa­ko­wi nic się nie stało. Ale agent Cio­tuch po­je­chał za tobą aż do Sak­so­nii wie­rząc, że to ty masz atha­me i za­wsze wo­zisz je ze sobą. Hen­rik wy­śpie­wał wszyst­ko pierw­sze­go dnia, teraz czeka już tylko na trans­port do na­szych ko­pal­ni dia­men­tów w Bot­swa­nie. Nie­waż­ne, skąd mieli in­for­ma­cję, jak długo cię po­dej­rze­wa­li, czemu teraz po­sta­no­wi­li wy­ko­nać ruch. Ważne, czy mieli rację. Już cię o to py­ta­łem, po­zwól, że za­py­tam ko­lej­ny, ostat­ni raz. I ocze­ku­ję peł­nej szcze­ro­ści. Czy masz Atha­me Czasu?

Ko­bie­ta uśmiech­nę­ła się ła­god­nie, uło­ży­ła dło­nie na ko­la­nie i wy­pro­sto­wa­ła plecy. Praw­da tań­czy­ła w jej oczach.

– Nie.

– Czy wiesz, gdzie się znaj­du­je?

– Nie.

Mówi praw­dę, stwier­dził bez wąt­pli­wo­ści Maass i wy­mow­nie spoj­rzał na Króla. Ten kiw­nął tylko głową. Na jego twa­rzy od­ma­lo­wa­ło się zmę­cze­nie, może zawód. Uniósł wzrok na ko­bie­tę.

– Wiesz, moja droga, że je­ste­śmy po­dob­ni?

– Do­praw­dy? – Prze­je­cha­ła dło­nią nad wargą, lecz nie zna­la­zła tam wąsa. Król nie uśmiech­nął się nawet.

– Oboje do­ło­ży­li­śmy swoje trzy gro­sze to tego, jak wy­glą­da nasz wspa­nia­ły świat. I oboje mie­rzy­my się z od­po­wie­dzial­no­ścią. Róż­ni­my zaś się tym, że ja wciąż to robię. I nie ucie­kam, nie mówię dość. Przy­gnia­ta cię świa­do­mość, że to wszyst­ko to twoje dzie­ło, praw­da? Oglą­dasz wia­do­mo­ści, wi­dzisz za­ma­chy, wi­dzisz stosy pło­ną­ce na wszyst­kich dłu­go­ściach geo­gra­ficz­nych. Złoty wiek cza­row­nic, tak? Oglą­dasz to wszyst­ko i nie ro­zu­miesz jak rze­czy­wi­stość może być tak gro­te­sko­wa. Wtedy je­steś zmę­czo­na i chcesz uciec. Ale to nie­moż­li­we. Bo obraz świa­ta jest od­bi­ciem two­ich dłoni. Już do końca życia nie zer­k­niesz na nie bez świa­do­mo­ści tego, co uczy­ni­ły. Zo­staw wresz­cie swoje zgorzk­nie­nie, zo­staw na­rze­ka­nie i spró­buj coś zro­bić. Bez za­sta­na­wia­nia się, czy wyj­dzie do­brze, czy źle. Wtedy wróć do mnie.

Maass ob­ser­wo­wał jak cień ogar­nia twarz ko­bie­ty. Z każ­dym sło­wem Króla po­kor­nia­ła i opusz­cza­ła głowę coraz niżej. Na­ci­skał słabe punk­ty, wbi­jał w nie gwoź­dzie praw­dy. Tak samo, jak przed­tem zro­bił to z nim. Teraz do­pie­ro Maass po­my­ślał, że ten czło­wiek w rze­czy samej na­da­je się do wła­da­nia in­ny­mi, gdyż praw­da jest jego mie­czem i jego ber­łem. I dzier­żąc je przed żad­nym czło­wie­kiem nie musi się kła­niać.

Cza­row­ni­ca uśmiech­nę­ła się smut­no, wsta­ła i de­li­kat­nie do­su­nę­ła krze­sło.

– Do zo­ba­cze­nia zatem… Kie­dyś, Wasza Wy­so­kość. Mi­strzu. Teraz, jak to mówią, wrócę do swo­je­go kotła.

Wy­szła, po­ko­na­na. Maass są­dził, że jesz­cze kie­dyś ją zo­ba­czy. Lecz nie zna­czy­ło to dla niego nie­mal nic.

– Wy­bacz­cie tę scenę, Mi­strzu. Ina­czej się nie dało. Dzię­ku­ję za pomoc. – Król wró­cił do je­dze­nia, wciąż po­waż­ny. – Po­mów­my o was. Krót­ka piłka, jak wam się widzi taka ro­bo­ta? Kto wie, ile sta­ruch dybie jesz­cze na Rzecz­po­spo­li­tą. Mo­że­cie spro­wa­dzić swo­ich za­ufa­nych ludzi. Im­pe­ra­to­rem się nie przej­muj­cie, oso­bi­ście sobie z nim po­roz­ma­wiam, nasz pa­pież za­dzwo­ni do wa­sze­go… Umowa stoi?

Maass skrzy­wił się. Ni­cze­go nie pra­gnął­by bar­dziej, niż znów wal­czyć z dia­bel­skim po­mio­tem. Lecz pod pol­ską flagą, u boku cza­row­nic? Czy całe życie spę­dził w błę­dzie, czy po­peł­ni go do­pie­ro teraz? Veit Vol­ker Maass nie był bia­ło­wło­sym star­cem. To tylko po­wło­ka. Był peł­nym żaru mło­dzień­cem do szpi­ku ska­żo­nym na­iw­no­ścią. Dotąd ist­nia­ło dobro, ist­nia­ło zło i wszyst­ko to było pro­ste. Teraz się po­mie­sza­ło, a Maass nie znał żad­ne­go do­gma­tu, który wska­zał­by mu drogę. Ci, któ­rzy uczy­ni­li go do­wód­cą byli wiel­ki­mi głup­ca­mi.

– Mi­strzu. – Król spoj­rzał na niego po­waż­nie. – Jeśli wciąż by­wa­cie na im­pe­rial­nym dwo­rze, to wie­cie, jak wy­glą­da świat. Bol­sze­wi­cy prze­ję­li cały prze­mysł i wy­do­by­cie na Sy­be­rii, lada dzień ruszą na za­chód, na Cara. Chan z Ukra­iń­ca­mi dzie­lą już Ruś, gdy wy­da­je im się, że nikt nie słu­cha. Osma­ni od czasu ogło­sze­nia re­we­la­cji Im­pe­ra­to­ra pie­nią się i wy­ma­chu­ją sza­bla­mi. Al­bań­czy­cy, Wę­grzy i Wo­ło­szo­wie do­no­szą o ma­new­rach przy gra­ni­cach. Szy­ku­je się nowy Ogni­sty Szlak. Nad­cho­dzi wojna, to pewne. Zbyt wiele jest am­bi­cji i krzywd. Po­zo­sta­ją też Cio­tu­chy i ich… Twory. Czy­ta­li­ście ra­por­ty wa­sze­go czło­wie­ka. Męż­czy­zna z prze­strze­lo­ną głową i mó­zgiem na ścia­nie wstał i wy­sko­czył z dwu­dzie­ste­go pię­tra. Ro­zu­mie­cie, do czego zmie­rzam? Każdy czas ma swoje de­mo­ny. Za­wsze jest więk­sze zło, któ­re­go ist­nie­nia nie mamy świa­do­mo­ści. A gdy się po­ja­wia, gdy ude­rza, zo­sta­ją dwa wyj­ścia. Zgi­nąć w za­sko­cze­niu, lub pod­jąć szyb­ką de­cy­zję i wal­czyć.

Król nie mu­siał za­da­wać py­ta­nia na ko­niec. Py­ta­nie to i tak po­ja­wi­ło się w gło­wie Wiel­kie­go In­kwi­zy­to­ra, biło ni­czym dzwon i do­ma­ga­ło od­po­wie­dzi. A że Veit Vol­ker Maass wcale nie miał sześć­dzie­się­ciu czte­rech lat i bia­łych wło­sów – był zdol­ny do walki.